Lees het verhaaltje: Een onverwachte wending. op verhalenlezen.

Een onverwachte wending..

U leest om dit moment het verhaal Een onverwachte wending. gepost door Just me!. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: Just me!
Gepost op: 2010-10-18

Verhaal:

Een onverwachte wending.
Hoi Allemaal,
Hopelijk vinden jullie mijn verhaal een beetje leuk. Ik heb deze ooit geschreven voor een verhalenwedstrijd.
Verder niks mee gedaan. Hopelijk kan ik jullie er wel mee amuseren.
Oh, mijn naam is trouwens Kim ik ben 17 . En dit verhaal is niet echt gebeurd, gewoon té veel fantasie.
Hopelijk vinden jullie het wat!

Langzaam liep ze over het strand. Luisterend naar de ruisende zee. Wachtend op het gevoel waar ze van hoopte dat het ooit nog terug zou keren. Waarom waren de veranderingen zo groot. Ze zette haar Ipod steeds harder. De ritmische klanken denderden in haar oren. Ze sloot zich af van alles om haar heen. Ze begon steeds harder te lopen alsof iets of iemand haar achtervolgde. Maar er was niemand. Ze was helemaal alleen. Ze liep steeds harder. Haar Ipod speelde een geweldig nummer af, de emoties kwamen naar boven. De tranen stroomden over haar zachte wangen. Ruw veegde ze de tranen weg. Maar opeens zag ze een licht… en alles werd donker voor haar ogen. Met verwoede pogingen probeerde ze haar ogen open te doen en te kijken waar ze was. Maar het enige wat ze hoorde waren harde, schreeuwende stemmen.

Er werd tegen haar schouder gepord. ‘Liefje, kan je me horen… ik ben het mama’.
Met moeite kreeg ik mijn ogen open. Ik wilde omhoog komen. Maar een knallende hoofdpijn hield me tegen. Ik draaide mijn hoofd iets opzij en keek recht in het bezorgde gezicht van mijn moeder. Op de achtergrond hoorde ik de krijsende stem van mijn tienjarige zusje. Het liefst wilde ik gaan slapen. Maar dat kon ik niet maken tegenover mijn ouders. Een vriendelijke dokter vroeg me wat mijn klachten waren. Met moeite wist ik uit te brengen dat ik hoofdpijn had en een stekende pijn in mijn been. De dokter vertelde me dat ik een ongeluk had gehad, maar dat ik er goed van afgekomen was. Ik mompelde iets van dat ik het begrepen had. Langzaam vertrok iedereen een voor een uit de kamer. Ik viel in een onrustige slaap. Ik had een droom waarin iedereen me mocht. Waar ik geweldig was, waar ik alles kon. En de mooiste liefste jongen mijn vriend was. Maar helaas werd die droom geen werkelijkheid.

Mijn hoofd en mijn arm deden zo zeer dat ik me niet kon draaien. Het gordijn rondom het bed van mijn kamergenoot hing een stuk je open, ik kon net naar binnen kijken. Ik zag een toegetakelde jongen liggen, als je het mij vroeg hoorde hij thuis op intensive care. Helemaal in gedachten verzonken schrok ik op toen de dokter me aantikte en vroeg of hij bloed mocht prikken.

Mijn ouders waren vanochtend nog op bezoek geweest. En de doktoren hadden gezegd dat mijn hersenschudding steeds meer zakte en dat ik zeker over een paar dagen naar huis zou mogen. Een zuster kwam met een rolstoel binnen rijden. Ze reed naar het bed van de toegetakelde jongen. Samen met een man, waarschijnlijk de vader van de jongen tilde ze hem in de rolstoel. “Kom Mark we gaan lekker een stukje wandelen” zei de man. “Jong, ik ben geen kleuter meer, praat gewoon normaal tegen me” zei de jongen kennelijk Mark hetend. “Doe niet zo boos, wees blij m’n jongen” zei de man. “Kom op pa, jij gaat wandelen, ik ga zitten”.
Toen Mark en zijn vader de deur uit waren moest ik lachen. Wat een bijdehandje. Vermoeid viel ik weer in slaap. “Hey, ik zal me even voorstellen” zei hij opgewerkt toen hij later terug kwam. “Ik ben Mark de Graatsing en jij bent Elysa he? Leuk je te ontmoeten.

Na twee dagen ziekenhuis had ik het al totaal gehad daar. Gelukkig kwam het bevrijdende nieuws snel! Ik mocht vanmiddag naar huis. Mijn moeder kwam uit haar werk direct om te helpen met mijn tas in te pakken, voor de terugreis naar huis.
Mijn ondertussen ziekenhuis vriend, zat verveeld televisie te kijken. Ik strompelde naar hem toe. Hé ik ga naar huis. Hij reageerde niet. Mark! Riep ik.
Hij keek verdwaasd op. “Hoi, ga je?” “Ja, ik mag eindelijk naar huis.” “Laat me maar alleen” zei hij lachend. “Tot ziens he, ik spreek je nog wel als je weer thuis bent.” Ik wilde hem een knuffel geven, maar toen mijn gezicht vlak bij zijn wang was tilde hij met moeite zijn hand op. Pakte mijn hoofd vast en gaf er een kusje op. “Dag lieve Elysa” zei hij. “Dag, Mark” zei ik en ik strompelde met mijn krukken de kamer uit. Mijn moeder stond te wachten ze vertelde dat ze me gemist had. Omdat het bijna zomer vakantie is had ze een hele leuke vakantie geboekt. Normaal gesproken veerde ik op bij het horen van vakantie maar ik kon mijn gedachten er niet bij houden. Mijn moeder hield even haar mond dicht toen ze me hielp met het instappen van de auto maar daarna babbelde ze vrolijk verder.

Eindelijk waren we thuis. De rit leek wel een eeuwigheid te duren. Mijn zusje kwam naar me toe rennen. “Ik heb je gemist” zei ze en ik kreeg een grote knuffel. Ook mijn vader kwam naar buiten waar ik ook stevig door omhelst werd. Ik zou het nooit hardop te durven zeggen maar ik had ze ook gemist. Het voelde alsof ik nooit was weggeweest. Na het avond eten moest ik op het internet de foto’s kijken van het huisje dat we gehuurd hadden in Italië. Het zag er leuk uit het was in een klein park in het bos.

Een maand later was mijn been was zo goed als geheeld dus ik kon zonder gips op vakantie. Ik had de dokter wel moeten beloven mijn been nog niet te veel te belasten. Mark had ik niet meer gesproken. Hij was ook uit het ziekenhuis ontslagen en ik was het briefje met zijn msn verloren. Ik probeerde hem te vergeten ten slotte kende ik hem alleen maar vanuit het ziekenhuis. Toch voelde het wel speciaal.

De autoreis duurde veel langer dan de bedoeling was. Toen we op het vakantiepark aankwamen werd het alleen maar erger. Er waren geen jongeren te bekennen en we zaten in de middle of nowhere.
Na 1 week had ik het al helemaal gezien. Mijn ouders en mijn zusje maakten vaak wandelingen maar daar kon ik niet aan mee doen vanwege mijn been, al zal ik eerlijk toegeven dat ik wandelen nooit echt leuk gevonden heb. Maar toch ik zat daar maar een beetje.

In het weekend stond ik pas laat in de middag op. Ik kleedde me aan en wilde naar mijn zusje in het zwembad gaan toen ik met mijn slaperige hoofd tegen iemand op liep.
“Eeh, I’m sorry” brabbelde ik” “Hé no problem” lachte de jongen. Toen ik op keek om te kijken tegen wie ik het eigenlijk had schrok ik me wild! Een knappe dude keek me aan met helder blauwe ogen en blond haar. “Ik weet wat je nu denkt” zei hij. “Dat ik nooit een Italiaan kan zijn met mijn blonde haren en blauwe ogen. Maar dat ben ik ook niet al hoewel ik hier al wel 3 jaar woon.” De jongen begon vrolijk te vertellen over zijn familie en dat ze geïmmigreerd naar waren Italië. Ik vergat mijn zusje totaal.
Ik vergat mijn hele familie totaal. De rest van de weken vlogen voorbij. Elke dag was ik weg met de dude, Paulo. Ik was tot over mijn oren verliefd.
Maar mijn laatste vakantiedag kwam al snel in zicht. Ik sprak met hem af bij een klein meertje voor onze laatste avond samen.
Paulo was er al. Hij had een picknickkleed neergelegd en een heleboel kaarsjes. Ook had hij een roosje voor me meegebracht. De avond was volmaakt. De ruisende zee, volle maan en de liefste jongen die ik ooit ontmoet had. Ik had nooit durven dromen dat ik een avond mee zou maken die zo perfect zou zijn.

De tijd vloog voorbij, voor dat ik het door had was het al 2 uur mijn ouders zouden wel bezorgd zijn. Ik stuurde ze een sms dat het nog wel wat later zou kunnen worden ik wilde nog niet weg. Maar ik moest afscheid nemen. Ik beloofde hem dat we contact zouden houden. Ik werd emotioneel, de tranen rolde over mijn wangen. Hij suste “stil maar lieverd, het komt allemaal goed” hij trok me tegen hem aan met zijn sterke armen.
Ik keek hem aan. Hij veegde met zijn duim de tranen van mijn wangen. “Ik hou van je… jij bent het mooiste meisje dat ik ken, vooral waneer je lacht en de zon speelt met je haar”. Ik slikte. Zulke mooie woorden, ik wist niet wat ik moest zeggen. “ Ti amo (ik hou ook van jou), ik zal je nooit vergeten! Arrivederci Carissima (tot ziens liefste)”
Ik liep het strandje af… weg van Italië en Paulo, maar de mooie herinneringen nam ik mee, mee naar huis, mee in mijn hart.

Aantal keer bekeken: 4156
Waardering: 5.88 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 332 bezoekers online