Lees het verhaaltje: De vrouw die een boom wilde worden op verhalenlezen.

De vrouw die een boom wilde worden.

U leest om dit moment het verhaal De vrouw die een boom wilde worden gepost door Rudolf Paul. Dit verhaal is gepost in de categorie kinderverhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar kinderverhalen?
Categorie: kinderverhalen
Gepost door: Rudolf Paul
Gepost op: 2009-3-30

Verhaal:

De vrouw die een boom wilde worden
Niet lang geleden woonde er aan de rand van een bos een man en een vrouw. Ze hadden een kleindochter die Mariska heette. Mariska kwam graag bij haar Opa en Oma logeren. Ze kon daar heerlijk spelen met Sterke Wanja, een jongen van tien die op een naburige boerderij woonde. Sterke Wanja kon niet goed praten. ‘Er is bij zijn geboorte iets misgegaan,’ had Oma tegen Mariska gezegd. Maar Mariska vond dat niet erg: zelf was zij een kwebbeltante die praatte voor twee. Wat ze fijn vond was dat Sterke Wanja altijd alles deed wat ze zei.
Op een dag speelden de kinderen in het zand aan de oever van het bosmeer. Onder het toeziende oog van Oma natuurlijk. Met hun schepjes groeven ze diepe geulen om een zandkasteel. Oma zat onder een boom en keek tevreden toe. De wandeling over het hobbelige pad naar het meer was een hele opgave voor haar geweest; maar ze had het graag voor de kinderen over.
‘Laten we hier een knetterdiep gat graven,’ riep Mariska. ‘Misschien vinden we een schat. Een trommel met snoepjes. Of kauwgompjes.’
Wanja lachte en begon een diep gat te graven terwijl Mariska aan één stuk door babbelde. De wildste verhalen vertelde ze. Over piraten en Peter Pan en Wendy en Tinkerbel en de Krokodil. Oma was hoogst verbaasd. Ze verbaasde zich over bijna alles wat Mariska deed of zei. ‘Nou moe!’ riep ze dan,‘Mag ik een boom worden!’ Dit zei ze zo vaak dat Mariska geloofde dat Oma werkelijk een boom wilde zijn. Een boom zoals de bomen achter Oma’s huis – in het Sprookjesbos, zoals Mariska het woud noemde.
Midden in het spel kwam Oma plotseling overeind. ‘Kinderen, het is mooi geweest voor vandaag. We moesten maar weer eens naar huis. We kunnen Opa niet zo lang alleen laten.’ Ze vertelde niet dat ze weer last had van haar hart en dat ze moe was en uit wilde rusten.
Halverwege de terugweg bleef Oma op het bospad staan. Ze hapte naar adem.
‘Laten we dwars door het bos gaan, tussen de bomen door, dan zijn we sneller thuis’ stelde Mariska voor. Oma vond het goed, ze vond alles best – zo naar voelde zij zich. Met z’n drieën verlieten ze het pad. Diep in het bos bleef Oma opnieuw staan. Deze keer ging ze zelfs zitten en daarna liggen op de grond. Alsof ze een tukje ging doen. Mariska en Wanja zaten stilletjes naast haar. Toen Oma maar bleef liggen, fluisterde Mariska: ‘Laten we eikels en kastanjes gaan zoeken. Dat kan best. Zolang we maar in de buurt van Oma blijven.’ Maar er waren geen eikels en kastanjes. De dieren in het bos hadden ze voor de winter verzameld en allemaal in hun holletjes verstopt.
Onverrichter zake keerden Wanja en Mariska naar Oma terug. ‘Oma, wakker worden,’ riep Mariska. Maar Oma reageerde niet, hoe hard Mariska ook riep.
'Ze is vast dood,’ zei Mariska. ‘Misschien doet haar hart het niet meer. We moeten luisteren of we wat horen.’
Om beurten legden ze hun oor tegen Oma’s borst.
‘Ik hoor niks,’ zei Mariska. ‘Jij?’
Wanja schudde z’n hoofd.
‘Dan moeten we haar maar begraven,’ besloot Mariska. ‘Maak jij een gat, een heel groot gat, een knettergroot gat. Hier, vlak naast Oma.’
Sterke Wanja ging aan het werk. Hij groef het allergrootste, allerdiepste gat dat hij ooit gegraven had. Samen rolden ze Oma in de kuil. Wanja ging door met scheppen tot Oma helemaal onder de aarde verdwenen was. Toen het gat dicht was legde Mariska er bladeren en takken op, zodat alles er precies zo uitzag als tevoren.

‘Waar is Oma?’ vroeg Opa toen ze terugkwamen.
‘Dat weet ik niet,’ zei Mariska. Ze was bang voor Opa. Toen hij haar aan bleef kijken, begon haar hart wild in haar keel te kloppen. Maar ze zei niets. Sterke Wanja stond er hulpeloos bij en zei ook niets.
‘Ik ga Oma zoeken,’ zei Opa. Hij pakte zijn fiets en reed naar het dorp. Mariska en Wanja moesten op het bankje voor het huis blijven zitten tot hij terug kwam.
Tegen de avond kwamen mannen van de brandweer het meer dreggen. Een politieagent met een grote snor ondervroeg Mariska en Wanja. Ook tegen hem zeiden ze dat ze echt niet wisten waar Oma was. De agent stuurde Wanja naar huis en belde Mariskas ouders op.
Het was al donker toen die kwamen en haar mee terugnamen naar de stad.
Pas enkele weken later durfde Mariska haar Opa te vertellen dat Oma was doodgegaan. ‘Ze is nu een mooie boom in het Sprookjesbos.’
‘Dat is fijn lieverd,’ zei Opa.
Later op die dag vroeg Mariska of Opa haar mee wilde nemen om de Omaboom te zoeken.
‘Dat is goed kind,’ zei Opa. Samen doorzochten ze het hele bos. Maar nergens konden ze Oma vinden. Tot Mariska een mooie jonge kastanjeboom zag. Toen wist ze zeker dat Wanja Oma daar begraven had. ‘Dit is ze,’ zei ze en wees op de boom. Opa knikte en haalde zijn pijp tevoorschijn. En terwijl de rook langzaam naar de hemel opkringelde, vertelde Mariska de boom wat er de afgelopen tijd thuis en op school allemaal was gebeurd.

Aantal keer bekeken: 3689
Waardering: 5.90 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 40 bezoekers online