Lees het verhaaltje: Een reis naar Paris op verhalenlezen.

Een reis naar Paris.

U leest om dit moment het verhaal Een reis naar Paris gepost door Nadia. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: Nadia
Gepost op: 2009-11-30

Verhaal:

Een reis naar Paris
~..1..~

“au! Kijk eens uit!” Schreeuw ik verward.
“Sorry, het was niet mijn bedoeling om je pijn te doen,” fluistert de jongen verontschuldigend en kijkt om zich heen. Hij steekt zijn hand uit om mij overeind te helpen, maar die sla ik ruw weg. Hij heeft mij pijn gedaan door tegen mij aan te lopen en ook nog eens mijn boekverslag voor nederlands verpest, sukkel!
“Heb ik je pijn gedaan?” Vroeg hij terwijl ik overeind probeerde te komen, wat niet echt goed lukte met mijn zere been.
“Wat denk je zelf mijn been ligt zowat open, maar ach waarom zou ik geen pijn hebben,” zware sarcasme. Ik overdreef misschien wel, het was maar een krasje, wat erg pijnlijk was. Maar ik was boos. Hij mompelde nog wat excuses, maar dat hoorde ik niet want ik liep al weg. Op naar de volgende les, nederlands. Daar krijg ik dan mooi een onvoldoende voor. Haastig op weg naar nederlands hoor ik de laatste bel gaan, kut! Ook nog eens te laat. Moet ik me morgen om 8 uur melden. Bij de deur van de lokaal aangekomen, stoot ik mijn hoofd aan de deur, alsof de dag niet erger kan, en val achterover. Ik doe mij ogen open en kijk recht in twee grijsgroene ogen. Maar dan realiseer ik me dat het dezelfde ogen zijn die ik al een keer eerder heb gezien. Het zijn dezelfde ogen van de jongen die tegen mij aan is gelopen. Ik wist niet dat hij zo mooi was, met zijn donkere haar en zijn o zo mooie volle lippen. Weer steekt hij zijn hand naar mij om me overeind te helpen. Dit keer pak ik ze wel aan. “Je hebt je dagje blijkbaar niet,” zegt de jongen.
“Nee, zeg dat wel,” wat een domme opmerking. Hij trekt me te snel op, waardoor ik me een beetje duizelig voel. En val bijna voorover, gelukkig vangt hij me net op tijd op. Net op dat moment gaat de deur van mijn lokaal open.
“Gaat alles goed hier,” vraagt mijn nederlands docent Karin de Bruin. Ik kijk even de jongen aan, en keer me dan om naar mijn docent.
“Ja hoor er is niets aan de hand, ik botste met mijn hoofd tegen de deur dat is alles.” Even kijk mevr. De Bruin van mij naar de jongen. En zegt dan:
“kom maar gauw binnen, Bo.” Snel doe ik wat er wordt gezegd, en glip de klas binnen. Met mevr. De Bruin achter mij aan. Een volwassen vrouw ergens begin dertig, met leuke lach rimpels rond haar ogen. Een echte vrolijke vrouw. Met kort roodbruine haar. Steekt meteen haar hand naar mij uit om de boekverslag aan te nemen. Ik kijk haar verontschuldigend aan, “sorry mevrouw, maar het is helemaal verkreukelt.” Mevr. De Bruin kijkt me lachend aan, “maar dat geeft toch niet Bo, een verslag is een verslag.” Opgelucht overhandig ik haar mijn boekverslag.
“Mevr. De Bruin? Nog even over mijn reden dat ik zo laat ben, ik ben-”. Meer krijg ik de kans niet om te zeggen. Mevr. De Bruin onderbreekt mij en zegt: “ach dat geeft toch niet, Bo je kon er vast niets aan doen ga maar op je plaats zitten.” Snel schuif ik op mijn stoel, naast mijn allerbeste vriendin, Jet. Ze had de mooiste goudblond haar die ik ooit gezien heb, ze had krullen en heldere blauwe ogen, ze was erg tenger en klein voor haar leeftijd, maar de beste vriendin dat iemand zich maar kon wensen.
“Ik heb alvast een plaatsje voor je vrijgehouden. Met wie was je net, ik hoorde een stem van een jongen, ik heb ook een glimp van hem opgevangen, hij is echt leuk! Wat was er gebeurt?” Vraagt Jet.
Geïrriteerd begin ik haar uit te leggen wat er was gebeurd. “Gewoon ik botste tegen hem aan, nou eigenlijk botste híj tegen mij aan. En daarom ben ik zo laat.” Jet kijkt mij boos aan.
“Kom op, Bo! Je moet me echt meer vertellen! Wie was hij? Ken je hem?”
“Jet, ik ken hem niet, ik weet niet eens hoe hij heet.
“Vind je hem knap?”
Shit, dat was nou juist de vraag die ik probeerde te ontwijken. Zal ik liegen? Laat ik toch maar de waarheid vertellen.
“Ja. Best… wel… heel erg knap,” zeg ik met tegenzin. “Maar dat is niet belangrijk. Hij is één keer tegen mij aan gebotst, wat niet erg fijn was, en hij had me ook nog eens opgevangen toen ik bijna viel. Dat zijn niet echt de momenten die je wilt herinneren.”
“Hallo, Bo! Weet je wel niet hóe romantisch!”
Ik deed mijn mond open om tegen te spreken, maar dan realiseer ik me dat dat toch geen zin heeft. Dus deed ‘m toen toch maar weer dicht.
“Bo, Jet? Letten jullie ook even op?” roept mevr. De Bruin door de klas.
Al mijn klasgenoten kijken ons geïrriteerd aan, snel richten we ons op ons werk. Oké… Focus Bo. Niet aan hem denken! Als ik even naast me kijk zie ik dat mijn vriendin me vragend aankijkt, ze vraagt zich zeker af waar ik aan denk. Ik schud mijn hoofd en probeer me dan weer op mijn werk te concentreren. Gelukkig lukt het me dit keer wel. Wat is de juiste definitie van corrigeren? Pfff… Wel een erg gemakkelijke vraag. Toch schrijf ik de antwoorden netjes op in mijn schrift. Wanneer ik net klaar ben met de eerste vraag, gaat de bel alweer. Gelukkig maar. Ik pak mijn spullen op en wacht op Jet, wat waarschijnlijk nog even gaat duren, want ze praat met Kim. Gelukkig praat ze dit keer niet zo lang met haar.
“Oké, Bo. Nu wil ik écht alles weten. Dit keer kom je er niet zo snel van af.” Boos kijkt ze me aan.
“Ik kon er ook niets aan doen Jet! We moesten opletten,” verdedig ik mezelf. Net als we de lokaal uitlopen zie ik hem net een meter voor me uit lopen. Jet ziet me kijken en volgt mijn blik. Wanneer ze hem ziet gaapt ze hem met open mond aan.
“O mijn god! Bo! Hij is echt leuk, wow!”
Ik doe alsof ik niet weet waar het over gaat en richt mijn aandacht ergens anders op. Tevergeefs probeer ik de onderwerp te veranderen:
“hé, hoe was het gisteren bij hockey?” Het zag er niet naar uit dat Jet dit onderwerp met rust zou laten, ongeacht hoeveel ze van hockey houdt.
“Bo, het lukt je heus niet. Zeg nou maar of hij het is of niet. Ik dacht dat we vriendinnen waren.”
“Dat zijn we ook.”
“Nee dat zijn we niet, anders had je me alles verteld.”
“Oké dan! Ik vind hem wel leuk, maar niet héél leuk ofzo, ik ken hem niet eens. Maar ik moet toegeven dat hij er wel goed uit ziet.”
Ik probeer Jets blik te mijden, die nu te over enthousiast is.
Op weg naar de kapstokken probeert Jet me over te halen om met hem te praten, maar daar moet ik niet aan denken. Ik voel me altijd zo ongemakkelijk als ik met een jongen moet praten die ik leuk vind.
“Nee, Jet. Ik ga hem niet aanspreken.” Zeg ik geïrriteerd. En trek mijn jas aan. “Kunnen we nu gaan? Ik moest vroeg thuis zijn van mijn moeder, ze moest me wat belangrijks vertellen.”
Jet kijkt me nieuwsgierig aan, “wat moet ze je zo nodig vertellen?”
“Als ik het had geweten zou ik me ook niet zo haasten.”
“Laten we gaan dan.”

~..2..~

“Mam, ik ben thuis!” Ik doe mijn jas en schoenen uit, en loop op mijn sokken naar de keuken. Een grote ruimte, net als alle kamers in het huis, met een keuken tafel in het midden van het vertrek. Mijn moeder zit aan tafel met een grote mok in haar handen. Ze heeft gehuild kan ik zien. Ik begin in paniek te raken, wat is er aan de hand?
“Mam, wat is er? Waarom huil je?” Ik keek om me heen “En waar is pap?”
“Hoi lieverd, wil je een kopje thee?”
“Nee, ik hoef niet, je zei dat je me wat moest vertellen.” zei ik terwijl ik plaats nam tegenover mijn moeder.
“Mam, waarom heb je gehuild?” Zeg ik nog steeds verward, er flitsen een aantal gedachtes door mijn hoofd: mijn vader dood, oma dood.
“Ik moet je inderdaad wat vertellen. Misschien kun je beter toch wel thee nemen.”
“Ehm… Oké dan.” Ik stond op en liep naar de kast om een mok te pakken, vervolgens pak ik het kokend water en schenk het in de mok. En dan pak ik een thee zakje uit het doosje. Die ik in het water dep. Dan loop ik weer naar de tafel en neem weer plaats tegenover mijn moeder. “Oké… vertel maar.” Mijn hart bonsde als een gek.
“Het ging niet zo goed tussen papa en ik. We hadden te vaak ruzie.” Dit voelde alsof ik een stomp in mijn maag kreeg. Ik had dit niet zien aankomen. Ze hebben nog nooit ruzie gemaakt, tenminste nooit waar ik bij ben.
“Waar is hij nu?”
“Hij is even op vakantie. Hij is naar Duitsland om precies te zijn.”
“Wat doet hij daar?”
“Hij is even een tijdje op bezoek bij zijn moeder.”
“Oma Anne?” Ik heb haar nog nooit ontmoet, ik heb haar alleen maar gezien op foto’s. Ze heeft dezelfde kleur ogen als ik, groen. En dezelfde lichtbruine haar, waar ik zo trots op ben. Ik ben niet lelijk, ik val alleen niet op. Ik en Jet zijn niet zo als de andere meisjes uit onze klas. Ze willen allemaal opvallen, maar wij willen het liefst op de achtergrond blijven.
“Ja, lieverd.”
“Hoe lang blijft hij daar?”
“Dat weet ik niet, een tijdje.” Ze kijkt even op haar horloge en zegt dan: “maar ik moet nu eigenlijk naar mijn werk. Kun je even op jezelf passen?”
“Ehm, ja natuurlijk,” zei ik verward. Mijn hoofd staat op ontpoffen. Ik probeer de momenten te bedenken wanneer mijn ouders voor het laatst ruzie hadden gehad. Alleen kan ik er geen herinneren.
“Ik ga mijn huiswerk wel maken, “ zei ik.
“Dat is goed. Ik probeer het niet laat te maken.” Toen liep ze naar de afwas machine en legde haar mok in een van de rekken. En liep toen naar de gang, even later hoor ik de voordeur open en dicht gaan. En hoorde haar gas geven, waarop ik niets meer hoorde. Ik was alleen. Ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld. “Oké, Bo. Wees sterk, niet alleen voor jou, maar ook voor mam,” zei ik hardop tegen mezelf, om mezelf een beetje moed in te spreken. Dus liep ik naar boven, naar mijn kamer en probeerde mijn huiswerk te maken, wat niet echt lukte. Mijn gedachten dwaalde elke keer weer af, naar mijn vader. Hoe zou het met gaan? Was hij gelukkig? Gelukkiger dan hier? Na een paar uur gaf ik het op en poetste mijn tanden en liep weer naar mijn kamer. Snel deed ik mijn pyjama aan en ging in bed liggen. Een hele tijd kon ik niet slapen en lag te woelen, maar na enige tijd lukte het me toch.

Ik deed mijn ogen open, en zag dat de zon mij toelachte aan de andere kant van de raam. Wat een mooie weer, eigenlijk zou het moeten stormen. Zo voel ik me in elk geval. Ik heb helemaal geen zin om naar school te gaan. Ik loop naar de badkamer waar ik mijn gezicht was met koud water, daar word ik altijd klaar wakker van. Dit keer lukte het echter niet, ik was té moe. Met moeite bereikte ik de keuken, wat leeg was. Niemand was er. Geen vader, geen moeder, niemand. Ik kijk om me heen en dan pas merk ik de brief op tafel op. Ik pak ‘m op en lees het.

Hoi lieverd, heb je lekker geslapen? In de bovenste plankje van de kast staan croissantjes. Sorry dat ik er niet ben, maar ik moet werken. Ik ben rond 12 uur weer thuis. Wacht niet op mij! Ik wil dat je al slaapt als ik thuis kom. Maak het dus niet te laat. In de diepvries staan een aantal pizza’s, je kunt ze gewoon verwarmen in de oven.

Ik hou van je! Liefs, mama.

Nou lekker dan, weer een dagje alleen. Ach, het is maar voor een dagje. Dat kan ik wel aan. Ik kijk op de klok en zie dat het al kwartvoor acht is. Oh nee, ik moet opschieten. Snel pak ik de croissantje en eet ‘m in twee happen op. Snel trek ik mijn kleren aan en poets mijn tanden. Ik stap op mijn fiets en fiets zo snel mogelijk naar het brugje waar ik en Jet altijd om tien over acht afspreken. Als ik bij het brugje aankom zie ik haar niet staan. Op mijn horloge zie ik dat het kwartover is, ze is al weg. Ik race zo snel ik kan naar school. Gelukkig kom ik er net op tijd aan. De eerste bel is nog maar net geweest. Ik hang snel mijn jas aan de kapstok en loop naar wiskunde. Net wanneer ik een stap over de drempel heb gezet gaat de tweede bel. Ik kijk de klas rond en zie bij het tafeltje bij het raam Jet glimlachend naar mij kijken. Ik loop naar haar tafeltje een neem plaats naast haar.
“Zo… En waar was jij? Jij komt nooit te laat,” zegt Jet en ze kijkt me verwijtend aan.
“Sorry, maar ik was gewoon te laat wakker geworden. Ik kon gister avond niet slapen,” zeg ik verontschuldigend.
“Hahaha, laat me raden. Je kon niet slapen doordat je moest denken aan je droom prins,” zegt ze met een ondeugende lachje.
“Jet dat is niet grappig! En nee, ik kon gewoon niet slapen,” zeg ik boos. Moet ik haar vertellen over mijn vader? Nu niet, misschien later.
“Oké… Als jij het zegt.”
“Ja, dat zeg ik, hou er nu maar over op.”
Ik kijk naar het bord en realiseer me dan dat de leraar er nog niet is. Dat is ook raar.
“Hé, Jet. Waar is de docent?”
“Dat weet ik niet. Misschien is hij wel ziek, dan hebben we een tussen uur. Heerlijk.” Iedereen liep de klas al uit, maar ik wilde zeker weten dat hij afwezig was.
“Ik ga wel even kijken waar hij blijft, ga je mee?”
“Ja, Natuurlijk.”
We pakken ons tas en lopen het lokaal uit.
“Zullen we even kijken of hij in de leraren kamer is? En als hij daar niet is kunnen we het ook meteen vragen aan de andere docenten. of ze hem hebben gezien,” zeg ik.
“Ja, dat is goed,” zegt Jet. Bij de lerarenkamer aangekomen, kloppen we op de deur en doen open. We kijken allebei om ons heen, we mogen hier eigenlijk niet zijn.
“Kun jij hem al zien?” Vraag ik.
“Nee, ik kan hem niet zien.” Net op het moment dat we de deur dicht willen doen komt onze leraar geschiedenis ons kant op.
“Wat doen jullie hier, dames?” Vroeg hij.
“We hebben wiskunde maar daar is geen docent aanwezig, we dachten dat hij misschien hier was,” antwoordde ik.
“Meneer van Buuren?”
“Ja, hem bedoelen we.”Antwoordde Jet.
“Hij is ziek, hij heeft buikgriep. Dus het ziet ernaar uit dat jullie een vrij uur hebben.” Hij draaide zich om en liep weg.
Wij volgde zijn voor beeld, en liepen ook weg.
“Ik moet naar mijn kluisje, ik moet Duits nog pakken.” Zeg ik.
“Oh, ja dat is goed. Ik loop wel mee.”
“Nee, dat is niet nodig, ik ben zo klaar.”
“Oké, ik wacht buiten op je.”
“Ja, dat is goed. Tot zo!”
“Tot zo.” Ze liep naar buiten en ik naar boven, op weg mijn kluisje.
Eenmaal aangekomen, kon ik mijn sleutel niet vinden. Ik keek in mijn broekzakken, maar daar lag die niet. Ik keek om me heen om te kijken of ik hem per ongeluk op de grond had laten vallen. Dan zie ik hem, hij ligt een meter van mij vandaan, ik had ‘m waarschijnlijk laten vallen op weg hierheen. Ik loop erheen en bukte me om de sleutel op te pakken, maar net als ik mijn hand uitsteek is iemand anders mij voor. Ik kijk omhoog en kijk weer recht in de twee bekende grijsgroene ogen.
“Weetje ik ken je niet zo lang, maar ik heb zo’n vermoeden dat je erg onhandig bent,” zei hij glimlachend terwijl ik rechtop ging staan.
“En jij trekt wel erg snel je conclusies,” verdedigde ik mezelf. Hij grinnikte.
“Het is maar een vermoeden, maar ik zou graag een bevestiging van je willen horen.”
“Nou, ik denk niet dat je die nodig hebt, met jouw standvastigheid.”
“En dan beschuldig je er mij van dat ik snel mijn conclusies trek. Je kent me ook niet zo lang en je denkt nu al dat ik standvastig ben.”
Boos kijk ik hem aan. “Mag ik mijn sleutel terug?”
“Natuurlijk.” Hij steekt zijn hand naar voren om mij de sleutel te overhandigen, net wanneer ik ‘m wil aanpakken trekt hij zijn hand snel weer terug.
“Maar wel op één voorwaarde.”
Geïrriteerd kijk ik hem aan. “En dat is…?”
“Je moet met me uit.” Verschrikt kijk ik hem aan. Zei hij dat nou echt? In zijn ogen probeer ik te lezen of hij het echt meende of niet. Hij meende het echt.
“Ikke…Wat bedoel je precies?”
“Gewoon, een filmpje met mij kijken in de bioscoop.” Zei hij grinnikend.
“Ik denk niet dat ik kan,” zei ik net te snel.
“Nou… denk dan maar niet dat je jouw sleutel snel weer terug krijgt.”
“Geeft niet, je mag het houden. Ik heb namelijk een reserve.”
“Dan denk ik niet dat er nog problemen zijn.” Hij maakte aanstalten om weg te gaan, maar bedacht zich toen. Hij draaide zich weer naar me toe en boog voorover.
“Wat betreft je conclusie over mijn standvastigheid, dat klopt,” fluisterde hij in mijn oor. Ik voelde zijn lippen tegen mijn oren en de warmte van zijn adem op mijn oor strijken. Toen draaide hij zich om en liep weg met mijn sleutel nog in zijn hand. Aan de vloer genageld, kijk ik hem na. Niet instaat om me te bewegen. Wat is hij knap! Waarom vroeg hij me mee uit? En waarom-.
“Bo, daar ben je! Waarom duurde het zo lang!” Zei Jet boos terwijl ze naar me toe liep.
“Ik heb geen sleutel.”
“Huh? Ben je ‘m kwijt?”
“Nou… niet helemaal.” Zeg ik een beetje vaag.
“Wat is er dan?”
“Die ene jongen heeft mijn sleutel gepakt” zeg ik nog steeds verbaast over wat er net is gebeurd.
“Ja, zo schieten we niet op. Wat is er nou gebeurt.” Zegt Jet, die ineens erg nieuwsgierig is.
“Gewoon, ik had mijn sleutel laten vallen en hij pakte het op. Hij vroeg of ik met hem een filmpje wilde kijken, maar ik zei nee. En toen zei hij tegen mij dat ik mijn sleutel niet terug kreeg.”
“Wát! O mij god! Waarom zei je nou nee? Je vindt hem toch leuk?”
“Ja, dus…?”
“Dus, had je ja moeten zeggen,” zegt Jet die nog steeds geschokt is.
“Maar ik weet toch niet wáárom hij met me uit wilt.” Zeg ik verdedigend.
“En toch had je ja moeten zeggen. Hoe heet hij trouwens?”
“Dat weet ik nog steeds niet.”
“Dan moet je hem dat vragen. Bo!” Ik wilde er tegen in gaan maar bedacht me, ze is te eigenwijs, dus hield ik mijn mond.
We liepen samen naar buiten, en praatte nog wat. Deze hele schooldag ging moeizaam voorbij, ik moest steeds aan thuis denken. Toen ik thuis aankwam en de voordeur opendeed voelde ik een golf van eenzaamheid. Ik deed mijn jas en schoenen uit en liep meteen naar mijn kamer waar ik me meteen op bed liet vallen. Ik had geen zin om mijn huiswerk te maken, ik had zin in niets. Toch deed ik mijn computer aan, en speelde wat Sims, wat ik ook niet aandachtig deed, mijn karakter is doodgegaan door mijn gebrek aan aandacht. Na een paar uurtjes verveelde ik me en hoorde mijn maag knorren, dus liep ik naar beneden om wat te eten. Toen ik klaar was met eten had ik geen idee wát ik gegeten had, was het nou een boterham met pindakaas of een boterham met kaas, of was het toch een cracker? Ik had niet veel te doen dus besloot ik toch maar aan mijn huiswerk te gaan werken, gewoon om de tijd te doden. Na een uur had ik mijn huiswerk al af, wat nu? Ik kijk op de klok dat boven mijn bureau hangt en zie dat het net half tien is geweest. Dan maar slapen. Ik poets mijn tanden, trek mijn pyjama aan en ga in bed liggen. Weer lig ik te woelen en te piekeren, maar uiteindelijk viel ik toch in slaap.

~..3..~

Deze hele week liep moeizaam, mijn moeder begint steeds meer te werken en zag haar dus steeds minder. Iedere dag vind ik een briefje op tafel dat ze wat later komt. Zal ze iemand anders hebben? Heeft ze zo veel verdriet dat ze dat probeert te verschuilen? Allerlei vragen maar geen antwoorden. Ze kan het vragen, maar dat durft ze niet. En ook al zou ik het willen ze is er nooit, dus heb ik ook geen kans om het te vragen. Vandaag is het zaterdag en had met Jet om drie uur bij de HEMA afgesproken we zouden gaan winkelen. Ze stapt op haar fiets en fietst naar de stad, dat niet zo heel erg ver van haar huis ligt. Als ze er eenmaal is, ziet ze dat Jet er al is. Ze stapt af en doet haar fiets op slot.
“Hé, Bo,” roept Jet terwijl ze naar me toe loopt. “Ik heb een heel leuk winkeltje gezien, hij is volgens mij nieuw. Zullen we daar naar toe gaan?”
Waarom niet? Ik heb genoeg geld bij me, dat heeft mijn moeder me mee gegeven, volgens mij uit schuld gevoel.
“Ja, is goed.” Zeg ik. Samen lopen we ernaar toe, Jet loopt over haar hockey wedstrijd die ze die ochtend had gehad te praten. Ik was niet echt aan het luisteren, maar knikte wel op de juiste momenten.
“Hier is het,” zegt Jet, na vijf minuten lopen. Het was een leuk winkeltje, door de etalage zag ik al een aantal leuke kleren hangen. Samen liepen we naar binnen.
“Ik ga daar even kijken,” zegt Jet. Ik knikte. “Dan kijk ik daar wel even,’ zei ik. Ik liep naar een rek met super veel jurken, in allerlei kleuren en maten. Ik keek naar een aantal jurken, die ik niet zo mooi vond of ik vond ze niet in mijn maat. Ineens hoor luide stemmen, van mensen die de winkel binnen lopen. Ik keek op, en zie dan de jongen die tegen mij aan is gelopen binnen komen, hij was met een meisje. Ze is lang, heeft blonde haren en grijze ogen. Ze was knap. Wow, zij was echt mooi! Ik voelde een steek van jaloezie. Ik probeerde me achter de rek te verstoppen, maar keek wel naar hun. Het meisje ging even weg en kwam even later terug met een super hippe trui aan, de jongen zei wat tegen haar en kuste haar op de wang. Ik voelde mijn maag ineen krimpen. Net op het moment dat ik me omdraaide zag ik in een flits een leuke jurk hangen. Ik griste het van de haak en liep er mee naar de pashokjes, waar ik Jet aantrof.
“Jet,” zeg ik terwijl ik haar aan haar arm trek. “Kom mee, ik moet deze even passen. Wacht hier, oké?”
“Ja, oké.” Ik liep een willekeurig pashokje in en deed de deur dicht. Ik keek eens goed naar het jurkje, hij was zwart, elegant en toch heel simpel. Ik zou ‘m zo naar school kunnen dragen. Ik trek ‘m aan en kijk in de spiegel, wow, hij staat me heel mooi. Hier komen mijn heupen goed uit en zit het goed rond mijn taille. Ik doe de deur open van mijn pashokje om het aan mijn vriendin te laten zien, maar die is weg. Ik kijk even rond en loop even door de winkel, maar ik kan haar nergens vinden. Als ik me omdraai om weer terug te keren naar mijn pashokje, komt de jongen net mijn kant op. Ik probeerde me nog snel te verstoppen, maar hij had me al gezien.
“Hé, Bo. Ook aan het winkelen?” Zei hij met een grote lach om zijn mond.
“Ja, en hoe weet je mijn naam?” Vroeg ik verbaast.
Hij keek me geheimzinnig aan. “Jaha… ik heb zo mijn bronnen.” Zei hij mysterieus. Daarna keek hij me van top tot teen aan, ik voelde een rilling over mijn rug gaan.
“Je ziet er goed uit, zwart staat mooi bij je huid.” Zei hij goedkeurend.
Ik voelde mijn wangen rood worden. “Dank je wel.” Zei ik verlegen.
“En… Heb je je al bedacht?” Vroeg hij.
“Bedacht?”
“Ja, over het met mij uitgaan.” Grinnikte hij.
“Mijn antwoord blijft nee, je hebt een vriendin, dat kun je niet maken,” zei ik woedend. Hij keek me verbaast aan. “Ik heb helemaal geen vriendin.”
“Oh nee, wie was dat meisje met wie je net was?” Ik balde mijn handen tot vuisten.
“Melanie? Dat is mijn zusje. Dacht je echt dat ik je mee uit zou vragen als ik een vriendin heb?” Vroeg hij met een frons.
“Ik ken je niet, dus ik weet ook niet hoe je bent, en wat je zou doen,” zeg ik verdedigend. “Trouwens, je weet nu mijn naam, maar ik weet de jouwe niet.”
“Ik heet David. Ga je met me mee uit?”
“Hou daar eens mee op.”
“Met wat?”
“Met het vragen of ik met je uit wil, waarom vraag je me überhaupt me mee uit?” vraag ik. Hij houd zijn schouders op. “Ik vind je leuk.”
Weer word ik rood.
“Dat meen je niet, en ik moet nu gaan.”Ik draaide me om en liep al naar mijn pashok toen hij riep:
“Prima, ik zie je maandag wel in de pauze.” Voor ik wat terug kon zeggen, had hij zich ook al omgedraaid en was weggelopen.
Hoeveel jaar zou hij zijn? Ik zat in de vierde, dus ik was zestien. Hij is zeker ouder dan ik, dus is hij zeventien of achttien. Er kwamen een aantal mensen binnen, en door hun kwam ik weer op aarde, uit mijn gedachten. Ik liep weer verder naar mijn pashokje en deed mijn kleren weer aan, waarop ik de zwarte jurk dat tot mijn knieën kwam kocht en naar buiten liep. Nog steeds om me heen kijkend, in de hoop dat ik Jet ergens kon vinden. Ze stond gewoon buiten, ze was aan de telefoon met iemand. Als ik naar haar toe loop hoor ik haar zeggen: “ja, ik spreek je later, doeg!”
“Wie was dat,” vraag ik nieuwsgierig.
“Oh, gewoon, mijn moeder.” Zei ze schouderophalend.
“Kom we gaan, ik wil naar huis.”
“Zo snel? Heb je trouwens dat zwarte jurk gekocht?”
“Ja, dat heb ik.”
“Oké, kom dan gaan we naar huis.”

Mijn leven bestond uit een dagelijkse routine, ik word wakker, ga alleen ontbijten, ga naar school, kom weer thuis, waar niemand is, ga wat eten, ga dan mijn huiswerk maken, ga dan mijn avondeten eten en ga dan naar bed zonder een nacht zoen van mijn vader of moeder. Met de dag voelde ik me alleen, ik miste mijn vader, maar ook mijn lieve moeder. Ik zat midden in de les, nderlands. We gaan kamperen in Frankrijk. “Hier zijn de formulieren, daar staat wat je allemaal moet meenemen en je moet ook het een en ander invullen.” Jet gaf mij een formulier. “Spannend he? Zonder ouders.” Ik keek haar alleen maar aan en gaf een klein knikje. Ik keek naar het formulier, je naam, achternaam, klas, geboortedatum en de naam van je ouders. Terwijl ik de formulier aan het invullen was, zei mevr. De Bruin: “Jullie mogen zelf weten bij wie jullie in de kamer willen slapen, niet meer dan twee per kamer. De klas wordt ingedeeld in twee groepen, groep één zijn de kinderen die vijftien zijn en groep twee met de kinderen die zestien zijn.” Jet en ik keken elkaar aan. Jet is zestien en ik vijftien, shit!
“We kunnen in ieder geval wel bij mekaar in de kamer slapen.” Zei ik sussend. “Maar ik vind het juist zo leuk als ik bij jou mag!” Zei Jet pruilend. “Dat vind ik ook Jet, maar het is niet anders.”
“Nou, dan is het maar goed dat we wel een kamer mogen delen, wanneer is het eigenlijk?”
“Volgende week,” zei ik met mijn blik op het formulier.
“Oh! Ik heb er zo’n zin in.” Zei Jet enthousiast.
“Mag ik nog heel even jullie aandacht,” zei mevr. De Bruin. De hele klas werd stil en richtte zich tot mevr. De Bruin.
“Er gaan uiteraard een aantal docenten mee, onder andere ik, maar er gaan ook een aantal oud leerlingen mee van ongeveer achttien jaar, om de docenten de begeleiden.” Toen ging de bel en was de les afgelopen, we waren uit. Ik en Jet stonden op, leverde onze formulier in die we nog snel hadden ingevuld en liepen naar buiten. “Hoelang blijven we in Frankrijk?” Vroeg ik. “We blijven daar een week, dat stond in het formulier.” Antwoordde Jet. We waren bij de kapstok aangekomen,we deden onze jassen om en liepen naar de fietsenstalling. “Heb jij er geen zin in?” Vroeg Jet. “Jawel,” zei ik, niet erg overtuigend. We pakte onze fiets en stapte op. “Kom je vanavond nog naar mijn huis?” Vroeg ik, om van onderwerp de veranderen. “Ik denk het niet, ik heb huisarrest,” antwoordde Jet triest.
Nou, lekker dan, weer een avondje alleen. We waren al bij de kruising aan gekomen waar ik en Jet altijd uit elkaar gaan. “Doeg Jet, tot morgen,” riep ik. “Doei!” Riep Jet zwaaiend.
Toen ik mijn fiets naar de garage bracht, zag ik de auto van mijn moeder daar geparkeerd was. Verbaast liep ik mijn huis binnen, “mama? Ben je daar?” Vroeg ik.
“Ja, hier ben ik, in de keuken !” Riep ze vanuit de keuken.
“Hé, mam. Wat doe jij vroeg thuis?” Vroeg ik verbaast.
“Ja, ik ben maar eens eerder thuis gekomen, ik zie je bijna nooit.” Ik voelde de tranen komen, maar ik beet op mijn tong om het binnen te houden. “Oh, nou, ik ga maar naar boven,” zei ik. Ik was boos, hoe kon ze? Ik had haar bijna twee weken niet gezien en dan van mij verwachten dat ik haar blij om de hals vlieg omdat ze een middagje thuis is, dacht het niet. Ik draaide me om en liep naar boven en ging mijn huiswerk maken. Toen ik bijna klaar was werd er op mijn deur geklopt. Ik keek om en zag de hoofd van mijn moeder achter de deur verschijnen. Ik wendde mijn blik weer op mijn werk en negeerde mijn moeder die ondertussen op de stoel naast me had plaatsgenomen. “Bo, wil je alsjeblieft je pen neerleggen, je omdraaien en naar me luisteren,” zei mama. Ik hoorde dat ze droevig was. Ik keek op, in haar ogen. Ik kon zien dat ze verdrietig was, en aan de zwarte randen onder haar ogen te zien was ze moe, heel moe. Ik legde mijn pen neer en draaide me om. “Dank je wel,” zei mijn moeder. “Ik wil dat je begrijpt waarom ik zo vaak weg ben. Ik moet zoveel werken om het huis te behouden. Toen… Toen Simon er nog was, betaalde hij de huur, hij verdiende zoveel meer dan ik. Maar hij is nu weg en ik wil deze huis graag houden.” Toen ze de naam van mijn vader zei, zag ik dat het pijn deed om zijn naam over haar lippen te krijgen. Ik had medelijden met haar ik omhelsde haar en zei dat ik het begreep. Toen ze de kamer uit liep had ik geen zin meer om mijn huiswerk te maken, dus ging ik naar bed.

De dag was aangebroken, de dag waar ik tegenop zag. Vandaag gingen we naar Frankrijk. We zate met de hele klas te wachten op de bussen die de school speciaal voor dit uitstapje heeft besteld. Ik zag ook op tegen de rit. Ik had een aantal boeken bij me om onderweg te lezen, helaas zit ik niet bij Jet in de bus. Zij gaat in de andere bus, alleen omdat ze een maand en twee dagen ouder is dan mij. “Daar komen de bussen,” hoor ik iemand zeggen. Ik kijk op en ja hoor, inderdaad, er komen twee bussen aangereden dat een eindje van de klas tot stilstand komt. “Oké, iedereen even luisteren.” Riep mevr. De Bruin boven het rumoer uit. “Groep één gaat met de voorste bus mee en groep twee gaat met mij mee naar de achterste bus.” Ik liep naar de voorst bus toe en stapte in. Ik zocht een plaatje achterin zodat ik me kon afzonderen van iedereen, ik had helemaal geen behoefte aan gezelschap. Ik ging zitten en legde mijn tas naast me neer. Na een tijdje, toen iedereen was ingestapt ging de bus dan eindelijk rijden. Ik pakte mijn boek uit mijn tas en ging lezen. Een paar uur later, liepen een aantal meisjes die voor aan hadden gezeten naar de achterkant van de bus, ze gingen achter mij zitten. “Ik begrijp echt niet waarom we hier moesten zitten van Hans, een beetje flirten mag toch wel,” zei één van de meiden. “Ja, dat begrijp ik ook niet, hij is zo’n lekker ding die David.” Zei de ander. Ik hield mijn adem in. Wat?! David?! Oh, nee! Is hij hier ook? Nee natuurlijk is hij hier niet, er zijn zo veel Davids, het is gewoon toeval, zei ik geruststellend tegen mezelf. Waarop ik mijn aandacht weer vestigde op mijn boek. De hele reis had ik geprobeerd om niet aan David te denken en niet te luisteren wat die meisjes achter mij over hem zeiden. Toen ik al driehonderd badzijdes van mijn boek had gelezen kwam de bus eindelijk tot stilstand.

DIT IS DE EERSTE DEEL. DE TWEEDE DEEL EN MISSCHIEN NOG ZELFS DE DERDE DEEL MOETEN NOG KOMEN.IK HOOP DAT JE ER VAN GENOTEN HEBT!!

NADIA

Aantal keer bekeken: 5161
Waardering: 6.02 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 49 bezoekers online