Verhalenlezen.nl - Voor al uw verhalen en sprookjes. Ook hebben we liefdes verhalen en erotische verhalen.

Verhaaltje mailen naar iemand.

Spreek een verhaal u aan, vind je een verhaal om te lachen? En wilt u het verhaaltje laten lezen door één van uw vrienden? Dan kan je via dit formulier het verhaaltje verzenden naar u vriend(in).

Naam ontvanger:
E-mail ontvanger:
 
Naam afzender:
E-mail afzender:
   
Verhaal:

Een dame met klasse
Een dame met klasse

door

Rinus Haemerlingh




Vanop haar balkon op de zevende en tevens hoogste verdieping van het mooiste flatgebouw aan de Filips De Goedelaan speurde Constantine Van Maele het parkje aan de overkant af.
Om niet gezien te worden stond ze verdoken opgesteld achter een twee meter hoge wintervaste plant in een terracottapot. Een verrekijker van haar vader zaliger hielp haar om alles scherp en duidelijk te zien.
Het was vier uur en de school was uit. Leerlingen op weg naar huis hielden halt aan het parkje. Ze nestelden zich op de enige twee gietijzeren zitbanken en babbelden luid en door elkaar heen. Sommigen zaten zelfs gezeten op de rugleuning. Ze rookten marihuana, dronken cola en redbull recht uit het blikje en bijna allemaal bekeken ze met de regelmaat van een klok hun mobiele telefoon. Constantine Van Maele had het niet met deze jochies op. Het stemde haar weemoedig en verbolgen tegelijk om het mooie parkje met een standbeeld van wijlen koning Leopold II zo ontsierd te zien worden. Haar hunker naar vervlogen tijden van deftige dames in een deux-pièce die er hun hondje uitlieten werd er nog sterker door.
Heel shockerend vond ze het van bepaalde meisjes. Ze plaatsten zich op de schoot van een jongen met hun rug naar hem toe en ze wiebelden hun derrière heen en weer. Een vulgair aanzicht voor een dame van haar opvoeding en stand. De wijkagent had haar ontstentenis met geduld aangehoord maar kon weinig verrichten. Zij, juffrouw Constantine, was eigenlijk de enige die zich aan deze jongeren stoorde. Behalve een verkeerd gemikt blikje naar de vuilnisbak deden ze geen kwaad. Haar achting voor haar wijkagent was meteen gedaald. Zijn attitude getuigde van het alomtegenwoordige gedogen van het tanende moraal. Leefde haar vader nog, hij joeg die jochies uiteen met zijn karwats. Als kolonel in het leger en jaren dienst in Congo kende hij het klappen van de zweep. Schorremorrie en mensen met een luie aard bracht je niet tot beter inzicht met rede en zachtheid maar met harde hand. Met de zweep erop tot bloedens toe.
Juffrouw Constantine pinkte een traantje weg. De gedachte aan haar vader die reeds dertig jaar geleden was heengegaan deed haar nog immer zeer. In elke kamer van haar flat prijkte een ingelijste foto van hem aan de muur. Een gewichtig kijkende man in uniform. Haar verhevenheid en onwrikbaar geloof in God en koning had ze van hem geërfd. Van haar moeder haar schoonheid en perfecte voeten. Enige herinnering aan haar had ze jammerlijk niet. Constantine was een baby van vijf maanden oud toen haar moeder tragisch aan haar einde kwam. De oorlog was niet lang uitgebroken toen een Duitse soldaat haar paraplu aanzag voor een geweer. Hij reageerde als op bevel en maaide haar met een salvo neer. Haar moeder was op slag dood. Toen de soldaat zijn vergissing inzag vloekte hij luidop vanwege de verspilde munitie. De paraplu zond hij naar zijn vrouw in Berlijn. Zij gooide hem na eenmaal gebruikt te hebben meteen weg. De kogelgaten erin lieten te veel regen door.
Na het abrupt wegvallen van een vrouwelijke hand in het gezin schakelde haar vader een kinderoppas in. Een ongetrouwde vrouw van vijftig. Zij leerde Constantine hoe zich te gedragen als een dame en overtuigde haar om alle mannen behalve haar vader te wantrouwen. Zo kwam het dat Constantine toen ze jong en mooi was de blikken van mannen negeerde en nooit verkering had gehad. Haar vader vond dit fantastisch en prees haar trots en standvastigheid.
Constantine was nu zeventig jaar, slank, altijd opgemaakt en in goede gezondheid. Enige minpunt was een probleem aan haar rug. Ze kon nauwelijks vooroverbuigen. Viel er iets op de vloer dan moest ze door de knieën om het op te rapen. Kribbig was ze er niet om. Ze aanvaardde het als een test van God en altijd kaarsrecht door het leven gaan was haar ingebakken.
Ze had genoeg gezien van de jochies in het park en ging naar binnen. Ze zette de verrekijker op zijn vaste plaats en ging zitten in haar fauteuil om na te denken. Haar trots en de nagedachtenis aan haar vader verplichtten haar om iets te doen aan het probleem in het park. Die snotapen voorgoed verjagen zou nooit lukken. Daar was ze realistisch in. Ze kon hen wel een poets bakken. Een relatief onschuldige maar vernederende. Dit zou haar beslist enige genoegdoening schenken en ze sloot haar ogen en begon te broeden.
Toen de klok zes uur sloeg verscheen een grijns op haar gezicht. Morgen zouden de jochies iets beleven om nooit te vergeten. Haar plan, geniaal in zijn eenvoud, vergde weinig voorbereiding en het nodige materiaal voor de uitvoering ervan had ze in huis. Met innerlijke pret stond ze op en al neuriënd maakte ze haar avondmaal klaar.

De volgende dag wachtte ze vol ongeduld tot het kwart voor vier was. Ze las haar krant tot driemaal toe, noteerde in haar dagboek onbenulligheden zoals dat de zon scheen en dat ze een vlieg had doodgemept. Ook ijsbeerde ze meermaals van haar terras naar haar living. De tijd gleed tergend langzaam voorbij en ze keek om de haverklap naar de klok maar toen was het ineens toch zover. Ze trok een lange mantel, die ze sinds jaren niet meer had gedragen aan en bond een sjaal om haar hoofd. Enige vermomming vond ze aangeraden wou ze niet herkend worden. De jochies konden weleens een klacht indienen. Ze verliet haar flat en nam de trap naar beneden. Buiten stak ze niet meteen de straat over maar ging een halve kilometer naar links en pas toen naar de overkant en terug naar het parkje.
Het lag er verlaten bij en onopvallend keek ze om zich heen. Op straat fietste een man voorbij maar hij sloeg geen gade op haar. In het flatgebouw stond niemand voor het raam naar buiten te kijken en ze besloot dat dit het ideale moment was. Uit haar mantel haalde ze een tube doorzichtige superlijm tevoorschijn en smeerde dikke strepen op de zitting en leuning van de eerste zitbank. In haar haast en opwinding liet ze de tube uit haar hand glippen en half uitgeknepen viel hij op de grond neer. Geërgerd boog ze zich voorover en een helse pijn schoot door haar heen. Ze kon nog net een gil onderdrukken. In een reflex had ze echter beide handen als steun op de zitbank vol lijm geplaatst en het duurde even voor ze ze los kon krijgen. Kostbare tijd was verloren gegaan en ze overwoog om het op te geven en ervandoor te gaan maar die gedachte drukte ze meteen de kop in. Half werk is geen werk en ze zette door. Ze zakte door haar knieën, greep de tube en smeerde vliegensvlug de tweede zitbank vol. De tube bleef aan haar kleverige handen hangen en het vergde enige kracht om hem van zich af te schudden. Zo snel ze kon stak ze de straat over en verschanste zich in de hal van het flatgebouw. Gerinkel in de verte en gillende meisjes. De jochies waren in aantocht. Constantine voelde dat ze zich ontzettend heerlijk zou verkneukelen.
De jochies wierpen hun fiets op de grond en namen de zitbanken in. Constantine hield haar hart vast en slaakte een zucht van opluchting. Ze hadden niets door. Ze maakten herrie zoals gewoonlijk, rookten hun troep en een paar meisjes gedroegen zich wederom als sloeries. Na vijf minuten wou één van de jongens opstaan en het lukte hem niet. Een dwaze blik van verbazing verscheen op zijn gezicht en hij probeerde het nogmaals maar nu met kracht. De helft van zijn broek bleef aan de zitbank hangen en de andere konden hun pret niet op en wezen naar zijn zichtbaar slipje. Hun leedvermaak was slechts van korte duur. Ook zij moesten er aan geloven en weldra hingen de twee zitbanken vol afgescheurde broeken. Geen gelach meer maar ziedende woedende en een resem verwensingen en godslasteringen die Constantine deden blozen. Het beledigen van de almachtige vader kon ze niet langer aanhoren ze schermde haar oren met beide handen af. Na een tijdje verstomde het gevloek en Constantine wou haar armen zakken. Een schok ging door haar heen. Haar handen kleefden onwrikbaar vast aan haar oren. Het was onmogelijk ze los te krijgen en iedere poging moest ze onmiddellijk staken. De pijn was niet te harden.
In de hal hing een spiegel en ze zag zichzelf vol ongeloof aan. Een verschrikt kijkende oude vrouw in een opvallende gekke pose en hoe ze ook probeerde, ze kon de hal niet uit. Eén van haar buren zou haar onvermijdelijk zo aanschouwen. Wat een afgang voor een dame met klasse.







Alle rechten voorbehouden 2005-2024 - www.verhalenlezen.nl


Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!


Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 37 bezoekers online