Verhalenlezen.nl - Voor al uw verhalen en sprookjes. Ook hebben we liefdes verhalen en erotische verhalen.

Droom in november.

U leest om dit moment het verhaal Droom in november gepost door Petra Hendriks. Dit verhaal is gepost in de categorie spannende verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar spannende verhalen?
Categorie: spannende verhalen
Gepost door: Petra Hendriks
Gepost op: 2007-1-24

Verhaal:

Droom in november
Toen ik 18 was verdween mijn vader op zijn zoektocht naar wat hij noemde het witte licht. Een paar weken later berichtte de detectives die mijn moeder had ingeschakeld dat hij hoogstwaarschijnlijk niet meer in leven was. Zijn rugzak en zaklamp werden gevonden in het regenwoud bij Cavan-City waar hij zijn kamp had opgeslagen, recht naast een enorme kloof wat de verbinding was tussen het stadje en het regenwoud. Zijn lichaam is nooit gevonden. Wat een klap was het voor mijn moeder, mijn broer en mezelf. Die dag in november staat vereeuwigd in mijn gedachten. Hoewel ik mijn best heb gedaan het te accepteren is het me nooit helemaal gelukt.
Mijn vader was een excentrieke man die geen dag kon leven zonder een nieuwe uitdaging. Hij reisde veel, was bijna nooit thuis en hield er vreemde gewoontes op na. Mensen noemden hem een idioot, sommige een genie. Hij wist zich in ieder geval wel te presenteren. Hij noemde zichzelf een avonturier van het hoogste niveau. Ik heb dat nooit kunnen begrijpen. Mijn broer daarintegen ging helemaal op in de dwaze ideeën van mijn vader. Als pa eens thuis was zaten hij en Chris bij elkaar op de grond om de foto’s die pa op een van zijn verre reizen gemaakt had grondig te bestuderen. Soms nam hij dingen mee van de plaatsen waar hij geweest was zoals halve vazen, voorwerpen waar mensen vroeger mee gewerkt hadden. Ik zag er de waarde niet van in, waarschijnlijk was ik ook nog te jong om te weten waar pa zich mee bezig hield. Mijn moeder hield zich graag op de achtergrond, in de enkele keren dat we met elkaar spraken vertelde ze me dat pa niet altijd zo geweest was. Ze waren te snel getrouwd, vond ik. Waardoor ze elkaar niet door en door kenden.
Het contact tussen mijn moeder en mij hing altijd aan een zijden draadje. Als we praatten, ging het draadje strak staan, op het punt te breken. Ik begreep haar niet vond ze. Al vond ik van wel, haar leven bestond op dat moment uit het huishouden. Ons huis was smetteloos. Ze kreeg bijna een hartverlamming bij het zien van voetstappen op haar pasgeboende vloer, plekken op de kranen of een vlieg die ik doodgemept had op de raam. Als ik er dan nog een paar keer op sloeg om wel zeker te weten dat hij wel dood was gaf ze een gil en rende naar de keuken om een emmer met sop te halen en vervolgens de hele raam te wassen. Het was een manie, vond ik maar ik begreep het wel. Vader was bijna nooit thuis en Chris studeerde in die tijd aan de universiteit in Boston, ze had geen werk, was bijna altijd alleen. Het huishouden was voor haar de manier om bezig te zijn en de eenzaamheid te verdrijven. Ik wist als geen ander hoe het was om alleen te zijn. Ik had een hoop vrienden en vriendinnen, ging bijna iedere avond uit, rookte als een ketter, liet me drankjes aanbieden door oude vieze mannetjes en moest vervolgens kruipen naar huis om me daar op mijn bed te laten vallen en schelden op het plafond wat maar bleef draaien. Als ik dan opstond de volgende dag besefte ik weer dat ik weer alleen was, tot het avond was en ik weer kon gaan. Mijn ouders noemde me Snow. Ironisch genoeg komt dat omdat het sneeuwde toen ik geboren werd. Mijn vrienden en vriendinnen maakten hier vaak gekheid over maar ik trok me er niets van aan.
Ik wist dat mijn vrienden en vriendinnen niet echt waren, dat ze er niet zouden zijn als ik ze nodig had en dat ik niemand had behalve mezelf. Dus veel verschilde ik niet van mijn moeder en daarom heeft het zo gebotst. Met Chris daarintegen kon ik goed opschieten. Omdat hij er wel altijd was als ik hem nodig had, al was het meestal voor geld. Hij studeerde in Boston zoals ik al zei, hij had gevochten voor zijn droom om advocaat te worden en had zat in zijn laatste jaar. Ik daarintegen wist maar niet wat ik wilde. Ik had mijn diploma gehaald maar deed er niks mee. Ik was op zoek naar iets wat ik echt wilde gaan doen maar had het nog niet gevonden. In de tussentijd had ik hier en daar een baantje. Momenteel werkte ik als serveerster bij Douglas- place, een alternatieve kroeg aan het eind van dowson street. Ik werkte er vrijwel altijd zonder plezier maar in de gewetendheid dat ik geld moest verdienen. Toen pa net gestorven was meende ik dat ik nog harder moest werken omdat onze grootste inkomstbron er niet meer was. Maar uiteindelijk was het Chris die ons iedere maand een groot bedrag stuurde om de volgende maand mee door te komen. Na de dood van pa was moeder zowat ingestort. Vaak hoorde ik haar in zichzelf praten of ze praatte tegen de lege stoel waar vader vroeger inzat als hij thuis was. Ik kon niet verstaan wat ze zei maar ik wilde het eigenlijk ook niet horen. Ik deed liever alsof er niets gebeurd was. Ik troostte mezelf door tegen mezelf te zeggen dat hij er toch bijna nooit was, dus dat ik hem niet echt kon missen. Maar ik miste hem wel. Ik miste zijn onbenullige verhalen over verschijnselen die hij gezien had of over voorwerpen die hij gevonden had. Over mensen die hij ontmoette en verschillende culturen. Ik miste zijn gelach en de vrolijkheid die hij bracht in ons huisje. Maar ik wilde sterk zijn. Voor moeder.

Hoofdstuk 1.

“Snow!! Tafel 3 heeft nog steeds geen eten, tafel 5 wacht al een half uur op een drankje en tafel 10 wacht ook nog steeds op je, waar zit je toch met je gedachten!!� Dikke Martha, hoe ik haar altijd noemde stond in de hoek van de keuken, haar handen op haar dikke heupen, rimpeltjes rond haar ogen een kin tot op haar knieën. Het was bijna lachwekkend hoe ze daar stond maar ik lachte niet. Ik wist dat ik de laatste tijd erg afwezig was op mijn werk. Het was 3 jaar geleden dat pa verdween en ik had me er, vond ik zelf redelijk goed doorheen geslagen. Maar de laatste tijd had ik een heel vreemd gevoel. Een gevoel dat moeilijk te beschrijven is. Doordat ik met niemand over de dood van pa kon praten dacht ik er zelf maar over na. Soms dacht ik dat ik zelf had moeten gaan kijken bij de kloof. Om met eigen ogen te zien en te geloven dat pa de diepte in was gestort. Dus begon ik die lege plek in te vullen. Pa was een oplettende man, niet roekeloos maar hij dacht alles goed uit. Zijn tripjes waren tot in de puntjes toe verzorgd van materialen tot etenswaren. Wat was er gebeurd dat hij die kloof niet gezien had, het gevoel bleef me achtervolgen.
`Snow!!`, Martha keek nu niet meer zo lachwekkend. `jaja, mompelde ik en ik haastte me naar tafel 5 die inmiddels niet meer zo vriendelijk waren als toen ze binnenkwamen. Derest van de middag rende ik voor drankjes, vloog met eten door het restaurant en liep met een bijna idiote grijns op mijn gezicht naar de tafeltjes om maar te verbergen wat er in mijn gedachten speelde. Toen ik met een whisky aan de bar zat om uit te blazen van de drukke dag kwam Martha naast me zitten. Ze zal zeker wat gevoeld hebben want ze keek naar me met zo’n medelijdende blik die ik eigenlijk niet kon verdragen.
“hoe gaat het met je�, vroeg ze en ik keek haar aan. “het gaat wel�, antwoordde ik. Ik schudde het laatste restje Whisky weg en zei iedereen gedag. Ik had geen zin om me te moeten verantwoorden. Dat had ik al te vaak moeten doen.

Toen ik thuiskwam was het huis verdacht leeg. Ik liep de woonkamer binnen en ik wist niet wat ik zag. Het was een ravage, kleren lagen over de grond verspreid, lege drinkflessen en bierblikjes lagen als een vloerbedekking over de grond. Ik zag dat iemand de kasten en lades had opengetrokken en ging er in eerste instantie vanuit dat er ingebroken was. Te zien aan de troep ging het die persoon meer om de vernieling dan om daadwerkelijk iets mee te nemen, want alle “dure spulletjes�stonden er nog. Pa’s kleine televisie waar hij zo trots op was geweest stond er nog en de radio ook. Toen ik over mijn schouder keek om de rest van de kamer te bekijken zag door de raam van de woonkamer dat moeder op de boomstronk zat die in onze tuin stond. Ik liep snel naar buiten om te zien wat ze aan het doen was maar ik kon haar niet goed zien. Ze zat op de stronk met haar handen om haar hoofd gevouwen, Zo te zien was ze wel aan het praten want ik zag haar wild gebaren met haar handen. Snel liep ik naar haar toe om te zien of nog wel alles goed met haar was. Waarschijnlijk was ze erg geschrokken van de ravage maar ik moest weten of ze de politie al had gebeld. Toen ik bij haar aankwam en moeder riep, reageerde ze niet. “moeder�! schreeuwde ik nu maar ze keek me nog steeds niet aan. Ik ging op mijn hurken zitten en nam haar gezicht in mijn handen zodat ze gedwongen werd om me aan te kijken. Haar ogen waren bloeddoorlopen en de tranen liepen over haar wangen. “mama�riep ik, wat is er gebeurd. Ze reageerde niet en keek me aan met een lege blik in haar ogen, net alsof ze me niet echt zag. Toen in een fractie van een seconde stond ze op en begon te schreeuwen. “wat heb je nu weer meegenomen Jack! Hebben we nog niet genoeg rommel in ons huis, waar wil je het allemaal laten. Ik weet wel waar je geweest bent, je hoeft het me niet te vertellen want ik heb het gehoord van de buurvrouw die heeft je gezien…… Mama!! Ik wist niet wat me overkwam, ze stond rechtop met haar handen op haar heupen en ze wees naar een lege plek naast haar. Toen ik me even bedacht besefte ik dat ze het tegen pa had. “o god, ze is nu echt doorgedraaid, dacht ik bij me zelf. “ Ik zei rustig haar naam, vroeg haar te kalmeren en te gaan zitten maar ze luisterde niet ze schreeuwde en gilde en ratelde maar door over pa. Toen werd het in een keer stil. Ze zuchtte diep sloeg haar hoofd zo snel in haar nek dat ik dacht dat ze daar wel een whiplash van moest overhouden en keek me daarna verwilderd aan. : Jij weet het he?: Vroeg ze me, “Je weet het van je vader, hij is niet weg, hij leeft, jij ziet het toch?� Ik keek wild om me heen voor hulp maar er was natuurlijk niemand die ons kon helpen. “waar heb je het over ma, kom nou mee naar binnen dan praten we erover.




Dat was het punt waar het allemaal wazig ging worden. Ik weet nog dat ik als een razende naar binnen rende, de telefoon oppakte en de psychiatrische inrichting belde met de boodschap: “Help me, mijn moeder is gek geworden�!

Hoofdstuk 2.

“Het stond er een keer aan te komen Snow, ma was al een tijdje zo, alleen nu is het moment gekomen dat ze het niet meer aan kon. Geef je zelf niet de schuld je hebt het goed gedaan.� Ik keek de lange gang door en zag vrouwen met witte pakken aan rennend door de gang. “Ik weet het�, zuchtte ik, “maar ik wilde dat ik er iets aan had kunnen doen. “
Een tijdje zeiden we niks, “Chris en ik. We zaten daar maar op een rood leren oncomfortabele bank, tot een verpleegster naar ons toe kwam met de mededeling dat we beter naar huis konden gaan want moeder was niet in staat een gesprek te voeren. Tranen sprongen bij Chris in zijn ogen maar hij veegde ze snel weg zodat ik ze niet zou zien. “Goed dan.� Zei hij op zijn diplomatische toontje en groette de zuster tot ziens.
Chris en ik reden over de snelweg naar huis. Ik keek door mijn raampje en telde nietszeggend de regendruppels op de raam. We wisten allebei niet meer wat we moesten denken, maar in gedachten ratelde het maar door.
In een flits meende ik iemand te zien staan onder de verlichting van de snelweg. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen en keek achterom maar er was niets meer te zien. “wat is er?� zei Chris. “Niets�. Zei ik. “was ik nu ook gek aan het worden?
Eenmaal thuis aangekomen stonden ma’s vriendinnen al op de stoep. Chris sprak vriendelijk en probeerde uit te leggen wat er gebeurd was. Zodra ze het woord zenuwinzinking hoorden, dropen ze een voor een af. Ik vond het niet zo erg, was blij dat ik met rust gelaten werd.
Chris besloot een tijdje te blijven logeren en belde zijn studievrienden om het nieuws over te brengen. Met een zucht plofte hij op de bank. “nou dat was me het dagje wel�, zei hij. Ik zei niets, had geen woorden voor het geen wat gebeurd was. Ik keek rond en zag wat voor een puinhoop ma het had laten worden tijdens haar wat de dokters noemen “zenuwtoeval�. Normaal gesproken had ma het vreselijk gevonden om die troep zo te zien en was meteen aan de grote schoonmaak begonnen.
Ik verontschuldigde me bij Chris en liep de trap op. Ons huis stelde niet veel voor, pa had het huis gekregen nadat oom Jack gestorven was. Hij was mijn vaders broer en klusjes man. Hij had zijn eigen bedrijfje waar mensen die een mankementje aan hun huis hadden hem op konden bellen. Aan zijn eigen huis had hij blijkbaar niet veel gedaan. Toen ik de trap afliep zag ik dat er een aantal planken loszaten en dat je met de spijkers die hij erin had geslagen om de boel bij elkaar te houden, nog niet eens een schilderij zou kunnen ophangen zo klein. Duidelijk was te zien dat het huis uit de jaren 60 kwam, gezien de kleuren. Pa had nooit veel aan ons huisje willen doen omdat het huis hem veel aan zijn broer deed denken. Ik had een goed contact met Oom Jack, ik hielp hem vaak mee als hij in zijn tuin werkte, of ging mee als hij een klant had. Veel klanten had hij niet maar hij was zo enthousiast over zijn werk dat hij er genoeg voldoening uit kon halen om ermee door te gaan.
Oom Jack kwam veel bij ons eten en speelde daarna op zijn gitaar. Ik kan de muziek nog horen, zwevend door onze bungalow in de West Side Hills. Ik was verliefd op zijn muziek vooral als hij erbij zong. Zittend op de grond genoot ik van iedere snaar die hij aanraakte en sloot mijn ogen. Dan zag ik mensen dansen in mijn gedachten en ik was er ook. Ik had de mooiste jurk van iedereen en alle knappe mannen wilden met me dansen. Ik was werkelijk teleurgesteld als hij ophield met spelen. “Zo mijn kleine Snow�, zong hij de laatste keer, met muziek, zul je nooit alleen zijn. Hij gaf me een knipoog waarna ik hem een zoen gaf en naar mijn kamer liep. Daar droomde ik van ballerina’s en danseressen en muziek.
“Snow?�, ik schrok uit mijn overpeinzingen. “alles goed met je?� Chris keek me bezorgd aan. “Beter dan ooit, mompelde ik maar mijn sarcasme ontging hem.
Ik liep de trap op naar pa’s kantoor en plofte neer in zijn zwart leren bureaustoel. Hij piepte toen ik ging zitten.
Ik trok een lade open en voelde me meteen schuldig, daar ik nooit in pa’s spullen mocht snuffelen. Chris wel. Chris mocht alles. Wat vader betrof bestonden alleen oom Jack en Chris. Derest kon doodvallen, snoof ik.
Met die gedachten trok ik alle lades open en bekeek snel alles wat er in lag. Een paar foto’s en waardeloze brieven. Zuchtend ging ik achterover zitten. Was hij dan werkelijk een gek? “nee, hij was een genie�. Was Chris’ antwoord. Ik schoot overeind. “heb ik dat hardop gezegd?�
“Jep.� Hij wreef nonchalant door zijn haar waardoor het wild overeind bleef staan. Menig meisje had zich tot hem aangetrokken gevoeld maar zijn carrière ging op dat moment voor alles. Of zoals hij altijd zei gaat het werk altijd voor het meisje.
Ik stak een sigaret op en hij fronste zijn wenkbrauwen maar zei niets. Zijn ogen gingen langs de schilderijen die pa verzameld had en de aardenwerken potten die op het dressoir stonden.
Chris had zacht bruin haar dat net iets langer was dan eigenlijk zou horen. Diep groene ogen en een kuiltje in zijn wang als hij lachte. Ja, Chris was me er eentje. Ik lachte heimelijk toen ik bedacht dat het eerste meisje waar Chris mee zou gaan, waarschijnlijk eerst door de rechter zou moeten worden gekeurd om te zien of ze wel of geen strafblad had. Of nog meer waarschijnlijk zou hij met een vrouwelijke rechter trouwen. Maar ze zou geluk hebben met een man zoals hij. En het was stom dat ik de spot dreef met iets wat ik zo graag wilde. Een relatie.




Aantal keer bekeken: 4111
Waardering: 8.14 op 10
Geef een cijfer:

Alle rechten voorbehouden 2005-2024 - www.verhalenlezen.nl


Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!


Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 84 bezoekers online