Lees het verhaaltje: Gabriël Fathe op verhalenlezen.

Gabriël Fathe.

U leest om dit moment het verhaal Gabriël Fathe gepost door Moi**. Dit verhaal is gepost in de categorie spannende verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar spannende verhalen?
Categorie: spannende verhalen
Gepost door: Moi**
Gepost op: 2011-6-14

Verhaal:

Gabriël Fathe
‘Gabriël, Gabriël?’ Er werd tegen me geroepen. Ik opende langzaam mijn ogen. Waar was ik? ‘Ze komt bij, ze is er weer! Wakker en al!’ Een vrouw in een lange witte jas stond naast me. Ik keek haar aan. Ze zag er intelligent in enthousiast uit. Waarom? ‘Hallo Gabriël, praat eens tegen me?’ Ik? Had ze het tegen mij? Ik bewoog en keek naar mijn handen. Er zaten wat plakkertjes op, maar het waren mijn handen. De dokter oefende nog wat dingen met me. Eerst kon ik niet praten, later wel. Toen sprak ik woorden uit waarvan ik maar de helft maar van begreep. Gabriël was mijn naam, dat hadden ze me verteld. De mensen in witte jassen verdwenen nadat ze me hadden geprezen voor mijn vooruitgang. ‘Waarom ben ik hier?’ vroeg ik aan de jongen naast me. ‘Je hebt een brand overleeft zeggen ze, je zat er samen in met je zusje volgens mij. O en je moeder, dat hoorde ik net.’ Dat wist ik nog. Ik moet hier weg, dacht ik. De reden kwam er later achtergaan, mijn vader. ‘Ik moet hier weg’ zei ik tegen de jongen. ‘Dat duurt nog wel even hoor en trouwens je bent hier toch veiliger dan daarbuiten met al die verkeerde jongeren en politie. Veiliger? Hij had geen idee. ‘Oh, ik ben Lucian Marson trouwens en jij bent Gabriël’ hij leek gelukkig, terwijl hij eruit zag alsof hij elk moment door kon gaan. ‘Juist’ zei ik terwijl de dekens van me afsloeg. ‘Als je naar het toilet moet zal je eerst een dokter moeten roepen’ zei Lucian naïef. ‘Het ga je goed Lucian’ Ik probeerde het raam verder te openen. Dan zou ik via het raam ontsnappen. ‘Doe het raam eens dicht, het is hier al zo koud.’ Ik keek naar Lucian, hij was kaal, van waarschijnlijk de medicijnen, maar hij zag er vriendelijk uit. ‘Vaarwel Lucian,’ en ik probeerde te glimlachen. Net toen ik uit het raam wilde klimmen hield Lucian me tegen. ‘Wacht, je gaat ontsnappen, dat weet ik nu, maar je gaat toch niet zo, dan vries je ’s nachts plaatselijk dood, wacht even…’ Hij sloeg zijn dekens van zijn magere lichaam. Ik keek naar mijn pyjama. Het was zo’n typisch ziekenhuisding. Wit, wijd, het zou iedereen passen. Lucian had gelijk, hierin zou ik niet lang blijven leven. Hij liep moeizaam naar zijn tas. Hij sleepte een been mee, was hij verlamt? ‘Wat is er met je been?’ vroeg ik en ik had er gelijk spijt van. Geschrokken keek Lucian om. ‘Sorry,’ zei ik er snel achteraan,’het was niet zo bedoelt ik..’ ‘Het is oké, de meeste mensen draaien erom heen, maar jij ben gewoon direct. Ik ben ernstig ziek en door de behandelingen ben ik verlamt geraakt, eerst was alles verlamt, nu is het alleen mijn been. Ik ben blij met alles wat ik nog kan en krijg, zoals die avontuurtje.’ Met een ondeugend glimlachje keek hij me aan. Ik gaf hem een grote gulle glimlach terug, ik weet niet waarom, maar hij reageerde vrolijk en ging weer door. ‘Hier’ hij duwde een sweater in mijn armen. ‘Vind je het niet erg om dan weer helemaal alleen achter te blijven?’ Shit! Ik was echt direct, ben ik dat altijd geweest? Ik dacht diep na, maar kon niks herinneren. ‘Woel je niet schuldig, mijn familie en vriendin komen me regelmatig opzoeken’ zei hij terwijl ik de sweater aan trok. Toen pas voelde ik hoe zwak ik eigenlijk was. ‘Hier, neem ook wat te eten mee voor straks.’ Ik pakte het fruit aan wat Lucian van zijn fruitschaal had gepakt en liep naar het raam. ‘Hé, wat doe jij nou, je vergeet de broek aan te trekken. Toen pas zag ik dat hij meer kleding uit zijn tas had gehaald. Een broek en een shirt. ‘Ik draai me wel om,’ zei hij toen hij zag dat ik het shirt twijfelend vasthield. Beschaamd kleedde ik me aan. ‘Ik ben klaar’ zei ik en Lucian draaide zich weer om. Ik hoorde iemand aankomen en liep snel naar het raam. ‘Gabriël!’ Lucian riep me na en ik draaide me snel om. ‘Succes, wat je ook mag doen, honderd hé.’ Honderd? Maar ik had geen tijd om me daar druk over te maken. Hij lag daar weer zo alleen in zijn bed. Zo zou hij er ook bij hebben gelegen voordat ik kwam. Even kreeg ik medelijden met hem, maar ik moest gaan. Hij had zijn familie en zijn vriendinnetje nog. ‘Bedankt Lucian’ en ik meende het echt, zonder hem liep ik nu in een ziekenhuis hemt over straat, ja dat valt niet op! Deze keer hoorde ik weer iemand op de gang, maar nu kwam die persoon deze kant op. Ik klom uit het raam en liep onopvallend weg. Ik had het gevoel dat iedereen me kon zien, maar niemand nam ook maar de moeite om iemand aan te kijken. Niemand zou me nog kunnen vinden, dacht ik tevreden.

Aantal keer bekeken: 4109
Waardering: 6.40 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 108 bezoekers online