Verhalenlezen.nl - Voor al uw verhalen en sprookjes. Ook hebben we liefdes verhalen en erotische verhalen.

Een stem uit de as.

U leest om dit moment het verhaal Een stem uit de as gepost door abdulqhader miradi. Dit verhaal is gepost in de categorie griezel verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar griezel verhalen?
Categorie: griezel verhalen
Gepost door: abdulqhader miradi
Gepost op: 2006-12-2

Verhaal:

Een stem uit de as

Een stem uit de as

schrijver:qader muradi(afgaanistan)

vertaald door:Ad van der Ceelen(nederland)



Overal waar ik keek verscheen het gezicht van die man voor mijn ogen. In de straten en de bazaars, overal dacht ik dat hij mij volgde. Als ik naar de voorbijgangers keek speurde ik naar hem…een man die met houten krukken liep, zijn benen geamputeerd boven de knieen, in smerige witte kleren die overdekt waren met opgedroogde bloedvlekken en een tulband die in lussen om zijn nek hing.
Deze vreemde, angstaanjagende man liet me nooit met rust, zelfs niet in mijn slaap. Overal was hij bij me. Ik probeerde van hem af te komen maar tevergeefs. Hij was overal bij me en praatte voortdurend tegen me. Hij wilde me niet met rust laten. Hij mompelde iets vlak bij mijn oor, vaag en alsmaar hetzelfde.
Ik dacht erover hem te vinden, met hem te praten en hem te smeken mij met rust te laten; ik ben onschuldig; ik ben niet schuldig, ik heb niks verkeerds gedaan. Maar ik kon hem niet vinden.
De eerste keer dat ik hem zag was in de nieuwe houthandel in de bazaar in onze stad. En ik vond hem in mijn kamer die nacht. Ik vluchtte weg van hem en zag hem niet meer terug, of misschien zag ik hem toch nog een keer.
Die nacht werd ik wakker door de schreeuw van een vrouw. Het was in het holst van de nacht. Verdwaasd stond ik op. Het was donker in de kamer. Ik deed alle moeite om de lamp te vinden, maar voordat ik ze had gevonden verbrak het gierend geluid van een kogel de nachtelijke stilte, en het schreeuwen en gillen van vrouwen vulde de nacht.
Ik wou de lamp vinden. Ik was bang. Misschien was er iemand neergeschoten op straat. Maar…mijn lamp?! Waar was mijn lamp?! Ineens merkte ik dat de kachel in mijn kamer aan was. Verbijsterd staarde ik naar de kachel. Mijn hele lichaam werd door angst bevangen. Hoe kon de kachel vanzelf aan gaan? Ik was al vele dagen alleen. Ik had een hekel aan die kachel, en ook al was het koud in mijn kamer, ik wilde ze toch niet aansteken.
Bevreesd keek ik naar de vlammen in de kachel. Ik wreef een paar keer mijn ogen uit om er zeker van te zijn dat ik wakker was. Maar ik was wakker. En de kachel was aan. De vlammen van het vuur in de kachel schenen door de kleine gaatjes en de weerschijn danste op het vloerkleed. Het brandende hout knetterde en maakte angstaanjagende geluiden. Mijn hartslag en het beven van mijn lichaam namen toe. Toen ik opnieuw probeerde de lamp te vinden schrok ik plotseling van de man zijn stem.
"Niet bang zijn…niet bang zijn."
Ik staarde meteen naar de kachel. Ik kon mijn ogen niet geloven. De vreemdeling was in mijn kamer, hij stond naast de kachel. Ik sprong op en bijna schreeuwend vroeg ik: "Wie bent U?!".
Zijn tulband hing in lussen om zijn nek. Zachtjes zei hij:"Niet bang zijn".
Hij was verminkt, met benen die boven de knieen waren geamputeerd en hij stond met krukken onder zijn armen. Ik wist niet wat ik moest doen. Misschien was hij van plan mij te doden. Ik dacht aan ontsnappen. Maar dan merkte ik tot mijn verrassing dat de man huilde.
Ik vond de lamp. Ik maakte licht en keek naar hem. Zij gezicht kwam me bekend voor. Misschien had ik hem ergens al eens eerder gezien. Ik kon me niet herinneren waar ik hem gezien had. Geschrokken vroeg ik hem:"Wie ben jij?".
Misschien was hij niet gevaarlijk. Misschien was hij zelf in gevaar en was hij hier gekomen om veilig te zijn.
Hij huilde en gaf geen antwoord op mijn vraag. Zijn kleren waren wit, maar smerig, vol opgedroogde bloedvlekken. Hij pakte een stuk hout dat naast de kachel lag en huilde. De tranen liepen over zijn wangen. Toen ik hem zag huilen werd mijn angst wat minder. Plots herkende ik hem. Hij was de man die ik had gezien op de markt waar hout werd verkocht.
Het duizelde mij. Mijn angst kwam weer terug. Die dag, toen ik hout kocht, had hij vanuit de verte naar mij gekeken. Ik dacht toen dat hij mij misschien voor iemand anders aanzag.
Misschien wilde hij me doden. Ik wilde hem duidelijk maken dat hij mij voor iemand anders hield.
Maar de man huilde, liet mij het stuk hout in zijn hand zien en zei:"Wist jij dat dit stuk hout van het raam van ons huis komt?".
Door deze vraag voelde ik me of hij me met dat stuk hout op mijn hoofd had geslagen. Dit stuk hout is van het raam van zijn huis! Nu begreep ik wat hij zei. Hij was gekomen om wraak te nemen. De stukken hout van zijn huis brandden in mijn kachel. Ik voelde dat ik me in een zeer gevaarlijke situatie bevond. Ik moest hoe dan ook ontsnappen. Ik moest geen aandacht schenken aan zijn gehuil. Misschien was hij krankzinnig. Gekke mensen denken niet logisch. Het was duidelijk dat hij me zou gaan doden met dat stuk hout. Angstig en met trillende stem zei ik:"Maar, ik heb het hout gekocht".
De vreemdeling lachte, hij lachte hard als een krankzinnige. Toen schreeuwde hij woedend:"Ik weet dat je het gekocht hebt! Dat weet ik! Maar weet jij dat dat hout van mijn huis komt?!".
En hij begon weer te huilen. Hij veegde zijn tranen af aan zijn mouwen. Hij nam nog een stuk hout uit de kachel en zei snikkend:"Oh God…oh God…mijn huis…de boekenplank
van mijn zoon…het bloed van mijn zesjarig dochtertje kleeft aan dit stuk hout. Oh mijn lieve God…mijn huis…ons huis…ons huis…ons huis viel boven op ons. Jij weet niet dat we in een regen van kogels zaten. In een seconde is mijn gezin verdwenen. Ik weet niet of de aarde open barstte en hen meenam, of dat ze de lucht ingevlogen zijn, maar ze waren er niet meer. Overal heb ik ze gezocht…mijn vrouw, mijn dochterje, mijn oudste zoon, mijn benen, de wieg, de kast, de ramen en de deuren. Waar is alles? Jij weet niet waar ze zijn. Huh? Nee. Jij verwarmt je kamer maar met het hout. Aah, wat een prettige warmte geeft dat in je kamer!". Er volgde een bulderende lach.
Ik wist nu dat hij niet krankzinnig was. Zij woorden waren niet die van een gek. Zijn stem was een mengeling van lachen en huilen, boosheid en verontwaardiging.
Ik zei nog eens:'Maar ik heb het hout gekocht". En ik rende de kamer uit, de straat op, tot ik met mijn voet tegen een kei stootte. Ik viel op de grond. In de as op de weg.
De stem van de man klonk in mijn oren. De stem kwam uit de as. Ik rilde ervan.
De stem riep:"Jaa vluchten! Vluchten! Stoken! Stoken! Stoken!".
Snel stond ik op en rende verder. De man met de krukken achtervolgde me. Ik liep en ik liep, maar de stem van de man bleef bij me, in mijn oren. Het was alsof de man zonder benen in mijn hoofd zat, in mijn oren en daar tegen me sprak. Hij huilde en lachte. Hij was boos. Hij bleef maar schreeuwen:"In wat voor wereld leven we. Ouders geven kinderen bijlen om hout te hakken. De deuren en ramen van huizen die door de oorlog verwoest zijn, om op de markt te verkopen. Jij weet dit niet. Jij koopt alleen maar hout om je kamer te verwarmen. Het hout van kapotte deuren en ramen wordt op de weegschaal gelegd en verhandeld. Hout van de ramen en deuren van mensen, van hun schilderijen, soms al verbrand door het vuur van geweren en bommen. Het leven en de herinneringen van mensen worden gewogen, gekocht en verkocht. Dit hout draagt de herinneringen van gelukkige gezinnen, van hun lachen. Maak je geen zorgen. Ik kan je niet te pakken krijgen. Zie je, ik heb geen benen om te rennen. Ze hebben me mijn benen afgenomen en me daarvoor in de plaats deze houten krukken gegeven. Jij denkt dat ik gek ben, niet? Weet je, het was mijn vader's huis. Op elk stuk hout zie ik herinneringen uit mijn verleden. Ik hoor het lachen van mijn dochterje er uit. Zie je dat stuk hout? Dat was van de oude wieg van mijn familie. Ja, vlucht! Loop weg van het hout, van de geur van mijn kinderen. Ik ruik mijn oude huis in dit hout. Ik rook het toen ik door jouw straat kwam. De geur kwam van van het hout dat jij aan het stoken was. Ik ben gekomen om mijn huis te zien, mijn kinderen en mijn voorbije leven. Ik ben gekomen om de vredigheid van mijn vroegere huis te voelen in dit hout. Heb jij ooit een huis gehad? Heb jij ooit de vredigheid gevoeld die het geeft als je na een lange dag thuis komt? Ik moet dit hout hebben. Het doet er niet toe wat het kost. Ik wil het terug kopen. Ik zal het bij me dragen om de laatste tekens van mijn voorbije leven te zien, de laatste tekens van mijn kinderen…de vredigheid van een huis. Oh God. Oh God".
Hijgend stond ik op. Ik keek achterom. Het was niet donker. Het bleke maanlicht viel over de huizen en de steegjes. Het was stil in dit straatje, geen voetstap te horen. Misschien had de man zijn achtervolging gestaakt; toch begon ik weer te rennen. Toen hoorde ik geluiden van mensen die me tegemoet kwamen. Ze kwamen van het andere eind van de straat. De stemmen werden luider en luider; stemmen van kinderen en vrouwen. Ik stond aan de kant en zag een menigte vrouwen en kinderen voorbij komen. Ze warem armoedig gekleed en leken gewond. Hun hoofd en gezicht waren in verband gewikkeld. Op hun kleren zaten opgedroogde bloedvlekken. Ze zeiden iets. Ze schreeuwden en huilden. De aarde beefde. De maan, in een hoekje van de hemel, beefde.
De sterren beefden.
De vrouwen en kinderen hadden stukken hout in hun handen; hout van ramen en deuren, van kasten en van wiegen. Ze weeklaagden:" Onze huizen…onze huizen!". Ze zwaaiden met de stukken hout in de lucht.
Ik was bang. Ik rende verder naar een andere straat en verder, en verder. En opeens stond ik in de houtmarkt. De maan verlichtte de hele markt. Het was er druk. Honderden arme mensen, honderden karren, honderden weegschalen, honderden geweren, honderden klanten en honderden verkopers. En er was hout, overal hout, stukken half verbrand met opgedroogd bloed.
De mensen zaten onder het stof; de kinderen zaten onder het stof. Uitgeputte kinderen met houwelen en schoppen.
Hout ging op de weegschalen en geld ging van hand tot hand.
"Kijk, kijk hoe ze mijn leven verhandelen en opstoken. Vlucht! Vluchten moet je!".
Plotseling kwam de man zonder benen uit de menigte op de markt. Hij schoot op me af en viel me aan met zijn krukken. Ik voelde een scherpe pijn in mijn hoofd en schreeuwde.
Ik werd wakker, maakte licht en keek naar de kachel. Alles stond op zijn plaats. Er heerste een beangstigende stilte in de kamer. Zels het geluid van geweren en bommen daarbuiten was minder geworden. Misschien was de oorlog die nacht afgelopen.
De volgende dag gaf ik al het hout aan de kruidenier in onze straat, maar de nachtmerrie liet me niet met rust. De stem van de man klonk in mijn oren, overal waar ik heen ging. Ik kon niet meer naar de houtmarkt, zelfs niet meer naar de kruidenier in onze straat. Ik kon geen as meer zien. Ik vertrok uit die buurt.
Op een morgen, vroeg in de lente, het was nog koud en het had 's nachts gesneeuwd, ging ik een eindje wandelen. De sneeuw en de storm, die onverwacht zijn voor deze tijd van het jaar, hadden alle bloesem vernield, wat iedereen verdrietig maakte.
Ik kwam langs het kerkhof aan het eind van de straat. Ik zag een paar voorbijgangers die over een dode gebogen stonden. Het was het lijk van de man zonder benen. Zijn krukken lagen naast hem. Zijn tulband hing in lussen om zijn nek. Zijn kleren waren smerig en zaten onder opgedroogde bloedvlekken. De zwerfhonden hadden zijn gezicht aangevreten. Hij was doodgeschoten. Hij hield een paar stukken hout in zijn armen. Zij waren blauw en leken van ramen en kasten te komen. Niemand kende hem en niemand wist waarom hij dat hout bij zich had.
Ik werd bang.
Ik keek naar het kerkhof en zag een eenzame boom, waarvan alle bloesem verwelkt was…


Ende






Aantal keer bekeken: 5618
Waardering: 5.56 op 10
Geef een cijfer:

Alle rechten voorbehouden 2005-2024 - www.verhalenlezen.nl


Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!


Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 88 bezoekers online