Lees verhaaltjes op verhalen lezen. Van spannede verhalen tot erotische verhaaltjes.

Verhaaltje mailen naar iemand.

Spreek een verhaal u aan, vind je een verhaal om te lachen? En wilt u het verhaaltje laten lezen door ��n van uw vrienden? Dan kan je via dit formulier het verhaaltje verzenden naar u vriend(in).

Naam ontvanger:
E-mail ontvanger:

Naam afzender:
E-mail afzender:

Verhaal:

De weg naar haar hart
* Opmerking: Dit is het eerste hoofdstuk van een historisch roman die ik aan het schrijven ben, gewoon voor de fun. Laat weten wat jullie er van vinden, dan kan ik misschien meer schrijven.

Hoofdstuk 1

Castle Stone Ceep, Schotland 1254 n.C.

Het was een warme dag, ondanks dat het erg bewolkt was. In een van de tuinen in het kasteel waren twee zonderlingen figuren intensief aan het zwaardvechten.
“Auw” riep Greaham. Hij greep met zijn hand de plek waar hij geraakt was in zijn arm.
“Verdorie, je geeft ook nooit op ook hè?” zei hij lachend.
“Nee, natuurlijk niet” riep zijn zus terug. ”Kom, doe normaal, pak je zwaard en probeer me nog eens te verslaan”
.”Nog eens?” “We zijn al vier keer opnieuw begonnen en nog geef je niet op.”
‘Ik hoef mezelf niet over te geven, jij bent de gene die telkens verliest’.
Greaham bromde iets wat erg leek op een vloek, pakte zijn zwaard op en liep naar binnen.
“Watje!” werd er achter zijn rug geroepen. Hij stopte en hij hoorde zijn zus grinniken.
“Kom op zusje. Ik stink al een uur in de wind en ik ben moe. Jij zou jezelf ook eens moeten ruiken.”
“Broers”, mopperde ze. “Wat heb je er aan.” Ze pakte haar zwaard en liep mopperend achter haar broer aan.

Eenmaal binnen ging ieder zijn eigen weg. Rowena liep de trap op naar haar kamer om zich op te frissen en Greaham liep naar de keuken. Hij had zo’n honger gekregen dat hij wel een paard op kon had hij lachend gezegd.
“Toch vind ik je een watje!” riep Rowena achter hem aan.
“Ja, ja” zei hij en liep verder.
Vervelende vent, dacht Rowena in zichzelf en liep naar boven. Toen ze boven kwam en zichzelf had op gefrist ging ze op zoek naar Arianna. Ze waren de beste vriendinnen, al sinds ze klein waren.
Rowena opende de deur van de kamer waar ze altijd moest borduren van haar moeder. Dat is goed voor je algemene ontwikkeling had ze gezegd. Zoals ze verwachtte, zat Arianna op haar stoel te borduren.
”Waar ben jij geweest? Heb je Greaham zo gek gekregen om met je te oefenen?”
“Ja, hij is al zolang weggeweest. Ik vond dat hij wel even kon laten zien wat hij kon.”
Rowena grinnikte bij de gedachten van een uur eerder. Ze keek Arianna aan.
“Kijk niet zo naar me, Arianna. Je weet dat ik daar niet tegen kan.”
“Ja, maar je moet nu echt eens verder gaan met je kleedje.”
Ze wees op een andere stoel bij haar in de buurt. Daar lag een onafgemaakt kleedje. Er stond een halve draak op.
“Wat ben je eigenlijk aan het maken? Ik heb het al meerdere keren bekeken, maar ik kan er echt geen wijs uit.”
“Zie je niet dat dat een draak moet worden?” zei Rowena lachend. Ze liep naar haar stoel, pakte haar borduursel op en ging zitten.
“Een draak?” vroeg Arianna verbaast. “Sinds wanneer is jou fantasie zo op hol geslagen?”
“Hij is niet op hol geslagen, ik maak alleen na wat ik in mijn droom gezien heb.” Ze stak haar naald door het kleedje en begon te borduren. Ze voelde de vragende ogen van haar beste vriendin op haar branden en keek van haar kleedje op.
“Wat is er?”
“Jij ziet wel vaker rare dingen in je droom, is het niet? Vertel eens wat meer over die dromen van jou.”
Rowena zuchtte. “Moet ik dat nu gaan vertellen?”
“Kom op, ik ben je beste vriendin. Je kan me alles vertellen.” Arianne grinnikte. “Ik heb trouwens toch alle tijd. Ik moest je hier houden van je moeder tot het avond eten.”
Rowena gromde iets wat verdacht veel leek op een vloek. “Oké, maar hou je mond tegen mijn ouders. Die willen altijd overal het fijne van weten.” Arianna knikte.
“Luister, ik heb de hele week al een rare droom. Ik droomde dat ik op een groot open veld stond, met een groot zwaard in mijn hand. Het was perfect gesmeden en ontzettend mooi gegraveerd. Er zat een grote rode robijn in.” Ze keek op naar Arianna die met grote ogen zat te luisteren.
“Er was een erg fel licht, net als vuur en ik keek er verward naar. Daarna voelde ik ineens een hand op mijn schouder en ik draaide mijzelf snel om. Ik zag een man, groot en gespierd. Maar ik kon niet zien wie het was. Meer weet ik niet meer, want ik werd wakker.”
Plotseling barste Arianna in het lachen uit. “Je denkt toch zeker niet echt dat echt gaat gebeuren hè?”
“Dat weet ik wel” zei Rowena. “Maar het heeft iets te betekenen, geloof me. Ik weet niet wat, maar er staat iets belangrijks te gebeuren”.
“Sorry, dat ik je heb uitgelachen,” zei Arianna. “maar je moet het me niet kwalijk nemen dat ik het wel grappig vind.”
Rowena pakte haar kleedje en dacht nog even aan de man die ze had gezien. Daarna begon ze verder te borduren aan haar draak. Arianna schudde haar hoofd en ook zij hervatte haar werk.

S’Avonds nam Rowena na het eten al vroeg afscheid van haar vader en haar moeder. Ze was uitgeput. Ze had de hele middag aan haar kleedje gewerkt en ze vond dat het al aardig opschoot. Toen ze in haar kamer aan kwam nam ze een lekker heet bad. Dat had ze wel verdiend nadat ze Greaham had laten zien waarvan ze gemaakt was. Ze grinnikte. Haar vader had haar broer een boze preek gegeven, nadat hij hoorde dat Greaham in was gemaakt door zijn zus. Daar had ze om gelachen. Maar ze had niks tegen haar ouders verteld over haar droom. Als ze dat zou doen, was ze gek. Haar ouders wilde altijd alles weten wat hun dochter deed, vooral haar vader. Hij vond dat ze haar zwaard moest wegleggen en een goed huwelijk aan moest gaan. Want voordat ze het wist, zou ze veel te oud zijn en als oude vrijster eindigen. Ze had moeten lachen om die opmerking en had daar als dank een boze blik van haar vader voor gehad.
Maar ze zou nooit, maar dan ook nooit haar zwaard wegleggen voor een huwelijk. Ze was er al vanaf dat ze klein was en voor het eerst het kleine, houten zwaardje van haar broer had vast kunnen houden door geobsedeerd. Ze pakte een flesje met parfum en deed een scheutje in haar bad. Ze snoof de geur van rozen op, haar lievelingsgeur. Snel kleedde ze zich snel uit en liet zich zakken in het warme bad. Dat voelde verrukkelijk. Ze deed even haar ogen dicht, maar deed ze later weer open omdat het water koud was geworden. Blijkbaar had ze meer slaap nodig dan ze had gedacht. Ze stapte uit bad en zag dat haar kamermeisje haar nachtjapon al had klaar gelegd en zat te wachten om haar te helpen aankleden. Nadat het kamermeisje haar haar had geborsteld, stuurde ze het meisje weg en stapte in bed. Het bed was lekker warm door de beddenpan die er in had gelegen toen ze in bad zat. Ze draaide zich om en viel in een dromenloze slaap.

Die ochtend was Rowena al vroeg wakker. Ze sprong uit bed, zonder op haar kamermeisje te wachten. Zo snel als ze kon waste ze zich en stak zichzelf in haar tuniek. Ze borstelde snel haar lange, blonde haren die tot over haar heupen groeide en bedacht zich dat het handiger was voor haar als ze haar lange haren afknipte. Maar daar had haar moeder een stokje voor gestoken. Ze wilde perse dat Rowena haar haren lang liet groeien. Deed ze dat niet, zou ze niet meer mogen oefenen met zwaardvechten. Dus deed ze het elke ochtend braaf in een vlecht en stak ze die onder haar tuniek of stak ze het op. Gauw pakte ze haar zwaard en rende naar beneden.
“Je gaat nu terug naar je kamer en trekt nu een japon aan!” riep haar vader woest toen ze de etenszaal binnen kwam. Hij straalde gezag uit boven op de verhoging in de zaal. Maar in ieder geval deerde haar het niets. Haar moeder zat naast haar vader en van Greaham ontbrak weer eens ieder spoor.
“Hoe vaak moet ik nog zeggen dat vrouwen geen tunieken dragen, dat is iets voor mannen! Een dame moet een gracieuze japon dragen, zichzelf stijlvol en vrouwelijk gedragen. En dat geld zeker voor de dochter van een Lord! Dat ben jij dus!”
“Maar vader…” begon Rowena.
“Nee, niks mee te maken, je gaat nu naar boven en trekt iets anders aan. Doe je dat niet, dan doe ik het zelf wel!”
Rowena keek boos naar haar vader.
“Spelbreker” zei ze zacht.
“Had je nog commentaar?” riep haar vader er boos achteraan.
“Alex, zo is het wel genoeg” zei haar moeder die het tafereeltje had zitten bekijken.
“Eleanor, bemoei je eigen er niet mee.” Boos keek hij zijn vrouw aan.
“Ze moet nu eens leren zichzelf als vrouw te gedragen. Ze is al vierentwintig en heeft al drie keer een aanzoek afgewezen. Ze heeft een veel te rebels karakter. Ze wil alleen maar trainen, trainen en nog eens trainen. Ze moet eens gaan denken aan haar toekomst.”
“Moeder….” zei Rowena wanhopig.
“Ja lieverd, zei haar moeder glimlachend. “Maak je niet druk, alles komt goed.”
Verdorie dacht Rowena. Dat zei moeder iedere keer. Het was ook altijd hetzelfde liedje. Ze was het zat. Ze moest iets doen. Ze was het zo beu om als goede huwelijks partij gezien te worden. Ineens had ze een idee. Wat nou als ze een paar dagen van huis weg zou gaan? Alleen maar om te laten zien dat ze prima in staat was om voor zichzelf te zorgen? Ze zou niet zo ver weg gaan en een briefje achter laten. Moeder zou wel weten waar ze was dacht ze. Haar moeder had een neus voor dat soort dingen. Rowena vroeg zich af hoe ze dat in hemelsnaam deed.
“Ik zal deze keer doen wat je vraagt, vader. Maar de volgende keer ben ik niet zo makkelijk.” Ze stond zo waardig mogelijk op en liep weg.

“Wat moet ik nu met haar?” vroeg Alexander aan zijn vrouw. “Ik word echt wanhopig.”
Eleanor glimlachte. “Maak je niet druk, ze lijkt precies op iemand die ik ken en daarmee is het ook goed gekomen.”
“Wie dan?” vroeg hij achterdochtig.
Eleanor glimlachte liefjes naar haar man.
“Qua karakter lijkt ze als 2 druppels water op haar vader.”
“Mij? Ik ben nooit zo geweest.” Maar diep van binnen wist hij dat zijn vrouw gelijk had.
”Misschien heb je gelijk. Maar vergeet niet. Ze is een vrouw, een vrouw die aan haar toekomst moet denken.”
“Dat komt allemaal wel goed.” zei Eleanor. “Wacht maar af. Misschien komt er binnenkort wel iemand op haar pad die haar hart veroveren zal.” Alexander keek zijn vrouw aan.
”Heb je weer een visioen gehad?”
“Misschien, misschien niet” glimlachte Eleanor. “Maar de tijd zal het leren.” Ze stond op en liep glimlachend weg.

Rowena was verrukt geweest toen ze haar paard voor het eerst had gezien. Ze had Storm voor haar achttiende verjaardag gekregen en was opslag verliefd geworden op het veulentje die voor haar stond. Zo gitzwart als een donkere nacht en vol met pit. Daar hield ze wel van. Ze had al haar vrije uurtjes doorgebracht met het zwaardvechten én met Storm. Zo had ze een speciale band met haar paard opgebouwd. Nog voor dat ze de staldeuren open deed, hoorde ze Storm al hinniken.
Snel deed ze de staldeur open en zag daar Storm al stond te wachten om weer eens een lekkere buitenrit te maken. Haar vader stond erop dat ze altijd iemand mee moest nemen om haar te beschermen, maar dat had ze altijd al onzin gevonden, dus ging ze er altijd vandoor voordat de staljongens de stallen kwamen uitmesten.
“Kom Storm, het is lekker weer. We knijpen er een paar dagen tussen uit.” zei Rowena terwijl ze Storm haar appel gaf, opzadelde en haar picknickmand die ze had voorzien van genoeg eten zodat ze een paar dagen weg kon blijven achterop bond. Storm hinnikte vrolijk. Stiekem leidde ze Storm naar buiten. Snel stapte ze op en galoppeerde weg.
Na een halve dag rijden vond ze het tijd om even uit te rusten en vond een kleine open plek in het midden van een bos. Er liep een beekje doorheen. Op de bodem lagen blauwachtige kiezels die door de zon werden verlicht, waardoor het leek alsof het water gloeide. Daar steeg ze af en pakte haar spullen uit. Toen ze Storm aan het borstelen was, dacht ze terug aan haar ouders. Ze wilde graag dat ze ging trouwen, vooral haar vader. Maar dat betekende het einde van de oefeningen waar ze zo dol op was. Ze had altijd al getraind en het maakte haar niet wat iedereen zei. Ze was altijd al koppig geweest en dat was ze nog steeds. Ze zou zich nooit af laten leiden van haar zwaard. Dat was haar leven, haar bescherming. Over oefeningen gesproken, dacht ze, het wordt tijd dat ik weer eens wat ga doen. Ze gaf Storm een aai en pakte haar zwaard. Het zwaard voelde prettig koel aan in haar hand en gaf haar een gevoel van vertrouwen en trots. Ze wist zeker dat ze dit gevoel nooit aan de kant zou schuiven voor een huwelijk. Ze glimlachte. Dat huwelijksgedoe kon haar wel gestolen worden, nu was het tijd om haar technieken aan te scherpen.

Een paar uur later, was Rowena ontzettend bezweet.
“Zo” hijgde ze. ”Dat was wel weer genoeg voor vandaag”.
Ze stond op en liep naar de beek. Ze kleedde zich uit en liep langzaam het water in. Het koude water koelde haar bezwete huid en dat gaf haar een goed gevoel. Ze liep verder en liet zich toen helemaal in het water zakken. Ze dook een keer onder en kwam daarna weer boven. Na een tijdje in het water gedobberd te hebben, verliet ze met tegenzin het water. Ze droogde zichzelf af en kleedde zich weer aan. Storm, die haar bazin in de gaten hield, spitste ineens haar oren, ging voor Rowena staan en begon te hinniken. Ze boog haar hoofd en keek naar de overkant. Rowena schrok ervan en stond even stil van verbazing. Dit had ze Storm nog nooit zien doen.
Opeens begon Storm met haar hoeven te schrapen en te briesen. Rowena liep naar Storm toe en aaide haar over haar hals.
“Storm, wat is er?”
Maar Storm bleef aandachtig naar de overkant kijken en briesen. Rowena volgde de blik van haar paard en wat ze zag beviel haar niet. Als ze heel goed keek, zag ze tussen de bomen iets zitten. Het leek op een man, maar ze moest wel heel goed kijken. Ze kreeg rillingen over haar rug. Ze knipperde een paar keer met haar ogen en ineens was het weg. Ze keek verbaast nog eens goed voor zich uit. Maar ze kon niks vinden. Had ze het zich verbeeld? Storm stond nog steeds naast haar en hield nog steeds de overkant in de gaten. Was het wel zo slim om hier te blijven? Zo snel ze kon pakte ze al haar spullen in, zadelde Storm op en reed weg.

Onderweg zat ze te piekeren over wat ze had gezien. Was het geen verbeelding? Nee, dat kan niet. Storm had het ook gezien en nog wel eerder dan haar. De gedachte dat iemand haar had gezien, zonder dat zij het wist maakte haar bang. Ze mocht dan wel goed kunnen zwaardvechten, ze had liever het gevaar al gezien dan dat het ineens voor haar neus stond. Opeens hinnikte Storm en steigerde ze. Rowena schrok wakker uit haar gedachten en kon zich nog net vastpakken om te voorkomen dat ze viel. Ze had zo zitten piekeren dat ze niet had gezien dat een groep wolven hen hadden ingesloten. Ze gromden en ze zagen er hongerig uit. Storm begon weer te briesen en met haar hoeven te schrapen. Rowena probeerde haar paard te kalmeren en dwong Storm achteruit te lopen. Maar de wolven slootten ze in. Rowena raakte in paniek. Wat nu? Ze kon moeilijk ontsnappen, het waren er zoveel. Snel sprong ze van Storm af. Ze pakte haar zwaard stevig vast en zette zich schrap.

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 116 bezoekers online