Lees het verhaaltje: 1000 armabanden op 1 buik op verhalenlezen.

1000 armabanden op 1 buik.

U leest om dit moment het verhaal 1000 armabanden op 1 buik gepost door fh. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: fh
Gepost op: 2010-7-14

Verhaal:

1000 armabanden op 1 buik
Ik heb dit stuk moeten schrijven voor Nederlands, ik was er zelf heel enthousiast over dat ik er een vervolg heb opgeschreven en er een boek van wil maken.
Veel leesplezier
Peace! Catelijne

"De dood van een glimlach
Het was een nacht vol verwachtingen, liefde maar ook gruwel en pijn. Het was een nacht die voor altijd in mijn geheugen was gegrift, maar die ik maar al te graag wilde vergeten, het was de nacht van mijn leven en een deel van mijn dood.
We voeren in de zwarte nacht over het meertje naar het eiland, zij en ik. Je zag het dauw op het water liggen, als een witte deken. Het was klam en ik had het koud. Ondanks dat was het uizicht op het meertje mooi en sprookjesachtig.
Het stond bekend dat alle geliefden hier heen gingen, op deze dag en deze maand. De zevende van de zevende maand. Omdat geliefden in de zevende hemel zitten, of zoiets. Dat had ze gezegd. Welke gek het had verzonnen, wist ik niet, maar ik vond het maar een raar idee dat we midden in de nacht in de kou over dit meertje moesten varen. Het viel me nog mee dat we niet precies om zeven over zeven op het eiland moesten zijn. Ik hoorde het geklots van het water tegen de boot en rilde bij het idee dat we in dat koude water zouden vallen. Ik had een hekel aan zwemmen, al helemaal als dat midden in de nacht was. Ik stoeide wat met de riemen en probeerde vooruit te komen, zij staarde naar het water alsof ze verwachtte dat er een monster omhoog zou komen. Het maanlicht scheen op haar lange en rood krullende haar. Haar kin stak netjes wat naar voren en haar bleke huid werd nog witter door het licht dat op haar scheen. Ze leek net een zeemeermin en ik verdwaalde weer in een van mijn fantasieën, die ik alleen met haar kon delen. Op het moment dat ik het wilde vertellen, draaide zij zich om. Haar helder blauwe ogen keken mij bezorgt aan. 'Heb je het koud?' Ik schudde mijn hoofd. 'Jawel, je hebt het koud.' Haar scheve glimlach verscheen op haar gezicht en ze deed haar groene cape af. 'Hier.' En ze deed het om mijn schouders. Ik keek diep in haar ogen en ik zuchtte. 'Kus haar nou, man.' Hoorde ik mijn hart zeggen, het verlangde naar een zoen van haar als een drugsverslaafde naar Hasj verlangde. Maar ik negeerde het gevoel, ik respecteerde haar en zij wilde het niet. Nog niet. Niet dat ik ook ooit een meisje had gezoend, laat staan dat ik ooit verkering had gehad.
Ik schrok wakker uit mijn gedachten toen we plotseling met een schok tot stilstand kwamen. 'Wat is dat.' Vroeg ik en keek om me heen. Ze lachte schamper, ze lachte de stilte en angst weg. 'We zijn aangekomen op het eiland, zie je dat dan niet?' Ja, ik zag het nu en begon zelf ook te lachen. Ik stapte uit een reikte mijn hand uit naar die van haar, ze voelde warm en zacht aan. Mijn hart bonkte hard toen ik haar hand aanraakte, ze keek onschuldig in mijn ogen en had geen flauw idee hoe ik me voelde. 'En wat nu?' vroeg ik. Ze zei niets en nam me mee wat verder het eiland op het bos in.
'St,' Ik stond stil en pakte haar hand. 'Hoorde je dat.' Niet ver van ons hoorde ik wat geritsel. 'Wat moet ik horen?' Ze fronste haar wenkbrauwen. 'Wat stond niet mooi bij haar?' Vroeg ik mezelf af. Hoe lelijk ze ook keek, ze was mooier dan mooi. 'Kom.' Zei ze, en trok me mee verder het bos in. 'Wil je me nu dan vertellen wat we gaan doen?' Steeds dieper en dieper liepen we het bos in, op een geven moment kwamen we bij een huisje terecht. 'Wat is dat?' Weer lachte ze. 'Een walvis.' Ze draaide zich om. 'Kom nou maar, er is niets aan de hand.' 'Goed.' Zei ik en liep naar haar toen. Ze was altijd al zo onvoorspelbaar geweest. Dat maakte haar leuk, maar soms was ze daardoor eng. Net zoals die nacht.
'Waar ben je nou.' Ze was het huis in gerend en had mij achtergelaten. Ik begon het steeds enger vinden wat ze deed, maar ik vond het goed. 'Zo is ze gewoon.' Dacht ik. 'Ik kan haar niet veranderen. Het is haar idee van romantiek' Terwijl ik liever op de bank een filmpje samen met haar wilde kijken, wilde zij naar dit griezelige huisje.
Ik liep naar binnen, mijn hart klopte even snel, maar nu van angst. Ik schreeuwde het uit toen ik met mijn gezicht midden in een spinnenweb kwam. 'Dit is niet leuk meer. Kom tevoorschijn!' Het huisje zag eruit alsof het nooit bewoond was geweest. De vloer kraakte en onder mijn voeten krioelde het van de kleine beestjes. Met iedere stap die ik zette dacht ik dat er iets in mijn nek liep of er iets in mijn broek naar boven kroop.
Het kleine beetje licht dat naar binnen scheen maakte schaduwen op de vloer en op de muren, ze vormden enge figuren en het angst kroop steeds hoger en hoger. Of was het een spin? Geschrokt schudde ik mijn been in de lucht. Nee, niets... 'Verdomme, dit is niet leuk meer.' Ik stond op het punt haar naam uit te roepen toen ik plotseling van achteren werd gegrepen, ijskoude handen lagen in mijn nek. Met een ruk draaide ik me om en zag haar voor me staan. Ze was bleker dan ooit en onder haar ogen had ze zwarte randen gemaakt. Met haar scheve glimlach keek ze me aan. 'Je was bang hè.' Ik zei niets, verbaasd keek ik naar haar gezicht die ze zelf zo lelijk had toe getakeld. Haar lach vertrok en haar lippen zaten nu dicht op elkaar, zodat haar mond een dunne streep was. Ik ging met mijn hand door haar haren. 'Wat is er met jou aan de hand?' Ik voelde hoe koud ze was, ze trilde helemaal van de kou. Ik herinnerde me dat ze mij haar cape had gegeven en stond op het punt het aan haar te geven toen ze naar met toe liep. De romantische scène die ik altijd voor me had gezien stond op het punt zichzelf af te spelen. Haar koude handen raakte mijn warme wangen aan, ik rilde, maar het deerde me niet. Mijn hart verwarmde heel mijn lichaam. Nu raakt haar lippen die van mij aan. Teder en kort.
Ik wankelde wat naar voren toen ze haar hoofd weer weg trok. Met mijn ogen nog gesloten verscheen een glimlach op mijn gezicht, van oor tot oor. Ik deed mijn ogen open en keek weer in haar ogen. 'Als ik er nog niet in verzonken was, zou ik dat nu zijn geweest.' Dacht ik bij mezelf kijkend in een diepe blauwe zee. Nu was het mijn beurt, tenminste, dat vond ik. Bang dat ik alles fout deed, ging ik trillend met mijn hand naar haar gezicht, waarna de andere hand ook volgde. Voorzichtig probeerde ik haar lippen te bereiken en haar net zo teder te zoenen als zij bij mij deed. 'Alleen langer.' Had ik met mezelf afgesproken. Van alle mensen op de hele wereld mocht ik met haar zoenen. Ik voelde me dolgelukkig, alle angst was verdwenen. Daar stonden we, midden in de nacht, in een verrot huisje, we zoende.
Zo onverwacht dat die zoen aan kwam, verdween hij en zweefde langzaam weg. Paar seconden lang waren we beide stil en genoten van het moment...
'Nu, liefste.' Zei ze plotseling en ik ontwaakte uit mijn zwijmelen. Ze graaide ergens in haar zak en haalde er een mes tevoorschijn. Met de punt wees ze naar mijn hoofd.
'Ben je bereid om je liefde aan mij te tonen.' Aan de grond stond ik genageld, ik kon me niet meer verroeren. Wat was ze van plan met mij? Was ze gek geworden? Mijn adem versnelde en met kleine beetjes. Ik hapte naar ieder beetje lucht die ik niet kon vinden. Haar scheve glimlach verscheen weer, alleen was het niet de lach waar ik altijd van had gehouden. Het werd eng. Ze was geen zeemeermin meer, maar een heks van de zee. Ze was Ursula. Haar glimlach was nu een teken van kwaad. De vlammen sprongen uit haar ogen nog steeds dreigend met het mes.
Waarschijnlijk zag ze dat ze me bang maakte, want haar gezicht verzachtte en ze keek me met een medelijdende blik aan.
'Oh, mijn schat.' Ze streek met haar hand nu door mijn haren. Ik trilde, ik stond te shaken van angst. 'Ik ga dood.' Dacht ik. En in mijn hoofd zag ik mezelf al langzaam sterven. Ik zou sterven voor mijn grote liefde of voor de liefde zelf, zo had ik het al altijd voor me gezien. 'Je hoeft niet bang zijn, het is maar een sneetje.' Een sneetje! Ze noemt het een sneetje! Ik wilde het uitroepen. 'Je wilt me vermoorden heks! Je hebt me betoverd, je... je...' Alle erge dingen kwamen in mijn hoofd, om tegen haar te zeggen. Maar ik hield van haar, ik kon het niet. Dan stierf ik maar.
'Een... een sneetje?' Kreeg ik alleen maar uit. Ze zei niets, ze mompelde wat voor zich uit, alsof ze iets aan het opzeggen was. Langzaam liet ze haar hand zakken, maar ik hield mijn ogen nog steeds gericht op het mes.
'Godin van de liefde.' Riep ze uit. Met grote ogen keek ik haar aan, ik voelde mijn hart harder en harder bonken tegen mijn borstkast, alsof hij eruit wilde. Ik kon het wel begrijpen, ik zou het liefst ook weg rennen, maar mijn voeten leken wel aan de grond vastgespijkerd. 'Wij, twee geliefden, we zijn nu hier gekomen. In de tempel der liefde.' Ik stond op het punt in lachen uit te barsten. Een tempel! Deze krot, een tempel voor de liefde? Maar ik zei niets en lachte niet, misschien bleef ik dan nog in leven. Ze prevelde nog wat meer mooie zinnen bij elkaar. Met het mes ging ze naar haar eigen hand met de punt drukte ze op haar huid totdat er rood van het bloed was te zien. Rustig gleed ze met het mes over haar hand, en snee van een centimeter of twee had ze in haar hand gesneden. Ze ademde heel diep. Het bloed droop langs haar hand en drupte op de grond. Behendig draaide ze de mes om in de lucht en gaf het handvat aan mij. 'Nu jij.' Wat er in mijn hoofd bezielde wist ik niet, maar ik pakte de mes aan en deed haar ritueel na. Zij zei voor mij 'het gebed' op en ik sneed in mijn hand. Beide handen trilde. Het koude lemmet brandde op mijn huid, ik voelde de haartjes in mijn nek omhoog gaan. Ik probeerde door mijn huid te prikken, maar het lukte niet. Ik kon het niet. Een misselijk gevoel in mijn buik, het zweet langs mijn gezicht. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik keek naar haar, zij keek terug. Ze gaf me rust en angst tegelijk. Doe maar, het doet geen zeer, zei ze met haar ogen. Wat er echt in haar hoofd rond spookte wist ik niet, ik zou er nooit achter komen.
Ik wilde het snel afhandelen, maar mijn handen werkte niet mee. De pijn in mijn hand was onverdraagbaar, heel mijn lichaam schreeuwde. Ik zelf bleef dapper, ik liet geen traan zien. Weer versnelde mijn adem en ik keek naar het bloed dat naar boven kwam. Ik werd duizelig. 'Ik heb in mijn zelf gesneden.' Ik keek naar haar, haar perfecte gezicht, de rode haren die perfect op haar schouders lagen, haar lichaam als het lichaam van de Godin van liefde zelf. Ik was blind. Haar scheve, gemene lach kwam weer te voorschijn. Ze begon te lachen. Het drukte op mijn hoofd, alsof ik telkens kleiner en kleiner werd. En zij groter. Steeds harder lachte ze, van het lieve gezicht was niets meer over. Haar rode haren veranderde in verraderlijke slangen. Zo zag ik het, ze was niet meer wie ze was.
Ik zakte door mijn knieën en voelde de splinters van de vloer door mijn broek prikken. Ze deden geen pijn, ik keek naar mijn wond en keek toen naar haar. 'Je kijkt naar haar op,' dacht ik. 'Ze is de baas over je geworden, zonder dat je het wist. Je bent blind gemaakt. Liefde maakt blind...' Ze wilde gaan knielen, ik sloeg haar in het gezicht. Hoe durfde ze zo tegen mij doen? Ze had nu het bloed van mijn hand op haar gezicht. Maar goed ook dacht ik. Ze veegde het bloed van haar gezicht en keek vol interesse naar mijn bloed. 'Eet het op.' Wilde ik uitroepen, op het zelfde moment deed ze een van haar vingers in haar mond. 'Nu is jouw bloed mijn bloed.' En nu zweefde haar hand voor mijn gezicht, het bloed was gedeeltelijk opgedroogd, maar de snee was duidelijk te zien en er liep nog steeds bloed uit. Ik werd misselijk en het werd zwart voor mijn ogen. Haar hand werd wazig en de kamer om haar heen ook. Het werd zwarter en zwarter, het licht dat er nog was draaide om me heen. Ik sloot mijn ogen. 'Hou op.' Riep ik uit. 'Hou nu op.' En toen... Niets. Geen geluid, geen beeld... Alleen zwart, en stilte. Geen gedachten, geen dromen, geen gezicht en geen glimlach. Alleen maar rust."

Aantal keer bekeken: 3321
Waardering: 8.05 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 307 bezoekers online