Lees het verhaaltje: Digitaal op verhalenlezen.

Digitaal.

U leest om dit moment het verhaal Digitaal gepost door Ron Bunschoten. Dit verhaal is gepost in de categorie erotische verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar erotische verhalen?
Categorie: erotische verhalen
Gepost door: Ron Bunschoten
Gepost op: 2011-1-6

Verhaal:

Digitaal
Daar staat hij ineens.

De kleine foto dat gekoppeld is aan zijn profiel in het chatprogramma was tot nu toe het enige zichtbare wat ze van hem had. De werkelijkheid is vaak zoveel anders dan een plaatje op een beeldscherm maar ze herkent hem direct. Dat voorzichtige lachje is precies hetzelfde als op de foto, de nieuwsgierige ogen en de volle wenkbrauwen. Wat haar meteen opvalt is dat hij groot is, zeker een kop groter dan zij. Zijn lijf is niet bepaald slungelig te noemen. Even slaat haar verbazing om in boosheid. Ze hadden deze ontmoeting niet afgesproken. Hoe heeft hij haar huis kunnen vinden, ze heeft toch nooit een adres genoemd. Danielle denkt aan de grappen die ze gemaakt hebben over de straatnaam waar ze woont. Bloemenweide leent zich daar wel voor. Hij moet alle ogenschijnlijk onsamenhangende informatie verzameld hebben en zo achter haar adres zijn gekomen. Wil ze dat wel? Ze heeft er immers bewust voor gekozen om achter de PC anoniem te blijven en alleen prijs te geven wat zíj wil. Ongetwijfeld heeft ze wel eens gezegd dat ze nieuwsgierig naar hem is maar ze heeft elke poging om af te spreken de kop in gedrukt. Ze ziet dat zijn lachje langzaam vervaagt en plaats maakt voor een onzekere en vragende blik. Hoe moet ze er bij gestaan hebben terwijl ze zijn verschijning aan het overpeinzen was. Ze is duidelijk geschrokken en dat moet hij ook gezien hebben. “Hai!” zegt ze en probeert dat zo enthousiast mogelijk te laten klinken om verdere afschrikking tegen te gaan. Het ene woordje wordt uitgerekt en ze laat het langzaam in volume afnemen. Dan slaat ze haar handen voor de mond om de verbazing kracht bij te zetten en ziet dat bij hem de glimlach weer terug komt. Vlug bekijkt ze hem van top tot teen en het is duidelijk dat hij zijn best heeft gedaan. Nette kleding en toch casual, keurig glanzende schoenen. Met een korte maar hevige rilling beseft ze dat zij zelf de deur open heeft gedaan in een slobberende joggingbroek en haar favoriete trui. Te oud, te veel verschoten van kleur en met te lange mouwen maar voor een ochtend in huis perfect. Snel klemt ze haar armen tegen elkaar om haar hangende borsten te verstoppen. Niet echt haar gewoonte om zonder BH rond te lopen, maar als ze nou haar ellebogen tegen elkaar aan drukt dan lijkt het nog wel wat. Vanachter zijn rug haalt hij met een vloeiende beweging een bosje bloemen tevoorschijn en steekt het een beetje aarzelend naar haar uit.

-2-

“Witte rozen waren het toch?” zegt hij en dat klonk vast niet helemaal hetzelfde zoals hij zich dat voorgesteld had. De spanning is nu zo langzamerhand ondraaglijk geworden. Hij sterft, door de zenuwen, duizend doden en kan dat nauwelijks verbergen. Tot dusver heeft hij de controle gehad en kon hij stoppen, omdraaien en gewoon weer naar huis gaan als hij zich zou bedenken. Vanaf het moment dat hij, voor haar deur, uit zijn auto stapte was er eigenlijk geen weg meer terug. Van haar eerste reactie is hij even geschrokken en hebben de twijfels weer toegeslagen. Is het wel zo’n goed idee, het was toch gezellig zoals het ging? Meer dan gezellig zelfs, hoe bestaat het dat je zulke goede maatjes kunt worden terwijl je elkaar alleen kent van woorden die zinnen op een beeldscherm vormen. Maar dat gebeurde wel en dat hadden ze al zo vaak uitgesproken. Is deze onverwachte stap dan te snel en is het te veel bedacht vanuit een dromerige en zwaar geromantiseerde bui?

Terwijl ze bewonderend naar het boeket kijkt, ziet ze vanuit haar ooghoeken dat hij haar snel taxeert. Zijn ogen schieten van boven naar beneden.
Doe iets, schreeuwt het in haar hoofd maar dat is in strijd met andere gedachten die alles op een rijtje proberen te zetten. Ze wil bovenal zo snel mogelijk antwoord op de vraag hoe ze zijn bezoek vindt. Heeft ze niet veel liever dat ze er op en top bij zou lopen, huiskamer aan kant en zijn lievelingssmaakje koffie in huis gehaald? Waarschijnlijk wel, maar dit is wel een verrassing en, met wat ze ziet, ook nog eens een hele prettige. Ze besluit snel dat ze er het beste uit moet halen. Je kan toch moeilijk de deur dicht gooien om een klein uurtje later weer open te doen… Trouwens, het kloffie wat ze aan heeft is geen probleem. Ze weet dat ze er heel verleidelijk in kan zijn. Gewoon achteloos op de bank ploffen en met een opgetrokken been een beetje achterover leunend. Ze krijgt zichzelf weer in beweging en strekt haar armen om de bloemen aan te pakken. “Ooo, wat lief” zegt ze en ze stapt vrij plotseling achteruit om duidelijk te maken dat hij binnen kan komen. Kom op nou, blijf nou nadenken lijkt het stemmetje in haar nu te schreeuwen en niet geheel onterecht. Het was duidelijk dat hij mee ging in haar beweging om de bloemen aan te pakken en door haar stap achteruit die daarna volgde was hij weer even van slag.
Hij herstelt knap, nodigt met een handgebaar zichzelf uit om over de drempel te stappen.
De bloemen worden keurig voor zijn borst gehouden zodat ze geen schade lijden door de deurpost en na een overtuigende stap begint hij rustig maar stevig zijn voeten te vegen.
“Zooo” zegt hij voorzichtig, alsof hij goedkeurend tegen zijn voeten spreekt maar het valt haar op dat hij zijn ogen op haar blote voeten heeft gericht. Wat moet ze nu dan doen, straks ziet hij hoe lelijk ze zijn. Gelukkig komt hij weer overeind en zet hij nog een paar stappen naar voren zodat ze de deur dicht kan doen. Terwijl ze dat probeert met elegantie te doen draait hij zich in de gang half om en weet ze dat het moment van de echte begroeting gaat komen.
Ze maakt onmiddellijk een einde aan zijn twijfelende houding door naar hem toe te lopen, hem bij de schouders vast te pakken en hem op de wangen te kussen. Niet verder over nadenken, gewoon laten zien wie je bent. Dat is het motto. Laat de fase van de voorzichtige aanpak daarmee maar voorbij zijn.
De richting die ze met haar hoofd aan geeft wordt snel beantwoord door die wang naar haar toe te draaien. Hij komt iets voorover gebukt naar haar toe staan om het verschil in lengte te compenseren. Nog voordat de eerste zoen is gegeven merkt ze dat haar spontane actie ook problemen oplevert. De bloemen worden alsnog geplet maar dat weerhoudt haar er niet van om de traditionele drie zoenen af te maken. Doorgaan, denkt ze. Als je nu afhaakt dan loop je het risico dat hij voorover gebukt blijft staan en met een beetje pech met getuite lippen in het luchtledige blijft hangen. Doorgaan dus. Bij de tweede kus ziet ze dat de huid in zijn nek wat rood is. Hij heeft dus echt zijn best gedaan, netjes geschoren en dan een lekker luchtje op dat misschien zijn huid wat irriteert. Bij de derde kus voelt ze zijn hand onder haar elleboog als een soort van ondersteuning. Het is in elk geval voor haar een teken dat haar handen nog niet weggehaald hoeven te worden, ook niet nadat de drie zoenen zijn gegeven.
“Wat leuk zeg, wat een verrassing!” is de zin die ze inzette bij de eerste zoen en die grotendeels wordt afgerond na de derde. Om hem goed aan te kunnen kijken stapt ze iets naar achteren.
Ze voelt een korte siddering door haar heen gaan als ze zijn armen voelt. Wat heerlijk! Haar handen passen er nauwelijks omheen en wat voelen ze stevig.

-3-

“Daar ben ik dan” geeft hij als antwoord op haar langgerekte zin om de zoenen heen.
Het komt er nog wat stamelend uit. Daar is nog wel over heen te komen maar wat een onvoorstelbaar domme mededeling. Dat moet hij weer nodig repareren met een stoere volgende zin. Even staan ze tegenover elkaar zonder iets te zeggen.
Het oogcontact lijkt in een bevroren toestand terecht gekomen te zijn en er wordt even niet gedacht aan wat er gezegd zou kunnen worden. Hij lijkt het eerste bij te komen van de verdrinking in elkaars ogen en begint langzaam zijn hoofd weer naar voren te bewegen, weliswaar nog voorzichtiger als zijn glimlach, maar wel met meer zekerheid. Ondanks dat ze nog in een roes lijkt te verkeren neemt ze opnieuw het initiatief. Haar handen laten zijn armen los en gaan naar zijn wangen die steeds dichterbij komen om die liefkozend vast te pakken. Haar vingertoppen duwen tegen zijn nek en maken hem daarmee duidelijk dat de voorwaartse beweging van zijn hoofd naar haar zin te langzaam gaat.
Net zo soepel als bij de welkomstzoenen kiezen ze allebei direct de goede kant en bij de eerste voorzichtige aanraking van de lippen sluiten ze beiden de ogen. Met zijn vrije hand probeert hij de bloemen te redden van verdere vernieling en deze tussen hun lijven uit te wurmen. Haar hand laat zijn haren los en gaan direct naar het geworstel met de bloemen. De zoen die zo eeuwig leek wordt gestopt. Ze komt nog even terug voor een korte maar rake kus en concentreert zich dan op de bloemen die ze uit zijn hand haalt en op een tafeltje in de gang legt.
Snel gaat haar hand weer terug naar dezelfde plek op zijn achterhoofd en ze duwt nu met enige kracht zijn hoofd naar de hare om hem opnieuw te zoenen.
De zelfbeheersing lijkt meer en meer verloren te gaan als ze allebei ook hun handen in beweging zetten. Even lijkt ze alles om haar heen compleet vergeten te zijn totdat ze probeert te besluiten hoe dit verder zal moeten gaan. Dit zoenenspel is waarschijnlijk voor hem al meer dan hij vooraf had durven hopen. Dat geldt ook voor haar, als ze in de gelegenheid zou zijn geweest om er vooraf een idee over te vormen. Op hetzelfde moment besluit ze dat ze meer wil. Te vaak neemt ze genoegen met het minimale en laat ze het vervolg aan anderen over maar nu niet. Ze wil meer en zal dat laten merken ook. Het moment is eigenlijk te kort om alle voor en nadelen goed af te kunnen wegen, veel te kort.
Het is duidelijk wat ze wil, haar handbewegingen laten er geen misverstanden of twijfel over bestaan. Hij laat haar maar al te graag begaan en maakt duidelijk dat hij blijkbaar hetzelfde besluit heeft genomen. Van tederheid is nu nauwelijks sprake meer. Ze maken haast om bij elkaar de kleren uit te trekken, alsof er geen rustmoment mag komen waarop er bedenkingen zouden kunnen ontstaan. Omdat ze inmiddels op de trap is gaan zitten, is het voor hem een stuk lastiger om haar ver genoeg uitgekleed te krijgen. Zijn broek is dan ook het eerste los en daar maakt ze onmiddellijk gebruik van. Het eerste honk is bereikt.
De haast maakt dan weer plaats voor genieten van het moment. Als hij uiteindelijk zijn ogen weer opent fluistert ze “nu jij” op het moment dat ze elkaar even aankijken. Dat is niet tegen dovemansoren gezegd. Hij laat zich snel op zijn knieën zakken en zij maakt zich op voor het volgende genotspektakel. Ze wordt dan verrast als hij haar weer begint te zoenen. Daar heeft ze even niet van terug. Na de zoen slaakt ze een waarderingsvol klinkende kreun als hij op weg is om aan haar verzoek te voldoen. Hoezeer ze nu ook van hem geniet, eigenlijk wil ze nu alleen nog maar de homerun en wel heel snel. Niet meer wachten, gewoon nu laten gebeuren.

Vlak voordat ze zijn hoofd weg wil duwen laat ze hem toch nog even doorgaan.
Het fluisteren is voorbij. “Nooit meer stoppen, hoor je me?” roept ze luid en ze verliest de controle volledig. Een golf van genot siddert door haar hele lichaam. Blijkbaar voelt hij goed aan wat er met haar is gebeurd en hij stopt even. Haar hand gaat dan ongeduldig op zoek.
“Nou die”, bijna bevelend als ze ruimte genoeg heeft gekregen om aan te wijzen wat ze wil.
Ze pakt de trap nog maar eens goed vast, nu gaat het komen. Nadat ze heeft bedacht om een handje te helpen omdat het haar veel te lang duurt hoort ze hem zachtjes “hee” zeggen.
Ze opent haar ogen en zoekt snel oogcontact. Wat nu dan? Ze kijken elkaar aan en zijn zelfverzekerde uitdrukking valt haar op. Maar voelt ze nu echt dat hij niet doorgaat?
Dit is om krankzinnig van te worden, op een positieve manier dan. Vrijwel direct voelt ze dat hij zijn beweging doorzet. Hij had gewacht tot ze elkaar aan zouden kijken. Hoewel dat haar de meeste moeite kost, houdt ze het wel vol. Het liefste wil ze haar ogen weer dicht knijpen maar dit is toch ook wel super. Er volgt er een soort gulden middenweg als ze hem met toegeknepen ogen blijft aankijken. De beheersing van zijn kant vervaagt snel en hij wendt als eerste zijn ogen af. De hevigheid in hun spel neemt aanzienlijk toe. Ze begrijpt dat het afgelopen is als hij na wat zwaar gegrom ineens stopt en zich verkrampt terug trekt.

Aantal keer bekeken: 7175
Waardering: 6.00 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Sex chatten met:

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 167 bezoekers online