Verhalen

Verhaaltje mailen naar iemand.

Spreek een verhaal u aan, vind je een verhaal om te lachen? En wilt u het verhaaltje laten lezen door ��n van uw vrienden? Dan kan je via dit formulier het verhaaltje verzenden naar u vriend(in).

Naam ontvanger:
E-mail ontvanger:
Naam afzender:
E-mail afzender:
Verhaal:

het zakmes 2
Samara is een doodgewoon meisje van 13 jaar. Ze wordt dagelijks gepest op school en bijna elke dag na school wachten een paar kinderen van school, deels van haar klas, op haar. En meestal op haar in elkaar te slaan. Het gepest wordt haar zoveel dat ze er een eind aan gaat maken…

,,Zij weer?! Iieeww moet je zien wat ze aanheeft!! Lelijk hoor…” Die opmerkingen achter me hoor ik elke keer als ik langs mensen loop die me kennen. Waarom ik, waarom ?!! Die vraag spookt al maanden door mijn hoofd. Nooit zegt iemand iets positiefs over me altijd is het negatief.
Als ik in de school ben loop ik naar mijn kluisje. Onderweg naar mijn kluisje komt Josh naast me lopen, de grootste pestkop van al de 2e klassen. ,,Jij bent toch die nerd van klas 2vwo?” vraagt hij ,,Ontken het maar niet, Eric heeft me alles al gezegd.!!” Eric… De populairste jongen van de 2e. Hij heeft onwijs veel vrienden en is ontzettend knap. Ik ben jaloers op hem. Ik maak mijn kluisdeur open en jammer genoeg is het kluisje van Josh boven het mijne. Hij maakt eerst zijn kluisje open en kijkt dan hoe ik 1 voor 1 mijn boeken in mijn tas leg. Hij vindt dat het te langzaam gaat en slaat al mijn boeken uit mijn kluisje. Ik wil hem slaan maar ik besef me dat als ik ‘t doe, slaat hij me 200 keer harder terug. Dus ik doe het maar niet. Ik raap mijn boeken op en leg wat ik nodig heb in mijn tas en wat ik niet nodig heb, terug in mijn kluisje. Ik doe mijn kluisdeur dicht en loop naar mijn 1e les van vandaag: Engels, mijn lievelingsvak. Als ik de les binnenkom groet ik de leraar op een heel beleefde toon. Klasgenoten roepen van alles maar het enige wat ik kan verstaan van wat ze zeggen is: ‘uitslover’. Ben ik echt een uitslover? Alleen omdat ik Engels een leuk vak vind? Ik ga zitten op een stoel achterin en staar uit het raam. Het is zonnig maar toch regent het. De les begint en verloopt zoals gewoonlijk, voor mij dan, leuk.
Na school loop ik rustig de school uit het plein over. Ik kom bij het hek en zie een groepje 2e klassers staan. Ik ken ze. Het zijn: Eric, Josh, Bert (hij werd in de 1e klas gepest maar nu hij in de 2e zit pest ie mij), Karin en Sandra. Ze zagen me aan komen lopen en zeiden dingen over me die ik niet kon horen omdat ze het zo zacht zeiden. Ik loop langs Karin en ze trekt mijn rugtas van mijn rug af. Ik kniel om mijn tas te pakken en als ik net op mijn knieën zit, trapt ze me keihard op mijn rug. Ik voel een stekende pijn in mijn rug. Ik kijk op en voel een vuist van Josh in mijn gezicht. Mijn neus bloed, ik voel ’t gewoon. Karin en Josh blijven me schoppen en slaan totdat ik gewoon half bewusteloos op de grond lig. Mijn ogen waren nog wel open en ik zag dat Eric en Sandra me stonden uit te lachen. Sandra stond zelfs te filmen met haar mobieltje. Zielig, vind ik het. Ze lopen weg en laten me alleen op de grond liggen.
Ik krijg een beetje kracht en sta op en wankel naar huis. Ik zie dat er geen auto voor de deur staat dus dat betekent dat mijn ouders er niet zijn. Aan de ene kant ben ik blij dat ze me zo niet zien maar aan de andere kant voel ik me eenzaam. Ik loop het huis binnen nadat ik de deur had open gemaakt. Het huis is leeg, helemaal leeg.

Ik loop de trap op naar de badkamer. Ik doe de deur van de badkamer open en loop naar binnen. Ik trek mijn kleren uit en leg ze op het toilet. Nu sta ik in mijn ondergoed te kijken naar mijn lichaam. Allemaal blauwe plekken en een beetje bloed druppelt langs mijn been. Mijn gezicht is ook niet best: een blauw oog, een druppelende neus en een paar kleine schrammetjes. De douche deed ik aan en ik ging douchen. Het warme water viel op mijn hoofd. Druppel voor druppel. Het voelt goed, alsof de douche me mag. Na een paar minuten draai ik de kraan van de douche dicht. Mijn handdoek ligt in mijn kamer dus loop ik helemaal naakt naar mijn kamer.
In mijn kamer pak ik mijn handdoek en droog me af. Ik doe mijn kast open en pak er wat kleren uit. Ik kijk op mijn wekkerradio om te zien hoe laat het is: 18.23. Nog geen half 7, mijn ouders komen pas rond 8 uur thuis. Zoals altijd. Mijn bed ziet er verwaarloosd uit maar toch ga ik erin liggen. Snikkend lig ik met mijn hoofd in het kussen met de deken helemaal over mijn hoofd heen. Waarom ik, waarom?! Tranen rollen over mijn wangen en gesnik was het enige wat je kon horen. Ik kijk naar mijn bureau en het enige wat ik zie zijn: elastiekjes, armbandjes en mijn zakmes. Die zakmes heb ik gekregen van mijn opa 1 jaar voor hij overleed. Het zakmes had de kleuren goud en zwart, mijn 2 lievelingskleuren. Kijkend naar het zakmes loop ik er naar toe. Ik pak het zakmes en schuif het open, een klein maar scherp mesje kwam eruit. Ik leg het neer en besluit een beslissing te maken. Een hele belangrijke. Ik pak een klein papiertje en een pen en ik schrijf:

mam, pap, als jullie dit lezen ben ik waarschijnlijk op de snelweg met mijn zakmen. Dit is de beste oplossie die ik kon bedenken, maar vergeet niet: ik zal altijd, van jullie blijven houden.
vaarwel afzender: Samara

Ik leg het briefje op mijn bureau en pak mijn zakmes weer, schuif hem dicht en loop mijn kamer uit en de trap af. Als ik beneden ben trek ik mijn schoenen en jas aan.
Op straat zie ik mensen vies naar me kijken en ik denk bij mezelf: ,,Wat kijken jullie zo naar me?!”. Ik ben bijna bij de snelweg eerst nog een heuveltje opklimmen en dan de vangrail over. Nu sta ik op de vluchtstrook en ik pak mijn zakmes. ,, Het is nu of nooit” zeg ik hardop tegen mezelf. De zakmes schuif ik open en zie het scherpe mesje. Ik zet een stap richting de snel voorbij rijdende auto’s. Het is zover…. Ik snijd mijn keel door en val op de grond met mijn hoofd nog net op de vluchtstrook….. Dood.
Een man met autopech komt 2 minuten later naar de vluchtstrook, net een paar meter van Samara af. Eerst ziet hij haar niet maar als ie richting de noodtelefoon loopt ziet hij haar liggen. Hij schrikt als hij het zakmes ziet en denkt bij zichzelf: ,, O mijn God wat heeft ze gedaan….” Snel pakt hij de noodtelefoon en belt 112. ,, Hallo, alarmcentrale. Wat is het noodgeval?” klinkt het aan de andere kant van de telefoon. ,, Hoi mevrouw, ik sta hier op de A1 en er ligt een meisje op de vluchtstrook met een zakmes naast haar. Ik denk dat ze dood is.” ,, We komen zo snel mogelijk meneer”. ,, Okeeii bedankt, dag”. En hij legt de telefoon neer. 20 minuten lang wacht hij op de ambulance. Als die arriveert rennen de mannen eruit en gaan naar Samara toe. Ze leggen haar op de brancard en brengen haar naar het ziekenhuis.
In het ziekenhuis wordt ze snel naar de onderzoekskamer gebracht en wordt onderzocht door 2 artsen. Een arts ontdekt de snee in haar keel en ziet dat haar aderen zijn doorgesneden. Hij zegt tegen de andere arts dat hij Samara’s ouders moet bellen. De arts denkt bij zichzelf: ,,Waarom?”
Haar ouders zijn gelijk gekomen en gaan naar Samara toe. Haar moeder weet niet wat ze ziet en valt flauw midden in de kamer. Een paar tellen later is ze alweer opgestaan en begon te huilen. Samara’s vader stond naast haar met een spierwit gezicht en vraagt met een geschrokken stem: ,, Weet u misschien hoe het is gebeurt?” ,, Ja meneer, haar keel is doorgesneden. En het ergste is: ze heeft het zelf gedaan…
Een paar dagen later wordt ze begraven. Op de begrafenis zijn er niet zoveel mensen want haar familie was niet groot en ze hadden geen vrienden. Haar vader had een speech voorbereid maar kon het niet eens zelf voordragen omdat hij nog steeds in schok was, dus deed zijn vrouw het. ,, Wij zijn hier vandaag bijeen omdat Samara, mijn 13 jarige lieve dochter, is overleden” begon ze snikkend ,,Zij heeft zichzelf met een mes door haar keel gesneden. Waarom? Is de vraag, maar die vraag kan ik niet beantwoorden.” Verder kwam ze niet. Ze kon het gewoon niet. Een paar anderen zeiden wat ze wilde zeggen en daarna werd Samara begraven.
Op haar school was het nieuws al bekend. De 2 pestkoppen, Karin en Josh, hadden spijt. Heel veel spijt. Ze wisten niet dat Samara zo iets zou doen. Na school gingen ze naar haar graf om te zeggen hoeveel het hun speet maar later begrepen ze pas dat ze het niet zou horen.
Haar familie leefde de jaren verdrietig en na 2 jaar kon haar moeder pas een beetje praten over wat er gebeurde. Op haar school leefde de 2 pestkoppen met een schuldgevoel tot het examenjaar, ze verknalden beide hun examens en moesten dat jaar over doen. Het jaar daarna slaagden ze maar ze hadden geen moed meer om verder te studeren dus begonnen zij te werken als vrijwillige bij het schoonmaken van dieren tehuizen. Dat was het enige ding dat Samara leuk vond aan het leven.

Alle rechten voorbehouden 2005-2024 - www.verhalenlezen.nl



Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

• blunders
• dieren verhalen
• erotische verhalen
• griezel verhalen
• humor verhalen
• kinderverhalen
• liefdes verhalen
• sex verhalen
• spannende verhalen
• sprookjes

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 112 bezoekers online