Lees verhaaltjes op verhalen lezen. Van spannede verhalen tot erotische verhaaltjes.

Verhaaltje mailen naar iemand.

Spreek een verhaal u aan, vind je een verhaal om te lachen? En wilt u het verhaaltje laten lezen door ��n van uw vrienden? Dan kan je via dit formulier het verhaaltje verzenden naar u vriend(in).

Naam ontvanger:
E-mail ontvanger:

Naam afzender:
E-mail afzender:

Verhaal:

Bob
Een bobbig verhaaltje;

En zo zat Lies die zaterdag weer in de strafstudiezaal. Het was toch maar koud buiten en ze had niet echt iets beters te doen. Maar Lies was helemaal geen rebelse tiener en verdient het dus niet om hier binnen te zitten opgesloten. Maar haar vriend Bob had haar weer eens in de problemen gebracht.

Het was woensdag, we hadden wiskundeles in het stomste lokaal van heel de school - onze klas heeft ook altijd het geluk in de meest vochtige en beschimmelde lokalen les te mogen volgen, wat een eer – en zoals altijd zat ik alleen op de achterste bank. Er stond van alles opgeschreven: School is voor losers! en Die van wiskunde is dik ! en zo, je kent het wel. Deze les hadden we het over vergelijkingen, dat hadden we vorig jaar al eens gezien. Ik had dus niet echt een reden om op te letten aangezien ik altijd al en krak was geweest is wiskunde. En nu komt dan het deel met Bob, Bob is m’n beste vriend. Je kan Bob het best omschrijven als ‘de perfecte man’. Niemand kan luisteren als hem en hij is altijd stil in de les! Ja, hij is niet alleen de perfecte man , maar ook dé voorbeeldleerling. Bob is m’n ingebouwde onzichtbaar beste maatje.

Mevrouw Delays riep weer eens dat het stil moest zijn in de les, ook al hoorde je niets behalve haar gekrijs in het lokaal. Bob haf me een tik en fluisterde dat hij Mevrouw Delays een dom wicht vond. “Bob, hoe kan je nu zoiets zeggen!” riep ik door mevrouw’ s gekrijs door. Ik zag dat ‘dom wicht’ voor m’n ogen blauw worden en voor ik het wist had ik een strafstudie aan mijn been voor ‘het onnodig storen van de les’.

Storen van de les? Storen van de les! Bob zou hier nu moeten zitten in plaats van ik. Hij had mijn reactie namelijk uitgelokt. Maar dat is nu het nadeel aan een onzichtbare vriend. “Het is niet eerlijk” dacht ik. Nu ja , het leven is nu eenmaal niet eerlijk. Er zat niets anders op dan dit uurtje schrijven gewoon te ondergaan. Bah, ik voel me hier helemaal niet thuis. Voor mij zat Stacy Neighton, dé bitch van de school. Ik veronderstel dat ze hier iedere week zit, zwart haar, overdreven veel make-up en een leren jas. Elke school heeft er wel zo eentje in hun collectie zitten. Naast haar zat haar vriendin, Nancy. Als je dat een vriendin kan noemen tenminste, het arme schaap is doodsbang voor haar en durft haar niet tegen te spreken. Eigenlijk zat er deze strafstudie opvallend weinig volk achter de banken. Naast Nancy en Stacy zaten er nog een paar bad-boys rond in het lokaal, maar met meer dan 10 waren we niet. Af en toe vlogen er een paar propjes naar de leerkracht die toezicht hield maar dit was toch zekerlijk de saaiste strafstudie ooit.

Triiiing. Oef, eindelijk was dit helse uurtje voorbij. Ik slenterde naar huis door de sneeuw. Hier en daar stond een sneeuwman in de tuin of zag je een sneeuwballengevecht tussen broers en zussen. Ondertussen liep ik door het park, normaal is hier niet veel te zien maar vandaag stonden er een paar hangjongeren toch wel heel verdacht en super onsubtiel te doen. Maar snel doorlopen dacht ik. Maar natuurlijk, Lies zag eruit als een kwetsbaar meisje – lange vettige haren, veel puisten , een brilletje op haar neus en kleren die waarschijnlijk uit de zeeman kwamen – en de jongens konden het natuurlijk niet laten om haar tegen te houden en te vragen waar ze die sexy haarsnit vandaan had gehaald. “Dat gaat je niets aan.” Stamelde Lies onmiddellijk. Ze wou doorlopen maar een hand op haar schouder hield haar tegen. “Wat doet zo’n zielig meisje op zaterdag in het stadspark? “ vroeg één van de jongens op een angstaanjagende toon. “Euhm, ik kom van de strafstudie,” floepte ze eruit. De jongens begonnen te wenen van het lachen. Lies maakte van de situatie gebruik en maakte dat ze wegkwam. Al hijgend kwam ze uit het park gelopen en vanaf hier was het niet meer ver naar haar huis.

Toen ze thuis aankwam had haar mama opgemerkt dat ze er nogal geschrokken uit zag en ongerust vroeg ze of er iets gebeurt was. “Er is niets hoor, ik heb gewoon wat gejogt.” Verzon Lies snel. “Ok dan...” Haar moeder was niet overtuigd maar liet Lies toch naar haar kamer gaan. “Maak maar eerst je huiswerk!” riep ze haar nog toe.

‘Liefste dagboek, vandaag werd ik alweer gepest. En het was niet eens school!! Misschien word het tijd dat ik m’n uiterlijk wat verander of zo. Of m’n karakter. Ik ga maar slapen, morgen komt bob spelen, het word vast super en hopelijk vergeet ik zo dat gepest een beetje. Goedenacht.’

Deze morgen werd Lies met een goed gevoel wakker, het zou een speciale dag worden, alleen wist ze niet waarom. Aan de ontbijttafel had mama gevraagd aan mij en m’n broertje, Sam of we zin hadden om de kerstboom van de zolder te halen vandaag. M’n broertje riep enthousiast; “Jaaaa ! De sterretjes en de lichtjes!” Eerlijk gezegd had ik niet veel zin om gezellig te doen met m’n gezin op Kerstmis, want dit was de eerst Kerst die papa niet mee kon vieren. Maar ik had toch toegezegd. Een beetje na de middag had m’n mama me van m’n kamer gehaald om de kerstboom te versieren samen met Sam. We waren nog niet goed en wel begonnen en mama werd al opgeroepen voor een noodgeval. Dat kan nu eenmaal gebeuren als je dokter bent… Ze had mij de taak opgelegd om voor het kleintje te zorgen. Eerst zag ik het totaal niet zitten maar het was de zotste namiddag die ik ooit met Sam had beleefd. Na de kerstboom waren we samen begonnen aan ons lijstje voor de Kerstman en Sammie is toch zo schattig als hij verteld wat hij graag wilt krijgen van ‘de man met de witte baard en de rode muts’ want zo noemde hij de Kerstman nu eenmaal.

Oh nee ! Helemaal vergeten, Bob zou vanmiddag langskomen. Dat was vreemd, hij had helemaal niet aangebeld? Misschien is hij het vergeten. Ik wou hem bellen maar toen … Besefte ik dat onzichtbare vriendjes geen gsm hebben. Dat is dan wel weer een nadeel. Ik was vandaag vroeg in m’n bed gekropen. Dat Bob niet was komen opdagen vond ik al erg, maar dat hij niets had laten weten ? Dat vond ik er toch wel over.

‘Liefste dagboek, Bob heeft me laten zitten. Ik ben heel boos op hem. Maar misschien is het ook wel een beetje mijn schuld? Ik had het namelijk super met Sam. Misschien is Bob gewoon een beetje jaloers en zie ik hem morgen gewoon terug op school. Ik maak me best geen zorgen. Slaapzacht.’

Ik zag er uit als een bevroren pinguïn toen ik aankwam op school maar dat veranderde snel toen ik Bob zag lopen over de speelplaats. Hij was weer eens misbruik aan het maken van het feit dat hij onzichtbaar was en pakte een muts af van een kleutertje. Ooh, ik smelt al als ik Bob nog maar hoor. Waarom moest hij onzichtbaar zijn? Ik stapte op hem af en zei hem direct dat ik dat ongepast gedrag vond ! Ok, misschien klinkt dat een beetje ouderwets, maar het zijn ook nog maar kleutertjes hé. Het eerste lesuur hadden we natuurwetenschappen, Bob ’s lievelingsvak! Onze klas viel door de deur naar binnen als sardientjes die uit hun doosje vallen. Ja, onze klas heeft niet alleen altijd het geluk van les te mogen volgen in de meest vochtige en beschimmelde lokalen, maar we zijn dan ook nog eens met 24 in de groep en het is altijd véél te druk tijdens de les. Dat terzijde, iedereen zocht z’n plaats op. Maar wat nu? Bob was naast Marloes gaan zitten en niet naast mij! Wat was er gebeurt? Bob was toch mijn beste vriend? Ben ik dan zo saai of lelijk? Dit was voor mij de druppel. Er moesten dringend een paar dingen gaan veranderen.

Die avond nog verplichtte ik m’n mama om me mee uit schoppen te nemen. Ik had namelijk heel de dag alleen doorgebracht en er moest vlug wat aan m’n uiterlijk gesleuteld worden. Na uren en uren shoppen, moest ik m’n outfit voor morgen uitkiezen. Een diepe décolte ? Een kort rokje? Pff, geen van die dingen past bij mijn persoonlijkheid. Dan zit er maar 1 ding op, dat dan ook maar veranderen.

Het is nu een week later. En het veranderen van m’n karakter en uiterlijk zijn niet zo goed in de smaak gevallen bij m’n kleine groep vrienden op school of m’n mama. Ligt het misschien aan m’n kapsel? Ik vraag mama meteen om wat geld voor een nieuwe coupe. “Mam? Geef me wat geld om naar de kapper te gaan.” Zei ik, toen ik aan m’n persoonlijkheid had gewerkt had ik meteen besloten niet meer zo vriendelijk te zijn, dat helpt me toch niet vooruit. “Waarom heb je plots zo’n grote mond, kleintje?” Vroeg ze. Ik antwoordde direct dat dat de manier van omgaan met anderen was van tegenwoordig. Ondertussen had ze het geld uit haar portemonee gehaald. Ik snakte het uit haar hand en liep de keuken uit. Ik fietste vlug naar de kapper om de hoek en liep naar binnen. “Kom binnen! Kom binnen!” Riep de kapster me meteen toe. Ik deed m’n jas uit en ging zitten in die rare stoel om je haar in te wassen. (Zo’n stoel moet ik ook hebben thuis, zo handig!) De kapster begon metten een gesprek over school. Natuurlijk vertelde ik haar niet hoe het echt zat maar verzon een paar mooie verhaaltjes over zogezegde vrienden en maakte haar wijs dat Bob m’n vriendje was. Als m’n haren netjes gewassen waren ging ik in de ‘knipstoel’ zitten. Sophie, zo noemde m’n kapster, vroeg hoeveel er af moest. Ik zei; “Oh, ik had niet echt iets in m’n gedachten. Mag ik misschien even in een boekje kijken? Sophie ging meteen in op m’n voorstel en stak een paar boeken in m’n handen. Nadat ik een tof nieuw kopje had gevonden vroeg ik aan de kapper hoeveel het kostte om m’n haar te kleuren. “Voor jou is het maar 10 eurotjes meer liefje.” Zei ze. Mijn beslissing was snel gemaakt, ik wou blonde haren. Sophie was begonnen aan de verbouwingen aan m’n hoofd. Ik zou van zwartharige nerd in een blonde chick veranderen. Ik keek even rond in het kapsalon en ik ving er ook allerhande gesprekken op, en als ik het goed had begrepen was er een meisje in de buurt zwanger geraakt ofzo. Maar dat zijn m’n zaken nu eenmaal niet. Na een drie kwartier werk was de kapster bijna klaar met de veranderingen. Ik was ontzettend benieuwd op m’n nieuwe uiterlijk te zien. Nog even drogen met de haardroger en … klaar! Sophie nam ene spiegel en gaf hem aan mij. Oooooh, ik was zo benieuwd hoe ik er zou uitzien ! Hopelijk is het niet erger dan het al was…

Iedereen keek haar na en af en toe werd er zelf naar haar gefloten. Ze had het mooiste, glazende haar ter wereld en ze was zo blij met zichzelf! Je zou een moord plegen om in haar schoenen te staan.

En ik dus ook. Layla was het populairste meisje van de school en ik wou dat de mensen hun ogen eventjes, maar dan ook maar eventjes van haar konden afhouden en naar mij keken, dan was m’n droom vervult. Na m’n bezoekje aan de kapper gisteren was er niet veel verandert, ik zag er bijna net zo goed uit als Layla! Maar blijkbaar had ik m’n imago voor de rest van m’n schoolloopbaan aangeschaft in de eerste 3 jaar dat ik hier op school zat. Hoe mooi, zelfzeker en stralend ik er ook uitzag, niemand zou me ooit zien staan, laat staan waarderen als persoon.

Ik liep langzaam door de sneeuw over de speelplaats en botste bijna op tegen Bob, die zich stond te amuseren met Marloes. Hij gaf me een duw en ik viel op de grond. En vanzelfsprekend begon iedereen me weer uit te lachen. Ik stond vlug op en ging op een bankje zitten ergens in een hoek. Tot m’n verbazing zat er al iemand op m’n vaste plekje, ik denk dat hij Stijn noemde. Maar Stijn was één van de populaire, en mooiste jongens van de school, wat zat hij daar dan te doen? Ik ging naast hem zitten, maar ik wist niet direct wat ik moest zeggen… dan wachte ik maar tot hij iets tegen me zei. “Eeuhm, wat doe jij hier?” kwam er na een tijdje toch bij hem uit. “Dit is mijn vaste plek.” Zei ik om de schade van het zielig zijn een beetje te beperken. Ik keek Stijn aan om zijn verhaal te horen te krijgen maar blijkbaar begreep hij de hint niet helemaal. “En wat doe jij hier?” Vroeg ik hem dan. Hij antwoordde; “Och, niets speciaals, gewoon even tot rust komen ofzo…” Het is wel vanzelfsprekend dat ik die smoes niet geloofde, maar toch begon ik snel over iets anders om de sfeer niet te verpesten. “Zeg eens, zit jy op facebook?” Floepte ik er maar bij. “Ja, en jij ? “ “Ja! Mag ik je misschien toevoegen?” “Natuurlijk , mijn naam is Stijn Mitchell.” En hierop volgde nog een interessant maar kort gesprek want dan ging de bel. We namen vlug afscheid en haastten ons naar ons klaslokaal.

Ik had de laatste weken bijna niets anders gedaan dan gesmst, gebabbeld en gechat met Stijn. Ik weet het niet, die jongen heeft nu eenmaal iets … sociaal? Nuja, door Stijn was ik m’n ruzie met Bob wel mooi vergeten. Ik was vanavond alleen thuis en had besloten me in de zetel te nestelen met popcorn en cola en naar een goeie romantische film te kijken. M’n plannen vielen echter in het water toen ik een sms kreeg van Stijn om te vragen of ik bij hem thuis een film wou gaan bekijken, hij had waarschijnlijk m’n status op facebook gelezen die vertelde dat m’n mama en broertje vanavond niet thuis waren. Ik wist niet goed wat te doen… ik voelde me nog altijd schuldig tegenover Bob, maar Stijn was er altijd voor mij en die had in tegenstelling tot Bob wel een gsm en al die moderne dingen. Ik had besloten om toch in te gaan op Stijn’ s uitnodiging. Ik had m’n fiets uit de garage gehaald en fietste door de donkere straatjes naar Stijn’s huis. Het was koud en regenachtig, maar dat hield me niet tegen. Toen ik aankwam bij Stijn thuis zag ik dat er geen licht brandde, raar want Stijn had daarjuist een smsje gezonden waarin stond dat hij al voor de Tv zat en niet kon wachten tot ik eraan kwam. Ik voor een eerste keer aan, maar er deed niemand de deur open. Dus ik belde een tweede keer. Nog steeds geen reactie… Teleurgesteld kroop ik terug op m’n fiets en fietste naar huis, deze keer stoorde ik me wel erg aan de regen die voortdurend op m’n dunne brilglazen tikte. Toen ik aan het stadspark passeerde en weer zo’n groepje van onbetrouwbare jongens zag staan schoot het in m’n hoofd. Shit! Ik heb de garagedeur niet gesloten! Ik fietste zo snel mogelijk naar huis, want ik was toch wel een beetje bezorgt en m’n mama zou het me nooit vergeven als er iets was gebeurd. Na een heel eind fietsen kwam ik thuis aan en ik zag dat de garagedeur open stond. Ik vreesde niet meteen het ergste, het kon nog altijd de kat van de buren zijn die eens een kijkje kwam nemen? Ik liep de garage binnen en ging de trap op, tot hier toe was er niets vreemds te zien. Toen ik in de woonkamer aankwam zag ik pas wat er gebeurd was. Er was ingebroken, alles lag overhoop. Maar het zag er niet naar uit dat er veel weg was. Ik was in shock, en ik wist niet wat te doen. Als ik wat bekomen was had ik mama gebeld en zij op haar beurt de politie.

Die had alles netjes opgeschreven en zei ons dat we ons verder geen zorgen moesten maken. Toen ze weg waren kreeg ik een preek, scheldwoorden en beschuldigingen van hier tot in Tokyo werden naar m’n hoofd gesmeten. Toen de storm was gaan liggen was ik naar m’n kamer gegaan en begon ik met opruimen. De volgende morgen, als alles wat op orde was gebracht en mama met Sam naar oma vertrok nam ik en. lekker warm bad. Zo kon ik al m’n zorgen vergeten en wat nadenken.

Dat bad had deugd gedaan en tegen de middag had ik alweer zin om erin te vliegen. Dus ik nam m’n gsm om naar Stijn om te bellen om te vragen of hij zin had om naar hier te komen om het allemaal wat te bespreken. Ik was namelijk nog niet vergeten wat hij gisteren gedaan had. Ik pikte Stijn’s nummer uit m’n contactenlijst en duwde op het groene telefoontje. Ik liet z’n gsm vijf keer rinkelen en dan kreeg ik z’n antwoordapparaat aan de lijn. Ik hoorde Stijn’s stem die zei; “Ik ben er even niet, laat een bericht na achter de bieptoon.” Piep. “Bel me even terug.” Zei ik snel, en ik legde neer. Ik ging meteen kijken of hij misschien was aangemeld op z’n facebook account. Nee, maar wel iemand anders… Ik klikte op de profielfoto van ‘Bob Hetschaap’ en koos het vakje waar ‘ Chatten met Bob’ opstond. Ik wist niet goed wat zeggen. Moest ik boos zijn ? Onthoochelt misschien? Of misschien gewoon doen alsof er niets gebeurt was? Toen Stijn online kwam had ik het venster met Bob direct gesloten en een “Wat is er aan de hand!” uitgefloept bij Stijn. Er verscheen ‘Stijn Mitchell is offline’ op m’n scherm. En ik kon wel schreeuwen. Waarom antwoorde hij nu niet? Ik moest en zou weten wat er gebeurt was, en wel meteen. Ik stormde van de trap naar beneden en wou m’n fiets nemen om weg te gaan. Maar een hand op m’n schouder hield me tegen. “Waar dacht jij naar toe te gaan jonge dame?” zei mama. “Ik, eeuhm , moet even een boodschap doen.” Zei ik. “En wat is die boodschap dan?” vroeg mama verder. Ik wou de vragen zo veel mogelijk ontwijken en zei dat ik naar een vriendin moest omdat ik m’n boek vergeten was op school. Mama trapte in m’n smoes en ik kon zonder problemen vertrekken met m’n fiets.

Ik fietste redelijk op m’n gemak, want ik was er niet echt bij met m’n gedachten. Ik was aan het denken wat er allemaal kon zijn met Stijn, want hij zou niet zonder reden zich zo gedragen tegenover mij. Ik ken hem misschien nog niet lang, maar ik een korte tijd is hij zo’n goede vriend geworden dat ik dat wel weet. Toen ik het geluid van een toetende auto hoorde omdat ik bijna omver werd gereden, was ik wel wakker geschud en kon ik me weer helemaal concentreren op het fietsen. Na een klein kwartier kwam ik aan het stadspark waar Stijn niet ver vandaag woonde. Vreemd. Vandaag geen verdachte personages. Maar daar zou ik me nu geen zorgen over maken, ik was tenslotte bijna bij Stijn. In geen tijd had ik z’n deur bereikt en kon ik aanbellen. Ik zag een oude grijze mevrouw ik de deuropening staan. “Dit is toch niet Stijn’s mama ?” dacht ik bij mezelf. “Ik kom voor Stijn?” zei ik voorzichtig. Met een schorre stem zei het mevrouwtje: “Hier woont helemaal geen Stijn, ben je wel zeker dat je aan het juiste adres bent?” “Eeeuhm, misschien niet maar hij had me gezegd dat hij hier woonde dus ik dacht… Maar u kent toevallig niemand met de naam Stijn Mitchell?” Het oude vrouwtje dacht even na en antwoordde: “Ik woon nog niet zo lang in deze buurt dus misschien noemt de vorige bewoner zo, maar dat weet ik natuurlijk niet zeker… Ik kan je helaas niet verder helpen.” Ik zei: “Dat is helemaal niet erg hoor… euhm mevrouw.” “Nee, nee ! Noem me maar Margrietje, Margrietje Hermans.” Propte ze er tussen. “Aangename kennismaking Margrietje, maar nu moet ik er helaas van door, het zijn bijna examens ziet u.” Verzon ik snel, want ik wou de zoektocht naar Stijn verder zetten. We namen afscheid en ik kreeg nog vlug een snoepje voor onderweg van de vriendelijke dame. Voor ik terug op de fiets stapte nam ik m’n gsm om nog eens te bellen naar Stijn. Maar deze keer was ook tevergeefs. Dit was dan de tweede keer dat ik teleurgesteld naar huis fietste.

Eenmaal terug thuis was het eten klaar. “Het is macaroni!” Riep mama. Ze kent me toch door en door, want macaroni ( m’n lievelingseten) was echt de enige manier om mij uit een dipje te halen. Wat een sfeer die avond aan tafel! Sam kon sinds een paar dagen geleden het woordje ‘jummie’ uitspreken, je ziet me al komen, daar zat hij aan tafel “Jummie jummie jummie! ” En wij maart lachen met hem.

Vandaag ging ik vroeg slapen want morgen was het de laatste dag voor de examens, die ik in de twee vorige trimisters zonder schrammetje achter me liet. Maar ik had er dit laatste trimister een bijzonder slecht voorgevoel bij. Na wat te piekeren over die examens, kwam ik terug bij het onderwerp Bob. En net op dat moment rinkelde m’n gsm. “Onbekend nummer” zag ik op m’n scherm flikkeren. Ik nam toch maar op want je weet nooit als er iemand geen geld meer heeft op z’n gsm en die van iemand anders gebruikte. “Hallo?” fluisterde ik. “Spreek ik met …” De stem aan de andere kant van de lijn liet een kleine pauze vallen. “Pardon?” vroeg ik. “Spreek ik met Lies Vandekasteele?” ging de stem verder. Ik twijfelde, moest ik m’n indentiteit wel prijsgeven aan een onbekende beller?

vervolg komt misschien nog (:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 188 bezoekers online