Lees het verhaaltje: DE MOOISTE JONGEN VAN DE KLAS & IK op verhalenlezen.

DE MOOISTE JONGEN VAN DE KLAS & IK.

U leest om dit moment het verhaal DE MOOISTE JONGEN VAN DE KLAS & IK gepost door Agnetha. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: Agnetha
Gepost op: 2009-9-22

Verhaal:

DE MOOISTE JONGEN VAN DE KLAS & IK
Ik zit alleen in de katine omdat Shawna voor toneel heeft gekozen in plaats van tekenen, dus nu heeft ze een ander lesrooster en heb ik niemand om mee ye lunchen op dinsdag en donderdag. Vandaag zit ik helemaal achter in de kantine, zodat ik al het gedoe waaraan ik niet deelneem in de gaten kan houden, net als de versierders waar ik niet mee praat, zodat ik later allemaal aan Shawna kan vertelen. Bijna alle leerlingen op Earl Secondary komen van de Rideau Schhol, maar een paar komen van Central, zoals Shawna en ik. De meeste kinderen van de Central zijn naar West-Tech gegaan, maar Earl heeft een betere reputatie. De Rideua-kinderen zijn dik en luidruchtig en zien eruit alsof ze thuis alleen maar pizza te eten krijgen. Ik vind het leuk om samen met Shawna te eten, maar ze kletst je wel de oren van het hoofd. Gisteren wou ze me per se vertellen wat voor ondergeod de meisjes in haar gymklas aanhadden: wel of niet elastih, de kleur, hoog of laag, het materiaal. Ze vermeldde zelfs dat Rachel Peppers boxershort helemaal omhoogrolde toen ze die uittrok om haar badpak aan te doen. Dat beeld raak ik dus nooit meer kwijt, heel fijn. Volgens Shawna is de juiste onderbroek zwart met twee stoffen bloemetjes op de heupen, doe uit horen te steken. Ik draag mijn zondag-onderbroek van het steje onderbroeken met alle dagen van de week dat mama voor mij heeft gekocht toen ik twaalf was. Hij zit erg strak. Mijn nieuwe onderbroeken liggen allemaal in de was. Mama zegt: Doe gerust de was lieverd,'maar ik kijk wel beter uit. Straks zit ik er aan vast, net als grasmaaien. Dat heb ik 1 keer per ongeluk gedaan en nu moet ik het altijd doen. Dus laat Hazel maar lekker voor de was opdraaien. Een klodder tonijn landt midden op mijn favoriete Catwoman-T-shirt. Terwijl ik probeer te voorkomen dat de rest van de tonijn ook uit mijn sandwich valt, zie ik opeens dat Marc Le Clare mijn kant op kijkt. Op wie is zijn blik gericht? Ik kijk om me heen. Dan chack ik marc weer, maar hij kijkt niet meer naar me. Niet dat hij eerst wel naar me keek. Shawna vind hem leuk. Ze geeft hem een 9 min, en dat is haar hoogste scoren (Op Orlando Bloom na dan, die heeft een 10 plus gekregen). Na school wacht ik in de gang bij Shawna's locker. Ik ben op mijn boeken gaan zitten zodat ik geen koude kont krijg. Ik heb een hele hoop huiswerk, dus de stapel is hoog genoeg om mijn achterwerk van de vloer te houden. Shawna komt er aan door de gang met dat meisje, Tina, die haar van alles vertelt over de kinderen van Rideau. Tina Zwaait. 'hoi.'ze kauwt op een rietje en staat te schuifelen en te wiebelen alsof ze nodig naar de wc moet. 'Ik heb een enorme berg huiswerk,'kondig ik aan. Shawna maakt haal locker open en begint tussen haar spullen te rommelen. Ze is altijd heel lang bezig met niks doen. Ze geven ons veel te veel huiswerk zegt tina, die ook mee wil praten. Ze staat nog steeds te schuidelen. Waar is jou locker? vraag ik aan Tina. Weet ik niet zegt ze, en kijkt de gang in. Ze hebben me er wel een geven, maar goed, Ik krijg die sloten toch nooit open. Ik heb gewoon alles bij me. Ik sjouw me rot, maar het is wel goed voor mijn conditie. Ze zwijgt verder, slaakt een zucht en bijt op haar rietje. Ik kijk op naar Shawna. Gaan we naar jou huis? vraag ik aan Shawna. Ja zegt Tina. Ik kijk Shawna aan en die kijkt naar beneden om te zien of ik het goed vindt dat Tina meegaat, aangezien dat Tina er duidelijk van uitgaat dat ze welkom is. We kijken de gang door en zien dat Marc Le Clare aan komt lopen. 'Hoi zegt Marc in het voorbij gaan. Tina en Shawna die kijken hem na, en draaien zich om en staren me aan. Hij is de beste zegt Tina, terwijl ze Marc nastaart met grote, dromerige ogen, het rietje bungelend uit haar mondhoek. Zei hij nou hoi tegen je? Zegt Shawna, alsof ik iets fout heb gedaan. Wat? Ik probeer nonchalant te klinken, Ik dacht dat hij het tegen Tina had. Je kent hem toch van Rideau?' Ja, ik ken hem. Tenminste, ik weet wie hij is en hij weet wie ik ben omdat we op dezelfde school zaten en ik zijn ex Serena kende, maar ik ken hem niet echt. Ik ben blij dat ik Shawna niet heb verteld dat Marc misschien naar me zat te kijken tijdens de lunch. De zwerm vlinders in me maag vertelt me dat hij misschien echt wel hoi tegen me zei. Hij weet niet dat dat niej kan. Wacht even..... Waarom kan dat eigenlijk niet?

Bij scheikunde krijgen we te horen dat we met partners moeten gaan werken. Ik hoop dat ik als partner Marc Le CLare krijg. Maar helaas is dat niet zo. Ik krijg Hamish als partner. De beste vriend van Marc. Shawna heeft gehoord dat ik als partner Hamish heb gekregen. Ze heeft een hele plan bedacht om met Marc Le Clare in contact te komen. Ik moet maar tegen Hamish zeggen dat we aan onze scheikunde project moeten werken en dat we na schooltijd bij uitgang 5 afspreken. Want Shawna denkt dat Marc dan mee komt. Naar school tijd loop ik naar Shawna en zeg dat ik gelijk naar huis moet om op Hazel te passen. Ik vertel ze ook dat ik nog iets bij de winkel moet kopen voordat ik naar huis ga, zodat ik niet met ze mee kan lopen. Ik merkte dat Shawna daar zenuwachtig van werd.
Laat zij xich maar eens druk om mij maken. Dat is de prijs die ze betaalt, omdat ze me steeds als haar marionet gebruikt. Im heb gewoon geen zin om de hele avond te praten over het gedoe met Hamish en Uitgang 5. Het kan me niet eens meer schelen. Ik wel dat hele plan van Shawna gewoon zo snel mogelijk achter de rug hebben, zodat ze me verder met rust laat. Hoe eerder ze krijgt wat ze wil, hoe eerder alles weer bij de oude is. Dan ben ik weer de studiebol en kan zij double dates voor ons regelen. Oeps. Ik vergat Tina even. Shawna zal hele teamdates voor ons moeten gaan regelen. Het zal allemaal wel. Ik pluk een blaadje van een struik in iemands tuin en probeer het bladgroen van het steeltje te trekken. Ik gooi het blad op straat. Een paar kinderen kijken naar me en ik voel me ongemakkelijk, dus neem ik een irrelevante afslag. Ik voel hoe mijn ogrn zich met tranen vullen, om onduidelijke redenen. Aan de overkant van de straat loopt een man me tegemoet. Hij kijkt naar me. Ik druk mijn handpalmen tegen mijn ogen, terwijl we elkaar passeren. Ik stik bijna in een onderdrukte snik en dat voel ik helemaal in de zijkant van mij kaken. Ik probeer te slikken om mezelf te kalmeren, maar de stekelige denneappel van pijn, achter in me keel, laat het niet toe. Ik veeg mijn ogen af met de mouw van mij swater en adem diep de koele lucht in. Ik sluit me ogen onder het lopen en voel me natte wimpers op mijn wangen. Waarom huil ik? Ik stap per ongeluk naast de stoep en mijn voet klapt dubbel. Ik zet nog een paar stappen voor ik besef dat ik echt pijn heb en moet gaan zitten op de stoeprand. De goor ligt vol met dode bladeren, rood, geel en bruin, nog glimmend van de regen van vannacht. Ik trek mijn schoen uit en bekijk mijn enkel. Ik denk dat ik hem verstuikt heb. Een hand schiet omlaag en grijpt mijn schoen. ik kijk achter me, omhoog. Daar staat Hamish. Wat doe je nou? vraag ik. Hij hooit de schoen van zijn ene hand in e andere en ruikt er dan aan. Hij snuift de geur diep op. Ik doe alsof ik dat niet zie, en ik kijk achter hem of er nog iemand staat. Woon je hier in de buurt? vraag ik hem. Hij schudt zijn hoofd en begint weer met de schoen te jongleren. Ik staar omlaag naar de bladeren en wacht tot hij hem weer teruggeeft, of op zijn minst iets zegt, maar hij blijft zwijgend de schoen van zijn ene in zijn andere hand gooien. Uiteindelijk houd ik het niet meer. Mag ik me schoen terug? Ik steek mijn hand uit en hij doet een stap achteruit. Nu wordt ik boos. Kom op, Hamish. Ik draai me op mijn kont om de stoeprand zodat ik hem aan kan kijken. Hij gooit de schoen steeds hoger in de lucht. Ik haat zijn miezerige bakkebaardje. Ik haat zijn aftandse leren jackie en zijn smerige zwarte jeans en zijn klitterige haar vol gel. Maar het meest haat ik de manier waarop hij zijn ogen tot speeltjes knijpt en zijn tang half uit zijn mond laat hangen terwijl hij mijn nieuwe, speciaal voor school gekochte suede sneaker in de lucht gooit en opvangt. Ik sla mijn armen om mijn knieen en laat mijn hoofd erop rusten, luisterend naar het ritme van het schoenengooien. Gooi, bonk, gooi, bonk, gooi. He, kijk eens wat ik hier voor je heb, vriend? Schreeuwt Hamish. Ik til me hoofd op. O, nee. Daar komt Marc. Denk je dat het toeval is dat ze bijna voor je voordeur zit? zegt Hamish. Hamish wijst naar me met mijn schoen, bijtend op zijn onderlip. Is dat zo? vaagt Marc. Ik heb me enkel verstuikt zeg ik, veel te defensief. Ik voel hoe mijn tranen proberen te ontsnappen, maar ik commandeer ze terug. Ik ga niet huilen war jongens bij zijn. En ik ga zeker niet huilen waar Hamish bij is, Die eersteklas eikel. Marc kijkt omlaag en grist dan de schoen die Hamish net heef opgegooid, uit de lucht. Hij hurkt en geef hem aan mij. Gaat het? vraagt hij. Ik kan hem niet aankijken, dus begin in de veters van mij schoen los te maken. Ik voel zijn schaduw over me heen vallen en dat maakt het moeilijk om me te concentreren. Ja, het gaat wel. Ik keek gewoon even naar mij enkel. Ik zette net mijn voet raar neer. Verkeerd, bedoel ik. Ik zette hem verkeerd neer. Marc pakt mijn voet op, zodat ik met mijn handen op de stoep moet steunen. Hij raakt me aan. Hamish kijkt toe, alsof Marc en ik op televisie zijn. Hij vindt mijn verstuikte enkel vast irrelevant. Hij denkt dat ik wanhopig ben en dat dit een trucje is. Morgen weet de hele school dat Hamish dankt dat ik net heb gedaan alsof ik mijn voet heb verstuikt vlak bij Marcs huis, zodat Marc me zou aanraken. Hij is wel dik zegt Marc tegen Hamish. Hij dacht dus dat ik bij zijn huis rondhing in de hoop hem tegen te komen. Terwijl hij degene is die hoi tegen mij zei. Het gaat wel zeg ik. Ik trek mijn voet los uit zijn greep, doe mijn schoen aan en sta van de stoeprand en val bijna meteen weer om. Ik ga niet huilen. Ik doe mijjn best om overeind te komen en slaag erin om naar de overkant van de straat te hinkelen. Het doet wel pijn, maar niet al te erg. Ik kom wel thuis. Het doet pijn. Het doet veel pijn, maar ik hoef niet verder dan de telefooncel bij de winkel, dan komt papa me wel ophalen. Ik moet gewoon heel eventjes rusten. Ik stop en kijk achterom naar de jongens. Hamish heeft zijn handen in zijn zakken. Marc staat midden op straat. Hij komt naar me toe. Ik schuifel zo snel mogelijk verder. De enkel voelt als een betonnen val die bonkt van pijn. Ik hoor Marc dichtbij komen. Het gaat wel roep ik. Ik recht mijn rug en knijp mijn handen dicht om me te kunnen concentreren. Maar hij komt toch naar me toe. Blijf nou even staan zegt hij. Ik wil wel blijven staan, maar dat kan niet. Als Shawna hoort dat ik mijn enkel heb verstuikt voor Marc Le Clares huis.... Hij rent om me heen tot hij voor me staat en drukt zijn handen tegen mijn schouders. Ik kijk hem aan. Hij weet dat ik niet doe alsof. De tranen komen. Ik knipper snel met mijn ogen om ze terug te dringen. Ik probeer langs hem heen te hinkelen, maar Marc pakt mijn arm en legt hem over zijn schouder. Ik leun op hem. Een enorme opluchting voor mijn voet. Dank je mompel ik. Ik woon daar, aan de overkant. We leggen er wat ijs op en dan kun je je moeder bellen, goed? zegt Marc. Nee zeg ik. Hij slaat zijn arm nog wat steviger om me heen en ik kijk naar zijn kuiltjes. Waarom niet? vraagt hij. Zijn adem ruikt naar M&M's. Goed dan zeg ik dan uiteindelijk. Het is mijn schuld niet. Het was mijn bedoeling niet dat dit zou gebeuren. Het is weer het noodlot. Het betekent niets. Ik moet gewoon met hem meegaan. Houdt hij me irrelevant vast? Als we eenmaal het trapje naar de voordeur op zijn gestromeld, opent Hamish de hordeur voor ons en maakt hij de voodeur voor ons open met een sleutel aan zijn eigen sleurelkoord. Dan houdt hij de deur voor ons open. Marc zet me neer in een grote leren leunstoel in de ultaschone woonkamer en duwt hem achterover in de ligtstand, zodat ik direct in het gezicht van Hamish kijk, die over me heen hangt. Hij knipoogt naar me en draait zijn sleutelkoord om zijn vingers. Bij mijn thuis wordt niet opgenomen. Misschien moet ik maar een taxi bellen, ik pak de telefoon en begin het nummer in te toetsen. Waarom blijf je niet gewoon hier, tot je moeder thuis is? vraagt Marc. Hamish kijkt hem vuil aan. Pak eens wat ijs voor haar, sukkel, bijt Marc hem toe. Hamish kijkt niet-begrijpend. Uit de vriezer. Doe het in een plastic zakje en wikkel er een theedoek omheen. Gebruik maar een heel bakje uisklontjes. Schiet op!. Hamish staat op. Marc schudt zijn hoofd. Behalve de leren bank en de leunstoel staan er in de woonkamer nog een glazen salontafel en een breed opbergding van rood metaal dat eruitziet als een op zijn kant gezette locker op korte verchroomde pootjes. Daar staan de tv en de dvd-speler op. Ik staar ernaar alsof ik het reuzeboeiend vindt, vooral omdat ik Marc niet aan wil kijken. Shawna zou over de rooie gaan, als ze wist dat ik hier was. Meestal zitten wij beneden zegt Marc. Maar ik denk dat dat een beetje moeilijk wordt met je voet... Hij kijkt naar de gang. Heb je beneden een grotere televisie? zeg ik en ik probeer plagerig te klinken, zoals de Rideau-meisjes op school. Hij kijkt omlaag naar zijn knieen en grijnst, blozend. Hij heeft echt een heel lieve lach. Het kuiltje in zijn wang is zo diep dat hij als pennenhouder zou kunnen gebruiken. Laten we naar beneden gaan zeg ik en ik probeer overeind te komen. Volgens mij haal ik het wel. De leunstoel schiet omhoog, en mijn voet ramt tegen de grond. Ik kreun van de pijn, en Marc snelt naar me toe. Hamish komt aanrennen met het ijs. Rustig, pas nou op. Kom maar. Marc steekt zijn arm onder mijn benen. Wat doe je nou man? vraagt Hamish. Ik breng haar naar beneden. Doe de deur open zegt Marc Ik wil net zeggen dat ik te zwaar ben, maar Marc tilt me op zonder een spier te verrekken. Hij lijkt het nogal belangrijk te vinden om mij naar beneden te krijgen. Zijn grijze trui kriebelt een beetje, maar zijn hals ruikt naar zeep. Hij draagt me naar de kelderdeur, en ik kijk de steile trap af naar beneden. Misschien is dit toch niet zo'n goed idee zeg ik, me afvragend hoe ik op een beleefde manier uit zijn armen wegkom. Geen probleem zegt Marc. Hamish, ga jij maar voorop, dan kun je haar opvangen als ik struikel. Hamish springt de trap af, met de roodgeruite theedoek vol ijs in zijn hand. Ik voel dat Marc de eerste stap omlaag zet. Hij houdt zijn adem in. Ik draai mijn gezicht tegen zijn borstkas, zodat ik niet hoef te kijken. Ik voel me net een levende barbie. Ik hoor Hamish grinniken, beneden aan de trap. Je maakt haar doodsbang man zegt hamish, alsof ik hem niet hoor. Ik concentreer me zegt Marc. Nu hoor ik hoe hij zich inspant. Ik wel dat dit voorbij is. En dat is het voorbij, en zit Marc op de bank met mij nog steeds in zijn armen, zodat ik in feite bij hem op schoot zit, met mijn benen over de zijne. Ik haal mijn arm van zijn nek en probeer van hem af te glijden, maar hij houdt mijn knieen tegen met zijn hand. Je moet je voet omhooghouden zegt Marc. Hamish gromt. Ik voel mijn wangen rood worden, en stop mijn haar achter me oren. Ik hoop dat ik er niet al te zweterig uitzie. Ik hoop dat mijn oksels niet stinken. Nu weet hij precies hoe zwaar ik ben. Dat had je echt niet hoeven doen zeg ik. Mijn gezicht gloeit helemaal. Hij hijgt en glimlacht naar me met zijn geweldige lach. Hij is zo mooi. Ik kan gewoon niet geloven dat hij naar me kijkt. Ik zou allergisch moeten zijn voor zijn ogen, maar dat is niet zo. Ik kijk hem recht aan. Het is alsof ik naar de zon kijk. En hij is degene die zijn blik afwendt, naar mijn voet. Hamish zegt hij. Ijs. Hamish loopt naar ons toe en geeft Marc het ijs. Marc gebaart dat ik mijn voet omhoog moet doen. Ik leg hem in zijn zachte handen en leun achterover in de hoek van de bank, en hoop dat ik er ontspannen uitzie. Mijn hele linkerkant is verkrampt doordat ik mijn best doe om op zijn schoot te blijven zitten. Hij kijkt me in mijn ogen en duwt het ijs tegen mij enkel. Ik vertrek even mijn gezicht en lach dan. Ik denk dat hij me leuk vindt. Ik voel me een idioot. Ik kan niet stoppen met lachen. Dan stijg ik op uit mijn lichaam en zie ik on drieen in de kamer alsof ik een bewarkingscamara ben die boven aan de trap hangt. Ik zie Hamish naar ons staan kijken met zijn televisieogen en ik zie Marc en mij op de bank als een verliefd stel in een goedkope televisiefilm over tienerzwangerschappen. Zo beginnen die dingen. Het meisje struikelt, de jongen draagt haar naar de bank, de beste vriend vertrekt.... Ga wat te drinken voor ons halen, sist Marc tegen Hamish. Ik barst bijna in lachen uit. Het is net een film, en ik ben de ster. Voor deze ene keer. Hamish verdwijnt weer naar boven en laat me alleen met Marc. Ik glip weer terug in mijn lichaam en voel hoe de kelderlucht erlangs strijkt. Ik reuk de geur van sportsokken vermengd met gemorste cola en hoor het gezoem van een vriezer tegen de achtermuur. De plooien in de bruine velours bank snijden in mij kont, die zwaar op de zitting drukt omdat ik mijn benen niet met hun volle gewicht op Marcs schoot wil laten rusten. Het voelt alsof mijn brein en hart voornamelijk in mijn rechterbeen zitten, want daar zijn Marcs handen. Ik voel een soort kracht uit zijn handen komen, een kracht die er is omdat hij me leuk vindt. Ik ga er sneller door ademen, maar niet op een zenuwachtige manier. Het is net als wanneer je wakker wordt nadat je lekker hebt geslapen en je de warmte voelt van de denkens die op je liggen. Je voelt je veilig, hoewel je weet dat je die dag een belangrijk proefwerk hebt. Je weet dat je zenuwachtig gaat worden, maar dat is later, nu voel je je gewoon lekker warm. Op die enkel na dan, die 1 bonkende vleesbal van pijn is. Hoelang ken je Hamish al? vraag ik Marc. Ik hoor het mezelf zeggen. Het klinkt ver weg. Zes jaar. Hij woont hier zo'n beetje. Zijn vader is een zo'n beetje. Zijn vader is een echte rotzak. Hij schreeuwt altijd en krijgt al een woedeaanval als ik de kranten niet op de juiste manier zijn opgestapeld. Hier is het beter zegt Marc. Ik kijk om me heen. De ene helft van de keldervloer is bekleed met tapijt, de andere helft is kaal beton. Ik zie dat ze achter in de kelder een kleine skateboardramp hebben opgesteld en dat er een basketbalnet hangt. We zitten in een klein zithoekje bij de trap, op een oude, met bruine velours beklede bank eb eeb klein houten krukje dat onder de verfspetters zit en vlak voor de televisie staat. Ik voel dat Marc naar me kijkt terwijl ik de kamer in me opneem en ik kan het niet helpen, ik moet gewoon terugkijken. Hij staat naar me met zijn mond een beetje open en zijn ogen half gesloten. Ik kijk snel omhoog, de trap op. Waar blijft Hamish? vraag ik. De blik in Marcs ogen maakt me nerveus. Hij trekt mijn benen nog wat steviger op zijn schoot. Wat doe je nou? Ik giechel. O, nee. Ik giechel. Sst, zegt hij en hij leunt voorover en zoent me. Het duurt duizenden jaren. Ik voel dat randen van zijn lippen tegen de mijne, hij legt zijn hand tegen mijn achterhoofd om me overeind te houden en laat zijn vingers langs mijn nek glijden. Dan is het weer voorbij. Knal. Als een elektrische schok. Dit is Marc, denk ik. En dan denk ik: Masc is hier wel erg bedreven in. Zijn gezich terug, en we kijken allebei omhoog de trap. Hij likt langs zijn lippen. Heb je zin om een keer uit te gaan? vraagt Marc.

Wil je horen wat ze zegt lees dan ook de volgende deel.

Aantal keer bekeken: 4450
Waardering: 8.28 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 292 bezoekers online