Lees verhaaltjes op verhalen lezen. Van spannede verhalen tot erotische verhaaltjes.

Verhaaltje mailen naar iemand.

Spreek een verhaal u aan, vind je een verhaal om te lachen? En wilt u het verhaaltje laten lezen door ��n van uw vrienden? Dan kan je via dit formulier het verhaaltje verzenden naar u vriend(in).

Naam ontvanger:
E-mail ontvanger:

Naam afzender:
E-mail afzender:

Verhaal:

Engelbert the Zapper
Het is ongeveer vijf jaar geleden toen ik hem ontmoette. Ik mis hem. Hij heeft me iets laten zien. Ik kon het me niet eens meer herinneren wanneer ik voor het laatst zo gelachen heb.Hij was mijn beste therapeut ooit, hoe gek dit verhaal ook zal klinken. Deze man die ik zo zal omschrijven, had dit trucje wel tien keer geflikt en beheerste het in perfectie.

Het was een dinsdagavond en er stond een noordoosten wind die je oren deed klapperen - koud en zo nu en dan regende het hevig. Niet echt het weer om erop uit te trekken. Lekker binnen voor de open haard en televisie. Het was er echt een avond voor. Het was tegen negenen toen ik hem betrapte. Ik had al enige tijd het gevoel dat mijn privacy werd aangetast en dacht in eerste instantie aan kwajongensstreken.Maar niets van dat alles was waar, want mijn privacy werd aangetast door een oud boertje en schatte hem over de tachtig. Hij was een echte boer - niet groot – zo’n 1.75. Hij had een pet op die waarschijnlijk door meerdere eigenaren was gedragen. Wellicht was die nog van zijn vader geweest, bedacht ik me. Hij had zelfs klompen aan. Van die gele - compleet afgesleten – de onderkant bijna op zijn eind. Zijn bruine overal, stonk een uur in de wind en zijn grijze stoppelbaard deden verraden dat hij zich enige tijd niet gewassen had. Hij stonk, maar hij had het zichtbaar naar zijn zin. Het frapante was dat hij een baseballjack aan had. Een roodglanzende met de Washington Indians erop geborduurd en een groot logo op de achterkant. Een raadsel waar hij deze vandaan had. Hij een afstotelijke lach, want je kon zien dat hij minstens de helft van zijn tanden kwijt was. Één voortand was hij kwijt en die er naast stond was zwart. Zijn ondertanden stonden wat scheef. Ik vermoedde dat hij nooit een tandarts had gezien.

Nadat hij zijn trucje had geflikt, was ik naar buiten gerend en zag dat dit boertje niet al te best bij been was. Ik had hem dan ook snel ingehaald.
‘’Wat is hier nu zo grappig aan, vroeg ik.''
Hij liet me een kaartje zien.
Het kaartje – iets groter dan een visitekaartje – zag er vies uit.
Op het kaartje stond: ‘’ik kan niet praten.''
Ik was stomverbaasd. Hij lachte.
Hij liet me nog een ander kaartje zien.
Deze zag er nog viezer uit.
‘’Ik heet Engelbert en ben stomdoof.''

U kunt begrijpen dat ik al snel symphatie wekte voor deze man. Kwaad worden was er dan ook niet bij, Ik zag een beeld voor me, van zijn leven en ik kon me niet voorstellen dat er veel mensen waren die zich om hem bekommerde. Ik zag hem huizen in een oud koddig boerderijtje aan de rand van een bos. Bekommerend om zijn geit en een paar schapen. Eerlijk gezegd deed deze beste man mij perplex staan. Ik was compleet overrompeld dat deze man zo iets zou flikken. Maar hij bracht de jeugd in mij direct naar boven.

‘’Kom’’, zei ik.

Hij begreep er natuurlijk niets van en toen ik me weer besefte dat hij doofstom was, wenkte ik hem. Mijn dagelijkse expertise als verkoper werd op de proef gesteld, maar als verkoper weet je dat non verbale communicatie minstens zo belangrijk is als verbaal. Ik wist hem dan ook met mijn pretoogjes te winnen. Die ondeugd in mijn ogen deden hem stralen.

Ik wenkte hem en we liepen een aantal straten verder naar een wijk, waar de beter bedeelde woonde. Ik snapte dat we selectief moesten zijn. Huizen waarbij de gordijnen gesloten waren konden we niets mee. Ook bordjes met ‘’Hier waak ik'' moesten we vermijden. Uiteindelijk zag hij een doelwit. Hij wenkte me. We liepen zachtjes over het grind en ik kon mezelf nauwelijks beheersen. Wat een spanning.

De huiskamer zag er chique en gelikt uit. Een grote televisie hing aan de wand. Het bordje aan de deur had doen verraden dat er twee mensen woonden. Ze zaten op de bank, waar wij nog geen vier meter vandaan stonden. We bukten tot aan het raam - zodat de twee ons niet konden zien. Af en toe onze hoofdjes omhoog - zodat we een glimp konden opvangen van de woonkamer - de twee bewoners en de televisie. Voor het boertje was het wat makkelijker, want hij was een twintig centimeter kleiner als ik.

Ik gebaarde met mijn hand dat hij de afstandbediening aan mij moest geven.
Het was een goedkoop zilverkleurig apparaat. Een universele.

Het tweetal was een bekende Nederlandse soap aan het kijken, waarvan ik de naam u niet zal noemen. En toen…toen begon de plagerij. Ik zapte naar Nederland één. Het boertje had zijn hand voor zijn mond en gaf gebarend te kennen dat ik dit ook moest doen.

De man in het huis – rond de vijftig – pakte de afstandbediening en zapte terug naar de soapserie. Hij legde hem terug op de tafel en weer zapte ik. Hij zei iets tegen zijn vrouw en nu snapte ik waarom de boer zijn hand voor zijn mond hield. Hij had nu al tranen in zijn ogen van het lachen. Weer pakte die beste man zijn afstandbediening en zapte naar de soapserie. Ik wachtte even en besloot op de uitknop te drukken en zowaar de televisie stond op zwart.
‘’Wat is dit nu weer’’! Je kon de beste man horen.
Nu moest ik echt oppassen, want ik voelde een enorme lachbui aankomen. Weer zette hij hem op die soapserie en weer zapte ik.

De boer lag inmiddels op de grond van het lachen. Hij hield zich echter knapgoed in, en ik kon merken dat hij dit grapje inderdaad duizend en één keer had gedaan. Weer zapte hij en ik besloot hem weer uit te zetten.De man des huis liep naar de televisie. Drukte op een paar knoppen en zette hem opnieuw aan. Voordat hij weer in zijn stoel zat, had ik al weer gedrukt op de uitknop.
‘’Verdorie..ze ... TV!''
‘’Nou nou’’, hoorde zijn vrouw zeggen.
‘’Godganzeding is nog geen jaar oud, en heeft nu al kuren.''
‘’Hans, doe eens normaal, denk aan wat de doctor heeft gezegd.''
‘’Flikker maar op met dat ding!''

Het was een hilarisch tafereel, dat kan ik u vertellen. Ik piste in mijn broek van het lachen. We probeerden nog zachtjes te doen, maar dat viel niet mee. Uiteindelijk kwamen we ermee weg. In de straat barstte ik het uit. Ik moest huilen van het lachen en de boer produceerde zowaar een vreemd soort van varkensgeluid. Ik had letterlijk buikpijn van het lachen. De boer klopte me op mijn schouder - hij blij was dat hij zijn trucje met iemand kon delen – en stak zijn duim op. Ik lachte naar hem en wenkte hem weer. We moesten nog een slachtoffer vinden. Dit werkte immers erg goed op mijn humeur.

Weer liepen we richting het raam – bukkend – gniffelend en vol adrenaline. Daar namen we plaats achter het raam. Wat ik toen zag was om bizar te noemen.Zowaar liep daar een man, rond de zestig in lingerie. De boer zag het ook en begreep er helemaal niets van. De beste man danste in zwarte lingerie op zo te horen klassieke muziek. Nu hoor ik graag klassiek en ik kon eruit opmaken dat hij naar Schubert aan het luisteren was. Ik stond letterlijk genageld aan de grond. We moesten maken dat we wegkwamen, voordat je mij weg kon dragen van het lachen. Ik hield het niet meer.

Terug op de straat keek de boer mij vragend aan. Ik proestte het uit van het lachen. Whahahahaha, mijn dag was helemaal goed. Deze boer wist de jeugd in mij terug te halen. De boer keek me serieus vragend aan. Van het woord travestiet - of de betekenis daarvan - had de boer waarschijnlijk nooit gehoord. Ik gebaarde van ‘’laat maar’’. Ik heb aardig wat gezien in mijn leven, maar dit sloeg alles. Ik had even tijd nodig om mezelf te herpakken en de boer lachte maar wat mee. Hij was enigszins teleurgesteld dat kon ik voelen.

Dus ik besloot dan ook om nog één huis te bezoeken.En zo geschiedde. Weer zaten we geknield voor een raam, en voordat we het trucje konden uitoefenen stopte er een auto. Politie! Ik draaide me om, en ik wist niet waar ik het zoeken moest. Ze hadden ons waarschijnlijk gezien. En ja hoor. Daar kwamen ze aangerend. Ontsnappen was onmogelijk.

Halt!
Halt, politie!
Voor dat ik het in de gaten had - hadden wij handboeien om, en waren we op weg naar het politiebureau. Het stel waar we ons trucje wilde uithalen, stond buiten met hun hoofden schuddend. Een beschamend gevoel nam controle over de adrenaline en ik kon door de grond zakken. Hoe was ik toch in deze situatie beland?

Ik zal u alle details besparen van de ondervragingen. U kunt u voorstellen dat dit een fraai tafereel opleverde. Een doofstomme boer die ondervraagd wordt, en ik als verkoper die dit grapje niet verkocht kon krijgen. Nu is het zo dat wij sinds enige tijd snelrecht kennen in ons land en wij tweeën zouden dit gaan ondervinden.
Na een nacht in cel, dat echt geen hotel is, zoals vele denken werden wij begeleidt naar de rechtbank. De nacht in de cel had mij aardig gebroken, en ik bekommerde me meer om het lot van mijn nieuwe vriend dan om mij. Ik was blij dat ik mijn werkgever nog kon inlichten. Een griepje als excuus.

Uiteindelijk werden we apart begeleidt naar de rechtszaal. In de rechtszaal zag ik de boer die er niet al te best uitzag. Hij keek neerslachtig en had enorme wallen onder zijn ogen. Ik probeerde contact met hem te zoeken, maar hij was in zijn eigen wereld, waar dat ook mocht wezen. De rechter had zijn uitspraak tegen hem gedaan. Dat verhaal had ik helaas gemist, immers werd ik later binnengebracht. De boer moest onder begeleiding plaatsnemen achter mij.
De edelachtbare – een man van in de vijftig – zag er belezen uit. Een grijs sikje en wat vadsige lange grijze haren. Zijn toga maakte hem een belangrijke man.Je kon aan hem merken dat hij gefrustreerd was, maar dat kwam naar waarschijnlijkheid door de boer waar hij net mee te maken had. Ik kon me voorstellen, dat hij een moeilijk gesprek had gehad.

‘’U bent aangehouden op verdenking en poging tot inbreken’’, heeft u daar iets op te zeggen.
‘’Wij zijn compleet onschuldig, edelachtbare’’, zei ik.
‘’U zegt wij, zei de rechter.
‘’Ik spreek ook voor mijn vriend hierachter.''
‘’Ik ben benieuwd naar uw verhaal'', zei hij op zuchtende vragende wijze. Voor de rechter deed ik mijn verhaal. Hoe we mensen in het bootje namen met onze universele afstandbediening en hoe hard we daarom gelachen hadden.

‘’Dit is het meest idiote verhaal dat ik in mijn rechtersleven heb gehoord!’’, zei de rechter. Zijn woorden weergalmde door de zaal en ik hoorde achter mij de twee ambtenaren gniffelen. Toen hoorde ik een geluid dat ik eerder had gehoord. Het was dat varkensgeluid dat de boer eerder produceerde op straat. Ik draaide me om, en zowaar stond daar de boer te wijzen naar de rechter. Het leek op een raar dansje. Zijn rode glansjas hing half over zijn schouders en maakte homo achtige gebaren.Het was een vreemd gezicht om te zien.
‘’Wilt u deze man per direct de zaal uit verwijderen!'', zei de rechter met een boze harde stem.
‘’NU!''
Hij was duidelijk not amused.
De twee beambten grepen de boer bij de armen en ze sleepten hem naar buiten. Daar zat ik dan alleen in een grote zaal tegenover de rechter en op dat moment begreep ik de boer.Ik aarzelde geen moment.
‘’ U weet dat wij vlak bij uw huis zijn opgepakt.''
‘’Ja dus?'' Was zijn antwoord.
‘’Geloof me,'' mijn verhaal klopt.
‘’Ik weet ook dat u houdt van Schubert en graag in lingerie rondhuppelt in uw kamer''.
De rechter wist niet waar hij het had, en hij liep rood aan.Ik was bang dat hij zou ontploffen, maar voor hij iets kon zeggen deed ik hem een voorstel, zoals ik in mijn dagelijks leven als verkoper zo vaak doe. Geen ruimte geven tot nadenken. ‘’Geloof ons verhaal, en ik zal uw privacy in ere houden, anders zorg ik ervoor dat iedereen in de wereld te horen krijgt dat u zich graag mag kleden in lingerie.'' We hadden echt geen kwade bedoelingen, voegde ik eraan toe.

Het was pure chantage en hoewel ik een brave burger ben, wist ik me geen andere manier om hier uit te komen. Een zware straf zou me kapotmaken. Hij had immers mijn lot in zijn handen. Om een lang verhaal kort te houden, kwamen we ervan af met een waarschuwing.

Mijn onderhandeling wierpen zijn vruchten af. De rechter koesterde zijn geheim en daarnaast hadden we ons gehouden aan ons verhaal. We waren compleet eerlijk geweest, dat moet hem opgevallen zijn.
‘’Ik wil u nooit meer zien hier, want dan bent u de mijne.''
‘’Eruit!’’
‘’NU!’’

Het was een verhaal dat mijn leven heeft doen veranderen, dat mag u best weten. De boer is inmiddels overleden, maar voor hij overleed heb ik hem nog enkele keren gezien. Ik heb nooit kunnen achterhalen waar hij woonde. Wel hield ik bewust de gordijnen open, en als mijn televisie weer ‘’spontaan’’ van zender veranderde, wist ik dat hij in de buurt was. Hij deed mij altijd glimlachen. Een alleraardigst onderonsje.

Het bericht van zijn overlijden las ik in de plaatselijke krant.
Het deed me veel, want onder het overlijdensbericht stond een reeks van namen.
Teksten als ‘’Mijn lieve papa’’, raakte me enorm. Maar het meest frapante was dat ik op het journaal een bericht zag. Nederlands eerste honkballer is overleden. Engelbert Wilbert alias the Zapper.Hij stond erom bekend om zijn grappen die hij uithaalde om het volgende honk te halen.Een foto in zijn jongeren jaren lieten men zien en Anton Geesink sprak van een groot verlies voor de Nederlandse sport. U raadt het al voor welke club hij uitkwam.

Dagbladen schreven groots over hem. Als bijnaam werd hij de zapper genoemd, omdat hij zo vliegensvlug honk naar honk veroverde. Door een tragisch ongeluk strandde zijn carrière. U gebruikt zijn naam dagelijks, waarschijnlijk zonder dat u er erg in hebt. Het woord zappen is gebaseerd op de vliegensvlugge handelwijze van onze Engelbert - in Amerika welbekend. De wat ouderen onder ons zullen hem vast nog herinneren, een boegbeeld voor de sport verdwenen.

De dag na zijn overlijden ben ik naar de markt gegaan.Daar kocht ik een goedkope universele afstandbediening. En zo nu en dan, als het weer net zo slecht is als op die ene avond, toen een ''simpele'' boer mij weer liet zien wat lachen was, zap ik van honk naar honk.

In loving memory of
Engelbert (the zapper) Wilbert

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 43 bezoekers online