Lees het verhaaltje: De eerste Ster op verhalenlezen.

De eerste Ster.

U leest om dit moment het verhaal De eerste Ster gepost door Katie Verest. Dit verhaal is gepost in de categorie sprookjes. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar sprookjes?
Categorie: sprookjes
Gepost door: Katie Verest
Gepost op: 2007-11-14

Verhaal:

De eerste Ster
De eerste ster

Ik leun tegen de rand van het balkon. Beneden is er feest, maar ik ben niet in de stemming. Veel liever sta ik op mijn balkon en kijk ik uit over het meer. De zon gaat onder. Het lijkt alsof ze mijn hoop langzaam meeneemt. Nooit opgeven, zegt iedereen. Ik geef nooit op, maar mijn lichaam wel. Soms kan ik wel schreeuwen van verdriet. Je zult nog kunnen lopen, je kunt zelfs nog gewoon naar school. Mijn ouders en de dokter hadden het zonnig ingezien. Zonnig? Ik zie nergens zon, alleen een duistere hemel. Zij weten niet wat mijn handen voor me betekenen. Mijn handen, dat zijn ze al bijna niet meer. Het zijn nutteloze dingen waar ik me loop te sjouwen, ik kan ze best missen. Hardvochtig veeg ik een traan weg. Nee, ik heb genoeg gehuild. Het helpt toch niets. Ik zal nooit meer kunnen schrijven. Maar dat is toch niet zo heel erg? Hadden mijn ouders gezegd. We vinden wel een oplossing. Ik had ze toe willen schreeuwen dat er geen oplossing was, dat ze hun koppen moesten dichthouden. Zij weten niet hoe mijn ziekte mijn droom verpest heeft. Schrijven. Niemand weet dat, behalve mijn opa. Hij schrijft zelf ook, maar gewoon voor zichzelf. Ik zal zijn gezicht nooit vergeten toen we hem vertelden over mijn ziekte. Zijn gezicht was versteend, hij voelde wat er in mij gebroken was. We keken elkaar aan. Ik zag het verdriet als een schaduw over hem heen glijden. Hij had me altijd geholpen, was de enige die geloofde dat ik talent had. Talent, weggegooid talent. Ik weet dat ik somber denk, maar ik zie geen hoop meer. De dokter heeft het zelf gezegd. Mijn armen zullen langzaam verstijven. Hij zegt dat ik geluk heb gehad, de ziekte is niet door mijn verdere lichaam verspreid. Ik heb het nauwelijks onthouden. Ik kan nooit meer schrijven. Ineens hoor ik voetstappen achter me. Mijn opa Wim komt naast me staan. Zwijgend kijken we naar de zon, die weerspiegelt in het uitgestrekte meer. Het laatste randje is nog te zien. En ik denk aan vroeger. Aan de avonden in het koele gras, als we naar de sterren keken. ‘Weet je nog, opa?’ Zeg ik zacht. ‘Dat we altijd keken welke ster het helderst was?’ Opa glimlacht en hij kijkt omhoog, de hemel in. ‘De eerste ster die straalt al,’ zegt hij zacht. ‘Weet je wat sterren eigenlijk zijn?’ ‘Ja, brandende bollen gas, mijlen hiervandaan,’ ‘Nee, het zijn schrijvers,’ Opa kijkt me aan en pakt mijn hand. ‘Schrijvers?’ ‘Ja, zij verdienen een ereplekje in het leven. Zij hebben de kracht om hun eigen wereld te scheppen,’ Ik kijk omhoog en zie de eerste ster als een baken aan de hemel staan. De anderen verschijnen later, als de hemel donkerder wordt. ‘En zie je die?’ Opa wijst omhoog. ‘Dat ben jij. Omdat jij de verhalen in je hoofd hebt, maar niet kunt neerschrijven. Je hebt de klei, maar kunt het niet boetseren,’ Hij kijkt me aan. ‘Maar dat betekend niet dat je geen schrijver meer bent. Je bent geen schrijver als je de ene na de andere bestseller schrijft. Nee, een schrijver ben je als de woorden in je ziel wonen,’ En hij legt zijn hand op mijn borst. ‘Een schrijver ben je in je hart,’

Katie Verest

Aantal keer bekeken: 4550
Waardering: 7.00 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 67 bezoekers online