Verhalenlezen.nl - Voor al uw verhalen en sprookjes. Ook hebben we liefdes verhalen en erotische verhalen.

Verhaaltje mailen naar iemand.

Spreek een verhaal u aan, vind je een verhaal om te lachen? En wilt u het verhaaltje laten lezen door één van uw vrienden? Dan kan je via dit formulier het verhaaltje verzenden naar u vriend(in).

Naam ontvanger:
E-mail ontvanger:
 
Naam afzender:
E-mail afzender:
   
Verhaal:

John Hardballs in Dinosaurierwereld

Het was laat, maar alle mensen in het NASA hoofdkwartier waren in rep en roer.
En dit keer was er zelfs daadwerkelijk iets aan de hand.

Commandant Harrison zat achter z´n bureau en wist vooralsnog van niks. Hij had gediend in Vietnam en had zich daar de kracht aangeleerd om met open ogen te kunnen slapen. Daardoor had hij het alarm nog niet gehoord of enige berichten op z´n computer of pager kunnen lezen. Hij sliep diep, maar niemand die hem zou zien zou denken dat hij sliep. Enkel als een idioot voor zich uit staarde.

Een ielige man met een bril op z´n neus, kwam hard door de deur gerend.

“Commandant! Commandant!''

Het probleem van slapen met open ogen kwam meteen opzetten. De ogen van commandant Harrison sloegen van de schrik dicht en zouden pas geopend kunnen worden als hij weer zou slapen.

“Verdomme! Wie is daar!?''

“Uhm... Uhm...`` stammelde de brildragende soldaat met een verdraaide stem, “Zeker niet Johnson, Commandant!''

“Laat ook maar zitten. Ik maak de rest van de dag wel gebruik van m´n andere super verhoogde zintuigen. Ik heb dat namelijk geleerd in-''

“Vietnam, Commandant, ik weet het.''

“Wat is het probleem?''

“Er komt een komeet op ons af, om eerlijk te zijn. Zo groot als onze eigen planeet. Schijnt, heb ik zelf niet gezien, hoor.''

“Hoe onwaarschijnlijk cliché. Zeker na al die rampenfilms zou je verwachten dat het leven niet zó ironisch kan zijn, dat dit nog echt gebeurt ook.''

“Uh... Ja, Commandant! Wat gaan we nu doen?''

“Ik weet al iets. We sturen onze stoerste man erop af met een paar bommen. Hij moet met ons beste team die bommen ergens plaatsen en weer weggaan. Geniaal bedacht, al zou ik het zelf mogen zeggen.”

“Ja, maar wie is er zo dapper, zo stoer en zo heldhaftig?''

“Geef mij John Hardballs aan de lijn.''

*

Amper zes uur later zat John Hardballs in een spaceshuttle, de dampkring doorboord. John was een typische man; ongeschoren stoppelbaard, altijd een kleine sigaar in z´n mond en een nuchtere en norse houding.
Hij hield een klein schermpje op een korte afstand van z´n gezicht.

“Dus je begrijpt je missie, John?''

“Het is hetzelfde als altijd...''

“Nou, dit is de eerste keer dat je naar een komeet wordt gestuurd om die op te blazen.''

“Ach, Afghanistan, Duitsland, een aankomende komeet... Het is allemaal hetzelfde in mijn boekie. Iets dat gebombardeerd moet worden.''

“Oh, en voor ik het vergeet... Vanaf hier krijg je een codenaam. Je weet het nooit wanneer vijandelijke spionnen mee luisteren.''

“Je hebt in dit gesprek alleen al drie keer m´n naam gezegd.''

“Dat was om ze af te leiden. Je codenaam, de naam die je gedurende de hele missie zal dragen is het volgende: Solide Slang.''

Uit afschuw spuwde Solide Slang de sigaar uit z´n mond.

“Wat!?''

“Dat vind je niks kennelijk. In het Engels klinkt ie ook wel wat beter, ja... Wat dacht je dan van...''

De commandant zweeg voor een moment, om spanning op te bouwen. De codenaam die hij nu aan John wilde geven, werd alleen gebruikt bij de meest geheime operaties. Het was een ontzagwekkende naam, bekend bij alle geheime overheidsdiensten in de wereld.

“Ja, duurt dat spanningsopbouw van je nog lang?''

“Je codenaam wordt... Raynault.''

“Whow... Dat is misschien wel de beste naam die ik me kan bedenken, voor wat dan ook dat met stoerheid te maken heeft. Er mist wel een klein ding.''

“Wat?''

“Ik vind hem nog beter wanneer je de t verandert in een d.''

“Hoe weet jij dat wij het met een t spellen?''

“Dat is gewoon het type man dat ik ben...''

“Oke, Raynault... Succes.''

“Bedankt, maar dat heb ik niet nodig. Raynault uit.''

Raynault klapte het schermpje dicht. Een man van rond de twintig jaar oud tikte hem op z´n schouder.

“Dat was eigenlijk geen inklapbaar scherm...''

Terwijl Raynault een volgende sigaar aanstak, bleef hij de betweterige jonge knul strak aankijken.
Deze begon te huilen door enkel de mannelijke blik van Raynault te ervaren.

*

Na enkele uren riepen de piloten het hele team naar de cockpit. Wat de hele ploeg zag was onvoorstelbaar, het was geen komeet waar ze op af vlogen, maar een planeet.

“Het moet een planeet zijn dat bij de Big Bang zo hard weggeduwd was, dat het niet vatbaar is voor de aantrekkingskrachten van zonnen en daarom in z´n eigen aangevoerde snelheid door het heelal blijft vliegen!''

Raynault gaf de jongen die dat zei, een klap tegen zijn achterhoofd.

“In mijn buurt worden geen verklaringen gegeven voor dingen. Dat haat ik. Het is iets dat door mij opgeblazen gaat worden, niks meer en zeker niks minder.''

Het woordje ‘zeker’ had totaal niks te betekenen in z´n laatste zin, maar Raynault zei het met zo´n stoere klank in z´n stem dat het niemand echt opviel.

“Oke jongens, we hoeven die achterlijke ruimtepakken dus niet aan. Piloten, maak jullie klaar om neer te storten.''

“We weten niet zeker of we wel kunnen ademen op die planeet. En waarom niet gewoon landen?''

“We gaan neerstorten omdat ik dat wil! Heb je ooit Steven Seagal in een vliegtuig gezien dat niet neerstortte? Jean Claude van Damme? We moeten wel neerstorten, omdat het anders te makkelijk wordt om van de planeet weer af te komen. En sinds we neerstorten hebben we niet eens tijd om ons druk te gaan maken om dingen als zuurstof. Oke? Mooi.''

Met enige tegenzin lieten de piloten de spaceshuttle neerstorten op de vooralsnog onbekende planeet.

*

Het team dat met twintig man begon, had na de de neerstorting nog vijftien man over. Ze kwamen er al gauw achter dat ze op de planeet konden ademen, de natuur leek verdacht veel op die van de planeet aarde.

“Pak jullie wapens en vergeet toch in Godsnaam de bommen niet!''

Hoewel de mannen redelijk boos waren op Raynault, deden ze wat hij ze opdroeg. Het was niet het type man dat je tegensprak of bekritiseerde. Of een aankeek. Of een compliment gaf. Het was uiteindelijk gewoon beter niet bij deze man in de buurt te zijn.

De shuttle was geland in een gebied van hoog gras.

“Meneer, dit moet u zien!''

Een soldaat gaf z´n verrekijker aan Raynault en wees naar een punt in de verte. Raynauld zag een dinosaurus.

Zo´n eentje met een lange nek, je weet wel, die alleen maar planten eten en altijd in films als eerste getoond worden. Geen idee hoe ze heten, maar kennelijk horen ze in zo’n verhaal, om de pracht van de beesten te tonen voordat het gruwelijke ervan te zien is. Denk ik.

“Hm, dat is wel heel erg toevallig filmisch.''

“Hoe bedoeld u, meneer?''

“Houd je kop.''

Raynault gaf de verrekijker terug. Hij draaide zich om en zag het team dat klaar stond om te vertrekken. Juist op het moment dat hij ze wilde vertellen hem te gaan volgen, verdween een soldaat in het gras. Alsof iets de arme man naar beneden trok.

“Kut.''

Alles ging in een verhoogd tempo, de groep was omringd door Velocir... Velocyrap... Velozi... Door die kleine dinosauriĂŤrs die altijd in de films zitten, maar geen T-Rex zijn.

Ze schoten hun magazijnen in het rond leeg, twee mannen werden schreeuwend en schietend het gras in gesleurd.

“Gooi die bommen naar ze! Blaas ze op!''

“Meneer, die bommen moeten we de planeet bewaren!”

“Oh! Vlucht dan!”

De overgebleven mannen renden al schietend naar het nabijgelegen bosgebied. Raynault kwam er als eerste aan, toen hij zich omdraaide zag hij dat hij ook als enige aan zou komen. Het hele team was gedood en werd op dat moment compleet verslonden, ergens in dat hoge gras.

De bommen waren weg en hij had zelf enkel nog z´n mes.

Hij besloot door te rennen, een eng geluid dat van boven hem kwam. Hij pakte uit voorzorg z´n mes in z´n hand en voelde zich toen de lucht in getrokken worden.

Zo´n vliegende dinosaurus, met zo´n lange snuit, had hem opgepikt.

Al vloekend probeerde Raynault zich los te wurmen, het beest had een stevige grip. Met pijn en moeite gooide Raynault z´n mes omhoog en hij trof doel. Hij raakte het vliegende wezen precies in het oog.

Samen stortten ze neer, wanneer Raynault verwachtte een dodelijke klap te ontvangen door het raken van de grond, viel hij er verassend genoeg door heen. Daaronder landde hij wel op een nog verrassendere hardere grond, een grond van beton.

Hij verloor z´n bewustzijn, liggend op het dode vliegende beest.

*

Langzaam opende Raynault z’n ogen. Dit had hij niet verwacht, hij lag in een kamer dat deed denken aan een luxe gevangeniscel. De grijze, stoffige, dekens van hem afgeslagen, wankelde hij naar de ijzeren deur.

Hij raakte bewusteloos in een gat, op een onbewoonde planeet en werd hier wakker? Je hoeft geen stoere heldfiguur te zijn om te weten, dat er iets niet klopte.

Na zes bonzen op de deur en vijf minuten wachten, werd er open gedaan. Voor Raynault stond een man die hem bekend voor kwam.

“John Hardballs. Eindelijk wakker?”

“Ja… Ja, gelukkig wel… M’n codenaam voor deze missie is trouwens Raynault.”

“Zo! Ze hebben vertrouwen in je! Die naam wordt alleen gegeven aan de meest veelbelovende en vooral stoerste rouwdouwers!”

“Ja… Kan je me misschien uitleggen wat er in Godsnaam aan de hand is?”

De man, een oude kennis van Raynault met de codenaam Daniel, wandelde met Raynault door een groot complex, terwijl hij hem alles zo goed mogelijk probeerde uit te leggen.

“Je hebt drie dagen geslapen… Over een klein halfuurtje komen we bij de planeet aarde aan…”

“Wat!? Hebben jullie m’n bommen gevonden?”

“Ja… Maar de velociraptors hebben ze helemaal vernield… Maar dacht je nou echt dat wij hier niks aan gaan doen?”

“Hm… Waarom zijn jullie hier, ja? Of nog beter, waarom wisten mijn opdrachtgevers niks van jullie af?”

“Jij werkt voor de NASA, wij werken direct voor de president. Het was min of meer gewoon een communicatiefout.”

“Zoals nine-eleven?”

“Ja, zo ongeveer wel, ja. Je zou denken dat we daarvan zouden leren…”

“En wat doen jullie hier dan?”

“Nou, de president wilde voor bij de nieuwe verkiezingen een prachtig luchtspektakel. Dus heeft hij ons de opdracht gegeven om een planeet te bouwen en die vlak voor de aarde tot ontploffing te laten brengen.”

“…”

“Jep. Dat met die dinosauriërs hadden we ook niet verwacht, natuurlijk.”

“Jullie zijn erachter gekomen hoe je een planeet kan bouwen, met leven en al. Jullie hebben het begin van onze eigen planeet nagebootst, enkel om dat weer te laten ontploffen?”

“Ho ho! Te laten ontploffen om het einde van de verkiezingen een geweldige show mee te geven.”

“Fuck… Amerika houdt echt van ontploffingen…”

Ze liepen langs een grote kamer, gevuld met vluchtpods.

“Kijk hier moeten we over een kleine twintig minuten in springen om met ze allen op tijd weg te zijn voor de ontploffing.”

“Jullie hebben werkelijk overal aan gedacht…”

“Klopt!”

Een ontploffing en een alarm waren te horen. Door de radio van Daniel was een stem in paniek te horen.

“Meneer! Meneer! Een tyranosaurusrex is door de beveiliging gekomen! Hij loopt nu in het complex!”

“Rustig maar, we hebben John Hardballs bij ons.”

In een keer veranderde de gepanikeerde stem in een bijna sussende vertelstem.

“Gelukkig.”

“Kom, John!”

“Je moet me Raynault noemen!”

Ze renden door lange gangen, meerdere kamers vlogen de ooghoeken van Raynault voorbij, en stopten in een grote ruimte. Een bom zo groot als Nederland doemde in hun zichtveld op.

Een luid geluid scheurde door de hal, gevolgd door zware, alles laten trillende, voetstappen.
De T-Rex liet z’n kop zien.

Daniel schreeuwde in z’n radio.

“Iedereen nu naar z’n vluchtpod!”

Mensen renden en schreeuwde van alle kanten, sommige werden vertrapt of gegrepen door de bek van de T-Rex.

“John! Daar is de ontstekerknop! Jij bent de enige die daar nog naar toe kan rennen en bij een vluchtpod kan komen, zonder zelf te sterven!”

“Juist…”

Raynault rende naar de grote computer, in het midden een grote rode knop te zien, waar de duidelijke letters ‘Ren voor je leven!’ om heen stonden.

“Subtiel… En ook weer cliché! Wat flauw.”

Hij drukte de knop in, verwachtend een aftellende vrouwenstem te horen, maar merkte dat er niks gebeurde. Om zich heen kijkend kwam hij er alleen maar achter, dat iedereen al weg was. Hij was alleen met de T-Rex.

Maar waar was dat dodelijke reptiel dan?

Een gesmoorde schreeuw, alsof het uit een groot stervend dodelijk reptiel kwam.

Ergens achter de levensgrote bom, vond Raynault de T-Rex. Het lag op de grond, zichzelf verstikt in een kabel.

Het was de stekker van de machine dat de bom liet afgaan. Kennelijk was de T-Rex door de kabel gelopen en had zichzelf er zo in weten te verwikkelen, dat het hem verstikte. Onder die worsteling had hij de kabel hoogstwaarschijnlijk ook uit het stopcontact getrokken.

Raynault nam even de tijd, om te kijken of hij de stekker nog ver genoeg kon uitrekken om het in het stopcontact te gooien, maar kwam er enkel achter dat het hem niet ging lukken.

Wel ging er op dat moment een vrouwenstem aftellen.

“Botsing met planeet aarde over tien minuten en aftellend. Laat de bom maar zitten, want die heeft een aftelperiode van vijftien minuten.”

Raynault wist nu dat Daniel de tijd van de bom niet goed had laten afstemmen met de botsing.

Hoogstwaarschijnlijk weer een communicatiefout.

“My God” zei Raynault filmisch, waarna hij gelijk begon te rennen naar de kamer waar de vluchtpods in zaten.

Al de vluchtpods waren verdwenen.

“My God.”

Er lag een radio op de vloer, waar de stem van Daniel uitkwam.

“John! John! Ben je ontsnapt!? Is het gelukt?”

“Daniel… Er zijn geen vluchtpods meer!”

“Oeh, ja… Dat is een communicatiefout, sorry joh.”

“Godverdomme. Of ik bedoel, my God. Fuck it!”

Er was nog maar een natuurwetten onterende oplossing.

Raynault snelde zich naar de deur, naast de deur hing een vluchtplan voor in geval van brand. Hij keek hoe de groene lijn liep die hij moest volgde, en rende dat pad af.

Buiten aangekomen rende hij gelijk naar de hoogste berg die hij kon vinden. De hemel nu praktisch donker, de aarde vlakbij.

Hij was aan de top van de berg gekomen, uitgeput en al, toen hij de windvlagen voelde. De aantrekkingskrachten van beide planeten begonnen tegen elkaar te werken.

Net op het punt dat de grond van de ene planeet, de grond van de andere raakte, sprong Raynault van de berg af en kwam zo op de planeet aarde terecht. Hij rolde zichzelf op en hoopte dat hij niet verpletterd zou worden.

*

Raynault had het overleefd, hij was net op tijd van de ene planeet op de andere gesprongen en de dinosauriĂŤrplaneet viel op hem met een punt waar een grote krater zat.

De planeet beschermde hem van alle explosies.

Planeet aarde was verwoest, Raynault was een van de weinige overlevenden.

Hoe hij daarna de planeet alsnog wist te redden, door in de tijd te reizen, Hitler te doden en de hele Illuminatie beweging te verslaan, is een verhaal voor een andere keer.

Einde!















Alle rechten voorbehouden 2005-2024 - www.verhalenlezen.nl
ďťż

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit ĂŠĂŠn van de onderstaande categorieĂŤn? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!


Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieĂŤn: 10
Totaal 40 bezoekers online