Lees het verhaaltje: Eenzaam op verhalenlezen.

Eenzaam.

U leest om dit moment het verhaal Eenzaam gepost door Sidra Janjua. Dit verhaal is gepost in de categorie kinderverhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar kinderverhalen?
Categorie: kinderverhalen
Gepost door: Sidra Janjua
Gepost op: 2009-9-9

Verhaal:

Eenzaam
Eenzaam

Dit is een gedeelte van een verhaal dat ik aan het schrijven ben :

1. Onzichtbaar

Mijn naam is Joyce. In dit boek schrijf ik wat vroeger is gebeurd met mij. Ik heb veel meegemaakt. Lees het maar.

Mijn naam is Joyce. Ik ben twaalf. Ik ben het gelukkigste meisje van de wereld. Ik woon in een dure prachtige villa. Ik krijg alles wat ik wil, ik heb geen zusjes of broertjes,. En ik ben een beroemde breakdancer. Niet dus. Ik woon in een normaal huis. ( Geen paleis..snik..snik..).Ik ben het zesde kind, en we zijn met acht kinderen. Ik hou van breakdansen, ik krijg er ook les in. Ik krijg totaal geen aandacht,behalve van mijn vader. Het is net of ik er niet ben. Alsof ik onzichtbaar ben.

Langzaam liep ik de keuken in. Iedereen zat al aan tafel. Enthousiast ging ik zitten. ( Nee, ik was niet enthousiast dat iedereen al aan tafel zat. Ik ging vandaag naar een talentenjacht voor dansers). Snel werkte ik mijn boterham naar binnen. Ik trok mijn jas aan en ging naar buiten. Al snel was ik bij het theater waar de talentenjacht werd gehouden. Maar plotseling viel mijn blik op een briefje dat op de deur stond geplakt.
Aan de deelnemers van de talentenjacht,
Jullie hebben allemaal een brief ontvangen waarin stond dat de talentenjacht in ’t Oordje wordt gehouden, in plaats van hier. Wij verwachten jullie daar om half negen precies.
Succes, De Raad
Ik kreunde. Ze hadden mij vergeten een brief te sturen. Zoals altijd was ik onzichtbaar. “t Oordje was wel een half uur lopen. Ik keek op mijn horloge. Het was tien voor half negen. Ik had nog tien minuten. Dat redde ik niet. Toch ging ik er heen. Toen ik daar aankwam was het tien over half negen. Gauw ging ik naar binnen. Toen ik bij het podium aankwam, zag ik geen dansers. Ze zijn vast al naar de kleedkamers, dacht ik. Ik had mijn danskostuum ook bij me. Maar het was al te laat.
Te laat? Geen herkansing., stond er op een bord. Ik kon wel janken. Triest liep ik naar buiten.
“Waarom kijk je zo verdrietig?” Geschrokken draaide ik me om. Achter mij stond een meisje met lang zwart haar. Ze had een blauwe spijkerbroek aan, een wit shirt en daarover een paarse jack. Bezorgd keek ze me aan met grote bruine ogen.
“’Nou, uh…ik ….uh…’’ was het enige wat ik kon zeggen. Nog nooit had iemand mij opgemerkt.
“Je kan me vertrouwen hoor. Mijn naam is Tamara,’’zei ze met een glimlach.
“Mijn naam is Joyce. En..uh…ik huilde omdat ik te laat was voor de talentenjacht. Weet je, het is of ik onzichtbaar ben. Niemand merkt me op. Ik dacht dat dit mijn kans was om beroemd te worden,’’verbaasd dat ik dit vertelde, dacht ik na. Hoe kwam het dat Tamara me wel opmerkte? En hoe kwam het dat ik haar meteen vertrouwde en alles vertelde over mezelf?
“Ik ben elf trouwens. Ik woon in de Pracht, dat is een wijk,’’zei ze.
“Daar woon ik ook. En ik ben ook elf. Kom je mee, bij mij thuis spelen? Als dat mag van je ouders tenminste,’’ik keek haar verbijsterd aan. Ze woonde in dezelfde wijk als ik! Waarom had ik haar nooit gezien.
“Oké. Ik ga graag met je mee. En dat van mijn ouders is geen probleem,’’Tamara straalde en we liepen samen naar mijn huis. Wauw,dacht ik,ik heb een vriendin!

Thuisgekomen zag ik dat mam in de keuken stond.
“Hoi mam, zei ik ,ik heb een vriendin gemaakt.’’ Mam keek me wazig aan.
“Wat? O, Joyce toch? Het zal wel,’’zei ze. Ik nam Tamara mee naar boven, naar mijn slaapkamer.
“Niet te geloven! Jouw moeder merkte je niet eens op!’’Tamara keek me ongelovig aan.
“Zei ik toch. Ik ben onzichtbaar.’’

2. Ziekenhuis

Tamara bleef bij me spelen tot de avond. We werden de beste vriendinnen. Toen moest ze naar huis. Ik was daar erg treurig over, want toen was ik alleen. Gelukkig was papa wel lief. Ik ben altijd zijn lievelingskind geweest. Hij was de enige die me aandacht gaf . Hij vroeg hoe de talentenjacht ging. Ik zei maar dat het goed ging, ik had geen zin erover te praten. Maar de volgende dag …

Verveeld zat ik op de bank in de woonkamer. Het was een normale zondagavond. De zomervakantie was begonnen. Plotseling ging de telefoon. Mama nam op.
“Hallo? Met wie spreek ik?’’zei ze. Geïnteresseerd luisterde ik mee.
“Wat! Meent u dat! Maar..maar..dat is verschrikkelijk!”
Mam hing de telefoon op en barste in huilen uit. Geschrokken ging ik naar haar toe.
“Mam, wat is er?””
“Hij ligt in het ziekenhuis,”mam snikte. Bang keek ik haar aan.
“Wie?”
’’Tjerk.’’
Tjerk, dat was papa! Bleek staarde ik voor me uit. Papa was ziek.
’’Welk ziekenhuis?’’vroeg ik.
’’ Het Lidwina ziekenhuis. Aan de andere kant van de stad.’’
Ik lette niet meer op wat daarna gebeurde. Ik rende naar boven, mijn slaapkamer in, en leegde mijn spaarpot. Twaalf euro. Dat was meer dan genoeg voor een tramkaartje naar het ziekenhuis. Ik pakte mijn jas van de kapstok en rende naar buiten. Ik pakte de eerste tram naar het Lidwina. Pas toen ik in de tram zat werd ik wat rustiger. Ik staarde uit het raam. Ik zat helemaal alleen op de bank. Het was niet druk. Toen drong het echt tot me door. Papa lag in het ziekenhuis. Wat was er gebeurd? Ik kon mijn tranen niet bedwingen, en barstte in huilen uit.

’’ Station Lidwina!’’klonk het door de luidspreker.
Ik droogde mijn tranen. Het was twintig minuten geleden dat ik de tram in ging. Gauw stapte ik uit. Ik keek om me heen. De zon scheen, maar ik kon er niet van genieten. Snel liep ik naar het Lidwina. Het was niet ver van de tramhalte af. Toen ik het ziekenhuis in ging was er bijna niemand. Ik liep naar de balie.
’’ Waar ligt Tjerk Hoekstra?’’vroeg ik.
’’ Achtste verdieping derde deur links.’’
’’ Dank u,’’zei ik snel en rende naar de lift.
’’ Wacht, het is geen bezoekuur!’’hoorde ik de verpleegster mij nog na roepen. Ik was al in de lift gestapt.

Ik was op de achtste verdieping en keek in het rond. Derde deur links had de verpleegster gezegd. Ik ging de kamer voorzichtig binnen. Er lagen twee bedden. Het ene was leeg. In het andere lag papa. Voorzichtig keek ik naar zijn gezicht. Hij sliep. Ook zag hij er anders uit…veel…ouder……
“Papa, zei ik, wat hebben ze met je gedaan?” Zijn gezicht zat onder de slangetjes en was helemaal bleek.
“Hé,wat doe je daar?”
Geschrokken draaide ik me om. In de deuropening stond een verpleegster. Het was een andere dan bij de balie. En ze klonk niet boos.
“Dat is mijn vader,“zei ik.
“O, dan begrijp ik het. Je mag hier wel blijven hoor. Mijn naam is Lena,”zei de verpleegster kalm.
“Wat is er met mijn vader gebeurd?”
“Hij kreeg een hartaanval op de parkeerplaats van zijn werk. Gelukkig was de ambulance er op tijd bij,”Lena keek me verdrietig aan.
“Gaat ie…dood…?”angstig keek ik terug.
“Misschien…zal ik een deken voor je halen? Dan kun je hier overnachten, het is namelijk al negen uur.”
“Ja, dat is goed,” plotseling voelde ik me uitgeput. Gelukkig was Lena zo lief. Ik klom in het bed naast papa en kreeg een deken. Lang staarde ik naar zijn gezicht en viel daarna als een blok in slaap.
“Joyce?Ben jij dat? Of droom ik?”
Ik opende mijn ogen. Papa hield mijn hand stevig vast. Ik stond op en ging naast pappa zitten op bed.
“Ja, ik ben het pap!”huilend omhelsde ik hem.
“Wat is er gebeurd?””vroeg hij.
“Je kreeg een hartaanval op de parkeerplaats van je werk,”zei ik.
“Nu herinner ik het me weer. Weet je Joyce, het was zo eng. Ik voelde plotseling een pijnlijke steek in mijn borst. Het deed zo’n pijn. En het laatste waar ik aan dacht was…jij,”pap keek me triest aan,zijn stem was schor.
“O papa, ik moet je iets vertellen, zei ik huilend, de zuster zegt dat je het misschien niet haalt,”de tranen stroomden over mijn wangen en ik hield papa’s hand stevig vast.
“Je red het wel zonder mij. Je bent een flinke meid. Ik geloof in je”
Papa glimlachte en sloot zijn ogen.
“Nee papa, nee ga alsjeblieft niet dood. Ik kan niet zonder je,’’fluisterde ik.
Maar het was al te laat.

Ik bleef nog een paar minuten roerloos zitten. Plotseling hoorde ik de deur opengaan. Mam kwam binnen, samen met mijn broers en zussen. Ze wierp een blik op pap en barstte in huilen uit. Ze pakte me vast en keek me aan met rode opgezwollen ogen. “Wat heb je met hem gedaan!”zei ze. Daarna liet ze me los en ging snikkend op papa’s bed zitten. Ik stond op, pakte mijn jas en tas, en liep de gang op. Onderweg kwam ik Lena tegen.
“Hij is overleden hè? Ik wist dat ie het niet zou redden. We konden niets doen,’’zei ze triest. Ik knikte en ging in de lift naar beneden. Met een lege blik in mijn ogen liep ik de straten op,naar de tramhalte. Ik kon niet geloven wat zojuist was gebeurd.

3. Jamie

“Wat erg dat ie is overleden,’’Tamara keek me aan vol medelijden.
“Ja. Het is nu maanden geleden dat de begrafenis was. Tamara, jij bent echt de enige die nog om mij geeft. Jij bent mijn beste vriendin,”huilend omhelsde ik haar.
“Het is goed om over je verdriet te praten. Dat lucht op,”zei ze.
“Laten we wandelen in het park,’’ik pakte mijn spijkerjas en ging met Tamara naar buiten.

Tamara en ik zaten op een parkbankje. Het was niet erg druk. Er waren enkel wat spelende kinderen en een paar honden.
“Ben jij ooit verliefd geweest?”vroeg Tamara.
“Nee,’’ik dacht na waarom ze dat vroeg. Was ze gewoon nieuwsgierig? Ik was nooit verliefd geweest.
“Weet je, ik heb ooit gelezen hoe het voelt als je verliefd bent. Dan heb je een onbeschrijfelijk magisch gevoel. Als je die magie voelt is dat de ware,”zei Tamara.
De volgende dag moest ik naar breakdanceles. Ik was blij dat het vakantie was. Ik had totaal geen zin in les, behalve breakdanceles natuurlijk.
’’ We hebben een nieuwe leerling,’’zei de breakdanceleraar.
Een jongen stapte de zaal binnen. Ik keek hem aan en bleef staren. Hij had een rode sweater aan met capuchon. Hij had de capuchon over zijn zwarte krullen getrokken en had een wijde skatebroek aan die donkerblauw was. Zijn groene ogen keken in het rond. Ik was in een opslag verliefd.
’’ Hoi, mijn naam is Jamie. Ik ben twaalf. Ik woonde in Rozengracht maar ben toen hierheen verhuisd. Ik kreeg daar ook breakdanceles,’’zei hij.
Na de les ging ik naar buiten. Daar zag ik Jamie staan.
’’Hoi, zei ik, ik ben Joyce. Ik ben ook twaalf en woon in de Pracht.’’
Jamie glimlachte naar me.
’’ Ik zag je breakdancen, jij hebt echt talent. Dat de leraar dat niet opmerkte vind ik maar vreemd,’’zei hij.
’’ Ach, dat gebeurd me wel vaker,’’ik bloosde. We bleven een tijdje staan en keken elkaar diep in de ogen.
“Ik..uh…wil je mee uit?”Jamie keek me verlegen aan.
“Wat!”verbijsterd keek ik terug.
“Als je wilt natuurlijk,’’zei hij.
“Ja, tuurlijk. Het Zwanenpark, zaterdagavond?”
“Oké, dan haal ik je om acht uur op,”Jamie lachte zenuwachtig. Ik ook.
“Nou..uh..dan ga ik maar hé?’’zei ik.
“Eh..ja..”zei hij. We bleven elkaar minuten lang aanstaren. Toen pakte hij mijn hand en ik voelde de magie waar Tamara het over had gehad. Er was nog een sprankje hoop.

4. Het park

“Ik vind je echt heel erg aardig,”Jamie keek me diep in de ogen. We zaten op een parkbankje. Het was tien over zeven ’ s avonds.
“Ik jou ook,”zei ik. Plotseling kwam er een jongen op skeelers langs. Hij trok een gezicht of hij moest overgeven naar ons en zei : “Gaat ie goed, tortelduifjes?”
Wij trokken ons er niets van aan.
“Vertel eens wat over jezelf?”vroeg ik.
“Nou..uh…,toen ik zes was wilde ik al breakdancen. Mijn vader vond het goed, maar mijn moeder niet. Ze was erg bazig en mijn vader was bang voor haar. Best vreemd hè? Meestal is het andersom,”vertelde Jamie. Ik knikte.
“Maar hoe kwam het dat je toch op breakdansles mocht?’’
“Tja…., toen ik acht was overleed mijn moeder aan een longontsteking. Mijn vader was echt kapot. Ik was ook heel verdrietig. Ik mocht dan bijna niets van haar, maar het was wel mijn moeder. Mijn vader zei toen dat ik op breakdansles mocht.”
“Wow, wat een verhaal.”
“En vertel jij nu eens wat over jezelf,”zei Jamie. Ik dacht na, en besloot het te vertellen.
“Ik wilde op breakdansles toen ik tien was. Ik bewonderde al die dansers al heel lang. Ik was altijd onzichtbaar en onbelangrijk. Ik was het zesde kind en we waren met acht. Ik vroeg mijn ouders of ik op breakdansles mocht, maar ze vonden het te duur en geldverspilling. Ik besloot zelf te sparen voor lessen. Het duurde een jaar voor ik genoeg had. Ik kon dus pas op mijn elfde breakdancen. Weet je, ik denk dat mijn ouders hopen dat ik en mijn broers en zussen snel het huis uit gaan. Ik denk dat ze verlangen naar rust. Ik kan niet wachten tot ik op kamers ga, dan kan ik doen wat ik wil. Dat duurt wel nog zes jaar.”
“Wat een verhaal zeg, Jamie keek me ongelovig aan, je moet je vast eenzaam hebben gevoeld.”
Ik knikte. Ik kon me niet meer inhouden en de tranen stroomden over mijn wangen. Jamie keek me recht in de ogen en zei :
“Liefde is slechts een hulpmiddel voor het vinden van geluk.”

Sidra 11 jaar (toen ik het schreef)
Nu ben ik 12

Aantal keer bekeken: 4335
Waardering: 7.73 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 303 bezoekers online