Lees het verhaaltje: Een reis naar Paris 2 op verhalenlezen.

Een reis naar Paris 2.

U leest om dit moment het verhaal Een reis naar Paris 2 gepost door Nadia. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: Nadia
Gepost op: 2009-12-23

Verhaal:

Een reis naar Paris 2

~..4..~

Ik stapte de bus uit en snoof de frisse lucht in. Het begon al donker te worden. Ik huiverde. Het was wel koud voor een dagje in mei. Ik drukte mijn jas nog dichter tegen mij aan. Mijn adem bevrieste in wolkjes door het koude weer. Het was een erg lange reis. Maar hier zijn we nu eindelijk, nu ik er ben vrolijk ik toch wel een beetje op. Ik wilde naar de andere bus toelopen om naar toe Jet te gaan, maar besefte toen dat de tweede bus er nog niet was. Dus ging ik maar op de stoep zitten om te wachten. “Heb je het niet koud?” Hoorde ik een jongensstem achter me zeggen, ik herkende de stem meteen, David! “Nee.” Snauwde ik, zonder me om te draaien. Ook al had ik het wel koud. Ik had gewoon geen zin in zijn bijzijn. “Een slechte rit achter de rug?” Vroeg hij geamuseerd.
Vind hij dit grappig? “Wat kan jou dat schelen?” Zei ik woedend.
“Ik ben een begeleider, dus als je sacherijnig bent of ziek wordt is dat mijn verantwoordelijkheid. Ik moet ervoor zorgen dat jullie in een uiterst goede bui zijn” Antwoordde hij.
“Je wist zeker al dat ik bij jouw groepje hoorde? Wil je me kwellen?”
“Om eerlijk te zijn, wist ik dat niet. Ik kreeg vandaag, in de bus een lijst met alle namen die bij mij in het groepje zat. Vind je het erg om bij mij in de groepje te zitten?” Vroeg hij. Ik draaide me om, om hem boos aan te kijken. Daar ga ik echt niet op antwoorden, maar gelukkig hoefde dat ook niet, want net op dat moment riep iemand mij. Ik keek om en zag Jet naar me toe rennen.
“Bo! Bo! Hoe was je rit? Ze keek van mij naar David maar zei niets.
“Het was een erg stille rit zonder jou.” Antwoordde ik.
“Ja hè? Dat vond ik ook, alleen dan zonder jou.” We lachte allebei en liepen weg. Ik draaide me nog even om en keek naar David, hij volgde mij met zijn blk. Toen hij zag dat ik hem ook aankeek krulde zijn mond tot een glimlach en gaf me een knipoog. Ik draaide me snel om, en voelde mijn bloed naar mijn wangen stijgen. “Wat is er?” Vroeg Jet. “Je bent zo rood als een tomaat.”
“Er is niets, komt vast door de wind.” Zei ik snel.
Jet keek me argwanend aan, maar hield haar mond.
We liepen naar het hotel waar we in zouden verblijven en kregen van Hans een formulier in ons hand gedrukt, het was een schema voor de activiteiten voor de volgende dag. “Wat?! Moeten we om 6 uur opstaan?” Schreeuwde Jet. Iedereen keek onze kant op, en begonnen toen ook te protesteren. Ik keek ook op mijn formulier, gelukkig hoefde wij niet zo vroeg wakker te worden. Wij moeten om 7 uur wakker worden, dat is eigenlijk ook vroeg maar wel beter dan 6 uur. “Jongens, gedraag jullie. Luister allemaal eens even.” Riep Hans, die boven het protest probeerde uit te komen. “Jullie moeten je bij mij melden om een sleutel te krijgen van jullie kamer.” Iedereen liep door elkaar heen, ik en Jet probeerde een weg te banen om zo snel mogelijk bij Hans te zijn. Eindelijk kwamen we bij Hans aan en kregen een sleutel van ons hotelkamer. We waren zo nieuwsgierig over hoe onze kamer eruit zou zien dat we allebei naar de deur holde. Snel deden we het open en waren allebei verrast van wat we zagen, we sprongen tegelijk op het bed. We moesten allebei erg hard lagen, ik keek Jet van opzij aan en zij naar mij. “Jet, eigenlijk moet ik wat tegen je zeggen.” Zei ik. Ik zag dat Jets gezicht weer wat serieuzer werd. “Wat dan?” Vroeg ze.
“Mijn…” Ik slikte moeizaam.
“Mijn ouders hebben ruzie gehad, en mijn vader is weg.” Ik voelde dat de tranen naar buiten wilde stromen, maar ik dwong ze om terug te gaan. Jet ging rechtop zitten en keek me aan. “Wat erg voor je!” Riep ze verschrikt. Ik ging ook rechtop zitten, waarna Jet zich op mij stortte. Ze omhelsde me stevig. Ze wist precies wat ik nodig heb. Toen ging de telefoon. Ik boog me voorover en pakte de telefoon. “Hallo, met wie spreek ik?” Vroeg ik.
“Hoi, Bo, met David.” Zei hij aan de andere kant van de lijn. Oh, nee, wat is er nu weer. “Ja, wat is er?” Vroeg ik geïrriteerd. “Jij moet naar beneden, we gaan gezamenlijk met de groep even de schema voor morgen doornemen.”
“Oké, ik kom nu meteen naar beneden.”
“Oké, dan zie ik je beneden.” Ik legde de hoorn op de haak en keer me om naar Jet. “Ik moet naar benden om de schema door te nemen voor morgen,” zei ik.
“Oh, oké, dan ga ik wel alvast onze kleren uitpakken.”
“Dank je, ik kom zo snel mogelijk weer terug.” Ik gooide mijn benen over de rand en sprong overeind. Ik liep naar de deur en trok ‘m open toen ik op de gang stond trok ik ‘m weer dicht. Ik draaide me om om weg te lopen maar botste tegen iemand aan. “Oh, sorry, ik had haast, ik had u niet gezien.” Zei ik en keek omhoog. Tot mijn schrik zag ik dat het David was.
“Wat doe jij hier? Je hoort beneden te zijn.” Zei ik boos. “Ja, maar ik moest nog even wat uit mijn kamer halen.” Zei hij, en keek naar iets achter mij. Ik volgde zijn blik en zag dat zijn blik op de deur aan het einde van de gang was gericht wat betekende dat dat zijn kamer was.
“Oh, oké, dan ga ik alvast naar beneden,” zei ik.
“Wil je niet even mee naar mijn kamer?” Vroeg hij.
Ik keek hem geschokt aan, meende hij dat nou serieus? Hij grinnikte om mijn gezichtsuitdrukking.
“Je kan me helpen met het dragen van jullie mappen, dat scheelt een hoop tijd, en energie,” voegde hij er nog aan toe. “Ehm, ja is goed,” zei ik beschamend. “Tuurlijk.” We liepen samen naar zijn kamer. Hij liep erg dichtbij mij, onze armen raakte elkaar bijna aan. Ik kon zijn lichaamswarmte voelen. Toen we er waren boog hij zich over mij heen om de deur open te maken. Hij stak de sleutel in het sleutelgat. En liep naar binnen. De kamer was net zoals die van mij en Jet, alleen had hij geen kamergenoot. Zijn koffer lag open in de hoek van de kamer, hij had zijn kleren zo te zien al uitgepakt. Want de koffer was leeg. Hij liep naar de tafel die aan de andere kant van de kamer lag en pakte de grootste stapel mappen. Ik zag zijn spieren spannen onder zijn trui. Maar het scheen hem geen enkele moeite te kosten om de mappen op te tillen. Ik liep ook naar de tafel en pakte de andere stapel op. We liepen samen de trap af. “Is het te zwaar?” Vroeg hij. “Anders kan ik nog wel een paar van je overnemen hoor.”
“Ik vind het helemaal niet zwaar, maar ik geloof je wel als je zegt dat je nog een paar op kunt tillen,” zei ik terwijl ik naar zijn sterke armen keek. Hij grijnsde, “dat kan ik niet van jou zeggen,” zei hij, terwijl hij naar míjn armen keek. “En bedankt.” Toen schoten we allebei in de lach, we waren al beneden aangekomen. Ik zag dat iedereen ineens abrupt stil werd. Toen fluisterde ze zacht met elkaar en richtte hun blikken op mij en David. Ik wist dat ze over ons aan het roddelen waren, ze dachten zeker dat ik wat met David had. Ik voelde dat ik rood werd, en keek David aan. Maar die liep zelfverzekerd naar Hans toe. Ik liep achter hem aan, en liep langs de drie meiden die over David hadden gepraat in de bus. Ze keken me alle drie boos aan. Ik wendde mijn blik op de mappen en overhandigde ze toen aan Hans. “Alstublieft, meneer,” mompelde ik en keek naar de grond, ik durfde de meisjes niet aan te kijken maar ook David niet. Hem kon het echter niet schelen, en dwong mij om hem aan te kijken door met een vinger onder mijn kin mijn hoofd op te tillen. Mijn hart klopte sneller, maar realiseerde toen dat mijn groep er nog was, die zo stil waren geworden als de stilte voor de storm. Ik keek om me heen, met zijn vinger nog steeds onder mijn kin. Ineens verbrak iemand de stilte en de storm brak uit waar ik zo bang voor was, hij schreeuwde: “Zoenen, zoenen!” waarna iedereen volgde, “Zoenen, zoenen.” Ik keek David aan en voelde de tranen opborrelen. Ik rukte me los en rende zo snel ik kon naar boven, er rende iemand achter mij aan, maar dat kon me niets schelen. Ik was op de tweede verdieping toen degene mij had ingehaald, en me bij mijn armen vast pakte, het was David. Verdomme, ga weg. Dat is was wat ik tegen hem wou schreeuwen, maar ik had een brok in mijn keel en kon dus niets uitbrengen. “Sorry, Bo. Sorry,” zei hij vol medelijden in zijn stem. Ik durfde hem nog steeds niet aan te kijken. Hij trok me in zijn armen en omhelsde mij. Ik rukte me alweer los en rende weer naar boven, dit keer bleef hij staan. Dat is maar goed ook! Bij de vijfde verdieping aangekomen stormde ik de kamer van mij en Jet in. “Wat is er, Bo?” Vroeg Jet meteen. Ik kon niet meteen antwoorden, er rolde een traan over mijn wang.

~..5..~

Het was 4 uur in de ochtend en ik kon de slaap maar niet vatten. Nadat ik gister huilend de hotelkamer ben in gestormd ben ik maar meteen gaan slapen. Het was lief van Jet dat ze mij haar schouder had aangeboden om op te huilen. Ze had me niets gevraagd toen ze zag dat ik huilde maar had me een dikke knuffel gegeven. Ik keek naar de andere bed naast mij en zag dat Jet nog steeds sliep. Op mijn tenen sluip ik naar de badkamer om vervolgens een douche te nemen en me een beetje op te frissen. Toen ik klaar was, keek ik op de klok en zag dat het al half zes was. Jet was nog steeds niet wakker, dus besloot ik om buiten te gaan wandelen. Op mijn tenen loop ik naar de kapstok, trek mijn jas aan en mijn schoenen en verlaat de kamer. Even later sta ik in de foyer van het hotel. Ik loop naar buiten en kijk om me heen, waar zal ik heen gaan? Hmm… Misschien kan ik naar het park. Ik neem de weg naar rechts op weg naar het park. Terwijl ik loop, kijk ik geïnteresseerd om me heen. Het is een mooie park, met veel bomen. Het is weer fris buiten, ik heb zin om te rennen. Ik doe mijn jas uit, leg het op een bankje in het park en begin te rennen. 1 km heen en 1 km terug. Dan trek ik mijn jas weer aan en besluit bezweet om maar weer naar het hotel te gaan zodat ik weer een douche kan nemen. Als ik bij het hotel aankom zie ik net een man en een vrouw de hotel verlaten, mijn hart slaat een aantal slagen over. “Hoi, Bo. Jij bent vroeg op,” zei iemand achter mij. Maar daar besteedde ik helemaal geen aandacht aan, ik keek naar de stelletje dat aan overkant van de straat aan het zoenen zijn. “Bo? Wat is er,” zei diegene ongerust nu. Het drong me nog steeds niet door wie er tegen mij praatte. Ineens pakte iemand me bij mijn bovenarmen en draaide me om zodat ik diegene aan keek. Maar mijn blik was nog steeds op mijn vader gericht en op de onbekende vrouw. Toen werd ik hard door elkaar geschud, “Bo, kijk me aan, wat is er?” Zei hij paniekerig. Toen kon zijn stem plaatsen. “David, laat me met rust,” zei ik flauwtjes, omdat ik nog steeds verward was. David volgde mijn blik en zag waar ik naar keek. Ik trok het niet mee, ik had niets gegeten en had 2 km gerend. Ik voelde me slap worden, en ik begon sterretjes te zien. Ik zakte in elkaar, gelukkig was David er om mij vast te houden, anders was ik zeker op de grond beland. “Kom mee naar binnen, Bo. Je moet wat eten.” Zodra hij dat zei, tilde hij me zonder moeite op en droeg me naar het foyer van het hotel. Hij zette me neer op een van de banken. “Ik ga even wat te eten halen voor je, niet weg gaan, ik ben zo terug,” zei hij. Ik ging liggen en toen werd het zwart voor mijn ogen. “Bo? Bo? Ben je wakker?” vroeg iemand met een aangename stem. Ik schoot overeind. “Oh, nee. Ik ben in slaap gevallen,” zei ik.
“Je bent gewoon even ingedommeld, sorry dat het zo lang duurde, maar er was een lange rij en volgens mij konden ze mij niet zo goed verstaan,” zei hij verontschuldigend. En gaf me het bord aan met daarop een croissantje, een gekookte ei en een toast. Hij had ook nog een glaasje sinasappelsap voor me gehaald. “Oh, echt heel erg bedankt, David. Maar ik denk niet dat ik nog iets door mijn keel krijg,” zei ik terwijl de tranen in mijn ogen sprongen, ik draaide me om, om mijn tranen weg te vegen, zodat hij mij niet zou zien, maar het was al te laat, hij had me al gezien. Hij kwam naast me zitten en trok me in zijn armen. Hij was zo lief voor me, ik kon mijn tranen niet meer bedwingen en liet de tranen over mijn wangen stromen.
“Stt, stil maar. Ik blijf bij je,” zei hij zo zacht dat ik het bijna niet hoorde. Ik keek op en probeerde een beetje ruimte te creëren, dit was niet verstandig. Ik keek naar zijn shirt en zag dat ik die helemaal nat heb gemaakt door mijn tranen. “Oh sorry, David. Ik heb je shirt helemaal nat gemaakt!” Zei ik verontschuldigend. Ik voelde me zo stom. “Ah joh, maak je daar nou niet druk om, ik heb genoeg shirtjes. Gaat het weer wat beter?” Vroeg hij, er klonk bezorgdheid in zijn stem. Ik keek op en zag dat hij zich oprecht zorgen om mij maakte. Het klinkt misschien heel stom, maar toch vond ik het wel leuk dat hij zich zo’n zorgen om mij maakte. Ik trok me voorzichtig van hem los en ging wat van hem vandaan zitten. “Ja, het gaat prima met me.” Zei ik, terwijl ik mijn tranen die nog op mijn wangen lagen, wegveegde. “Mooi zo.” Zei hij.
We wisten geen van beiden nog wat te zeggen. Achter ons klonk rumoer. Oh, nee hè. Daar is onze groep al. Ik en David stonden tegelijk op. “Bedankt voor je hulp, maar ik ga nu denk ik maar naar mijn kamer.” Zei ik. “Ja, dat is goed. Ik zeg wel tegen Hans dat je je niet lekker voelt.” Zei hij snel. Toen ik in mijn kamer was, keek ik om me heen en zag dat Jet al weg was met haar groep. Ik liep meteen naar de telefoon. Ik draai de nummer in en wacht een half minuut, maar er neemt niemand op. “Spreek iets in na de piep,” hoor ik mijn moeder zeggen. “Mam, met mij, Bo. Papa is helemaal niet in Duitsland, ik heb hem net gezien,” zeg ik huilend. “Hij is hier in Frankrijk, volgens mij logeert hij hier, in dezelfde hotel als ik. Ik heb hem gezien met een ander vrouw, mam. Bel me snel terug!” Ik leg de hoorn op de haak.

“Oké, ik ga groep 1 verdelen in twee groepen, als je in de eerste helft zit dan zit je in de groep van David, en in de tweede helft bij mij. Hebben jullie dat goed begrepen?” Vroeg hij. We stonden in de park, waar ik deze ochtend 2 km had gerend. Toen iedereen knikte, vervolgde hij, “mooi zo. Ga nu maar in een rij staan.” We deden allemaal wat hij zei, we gingen in een horizontale lijn voor hem staan. Niet bij David, niet bij David, dacht ik wanhopig. Dat zou het allemaal nog gecompliceerder maken. Toen ik gister in mijn bed lag bedacht ik me dat ik misschien wel verliefd kon zijn op David. Ik wist niet of dat wel goed was, nu mijn vader een ander heeft. Hans splitste de rij in tweeën. “De linker helft,” hij wees op de helft waar ik stond, “hoort bij David,” oh nee! “En de andere helft hoort bij mij.” We gingen voetballen, waar ik op zich wel goed in ben. Iedereen liep kris kras over het veld. Toen iedereen bij de juiste helft stond, zag ik dat ik ook bij de drie meisjes hoorde, die ik over David hoorde praten. Toen een van hun zag dat ik hun aankeek, tikte ze haar vriendin aan en wees naar mij. Ze keken allebei boos naar me. Ik stak mijn neus in de lucht en deed alsof het me niet deerde. Maar in werkelijkheid vond ik het best vervelend, nu moet ik ook nog eens met hun gaan voetballen. Hans floot op zijn fluitje om aan te geven dat de wedstrijd ging beginnen. Ik had de opdracht gekregen om in de aanval te staan en de drie meisjes moesten alle drie verdediging staan. Terwijl ze op hun plek stonden zwaaiden ze naar David en giechelde zo hoog dat het gewoon pijn deed aan je oren. David deed alsof hij het niet zag en keek de andere kant op. Iemand van de andere team had de bal en kwam mijn richting op, het lukte mij om de bal af te pakken en deed nog een klein trucje om een tegenstander die nu achter mij aankwam te misleiden. Hij keek me geschokt aan, maar ik was al op weg naar de doel, schoot zo hard ik kon en scoorde! Mijn teamgenoten keken mij verbaast aan, maar toen kwam al het gejuich en besprongen me om me te knuffelen. Ik wilde eigenlijk maar een gezicht zien, en zocht door de horde mensen om te kijken waar hij gebleven was. Hij was nergens te zien, een golf van teleurstelling ging door me heen, maar ik herstelde me snel, want er klonk weer een fluitje wat betekende dat de wedstrijd weer begon. Mijn teamgenoten gingen weer op hun plek staan en ik probeerde me weer te concentreren. De tegenpartij had de bal uit en begonnen allemaal naar onze kant van de veld te rennen om te scoren. Gelukkig blokkeerde een van de drie meisjes die in mijn team zat de jongen met de bal en schoot de bal naar mij. Ik zag een aantal meters voor mij een jongen staan die in mijn team zat en schoot hem weer naar hem waarop hij scoorde. Iedereen ging uit zijn dak, op dat moment was de wedstrijd ook afgelopen. Iedereen liep bezweet naar Hans toe om water te halen. Alleen ik bleef staan, en zakte toen op de grond neer. Wat was ik moe. Iemand kwam naar me toe maar ik had geen zin om mijn hoofd op te tillen om te kijken wie het is.
“Heb je geen dorst?” vroeg hij. Ik schrok, ik herkende zijn stem uit duizenden. Hij kwam naast me liggen, ook op zijn buik. Ik keek hem van opzij aan. Hij glimlachte breed naar me, ik voelde me weer kiplekker. Hij had een flesje water voor me mee gebracht en gaf de aan me.
“Bedankt,” zei ik en nam een slok water, pas toen realiseerde ik wat een dorst ik had. Ik dronk het flesje water in drie teugen op. Hij moest lachen. Ik deed de flesje van mijn mond en keek hem lachend aan. “Net wat ik nodig heb, nogmaals bedankt.” Zei ik
“Graag gedaan. Je hebt goed gespeeld, dat ben ik niet gewend.”
“Niet gewend van een meisje?” vroeg ik en trok een wenkbrauw omhoog.
“Hahaha, nee niet echt. Maar je hebt het echt fantastisch gedaan.”
“Dat komt door mijn trainer,” zei ik plagend en knipoogde naar hem.
Hij grinnikte, maar werd toen serieus. Hij streelde met zijn hand mijn wang. Ik voelde de plek dat hij aanraakte warm worden. Ik durfde hem niet aan te kijken dus keek ik naar beneden naar mijn handen. Zijn handen zakte van mijn wang naar mijn kin, hij tilde mijn hoofd op, net als de vorige keer alleen vond ik het dit keer wel fijn dat hij dat deed. Hij keek mij diep in de ogen aan, zijn blik hield me gevangen. Hij boog zich voorzichtig naar me toe, toen ik mijn hoofd niet wegtrok, drukte hij zijn mond op de mijne. Ik voelde mijn lippen warm worden, mijn hart bonste in mijn keel, mijn bloed gierde door mijn aderen. Het was net een explosie. Mijn hart bonste harder. Toen liet hij mij los. Keek me onderzoeken aan en gaf me vlug een kus op mijn wang. Zijn lippen waren rood geworden door het zoenen. Hij kwam overeind en bood zijn hand aan, die ik gretig vast pakte en ook overeind kwam. We liepen hand in hand naar de hotel.

Aantal keer bekeken: 5436
Waardering: 6.58 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 340 bezoekers online