Lees het verhaaltje: Always in my heart op verhalenlezen.

Always in my heart.

U leest om dit moment het verhaal Always in my heart gepost door MJ.. Dit verhaal is gepost in de categorie spannende verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar spannende verhalen?
Categorie: spannende verhalen
Gepost door: MJ.
Gepost op: 2009-6-21

Verhaal:

Always in my heart
Mijn ouders zijn al bijna 5 jaar gescheiden maar ik herinner het me als de dag van gisteren. Ons hele leven werkte tegen maar ik had weinig te klagen, want mijn familie steunde me door dik en dun. Mijn opa was altijd mijn beste vriend. Hij begreep me zonder dat ik iets hoefte te zeggen. Hij zag aan mijn gezichtsuitdrukkingen of er iets aan de hand was of niet. Op een dag werd mijn opa heel erg ziek, zomaar uit het niets. Het was een koude nacht en mijn opa snurkte in bed waardoor mijn oma gek werd. Ze stootte hem een aantal keren aan in de hoop dat hij ophield maar integendeel zelfs. Hij snurkte nog harder dus besloot mijn oma op te staan en het licht aan te doen om wat water te drinken. Ze doet het licht aan en ziet mijn opa half gezakt op het bed en half op de grond. Ze wist niet wat ze zag en besloot mijn ooms wakker te maken. Dat deed ze dus en iedereen schrok zich te pletter toen ze mijn lieve opa zo raar zagen slapen. Ze stootten hem een aantal keren aan en riepen hem maar het leek alsof hij ze niet hoorde en verder bleef dromen. Na een uurtje raakte iedereen in paniek en besloten ze het ziekenhuis te bellen. Ze woonden in Rijssen en in Rijssen heb je geen ziekenhuis dus ze wisten van te voren al dat hij met het ziekenhuis in Almelo te maken kreeg, het dichtsbijzijnde ziekenhuis vanuit Rijssen. Al snel arriveerden de hulpverleners en namen mijn opa mee. Nog steeds werd hij niet wakker maar zijn harte klopte wel en dat stelde ze nog wel gerust. Eenmaal in het ziekenhuis moest hij gelijk de coma in. Toen begon iedereen zich aan te vragen wat er aan de hand was en hoe dit zomaar kon gebeuren, uit het niets. Het bleek dus dat mijn oma aan de rechterkant van zijn lichaam helemaal verlamd was en altijd zo zou blijven. Hij kon niet praten, niet lopen, bijna niet eten..helemaal niks. Tenminste, dat werd er gezegt door de doktoren. Ondertussen werden alle familie en vrienden op de hoogte gehouden van wat er die dag was gebeurd en toen wij dat hoorden wisten we niet hoe snel we in Almelo moesten zijn. Mijn moeder is de oudste dochter van mijn opa en oma en zij schrok natuurlijk dus daarom het meest. We kwamen aan in het ziekenhuis en zagen daar mijn opa liggen. De tranen vloeiden over onze wangen en hadden geen woorden. Allemaal rare gedachten gingen er heen door onze hoofd en wisten niet hoe het verder moest. Bidden, bidden en nog meer bidden..dat moest wel helpen. Dat heeft ook geholpen, want nadat mijn opa een aantal weken in coma heeft gelegen, werd hij wakker en mocht hij naar huis. We konden wel een feest vieren..zo blij waren we. Het nadeel was dat hij dus verlamd zou blijven en dat deed ons erg veel pijn. Hoe kon mijn lieve opa dit nu overkomen? Eerder mocht het MIJ overkomen dan mijn opa die nooit een vlieg kwaad heeft gedaan. Zo verstreken er 8 lange jaren met voor en tegenspoed. Mijn oma en opa verhuisden naar een huis waar de badkamer beneden in de kamer was voor het geval mijn opa s'nachts de WC moest gebruiken, natuurlijk met behulp voor mijn oma. Hij zat tenslotte de hele dag in een rolstoel en kon helemaal niks. Op het begin was het erg moeilijk voor ons, we durfden ons niet te vertonen voor mijn opa, want de tranen sprongen in zijn ogen en ook in onze ogen. Het deed mij zoveel pijn om hem zo te zien, het voelde alsof ik langzamerhand mijn beste vriend aan het kwijt raken was. Dat mocht absoluut niet gebeuren, we probeerden hem zovaak mogelijk te zien. Elk weekend waren we daar maar eigenlijk begrepen we weinig van mijn opa, want iedereen gebruikte gebarentaal. Hij hoorde ons wel maar hij kon niet terug reageren en gebruikte daarvoor zijn handen. Na een jaar of 2 waren we het gewend, we accepteerden dat opa zo was. Beter zo dan helemaal niks.. Ondertussen ging het steeds slechter met opa. Zijn niveau daalde en hij had slechte nachten. Niet alleen hij maar de hele familie. Het beïnvloedde de hele familie en voornamelijk mijn oma die dag en nacht met hem bezig was. Soms begon het soms irritant te worden, al klinkt dat best hard. Wij deden allemaal meer dan ons best en zo verstreken de jaren. Op een dag had ik me net klaargemaakt om naar school te gaan en mama was naar werk, totdat ik gebeld werd door mijn tante, zo vroeg in de ochtend. Huh, wat raar? Ik dacht dat zij aan het werk was..ze belde meestal alleen op zo'n tijdstip als het een spoedgevoel was volgens haar of als ze iets nodig had wat niet langer kon wachten. Ik nam de telefoon op en ik merkte het al aan haar stem, aan de stilte aan de telefoon toen ik opnam. Waar is je moeder? Waarom neemt ze de telefoon niet op?! Ze is aan het werk man, wat is er aan de hand? Ja, ik werd net gebeld door je oma, opa ligt in het ziekenhuis! Ik wist niet wat ik hoorde, het voelde alsof mijn hart het begaf, ik kreeg het koud en voelde alle rillingen en zenuwen door mijn lichaam. Ik had weinig terug te zeggen en dat was heel raar, want ik had zoveel vragen maar er kwam helemaal niks uit. Ik hing de telefoon op zonder ook maar 1 woord te zeggen en probeerde zo snel mogelijk mijn moeder te bereiken. De eerste keer lukte het niet, toen begon ik door te draaien. Na een minuut of 10 probeerde ik het weer en uit woede schreeuwde ik tegen haar aan de telefoon. Ik schreeuwde dat ze zo snel als ze maar kon naar huis moest komen, want mijn lieve opa lag in het ziekenhuis. Toen ik dat zei, voelde ik de tranen opkomen. Normaal gesproken als iemand in het ziekenhuis ligt, belooft dat weinig goeds. Je gaat gelijk uit van het ergste, terwijl het niet erg hoeft te zijn! Maar bij ons is het 1e dus het geval geweest. Mijn moeder deed alsof ze kalm was maar dat was ze niet. Ze hield zich in, want ze wou het niet weten. Ik hing de telefoon op en ik wist niet wat ik moest doen. Ik had zelfs geen energie om school af te bellen dus besloot ik het zo te laten. Na een minuut of 5 stond mijn tante voor de deur. Ze zag er slecht uit, rode ogen, dikke wallen, uitgelekte make-up en snikkende tranen. Ze kwam naar boven en legde uit wat ze wist. Samen probeerden we een kop thee te drinken totdat mijn moeder eindelijk thuis arriveerde. Ook haar legten we alles uit en besloten we om met z'n drieeën naar het ziekenhuis in Almelo te rijden. Dat ging niet makkelijk, want wij wisten de weg niet. De borden op de wegen hebben ons geholpen. Ik heb nog een jongere zusje van 13 jaar en die wist van niks, die was op school en besloten we om dat zo te laten, voor even. Ook zij was opa's lieveling. De 1e 2 kleindochters, zij de jongste en ik de oudste kleinkind en kleindochter. Allebei kregen we het meeste aandacht. Toen was ik 17 jaar maar doordat ik zoveel heb meegemaakt in mijn leven, verleden en zelfs heden ben ik erg volwassen, al zeg ik het zelf. Ik wist waar ik het over had en waar het over ging. Ik wist wat mijn taak was en wat ik moest doen in zo'n situatie. We reden zo snel mogelijk naar Almelo, na ongeveer een half uurtje kwamen we aan. Alledrie wild en in shock vroegen we gelijk aan de balie waar mijn opa lag. Het was de bovenste verdieping, we baalden zo erg. Dat zou nog meer tijd rekken en voor ons gevoel hadden we al zoveel tijd verloren. We komen aan in een lange gang en zien daar een deel van ons familie zitten. Van niemand kreeg je hoogte, iedereen keek voor zich uit, staarden door het raam. De enige die het een beetje positief probeerde te maken was mijn oma. Zonder iets te zeggen liepen we de kamer in waar mijn opa in lag. Gelijk deed me dat denken aan de 1e keer dat ik mijn opa in het ziekenhuis zag. Hij lag scheef op het bed, met zijn mond open, in een zware coma, helemaal magers en voorzien van aders die zijn hele lichaam in beslag namen. Zo kende ik mijn opa helemaal niet..wat was hem overkomen? Hoe kon dit?! De tranen werden me teveel, ik probeerde me in te houden maar dat lukte niet. Daarna zijn we gaan zitten en praten met de familie over de situatie. Iedereen was er kapot van, dat kon je zo zien. Ik..ik had een sigaret nodig en was frisse lucht. Heb ik een sigaret gerookt en was frisse lucht geproefd, ben ik weer naar boven gegaan. Mijn familie probeerde grapjes te maken en er niet teveel aan te denken maar dat hielp absoluut niet bij mij. Niemand moest bij mij in de buurt komen, op zo'n moment leef ik in mijn eigen wereld. Ondertussen kregen we steeds meer bezoek en zo verstreken er dagen. Soms durfde ik niet eens te slapen, omdat ik zó bang was dat ik slechts nieuws te horen zou krijgen. Ons eten bestond uit MAC Donalds, naast het ziekenhuis. De meeste familie sliep in het ziekenhuis, ik besloot om thuis te slapen om er ff tussenuit te kunnen maar elke ochtend probeerde ik zo snel mogelijk in het ziekenhuis te zijn. Soms hoorden we dat het beter ging met opa, dat hij het zou gaan halen. Niet eens een paar uur daarna hoorden we dat hij het niet zou gaan halen en dat we ons moesten voorbereiden op het ergste. Ook was eindelijk bekend wat de oorzaak van alles was. Hij had een hersenbloeding en een hartinfarct gehad. En ja, zomaar weer..uit het niets. Ik begon alles en iedereen, inclusief mezelf te schuld te geven. Dat mocht ik niet doen maar toendertijd luchtte dat op. Op de 7e dag in het ziekenhuis, besloot ik om naar beneden te gaan en een sigaretje te roken. De hele familie was boven, de toestand was hetzelfde, die 5 minuten maakten niet veel uit, dacht ik tenminste..
Na een minuut of 10 kom ik boven en ik liep langs mijn opa's slaapkamer.. Ik zag dat de zusters en doktoren bezig waren met hem optillen en maar doen, ik dacht dat ze hem zouden verplaatsen naar een andere kamer. Ik loop het kamertje in waar mijn hele familie zat en zie iedereen huilen.. ik wist dat het zover was. Mijn oma huilde en zei tegelijkertijd: waar was jij? Hij is weg schat, hij is weg.. Ik wist dat het zover was maar ik kon het me niet beseffen. Ik stond klokstil en veroerde me niet. Ik keek alleen maar om me heen. Mijn moeder, mijn tantes, mijn ooms..letterlijk de hele familie was kapot. Ik kon het wel uitschreeuwen maar het lukte me niet. Ik was nog in schock. Na een lange tijd besloten we het ziekenhuis te verlaten. De familie reed naar Rijssen, naar mijn oma's huis en ik reed met 1 van mijn tantes naar Enschede. In de auto probeerden we er niet aan te denken, we deden zelfs muziek op en praatten over van alles en nog wat maar dat hielp niet echt. Eenmaal thuis aangekomen besloot ik huishouden te gaan doen. Dat klinkt heel dom maar ik wou mezelf bezig houden en niet liggen piekeren. Tijdens het stofzuigen schreeuwde ik het uit, ik was tenslotte alleen thuis en ik was boos op mezelf, boos voor dat ik zo raar deed in Godsnaam, waarom? Ik besloot al mijn spullen, van mijn moeder en me zusje bij elkaar te rapen en zo snel mogelijk naar Rijssen te gaan. Hoe? Maakte me niet uit, als ik er maar kwam. Naar opa's huis, daar zou hij nog zijn. Uiteindelijk bracht mijn tante me naar Rijssen. Daar was het nog helemaal onwerkelijk voor ons.. Alles van hem lag er nog. Bij ons is het zo dat als iemand overlijdt bij jou in de familie of van de vriendenkring, draag je 40 dagen zwarte kleding. In die 40 dagen is zijn ziel nog bij ons. Na die 40 dagen is zijn ziel ook niet meer bij ons en daarna begin je eigenlijk te rouwen.. Dat deden we. Over een aantal dagen zou hij begraven worden. Ondertussen wist iedereen het al, niemand kreeg een hap door zijn keel. We deden wat ons het beste leek en wat dat was? Geen flauw idee. We lieten alles vanzelf gaan. Uiteindelijk was de dag aangebroken dat hij begraven zou worden. Deze dag zou het meeste pijn doen. We waren allemaal met duizenden mensen in de klooster in Glanerbrug, daar waar hij begraven zou worden zoals anderen. Eerst waren we in de kerk, zijn kist stond daar, de priesters en monniken deden hun gebed zoals altijd. De tranen vloeiden en bleven maar vloeien. Na een uurtje ongeveer werd de kist naar buiten gedragen door mijn ooms. Wij liepen er allemaal achter aan, tenslotte heeft alle familie voorrang. We liepen naar het graf daar waar hij begraven zou worden. We werden omring door duizenden mensen met allemaal kabaal, drukte, gehuil, geschreeuw etc. Voordat de kist naar onder werd gesjouwd, werd er nog gebeden. Voor mij hadden bidden geen nut meer, ik ben altijd heel gelovig geweest maar ik was zó boos op God. Zo boos dat Hij me mijn beste vriend heeft afgenomen.. Later besefte ik dat het allemaal zo moest zijn en dat ik absoluut geen recht had om boos te zijn op God. Ik begrijp heel goed waarom Hij voor mijn opa heeft gekozen, mijn opa was tenslotte een engel. Na een paar minuten werd mijn opa naar beneden geheven en dat deed het meeste pijn van alle dagen die ik had meegemaakt, alle pijn die ik ooit had gehad. Het voelde alsof ik hem echt kwijt was, terwijl hij nog bij me was. In me hoofd, in me gedachten, in me hart en ziel. Voor me, naast me, links van me en rechts van me. Iedereen begon te huilen en ik kreeg zo een medelijden met mijn moeder. Iedereen was er heel erg aan toe maar het leek alsof mijn moeder het toch het zwaarst had. Mijn opa had altijd voor haar klaargestaan en was ook haar beste vriend. Daarna gooiden we nog een paar rozen op zijn graf en liepen we allemaal naar de auto. Sommige mensen kon ik wel killen, die deden alsof ze wisten hoe wij ons voelden terwijl ze dat niet wisten. Niemand wist ik HOE IK MIJ VOELDE. Ook probeerden sommige mensen zich in te houden en een beetje positief te blijven. Dat lukte hun wel maar ons niet natuurlijk. Mijn opa was altijd een soort van vaderfiguur geweest voor mij, hij heeft mij het meest opgevoed samen met mijn oma. Daarna verstreken er seconden, minuten, uren, dagen, weken, maanden en we hebben er altijd heel veel moeite mee gehad. Ons hele leven is veranderd door dit verlies maar wij proberen er iets van te maken, dat is wat hij wilt. Ik probeer hem zo trots mogelijk te maken en elke avond bid ik voor hem. Het is nu 1 jaar en 2 maanden geleden. Elke dag denk ik aan hem en elke avond vertel ik hem hoeveel ik van hem hou. Ik ben blij dat hij daarboven is bij God, ik weet dat er over mij en mijn familie wordt gewaakt. Verder vraag ik ook elke avond vergevenis van God en opa voor mijn fouten die ik heb gemaakt, voor de dingen die ik heb gedacht die ik niet had mogen denken, voor de dingen die ik heb gedaan die ik niet had mogen doen, voor de dingen die ik zei die ik nooit had mogen zeggen. God is aan mijn zij en met Hem kan ik alles aan in mijn leven.

Hieronder een gedichtje die ik voor mijn opa heb gemaakt:

How it hurts like child birth..
The wounds heal slow, you just don't know..
At times, I don't know what to say..
and all I do is pray, day by day..
Still I feel my strenght might die..
like right now, I'm trying hard not to cry..
Even when I close my eyes I see it..
Damn, I still can't believe it..
The bad times we buried like a funeral..
Together with the whole family..
So guess you know the story how it all ends..
Depressed, stressed, don't know how to act..
One thing's fur sure, I can count on my bests..
The whole family reminds me of you..
I miss you so much and I love you so much..
Never thought life without you would be so rough..
But I know I'm gonna make it..
I ain't happy but I'm faking..

REST IN PEACE OPA S. - FOREVER IN MY HEART

--------------------------------------

Thank you all.

Aantal keer bekeken: 7609
Waardering: 8.73 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 317 bezoekers online