Lees het verhaaltje: Strandliefde I op verhalenlezen.

Strandliefde I.

U leest om dit moment het verhaal Strandliefde I gepost door Kim de Bruijn. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: Kim de Bruijn
Gepost op: 2009-3-31

Verhaal:

Strandliefde I
Zijn ogen stonden strak op het vuur gericht. Er vormde zich een diepe rimpel tussen zijn wenkbrauwen. Zijn blik was donker. Zo had ik hem nog nooit gezien. Hij deed zijn kraag omhoog en leek zijn hoofd erin te verbergen alsof hij het koud had. Hij keek me kort aan en ik zag verdriet in zijn ogen. Een rilling liep over mijn rug en hij wendde zijn blik af. Ik speelde met de marshmallow in mijn hand, mijn vingers plakten. Emmett legde nog een paar takken op het vuur en kwam naast me zitten. “Gaat het met je?” vroeg hij op een fluistertoon. Ik knikte. Iris kwam ook naast me zitten aan de andere kant. Zij en Emmett streelden om beurten mijn rug. Ik trilde nog, maar het vuur maakte me warm. Ik maakte me zorgen om de blik in Julians ogen. Ik zag dat Sander naar hem toe liep, maar nog voor hij iets kon zeggen stond Julian op en liep weg. Ik boog mijn hoofd tussen mijn knieën om de misselijkheid te laten verdwijnen. Ik wilde achter hem aan gaan, maar hij wilde overduidelijk alleen zijn. “Het komt goed,” zei Iris murmelend. Amber en Freddie prikten de laatste spekjes aan hun prikkers en probeerden met een grapje de sfeer minder beladen te maken, zonder veel succes. “Zullen we maar gaan slapen?” stelde Iris voor. Ik volgde haar dankbaar naar de tent. ’s Nachts werd ik wakker van een hevige pijn rond mijn schouder. Ik kreunde en probeerde opzij te rollen. Ik kon mijn arm niet zonder pijn bewegen. Amber hoorde me woelen en zei: “Wat is er Danique? Kun je niet slapen?” Ik aarzelde. Tranen sprongen in mijn ogen. “Volgens mij heb ik iets gebroken.” Ze pakte haar zaklamp en zocht twee pijnstillers, ze gaf ze aan me en ze bleef een hele nacht wakker om met me te praten. We fluisterden zodat de anderen niet wakker zouden worden. Om kwart voor acht hielp ze me naar de auto en ze reed met me naar de dichtstbijzijnde dokter die me vervolgens doorverwees naar het ziekenhuis. Om elf uur waren we terug op de camping. De tafel stond gedekt voor het ontbijt, iedereen was al buiten, alleen Julian was er niet. Iris schrok toen ze de mitella zag. “Het valt best mee,” zei ik droogjes. “Mijn sleutelbeen is gebroken. Voordeel is dat daar geen gips om heen kan, dus ik kan het water in.” De anderen lachten beleefd, maar allemaal als een boer met kiespijn. “Is er al koffie?” vroeg Amber. Ik liep naar Emmett toe om te vragen waar Julian was. “Ik weet het niet, ik denk hardlopen,” zei hij. Ik pakte een hard broodje en liep richting de speeltuin. In gedachten verzonken ging ik op de schommel zitten.
Sinds ik Julian voor het eerst had ontmoet was het raak geweest, ik had me nog nooit zo gevoeld. Als ik hem zag ging mijn hart sneller kloppen. Hij was niet alleen knap, hij deed echt iets met me. Maar hij was gekwetst. Amper een week voor onze eerste ontmoeting had hij het uitgemaakt met zijn ex die al langer vreemd ging en die van alles deed om hem terug te krijgen. Niet alleen mijn eigen onzekerheid, maar vooral de pijn die ik in zijn ogen zag hadden me doen besluiten niets met mijn gevoelens te doen en het te negeren. Hij moest dit nog verwerken, stond niet open voor liefde. Maar hoe ik er ook tegen vocht, er was iets tussen ons gegroeid. De spanning van het begin groeide verder naar mate we het allebei meer toe leken te laten, maar nooit helemaal. Toch was het er tussen ons, die band, die connectie, en het voelde fijn, dat wilde ik niet kwijt. Nu waren we met een groepje vrienden op vakantie aan de kust. Gisteravond had Julian met me willen spreken. We waren samen een eindje gewandeld naar het terras van een strandtent. Toen ik wilde gaan zitten was zij ineens verschenen en had de stoel weggetrokken. “Deze plek is gereserveerd voor mij,” zei ze terwijl ze ging zitten. Julian was uit zijn stoel opgesprongen en liep geschrokken naar me toe. “Heeft ze je pijn gedaan?” vroeg hij ongerust terwijl hij me overeind hielp. Ik schudde mijn hoofd en verbeet de pijn. Ze keek me aan met een tevreden lachje om haar mond. “Dacht jij nou echt zomaar mijn plaats in te nemen?” zei ze snerend. Ik voelde hoe ze bij ieder woord wat ze sprak het verdriet en de woede in Julian verder aanwakkerde. “Het spijt me zo,” zei hij tegen me met tranen in zijn ogen. “Ga maar naar de anderen,” zei hij daarna indringend. “Ik moet dit afhandelen.” Ik zag zijn kaken stevig op elkaar klemmen. Ik had hem daar niet alleen willen laten, maar ik was zo geschrokken dat ik snel terug liep naar de anderen. Ik was bij het vuur gaan zitten om te wachten tot hij terug kwam. Iris had gezien dat er iets niet goed was en toen ik kort het verhaal vertelde renden Emmett en Sander naar Julian.
“Mevrouw, zou ik misschien mogen schommelen?” vroeg een klein meisje met blonde vlechtjes. “Ow ja, natuurlijk, sorry!” zei ik glimlachend en ik liep terug naar de tenten. Julian zat er nu ook bij, toen hij me zag aankomen liep hij naar binnen. Ik liep ook de tent in, hij vulde zijn koffiebeker. “Heb je veel pijn?” vroeg hij terwijl hij zijn blik op zijn beker gericht hield. “Valt wel mee,” zei ik. “Mijn sleutelbeen is gebroken, maar ik krijg een paardenmiddel, valium geloof ik dus ik lig een hele vakantie onder zeil.” Ik knipoogde maar hij keek niet. Hij zuchtte. “Julian?” Even keek hij naar me. “Het is niet jouw schuld.” Hij antwoordde niet en liep weer naar buiten. Ik volgde hem, maar hij was al tussen Amber en Iris gaan zitten. Iris keek verontschuldigend naar me. Emmett stond op om mij een plaatsje te geven en stootte Sander aan. “Zullen wij vast gaan afwassen?” vroeg hij. “Daar kom jij nu de hele vakantie onderuit,” voegde hij er knipogend aan toe. “Ik ga ook wel mee,” zei Julian snel. Een beetje ongemakkelijk zaten we aan tafel. Amber en Iris deden de broodjes om mee te nemen naar het strand in een zak en ik legde Freddie uit waarom het zo lang had geduurd in het ziekenhuis. Toen de andere jongens terugkwamen ruimden we alles op en maakten we ons klaar om naar het strand te gaan. We hadden een oude mitella uit de EHBO-doos in Ambers auto gehaald die ik in het water aan kon doen. Ik zat bij Emmett achterop de fiets en hield hem vast met mijn vrije hand om er niet af te vallen. Julian reed voorop en ik maakte mezelf gek met bedenken waarom hij me ontwijkte. Op het strand zetten de anderen het koepeltentje op en legden de handdoeken neer. Ik hoefde niet te helpen en liep dus naar de schelpenrand om haaientanden te zoeken. Af en toe keek ik naar Julian, maar hij keek niet terug, zijn afwijzing deed me meer pijn dan de botbreuk. Ik liep verder en vond heel mooie haaien- en roggentanden. Na drie kwartier liep ik terug naar de anderen. De jongens waren verderop aan het voetballen en ik ging naast Amber en Iris zitten. “En wat is je vangst?” vroeg Iris. “Best veel,” zei ik en ik liet ze zien. Ze deed ze in een zakje. “Je bent zo stil vandaag,” zei Amber aarzelend. “En dat komt niet door de pijn hè?” vulde Iris aan. Ik zuchtte. Ik zag hoe Julian zijn shirt uit had gedaan en zijn hand door zijn haar haalde. “Hij voelt zich schuldig denk ik,” zei Amber. “Maar dat is hij niet,” zei ik fel. “Geef hem maar wat ruimte, het komt vanzelf goed,” probeerde Iris me gerust te stellen. Ik knikte kort. “Ik ga even het water in, oké?” Iris hielp me uit de mitella en mijn kleren en deed de ‘zwemmitella’ bij me om. “Zit ie goed?” “Prima, dank je.” Ik wandelde rustig richting de zee. Ik ging in de branding zitten en bewoog mijn vingers zodat ze niet stijf werden. Het water was koud als er een grote golf over mijn buik spoelde. Na een kwartiertje stond ik op en ging verder in de zee om al het zand weg te spoelen. Daarna liep ik terug naar mijn handdoek. Ik droogde me onhandig af maar wilde niet geholpen worden. Amber zat als een echte zuster klaar met mijn medicijnen. Toen ik ze met een vies gezicht had ingenomen ging ik onder de parasol liggen. Het was een beetje fris uit de zon, maar ik voelde hoe ik na een korte nacht langzaam in slaap sukkelde.
Ik droomde van de dag dat ik Julian voor het eerst had gezien. Hij was met Freddie meegekomen naar een college psychologie en in de pauze was ik per ongeluk tegen hem op gelopen. Ik had sorry gestameld en toen het schaamrood uit mijn wangen weggetrokken was had ik hem aangekeken. En vanaf dat moment was het, cliché maar waar, raak. Zijn prachtig zwarte haar, goudbruine ogen, gebruinde huid, mooie lichaam, zijn warme stem die: “Geeft niks hoor,” zei. Het was alsof ik hem al heel lang kende en toch ook niet. Ik voelde meteen dat mijn lichaam op hem reageerde, een gevoel wat ik nooit eerder had gehad. Freddie had ons aan elkaar voorgesteld en daarna kwamen we elkaar vaker tegen. Hij had me op de verjaardag van Freddie verteld over zijn ex nadat hij weer een smekend sms’je van haar had gehad. En ook al had ik besloten hem niets op te dringen, het voelde goed tussen ons. Ik probeerde de spanning tussen ons altijd in de hand te houden, maar het leek steeds moeilijker te worden en ik was bang mijn gevoel straks echt niet meer te kunnen negeren. Ik voelde dat ik weer een beetje wakker werd maar hield mijn ogen nog dicht. Zaterdagavond waren we met z’n allen naar de discotheek gegaan, daar was een Cubaanse avond. Die avond was ik mijn grenzen vergeten. Hij had me ten dans gevraagd en ik had ja gezegd. Ik was niet op mijn hoede en verloor mezelf in de dans en zijn prachtige ogen. De salsa was een sexy en romantische dans, zeker met Julian. Toen de muziek stopte besefte ik pas echt dat we tegen elkaar aan hadden staan dansen. Toen ik hem verschrikt had los gelaten en een stap naar achter deed pakte hij mijn hand vast en trok me zachtjes dichter naar hem toe. Ik keek in zijn ogen en weet nog dat ik op dat moment niets anders wilde dan zijn lippen proeven, zijn lippen op de mijne. Op dat moment had ik mijn strijd opgegeven. En toen was Freddie met de drankjes gekomen en was de betovering verbroken en bevond ik me weer met beide benen op de grond. Die hele nacht had ik aan hem gedacht, hoe zou het nu gaan tussen ons? Ik zou moeten accepteren dat ik smoorverliefd op hem was. Die zondag voelde ongemakkelijk tussen ons en tijdens het kampvuur had hij gevraagd of ik even met hem meeliep. Mijn hart had in mijn keel gebonsd. Wat had hij me willen zeggen? En waarom deed hij nu zo afstandelijk?
“Ze slaapt al meer dan een uur,” hoorde ik Iris zeggen. “Zou ze nog niets willen eten of drinken,” vroeg Emmett bezorgd. “Laat haar nog maar even liggen,” zei Amber. “Ze heeft niet veel slaap gehad vannacht.” “Kom, dan gaan wij zwemmen,” stelde Freddie voor. Ik hoorde iedereen opstaan en lachend naar de zee rennen. Ik besloot het fototoestel te pakken en te proberen foto’s te maken. Ik wreef in mijn ogen en krabbelde rechtop. “He, schone slaapster,” zei Sander vrolijk. Ik schrok een beetje. “Moeten jullie niet het water in?” vroeg ik. “Ja, goed idee,” zei hij en hij gaf Julian een klap op zijn schouder. “Ik ehhh, wilde foto’s nemen van jullie in het water,” zei ik mompelend terwijl ik in de rugzak rommelde. “Hier heb je de camera,” zei Julian terwijl hij hem aangaf. Ik durfde hem niet aan te kijken. “Vind je het goed als ik even naast je kom zitten?” vroeg hij zenuwachtig. “Tuurlijk.” Hij stond op en ging op de handdoek naast me zitten. Hij deed zijn zonnebril af en keek een tijdje naar zijn zwembroek. “Het spijt me zo Danique.” Hij zuchtte. “Maar er hoeft je helemaal niets te spijten hoor!” “Jawel. Ik had je hier nooit bij mogen betrekken, je bent gewond. En dan doe ik ook nog eens zo onaardig tegen je.” Ik wist niet wat ik moest zeggen. Hij keek me aan en zei: “Sorry.” Ik probeerde de krop in mijn keel weg te slikken. “Wat wilde je me gisteravond vertellen?” vroeg ik. Ik zag de fonkeling in zijn ogen beetje bij beetje terug komen. “Nou,” zei hij: “Het salsadansen maakte voor mij wel duidelijk dat er meer is tussen ons en dat het tijd wordt daar ook voor uit te komen.” Ik bloosde en hij glimlachte. “Ik ben verliefd op je Danique.” Ik voelde mijn hart gloeien van binnen. “Ik ook op jou,” zei ik blozend. Hij pakte mijn hand en kneep er zachtjes in. “Ik dacht dat het beter was om niet naar mijn gevoel te luisteren omdat ik je geen pijn wil doen,” zei hij. “Daarom probeerde ik je te ontwijken, maar ik geloof niet dat dat een beste oplossing was. Zaterdagavond kreeg ik een sms’je van Jacqueline.” We krompen allebei ineen bij haar naam. Snel ging hij verder: “Ze vroeg of ik lekker bezig was zo, ze had ons dus samen gezien en bleek ook in de discotheek te zijn. Ik heb er toen verder geen aandacht aan besteed en gisteravond wilde ik je dus eindelijk mijn ehhh… liefde verklaren en toen…” Hij keek weer naar zijn zwembroek. “Toen had ze ons dus gevonden.” Hij knikte. “Toen ze je liet vallen schrok ik zo ontzettend. Ik had je in die situatie gebracht door te luisteren naar mijn gevoel, zo egoïstisch! Ik had je moeten beschermen. Ik was zo ontzettend kwaad op haar en op mezelf. Toen je weg was probeerde ze me te zoenen en me over te halen voor haar te kiezen. Ik heb haar weer geprobeerd uit te leggen dat het al lang geleden over was tussen haar en mij, al voor ik het uitmaakte en dat ik niets met haar te maken wil hebben. Ze is weggelopen en even later kwamen Emmett en Sander aanlopen.” Hij wachtte even. “Maar je bent er helemaal niet schuldig aan. En als jij niet het initiatief had genomen hadden we op ons tachtigste nog rond elkaar heen gedraaid,” zei ik glimlachend. Hij lachte ook. “Toch weet ik niet of de boodschap nu eindelijk duidelijk is. Ik wil je echt niet in gevaar brengen.” “Ik ben niet bang van haar hoor,” zei ik. Nu had ik makkelijk praten, gisteravond trilde ik als een rietje. “Ik weet niet waar ze toe in staat is, maar ze heeft verdomme je sleutelbeen gebroken,” zei hij hard. “Dat was vast niet haar bedoeling, het was gewoon een opwelling van jaloezie. Ze dacht heus niet ‘en nu ga ik je sleutelbeen breken’…” We lachten zacht maar hij keek gauw weer serieus. “Je kunt aangifte doen hoor.” “Nee joh, dat wil ik niet, dat is nergens voor nodig, het was niet zo bedoeld. Lief dat je zo bezorgd bent, maar volgens mij is dat niet nodig.” Hij knikte. “Oké.” We keken elkaar een tijdje aan zonder iets te zeggen. Opeens grijnsde hij. “Wat?” zei ik. “Niks,” zei hij lachend. “Ik zie je gewoon denken: ‘en wat doen we nu’?” Ik knikte schuldbewust. “Je bent leuk als je bloost,” zei hij. “We zien wel waar dit gevoel ons brengt. Laten we eerst maar leren er naar te luisteren.” Ik grinnikte. “Ga je mee het water in?” Ik legde de camera weg en hij hielp me overeind. Hand in hand liepen we naar de zee.

…wordt vervolgd…

Aantal keer bekeken: 10152
Waardering: 8.77 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 284 bezoekers online