Lees het verhaaltje: De dag, het begin, het einde. op verhalenlezen.

De dag, het begin, het einde..

U leest om dit moment het verhaal De dag, het begin, het einde. gepost door Noortje. Dit verhaal is gepost in de categorie kinderverhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar kinderverhalen?
Categorie: kinderverhalen
Gepost door: Noortje
Gepost op: 2010-6-29

Verhaal:

De dag, het begin, het einde.
Lief Dagboek,

Vandaag naar school! Ik heb er zo'n zin in. Na al die jaren hard werken op het erf wil ik weleens wat anders, snap je dat? Ook ben ik bang: straks weet ik als enige geen antwoorden op de vragen van mevrouw Ubkari. Zou ze erg kwaad worden? Ze schijnt heel streng te zijn. 'Jalai! Komen, je moet water halen!' Mijn zus Wine rent de hut binnen. 'Kom je nou?' Ik knik en stap op. Het begint al leuk! Denk ik een heerlijke schooldag te gaan beginnen, moet ik EERST nog klusjes doen; bah. Mijn moeder maakt de rijst alvast klaar. De waterbron is boven op de berg, dus dat is even klimmen. Bij de put is het druk. De knappe Shali haalt water voor zijn familie. Ik ben verliefd op hem, hij is zo leuk! Als ik nou zou weten wat hij van mij vindt! 'Ey Jalai! Ga je ook naar school zo?' Ik knik verlegen. Hij lacht zijn witte tanden bloot (Zoo lief). 'Super! Dan zie ik je zo!' Hij rent weg. Zoo knap! Opeens schrik ik. Ik hoor een schot en een gil. Zijn het.. 'Jalai!' Shali komt terug gerent. 'Kom, KOM!!' 'Wat.. wie?' hoor ik mezelf zeggen. Shali grijpt mijn arm en sleurt me mee de andere kant op, de bosjes in.
'Soldaten.' fluistert hij in mijn oor. 'Wat voor..' Weer een schot. Een kreet. Ik weet dat er oorlog is in het land, maar hier heb ik er nooit wat van gemerkt. *KNAL* Ik hoor harde stemmen. Dialecten van ver van deze streek. Maar ik versta ze.... We rennen door de dichte bush naar de achterkant van de berg. Opeens sta ik oog in oog met een soldaat. Hij schiet op een oude man, en raakt mij. Alles wordt zwart....
Als ik bijkom is Shali weg, en ben ik weg. Ik bedoel: weg van de plaats waar ik viel.
Ben ik thuis? Ik ben niet thuis. Ik lig in een enorme zaal vol kinderen. Wat is er ooit..
*BAM*, de deur wordt hardhandig open gegooid. Een man met een groen uniform aan komt binnen. *BAM*, de deur is weer dicht. De kerel schraapt zijn keel. 'HE! Staan jullie. Dat is REGEL 1. Jij daar, opstaan, NU! Een klein jongetje begint te huilen. Zo te zien heeft hij iets aan zijn been, waardoor hij niet gemakkelijk staat. 'Hou je bek!' Ik kijk om me heen of ik Shali zie, maar ik zie hem nergens. Waar is hij? Heeft hij mij alleen achtergelaten?! De deur gaat open. Een tweede man in uniform komt binnen met nog tien kinderen. Shali! GODzijdank hij is er. Hij ziet me en zwaait uitbundig, alsof we hier voor de lol zijn. Nee dus. De eerste man wijst naar Shali en foetert hem uit. 'Hoe haal je het in je bolleknollen-kop om te zwaaien, en dan nog wel naar EEN MEISJE?!' 'Meneer, ik..' De tweede kerel geeft hem een klap. 'Au!' Ik ren naar voren. 'Meneer.. Shali!' Opeens voel ik mijn arm. Ik kijk en gil. Er zit een enorm, rond gat in. Van het schot! Ik zak in elkaar. De man ziet mij en ziet mijn arm. Hij pakt mij bij mijn sjaal en loopt met mij de deur uit. 'Wat gaat u doen?' De man kijkt me kwaad aan. 'Iets heel aardigs; je arm eraf hakken, anders wordt het linke soep.' Ik kijk of hij lacht, maar hij meent het oprecht. Ik sputter wat tegen, en krijg een stoot tegen mijn kaak. 'AU!' Buiten legt hij mijn arm op een blok hout, en pakt zijn mes................ Ik wil gillen maar het lukt niet.
Echt waar! Er komt geen geluid uit mijn keel.
Maar mijn hart, denk dat het uit mijn keel ploft! Ik zie het mes niet, maar ik voel het wel. In één knal ligt mijn onderarm op de grond.
Nu gil ik wel; MET geluid.
Ik huil en schop. De man scheldt me uit voor.. voor..
Shali, kom me redden, denk ik, maar hij komt niet.
Later hoor ik van hem dat hij ook werd geslagen, maar nu..
'LAAT ME LOS,' hoor ik mezelf krijsen. Ik sla woest om me heen.
Ineens zie ik de man met een geweer in zijn hand. Hij briest en ik gil. Hij drukt in..
Een andere man komt aan stormen. 'Nee!' Het geweer gaat af, ik ren weg. De tweede man wordt geraakt door zijn collega, vriend. Ik kijk om, slik één keer, en ren snoeihard weg. Ik lig op een matje ergens in een zaal. Te liggen. Ik was weggerend, maar een andere man dan die engerd heeft me gegrepen. Zonet heb ik heel erg hard gehuild. Pijn dat het doet! Meisjes en jongens zijn nu gescheiden, dus ik kan ook niet meer met Shali praten. Straks gaat hij weg.. en ik niet! 'Jalai! Psst..' Shali? Ik ga overeind zitten en kijk rond. De deur staat op een kier en Shali kijkt me bezorgd en vragend aan. 'Wat is er gebeurd?' Hij kijkt naar mijn arm, nou ja, dus NIET naar mijn arm.. 'Ze hebben..' begin ik. Een andere deur gaat open en de griezel verschijnt. Shali duikt weg achter een baal droog gras. De man kijkt even rond en verdwijnt weer. Shali trekt me mee naar buiten. Het is donker en koud, ik heb geen jack of wat.. 'We gaan ontsnappen!' In het licht van de maan schitteren Shali's ogen nog mooier, nog donkerder. 'Ze hebben mijn arm eraf gehakt, vanwege die wond!' fluister ik. Langs de bomen vlakbij de zaal staan mannen op wacht met geweren. Brr.. Ik ril, niet van de kou, van de angst! Dan krijg ik opeens een ingeving. 'Kruipen,' bevel ik. We kruipen langs de zaal, langs de mannen. Daarna rennen we hard weg. We zijn ontsnapt.... Dear Diary,

Ik was je kwijt! Ondertussen is er echt een heleboel gebeurd! Nadat we ontsnapten liet ik mijn dagboek vallen. Ik keek om maar er kwamen bewakers aan! We renden door, hoorden schoten. Af en toe lieten we ons vallen om stukken te kruipen. Na een hele tijd kon ik ECHT niet meer. Mijn arm deed zo'n pijn dat ik flauwviel. Shali heeft het bewezen: hij is echt de liefste jongen op aarde, ook al ken ik er niet zo veel! Hij tilde me op en droeg me nog een heel stuk verder. Maar na enkele kilometers kon ook hij niet meer. Hij liet mij en zichzelf vallen. Waar waren we? Geen idee.. We vielen en slaap en we waren gered. Dachten we..
Uren later werden we wakker in het kamp waar we uren daarvoor waren ontsnapt. Mislukt. Twee bewakers hadden ons teruggevonden en weer meegenomen. De sukkels. Ik was stomverbaasd en moe. Maar het was anders: we lagen niet in de grote zaal, we lagen samen in een kleine nauwe ruimte. Het was heet en we waren met touwen aan onze matten vastgebonden. Al mijn botten deden pijn. Veel weet ik er niet meer van, maar dat wel! Ik viel weer in slaap. Een verontrustende dit keer. Ik droomde van mijn moeder en zus.. Het dorp was verwoest en mijn moeder was weg. Mijn zus zag ik niet, ik hoorde haar enkel gillen..
Opeens ging de deur open. Een stel onbekende mannen verscheen. Daarna kwam ook de griezel binnen. 'Dus de prijs is goed afgesproken?' vroeg hij. 'Zoveel als ik daarnet zij en geen cent minder, begrepen?' De anderen knikten en ze pakten ons bij de benen. Ik wilde gillen, maar ik was alweer mijn stem kwijt. De vreemde mannen hadden paarden, waar ze ons op zetten. Er stonden er nog veel meer. En kinderen, een heleboel. Met gescheurde kleren en vermoeide gezichten. Ik huiverde. Als ik het goed begreep waren dit net zoals wij eigenwijze kinderen, die niet meewerkten. Nog één keer zag ik de griezel, toen werd er een kap over mijn hoofd getrokken en reden we weg................ AU, denk ik als ik wakker wordt.
Mijn god, echt AU! Ik zit nog steeds op een paard, en mijn botten zijn zo verkrampt als het maar kan. De kap is van mijn hoofd afgetrokken. We lopen ergens. Vraag me A.U.B. niet waar, want ik heb geen idee. Ik kijk achterom en krijg meteen een klap tegen mijn voorhoofd. 'Voor je kijken, Sóla!' Wat in hemelsnaam betekent sóla? Vast een dialect-woord ofzo. Naast me zie ik Shali. Hij glimlacht. Waarom? Vind hij dit leuk? Nee, hij doet het om me moet in te spreken. Nou, dat is dan aardig mislukt. Waar gaan we heen? Wat gebeurt er met ons? Nee he, begin ik haast te huilen! Na uren rijden stoppen we voor een kampement. Ik snap meteen dat dit niet zomaar een kamp is: hier wordt hard gewerkt. Jongens sjouwen rond met balen stro, meisjes zijn er niet.. HUH? Wacht.. ze dachten dat ik een jongen ben! Ik heb kort haar en ik lijk soms behoorlijk op een jongen, dus zo gek is het niet. Maar nu zit ik in een ''jongenskamp''. Dan schiet me iets te binnen. Kindsoldaat. Worden we daarvoor opgeleid? Shali heeft het ook door en lacht zacht. Ik ook. We stappen af. IK hoor een knak in mijn rug en kreun hardop. Shali neemt me bezorgd op. 'Gaat het?' Een man pakt hem vast en slingert hem tegen een muur. 'SHALI!' Er stroomt bloed uit zijn wenkbrauwen. Ook ik wordt vastgegrepen en meegenomen. Ik zie Shali met gesloten ogen liggen.. Heb je ook weleens zo supererg angstgevoel?
Nou, ik wel. Ik ben nog nooit ZO bang geweest, I'M SERIEUS!
Misschien is Shali wel dood, en misschien wordt dit kamp MIJN dood.
Ik probeer na te denken over een ontsnapping, maar het is alsof mijn hersens zijn verpulverd.
'WERK!' De man draait hardhandig mijn enige arm om. 'Laat me..' Kedeng..>klap tegen mijn harses. Dan voel ik pas de honger. En dorst. Mijn tong voelt als het vel van een nijlpaard.
En dan slaat het noodlot toe: de man gaat eten. En ik krijg niks.
Mijn buik draait en ik geef over. De man vloekt en pakt zijn geweer. Ik blijf stokstijf staan. Kracht om weg te lopen heb ik gewoon niet meer. Ik voel niks. Heeft hij al geschoten?
Nee..
Hij huilt. Hij huilt! Wat moet ik?? Opeens ben ik moe. TE moe. Ik val neer en slaap..

Wakker!
Licht..Stemmen..Sch oten..
Slaap. Wakker!
Licht..Stemmen..Gej uich..
Pijn.. stemmen..nee niet schieten!
au..mijn hoofd.. stemmen..gegil
Slaap.

'Jalai! Jalai we zijn gered!!'
Ik schrik nu echt wakker. Wie is dat? Mijn arm doet pijn, mijn hoofd klopt, en mijn botten trillen.
Au. Shali staat voor me. Hij kijkt trots. Gered? 'Wat?' Mijn stem is schor. Heb ik het nou wel goed gehoord? Het kan toch niet.. Dan komen er mannen in blauwe pakken de ruimte binnen. Shali rent op ze af. 'Ik ben Shali! En dat is Jalai, mijn vriendin. Ze is ernstig gewond.' Wat doet hij nou? Straks worden we neergeschoten. Maar de mannnen en één vrouw knielen bij me neer en bekijken mijn arm. Shali legt alles uit en lacht naar de onbekende mensen. 'Jalai, kijk toch niet zo vreemd, ze hebben ons gered!' De vrouw glimlacht naar me en stelt zich voor. Ze spreken onze taal! 'Ha Jalai! Mijn naam is Emma.. Wij zijn van unicef.' De rest hoor ik niet meer, alleen dat ik er heel erg slecht aan toe ben en nog meer. Ik val in slaap en word lange tijd niet meer wakker.. tot................ ................... Als ik wakker word is alles anders.
Alles.
Ik lig in een zaal waar alles, maar dan ook alles ALLES wit is.
Behalve is zelf, natuurlijk.
Is dit nou wat je noemt..
een ziekenhuis? 'Ha Jalai!' Shali (vrolijk als altijd) komt de zaal binnen.
'Hoe gaat het? Ik was ZO bezorgd over je, je was helemaal wit en je bent met spoed hierheen gebracht, serieus TE griezelig! Je hebt 4 dagen geslapen, ben je niet goed wijs of zo?' Hij lacht me toe. Ik voel me echt beter. Mijn arm klopt nog maar er zit verband en gaas omheen en het voelt goed. Verder voel ik me fit en.. opgelucht..?! Is alles nu voorbij? Was alles een droom? Nee, mijn arm is er echt niet zomaar af!!
'Shali,' zeg ik dromerig.. 'Zei je nou dat ik.. dat ik je vriendin ben?' Ik zie dat hij rood wordt, was dit een verkeerde opmerking ofzo? Ik wil het wel echt weten. Dan breekt zijn lach weer door en komt hij dichterbij. Hij gaat op mijn witte deken zitten. Zijn ogen knipperen van het zonlicht, als hij met zijn hoofd naar voren buigt.............. ................... ................... ......... De deur vliegt open.
Ik schrik en Shali springt van mijn bed af. Net op tijd.
De zuster komt de kamer in en kijkt misprijzend naar Shali.'Naar de jongenszaal jongeman! Hoe durf je!!' Shali zwaait naar me en rent weg.
Jammer. Maar hij houdt dus echt van me! Ik voel me zo blij!
De zuster lacht naar me en geeft me een lap.
'Je mag nu onder de douche, Janine helpt je wel daar! Vanmiddag mag je naar huis.'
Er gaat een schok door me heen. Ik had helemaal niet meer aan thuis gedacht na die droom!
Aan mama en mijn zus.. Oh, zouden ze me missen?!
'Daar moet ik trouwens nog wat over zeggen!' De zuster gaat op een stoel naast mijn bed zitten. 'Als je ouders en familie er niet meer zijn..' *SCHOK* 'en als je nergens anders terecht kunt wordt je verplaatst naar een kindertehuis. Daar is het ook heel gezellig en fijn. Maar maak je vooral geen zorgen!' Geen zorgen? Waarom vertelt ze het me dan?! Want het kan natuurlijk wel.. misschien zijn ze wel ontvoerd of.. nog erger. Één minuut geleden keek ik naar vanmiddag uit, maar nu is alle blijdschap weer verdwenen. Als ze er niet meer zijn.........
'Kom je nog?' De zuster maakt een uitnodigend gebaar naar de deur, en ik stap uit mijn bed. 'En over je arm, verzorg hem elke dag goed, je zult er eeuwig last van hebben, en als je geld hebt kun je er een kunstarm aan laten monteren. Ik knik. Ik loop de gang op. De zuster die Janine heet legt me uit hoe dat knoppengeval werkt en ik geniet ervan. Daarna krijg ik schone kleding, wat een heerlijk gevoel is, en krijg ik slippers aan. Ik ben benieuwd hoe Shali en ik erheen worden gebracht. Eigenlijk weet ik ook niet hoever het is. In welke stad zijn we? Geen idee dus, voor de zoveelste keer!
Even later mag ik weer genieten van Shali' s stralende ogen. Fantastisch om naar te kijken.
Straks moet ik naar een kindertehuis en hij niet!
Nee, dan zou ik bij hem mogen wonen. Of niet?!
De rit is lang, en er hangt een gespannen sfeer. De chauffeur van de truck kon niks vertellen over de toestand in in dorp. Hij stopte voor de berg, verder kon hij niet rijden. We bedankten hem en stapten samen met Janine, die trouwens geen zuster bleek te zijn, uit het voertuig. De klim (en de angst) kon beginnen. We merkten zó dat Janine dat niet gewend was. We moesten haar constant helpen en omhoogtrekken. Toen we bovenop waren, dronken we opbeurten uit de waterpomp, zelfs onze keurige klimgenote. Nu gingen we naar beneden. Opeens stond mijn hart stil.
Ik keek.. ik zag.. en ik gilde. Nee, denk ik.
NEE< WAAROM?!
Er ontploft iets in mijn hoofd. Ik weet niet wat.
Of wel..
Alle spanningen van de afgelopen tijd knallen uit elkaar terwijl ik gil, huil, en ren. Naar beneden.
Ik wil niet, maar ik kan niet stoppen. Ik wil wel. Niet. Wel. Ik hoor Shali roepen. Janine pakt me vast en kijkt me aan. Ik val en gil dat ik liever dood wil. Er schiet vanalles door me heen. Woorden.. ik.. Schot..arm..nee.. niet doen..pijn.. shali.. ogen..rennen..au..g illen..paarden..zwa rt..slaap..doe niet..blauwe pakken..douchen..tr uck..waterpomp....
Alles gaat op de juiste volgorde van tijd en gebeurtenissen door mijn hoofd in een paar seconden. Hoe kunnen gedachten zó'n pijn doen?! Je bent vast verbaasd en je vraagt je af: Jalai, wat zie je dan? Ik wil het liefst zeggen dat ik het niet kan beschrijven, maar weetje: ik kan het wel.
Het eerste beeld wat is zag, en de gedachte daarbij was verderf. Dood. Vuur. Niks.
Het hele dorp rookt en vlamt. Ze hebben het in de fik gestoken. Het is verloren. Net als ik.
Het tweede beeld was een mens. En niet zomaar een mens. Het was mijn oom. Dood. Verderf. Vuur. Niks. Ik gil een langgerekte toon. Hard en kwetsbaar. Dan ren ik naar mijn huis. Verbrand en haast helemaal verkoold. Op het erf ligt een dode kip. Het hele dorp is verloren.... Net als ik. Ik huil.
Al vier uur lang.
De droge rivier wordt aardig gevuld door al mijn tranen.
(Niet grappig.)
Shali huilt ook,en dat heb ik nog nooit gezien. Janine loopt heen en weer te bellen. Er is niemand meer in het dorp, en Shali en ik moeten naar een kindertehuis.
Ik wil niet.
Wanneer zag ik mijn familie voor het laatst? Ik heb geen benul van tijd, dus ik weet het niet.
Ik weet alleen dat dit geen moment is om te lachen.
Wel om te huilen?

Rijden in de truck. Weer helemaal terug.
We kwamen te laat, voor niks!
Ik sta ervan te kijken hoe snel ze dat met het kindertehuis in orde hebben.
Meteen de volgende dag worden we erheen gebracht.
Een nieuw, wanstaltig leven kan beginnen.

Eerste indruk: gezellig.
Ervaring nu: verschrikkelijk.
Elke dag komen er mensen kijken naar alle meisjes en jongens. Europeanen voornamelijk. En ze willen allemaal een baby. Haast allemaal dan. Want vandaag is het raak. Ze kijken naar mij! Een vriendelijke vrouw, mollig van figuur, lacht naar me. Ze lijkt me aardig. Wordt dit mijn nieuwe moeder..? Ik ben bang.
Moet ik weg uit mijn vertrouwde moederland?
En zie ik Shali dan nog ooit?
Kan ik nog weglopen?
Of gewoon ''nee'' zeggen?
Ik zal je trouwens even vertellen hoe het gaat hier, in het tehuis. Eerst schreef ik er niet veel over, omdat het zo stom enzo is, maar je moet het toch weten! Het is een groot gebouw aan de rivier en aan een dorpje. Boven zijn de slaapzalen; één voor je jongens, één voor je meisjes. Shali en ik zijn dus afgescheiden van elkaar. De dagindeling voor doordeweeks:
6.00: Wakker worden. Ontbijten. Je aangewezen klusjes doen.
8.00: Naar school, dat is net naast het kindertehuis. Het is wel leuk!
12.00: Naar huis. Eten. Uitrusten.
13.00: Nette kleding aan en in je ''hokje''. Dat is in de lange gang; er zijn allemaal kleine hokjes, waar in elk één persoon gaat. Je moet dan heel lief en stralend kijken, want anders wil niemand je. Maar wil ik dat iemand me wilt? Ik weet het niet. Écht niet.
17.00: Je aangewezen klusjes doen. Huiswerk doen.
18.00: Eten. Samen iets gezelligs doen. Huiswerk doen.
8.30: Naar boven. Slapen.
Op zaterdag en zondag is het allemaal een beetje anders, en voor de baby's natuurlijk ook!
Nu weer over die vrouw. Er komt ook een man aan, die dus háár man blijkt te zijn. Ze lijken me allebei heel aardig. Gewoon hun uitstraling.
We hebben lang gepraat. Ik moest uit mijn hokje (voor het eerst) en we gingen praten. De vrouw heet Mary, en de man Curt. Ze hebben een dochter: Janne. Ze wonen in Londen en willen mij graag adopteren en vroegen naar mijn antwoord. En gek genoeg: ik zei ''ja''! Uit het dagboek van Janne, mijn nieuwe zus!

Dear diary, (DAGBOEK VAN AANKOMENDE ZUS)
A nightmare. For me. For that child was probably the day of her life. Although, maybe not. I mean, they must / should be familiar from her mother, and that's really bad. I see myself not going to Africa, honestly! But for me it was a nightmare. Dad and Mom had to land with such an impossible name somewhere in Africa. Just to go on holiday. Well, a simple''holiday''was not because they came back with a girl. UNFINISHED SPOKEN! So much .... They were at the airport, and I was home with the neighbor. That led to me all week. Stupid! When Mom suddenly called: yes with Mom, we have adopted a girl of your age. The neighbor quite happy for us, I had a heart attack. But I did not mean it would be very nice ....

Mary en Curt zijn aardig. Oftewel: super aardig! En dat is een probleem. Je zult denken: fijn! Maar het is echt niet leuk. Want wat moet ik nou? We staan op het vliegveld, waar ik nog nooit ben geweest. Ik ben bang. Wat moet ik OOIT doen ik Engeland? Oke, we hebben alles besproken. Urenlang. En toch.... 'Kom je Jalai?' Curt grijnst naar me en trekt me mee. Door de drukte. Drukte die ik nog nooit heb meegemaakt. Ik laat me meevoeren. Opeens sta ik stil. Op een groot scherm vertelt een verslaggever over de ramp die onder andere mij is overkomen. Over mijn dorp. Ik sta stokstijf. Ze laten foto's zien. Ik wil niet kijken, maar ik kijk. Ze laten beelden zien van hulpeloze mannen, gillende vrouwen en huilende kinderen. Lijken, bloed. Wie heeft al die foto's kunnen maken? Mary slikt en pakt me vast. 'Kom maar, meisje.' Ik wil weglopen, als ik opeens iets zie waar mijn hart van stilstaat. Mijn moeder en zusje. Dood. Ik val. Ik wordt wakker als we in de auto zitten, op weg naar mijn nieuwe huis. Voor altijd mijn nieuwe huis............... ................... .

Janne en ik werden vriendinnen. Ik ging naar school samen met haar. Toen ik 18 werd ging ik naar mijn geboortedorp en vond daar een doodongelukkige Shali. Hij dacht dat ik nooit terug zou komen, en ik dacht dat ik hem nooit meer zou zien. We zijn nu getrouwd en hebben 2 lieve dochtertjes: Wine (mijn zusjes naam) en Yesmah (zijn zusjes naam). Curt en Mary wonen nog waar ze wonen, en ik woon in mijn oude dorpje. Ik kreeg gister een brief dat Janne gaat trouwen met ene Bernie. Nou ja, Europese namen zal ik nooit goed kunnen uitspreken. Wacht.. Shali roept me................. ................... ................... ...................

Aantal keer bekeken: 3715
Waardering: 6.59 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 27 bezoekers online