Verhalenlezen.nl - Voor al uw verhalen en sprookjes. Ook hebben we liefdes verhalen en erotische verhalen.

Glaasje draaien.

U leest om dit moment het verhaal Glaasje draaien gepost door Lieslelotte Pennings. Dit verhaal is gepost in de categorie griezel verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar griezel verhalen?
Categorie: griezel verhalen
Gepost door: Lieslelotte Pennings
Gepost op: 2006-5-14

Verhaal:

Glaasje draaien
Ik heb altijd al geweten dat ik paranormaal was, dat ik met geesten kon praten. Maar dit had ik nooit aan zien komen...





"Natasja kom je?" riep Melanie. Ik was nog even bezig met een paar notities op te schrijven. Ik rende naar Melanie. "Ik ben er al, ik ben er al." zei ik hijgend. "Vanmiddag is het he!" zei Melanie opgewonden. "Ja, ja nu weten we het wel!" zei ik. We liepen door de gangen. En hoe meer de woorden van Melanie me doordrongen, hoe banger ik werd. Zal het wel goed gaan? Je weet maar nooit. Dadelijk vallen er dingen op de grond enzo. Het was de eerste keer dat ik geesten ging oproepen. De vragen vlogen door mijn hoofd...



Eenmaal bij Lotte thuis, waar we het zouden doen, begon ik er zin in te krijgen. Het zou wel cool geweest zijn als ik dat tegen iemand had kunnen vertellen, en de verbazingen te zien. Kon ik dat maar, het navertellen, zonder dat ik tranen in mijn ogen krijg. We liepen een donker kamertje binnen. Er waren een stuk of zes man, schatte ik. We gingen aan een grote tafel zitten. Melanie pakte het bord en iemand anders een glas. We maakten een paar vragen en we zouden de dode opa van Melanie zoeken. Ik zag de tranen in haar ogen springen, maar ze hield zich flink. Iedereen legde zijn vinger op het glas. Lotte begon te praten. "Is hier een geest aanwezig?" vroeg ze. Er gebeurde niks. Ze zei het nog eens. Nu begon het glas te bewegen. Het schoof naar "Ja". De spanning steeg. Weer begon Lotte te praten. "Kent u de opa van Melanie?" vroeg ze. Het glas bewoog naar de H, de E, nog eens de E, de T, HEET, het glas schoof naar de H, de I, de J, HIJ. Toen stopte het glas even. En weer bewoog hij. Dit keer naar de K, dan de A, dan de R, de E, en als laatste de L, KAREL. "J...Ja" zei Melanie. HEET HIJ KAREL? Had de geest gevraagd. Hij kende hem dus. Zo gingen we nog even door. Melanie kwam erachter dat hij zelfmoord had gepleegd door voor een trein te springen. Hij zei ook dat hij 3 kinderen had. Melanie's moeder, haar oom, en nog een onbekende. Hans Vermeer heette die. Hij was ook al dood. We stopten even en gingen wat drinken in de keuken. Lotte wou glazen pakken maar ineens schrok ze ergens van. Wij dachten dat het een grapje was. Maar ze leek het te menen. Ik vroeg wat er met haar was. Ze zei niks, ze staarde maar voor zich uit. Ik werd bang en begon haar door elkaar te schudden. Melanie kalmeerde me. Ik wilde naar de telefoon rennen maar iemand anders was me voor. De telefoon deed het niet. De lijn was dood. Opeens viel er een glas kapot. Het was het glas dat Lotte vast had. Lotte was zelf ook op de grond gevallen. Ik wou naar haar toe rennen maar ineens stond er een man midden in de kamer. Ik kon dwars door hem heen kijken. Hij liep naar Lotte en tilde haar overeind. Hij streek met zijn hand langs haar gezicht en ze ontdooide. Ik keek achter me. Niemand had wat gezien. Noch dat Lotte "ontwaakte", noch dat de man in de kamer was. We besloten nog eens glaasje te draaien. Toen we naar de kelder liepen bleef de heletijd maar één zin in mijn hoofd hangen: het was niet echt wat ik gezien heb, want niemand heeft het gezien. Maar diep in mijn hart wist ik dat dit zinnetje nergens op sloeg. We zaten weer aan de tafel. Nu kregen we contact met een oudere man. Van ongeveer 60 jaar. In het begin begon hij aardig. Met bijvoorbeeld HALLO ALLEMAAL, IK KIJK OP JULLIE NEER. Maar later werd het vervelender. Hij zei dingen zoals JULLIE GAAN SNEL DOOD enz. Iedereen schrok. En niemand durfde verder te gaan. "Laten we morgen verder gaan" zei een onbekende stem. Ik kon niet wie het zei want het was te donker. Toen ik er over nadacht, merkte ik dat het helemaal geen meidenstem was. Eerder een mannenstem. Ik dacht er verder niet bij na. Had ik er maar meer over gedacht. s'Avonds toen we in bed lagen hoorde ik voetstappen. De deur ging open en een gestalte bleef in de deuropening staan. Ik gilde en iedereen vroeg wat er met mij was want blijkbaar niemand zag het. Alleen ik! Dit was heel eng. Ik zei maar dat ik me niet zo lekker voelde en ik wou slapen. Iedereen stemde in. We gingen dus slapen. Nou, ik dus niet. Ik kon niet slapen. Ik dacht aan wat er gebeurt was. Ik had nooit gedacht dat ze écht contact op konden nemen. Heel eng gewoon. Lotte bleek ook nog wakker te liggen. Ze zal ook wel nagedacht hebben over vanmiddag, want volgens mij wist ze precies wat er was gebeurt. Ook al zei ze van niet. "Lotte?" fluister ik. Geen antwoord. Ik probeerde het nog eens maar nu iets harder. "Lotteh!" fluister ik weer. Ze kreunde en ik draaide me om. Ik zal het wel verkeerd hebben gezien. Nou ja, ik probeerde weer te slapen. Zonder succes natuurlijk. Ik zag de volgende ochtend de zon opkomen. Ik had de hele nacht niet geslapen. Iedereen sliep nog, maar ik ging naar de badkamer. Ik wist dat iedereen mocht douchen als het uitkwam, dus ik sprong er snel onder. Toen ik klaar was zocht ik een handdoek. Zodra ik er een had gevonden, ging ik mezelf in de handdoek wikkelen. Even geen geest-gedachten. Ik probeer net mijn hoofd leeg te maken toen de deur open ging...

Het was Lotte. Ze kwam naar me toe en legde haar hand op mijn schouder. "Ik weet nog precies wat er was gebeurt" zei ze. Die woorden bleven de rest van de dag door mijn hoofd zwerven. Het was dus waar! Ik had geesten gezien...



De volgende ochtend toen iedereen wakker was, wilde ik zo snel mogelijk naar huis toe. Ik was bang geworden in dit huis. Ik had zin om thuis me lekker in mijn dekens te wikkelen en in een heel diepe slaap te vallen, maar dat kon niet. We gingen weer naar de pikdonkere kelder met nu alleen maar een kaars. De dag ervoor hadden we een kandelaar met vijf kaarsen meegenomen, maar nu maar eentje. Daardoor leek het nóg donkerder in die kamer. Het bord en het glas werden weer gepakt en we begonnen. Die dag hadden we contact met een vrouwelijke geest. Het ging eigenlijk nergens over. Ze had ook een paar vragen aan ons, die we braaf antwoordden. Toen zei ze dat ze misschien een keer langs kwam. Ik verstijfde maar de rest begon te lachen. Hou toch je mond, je weet niet wat ik meemaak…dacht ik. Maar ik zei het niet, nog niet. We hadden daarna contact met nog een vrouw. Van ongeveer 20 jaar. Ze was omgekomen door een auto-ongeluk. Ze was Engels. We kletsten wat en daarna stopten we even. We gingen een film kijken. ‘White noise’ heette die. Het ging, erg voorspelbaar, over geesten. We waren helemaal in de ban van geesten. Nou, de rest dan. Ik was alleen maar bang. In de film kreeg je ook bandjes te horen die echt opgenomen waren. Het waren stemmen van overledenen. Ineens kreeg je een bandje te horen. “Hi, I’m Jessica. I died when I was 20. I can talk to people who are still alive.� Hoorde je een vrouwenstem zeggen. Ik verstijfde. Dat was de vrouw die wij hadden opgeroepen. Ik keek de hele film niet meer mee en werd nu echt bang. Ik ging maar even popcorn pakken. Toen ik de keuken in liep, lag de hele vloer onder bloed. Ik gilde, maar de rest hoorde het niet of ze dachten dat het een grapje was. Ik rende terug en toen bleek dat ze er niet meer zaten! Zouden ze zonder mij de kelder in gegaan zijn? Dat zal toch niet? Ik liep naar de kelder. Ik ging de lange trap af. Ineens sloeg de deur dicht, achter mijn rug. Ik was daar niet alleen, dat wist ik wel. Ik dacht niet na en rende de trap af. Ik ging in een hoekje zitten en wachtte af. Op de tafel brandde de kaars nog. Ik zag niet veel, maar wel dat er iemand aan de tafel zat. Een witte schim. Ik keek beter. Het leek op een vrouw. Ze zat daar maar, ze zei geen woord. Ik kon niks zeggen, en amper bewegen. Toen ging de deur open, en het werd zwart voor mijn ogen…

Toen ik weer bij kwam, zat iedereen om mij heen. “Gaat het?� vroeg Melanie. Ik deed mijn mond open, maar er kwam geen geluid uit. Ik zag alles ook in een waas. Toen zag ik die vrouw weer, die aan die tafel zat, in een flits. En ik hoorde dat bandje weer. In mijn hoofd. Het werd me allemaal te veel. Ik hoorde Melanie nog net zeggen: “ik blijf bij je, wat er ook gebeurt�. Daarna zakte ik weer weg…



Ik werd wakker in een ziekenhuisbed. Ik was helemaal alleen in de kamer. Een zuster kwam naar me toe lopen. “En, hoe gaat het?� vroeg ze. “Wat doe ik hier?� vroeg ik. De zuster begon te lachen. “Je bent heel hard gevallen meid,� zei ze, “weet je dat niet meer?�. “Nee ik weet helemaal niks meer� zei ik. Ineens zag ik die vrouw weer voor me. Het werd weer even teveel en ik hoorde nog net een zuster roepen: “Kom snel er is iets met Natasja!�…



“Ik ben echt bezorgd over Natasja. Zou er iets zijn dat ze voor ons verbergt?� vroeg Melanie aan de rest. “Weet ik veel� zei Lotte, “hoe moeten wij dat weten?�. “Laten we bij haar langs gaan� stelde Helen voor. Iedereen stemde in en ze gingen naar het ziekenhuis.

Natasja lag op kamer 1313. Ze konden er wel om lachen. 13 was een ongeluksgetal. Toen ze de kamer binnenkwamen, was Natasja er niet. Alleen een oudere vrouw. “Hallo mevrouw, hier zou ene Natasja van de Onderkempen moeten liggen. Weet u hier meer van?� vroeg Lotte. “Natasja van de Onderkempen... hmm… goede vraag!� zei ze met een zwakke stem, “Uche uche, ik ken helaas geen Natasja. Het spijt me…�. De meiden liepen naar een zuster. “Ehm, mevrouw? Waar ligt Natasja van de Onderkempen?� vroeg Melanie. “Ik zal even voor jullie kijken in de computer.� Zei de zuster en ze liep weg. De meiden achtervolgden haar. “Nee sorry, er ligt alleen maar een Nathalie van de Overkempen. Die ligt op kamer 1313.� Zei de zuster. “Maar, heeft er wel een Natasja van de Onderkempen gelegen?� Vroeg Helen. “Nee ook niet.� Zei de zuster. De meiden vonden het toch raar. Ze hadden zelf dit ziekenhuis gebeld. Ze besloten om mijn moeder op te zoeken bij haar thuis.

Ze belden aan en mijn moeder deed open. Mijn moeder was verbaasd dat ze hier waren. “Waar is Natasja?� vroeg mijn moeder. “Dit meen je niet he? Dat wouden wij ook aan u vragen!� Zei Lotte met een zwak stemmetje. Ze legden alles uit wat ze dit weekend gedaan hadden. Mijn moeder was erg boos en de meiden zagen ook in dat het niet slim was. Ze besloten de politie te bellen. Ze zetten een zoektocht uit. Zonder succes helaas. Ze gingen maar naar huis en ze schrokken zich echt dood van wat ze daar aantroffen. Daar, op de grond, lag de ene persoon die ze de heletijd zochten. Daar lag ik. Halfdood. Ze belden meteen het ziekenhuis en er kwam een ziekenwagen aan. Ik werd ingeladen en ze reden weg.



Een maand later was alles weer normaal en iedereen was weer blij dat ik het had overleefd. “Jullie weten echt niet wat ik allemaal heb doorgemaakt. Dat vertel ik nog wel, maar nu moet ik het eerst zelf verwerken.� Zei ik…

Einde


Aantal keer bekeken: 36879
Waardering: 7.92 op 10
Geef een cijfer:

Alle rechten voorbehouden 2005-2024 - www.verhalenlezen.nl


Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!


Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 106 bezoekers online