Lees verhaaltjes op verhalen lezen. Van spannede verhalen tot erotische verhaaltjes.

Verhaaltje mailen naar iemand.

Spreek een verhaal u aan, vind je een verhaal om te lachen? En wilt u het verhaaltje laten lezen door ��n van uw vrienden? Dan kan je via dit formulier het verhaaltje verzenden naar u vriend(in).

Naam ontvanger:
E-mail ontvanger:

Naam afzender:
E-mail afzender:

Verhaal:

Liefde en Paniek 2
Liefde en Paniek 2

2. Vang de bal!

“Kom hier zitten Val!” Het verbaasde me dat hij nu al me bij mijn afgekorte naam noemde, en nog meer dat hij me dus werkelijk aardig leek te vinden. Dankbaar schonk ik Sander een vrolijke glimlach en hij grijnsde terug.
“Ehm Sander..”
“Ja?”hij was met zijn hoofd zijn tas in gedoken, verwoed op zoek naar zijn wiskunde boeken. Zijn stem klonk een beetje gesmoord vanuit de rugtas die aan de rugleuning van zijn stoel hing.
“Kunnen we niet een beetje meer achteraan gaan zitten?” Zenuwachtig friemelde ik aan de rits van mijn vest, als we nog een plaatsje achterin zouden willen vinden dan zouden we moeten opschieten. De kinderen liepen nu druk kletsend achter elkaar door het klaslokaal in en het begon langzaam vol te stromen. Zo meteen zouden er geen plaatsjes meer over zijn en zouden Sander en ik vooraan zitten bij wiskunde! Ik slikte een prop in mijn keel moeizaam weg. Waarom maakte ik me toch altijd zo druk om dingen? Maar toch kon ik het niet helpen dat ik om het minste of geringste al nerveus werd, zeker op mijn eerste dag op een nieuwe school.
“Waarom? Bang voor de enge meester?” Grapte hij, en hij knipoogde naar me. Bijna schoot ik in de lach, maar niet om zijn grap, meer om die knipoog. Ze hadden hier zeker gewoon andere gewoontes.
“Misschien wel, je weet toch wel dat docenten stoute kinderen opvreten!”
“Ben jij zo vervelend dan?”
“Ik ben zo vreselijk braaf, dat wil jij niet weten.” Grijnsde ik, en hij lachte terug.
We werden gestoord door iemand die me op mijn schouder tikte, met een draai keerde ik me om en keek recht in het gezicht van David. Weer werd ik overweldigd door zijn schoonheid, zijn ogen kleurden nu ietwat donkerder dan toen ik hem vanochtend sprak, maar ze waren nog steeds prachtig. Nu stond zijn gezicht alleen ernstiger, op zijn voorhoofd verscheen een lichte frons.
“Hé Val.”
“Hoi David.”
Met een schok besefte ik me dat ik nu zo’n vijfentwintig centimeter dicht bij hem stond en ik hield krampachtig mijn adem in. Vurig hoopte ik maar dat ik vanochtend mijn tanden goed had gepoetst, een slechte adem zou op dit moment een echte slechte timing hebben.
“Ik wist niet dat jij nu ook wiskunde had.” Hij grijnsde en ietwat hulpeloos lachte ik terug, hij zou al snel merken dat ik niet bepaald een genie was op het gebied van wiskunde. Wat een goede eerste indruk zou ik dan op hem maken.
Mijn hart leek plots een sprongetje te maken, en het bonsde wild in mijn borstkas. Wílde ik dan indruk op hem maken? Alleen omdat hij onmenselijk knap, charmant en vriendelijk was zou ik hem toch nog niet gelijk leuk hoeven te vinden. Toen ik dat zo in mezelf herhaalde klonk het toch wel een erg verleidelijke gedachte. Hou toch op Val!
“Tja, jammer genoeg wel hè.”
“Vind je wiskunde niet leuk dan?”
“Nee niet echt, jij wel?”
Hij haalde zijn schouders nonchalant op en trok een mij- kan- het- niet- schelen gezicht. Ongelooflijk dat zijn gezicht nu nog steeds zo knap was, en ik probeerde ergens anders naar te kijken. Als ik naar zijn gezicht zou kijken, wist ik dat ik mijn blik niet meer van zijn ogen zou kunnen afhouden.
“Wat is dan wel je favoriete vak?” Vroeg hij, werkelijk geïnteresseerd. Nu haalde ik mijn schouders op. “Geen flauw idee eigenlijk, ik denk dat ik Beeldende Kunst wel leuk vind. Jammer dat de cijfers niet zo zwaar tellen voor B.K.”
“O, ben je een kunstig type?” Hij lachte zachtjes. “Dat is leuk, houd je van tekenen?”
“Best wel, maar dat werkt niet echt in mijn voordeel aangezien ik al mijn schriften vol klad enzo.” Gegeneerd voelde ik dat ik een beetje bloosde, maar David leek het niet te merken. Gelukkig, zo meteen zou hij nog gaan denken dat ik altijd een knal- rode kleur op mijn kop had.
“Mag ik wat van je tekeningen zien dan?”
“O, ehm.. Ik denk dat de les zo gaat beginnen.” Zei ik, een blik werpend op de docent die zonet binnen was gestapt. Het was een oude, kalende man met diepe vouwen in zijn gezicht. Hij leek mij niet echt een vrolijk type, zo als hij zwijgend maar chagrijnig in zijn aktetas zat te rommelen. Hij leek iets kwijt te zijn want nors smeet hij de zwarte tas dicht en rukte de bureau lade open waarna hij daar verder papieren overhoop begon te halen.
“Wil je misschien naast me komen zitten?” David keek me afwachtend in de ogen, en zijn blik leek haast te branden op mijn gezicht. Haastig liet ik een lok voor mijn ogen vallen zodat een deel van mijn gezicht werd afgeschermd en ik staarde verlegen naar mijn voeten.
“Ehm..”
“Ik zit daar.” Hij gebaarde met zijn had naar een lege tafel achterin de klas naast het raam. Het leek een perfecte plek, zo ver achterin het lokaal en naast een raam waaruit ik naar buiten kon kijken. Toen dacht ik opeens weer aan Sander, aan wie ik beloofd had dat ik naast hem zou gaan zitten.
“Sorry, ik zou al naast Sander gaan zitten.” Ik was best wel teleurgesteld dat ik niet naast hem zou kunnen gaan zitten. Hier zat ik voor mijn gevoel echt veel te dicht in het territorium van meneer brompot die met de minuut norser leek te kijken. Twijfelend leunde ik tegen het tafeltje waaraan Sander zat, hij druk te kletsend met een jongen achter ons.
“O, nou. Oké dan, volgende keer moet ik maar sneller zijn.” Hij grinnikte .
“Maak je maar geen zorgen, de wachtlijst is niet erg lang.” Een stemmetje in mijn hoofd wilde gewoon dat ik Sander zou dumpen om naast deze jongen te kunnen zitten, natuurlijk was er geen volgende keer! David kon elk meisje naast hem krijgen die hij maar wilde, hij had ze vast voor het kiezen. Met zo’n uiterlijk kon je dat ook wel verwachten, de volgende keer zou hij wel naast een of andere cheerleader zitten. Of een beginnend supermodel verkiezen boven mij, dat zou me niks verbazen. Ik zuchtte teleurgesteld toen David zich omdraaide en naar zijn tafeltje liep. Toch bleef hij zitten naast een lege plek, onderzoekend keek ik rond in het lokaal, de gezichten van de meiden afspeurend. Was er dan geen enkel meisje die het opviel dat er een vrije plek was naast deze goddelijk mooie jongen? Ik keek naar hem, maar hij zag me niet. Hij staarde uit het raam, zijn gedachten mijlenver weg. Zijn armen over elkaar geslagen en zijn blik wazig. Toch leek het alsof hij ondanks dat, alles in de gaten kon houden. Dat als ik nu zou struikelen over een of ander boek, hij naar me toe zou snellen en me opvangen nog voordat ik de grond had geraakt.
Wat een gekke gedachte had ik de laatste tijd toch, nou ja, sinds ik hem kende. Ik vroeg me af of Chloë hem ook aardig zou vinden.
Sander trok me aan mijn arm omlaag de stoel op, hij glimlachte verontschuldigend en knikte in de richting van meneer brompot die duidelijk geïrriteerd zat te wachten totdat de klas stil was. Ik beet op mijn lip en keek Sander betekenisvol aan, wat een vreemde vent was die docent.
“Ken je hem al lang?” Fluisterde ik zachtjes, en ik keek Sander niet aan zodat de docent geen argwaan zou krijgen.
“Ik heb hem natuurlijk al een maand of zo, maar vorig jaar had ik hem nog niet nee. Hij is denk ik nieuw hier. Het is een ouwe zeikerd dus trek je maar niks van hem aan.” Siste hij terug. En ik hield mijn hand voor mijn mond om een lach te onderdrukken. De ‘ouwe zeikerd’ keek nu waarschuwend in onze richting, een teken dat we ons nu gedeisd moesten houden.
De rest van de les liep normaal, tijdens de opdrachten over de stof die voor mij best te doen bleken te zijn aangezien we op mijn vorige school dit al hadden behandeld, fluisterde Sander me weetjes en feiten over de school en ik luisterde aandachtig naar hem, wat hij erg leek te waarderen. Ik vond hem aardig, en toen de bel ging liep ik nog een eindje met hem mee naar de aula. Zonder dat ik het in de gaten had, leidde hij me naar een tafel waar nog meer kinderen aan zaten. Sommige gezichten herkende ik van tijdens Wiskunde en Nederlands bij mevrouw Meyer en brompot, die dus eigenlijk meneer Barends heette. Ik groette Marieke die er ook een beetje afwezig bij zat, te eten van een appel-crunch-reep. Met een grijns groette ze me terug, een hand opheffend.
“Hey Valerie! Kom erbij zitten!” Zei ze uitnodigend, en ik gehoorzaamde door naast haar te gaan zitten. Aan de andere kant van me zat een meisje met donker, steil haar dat ze achter in een knotje had gebonden. Ze glimlachte vriendelijk naar me.
“Ik heet Lorayne, jij Valerie toch?” Ze wachtte niet op mijn antwoord maar ging opgewekt verder. “En hoe vind je het tot nu toe hier?” Vroeg ze dus, nadat ze een vluchtig gesprek met Sander, die naast haar was gaan zitten, onderbrak.
“Wel gezellig, toch Val?” Grijnsde Sander plagend. Ik knikte vrolijk, blij dat hij nog iets van me had onthouden.
“Ben je hier helemaal in je eentje naar toe geplaatst?”
“O nee hoor, anders zou ik doodgaan van de zenuwen! Samen met nog vierentwintig kinderen, Mike, Chloë en Laura zijn er een paar van die ik ken.”
“O, nou dat snap ik wel. Ik zou nooit of te nimmer willen worden overgeplaatst, zeker niet in de vierde, als je er net helemaal in zit snap je..”
Ik knikte, natuurlijk snapte ik dat, heel goed zelfs. “En waarom komen die anderen dan niet bij je zitten?”
“Mike en Laura zijn niet echt heel erg close, maar Chloë is een erg goede vriendin van me. Ik kan haar nergens vinden in deze enorme aula!” De plotselinge paniek sloeg door in mijn stem, ik besefte het eigenlijk nu pas. Dat ik Chloë de hele ochtend nog niet gezien had en dat ik haar waarschijnlijk nu ook niet meer zou zien of kunnen spreken maakte me nu best bang, hoe zou het haar zijn vergaan? Al deze andere kinderen waren wel aardig, maar ik voelde me nog niet helemaal op mijn gemak bij ze.
“Hoe ziet ze eruit?”
“Ehm.. Ze heeft licht blond haar, halflang in een hoge staart. En een paars T- shirtje aan. Tja, ze ziet er niet zo anders uit dan de rest van de leerlingen. En er zijn er zo veel!”
Ook Lorayne keek nu zoekend door de aula, maar ons zicht kwam niet verder dan de eerste rij tafels waar laatste en vijfde jaars aan zaten en de weg blokkeerde. Plots pakte ze me bij mijn arm en trok me van de tafel vandaan, struikelend probeerde ik weer in balans te komen, maar Lorayne versnelde haar pas.
“Kom, we gaan haar zoeken.”
“Eh.. Oké.” Ze had me inmiddels losgelaten en nu liep ik achter haar aan, niet wetend waar ze heen ging. Ik had echt geen flauw idee waarom ze mij zo graag wou helpen bij het vinden van Chloë, kende ze haar misschien ergens van? Nog net kon ik met een klungelige beweging van mijn voeten een tas ontwijken, en een brugklasser –waarschijnlijk de bezitter van de tas- keek me ietwat geïrriteerd aan maar ze zag dat ik ouder was en ze zei niks. Met een kop als een boei mompelde ik een verontschuldiging over mijn schouder en huppelde achter Lorayne aan die zoekend in het rond speurde naar een meisje met blond haar in een staart en een paars shirt.
Plots hoorde ik een hoog gilletje achter me, een gilletje dat ik maar als te goed kende. Chloë! Wanhopig probeerde ik me om te draaien, maar ik zat klem tussen een paar jongens die ver boven mij uit torenden en zonet waren opgestaan. Een tas plette mijn wang en ik wurmde me tussen de twee uit, mijn ogen zochten naar mijn vriendin.
“Val!”
“Chloë!” Zuchtte ik opgelucht, blij dat ik haar eindelijk weer zag. Mijn maag ontspande zich weer een beetje en even vergat ik al die vreemde kinderen in de aula.
“Val toch! Ik heb je overal gezocht maar ik kon je nergens vinden, waar zat je?” Haar blonde plukjes dansten om haar gezicht terwijl ze naar me toe huppelden, een glimlach om haar lippen. Ik liep naar haar toe grijnsde breed, tevergeefs probeerde ik niet op de starende blikken van een paar tweede jaars te letten, die opschrokken van onze harde gilletjes. Luchtig maakte ik een gebaar in de richting van de tafel waar Sander druk zat te praten met een paar anderen. Hij leek een paar interessante verhalen te vertellen, want de anderen hingen aan zijn lippen. Een meisje plukte plagerig aan zijn bruine stekeltjes en hij porde haar vriendschappelijk in haar zij.
“Wow, je hebt blijkbaar snel vrienden gevonden.” Mompelde Chloë, ze probeerde vrolijk te klinken maar haar stem had toch een soort treurige ondertoon. Ze overschatte me echt, voor mijn gevoel waren al die anderen nog steeds vreemden, ik had alleen het geluk om Sander tegen te zijn gekomen. Hij bleek niet alleen erg populair te zijn, ook nog eens erg vriendelijk.
“Ik voel me anders niet echt op mijn gemak bij ze, ik ken alleen die jongen met dat bruine haar en blauwe vest. Sander, hij nodigde me daar uit. Naast me zat daar nog een meisje, Lorayne. Zij was ook erg aardig en hielp me naar je te zoeken.”
“Mmm, die Sander is wel een leukerd,Val. Je gaat me toch niet vertellen dat je de eerste dag al zit te flirten met de jongens?” Lachend stootte ze me aan, en ik giechelde gelaten.
“Sander is gewoon aardig hoor, maar ga je gang als je hem wilt hebben!” Sander was wel aardig, en zeker niet lelijk, maar echt leuk vond ik hem nou ook weer niet. Hij was eerder als een soort kennis, en misschien zou hij later wel een goede vriend worden. Maar meer zat er ook echt niet in, toch voelde ik iets van dankbaarheid in me opborrelen als ik aan hem dacht. Zijn vriendelijke jongensgezicht en zijn aardigheid deden me toch weer iets meer thuis voelen hier in deze vreemde school. Alles leek veiliger wanneer ik mijn beste vriendin naast me had staan, ik hoopte maar dat ik tijdens gym haar weer zou zien.
“Waar is die Lorayne nu dan?” Alsof Lorayne Chloë’s stem gehoord had verscheen ze plots naast ons, ze glimlachte stralend en veegde wat donkere haren achter haar oor. Ik merkte op dat er een jongen achter haar stond, die een hand op haar schouder had gelegd. Ik glimlachte terug, me afvragend waar ze de hele tijd gebleven was.
“Hoi Valerie, sorry maar ik was even met iemand aan het praten.” Ze giechelde en keek naast haar naar de jongen die achter haar stond. Hij had een beetje een Aziatische indruk, zijn huidskleur was donkerder en zijn ogen waren amandel vormig en versierd met glanzende, bijna volledig zwarte irissen. Ik mocht hem wel, ook al leek hij iets ouder dan Lorayne, hij was vast haar vriendje. Het leeftijdsverschil zou je haast niet kunnen opmerken als hij niet wat langer was geweest, het was net alsof hij een soort verlegen aura om zich heen had dat hem twee jaar jonger maakte.
“Dit is Jacob..” Toen wees ze op Chloë. “Is dat nou Chloë? Hallo!” Chloë staarde een beetje verbaasd naar de lange Jacob die zich duidelijk verbonden voelde met het donker harige meisje voor hem. Hij glimlachte bescheiden terug, maar week niet van Loraynes zijde. Chloë leek over haar verbazing te zijn heen gekomen en groette Lorayne terug.
“Ja, we kennen elkaar al lang.” Zei ze zachtjes.
“Wat rot voor jullie dat jullie zo zijn overgeplaatst, het is best een eind hoorde ik. Van Tellum naar Hulst, hoe gaan jullie, met de bus?”
Chloë knikte maar ik bloosde en staarde zenuwachtig naar mijn witte gympen..
“Mijn vader brengt me naar school, maar ik denk dat ik ook maar eens met de bus moet gaan.” Jacob grinnikte maar beet snel op zijn lip om zijn lachen in te houden toen Lorayne hem in zijn zij porde en hem waarschuwend aankeek.
“Geeft niet hoor.” Mompelde ik snel. “Ik wou dat het anders kon, maar ik heb een nogal panische moeder die niet wil dat ik met de bus meereis. Anders zou ik graag met Chloë mee willen, gezellig.” Ik keek Chloë verwachtingsvol aan en tot mijn opluchting maakte ze een blij sprongetje in de lucht en greep me bij mijn schouders vast.
“Ja dat is een geweldig idee Val ! Is er geen enkele manier om je moeder over te halen? Je vader kan ook helpen om Rose te doen inzien dat als ik erbij ben alles wel oké is toch, en mijn ouders ook, en mijn broer..” Ze ratelde maar door en ik glimlachte, evenals Lorayne die met haar handen in haar zij stond toe te kijken hoe de enthousiaste Chloë maar door bleef praten. Haar verlegen houding was helemaal verdwenen, en daar was ik blij om, want zo mocht ik haar het meest.
“We vinden wel een oplossing, maar misschien moeten we maar zeggen dat jij niet meegaat, want met Chloë in de buurt gebeuren er altijd ongelukken.” Grapte ik, en ze trekt een wenkbrauw vragend omhoog.
“Ja ja, iedereen weet toch dat jij een wandelende pech- magneet bent! Dat zullen je klasgenoten wel gouw genoeg merken tijdens gym!”
Jammer genoeg was dat nog waar ook, tijdens lessen kon ik me nog wel staande houden, maar tijdens gym moest ik gewoon wel een paar keer klunzig vallen en daarbij ook nog eens wat medeleerlingen of team genoten in mijn val meesleuren. Chloë kon het weten, gelukkig vergaf ze mijn stommiteiten altijd wel, al kon ze nog wel eens verslagen zuchten als ik weer eens een bal tegen iemand zijn hoofd schopte, of over een balk struikelde. Ik had Chloë ooit zelfs een gekneusde pols bezorgd, en die fout zou ik mezelf nooit vergeven ook al kon ik er eigenlijk niets aan doen. Net zoals koken een levensbedreigende sport voor mijn moeder kon zijn, riep gymnastiek het slechtste in mij naar boven. Ik hoopte maar dat Sander, Marieke, Lorayne en vooral David er net zoals op Tellum High school om zouden kunnen lachen. Anders was de kans groot dat ik niet alleen tijdens gym, maar ook tijdens de lessen en in pauzes als de pest gemeden zou worden.
Ik kreunde dus maar hardop. “Blijf tijdens sport dus maar uit mijn buurt, ik waarschuw jullie alvast!” Lorayne moest lachen om mijn waarschuwing, een ze klopte me op mijn schouder. “Zo erg kan je toch niet zijn.”
Chloë schraapte luidruchtig haar keel. “Ahum..”
Ik keek haar boos aan, en ze grinnikte om mijn felle reactie.
“Ach, trek het je niet aan. Misschien zien de jongens je als een dame in nood en zullen ze je opvangen als je weer eens dramatisch valt of struikelt.”
“Zodat ze zelf hun beide benen breken zeker!”
“Dan kan je op ziekenbezoek komen, en zelfgebakken muffins brengen, mmm, met chocolade stukjes erin! Misschien moet ik toch maar de redder zijn!” Ze smakte overdreven met haar lippen.
“Vergeet het maar, dat riskeer ik zelf maar die gebroken botten.”
“Misschien moet je dat maar doen ja, want op de een of andere manier weet jij er altijd vanaf te komen met een paar schrammetjes en de andere slachtoffers met een zware hersenschudding..”
“Of een gekneusde pols.” Voegde ik eraan toe.
“Ik weet het nog, en ik begon je net te vergeven. Nu zal ik je weer voor drie maanden moeten haten!”
“O machtige Chloë, wat kan ik doen om uw vergiffenis weer te verdienen?” Zei ik met een overdreven stemmetje.
“Breng mij zelfgebakken chocolade- muffins.”
“Dan zal ik vragen of Rose ze voor je wilt bakken, warme muffins zijn haar specialiteit.”
“Wil je me dood hebben of zo!” Riep Chloë uit, en we proesten het uit. Lorayne en Jacob begrepen er niet veel van maar grijnsde ook een beetje sullig mee.
“Zullen we maar gaan eten? We hebben nog maar een paar minuten en ik heb nog een lunch pakketje dat op me wacht.” Zei Lorayne.
“Zijn het toevallig muffins?” Vroeg Chloë vol verwachting.
“Met stukjes chocolade misschien?” Grinnikte ik.
“Droom verder, je zult ze zelf moeten bakken als je wilt.”
“Maar als ik bak dan ontploffen ze altijd in de oven..” Pruilde Chloë gemaakt droevig.
“Werk je met explosieven dan?” Lorayne porde haar in haar zij.
“Ik niet nee, maar haar moeder.. Je weet het nooit.” Ze maakte een beschuldigend gebaar richting mijn borst en ik glimlachte.
“Het zou wel veel verklaren ja, en ik verdenk er Gianna ook van!”
“Hoezo? Zou je zus de levensgevaarlijke gaven om alles wat met koken te maken heeft vreselijk te laten mislukken hebben geërfd van je moeder?”
“Eergisteren heeft ze samen met haar vriendin een natuurkunde project laten ontploffen, hij was gevuld met zogenaamde lava. Ik denk dat het spaghetti saus was, de hele keuken zat onder!” Ik maakte een groot gebaar met mijn handen. Lorayne knikte.
“Mijn zus heeft een paar maanden geleden voor mijn verjaardag een taart proberen te bakken. Het resultaat was een leeg bakblik, de hele cake mix zat vastgeplakt aan de muur. Ik verdenk haar ervan dat ze stiekem een moordaanslag wilde plegen, maar dat de dynamiet staven in de taart net iets te vroeg ontplofte.”
“Veel slachtoffers?” Grijnsde Chloë.
“De keuken, de cake, mijn zus’s haar en nieuwe kleren...” Somde ze op op haar vingers.

We schoven met z’n drieën aan de tafel waar Sander nog steeds in een gesprek verwikkeld was, waarbij de meisjes aan zijn lippen hingen en afkeurende en bewonderende geluiden maakten op het goede moment. Ik lachte in mezelf en vroeg me af wel meisje de eer zou hebben om met Sander aan te mogen pappen. Ik draaide me om naar Chloë die druk aan het praten was met Lorayne. Het bleek dat haar broer de zus van Lorayne kende en samen aan een presentatie of zo hadden gewerkt, ze leken het goed met elkaar te kunnen vinden. Ik at mijn muesli reep op een luisterde met een half oor naar het gesprek van Lorayne en Chloë. Met mijn gedachten was ik toch ergens anders, ik was iets vergeten. Ik moest nog iets doen, of ergens heen. Maar ik kon er mijn vinger niet op leggen. Zwijgend knabbelde ik aan mijn reep en gaf afwezig antwoord op een paar vragen van Chloë, die algauw merkte dat ik even niet mee wilde delen aan het gesprek en zij draaide zich weer om naar Lorayne.

Joelende stemmen echoden na in de grote gymzaal, de neon lampen schenen een onnatuurlijk licht en ik voelde me allesbehalve op mijn gemak. De gymleraar was een overdreven gespierde, kalende man met een tevreden grijns op zijn gezicht. Hij haalde samen met nog een paar leerlingen verschillende soorten ballen uit een grote, metalen bak en gooide die naar willekeurige kinderen die de opdracht kregen zelf een spel te organiseren en te spelen waarna hij zou controleren of het vermogen om zelf te plannen en spelen voldoende was bij de leerlingen. Het resultaat was kinderen die haastig met banken sleepten om de zaal in drie delen te verdelen waarin verschillende sporten konden worden gespeeld.
“Valerie, Chloë! Komen jullie in ons team?” Hoorde ik Sander roepen. Hij zwaaide opgelaten met zijn armen en wenkte ons. Tijdens de lunchpauze waren Chloë en ik bekend geworden onder de leerlingen, en Chloë vond Sander erg aardig. Ik verdachte haar ervan hem misschien wel wat meer dan aardig te vinden en ik wilde de twee niet in de weg lopen.
“Ga jij maar bij hun. Volgens mij gaan ze hockeyen, en ik wil mezelf niet bewapenen met een gevaarlijk lange stick waar meer kinderen in de buurt zijn.” Ze fronste.
“Ach toe nou, kom met mij mee. Ik wil niet alleen gaan.”
“Je weet hoe ik ben met sticks in mijn handen!”
Chloë lachte terwijl ze eraan terug dacht.
“Oke dan, waar ga jij dan bij?”
“ Ik denk dat ik maar bij hun ga spelen.” Ik wees naar een groepje kinderen die begonnen waren met trefbal. “ Dan kan ik me wat afzijdig houden weetje.”
Sander kwam aandraven en keek me ietwat smekend aan.
“Kom je niet bij ons? We gaan hockeyen, leuk toch?” Hij glimlachte lief.
“Tja, ik moet bekennen dat ik niet zo goed ben in hockey, ik ga trefballen. Chloë, jij gaat wel met ze mee toch?” Ze knikte en keek Sander vleiend aan.
“Ik vind hockey ook erg leuk.”
Ik moest hard mijn best doen om niet in lachen uit te barsten en schraapte in plaats daarvan luidruchtig mijn keel.
“Dan ga ik maar, tot zo.” Ik wuifde ze na terwijl ik me omdraaide naar het trefbal team.
“Wil je echt niet?” Hoorde ik Sander vragen. Ik begon hem toch een beetje vervelend te vinden, maar dat lag vast aan mij. Misschien dacht hij dat ik niet wilde omdat ik dan bij hem in het team zou zitten. Dat was gedeeltelijk ook wel waar, ik wilde mijn eerste vriend hier in Hulst niet voor de rest van zijn leven fysiek beschadigen, of hem vermoorden. Maar dat hield ik voor me.
“Ik ga nu trefballen, volgende keer, als jullie niet gaan hockeyen, kom ik wel bij jullie.” Riep ik op een verzoenende toon, en hij accepteerde mijn aanbod. Sander en Chloë draaiden zich nu ook om en zochten beide sticks uit die een goede maat zouden hebben.

Ik liep een beetje nerveus in de richting van de grote groep trefballers die al helemaal in het spel waren opgegaan. Ik schuifelde snel en ongemerkt helemaal achteraan het veld en probeerde zo ver uit de buurt van de ballen te blijven, ook al waren ze zacht, in mijn handen wist je het maar nooit.
Plots gooide een van de jongens een bal in mijn handen, hij glimlachte bemoedigend en ik beet op mijn onderlip. Nu de bal weigeren was wel erg onbeleefd, maar als ik nou zo zacht mogelijk zou gooien..
“Gooi nou maar!” Siste een bezweet meisje geïrriteerd naar me, en ik voelde mijn hoofd rood aanlopen. Ik haalde mijn arm achteruit om de bal te gooien, mijn handpalmen zweette ondanks dat ik nog niet een bal gegooid had. Ik kneep nerveus in de bal en ik voelde dat mijn gezicht erg zorgelijk stond, de jongen die mij de bal gegeven had dacht zeker dat het pure concentratie was want hij knikte goedkeurend naar me. Een teken dat ik nu moest gooien. Een meisje voor me gooide de laatste bal van ons veld, nu kwam het aan op mijn worp. Met een zwaai gooide ik de bal met een in mijn ogen onnodige vaart, recht vooruit keihard in het gezicht van een meisje die het verschrikt uitgilde. Toen ze de bal na een halve seconde van haar gezicht afhaalde en naar adem snakte, herkende ik het gezicht. Het was Laura! Ik sloeg wanhopig mijn hand voor mijn mond om het niet uit te schreeuwen van frustratie, de teamleden van Laura kwamen bezorgd om haar heen staan. Maar toen ze gromde van woede kwamen ze er al snel achter dat ze eerder boos dan gewond was, en een paar jongens grinnikten achter hun hand. Woedend draaide Laura haar gezicht naar mij om, en ik schrok me dood van de hatelijke blik die ze mijn kant op wierp. Gegeneerd strompelde ik achteruit, gelukkig hief Laura haar hoofd weer op en deed haar haar weer goed. Vervolgens maakte ze aanstalten om de bal te werpen, ik wilde niets meer zien en staarde naar mijn voeten. De jongen die me de bal gegeven lachte zacht achter zijn hand en fluisterde iets naar de jongen naast hem. Ik werd nog roder en mompelde een onverstaanbare verontschuldiging terwijl ik nog verder achteruit schuifelde.
Het volgende gebeurde razendsnel. Een bal suisde in mijn richting, ik zag alleen een rode flits van de trefbal die mijn blote knieën raakte. Ik klapte dubbel en struikelde klunzig over de bal die tegen mijn voeten viel. Verwoed zwaaide mijn armen heen en weer en viel ik met een luide smak op de grond. Ik hoorde een verontrustende, luide kraak. De jongen kwam bezorgd aansnellen, struikelde over mijn voeten die in een vreemde houding op de grond lagen, en kwam met een harde klap met zijn gezicht op de grond. Toen slaakte ik een ijselijke gil. De pijnscheuten raasden door mijn linkerbeen en ik greep paniekerig ernaar. Maar terwijl ik mijn gewonde been aanraakte schoot weer een pijnscheut door niet alleen mijn been, maar door mijn hele lichaam. Mijn hoofd suisde, en toen pas rook ik de geur van warm bloed, over mijn benen lag de jongen die over me was gestruikeld, je zag zijn gezicht niet, dat lag gekanteld op de grond. Bloed stroomde onophoudelijk en rond zijn hoofd vormde zich een grote plas. Mijn vingers zaten helemaal onder een dik, rood achtig spul. Ik kreunde, en het volgende moment leek het alsof er watten in mijn oren werden gestopt en sirenes loeiden in mijn hoofd. Het werd wazig zwart voor mijn ogen en ik voelde nog net hoe een ijzersterk iemand me met een vreemde, wonderbaarlijk sterke kracht optilde.
...

Bedankt voor het lezen, reacties van Liefde en Paniek 1 en 2 kan je sturen naar annelottewassink@hotmail.com.Misschien heeft iemand nog een suggestie voor een leukere titel?
Lees ook Liefde en Paniek 3 =D

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 122 bezoekers online