Lees het verhaaltje: De dief op verhalenlezen.

De dief.

U leest om dit moment het verhaal De dief gepost door Samantha Williams. Dit verhaal is gepost in de categorie spannende verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar spannende verhalen?
Categorie: spannende verhalen
Gepost door: Samantha Williams
Gepost op: 2009-1-24

Verhaal:

De dief
Dit verhaal speelt zich af in de jaren zeventig, toen er nog geen beveiligingen waren in de winkels en niet veel (of helemaal niet) elektrisch apperatuur was.
'Sam, Samantha!' roept mijn moeder aan de trap.'Kom je even?'. 'Jaha, ik kom al!' roep ik terug en ik loop sloffend naar beneden. 'Wil je even een paar boodschapjes doen, lieverd? Het brood is op, de melk en wat groenten. Doe het maar snel, want het word al bijna donker.' zegt mijn moeder die bezig is met afwassen. We zijn niet zo rijk, dus daarom besteden we meer geld aan eten en drinken omdat mijn moeder dat belangrijker vind. Ik pak mijn jas en loop naar buiten, de koude lucht in. Het is winter en de bomen zijn kaal. Op sommige plekken is het glad en overal ligt sneeuw. Ik pak mijn fiets en race naar de stad, waar een supermarkt is. Als ik daar aankom, zie ik dat er niet veel mensen zijn. Ik loop de winkel in, gelijk naar de groenten. Daarna naar het brood en dan naar de melk. Net als ik naar de kassa wil gaan, zie ik dat er een jongen ongeveer even oud als mij, schichtig om zich heen kijkt en dan een fles frisdrank en één zak brood in zijn tas en jas moffelt. Wat moet ik nu doen? denk ik. Moet ik het tegen een cassiére zeggen, moet ik net doen alsof er niks aan de hand is of moet ik hem achterna gaan. Ik zie dat de jongen al de winkel uitloopt. Ik kies voor het laatste: hem achterna gaan. De supermarkt heeft nog geen beveiliging, dus hij kan zo wegglippen. Ik reken af bij de kassa en dan ren ik naar buiten om te kijken waar de jongen gebleven is. Hij is nergens te zien. Net als ik me wil omdraaien, zie ik de jongen staan. Hij trekt me mee naar een klein steegje en gaat daar op een baksteen zitten. 'Euhh...Hoi?' zeg ik aarzelend. 'Jij hebt me gezien, hé?' zegt hij kalm. 'J..ja, maar hoe weet jij d...' ik wil mijn zin afmaken maar de jongen onderbreekt mij. 'Gezien natuurlijk.' de jongen pakt iets uit zijn zak. Ik zie dat het een mes is. Angstig kijk ik van de jongen naar het mes en weer terug. Hij houd het mes bij mijn keel. 'Jij gaat niet naar de politie, afgesproken!? Als je dat dan ook maar één keer waagt, snij ik je strot door!' zegt hij dreigend. 'N...natuurlijk zeg ik het niet.' fluister ik nog maar net hard genoeg zodat de jongen het ook hoort. 'Dat is je geraden ook! Beloof je het?' zegt hij, zijn mes nog steeds op mij gericht. 'J...ja.' zeg ik en de jongen doet zijn mes weer in zijn zak. Hij lijkt zelfs vriendelijker te kijken. 'Tja, ik moet wel voorzichtig zijn met mensen. Straks veraden ze de hele boel. Ik heet trouwens Charlie.' 'Uuhh....Ik heet Samantha...Je mag me Sam noemen. Owja, ik ben 15, als je dat graag wilt weten…’ zeg ik. ‘Okee, Sam. Nou, je hebt geluk want ik ben ook 15. Dusse, je vraagt je waarschijnlijk af waarom je hier bent, hé?’ zegt hij. ‘Eeeh…Eigenlijk wel, ja.’ zeg ik. ‘Nou, jij had mij gezien. Daarom, enne, ik moest even zeker weten of je het niet door zou vertellen.’ zegt hij. Samantha voelt dat er een pijnlijke stilte komt dus ze verzint snel iets. ‘Mag ik dan weer gaan? Mijn moeder wacht op me.’ ‘Tja, moeders…En om je vraag te beantwoorden: nee, je mag nog niet weg.’ zegt hij. ‘Wat is er nou weer?’ vraag ik geïriteerd. ‘Je moet nog één ding voor me doen zodat ik zeker weet dat je het niet doorvertelt…’ zegt hij geheimzinnig. ‘Je moet iets voor me stelen, want als je mij dan verraad, moet je jezelf ook veraden omdat je ook iets hebt gestolen.’ hij lacht zachtjes. ‘Maar ik heb nog nooit gestolen!’ zeg ik, trillend als een rietje. ‘Maar straks wel…’ zegt hij. ‘Je moet nog één brood voor me halen, pas dan geloof ik je.’ ‘En wanneer moet ik dat dan doen?’ vraag ik. ‘Nu…’ zegt hij en hij trekt haar mee naar de ingang van de winkel. Ze gaan achter het muurtje staan dat naast de winkel staat. ‘Okee, ik leg even uit hoe het moet. Je loopt straks heel rustig de winkel binnen. Je kijkt of er niemand is en je pakt een brood. Die stop je in je tas of onder je jas. Dan loop je weer heel rustig de winkel uit en ren je naar mij toe. Ik ben in dat ene steegje en ik kan je zien, dus als je het ook maar één keer waagt de cassiére erbij te halen, weet je wat er gebeurt…’ zegt hij terwijl hij haar dreigend aankijkt. ‘Ga, nu!’ Ik loop zo rustig mogenlijk de winkel in. Ik zie gelijk waar het brood ligt en loop ernaartoe. Dan kijk ik schichtig om me heen, net zoals Charlie deed, en graai een brood van de broodplank. Die stop ik onder mijn jas. Opeens voel ik een hand in mijn nek. ‘Zo, en wat denk jij te doen? Een brood stelen, hé! Hier met dat brood!’ Ik schrik en kijk recht in het gezicht van een vrouw met een paardenstaart. Het is een cassiére. Langzaam pak ik het brood dat ik onder mijn jas verborgen had en geef het aan haar. Alles is nu verloren, denk ik. Ik krijg de schuld terwijl iemand mij heeft gedwingt het te doen… De cassiére houd me nog altijd stevig vast. ‘Jij blijft mooi hier wachten, dan ga ik de politie bellen!’ zegt de vrouw terwijl die denkt: Zo’n bang meisje durft echt niet weg te rennen, hoor! Maar ze had het fout want toen de vrouw eenmaal weg was, rende ze keihard naar haar fiets, deed hem van het slot en racete weg. Charlie had het allemaal zien gebeuren maar hij kon niks meer doen want Samantha was al weg…
Toen ik thuis kwam zag ik dat mijn moeder aan het strijken was. ‘Zo, en waar kom jij zo laat vandaan?’ vraagt ze streng. ‘Euhh…Ik…Het was druk in de winkel, dus moest ik de hele tijd wachten.’ lieg ik. Mijn moeder knikt en gaat verder met strijken. Ik had geen keus, denk ik. Mijn moeder zou woedend worden als ik het vertelde. Ik ren naar boven en ga op mijn bed zitten. ‘Het is voorbij,’ fluister ik. ‘Het is voorbij.’
Samantha had niks meer gehoord van Charlie en de cassiére. Ze zijn verhuist naar een andere stad waar Samantha een goede vriendin krijgt en verder opgroeit. Toen ze volwassen werd, ging ze boeken schrijven en werd wereldberoemd. Ze kreeg een man en twee kinderen, een meisjestweeling. Nu is ze 43 en heel erg gelukkig.

Aantal keer bekeken: 3920
Waardering: 6.71 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 337 bezoekers online