Lees het verhaaltje: De ster. op verhalenlezen.

De ster..

U leest om dit moment het verhaal De ster. gepost door Stephanie.. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: Stephanie.
Gepost op: 2008-11-12

Verhaal:

De ster.
Het is koud, bijna nacht. Ik zit buiten, en staar naar de lucht, er staan veel sterren aan de hemel.. Ik heb altijd van de nacht gehouden, de nacht en zijn mysterie, de nacht en zijn levendigheid. Ik snap nog steeds niet waar de uitdrukking ‘’ zo lelijk als de nacht ‘’ vandaan komt, in mijn ogen is er niets mooiers dan de nacht.. De nacht, het is stil op de straat waar het overdag bijna benauwend druk is, het is druk in de kroegjes, waar het overdag doodsstil is.. De hardwerkende oude chagrijnen, veranderen in wilde feestbeesten. De lucht overdag bedekt met wolken, word zwart, donker, zonder sterren zou de lucht bijna angstig zijn, maar de sterren laten de nacht stralen..

Jij was de ster, ik de nacht..
Jij was het lichtpuntje dat mijn donkere leven liet stralen.

Het is koud, bijna nacht. Ik zit buiten, en staar naar de lucht. Bijna 1 jaar geleden zaten we hier samen, kijkend na de sterren, opgaand in ons eigen spel, ons spel waarop we antwoorden gaven op onze gedachtes die we niet van elkaar wisten.. ‘’ ja, nee, waarom, omdat ik dat leuk vind etc. ‘’. Er blijven beelden door mijn hoofd flitsen, hoe jij mij aanraakte, hoe het voelde als je me kuste. Beelden hoe ik bellend onderweg ben naar jou huis, als jij me onverwachts van achter vast pakt en een kus op me wang drukt, mijn schreeuw, jou lach.. Samen lopend, je laatste dag voor je op vakantie ging, en je me in eens openlijker als ooit eerder in mijn gezicht verteld, dat ik de enige ben op wie jij verliefd bent, dat jou hart en je gedachtes bij mij liggen, jij die me alles verteld, wat ik al zolang wou horen. Ik die bij het afscheid vroeg ‘’ krijg ik geen kus meer van je? ‘’, jij draait je weer lachend richting mij, en ik krijg mijn kus, een lange intense kus, gevolgd door meerdere kusjes.. Mijn gedachtes nemen me zo ver terug na die momenten dat het bijna voelt, alsof je me weer aanraakt, alsof je me weer kust.. Heerlijke momenten met jou.. Onze handen op een bekertje, in een poging ‘’ een geestje op te roepen ‘’..
‘’ Er is echt wel iets wat je niet leuk vind aan mij David! ‘’, ‘’ nee serieus Stephanie als ik jou zo zie zitten denk ik alles is leuk aan jou ‘’.
Jou hand door mijn haar, mijn hoofd tegen je borst, terwijl ik je slaperig aan kijk ‘’ heb ik geslapen? ‘’, met een lach kijk je me aan ‘’ ja’’..
Ik op jou kamer, met jou bivakmuts op en je ijzeren staaf in mijn hand.
Veel fijne, mooie, grappige, gezellige, leuke momenten flitsen door mijn hoofd.

Jij was de ster, ik de nacht..
Jij was het lichtpuntje dat mijn donkere leven liet stralen.

Het is koud, inmiddels nacht. Ik zit buiten en staar nog steeds naar de lucht. Ik voel me verscheurd, verloren, leeg, maar vol met verdriet. Mijn gedachtes nemen me mee terug naar afgelopen zaterdag. Als afsluiting van het gezellige feestje besluiten we nog even naar de stad te gaan. Zodra ik binnen ben, zie ik meteen dat jij er ook bent. Terwijl ik je aan kijk, denk ik, mijn lot is daar. Maar aangezien ik heb gezegd dat het over is tussen ons, doe ik me uiterste best je te negeren. Toch zijn daar die stiekeme blikken, van beide kanten. Lachende mensen, pratende mensen, dansende mensen, harde muziek, zoveel drukte, en toch een grote stilte. Plots zie ik hoe je je jas pakt, klaar om te gaan.. Alles in mij schreeuwt om een woord van jou, je kan niet gaan, niet zonder dat ik met je heb gesproken! Zonder na te denken stap ik op je af, de woorden die ik je wil zeggen komen niet uit mijn mond. Er komt een vraag, waarvan het antwoord me niet eens interesseert. ‘’ Breng jij mijn fiets, of moet ik hem komen halen? ‘’. Je lacht, en bammm je hebt mijn hart. Die lach van jou.. Je duwt me iets in mijn handen, en weg ben je. Ik staar naar een ketting. ‘’ I love Stephanie :D ‘’. Idioot! Ik word overspoeld door een gevoel van liefde, haat, afkeuring en er flitsen meteen een hoop vragen door me hoofd. ‘’ Waarom geeft hij me dit ? Als teken, van deze had ik, maar het is over, dus jij mag hem hebben? Of, probeert hij hier mee mijn hart terug te winnen? Wat moet ik hier mee? Wat wil hij hier mee duidelijk maken? ‘’ Wat de reden ook is dat je die ketting gaf, het feit dat je ooit de moeite hebt genomen die ketting te maken, geeft me een intens fijn gevoel, maar ook een intens verdrietig gevoel. Dit is jou manier om te zeggen, wat je zelden zegt, om te tonen wat je zelden toont, en om me duidelijk te maken, wat ik eigenlijk al weet, je geeft echt om me. Ik zou je snel achterna willen gaan, je willen zeggen dat het helemaal niet over kan zijn, omdat ik nog zoveel voor je voel, maar in plaats daarvan krijg je een sms ‘’idioot! ‘’, en stort ik me op de jongen die me deze avond, en de avond ervoor al meerdere malen duidelijk heeft gemaakt dat die mij wel zag zitten. Een leuke, lieve, grappige, maar doodnormale jongen. De afstand tussen ons word steeds kleiner, de afstand verdwijnt, ik voel zijn lippen op die van mij, alles in mij schreeuwt ‘’nee!’’, maar toch beantwoord ik zijn kus.. Meerdere kussen volgen die avond.. Terwijl ik samen met hem sta, hoor ik iemand zeggen, ‘’ Steef, David staat achter je ‘’. Ik kijk om, en zie jou staan, mijn hart breekt.. Het liefst zou ik hem van me af duwen, na jou toe rennen, en schreeuwen hoeveel ik om je geef, en hoe fout ik op dat moment bezig ben, maar in plaats daarvan, blijf ik fouten maken, en richt ik me weer op de jongen, die me helemaal niets doet. Zijn kussen, zijn aanrakingen, het doet me niets, mijn gevoel is leeg.. Ik lach, maar mijn hart die schreeuwt om jou huilt.
De volgende ochtend word ik wakker, met een ellendig, verschrikkelijk, rot, klote en schuldgevoel. Hoe heb ik dit kunnen doen? Hoe heb ik op zo’n laag punt kunnen eindigen. De 7 weken die ik in Mallorca was, heb ik geen moeite gehad om trouw te zijn aan mijn gevoel voor jou, het was van zelfsprekend, ik had geen behoefte aan een andere jongen. Maar hier, maak ik misbruik van de gevoelens van iemand die me leuk vind, en kwets jou door je te laten zien dat je je in mij hebt vergist.. Dat ik te zwak ben om je te tonen wat ik voel, dat ik geen strijder ben, dat ik opgeef en me stort op iemand anders. Wat wil ik hier mee bewijzen? Dat ik verder kan zonder jou? Terwijl ik in feite stil ben blijven staan.. Wil ik je kwetsen? Nee! Ik heb je nooit willen kwetsen. En ik ben zelf degene die het hardste boet. Ik baal van mezelf, dit ben ik niet, dit wil ik niet zijn.. Ik had het nooit moeten doen, maar helaas kun je je daden niet ongedaan maken..

Jij was de ster, ik de nacht..
Jij was het lichtpuntje dat mijn donkere leven liet stralen.

Het is koud, inmiddels nacht. Ik zit nog steeds buiten, maar besluit dat het tijd is naar binnen te gaan. Ik kruip met een kopje thee in het hoekje van de bank. Jij spookt door mijn hoofd. Ik voel me schizofreen, pratend in mezelf, niet hardop, maar stilletjes fluisterend in mijn hoofd. Ik en de rest van mijn ziel zitten om een tafel te discussiëren over jou. Zo haat ik je, en zo heb ik je lief. Ik weet niet wat ik van je denken moet, eigenlijk weet ik nooit wat ik van je denken moet. Je bent zo mysterieus, geheimzinnig, zo onbereikbaar. Je sleept me overal doorheen. Je luistert, je geeft advies, je lacht, je steunt me, door jou voel ik me speciaal. Ik ken je nu bijna 20 maanden en nog steeds ben je een mysterie voor me. Ik wil je zo graag begrijpen, weten wat er nu werkelijk in je omgaat. Ik heb heel vaak geprobeerd grip op je krijgen, je te bereiken, soms lukte het me, maar toch blijf je wazig. Ik heb vaak het gevoel gehad dat ik een grote bruisende golf ben die uit een spatte tegen een grote dikke muur, en hoe vaak ik er ook tegen aan vloog, de muur leek nooit helemaal door te breken. Dat maakt me gek, maar tegelijkertijd fascineert het me enorm. Ik word door mijn gevoelens heen en weer geslingerd. Je geeft me een geweldig gevoel, je maakt me gelukkig, als ik met je praat, telkens weer merk ik dat jij mijn gedachtes en gevoelens bijna letterlijk verwoord, dat jij mij begrijpt, dat jij mij aanvult zoals niemand anders doet, jij bent de enige die me echt altijd aan het lachen krijgt, hoe boos ik ook op je ben, hoe chagrijnig ik ook ben, of hoe klote ik me ook voel, als jij bij me was voelde ik me het rijkste meisje ter wereld, want ik had jou. Maar je maakt me ook vreselijk onzeker, angstig en zonder zelfvertrouwen, als je weer eens aan kwam met klote opmerkingen, als jij me weer liet zitten, je afspraken niet na kwam, en mij een schuldgevoel probeerde aan te praten.. Omdat dit niet verder door kon gaan, besloot ik dat het echt moest stoppen, jij zei dat te accepteren.. Jij hebt mijn hart veroverd, maar hem ook weer gebroken. Vecht verdorie voor me.. Want ik probeer verder te gaan, maar merk steeds weer dat ik stil ben blijven staan..

Jij was de ster, ik de nacht..
Jij was het lichtpuntje dat mijn donkere leven liet stralen.

Het is nog steeds koud, middernacht. Ik ben inmiddels naar bed gegaan, ik woel in mij bed, kan de slaap niet pakken, jij bent te veel aanwezig in mijn gedachtes. Hoe kan het zijn dat jij mij meer weet te raken dan ieder ander mens? Wat is het waar door ik me zo tot jou aangetrokken voel? Het was in eerste plaats je uiterlijk wat me enorm aansprak, ik vind je ontzettend aantrekkelijk, geen doorsnee verschijning. Met je mysterieuze blikken wist je me in te palmen, en als jij lachte naar me vergaf ik je elke fout onmiddellijk. Maar het was je persoonlijkheid die me echt raakte. Jij bent een heel bijzonder, apart persoon. Soms is het alsof je 2 verschillende personen bent, je kunt soms zo gevoelloos zijn, terwijl je ook weer een heel gevoelig persoon bent. Je bent een raadsel, en maakt ook alles raadselachtig, omdat je nooit duidelijke antwoorden geeft, en geef je die wel, doe je andere dingen als dat je zegt. Je kunt me heel erg kwetsen met je woorden, soms kun je zo gemeen zijn, dat ik niet eens begrijp waarom ik om je geef. Maar bovenal vind ik je een heel interessant persoon. Je fantasieën gaan soms zo ver dat ik je soms echt een psychopaat vind. Jij kunt met woorden zoveel duidelijk maken, dat ik je altijd weer vergeef. Je onverwachtse, leuke acties maken dat 1 dag met jou nooit saai is. Soms veraf schuw ik je, maar ’t meest van al bewonder ik je. Jou kijk op ’t leven, soms snap ik er niets van, maar ik leer wel van je, jij hebt mij veranderd, mijn doen en laten, en mijn denken. Door jou ben ik gaan schrijven, en heb daar mee de fijnste manier gevonden van mijn gevoel onder woorden brengen. Jij bent mijn grootste inspiratie. Als ik met jou praat, merk ik steeds weer dat jij echt luistert, dat je echt mee voelt met mij, mee denkt met mij. Als ik me down voel ben jij de clown die me opvrolijkt, als ik een luisterend oor nodig heb, bied jij er altijd 2, op momenten dat ik alleen maar onzin uit kan kramen doe jij gewoon met me mee, uren praten over alles en eigenlijk over niets. Samen toekomst plannen maken, samen fantaseren, samen ruzie maken, we weten dat we aan elkaar gewaagd zijn, allebei verbaal sterk, maar jij net iets sterker als mij. We zijn 2 totaal verschillende personen, met 2 heel andere karakters, maar toch lijken we in heel veel dingen op elkaar. In feite passen we perfect bij elkaar, maar misschien denkt het lot daar toch anders over.

Jij was de ster, ik de nacht..
Jij was het lichtpuntje dat mijn donkere leven liet stralen.

Het is warm in mijn bed, nog steeds middernacht. Ik lig nog steeds wakker, en staar naar het plafond. Ik leerde jou kennen op een moment in mijn leven dat ik besloten had om niets meer overhoop te halen, en zeker niet mijn gevoelswereld. Daarvoor was er al teveel schade aangericht, daarvoor had ik al te veel pijn gevoeld, en was ik al te vaak gekwetst. Maar toen was jij daar, en zette mijn gevoelswereld totaal op zijn kop.. Ik ben alleen niet de enige bij wie er in haar gevoelswereld al te veel schade is aangericht. Ook bij jou is dat het geval. Ik heb je heel veel over mezelf verteld, over mijn gevoelens, mijn verleden, natuurlijk zijn er nog altijd dingen die je niet weet, maar je weet wel heel veel. Maar jij, jij laat soms een klein beetje van jezelf los, heel soms laat je me je zwakke kanten zien, en laat je me zien wat er in je omgaat, maar je verteld altijd dat je die dingen achter je hebt gelaten. Maar soms als ik je aan kijk David, zie ik verdriet. Ik zou het zo graag uit je willen trekken, ik heb vaak geprobeerd om iets van je los te krijgen, vaak tevergeefs. Ik heb je vaak verteld hoe graag ik wil dat jij je gevoelens uit. Iedereen laat wel is een traan en soms moet je die gewoon laten gaan. Ik weet dat het lastig is om andere je pijn en verdriet te laten zien, maar je zult merken, als je dat eenmaal hebt gedaan, dat het fijn is wanneer er iemand is die met je mee voelt, naar je luistert, je op vrolijkt en je wil helpen. Ik heb voor jou altijd die persoon willen zijn, ik heb me alleen wel altijd afgevraagd, als jij wel wou dat ik die persoon was. Ik heb vaak het gevoel gehad, alsof je me tot op een bepaalde hoogte toe liet, en dan was ik op een bepaald punt, en dat het dan stopte, en je me weer van je weg duwde. Ook dat maakte me ontzettend onzeker. Dat ik niet weet wat je denkt, wat je voelt, wat je bedoelt, wat je wilt, waar je mee bezig bent, hoe je verder wilt. Schreeuw, scheld, huil. Ik kan niet echt tot je doordringen, althans dat gevoel geef je me, en daardoor voel ik me machteloos.. Je kunt geen relatie hebben met iemand die je niet echt toe laat. Toch heb ik altijd gehoopt dat je me op een dag echt toe zou laten.. Die dag is tot nu toe nog niet gekomen..

Jij was de ster, ik de nacht..
Jij was het lichtpuntje dat mijn donkere leven liet stralen.

Het is koud op mijn kamer, maar benauwd in mijn bed. De eerste vogeltjes beginnen al te fluiten, het begint al licht te worden. Ik heb nog steeds niet kunnen slapen, de zoveelste slapeloze nacht. Ben ik je nu echt kwijt? Is het nu echt over, zoals ik zelf smste? Is dit nu wat ik wil? Een leven zonder jou? Ik dacht dat het beter zou zijn, maar waarom voel ik me dan zo ellendig? Ik wil je helemaal niet opgeven. Ik wil je beminnen, ik wil je verleiden, ik wil je liefhebben. Jij weet wat ik voel, ik kan je zeggen dat ik niet meer om je geef, maar jij weet wel beter. Maar kunnen wij er samen ooit komen? Er zijn zoveel dingen die ons steeds weer samen brengen, maar ook zoveel dingen die ons in de weg staan. Ik heb nu ook eindelijk mijn fouten ingezien. Ik ben bang, bang van jou te houden, bang een relatie met jou aan te gaan. In plaats van je mijn vertrouwen weer te geven, liet ik je altijd weer duidelijk merken dat ik je wantrouwde, zodat ik erna kon zeggen ‘’ zie je nu wel, mijn wantrouwen is terecht ‘’. Terwijl het voor jou ook moeilijk moet zijn, jezelf aan mij te bewijzen terwijl je weet dat ik je alleen maar wantrouw, en niets geloof van wat je me zegt. Ook vind ik het vaak moeilijk om echt voor mijn gevoel voor jou uit te komen, jij weet wat ik voor je voel, maar ik heb zo vaak voor je gestaan, en je willen zeggen ‘’ David ik hou van jou, ik wil verder met jou, mijn leven delen met jou ‘’. Maar ik heb het nooit over mijn lippen gekregen, niet omdat ik het niet meen, maar omdat ik bang ben.. Zolang we geen relatie hebben kunnen we elkaar altijd weg duwen wanneer het iets moeilijker is, zoals we tot nu toe nog altijd hebben gedaan, maar zodra we een relatie hebben, word het allemaal serieuzer, en moeten we echt voor onze gevoelens uitkomen, en niet alleen op papier. En dat is waar ik bang voor ben, wat ik niet kan, en wat jij ook niet kan, althans nog nooit hebt gedaan. Op momenten dat we voor elkaar zouden moeten vechten, duwen we elkaar weg. Als we moeten zeggen wat we voelen, maken we alleen maar klote opmerkingen die uiteindelijk nergens op slaan. Kunnen wij ooit een relatie beginnen? Kan je een relatie hebben zonder vertrouwen, zonder elkaar te tonen wat je echt voelt? Ik weet het niet meer. Ik wil nog steeds geloven in ons. Het zou niet makkelijk zijn, maar ik ben klaar je opnieuw te vertrouwen, ik ben klaar om te doen wat ik moeilijk vind , jou te tonen dat ik van je hou.. Want ik wil niet eindigen over 40 jaar, naast een man, waar ik van hou, maar wie ik meer zie als mijn beste maatje en me te realiseren dat ik me grote liefde heb laten gaan toen ik 19 was. Ik wil niet eindigen, dat ik je later tref, allebei gelukkig getrouwd, maar we beseffen dat we iets missen, en het geen dat we missen, is elkaar. Ik wil niet eindigen met vragen als ‘’ hoe zou het zijn geweest als?, zou het ooit gewerkt hebben? Zouden we gelukkig zijn geweest samen? ‘’. We hebben het nooit geprobeerd. Ik wil je niet opgeven, ik wil voor ons gaan, samen met jou.. Voor de zoveelste keer, maar ik heb jou erbij nodig.. Als jij niet hetzelfde voelt als mij, dan is het over, dan is het beter dat het stopt. Maar als jou gevoel het zelfde is, kan het dan wel over zijn?

Jij was de ster, ik de nacht..
Jij was het lichtpuntje dat mijn donkere leven liet stralen.

Het is koud, het is middag. Ik staar naar mijn beeldscherm vol met woorden. Vol geschreven met woorden voor jou, over jou.. Momenteel heb ik met iemand een gesprek over jou. Het word me duidelijk dat ik dom ben als ik je laat gaan. Ik vraag me af als ik ooit nog zo verliefd kan worden? Zwetende, trillende handjes, een snel kloppend hart, wanneer ik je zie.. Een lach van oor tot oor, en honderden vlinders in me buik. Er zijn jongens die me niet laten zitten, die hun woord na komen, maar die jongens zouden nooit in mij los maken wat jij doet. Die jongens staan niet plots aan de deur met een fles apfelkorn, laten geen ketting maken met mijn naam, sturen me geen mms met een hartjes verrekijker, dichten niet met mij, schrijven niet met mij.. Met niemand zou ik die dingen delen die ik met jou deel, en ik zou het niet eens willen. Mijn conclusie is duidelijk, mijn gevoel is oprecht, jij bent nog steeds mijn eros, mijn god van de liefde.. Ik heb nog stilletjes de hoop dat ik nog steeds jou jasmijn ben, jou godin van de liefde..
Asjeblieft ga met mij door de poorten van de hemel, ga met mij door de poorten van de hel, ga met mij door de poorten van het universum en heb me lief, heb me lief zoals de aarde niet zonder de zon kan, en zoals de bloemen niet zonder water kunnen.
Nee ik wil je niet verliezen, ik wil je nooit verliezen.. Maar als jij me verplicht je los te laten. Zou ik met een diepe buiging zeggen, vaarwel, vaarwel mijn liefde.

Jij was de ster, ik de nacht..
Jij was het lichtpuntje dat mijn donkere leven liet stralen.

Dit was mijn verhaal, over een onbereikbare liefde, onvervulbare hartstocht, over schuldgevoel, spijt, verlangens.. Ik ben een mens vol dromen, maar mijn realiteit is een nachtmerrie.

Aantal keer bekeken: 8118
Waardering: 8.73 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 19 bezoekers online