Lees het verhaaltje: BlackThunder op verhalenlezen.

BlackThunder.

U leest om dit moment het verhaal BlackThunder gepost door Valentin. Dit verhaal is gepost in de categorie sprookjes. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar sprookjes?
Categorie: sprookjes
Gepost door: Valentin
Gepost op: 2008-1-16

Verhaal:

BlackThunder
Er was eens een meisje dat ‘ocean’ heette. Die naam hadden de mensen haar gegeven, om haar fel blauwe ogen, die erg opvielen. Ook al was Ocean nog zo jong, iedereen was dol op haar. Haar leven was perfect; Ze had een vader & een moeder die nog steeds samen gelukkig waren, ze kreeg genoeg aandacht en had nooit pijn. Haar leven was gevuld met allemaal vrolijke kleuren en ze zat in haar eigen fantasie wereld. Ze dacht dat het niet anders kon en dat haar hele leven het zo zou blijven. Alleen maar vrolijke mensen om haar heen en altijd de zon die haar eigen wereldje opwarmde. Op een dag, toen Ocean diep in slaap was, veranderde alles om haar heen. ’s Ochtends toen ze wakker werd, was haar kamer donker. Ocean dacht dat het door haar donkerblauwe gordijnen zou komen, die veel licht tegenhielden. Langzaam maakte Ocean ze open en keek naar buiten. Nog werd het niet licht. Ze maakte haar deur naar buiten open en liep het dakterras van het grote huis op. Ocean keek rond. Het was ochtend, maar toch leek het nog nacht. Ocean had nog nooit zo’n duisternis gezien. Er waren er was geen maan en geen sterren. Ocean hoorde een harde knal. Iets wat ze nog nooit gehoord had. Ocean zag niets, het enige teken van leven, was een lichtflits die voor het harde geluid was. Ocean liep naar binnen, omdat er water uit de lucht begon te vallen. Stilletjes liep ze langs de trap naar beneden, in de hoop dat het daar ‘gewoon’ was. Onderaan de trap, zette Ocean haar voeten neer op de koude marmeren grond, die warm zou moeten zijn. Verbaasd keek Ocean naar haar voeten. Toen keek ze de kamer in. De gezichten van de mensen die haar vroeger zulke aandacht zouden geven en vrolijk waren, zagen er moe uit. Ocean liep langs iedereen heen en vroeg ze wat er aan de hand was. Ocean kreeg geen aandacht. Zo rot had ze zich nog nooit gevoelt, haar hele leven niet. Ocean besloot haar moeder te gaan zoeken, die haar altijd zo fijn vast kon houden. Ocean hoopte dat het nu ook zou helpen. Ocean zocht het hele huis rond, maar kon haar moeder niet vinden. Ineens liepen alle mensen de deur uit, met gebogen hoofden. Ocean keek niet begrepen naar ze en probeerde nog eens te vragen wat er was, maar ze liepen verder, zonder haar vraag te beantwoorden. Ocean keek naar haar vader, in de hoop dat hij het haar wel zou vertellen en haar vast zou pakken, om haar te troosten. Maar het enige wat hij deed, was voor zich uitstaren. Drie lange dagen had hij zo gezeten, terwijl het Ocean in haar eentje voor haar vader en haar net geboren zusje zorgde. Na de derde dag, stond er een man voor de deur. Hij zei tegen Ocean dat hij een wondermiddeltje had om mensen ‘vrolijker’ te maken. Ocean betaalde het drankje meteen. ‘alcohol’, stond op het flesje, met het ‘wondermiddeltje’. Ocean pakte een glas en schonk het in. Vader nam het aan en dronk het glas in één keer op. ‘Meer’ zei hij tegen Ocean op een bevelende stem. Ocean was allang blij dat hij iets had gezegd. Haar vader dronk nog een paar glazen leeg, en inderdaad, hij leek vrolijker te worden. Toen de fles op was, wist Ocean even niet meer wat te doen. Hij keek haar nors aan, alsof hij al wist dat het op was. Ocean schrok van zijn blik. Woedend stond haar vader op. Het leek wel alsof hij zichzelf niet meer in de macht had. Hij stond op en liep wankelend naar haar toe. Ocean was in een hoek gaan zitten en keek bang naar haar vader. Ze voelde iets wat ze nog nooit had gehad; pijn. Een klap raakte haar gezicht. Een koud, nat lijntje liep langs Ocean’s rood geslagen wang naar beneden. Een traan, dat was iets wat ze nog nooit had gehad. Dan krijgt Ocean nog een paar slagen in haar gezicht. Iets roods stroomt over haar gezicht. Snel veegt Ocean het weg met het uiteinde van haar mouw. Niets helpt, het blijft doorstromen en het doet alleen maar meer zeer. Dan stopt vader en hij loopt wankelend verder naar boven, alsof er niets gebeurd is. Ocean probeert met al haar krachten op te staan uit het kleine, nauwe hoekje. Met alle pijn dat ze heeft, loopt Ocean naar haar zusje en troost haar. Al snel is ze stil en Ocean loopt naar één van de zwarte muren. Een spiegel vangt een stuk van haar gezicht op. Dan kijkt Ocean naar haar gezicht. Het is veranderd; haar make-up hangt in lange lijnen naar beneden, in haar huid zijn stukken dood, lijkt het wel. Maar het allerbelangrijkste wat Ocean had, was ook weg; Haar mooie sprekende, felle blauwe ogen, waren veranderd in zwarte, grote kunststof ogen. Snel probeerde Ocean de spiegel te ontwijken, maar toch zag je nog steeds die lelijke zwarte ogen voor haar. Snel loopt Ocean naar haar zusje, haar enige troost wat ze nu nog heeft. Ocean buigt zich over het wiegje. Er zit geen beweging meer in haar jonge longen. Ocean schrok en kreeg het ineens heel erg warm, alsof ze niet meer kon ademen. Snel rent ze naar de deur om die open te zetten, zodat er frisse lucht binnen zou komen. Maar het heeft geen nut. Er zit geen leven meer in de lucht. Langzaam zakt Ocean weg. Opdat moment stierf ze. Omdat alles wat Ocean nodig had om te leven, was nu weg. Zelfs haar gebroken hart deed het niet meer.

Aantal keer bekeken: 3426
Waardering: 7.89 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 45 bezoekers online