Lees het verhaaltje: Geen Naam op verhalenlezen.

Geen Naam .

U leest om dit moment het verhaal Geen Naam gepost door Laura Groot. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: Laura Groot
Gepost op: 2009-1-6

Verhaal:

Geen Naam
(hoofdstuk 1)
“Marques heb jij soms wel eens het gevoel dat mama iets voor ons achterhoud.” Hij kijkt op van zijn computer. “Ik heb namelijk altijd al het gevoel gehad dat ze ons niet de waarheid vertelt over papa.” Ik neem plaats op de stoel die naast hem staat, Marques en ik zijn tweeling al vanaf onze geboorte hebben we geen vader gehad, en wonen we samen met onze moeder. Vroeger hebben we op vele verschillende plekken gewoond, maar eindelijk wonen we nu samen met zijn drieën op een vaste plek. Maar één ding ontbreekt er alleen nog, en dat is onze vader. Marques slaakt een diepe zucht, en pakt me hand. “Liyah, ik weet wel zeker dat papa nog ergens is, en niet dood is.” Hij staat op van zijn stoel en loopt naar zijn kast die vol staat met boeken voor z’n studie. Geneeskunde leert hij, altijd al heeft hij al iets goeds willen doen voor de medemens, hij moet nog een tijd leren, maar over een paar jaar is hij de beste chirurg die er maar is. Dan laat hij me foto zien met een lachende man erop. “Kijk Li, deze foto heb ik een tijdje terug in mama’s nacht kastje gevonden.” Ik kijk me broer met grote ogen aan, en pak de foto vast, 1993 staat er op de achterkant en de naam David. “1993? Maar mama heeft ons vertelt dat papa in 1990 overleden is? Nadat wij geboren waren?” Vol verbazing sta ik op van me stoel, en loop naar het raam, en bekijk het uitzicht. Kleine kinderen spelen voetbal op het grasveld, samen met hun vaders. Nooit heb ik een vader gekend in me leven. Lachend kijk ik de kinderen toe. Marques haalt me uit me gedachte, verschrikt kijk ik om. “Luister je wel Li? Mama, wilt dus niet dat wij onze vader kennen, wat is er toch met hem aan de hand?” Ik kijk me broer aan, en haal me schouders op. “Ik weet het niet, misschien is het wel niet eens onze vader, maar gewoon een man, die mama kent.” En vanaf dit moment staan mijn broer en ik voor een raadsel.
Later in de middag kijken mijn broer en ik nog eens naar de foto met de lachende man erop. “Ik denk echt wel dat het onze vader is hoor.” Marques houdt de foto bij m’n gezicht en maakt me aan het lachen. “Ik wist het wel, je lach is precies het zelfde als bij deze man!” Ik gris de foto uit zijn handen en vergelijk de man met mijn broer. Op Marques zijn gezicht verschijnt een brede glimlach. En verrek de lach komt precies overeen, van de kuiltjes in de wangen tot de glinstering in de ogen. Wanhopig kijk ik Marques aan. “Hoe gaan we mama dit vertellen?”

Onder het eten zijn mijn broer en ik erg stil, wat mama zich ook opmerkt. “Kinderen wat zijn jullie stil? Normaal hebben jullie altijd grote verhalen!” Marques en ik kijken elkaar aan. “Is er soms iets gebeurt? Op school, of op het werk?” Me moeder stopt met eten, en legt haar mes en vork met veel kabaal neer. Nog steeds zwijgen mijn broer en ik. “Jullie weten toch dat je me alles kan vertellen?” Bezorgt kijkt ze ons aan, en dan hou ik het niet meer, en ik smijt de foto op tafel. Met boze ogen kijkt Marques me aan. “Hoe komen jullie aan die foto?” verschrikt kijkt ze ons één voor één aan. “Gaat er nog iemand antwoord geven?” Paar seconde later staat Marques van tafel, en begint te luidruchtig te praten. “Nou mam, ik heb die gevonden! En waarom lieg jij over papa! Waarom mogen wij niets van hem weten!” “Ach kinderen wie beweert nu dat dit jullie vader is!” Dan sta ik ook op van tafel en pak de foto. “Dat is toch duidelijk mam! De lach van deze man is precies het zelfde als die van ons! En waarom zou je anders zo schrikken toen ik die foto tevoorschijn haalde!” Dan geeft me moeder het op. “Laten we even het eten opeten, en daarna zal ik het jullie allemaal vertellen.”

Daar zitten we dan, ik en me broer op de bank, en onze moeder op de grote stoel tegenover ons. Ik ben benieuwd wat ze ons zal vertellen, en wat er nou werkelijk aan de hand is, dan begint ze te praten. “Ik was twintig toen ik jullie vader ontmoete, het was liefde op het eerste gezicht. Vrienden vertelden me wel dat hij geen lieverdje was, en dat hij vele fouten in het leven had gemaakt. Maar hij zweerde me dat hij niet meer zo was, en dat hij echt verandert was, en dat hij zijn leven wilden verbeteren, en dat dat met mij begon! Na een jaar woonden we samen, en na vier jaar was ik zwanger van jullie, en toen begon de ellende!” Ze stopt even met praten en neemt een flinke slok water, ook rolt er traan over haar wang. “Ik was hoogzwanger van jullie, maar steun van jullie vader kreeg ik de laatste maanden helemaal niet meer, want hij was alleen maar weg, vertelde mij dat hij aan het werk was, maar ondertussen dealde hij drugs. Bij de bevalling was hij niet eens aanwezig. Volgens vrienden had hij een zakenreis naar Thailand. Maar daar was niets van waar. Want een week nadat jullie geboren waren, kwam hij terug in Nederland, en is hij opgepakt wegens het binnen smokkelen van drugs! Vijfentwintig jaar celstraf heeft hij gekregen, en daarvan moet hij nu nog zeven jaar! Begrijpen jullie nu waarom ik niet wil dat jullie in contact komen met hem! Het is een schoft!” Marques en ik staan met een mond vol tanden, even weten we geen woord uit te brengen. Tranen stromen over me wangen, en me broer pakt me stevig vast en zegt dan: “Maar mama, hij is en blijft onze vader, we hebben het recht om hem te zien.” Ze komt naar ons toegelopen en knielt bij ons neer en pakt onze handen beet. “Dat weet ik ook wel lieverds, maar willen jullie dat dan wel? Praktisch gezien heeft hij ons drieën laten zitten, voor een drugs deal in het buitenland! Misschien had ik jullie wel helemaal niets moeten vertellen.” “Jawel mam!” reageert Marques fel. “Ik ben blij dat we de waarheid weten, want we voelden het allang!” Haar greep voelt steeds steviger. “Maar eigenlijk hebben jullie inderdaad het recht om hem te zien, en dat is dan jullie eigen keuze! Maar verwacht er maar niet teveel van, want misschien wilt hij wel helemaal niets met jullie te maken hebben, want hij is niets voor niets van ons weg gegaan.” Ze geeft ons een zoen op de wang, en laat ons verslagen achter.

Wordt Vervolgd...

Aantal keer bekeken: 3505
Waardering: 8.67 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 308 bezoekers online