Lees het verhaaltje: Een gratis etentje op verhalenlezen.

Een gratis etentje.

U leest om dit moment het verhaal Een gratis etentje gepost door Rinus Haemerlingh. Dit verhaal is gepost in de categorie spannende verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar spannende verhalen?
Categorie: spannende verhalen
Gepost door: Rinus Haemerlingh
Gepost op: 2009-11-27

Verhaal:

Een gratis etentje
Op de achtergrond speelde klassieke muziek. Een opera van Verdi had de kelner geantwoord toen Tom er naar informeerde. In het Italiaans restaurantje dat zijn schoonbroer hem in lovende bewoordingen had aangeraden stonden slechts enkele tafels. Het was een familiezaakje dat door drie man werd gerund. Guiseppi zorgde voor de bar, zijn broer Carlo diende op en in de keuken boog Umberto, een neef van Guiseppi zich over het fornuis. Ze waren alledrie minstens zestig jaar oud. Zijn schoonbroer had niet overdreven. De bereidingen van Umberto waren exquis en Carlo was een hoogst charmante kelner die zijn klanten wist te amuseren. Net zoals zijn twee collega's had Carlo een gebrekkige kennis van het Nederlands maar zijn sappige Italiaanse uitdrukkingen waren heerlijk om horen. Tom en Ilse hadden genoten van hun avondje uit. Alles was perfect: de familiale sfeer, de bediening en de Spaghetti Aglio e Peperoncino.
"Drinken we nog een espresso schat," vroeg Ilse, "of heb jij liever een glaasje grappa?"
Tom overwoog even maar hield het bij een espresso. Er wachtte nog een autorit naar huis en hij had reeds drie glazen chianti op.
Carlo plaatste de kopjes op tafel en zei dat de espresso's op kosten van de zaak waren. Tom en Ilse waren aangenaam verrast.
"Gracias, heel gracias voor espresso," probeerde Tom met een Italiaans accent en handgebaren.
Carlo fronste de wenkbrauwen, knikte koel en ging weg. Tom en Ilse keken elkaar verbaasd aan. Vanwaar die plotse verandering in Carlo's houding?
"Is dank u wel in het Italiaans soms niet grazie," zei Ilse, "gracias is Spaans, ik herinner me dat van vorig jaar in Barcelona."
Tom liet een vlugge blik op Carlo vallen, "hopelijk heb ik hem niet beledigd. Italianen zijn nogal gevoelig voor zo'n dingen. Je weet wel: het zuiderse temperament."
"Maak je geen zorgen, die kelner is meer gewoon. Iedere dag krijgt hij wel een klant over de vloer die pochen wil met zijn Italiaans," zei ze met lichte spot.
"Ik probeer het toch," antwoordde Tom, "ik ben niet zoals jij. Bang om een foutje te maken," en hij schoof zijn stoel achteruit, "ik moet een plasje doen."
Toen hij terug plaats nam zag Ilse een bezorgde blik in zijn ogen.
"Scheelt er iets?"
Tom boog zich naar haar toe en fluisterde, "mijn portefeuille, ik ben hem vergeten."
"Vergeten!?" kwam het er nogal luid uit, "hoe kan dat nou?"
Tom gebaarde haar meteen stiller te praten want Carlo en Guiseppi staakten hun gesprek en keken in hun richting.
"Ben je zeker," vervolgde ze zachtjes.
"Zeker ben ik zeker, " antwoordde hij geïrriteerd, "ik heb iedere zak driemaal binnenste buiten gekeerd...en weet je wat...het is jouw schuld."
"Nu nog mooier, geef je vrouw maar de schuld."
"Ik had eerst mijn blauw jasje aan met mijn portefeuille reeds in de binnenzak, " verduidelijkte hij, "maar het blauw vloekte met mijn schoenen en je verplichtte me deze grijze aan te trekken. Ik dacht totaal niet aan mijn portefeuille toen ik van jasje veranderde. Conclusie: jouw schuld."
"Met elkaar te beschuldigen lossen we niets op. We moeten er iets op vinden. Denk na."
"Hoeveel zit er in je tasje," vroeg Tom zonder echt te hopen.
Ilse knipte haar tasje open en haalde er een briefje van vijf uit. Een pareltje zweet rolde over Toms voorhoofd, "een briefje van vijf? Is dat alles...en je visa-kaart? Die heb je toch altijd bij je."
Ilse schudde de inhoud van het tasje dooreen en vond nog een stuk van vijftig cent maar geen visa-kaart.
"Vijf euro en een beetje. Zelfs te weinig als fooi," en Tom groef zijn handen in zijn haar.
"De waarheid," zei Ilse, "we vertellen hen de waarheid. Ze noteren onze naam, we ondertekenen een briefje en morgen betalen we hen...plus tien of twintig euro voor de last."
Tom zag er tegen op maar het was de enige mogelijkheid. Hij dronk zijn espresso in één teug leeg, schraapte zijn keel en wenkte Carlo.
"Het was pico bello, we hebben echt genoten," zei hij ernstig.
Carlo glimlachte, "Grazie signore, ik betank," en hij articuleerde het volgende klaar en traag, "grazie signore...grazie."
Tom plaatste zich wat comfortabeler op zijn stoel, "Het zit echter zo...mijn portefeuille ligt nog thuis en ik kan de rekening nu niet betalen. Dit is de eerste keer dat mij zoiets voorvalt en ik voel me er heel ongemakkelijk bij, echt waar. Morgen vereffen ik de hele rekening, ik zweer het u. U hoeft zich geen zorgen te maken. Morgenochtend sta ik hier stipt om tien uur aan de deur en dan betaal ik u. Zeker weten."
"Niet betalen?" vroeg Carlo verbaasd, "spaghetti niet goed? Chianti niet goed? Niet betalen?"
Guiseppi had zich ondertussen bij Carlo gevoegd en ze begonnen in het Italiaans met elkaar en toen keek Guiseppi Tom kwaad aan.
"Waarom betalen...euh...waarom niet betalen?" verbeterde hij zichzelf en met zijn handen in zijn heupen.
Tom antwoordde verontschuldigend, "portefeuille vergeten, sorry. Morgen betaal ik u. Geef een papiertje en ik onderteken het dat ik u geld schuldig ben. Dat kan toch geen probleem zijn. U hoeft zich geen zorgen te maken. Het komt in orde."
Ilse zei ook iets, "morgen betaalt mijn man u en nog eens twintig euro voor de last."
Guiseppi gunde Ilse slechts een korte blik en wees met zijn vinger naar Tom, "u betaal of polizia!"
Zijn gezicht was rood aangelopen en Carlo had een stap achteruit gezet.
Tom wist niet meteen wat te zeggen en hij keek naar Ilse en toen terug naar Guiseppi, "ik kan nu niet betalen. Mijn portefeuille ligt thuis. Portefeuille...thuis. Casa, you understand, money Casa."
"Jij niet betaal. Jij dief, jij ladro," brieste Guiseppi.
"Versta jij mij eigenlijk wel," zei Tom geërgerd, "dat verblijft hier al jaren en verstaat geen Nederlands."
Tom voelde zich ongemakkelijk met die snuivende Italiaan te dicht bij hem en hij wou opstaan. Guiseppi dacht dat Tom iets van plan was en hij gaf hem een duw. Tom verloor zijn evenwicht en sleurde in zijn val het tafellaken mee. De kopjes, een kaars en een vaasje met rozen kletterden op de grond. Ilse sprong ontzet van haar stoel en stond met een mond vol tanden. Tom klauterde recht en was ziedend.
"Ben jij nu helemaal gek geworden! Ik ben mijn portefeuille vergeten en jij slaat compleet tilt!"
Zijn geroep maakte het alleen maar erger. Guiseppi was een trots man en niemand schold hem uit in zijn eigen zaak. Hij schopte de stoel opzij en haalde uit en raakte Tom aan zijn schouder. Instinctief sloeg Tom de oude man terug. Een uppercut en één in de maag. Guiseppi vloog achterover en op de grond, uitgeteld. Carlo vluchtte achter de bar en telefoneerde de politie. Het tumult was hoorbaar tot in de keuken en een verbaasde Umberto verscheen in de deuropening met een hakmes in de ene hand en een bos wortelen in de andere. Hij zag zijn bewusteloze neef en na een korte uitleg door Carlo kwam hij dreigend op Tom af.
Ilse vreesde het ergste en schreeuwde het uit, "pas op, hij heeft een mes!"
Het lemmet zoefde rakelings langs zijn hoofd en raakte een houten pilaar. Het mes had zich stevig in het hout geplant en terwijl Umberto het los wrikte greep Tom zijn vrouw bij de arm en sleurde haar het restaurant uit.
"Lopen," riep hij en ze renden zo hard ze konden. Ze hoorden hoe Umberto hen achterna kwam en hen vervloekte maar lang hield de oude man het niet vol.

　
In de wagen werd niet gesproken. Tom keek strak voor zich uit en vroeg zich af hoe het zo uit de hand had kunnen lopen. Zijn oor jeukte en hij krabde er aan.
"Verdomme, hij heeft me geraakt met zijn mes," en hij toonde twee bebloede vingers.
"Geraakt?" vroeg Ilse verbaasd, "je vingers?"
"Niet mijn vingers. Mijn oor, mijn rechter. Hij had me kunnen vermoorden, die seniele kok."
Ilse knipte het leeslampje aan en bekeek zijn oor. Er hing wat bloed aan en wat losse huid maar meer dan een schaafwondje was het niet.
"Ik dep het met een doekje."
"Laat maar, ik voel het al niet meer."
Daar wou ze niet van horen. Een keukenmes is vuil en het wondje kon ontsteken. Het pakje tissues in haar tasje was leeg en ze graaide in de broekzak van haar jeans naar haar zakdoekje. Ze voelde iets hards en rechthoekig.
"Tom," zei ze beduusd.
"Wat?"
"Kijk eens hier," en tussen haar duim en wijsvinger hield ze haar visa-kaart omhoog.
　

Aantal keer bekeken: 4249
Waardering: 6.27 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 204 bezoekers online