Lees verhaaltjes op verhalen lezen. Van spannede verhalen tot erotische verhaaltjes.

Verhaaltje mailen naar iemand.

Spreek een verhaal u aan, vind je een verhaal om te lachen? En wilt u het verhaaltje laten lezen door ��n van uw vrienden? Dan kan je via dit formulier het verhaaltje verzenden naar u vriend(in).

Naam ontvanger:
E-mail ontvanger:

Naam afzender:
E-mail afzender:

Verhaal:

de onafscheidelijken of de avonturen van Paul, Paula en Pauline
(Het volgende verhaal is een vertaling van een van de speciale edities (Beiheft 4) van een nieuwsbrief van Duitse ouders.)

Er was eens een kleine tienerchromosoom die Paul heette. Hij woonde in een cel met vele andere chromosomen.

Elk chromosoom had een baan, en Pauls job was om te werken als Chromosoom 21. Alle andere chromosomen waren veel groter en hadden het veel drukker dan Paul.

Omdat hij de kleinste was onder zijn collega-chromosomen, was het leven niet altijd gemakkelijk voor Paul.

De grotere chromosomen waren altijd gehaast. Ze renden overhaast van de ene plaats naar de andere en vaak merkten ze Paul niet op als hij in de weg stond. Arme Paul werd altijd tegen het lijf gelopen of opzij geduwd wanneer de anderen haast hadden. De drukste chromosomen sloegen hem elke keer neer en liepen over hem.

Kleine Paul werd erg droevig. Hij voelde zich eenzaam en verloren tussen de grote chromosomen.

Chromosoom 22 was de enige die soms even wou zwaaien als hij Paul voorbijliep. 22 was een bleke kleine collega die werd gerespecteerd door iedereen en hij had veel belangrijke dingen te doen. Hij had het veel te druk om te stoppen en hallo te zeggen tegen Paul, dus wuifde hij alleen maar en liep door, terwijl anderen opzij stapten voor hem. Toen hij terug weg was, was Paul nog altijd alleen.

Op een dag toen Paul op de grond lag, nog naduizelend van opnieuw op de grond gegooid te zijn, gebeurde er iets fantastisch en onverwachts! Een ander chromosoom nam Paul bij de hand en hielp hem om terug op zijn voeten te staan. Toen Paul opkeek om te zien wie hem geholpen had, zag hij een klein chromosoom dat er net zo uitzag als hij!

“Wie ben jij?” vroeg Paul.

“Mijn naam is Paula,” antwoordde de andere kleine chromosoom: “Ik werk hier als Chromosoom 21, net als jij. En net als jij word ik geduwd en lopen de grotere chromosomen de hele tijd over mij.”

“Ik wist niet dat er twee waren van ons.” Zei Paul verbaasd.
“Oh ja,” verklaarde Paula. “Elk chromosoom heeft een tweelingbroer of -zus, maar in deze menigte kan het erg moeilijk zijn elkaar te vinden.”

“Ik ben zo blij dat je me gevonden hebt,” zei Paul tegen Paula, “want ik was erg eenzaam voordat ik je ontmoette.”

“Dat was ik ook,” antwoordde Paula. Toen richtte ze zich tot hem en zei: “Luister Paul, ik heb een idee. Zou het niet geweldig zijn als we voor altijd samen zouden blijven? Wij zouden nooit meer eenzaam zijn. En als er twee zijn van ons, zullen de andere chromosomen ons misschien niet meer negeren en niet meer over ons lopen.”

“Wat een geweldig idee,” was Paul het met haar eens.

Vanaf dat moment, waren Paul en Paula onafscheidelijk. De twee werden overal samen gezien. Ze hadden veel plezier met elkaar het leven werd veel gelukkiger voor hen. Paul en Paula waren niet eenzaam meer.

Maar op een dag werden alle chromosomen in de cel samengeroepen. Ze werden bevolen hun partners te vinden en snel op een rij te gaan staan in paren. Alle chromosomen stopten met wat ze aan het doen waren en haastten zich om hun tweelingbroer of –zus te vinden.

Zodra ze elkaar hadden gevonden, ging elk chromosoompaar snel in de lange rij van chromosoomparen staan tot bijna alle chromosomen naast hun partners stonden.

De X-chromosoom had een beetje langer nodig dan de rest. Het kostte haar wat tijd om te beseffen dat haar partner een klein broertje was, genaamd Y.

Nadat alle chromosomen waren opgesteld, werd de volgende opdracht gegeven. De chromosoomparen zouden worden gesplitst voor het bouwen van nieuwe cellen. Eén partner uit elk paar moest bij het bouwteam van een andere cel.

Paul en Paula waren doodsbang. Ze hadden elkaar nog maar net gevonden en ze waren zo gelukkig samen. Zouden ze nu naar afzonderlijke cellen worden verstuurd?

“Ik zal je nooit verlaten!” zei Paul tegen Paula.
“Ik zal je nooit laten gaan!” zei Paula Paul.

En in de algemene verwarring van de scheiding, hielden Paul en Paula stevig elkaars handen vast, verborgen tussen twee zeer grote chromosomen, Chromosoom 2 en 4. Voordat iemand het wist, waren Paul en Paula samen een nieuwe cel binnengegleden.

“We hebben het gehaald!” zeiden ze gelukkig. “En we zijn nog steeds samen!” Overgelukkig dansten ze allebei door de nieuwe cel.

“Hey, jullie twee!” riep een vriendelijke stem ze toe. “Mag ik meedansen?”

Paul en Paula draaiden zich om, en konden niet geloven wat ze zagen! Daar, naast hen, was een derde klein chromosoom dat er precies zo uitzag als hen.

“Oh my God!” schreeuwde Paula. “Wie ben jij?”

“En hoe ben je hier geraakt?” vroeg Paul zich af.

“Mijn naam is Pauline,” antwoordde de kleine chromosoom. “Ik ben naar hier gestuurd vanuit mijn eigen cel om te helpen met het bouwen van nieuwe cellen. Ik werk hier als een chromosoom 21.”

“Wij ook!” riepen Paul en Paula. En ze vertelden Pauline hoe ze samen in de nieuwe cel waren geslopen.
Pauline was blij om te weten dat zij een broer én een zus in deze nieuwe cel had. Zij was ook altijd een beetje bang geweest dat ze helemaal alleen was onder de andere, veel grotere en drukkere chromosomen.

Paul en Paula namen Pauline bij de handen en de drie begonnen te dansen in de hele cel, tussen alle andere chromosomen in.

Hun vreugdevolle dans trok de aandacht van de andere chromosomen.

“Kijk!” zei Chromosoom 8 tegen Chromosoom 9. “Kijk, hoeveel plezier die drie kleintjes hebben!” Chromosoom 11 en 12 namen ook een onderbreking van hun werk om naar het drietal te kijken.

En zelfs het hardwerkende Chromosoom 22 besloot om er zich bij aan te sluiten. Hij liet vallen waar hij aan aan het werk was en ging op zoek naar zijn danspartner. Chromosoom 6 kwam in grote haast aanlopen en struikelde over de drie dansende vrienden, maar samen vielen ze niet om. Deze keer was het chromosoom 6 dat viel.

Natuurlijk liepen de dingen in de nieuwe cel niet zo efficiënt als zij hadden gedaan in de oude cellen, waar Paul, Paula en Pauline helemaal alleen waren geweest. Sommige dingen hadden net een beetje langer nodig om gedaan te worden, want zo nu en dan namen de andere chromosomen een onderbreking van hun werk om naar het gelukkige drietal te kijken, of ze sloten voor een poosje aan bij hun dans.

Misschien zullen sommige dingen wat minder zorgvuldig zijn gedaan dan voorheen, en misschien zullen sommige dingen niet meer zo vlot gaan, maar er is een ding waar je zeker kunt van zijn:

Geen enkele andere cel was zo’n gelukkige en vrolijke plaats om te wonen dan die waar Paul , Paula en Pauline woonden!

Mensen met Downsyndroom is de naam voor kinderen, jongeren en volwassenen met trisomie 21, wat betekent dat chromosoom 21 3 keer bestaat in elke cel van het lichaam.

Tot op vandaag kan niemand zeggen hoe dit gebeurt, wat er juist precies gebeurt met Paul, Paula en Pauline, onze vrienden in het vorige verhaaltje.

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 63 bezoekers online