Verhalen

Verhaaltje mailen naar iemand.

Spreek een verhaal u aan, vind je een verhaal om te lachen? En wilt u het verhaaltje laten lezen door één van uw vrienden? Dan kan je via dit formulier het verhaaltje verzenden naar u vriend(in).

Naam ontvanger:
E-mail ontvanger:
Naam afzender:
E-mail afzender:
Verhaal:

Vaarwel Vlinder

Een lange dag werken, wie kent het niet? Nog even dit uitdraaien, nog even dat opruimen.. Vijf over zes, ik vind het best en ga er snel vandoor. Carpoolen doe ik niet aan. Het kleine stukje van Asmterdam West naar de Overtoom is te fietsen, maar het is altijd al duidelijk geweest dat ik de meeste luie genen van m’n vader meegekregen heb. De auto dus.
Een simpele receptie functie bekleed ik nu al een jaar of vier. Natuurlijk ben ik het zat en wil ik ook hogerop, maar ik ben de meest eigenwijze drol van het gezin geweest. Ik moest en zal naar Asmterdam gaan zei ik tegen m’n ouders. Amper 17 jaar oud en klaar om te studeren aan de film academie, had ik al een kamertje midden in het centrum gevonden. Dat is dus alweer 6 jaar geleden. De overige twee jaar heb ik gewerkt in een cafe aan de Prins Hendrikkade, waar mij teveel junk en schorem voorbij kwam. Na een beetje zoeken kwam ik dus bij een Electrotechnisch bureau terecht. Receptioniste c.q. manusje van alles. De enige die het koffieautomaat van binnen en buiten kent en notuleerd bij het leven. Het betaald goed, dus ik heb eigenlijk geen klagen. Ik kan mijn appartement aan de Overtoom goed betalen, maar toch, er mist nog wel wat in mijn leven.

Trouwens, mijn naam is Christel van der Linden. 23 jaar dus en een gezonde Brabantse in de grote stad Amsterdam. Mijn ouders hebben het rijk al jaren voor hun zelf, maar eens in de maand probeer ik toch altijd weer even een weekendje in Liempde mee te pakken. Mijn beste vriendin, Mandy Sanders woont nog altijd in het saaie dorpje, maar als kapster heeft ze weinig keus, nergens heeft ze zoveel klanditie als hier, aldus Mandy zelf.
Mijn figuur is slank, 1,75 lang en benen tot aan mijn nek, mag ik ook wel trots zijn op mijn lange donkerblonde haren, geverfd met plukjes kastanje rood, die tot over mijn schouderbladen rijken. Mijn ogen zijn wel vaker benoemd alszijnde “duivelsgroene� ogen of “onnatuurlijk helder�. Mandy daarintegen is hoogblond, 10 centimeter korter, blauwe ogen die altijd schitterend finkelen als ze lacht en haar figuurtje fotomodel waardig. Daar is Men alleen veel te bescheiden voor, zelfs op de foto gaan lijkt nog een waar project om te ondernemen.

Aankomend weekend is het dan ook zover om naar het zuiden af te reizen. Mijn ouders zijn op vakantie en komen zondag thuis, waar ik maandag morgen vroeg weer vertrek.
Mijn vader, Andre, kan ik het beschrijven als een handige klusser, zo grijs als een betonplaat, zijn gezicht tekend zijn vele jaren in het boeren bestaan, gerimpeld en porieen zo open als verse denneappels geven veel nadruk op zijn ogen, die je vaak streng, maar ook heel sympathiek aan kunnen kijken. Zijn twee meter lengte zijn uniek in ons gezin, van alleen maar vrouwen. Mijn 2 jongere zussen van 21 en 17 jaar wonen immers nog thuis en halen de een meter zevetig nog maar net. Mijn moeder, Elsje, is van het gezelligste Brabantse soort. Een echt moederke, amper 1.60 lang, rood geverfd en krullend haar met daaronder oergezellige oogjes, waar ik mijn groene doppen van geerfd heb. Haar leesbril geeft misschien dan wel een oudere indruk, toch zie ik haar wel als ultieme oma voor m’n latere koter, want ja, ook hier staat een kinderwens angstaanjagend hard op de deur te bonzen. Met Mandy heb ik afgesproken om zaterdags eens te gaan shoppen in Den Bosch, waar we s’avonds ook weer eens lekker scheef gaan in ons favoriete cafe. Ferdie en Dirk-Jan, beide oud-klasgenoten op het Sintjanslyceum in Den Bosch, wachten ons voor het uitgaan op op de Grote Markt, waar we eerst gezellig uit eten gaan in een knus visrestaurant aan de rand van het centrum.

Wel, om nu de hele avond te beschrijven, lijkt me wat ver gaan. Er is niets vunzigs gebeurt, natuurlijk word er wat geflirt, natuurlijk stond Mandy weer bovenop de bar te dansen en had ik zoals gewoonlijk weer zo’n 10 seconden zoen met een toevallige passant, die ik vanuit een backhand achtige manier omarm, naar me toe sleur 12 seconden later versufd achterlaat met misschien wel zijn beste avond so far. Je begrijpt, ik heb geen vriend. Ik heb in iedergeval altijd het idee gehad monogaam te zijn geweest. Wel, met zo’n passant kan ik dat natuurlijk niet uittesten en Ferdie noch Dirk-jan is potentieel voor een volgende relatie. Daarbij. Ferdie is ook al een ex...van heel vroeger, toen we amper iets wisten van pubertijd en geiligheid.
Ferdie was de vrijwillige Bob vanavond en bracht Mandy en mij naar haar huis. Zo hadden m’n zusjes Femke en Dian ook nog een leuke avond, geen idee wat zij aan het doen waren, kon mij dat echter ook niet boeien.
Zondag’s hebben Men en ik heerlijk aan een pizza mozarella gezeten, waarna ik huiswaarts ging om mijn ouders te verwelkomen van hun vakantie. Toch nog het besluit genomen om vanavond nog richting Amsterdam te rijden en niet voor de vroege maandag ochtend te gaan. Dat bleek achteraf toch altijd al een verkeerde beslissing te zijn geweest, dit zag ik dus als een soort preventieve handeling. Na nog een paar uur gekletst te hebben, keek ik op mijn digitale klokje op mijn dashboard waar het 22:38 was bij het omdraaien van de sleutel. Zoals gewoonlijk reed ik ook nog even langs Mandy en toeterde ik twee keer. Schattig om te zien dat er een klein armpje vanachter de bank boven het huiskamerraam zwaait.

Een regenbui trekt over het land, op de brug van Zaltbommel merk ik de enorme grijze wolkenmassa op als een verdoeming op mijn leuke weekend in Brabant. Toch met een strakke blik vooruit, trek ik me niets meer van de dreigende bui aan. Ongeveer een kilometer of 6 verder, knooppunt Hedel, barst de bui dan echt los en kunnen de ruitenwissers van mijn Peugeotje, van het model 106 overigens, het watergeweld amper meer aan. De snelheid gaat er gelijk uit en met het overige verkeer bewegen we ons met amper 50 kilometer per uur voort. Met de slechte banden van de auto voor me, is het zicht ook al niet veel beter op geworden. Ik probeer zo veel mogelijk ruimte te houden tussen ons.

De file was enorm, de ravage nog groter. Mijn gele wagentje was niet meer dan een stuk verwrongen staal. Veel heb ik er niet van meegekregen, de ruimte tussen mij en de auto voor me was voldoende voor een veilige remweg. Maar de ruimte tussen mijn gebakje en die van een buitenlandse vrachtwagenchauffeur was alleen voldoende voor een remweg gelijk aan die van een racewagen, laat staan dat die van een vrachtwagen. Op slag dood.

Verschrikkelijk nieuws. Maandag ochtend word ik wakker gebeld door Elsje om half zeven. Wat een tijd denk ik nog dat iemand mij nu durft te bellen.

“Mandy, ben je wakker?� Gelijk herken ik haar stem..�Ja..nu wel, wat is er?�

Nog geen tien minuten later is Elsje binnen en zit met vuurrode ogen voor me. Ik krijg een heel misselijk gevoel dat er iets mis is met Christel als ook het nieuws uitgesproken word.

“Christel is omgekomen bij een autoongeluk gisteravond.�

Mijn maag keert zich meerdere malen om. Hoe kan dit nou? Er was niets aan de hand, het weer was goed, ik zwaaide vanaf de bank haar nog uit. En zoals we altijd afspraken, dat we niets zouden bellen of sms-en na het gedagzeggen, onder het motto “Geen bericht is goed bericht� nam ik ook aan dat alles goed was. Waarom had ik dan geen vreemd voorgevoel, waar ik al zo kwetsbaar voor ben. Wel, dat weer dat zo goed was, bleek toch niet zo goed te zijn geweest, altans, ergens anders, bij ons was er geen wolkje aan de lucht.


Samen met Elsje en Andre zit ik aan de keukentafel bij hun thuis, als ook Dian en Femke naar beneden komen. Met z’n allen herhalen we weer het verdriet in een stevige omhelzing. Wat een vreemd gevoel. Elsje vraagt me of er misschien iets voorgevallen was, tijdens het weekend, waardoor Chris misschien boos kon zijn, maar ik bevestigde ons fijne weekend met alle stelligheid. Ook het onderzoek van de recherche Gelderland West heeft vastgesteld dat de afstand van de Spaanse vrachtwagen chauffeur tot de auto van Chris, nooit voldoende was om veilig te remmen, daarbij leek de Spanjaard ook ver over zijn uurtjes heen te zijn geweest. Bij ondervraging na het ongeluk was hij een paar keer in slaap gevallen en word hij nog verder verhoord. Een ambt van de politie gelderland nam bezoek op de maandag middag en condoleerde osn met het verlies van Christel. Zo gastvrij als Elsje altijd is geweest, nodigd ze hem ook uit om toch een bakje koffie te doen, waar ze opmerkt dat het voor hem ook een verschrikkelijke taak is die hij moest vervullen om Els en Andre te berichten.

Dian en Femke zitten beide naast me, waar ik een voorzichtig woord wil uitbrengen, dat er nagedacht moet worden over wat er nu te doen met het afscheid nemen van Chris. Bij het eindigen van mijn advies, breek ik zelf ook weer in janken uit. Ik ga mezelf de schuld geven dat ik alleen maar op de bank bleef liggen en te moe was om even overeind te komen. De laatste communicatie tussen mij en Chris is een lui zwaai gebaartje geweest, omdat ik een of andere duffe film aan het kijken was. Wat? Ik weet het niet eens meer. Alles lijkt nu even leeg en kan ook nog niet normaal nadenken over wat er nu te doen met de kapsalon, die morgen wel/niet open moet.

Vandaag was de begrafenis van Christel. Natuurlijk was het emotioneel, toch kon ik het wel opbrengen om een toespraak te houden over mijn beste vriendin ooit. Ook Ferdie en Dirk-Jan waren aanwezig en samen met m’n ouders stonden ze mij ook wel bij. Andre en Elsje leken in een soort andere wereld te zijn. Veel leuke herinneringen, karakter trekken en anekdotes heb ik bovengehaald, die ik graag met de andere wilde delen. Onze eerste vakantie naar Italie, de vele tripjes die we maakten naar Amsterdam en andere grote steden en onze voorliefde voor karaoke kwam zo naar voren. Bizar hoe rustig ik was. Tot ik het laatste weekend met haar beschreef. Vorig weekend. Elsje heeft ook nog een klein woord gehouden, maar had het er toch te moelijk mee. De opkomst was overweldigend, heel Liempde leek wel uitgelopen te zijn voor dit afscheid.

Het is nu een jaar geleden. En gek genoeg voelt het nog altijd als vorige week, net als met de begrafenis. Elke zondag na de kerk neem ik even een bezoek aan Chris en zit ik even stil op mijn hurken bij haar steen.

Onze Vlinder
Rupsje Dat Je Was
Ontpopte Je Vroeg
Mooie Kleuren
Zo Vrolijk Om Je Te Zien
Lief Vlindertje, Alsjeblieft
Kom Nog Eens Terug

Met Elsje en Andre heb ik goed contact, ook met Femke, nu bijna 20, spreek ik vaak af. Waarom dan niet met Dianne? Ze lijkt te veel op Chris, dat weet ze en zij heeft haar steun weer aan haar beste vriendin. Femke is het zusje van Chris waar ik me weer zo jong voel als die vakantie naar Italie, zonder Chris voor me te zien als ik Fem in haar ogen kijk. We doen ook heel andere dingen, behalve het shoppen, dan dat ik met Chris zou hebben gedaan. Femke is dol op paardrijden, terwijl ik dat nooit zo had. De eerste paardrijlessen zijn dus al achter te rug, en zachtjes aan, voel ik me een beetje een Van der Linden. Chris, ik mis je.

Dit verhaal is puur fictief. Daarom wil ik eerst excuses maken aan iedereen die in Liempde woont, of dit verhaal te aanstootgevend vind. Dit verhaal heb ik geschreven doordat ik veel op de weg zit met mijn werk. Elke week zie ik weer wel een auto, waarvan het nog maar de vraag is of de bestuurder ervan het overleefd heeft of niet. Het grijpt me in die zin aan, dat ik me, hoe graag ik het ook wil dat ik dit niet had, dat ik scenerario’s voor me zie bij verschillende ongelukken die ik passeer. Mijn mening is ook dat over het zelfde verhaal, met het zelfde moraal, eens een film gemaakt moet worden. Hoeveel verkeerdeelnemers zou dit aanspreken in hun weggedrag? Ik erger me daarom ook aan mensen in het verkeer die zich met andere dingen bezighouden in het verkeer, dan het verkeer.

Mirthe

Alle rechten voorbehouden 2005-2024 - www.verhalenlezen.nl



Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

• blunders
• dieren verhalen
• erotische verhalen
• griezel verhalen
• humor verhalen
• kinderverhalen
• liefdes verhalen
• sex verhalen
• spannende verhalen
• sprookjes

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 22 bezoekers online