Lees het verhaaltje: De hinderlaag op verhalenlezen.

De hinderlaag.

U leest om dit moment het verhaal De hinderlaag gepost door Petar Molic. Dit verhaal is gepost in de categorie spannende verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar spannende verhalen?
Categorie: spannende verhalen
Gepost door: Petar Molic
Gepost op: 2008-11-26

Verhaal:

De hinderlaag
Zomer 2000, Pale, Republika Srpska.

De vier personen in de blauwe Volkswagen Golf hadden verschrikkelijke angst. Voortdurend controleerde de chauffeur de achteruitkijkspiegel en vroeg zich af waarom de politiewagen op gelijkblijvende afstand bleef volgen. Ook de achterin zittende vrouw keek onophoudelijk door de achterruit.
Met trillende vingers peuterde de man naast haar een cassette uit de camera en schoof die onder de zetel. Meteen stak hij een nieuwe in het apparaat. Deze vijftigjarige cameraman heette Johan Maas en hij was volledig kaal. Hij droeg een blauwe, kunstmatig versleten jeans met verschillende gaten op kniehoogte. Al jaren werkte hij in Melina’s team. Gedurende zijn lange loopbaan had hij veel gereisd en wilde avonturen beleefd. Gevaar was hem dus niet onbekend, maar instinctief voelde hij dat het ditmaal anders was. Hij keek even opzij en las dezelfde angst in Melina’s ogen.
Zij was een elegante, dertigjarige, bruinharige vrouw. Ze droeg een grijs ensemble bestaande uit lange broek, witte bloes en een licht, open vest. Ze had niets van een top-model maar was niettemin zag ze er aantrekkelijk uit. Daarboven was ze een buitengewone, goede verslaggeefster die een ongelofelijke overtuigingskracht bezat. Kwade tongen beweerden zelfs dat ze een doofstomme aan het praten kon krijgen.
Melina Thiel had zich gespecialiseerd in de Balkan problematiek. Ze was een fervente fan van Carla del Ponti en volgde haar werk met zeer veel interesse. Een van de redenen waarom zij met haar team naar Bosnië was gekomen.
Achter het stuur zat een elegante, blonde kopij van Bratt Pitt. Johan Verdonck was jarenlang professionele rally piloot en had enorme bekendheid verworven. Een zwaar ongeval maakte echter vroegtijdig een einde aan zijn veelbelovende loopbaan. Nu verkocht hij zijn diensten als chauffeur aan goedbetalende organisaties die in het buitenland opereerden. Ditmaal zat hij in het team van de“De Goede Morgen”. Voor de tweede opeenvolgende keer ging hij met Thiel op stap.
Naast hem, uiterlijk kalm, zat Slobodan Glumac, een drieëntwintigjarige Bosnische Serviër uit Sarajevo. Hij was de ingehuurde tolk. Hij droeg bijna altijd een lederen vest en broek. Het lange, tot een staart samengebonden bruine haar, bengelde tot onderaan de brede schouders. Een zonnebril met ondoorzichtige, blauwe glazen op een stevige haviksneus, verborgen zijn doordringende groene ogen.
Als geen ander begreep Glumac de ernst van de situatie.

De weg die ze volgden kronkelde doorheen grauwe bergen en leidde naar Sarajevo. Het was vroeg in de namiddag. Geen wolkje aan de hemel, prachtig weer en een ruw, maar wonderschoon decor. Alles om een toerist te bekoren.
Twintig kilometer verder zouden ze waarschijnlijk tijd gehad hebben om van deze wonderbare natuurelementen te genieten, maar hier niet. Ze bevonden zich op het grondgebied van de Republiek Srpska, de Servische federatie.
Dat was ook een reden voor hun paniekerige gedrag.
Erger nog, zij kwamen van Pale, de thuishaven van Radovan Karadzic. Daar hadden ze geprobeerd inlichtingen over hem te verzamelen. Met wat geluk waren ze er zelfs in geslaagd om zijn woning, vrouw en kinderen van op grote afstand te filmen zonder daarbij opgemerkt te zijn. Althans dat dachten zij. Vervolgens hadden zij talrijke burgers in Pale geïnterviewd, maar de meesten hadden niets willen zeggen en hadden geweigerd gefilmd te worden.
Tegen de raad van hun tolk in, waren ze uiteindelijk naar de Jahorina berg gereden. Melina wilde daar een enquête afsluiten.
De Jahorina was een berg die een tiental kilometer buiten Pale lag, te midden van andere hoge pieken rondom Sarajevo. Hij was 1913 m hoog en maakte deel uit van de Dinarische Alpen. Op de top bevond zich een skioord. Deze plaats had niet alleen internationale bekendheid verworven door de Olympische Winterspelen in 1984 maar vooral door de Bosnië oorlog van 1992-1995. Radovan Karadzic hield er namelijk zijn hoofdkwartier generaal Mladic, de commandant van het Bosnisch-Servische leger, vestigde daar ook zijn trainingskampen om er speciale eenheden op te leiden.
Melina wilde daar kost wat kost naartoe om er verschillende hotels te bezoeken en inwoners te ondervragen, in de hoop enige informatie te krijgen betreffende wangedrag van hooggeplaatste UNPROFOR militairen tijdens de oorlog. Volgens getuigenissen werden Bosnische meisjes en vrouwen in hotels gevangen gehouden en tot seks gedwongen. Hooggeplaatste Europese functionarissen en militairen zouden daar regelmatig bij Karadzic te gast geweest zijn en sex gehad hebben met gevangengehouden Bosnische slavinnen.
Melina slaagde erin om met enkele personen van het hotel daarover te praten. Totdat twee politieauto’s waren opgedoken. Zonder aarzelen waren ze als misdadigers hals over kop in hun voertuig gesprongen en weggereden.

“Sneller,” riep Melina paniekerig. De politiewagen naderde en de dubbelganger van Brad Pitt gaf meer gas. De tussenafstand stabiliseerde zich opnieuw.
“We zijn dicht bij de tunnel. Het duurt nu niet lang meer voordat we op het grondgebied van de Federatie (1) komen,” zei hij, maar hij was er niet gerust in.
De wagen reed de lange, onverlichte tunnel binnen en in de schijnwerpers zagen ze de grauwe, vochtige rotswanden met de donkere weg ineenvloeien.
“Laat ze ons in geen enkel geval voorbijsteken,” bromde de tolk. Hij kende het gevaar. Als Serviër begreep hij heel goed dat ook zijn leven op het spel stond. Door deze Europeanen naar Pale te brengen was hij een verrader geworden. Iedereen die Karadzic schade wilde berokkenen werd daar als een verrader bestempeld.
De chauffeur zag in de achteruitkijkspiegel hoe de koplampen naderden. Instinctief drukte hij het gaspedaal dieper en de wagen schoot naar voor. Gevaarlijk snel in deze donkere tunnel. In de verte kondigde een groter wordende vlek het einde aan van deze donkere gang. Eindelijk.
We zullen het halen, dacht Melina als de afstand tussen beide voertuigen zienderogen vergrootte.
“De politiewagen vertraagt,” schreeuwde Verdonck. In de verte groeide het lichtpuntje aan tot een grote, verblindende cirkel en ze zagen nu duidelijk afgetekend de uitgang.
“Dat was op het nippertje,” zuchtte Melina en ze draaide zich naar voor. Ze wilde jubelen, alle opgekropte spanning vrijlaten.
“We hebben het gehaald!” schreeuwde ze opgetogen en kneep Johan Maas daarbij hard in de arm. Ook hij lachte opgelucht en sloeg zijn arm om haar schouder.
Verdonck en Glumac bleven geconcentreerd naar voor kijken. Hoewel ze minder uitbundig reageerden, zij voelden niettemin het adrenaline-effect afnemen.
“Nog een kwartier en we kunnen een lekkere pint gaan drinken en het voorval vergeten,” jubelde Melina.
Verdonck en Glumac zagen het gelijktijdig.
“Neen,” stamelde de chauffeur. Onmiskenbare angst en paniek. Melina en Maas zagen het nu ook en hun hartslag versnelde. Ze reden de tunnel uit, maar een honderdtal meters verderop blokkeerden drie, dwars over de weg staande surveillancewagens de doorgang!
In een flits begreep Melina waarom de achtervolgers een afstand hadden bewaard. Inhalen was nooit hun bedoeling geweest!
Zij hadden hun collega’s over de radio gewaarschuwd en die hadden een straatversperring opgetrokken. Onmogelijk om die hindernis te omzeilen. Rechts een steile rotswand, links gaapte een honderd meter diepe ravijn en voor de versperring stonden vier mannen in een donkerblauw uniform. Ze hielden een kalasjnikov in aanslag. Op dat ogenblik stopte de politiewagen die hen gevolgd was aan de uitgang van de tunnel. Twee geüniformeerde mannen stapten uit en plaatsten zich achteraan de surveillancewagen om het verkeer vanuit Pale tegen te houden.
Noodgedwongen vertraagde Erwin Verdonck terwijl hij vertwijfeld naar een eventuele uitweg zocht. Die was er niet. De versperring met geweld doorbreken zou pure zelfmoord zijn. Wat een ironie, want juist achter de volgende bocht lag de federatie. De redding zo dichtbij en toch zo onbereikbaar ver. Uiteindelijk stopte hij een vijftal meter voor de vier onbeweeglijke figuren.
Van achter de wagens komend, de politiemannen passerend, naderden twee volledig in het zwart geklede gestalten met rasse stappen. Allebei waren ze groot en breedgeschouderd, droegen een donkere bril met spiegelglazen en zagen er onheilspellend uit. Fysiek gezien een tweeling. De man voorop was ongetwijfeld de teamchef. Terwijl de andere met gespreide benen en samengevouwen handen in het kruis voor hun auto ging staan, trad hij op de bestuurder toe. Een rood litteken ontsierde zijn rechterwang. Met een ongeduldige handbeweging maakte hij duidelijk dat de chauffeur het venster moest open draaien. Vervolgens boog hij zich licht voorover en de verborgen blik achter de glazen, schouwde alle inzittenden. Tot ieder zijn verbazing sprak hij uitstekend Engels.
“Ik verzoek jullie om mij zonder tegenstribbelen AL het materiaal en registraties van interviews te overhandigen. Jullie hebben zonder onze toestemming gefilmd en je hebt de privacy van onze burgers geschonden.”
De vier keken vragend naar elkaar, maar wat konden ze doen? Ze zaten in een dodelijke val. Waarom hadden ze de raad van de militaire instanties in Sarajevo in de wind geslagen?
“Ik denk dat er niets anders opzit,” verbrak Melina de drukkende stilte. Het angstzweet parelde op haar voorhoofd.
Beter het materiaal kwijt dan ons leven, dacht ze.
“Goede beslissing, mam.” De Serviër deed een wanhopige poging om te grijnzen maar het lukte hem niet om sympathieker te lijken.
Onhandig en nerveus zochten ze enkele cassettes bijeen, wetend dat er niets op stond. Het meeste beeldmateriaal hadden ze met een kleine, verborgen, digitale camera genomen.
De man met het litteken deed teken naar zijn kompaan. Die rende met grote stappen naar de donkere BMW die aan de rechterkant van de weg stond, opende de koffer en kwam even later met een soort jutezak in de handen naast zijn collega staan. Zwijgend nam hij het aangereikte materiaal en dumpte het in de zak. Toen er niets meer kwam, wees hij naar de camera die naast Maas lag. Deze aarzelde totdat Melina hem een lichte stoot in de zijde gaf. Tegenstribbelend draaide hij het zijraam open, pakte de camera en schoof die brutaal naar buiten.
“Is dit alles? Als we nog iets vinden dan kan ik jullie verzekeren dat…” Hij hoefde de zin niet te voltooien.
“Ja, ja, dat is inderdaad alles wat we hebben. We zijn niet gek en we hebben het begrepen,” haastte Melina met trillende stem te verzekeren. Ze wilde hier zo snel mogelijk weg. Het zou uiterst gevaarlijk zijn om deze extremisten nog meer te provoceren. De man stak heel even zijn hoofd door het venster, keek tussen de banken, bromde tevreden en deed een stap terug.
“Dank je, mam. Ik geloof je.”
Doet hij dat werkelijk? vroeg Melina zich met groeiende onrust af. Waarom laten ze ons niet uitstappen om na te zien of we wel degelijk alles afgegeven hebben?
Zonder verder een woord te zeggen, wandelde de man langzaam naar de achterkant van de wagen. Alsof hij even wilde nadenken wat hij met hen zou doen. Wilde hij de kofferinhoud controleren? De kompaan ging ondertussen aan de linkerkant van de weg staan.
Wat voeren die in het schild? Melina’s onrust groeide.
De chauffeur volgde elke bewegingen in de achteruitkijk spiegel en de anderen draaiden hun hoofd naar achter.
Ter hoogte van de koffer gekomen, stopte de man abrupt, wuifde even naar de politiemannen die aan de tunnel stonden en sloeg zijn lederen vest open. Dan draaide hij zich bruusk om. Op dat ogenblik kregen alle inzittenden bevestiging van wat ze hadden gevreesd.
De zwarte gedaante stond nu wijdbeens ter hoogte van de achterlichten en hield een automatisch pistool op de achterruit gericht.
Nog voor de inzittenden konden reageren, vloog het beschermglas aan diggelen. Het salvo van doffe ploffen, als het ontkurken van champagne flessen. De verdikking aan het uiteinde van de loop was een geluiddemper.
De eerste kogel doorboorde Melina’s rechteroog. De volgende maakte een kleine ronde vlek boven haar linker borst. Ze was op slag dood. Schreeuwend probeerde de cameraman zich opzij te werpen, maar drie kogels doorboorden zijn rug. Seconden later stierf hij met een laatste stuiptrekking op Melina's knieën.
In machteloze woede rukte de chauffeur het portier open. Op het ogenblik dat zijn linkervoet het wegdek raakte, kreeg hij de volle laag.
Intussen was de tolk al buiten de wagen. Al besefte hij heel goed het zinloze van zijn actie, hij wou zich zomaar niet laten afslachten. Lenig als een kat knikte zijn torso naar voor. Gelijktijdig trok hij met de linkerhand de broekspijp omhoog en bevrijdde met de rechter het getande bowiemes dat hij steeds in een enkelholster bij zich droeg. De beenspieren spanden zich tot het uiterste en dan schoot hij als een sprinter uit de startblokken naar voor. Twee grote passen en hij bereikte de achterkant van de wagen. Hij zag de schutter herladen en lanceerde onmiddellijk het vlijmscherpe mes. De moordenaar schrok heftig op toen hij de grote man uit het niets voor zich zag opduiken en paniekerig opende hij het vuur.
Glumac werd door de kracht van verschillende impacts in de borst achterover geworpen en hij was al dood voordat zijn lichaam het wegdek raakte. Het was hem zelfs niet gegund om de voldoening te smaken het doelwit geraakt te hebben. Hoewel de schutter zeer snel had gereageerd, hij kon niet beletten dat het lemmet zijn linker bovenarm doorboorde. Zonder nadenken trok hij het uit de wonde en schrok heftig als een grote straal bloed over zijn gezicht en borst spoot. Ader getroffen!
Gelukkig bleek zijn collega koelbloediger en die kwam al met een soort halsdoek in de hand toegesneld. Snel en behendig vouwde hij het doek meermaals dubbel en drukte het hard op de wonde. Kreunend gaf de gekwetste zijn wapen af en gebruikte nu zijn vrije hand om het verband aangedrukt te houden. Hij had dringend medische hulp nodig, maar de karwei was nog niet ten einde.
Nadat de trouwe helper het wapen op de achterbank van de BMW had geworpen, snelde hij naar de Volkswagen, schoof het lijk van de chauffeur terug achter het stuur, sleepte de dode tolk naar de voorkant en duwde hem op zijn zitplaats. Hij vloekte daarbij luid omdat zijn leren vest met donkere bloedvlekken werd besmeerd. Vervolgens ging hij een paar kleine witte pakjes uit de koffer van de BMW halen en kleefde die snel aan de binnenkant van de Volkswagen. Dan voorzag hij die met elektrische detonators.
Ze hadden haast, maar ze gingen methodisch te werk. Alles wees erop dat ze ervaring hadden in dit soort opruiming en ze schenen daarbij een zeer bedreven team te zijn. Er werd geen woord gesproken. De gekwetste stelde zich met de rug tegen de koffer, terwijl zijn helper het contact ontsloot zodat hij het stuur kon bedienen. Met verenigde krachten duwden ze de wagen naar de andere kant van de weg en schoven die over de licht afdalende strook grind naar de rand van het ravijn toe. De zwaartekracht deed de rest. Enkele tellen later verdween het gevaarte volledig over de rand en begon zijn vrije val.
Toen ze een doffe knal hoorden, haalde de zwijgzame helper een kleine zender uit zijn vestzak, draaide een klein sleuteltje om en drukte dan op een rode knop. Bijna onmiddellijk volgde een doffe explosie. Even later zagen ze een bruinachtige stofwolk over de rand opstijgen.
De politiemannen staken duim, wijs en middelvinger omhoog. Servische groet. Zij stapten in hun dienstwagens en enkele seconden later raasden ze doorheen de tunnel. Hun observatiewerk zat erop.
De helper hielp zijn chef instappen, sloeg het portier dicht en haastte zich naar de jutezak die nog langs de kant van de weg stond. Snel raapte hij de hulzen op, wierp die in de zak en toen hij niets meer vond, legde hij die achteloos in de koffer. Dan keek hij voor een laatste keer om zich heen, vond blijkbaar dat de karwei keurig opgeknapt was en gleed achter het stuur.
Hij keerde de wagen met een scherpe U-bocht en scheurde weg, richting Pale. Niets op de plaats verraadde het drama dat zich zopas had afgespeeld.
Uitgezonderd de snel drogende bloedvlekken en de kleine, kristalachtige splinters van een autoruit op het wegdek.
petar.molic@skynet.be

Aantal keer bekeken: 3925
Waardering: 7.85 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 338 bezoekers online