Lees het verhaaltje: Geduld 2 op verhalenlezen.

Geduld 2.

U leest om dit moment het verhaal Geduld 2 gepost door Kim de Bruijn. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: Kim de Bruijn
Gepost op: 2009-12-10

Verhaal:

Geduld 2
Om 10:00 gaat Sophies wekker. Ze hoeft vandaag pas om 11:00 uur te beginnen, omdat de vakantieperiode voor de meeste studenten is begonnen. Ze gaat eerst onder de douche en doet dan haar witte korte broek aan, met een groen hemdje. Haar bruinrode krullen bindt ze in een staart. Terwijl ze de krant leest ontbijt ze met een kom muesli, en daarna doet ze haar slippers aan. Ze pakt haar tas en dan gaat ze naar buiten. Het lijkt nog warmer dan gisteren, toen ze naar het strand zijn geweest. Ze haalt haar fiets uit de schuur en fiets op een rustig tempo naar de universiteit. Aaron is er al, hij heeft de computers aangezet en de ramen open gedaan. “Goeiemorgen Aaron!” “Goeiemorgen, wat zie jij er stralend uit! Lekker geslapen?” vraagt hij. “Ja, en jij?” “Ik ook, ben als een blok in slaap gevallen.”
Sophie haalt de post uit haar postvakje en gaat achter een computer zitten. Ze moet de realisatie van het symposium nog afwerken. “Ik heb vandaag die kennismakingsgesprekken voor het kandidaatsbestuur,” zegt Aaron: “Als je vanmiddag tijd hebt, wil jij er dan bij komen zitten? Want Amber belde net dat ze niet kan komen, ze moet leren voor een hertentamen.” “Prima, ik verwacht hier over een uurtje wel mee klaar te zijn.”

Rond de middag haalt Sophie kannen koffie, thee en water en neemt ze twee broodjes tonijnsalade mee. Ze luncht samen met Aaron op de bank. Het frisse briesje doet ze goed. “Raar joh, dat er straks ineens een nieuw kandidaatsbestuur is. Het lijkt nog maar zo kort geleden dat ik hier op de bank zat,” zegt Sophie. Aaron knikt. Dan wordt er op de deur geklopt en komt de eerste binnen. Ze heeft een heleboel vragen. Sophie vertelt over haar ervaringen als deeltijder. “Het is zeker een optie, als je net als ik nog maar een paar vakken moet halen. Maar als je je hele studiejaar er naast wilt doen is dat eigenlijk onmogelijk, dat heeft Amber dit jaar geprobeerd, maar dat is echt te zwaar. Want ook al ben je deeltijder, er gaat heel veel tijd in zitten, en je bent toch altijd met de vereniging bezig.” “En kenden jullie elkaar al? En hadden jullie al ervaring binnen commissies of iets dergelijks?” vraagt het meisje. Aaron lacht. “Wij kenden elkaar toevallig al, mijn zus en Sophie voetbalden vroeger samen in hetzelfde elftal. Halverwege de middelbare school verhuisden wij hierheen. Een paar jaar later, in ons eindexamenjaar, kwam Sophie hier studeren. En een jaar later ben ik dus aan mijn opleiding begonnen. En ik ben meteen de eerste twee jaar van mijn studie al actief geweest binnen de vereniging in de activiteiten- en de studiereiscommissie.” Sophie grinnikt: “En ik heb een iets andere weg afgelegd. Ik ben nooit actief geweest, was wel lid, maar eigenlijk alleen voor de kortingen. En toen ben ik dus in mijn vierde jaar meteen het bestuur in gegaan. Ik heb een jaar studievertraging door een chronische ziekte, en ik wilde wel alles uit dit extra jaar halen wat er in zit.”

De middag vliegt voorbij, met al die kennismakingsgesprekken. De meeste kandidaten zijn enthousiast en Aaron vertelt dat ze een motivatiebrief mogen schrijven als ze echt interesse hebben, en dat ze altijd langs mogen komen als ze nog vragen hebben.. Om 16:00 uur gaat de laatste naar buiten en kletsen Aaron en Sophie nog even na. “Wat voel ik me oud zeg,” zegt Aaron: “Sommigen waren uit ’91, die drie jaar die er tussen zit voelt aan als een eeuwigheid.” “Nou, dat zal wel meevallen hoor,” zegt Sophie: “Je bent nog een jonge god van 21. Al wordt je over twee weken natuurlijk al weer een jaartje ouder.” Aaron steekt zijn tong uit. “Das wel erg jong van geest,” lacht Sophie.

Ze sluiten af en fietsen samen naar huis. Aaron fietst de lege oprit op en zwaait nog even naar Sophie, die doorfietst naar de supermarkt. Ze koopt tomaatjes, roomkaas, lente-uitjes, zalm en tagliatelle. Als ze thuis de pan met water opzet en de groentes snijdt, met een muziekje op de achtergrond, wordt ze opeens geraakt door de tekst van een liedje van Nick en Simon.
-Want ik bied graag m'n hulp aan jou - Ik hoop dat jij mijn handen vertrouwt - Pak maar mijn hand,stel niet te veel vragen - Je kunt niet als enige de wereld dragen - Pak nou maar mijn hand,laat mij de weg wijzen - Het is geen probleem, als je keer op keer jezelf wilt bewijzen - Maar je kunt het niet alleen-

Een traan biggelt over haar wang en ze beseft hoe zeer ze Milan vertrouwt. En hoezeer ze niet alleen haar hand, maar ook haar hart aan hem wil geven. En terwijl ze buiten in de tuin haar pasta opeet, denkt ze terug aan hun eerste ontmoeting. Ze had haar scheenbeen gebroken door een erg felle en opvliegende verdedigster in het veld, die haar zowat doormidden had gezaagd. Ze had net loopgips gekregen toen Aarons verjaardagsfeestje was. Aaron woonde net in het appartement wat hij samen met Milan deelt. Milan had flink uitgepakt met een groots cadeau en toen hij dat de kamer in wilde dragen, struikelde hij in de gang over Sophies gipsen been. Ze kon hem net vastpakken zodat hij niet zijn evenwicht verloor en de doos liet vallen. Blozend had ze sorry gezegd, en toen hij de doos in veiligheid had gebracht keek hij haar aan en vroeg: “Stond je hier daarnet ook al?” Door zijn prachtige ogen en warme stem was Sophie nog zenuwachtiger geworden. “Ehh.. nee,” had ze gestameld, “Ik ben net binnen gekomen.” “Nou, zorg dan maar dat je voorlopig ook niet weg gaat, ik wil hier nog een hartig woordje met je over spreken,” had hij met een twinkeling in zijn ogen en een lach in zijn stem gezegd. Nu, bijna een jaar later was er bijna niets veranderd. Behalve dan dat ze nu hun gevoelens voor elkaar eindelijk uitgesproken hebben. Wat zou het volgende jaar hen brengen?

Sophie wordt opgeschrikt uit haar gedachten als de bel gaat. Ze zet haar bord neer en loopt naar de deur. Ze is nerveus als ze door het glas Milans silhouet ziet. “Hoi,” zegt ze verlegen als ze de deur open doet.” “Hoi, kom ik gelegen?” Sophie knikt en doet de deur verder open. “Kom binnen.” Ze loopt voor hem uit naar de tuin. “Het ruikt lekker hier,” zegt hij in de keuken: “Was je nog aan het eten?” “Ja, maar ik was bijna klaar hoor. Ik heb nog heel wat over, wil je ook wat?” “Dat sla ik niet af,” zegt Milan. “Ga zitten,” zegt Sophie: “Wat wil je drinken?” “Doe maar een colaatje, of wat je open hebt.” Even later komt Sophie terug met een bord dampende pasta en een glas cola. “Mmm, dat ziet er lekker uit,” zegt Milan. Sophie glimlacht om de glinstering in zijn ogen. Ze eet haar eigen bord leeg en vraagt: “Ben je net klaar met werken?” Milan knikt. “Dan heb je vast honger.” “Zeker, en het is heerlijk! Dit mag je vaker voor me doen.” Sophie bloost, maar zegt: “Oké, afgesproken.” Verrast en met diezelfde twinkeling in zijn ogen kijkt Milan haar aan. “Iedere maandag?” plaagt hij.

Na het eten wassen ze samen af. Als ze weer buiten in de tuin gaan zitten vraagt Sophie, als ze al haar moed bij elkaar geraapt heeft: “Ik vind het erg gezellig, maar waarom kwam je eigenlijk?” “Ik wilde eigenlijk met je praten… over jou, over mij… En over ons… Als je tenminste genoeg tijd hebt gehad om erover na te denken en als jij dat ook wilt.” Sophie is even stil. “Oh… dat had ik niet verwacht. Ik dacht dat je misschien meer tijd nodig had om na te denken over gisteren… Maar, natuurlijk wil ik met je praten.” “Lieve Sophie, je hoeft niet bang te zijn dat alles nu anders wordt. Wat je me verteld hebt jaagt me echt niet bij je weg. En jij bent meer dan alleen je verleden. Ik wil jou.” Tranen vullen haar ogen als ze zegt: “En ik wil jou…” “Al vanaf die allereerste keer doe je wat met me, je raakt me. En vanaf die dag weet ik dat ik niets anders wil dan jou, en niets kan daar iets aan veranderen.” “Maar het zal moeilijk voor je zijn.” “Niet moeilijker dan voor jou.” “Maar je zal me willen… aanraken… kussen… en…” Ze slikt even: “Ik zal je keer op keer afwijzen.” “Niet keer op keer, weet je nog?” zegt hij, terwijl hij voorzichtig over haar hand wrijft. “En het is geen afwijzing. Je weet dat ik geen haast heb. Je hoeft niets, blijf jezelf, je mooie en sterke zelf. Ik ben al blij dat ik weet dat je me lief hebt. Dat is genoeg.”
Sophie zucht zacht. “Maar, ook ik zal naar je verlangen, zoals ik nu al doe. En ik zal toenadering willen zoeken, maar ik zal niet weten hoe, of mezelf erom verfoeien.” “Ik wil je helpen waar ik kan, en zal het proberen aan te voelen. Maar je moet me beloven dat je het aangeeft als ik het verkeerd doe, als ik je kwets of als ik te ver ga.” “Dat beloof ik. Ik vertrouw je.” Tranen prikken in Milans ogen en hij fluistert: “Ik wil voor ons gaan.” “Ik ook,” zegt Sophie haast onhoorbaar en ze knijpt zacht in zijn hand.

Als toetje nemen ze allebei een festini peer ijsje, die Sophie nog in de vriezer had liggen. “Voelt het fijn voor jou zo samen?” vraagt Milan. Sophie knikt en Milan vraagt aarzelend:“Toen we gisteren in het water stoeiden om die bal… Kwam ik te dichtbij?” Sophies gezicht betrekt. “Ik snap het als je het er liever niet over hebt…” “Nee, dat is het niet, het doet alleen zo’n pijn als ik er aan terug denk, als ik bedenk hoe jij je gevoeld moet hebben…” “Het was niet dat je te dichtbij kwam. Integendeel zelfs, ik vond het fijn, leuk. Maar opeens werd ik me bewust van mezelf, van mijn gevoel, mijn verlangen naar jou… en dat… Ik kan daar niet mee omgaan, dan voel ik me vies, verachtelijk… dat ik zulke gevoelens toelaat… Ik moet… hoe zal ik het zeggen… leren mijn eigen lichaam, mijn wensen en verlangens, mijn seksualiteit te accepteren. Het is alleen zo’n lange weg te gaan…” “Maar je hoeft hem niet alleen af te leggen… En je lichaam is prachtig… Je hoeft je niet te verstoppen.”

Sophie bloost. “Ik ben erg zelfbewust, vooral met weinig kleding aan. Met voetballen douche ik altijd thuis. Ik wil al die blikken niet op me, ik vind het al moeilijk om mezelf te bekijken… Ik ben al een aantal keer bij de studentenpsycholoog geweest, de opdrachten die ze me geeft helpen wel, stapje voor stapje.” “Fijn dat het je helpt…” “Ik moet alles opschrijven, beschrijven, gedachtes, beelden, gevoelens, alles waar ik telkens aan denk. Met als laatste stap dat ik een brief aan hem gericht moet schrijven. Zwaar, maar het werkt. En om mijn lichaam te accepteren en zelfvertrouwen te krijgen moest ik briefjes maken en op de spiegel plakken met alles wat ik mooi vind aan mezelf.” “En?” vraagt Milan. “Ik moest diep nadenken,” lacht Sophie zenuwachtig: “Maar wil je ze zien?” Hij volgt haar door haar huis naar de slaapkamer. In de deuropening blijft hij staan en kijkt rond. Hij kan deze kamer niet anders omschrijven dan vredig en merkt bijna onhoorbaar op: “Er hangt hier een rust, hier kun je ontspannen, tot jezelf komen.” Sophie glimlacht en zegt: “Kom maar verder hoor.” Sinds ze hier op kamers woont, is er geen man die in haar slaapkamer, dit stukje, het dichtst bij haarzelf, mocht komen, zelfs Emmett niet. Het lijkt wel alsof Milan deze denkbeeldige grens voelt, maar ze nodigt hem uit om dichterbij haar te komen. Zonder woorden loopt hij rustig richting de spiegel en leest in gedachten haar briefjes.
‘Mijn kleine neus’ ‘Mijn krullen’ ‘Mijn handen’ ‘Mijn polsen’ ‘Mijn ogen’ ‘Mijn oren’ ‘Mijn hals’ ‘Mijn zomersproetjes’ ‘Mijn lippen’ ‘Ik vind mezelf mooi’
Verwonderd staart hij daarna naar het spiegelbeeld van hem, met vlak naast hem Sophie, die in de spiegel naar hem kijkt. “Je bent je lach vergeten,” zegt hij zacht en Sophie glimlacht. Hij reikt naar haar hand en blijft via de spiegel in haar ogen kijken. Zijn hand vindt de hare weer en een gelukzalig gevoel stroomt door hen beiden.

“Wil je nog thee of iets anders drinken?” vraagt Sophie even later aan hem. Ze gaan weer buiten zitten.“Je moet het eerlijk zeggen als ik te ver ga Sophie. Maar mag ik vragen wat hij bij je gedaan heeft… hoever het ging?” “Ja… Ik weet niet of ik hier goed over kan praten. Ik vind het moeilijk om sommige woorden… uit te spreken, dat maakt het nog dichterbij op een of andere manier… Het begon met de vraag of ik een spelletje wilde spelen. We zouden doen alsof. Hij was dan altijd lief en aardig en noemde me mooi. Hij zei ook steeds dat ik het ook lekker vond, dat het mijn idee was, dat het ons geheimpje was, dat ik dit nooit tegen iemand mocht zeggen, dat ik hem altijd zo uitdaagde, hem verleidde, dat ik hem zo gelukkig maakte.” “Wat afschuwelijk, hoe kon hij?” Milan balt zijn vuisten. “Het begon met aan me zitten, me betasten, ik was me net een beetje aan het ontwikkelen, hij wilde altijd aan mijn… borsten zitten. Hij wilde me uitkleden en me dan helemaal bekijken. Vooral… beneden, waar haartjes begonnen te groeien…” Sophie slikt en gaat dan verder. “Als hij zijn… ding te voorschijn haalde moest ik er kusjes op geven en dan hield hij het tegen mijn… er tegen aan. Ik lag op bed, hij kwam boven me hangen en hijgde en kreunde oorverdovend. Als een lappenpop lag ik daar en liet hem begaan. Het was altijd ertegen, of tussen mijn… schaamlippen door en nooit is hij zeg maar naar binnen geweest.” Sophie stopt even en gaat dan verder: “Ik ben zo blij dat hij me nooit … dat hij nooit gepenetreerd heeft… Hij kuste en slobberde mijn hele lijf… en zoende me, met zijn lippen open draaide hij over mijn mond. Ik vond het vies en stak nooit mijn tong uit, ik wilde niet dat hij in me kon komen. En ik deed mijn ogen dicht om het niet te hoeven zien.” Sophie kijkt bezorgd naar Aarons gezicht en haalt even diep adem. “Hij zei altijd dat ik zo heerlijk was, lekker zacht, en dat ik lekkere tieten had en een lekkere kont, een lekker… kutje… En hij zei ‘Ik zal je wel verwennen, dat is ons geheimpje hè, mijn lekkere meisje, je gaat me lekker verwennen, je gaat me klaar laten komen’ en dan stootte hij zwaar gegrom uit en was alles nat. En als hij zich dan trots terug aan kleedde zei hij ‘Je hebt er van genoten hè Sofietje? Ik zag wel aan je dat je weer zin had.’… “ Sophie stopt en zucht. “Sorry Milan, dit was te… te veel voor je.”

Zwijgend kijkt Sophie naar haar schoenen, ze heeft haar handen onder haar bovenbenen gelegd en haar schouders gespannen opgetrokken. Milan kijkt machteloos naar haar. Hij wou dat hij de pijn weg kon nemen, het ongedaan kon maken. Hij wil haar troosten, maar weet niet hoe. “Sophie, het was niet mijn bedoeling je verdrietig te maken. Het spijt me.” Ze snift. “Het gaat wel, dit moest er toch ooit een keer van komen, nu hebben we het maar gehad.” Milan schuift zijn stoel dichter bij die van Sophie. “Nogmaals, dit verandert niet hoe ik je zie, maar het raakt me wel weer, wat je nu verteld hebt. Ik kan niet bevatten dat iemand daartoe in staat is. Het verscheurt me dat iemand jou zo pijn heeft gedaan. Ik zou je willen beschermen, je willen troosten, maar dat kan ik niet.” Ze kijkt door haar betraande ogen naar hem op. “Mag ik je hand vasthouden?” vraagt ze en ze haalt haar rechterhand vanonder haar been en legt hem op Milans bovenbeen. Milan legt zijn hand op die van Sophie en laat haar stilletjes huilen.

Hij wil over haar schouders wrijven en haar omarmen. Hij wil haar hoofd tegen zijn schouder leggen en door haar haren en langs haar wang strelen. Hij wil haar tranen wegvegen met zijn duimen, hij wil haar voorhoofd kussen, haar in zijn armen nemen en nooit meer loslaten.

Als haar ademhaling rustiger is geworden zegt Milan zacht: “Het liefst had ik je nu in mijn armen genomen. Omdat ik van je houd en er altijd voor je wil zijn.” Verbaasd en liefdevol kijkt Sophie naar hem op. Dan brengt hij heel langzaam zijn hand naar haar gezicht en veegt voorzichtig een plukje haar van voor haar ogen. Ze knijpt zacht in zijn andere hand ten teken van goedkeuring. Langzaam brengt hij zijn hand nogmaals omhoog en streelt hij zacht de zijkant van haar hoofd en haar haren. Zijn warme vingers doen haar gloeien en blozend wendt ze haar blik af. “Je bent lief,” zegt hij zachtjes en hij houdt haar hand met zijn beide handen vast. “Jij ook,” zegt Sophie met een brok in haar keel.

Om 22:30 uur gaat Milan naar huis. “Ik moet morgen weer vroeg werken. En jij? Naar ‘Dilemma’ met Aaron?” “Nee, ik ben morgen vrij,” zegt Sophie: “Ik ga ’s avonds met Kirsten sporten.” “Oh, wat ga je doen?” “Ik denk squash of zumba, dat wil Kirsten graag.” “Lijkt het je niks?” “Ik weet niet, het is dansen met je heupen,” zegt ze onzeker. “Nou, ritmegevoel heb je toch?” zegt Milan: “En dans is misschien een manier om je lichaam te leren kennen.” Sophie knikt: “Ik weet niet of ik durf.” “Als je het niet wilt, moet je het zeker niet doen, maar denk er nog eens over na, het kan je misschien helpen.” “Doe ik,” zegt Sophie: “Succes met werken morgen!” “Dag krullie,” zegt Milan en hij loopt naar zijn auto.

Kirsten kwebbelt erop los als ze naar het sportcentrum fietsen. Ze probeert Sophie uit te horen over hoe het zit met haar en Milan, maar ze geeft het al gauw op. “Zullen we squashen?” vraagt Kirsten als ze naar binnen lopen. Sophie aarzelt: “We kunnen misschien zumba proberen…” Verbaasd kijkt Kirsten haar vriendin aan. “Ik weet niet wat Milan met jou doet, maar hij doet het goed,” zegt ze grinnikend. Ze gaan achteraan in de zaal staan, en hoewel in het begin een beetje ongemakkelijk, weet Sophie snel haar draai te vinden. Ze hoeft niet na te denken, de muziek leidt als het ware haar bewegingen. Ze vindt het zelfs jammer dat de les is afgelopen. Na de les fietsen ze naar huis. Kirsten springt meteen onder de douche. Als ze zich heeft afgedroogd hoort ze haar gsm gaan. Ze rent naar de woonkamer en pakt haar telefoon, net te laat. Het was Aaron. Ze belt hem terug, maar hij neemt niet op. Dan krijgt ze een smsje van hem.
-Ga je straks mee wat drinken bij Havana? X-
Ze stuurt een berichtje terug:
-Is goed, ben er 22 uur, zie je straks, x-

Het is flink afgekoeld en Sophie trekt haar donkerblauwe spijkerbroek aan. Erop draagt ze een wit topje en een witte blouse. Ze schiet in haar ballerina’s, kamt haar haren en maakt zich licht op. Ze pakt haar tas en fietst naar de stad. Aaron zit buiten op het terras, ook Amber, Stefanie, Chloë en Iris zijn er. “Hé, wat leuk jullie te zien! Hoe ging je tentamen Amber?” vraagt Sophie als ze gaat zitten. “En jullie vakantie, hoe was het?” Ze hebben veel bij te praten. “En? Veel geïnteresseerden gisteren?” vraagt Stefanie. “Zeker,” zegt Aaron: “Wel gek hoor, dat we straks een nieuw bestuur samen moeten gaan stellen.” Iedereen knikt instemmend en allemaal denken ze terug aan hun gezamenlijke bestuursjaar. “Maar jongens, het zit er nog niet op hoor, pas over drie maanden mogen we sikkeneuren!” zegt Iris lachend. Ze proosten op nog drie geweldige maanden en kletsen verder over de vakantie. Dan zegt Chloë opeens: “Hé, daar zijn ze!” Verbaasd draait Sophie zich om. Kirsten en Milan komen aanlopen. “Ik wist niet dat ze ook kwamen,” zegt Sophie blozend. Aaron lacht: “Ik heb ook nog geen mogelijkheid gehad om het je te vertellen, jullie zijn zulke kletskousen.” “Hoi allemaal, hoe is het?” zegt Kirsten terwijl zij en Milan aanschuiven. Milan knipoogt naar Sophie en ze bloost.

Als het te veel afkoelt gaan ze naar binnen, er wordt salsamuziek gedraaid, de tafels zijn aan de kant gezet zodat iedereen kan dansen. Milan kijkt van een afstandje naar Sophie. Ze bloost en strijkt haar krullen achter haar oor. Ze voelt dat hij naar haar blijft kijken, maar ze weet zichzelf geen houding te geven en durft hem niet aan te kijken. Ze gaat naar de toiletten en houdt haar polsen onder koud water. ‘Doe normaal,’ zegt ze in zichzelf. Maar als ze alleen al denkt aan Milan, in zijn strakke zwarte t-shirt, voelt ze haar wangen weer kleuren. Even later gaat ze toch terug, ze probeert zo nonchalant mogelijk te doen. Milan is met Aaron in gesprek, maar vanuit zijn ooghoek ziet hij Sophie terug komen. Hij kijkt even opzij en dit keer ontmoeten hun ogen elkaar. Sophie ziet de twinkeling in zijn ogen en ze lacht hardop om haar eigen idiote gedrag.

Dan komt hij op haar af gelopen. “Wat is er zo grappig?” vraagt hij met diezelfde pretlichtjes in zijn ogen. Sophie wordt rood en glimlacht. “Ik hoef helemaal geen indruk op je te maken, en toch gedraag ik me als een pubermeisje.” “Hoezo dan?” “Ik maak me zorgen of ik er goed genoeg uitzie en ik heb vlinders in mijn buik als ik naar je kijk.” Milan lacht. “Wat?” vraagt Sophie met opgetrokken wenkbrauwen. “Oh niks,” zegt Milan: “Maar volgens jouw omschrijving ben ik ook een pubermeisje.” Sophie schiet in de lach. “Je ziet er mooi uit,” fluistert Milan in haar oor. Ze bloost. “En je ruikt zo lekker,” fluistert hij opnieuw dichtbij haar. Instinctief pakt ze zijn hand vast en trekt hem dichterbij haar. “Jij ook,” fluistert ze terug in zijn oor. “Wat is het trouwens nog geworden?” vraagt hij. Sophie kijkt hem niet begrijpend aan. “Squash of zumba?” “Weet je nog wat ik zei over je niet laten leiden door angst?” zegt ze tegen hem. Hij glimlacht. “Wat vond je ervan?” “Leuk. Het was even wennen, maar echt ontzettend leuk.” “Daar ben ik blij om,” zegt hij. “Hoe was jouw dag?” vraagt ze hem. “Lang en warm, maar goed. En wat heb jij nog gedaan op je vrije dag?” “Lekker uitgeslapen. En boodschappen gedaan en schoongemaakt. En lekker in de zon gezeten met een boek. En vanavond dus gedanst,” zegt ze stralend. “Ben je daar al klaar mee dan?” vraagt Milan geheimzinnig. Hij houdt ook zijn rechterhand op en met enige aarzeling legt Sophie haar hand in de zijne. Hij heeft nu haar beide handen vast en Sophie gloeit vanbinnen. Milan buigt zich naar voren toe en fluistert: “Vertrouw me maar.” Sophie sluit haar ogen en zacht fluistert hij in haar oor: “Voel de muziek,” terwijl hij haar in de basispas van de salsa leidt.

Aantal keer bekeken: 5109
Waardering: 8.63 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 317 bezoekers online