Verhalenlezen.nl - Voor al uw verhalen en sprookjes. Ook hebben we liefdes verhalen en erotische verhalen.

Verhaaltje mailen naar iemand.

Spreek een verhaal u aan, vind je een verhaal om te lachen? En wilt u het verhaaltje laten lezen door één van uw vrienden? Dan kan je via dit formulier het verhaaltje verzenden naar u vriend(in).

Naam ontvanger:
E-mail ontvanger:
 
Naam afzender:
E-mail afzender:
   
Verhaal:

het opblaasbare eiland
Het Opblaasbare Eiland

Het was een regenachtige dag in december. Ik was ontzettend zenuwachtig, maar ik had er wel heel veel zin in. Straks gaat het gebeuren. Ik stond klaar op het dorpsplein. Er stonden allemaal mensen om me heen. Opeens kwam de burgemeester naar me toe. "Je mag komen," zei hij. Ik liep achter hem aan. Daar stond de luchtballon. En ik mocht een reis maken, samen met een begeleider. Ik stapte in het mandje dat onder de ballon hing. Er zat ook een man in. "Hallo," zei hij, "ik ben je begeleider." "O, hallo," zei ik. "Leuk u te ontmoeten." "Oké, we gaan opstijgen," zei de begeleider. De ballon steeg op en het hele dorp zwaaide naar me. ik zwaaide terug. We gingen steeds hoger de lucht in en toen vlogen we rechtdoor. Ik vond het fantstisch om daar boven in de lucht te zijn. Ik keek naar beneden en alles leek heel klein. "Waar gaan we eigenlijk naartoe?" vroeg ik aan de begeleider. "We gaan naar Engeland," zei hij. "O, leuk," zei ik. Na een tijdje vlogen we boven water. Ik had een fantastisch uitzicht. Maar ik betwijfelde of we wel de goede kant op gingen. "Weet u zeker dat we de goede kant op gaan?" vroeg ik aan de begeleider. "Volgens mij wel," zei hij. We vlogen verder. Na een tijdje zag ik land, maar ik wist zeker dat dit Engeland niet was. De begeleider zag het ook. "Eh, weet u zeker dat we goed gaan?" vroeg ik. "Ja, natuurlijk gaan we goed," zei de begeleider. We vlogen verder, tot dat we boven het vreemde land vlogen. Toen begon de luchtballon te landen. "Ik weet zeker dat dit geen Engeland is," zei ik. "Dat is het ook niet," zei de begeleider, "maar toch gaan we hier landen." "Waarom?" vroeg ik. De begeleider gaf geen antwoord. Pas toen de luchtballon geland was en ik uitgestapt was, zei hij: "ik zet je hier af. Je ziet zelf maar hoe je terug komt." De begeleider liet de luchtballon weer stijgen. "Hé, wacht!" riep ik, maar hij was al weggevlogen.

Daar stond ik dan, in het vreemde land. Het was heel koud buiten en het sneeuwde. Ik begon heen en weer te lopen. Ik was in een verlaten gebied. Ik liep verder. Ik zag allemaal huisjes staan. Maar het rare was: alle huisjes waren opblaasbaar. In de verte hoorde ik mensen praten. Wat moest ik doen? Moest ik gewoon blijven wachten tot iemand me op kwam halen? Of naar de mensen toe gaan en vragen of zij raad wisten? Ik wist het niet, dus ik bleef maar wachten. Na een tijdje hoorde ik voetstappen in mijn richting komen. Ik keek. Er kwam een jongen aan. Hij was ongeveer van mijn leeftijd. "Hallo," zei hij. "Ik ben Marco en ik ben 16 jaar. En jij?" Ik stelde me voor aan Marco. "Maar wat is dit voor land? zei ik." "Dit is Het Opblaasbare Eiland," zei Marco. "Alles is hier opblaasbaar: de huizen, de stoelen, de kleren, alles. We hebben zelf opblaasbare ballonnen." Ik begon te lachen. "Die zijn bij ons ook opblaasbaar. "Echt waar?" zei Marco verbaasd. Ik knikte. "Ik weet dat dit de enige plek op aarde is waar alles opblaasbaar is," zei Marco. "Waar kom jij vandaan?" "Ik kom uit Nederland," zei ik. "Bij ons zijn er wel wat dingen opblaasbaar, maar niet veel. Waarom is alles hier opblaasbaar?" "Nou, omdat het heel handig is," zei Marco. "Je kunt alles zo dik of zo dun maken als je zelf wilt. Maar hier buiten is het veel te koud. Kom je met me mee naar huis? Dan leg ik het je daar uit." "Oké," zei ik. Ik liep met Marco mee door de opblaasbare stad. Het sneeuwde nog steeds. Er reden opblaasbare auto's voorbij en we liepen langs de opblaasbare huizen en winkels. Voor de winkelruiten stonden opblaasbare kerstmannen en andere kerstversiering.

Nadat we een tijd hadden gelopen, bleef Marco staan bij een groot, opblaasbaar huis. "Kijk, hier woon ik," zei hij. "Best handig hoor, zo'n opblaasbaar huis. als je dan wilt verhuizen hoef je alleen maar je huis en al je spullen leeg te laten lopen. dat neemt weinig ruimte in als je het mee wilt nemen en je kunt je huis zo weer ergens anders neerzetten." "Dat is waar," zei ik. "Wat handig."We gingen het huis binnen. Daar was het lekker warm. Marco had gelijk: werkelijk alles was opblaasbaar. "Kijk," zei Marco, "dit zijn mijn ouders." Ik maakte kennis met ze. "Hé, jullie hebben zelfs een opblaasbare kerstboom," zei ik verbaasd. "Ja natuurlijk hebben we dat," zei Marco. "Als we een echte kerstboom zouden hebben en er zou een naald uitvallen, dan zou de vloer van het huis lekgeprikt worden. Maar zullen we nu naar mijn kamer gaan? Dan vertel ik je wat over dit land." "Dat is goed," zei ik. We liepen de opblaasbare trap op. Maar na een tijdje zakte de trap door. "O, mam, de trap is lek!" riep Marco. "O, ik zal hem zo wel maken," zei Marco's moeder. "Je weet hoe je naar boven moet komen, hè?" "Ja dat weet ik," zei Marco. "Hoe doe je dat nou als je niet op de trap kan lopen?" "Kijk maar," zei Marco. Hij haalde het ventieltje uit de onderkant van zijn opblaasbare schoenen. Hij maakte een sprong. De lucht kwam uit de schoenen, zodat Marco naar boven vloog, net als een ballon die leeg loopt. Ik moest lachen. "Maar hoe kom ik nou naar boven?" vroeg ik. "Ik heb geen opblaasbare schoenen." "O, daar kan mijn moeder wel voor zorgen," zei Marco. "Ga eerst maar naar beneden." Toen ik beneden was, riep Marco zijn moeder. "Mam, kan jij even het ventieltje uit de trap halen?" Marco's moeder kwam weer en haalde het ventieltje uit de trap. De hele trap zakte in elkaar. "Loop er nu maar overheen, dan ben je meteen boven," zei Marco. Ik deed het en ik kwam al snel op de bovenverdieping. Toen we in Marco's kamer waren, gingen we op zijn luchtbed zitten. "Kijk, het handige van opblaasbare schoenen is dat je altijd overal naar boven kan," zei Marco. "Ja, inderdaad," zei ik. "En iedereen draagt opblaasbare kleren," vervolgde Marco. "Zo kun je nooit zien of iemand dik of dun is. Als iemand zich schaamt omdat hij dik is, zegt hij gewoon dat hij zijn kleren heel dik opgeblazen heeft." "O ja, dat is handig," zei ik. "Maar als je al die dingen op moet blazen, dan word je daar toch moe van?" "Nee, je hoeft niet alles zelf op te blazen," zei Marco. "We hebben gewoon een pomp waarmee we alles opblazen. Maar die pomp is ook opblaasbaar, dus die moet je wel even zelf opblazen." "Handig," zei ik. "Maar weet jij misschien een manier hoe ik terug kan komen in Nederland?" "Nee, dat weet ik niet," zei Marco. "We hebben geen goede boten om de zee over te varen, alleen maar van die kleine, opblaasbare rubberbootjes. En we hebben ook geen goede vliegtuigen."

Omdat ik geen manier wist om terug te keren naar Nederland, bleef ik bij Marco logeren. Het was gezellig. Op zaterdagochtend zei Marco: "Ik speel elke zaterdagochtend in het honkbalteam. Vandaag moet ik een wedstrijd spelen. Straks ga ik erheen. Ga je mee kijken?" "Ja, is goed," zei ik. "Oké, leuk," zei Marco. We spelen met opblaasbare honkbalknuppels. We gebruiken ook een opblaasbare bal, maar dat is bij jullie waarschijnlijk ook zo. "Eh, ja," lachte ik. We gingen naar het honkbalveld. Marco's ouders waren ook mee. Zij wilden ook naar de wedstrijd kijken. Het was grappig om al die spelers met een opblaasbare honkbalknuppel te zien spelen. Marco speelde heel goed en zijn team won de wedstrijd. Na de wedstrijd feliciteerde ik hem. Zijn ouders waren ook heel blij. Die avond gingen we met z'n allen uiteten, omdat Marco de wedstrijd gewonnen had. Het was heel gezellig, maar ik dacht ook aan mijn eigen familie. Ze denken allemaal dat ik nu in Engeland zit. Eigenljk wilde ik ze best graag even spreken. Dus een paar dagen later vroeg ik aan Marco's moeder of ik mijn ouders op mocht bellen. Het mocht. Ik vertelde aan ze dat ik op Het Opblaasbare Eiland was. Eerst dachten ze dat het een grap was, maar later geloofden ze me toch. Ik vertelde hoe leuk het was. Ik zei maar niet dat ik geen idee had hoe ik terug moest keren naar Nederland. Anders zouden ze alleen maar ongerust worden. Ik zei maar dat ik daar voorlopig bleef en dat vonden ze goed.

Ik kreeg ook een steeds beter contact met Marco. We werden goede vrienden en we deden heel veel dingen samen. Ook met zijn ouders had ik een goed contact. Ik bleef een hele tijd bij ze wonen en ik belde vaak met mijn ouders. Ik was erg gelukkig. Eigenlijk wilde ik altijd wel bij ze blijven. Maar toch wilde ik mijn ouders weer een keer zien. We hadden nog steeds geen manier gevonden om naar ze toe te gaan. Maar op een dag kwam Marco's vader naar me toe. Hij zei: "we hebben een manier gevonden om terug te komen naar Nederland." "Echt waar?" zei ik. "Ja," zei Marco's vader. "Er is een heel snelle motorboot uitgevonden waar je lange afstanden mee kan varen. Misschien kunnen we die een keer huren, zodat je terug kan gaan naar Nederland. Zou je dat willen?" "Ja, heel graag," zeii ik, "maar ik zou hier ook graag willen wonen." "Dat kan ook," zei Marco's vader. Maar misschien kunnen je ouders hier dan ook komen wonen. "Ja, dat zou leuk zijn," zei ik, "ik hoop dat ze dat willen. Een tijdje later had Marco's vader de boot gehuurd. "Kijk," zei hij, "dit is hem." Ik keek naar de boot. het leek een gewone opblaasboot. "Ik ga ook mee naar Nederland," zei Marco. "Is dat goed?" "Ja hoor," zeiden Marco's ouders, "wij gaan zelf ook mee." En met z'n allen legden we de boot in het water. Toen stapten we in en voeren we naar Nederland.

Toen mijn ouders zagen, waren ze heel blij. Ik was ook blij om mijn familie weer te zien. Ik vertelde over Marco en over Het Opblaasbare Eiland. Mijn ouders waren diep onder de indruk. Na een tijdje zei ik: "eigenlijk zou ik daar wel willen wonen. Maar ik wil jullie ook vaak zien. Zouden jullie daar ook willen wonen?" "Dan willen we het eerst eens goed bekijken," zei mijn moeder. "Jullie kunnen wel mee met de boot als we terug gaan," zei ik. "Dat is goed," zei mijn moeder. Dus toen we weer terug gingen, gingen mijn ouders ook mee. Na een tijdje waren we er. Mijn ouders vonden het er erg mooi. En toen ze er een tijdje gebleven waren, zei mijn vader: "we hebben besloten dat we hier ook gaan wonen." "Echt waar?" zei ik. Ik was heel blij. Mijn ouders verhuisden naar Het Opblaasbare Eiland. Nu woon ik daar met mijn ouders in een opblaasbaar huis. Het staat vlakbij Marco's huis en ik spreek elke dag met hem af. We zijn heel gelukkig, en dat allemaal dankzij die luchtballon.

Alle rechten voorbehouden 2005-2024 - www.verhalenlezen.nl


Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!


Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 43 bezoekers online