Lees het verhaaltje: Hel op aarde op verhalenlezen.

Hel op aarde.

U leest om dit moment het verhaal Hel op aarde gepost door WGL van Andel. Dit verhaal is gepost in de categorie spannende verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar spannende verhalen?
Categorie: spannende verhalen
Gepost door: WGL van Andel
Gepost op: 2011-7-30

Verhaal:

Hel op aarde

HEL OP AARDE
[23-04-2003-de dag dat het normale leven voor mij even ophield.]

PROLOOG:
Waarom dit verhaal? In de tijd dat ik op de instelling zat had ik het gevoel dat vele mensen niet weten hoe het eraan toe gaat.Tevens heb ik ook dit verhaal geschreven om van de vele nachtmerries en om al het gebeuren van me af te schrijven.
Ik voelde me al een tijd niet lekker in mijn vel zitten, had net een jaar therapie achter de rug om sterker te worden.`De belofte om terug te komen op mijn werk werd niet nagekomen, ik werd ook door het CWI niet toegelaten bij de WAJONG.
Al de beloften die de instanties gemaakt hadden waren zakken vol met lucht, er kwam niets van terecht, en ik viel in een zeer diep gat waar ik niet meer uitkwam.Het was zelfs zo erg dat ik op een gegeven moment bij de crisisdienst terecht kwam die mij een middel voorschreven waar ik mij niet erg goed bij voelde(het was voor een psychose, iets wat ik niet had!)Ik moest hulp zoeken!

HOOFDSTUKKEN

* Proloog
1.Vlucht voor de pijn
2.Aanpassen aan een vreemde wereld
3.Gevangen in het vagevuur
4.Broederschap/herinneringen
5.Moeizaam herstel
6.Tijd om te gaan.
7.Plaats voor mezelf
8.De andere kant
* Epiloog

(de namen in dit verhaal zijn gefingeerd om de betrokkenen te beschermen)

1. VLUCHT VOOR DE PIJN

" Quiet I keep it to myself
Until the sun sets slowly"

Het was een feit ik was ingestort, de rare gedachten hadden de overhand genomen en ik moest er tegen vechten. Met deze klachten kwam ik terecht bij de crisisdienst die mij een middel tegen een psychose gaven , dit gaf echter een ongewenst effect ik had totaal mijn spieren niet in de hand. In paniek belde ik mijn broertje Jacob die ik smeekte om langs te komen, hij deed dit en gaf me een steuntje in de rug, bij het weggaan hebben we nog even geknuffeld, dit had ik nodig, die nacht sliep ik zeer goed en kwam er de volgende dag af en toe uit om iets te eten, te drinken, de kat te verzorgen of om iets op tevee te bekijken. Mijn broertje belde bezorgd op om te kijken hoe het met me was. Het ging redelijk en ik keek uit met het gesprek met mijn psycholoog, ik moest om hulp vragen en voorkomen dat ik verder af zou glijden.
Ik had een zeer ernstig gesprek met mijn psycholoog Bert Bakker die mij vertelde van een instelling om weer te reintegreren in de maatschappij, dit omdat mij niks meer interesseerde en weer sociaal moest worden.
Hij constateerde dat ik in een flinke depressie zat en dit de ideale manier was om weer boven jan te komen.
Benieuwd naar dit wonderlijke "rustoord" besloot ik deze locatie te bezoeken, ik werd hartelijk ontvangen door een medewerkster die mij vertelde wat de dagelijkse handelingen waren op de instelling.
Met een vieze smaak in mijn mond verliet ik de instelling en belde mijn moeder op om te vertellen dat ik me toch vrijwillig op wilde laten nemen, dit nieuws vertelde ik ook aan mijn broertje, die zeer belangstellend reageerde. Ik zou dus voor de eerste keer in mijn leven opgenomen worden, een bang gevoel deed mij rillen van de kou, ook moest ik mijn poes in de verzorgende handen laten van mijn goede vrienden, het deed pijn in mijn hart en ik moest janken van onmacht.
Onmacht die veroorzaakt werd door de depressie die mij erg in de war bracht met al zijn facetten.
Die nacht sliep ik zeer slecht en mijn volle sporttas deed mij denken aan een soort van vlucht, een vlucht uit een nachtmerrie die zich in mijn hoofd plaats speelde. De volgende dag werd ik misselijk wakker , het was zover, ik nam afscheid van mijn huisdier , zuchtte diep , nam een douche, at wat boterhammen, kleedde me aan en ging op weg naar herstel.
Eenmaal aangekomen op de instelling werd mij verteld in welk huis ik terrecht zou komen, dit was nummer 41, ik werd meegenomen naar dit huis waar ik ontvangen werd door mijn mede-bewoners Marcel, Roland en Jasper. Ik voelde me niet op mijn gemak en ik was erg benieuwd wie deze jongens waren. Verder werd ik door degene die mij opving aan mijn lot overgelaten, met een vaag excuus dat het druk was en onderbemand, erg fijn als je voor het eerst opgenomen wordt dacht ik nog bij mezelf.
Jasper die mij zeer goed opving keek mij aan met vragende ogen, ik kon deze nog niet beantwoorden, het belangrijkste was het wennen aan deze nieuwe situatie.
De dag leek zich voort te slepen en ik had inmiddels mijn kamer gezien, ik schrok van de zeer kleine ruimte en moest de brok in mijn keel wegslikken om niet in janken uit te barsten. Na het eten (iedereen had een taak in huis ook het koken voor elkaar) zuchtte ik diep, het viel allemaal nog mee.. tot Jasper een psychose kreeg. Als een bang vogeltje trok ik me terug op mijn kamer, ik vroeg me af wat ik in godsnaam hier deed, ik stopte mijn hoofd diep onder het witte laken en keek al trillend angstig naar de muur, wat nu te doen? Gedachten schoten door me heen, moest ik het nu al opgeven en naar huis gaan, gefixeerd keek ik naar mijn tas, zuchtte diep, ik moest door deze zeer zure appel heen bijten om mijn doel te bereiken
Met al mijn samengeraapte moed stapte ik uit bed en liep verdwaasd naar beneden daar was Jasper al gekalmeerd, tevens zat er iemand van de begeleiding bij die mij geruststelde, dit heeft mij veel kracht gegeven, Jasper kon er ook niks aan doen.

Die nacht had ik het zeer benauwd en kwam moeilijk in slaap, ik had een kamer op de eerste verdieping, waar nog twee mensen een kamer hadden, op de tweede verdieping waren nog twee kamers, waar Marcel een van de kamers had.
Marcel een hardcore-fan, hield mij enigzins uit de slaap met zijn beuk-muziek, voor de rest was het een aardige gozer met zeer felle ogen en een met recht voor zijn raap attitude.
De volgende dag had ik een programma, sociale vaardigheden van Ineke en knutselen van Caroline, het onderdeel sociale vaardigheden boeide mij niet zo, het was op een zolder erg klein en niet aangenaam. Een jongen genaamd Jonas stond op en liep mokkend weg , vragend keek ik Ineke aan, deze kon de jongen niet tegenhouden en ze zuchtte diep.
Caroline een zeer vriendelijke vrouw ving mij ook zeer goed op, haar enthousiasme stak mij ook erg aan en deed mij beseffen dat ik er iets van moest maken, ik besloot wat te gaan tekenen. De rest zat er wat apatisch bij en moesten aan de gang gehouden worden.
Die middag moest ik boodschappen gaan doen met het zogenaamde huishoudgeld, dat was een bedrag wat wekelijks besteed kon worden, ik besloot een lekker maaltje te maken voor de jongens wat zeer op prijs gesteld werd.
Die avond maakte ik kennis met de vriendin van Roland, Marcha een geadopteerd braziliaans meisje, waar ook ik zeer gesteld op raakte naar mate de tijd vorderde, gezamenlijk keken we naar ''goede tijden, slechte tijden" en ook al vond ik er geen bal aan, de tijd werd toch gedood door dit onzinnige programma. Marcha was erg op jongens gericht en slokte al de aandacht op en maakte erotisch getinte opmerkingen naar mij toe.
De vrijdag stond in het teken van evalueren, iets wat mij absoluut niet boeide, s'middags deed ik mijn boodschappen en ging huiswaarts, maandag moest ik terugkomen. Het weekend was een treurig weerzien met mijn kat die enigzins vreemd deed in de omgang, het was een weekend die erg snel voorbij gleed en mij deed beseffen dat het herstel wel erg lang kon gaan duren, ik zuchtte nog eens diep, ik had in ieder geval de paar dagen op de instelling overleefd. De week daarop was het Konninginnedag
normaal een dag die ik uitgebreid vierde, verdwaasd liep ik samen met een vriend Tim over de markt heen, muziek ging langs me heen, ik voelde me zwaar klote, ik probeerde niks te laten merken aan Tim, maar tevergeefs, ik was een open boek. I k heb ook veel op internet gezocht naar oplossingen tegen de depressie en kwam dit onderandere tegen.

Hoe kom ik erachter of ik depressief ben?
Zelf vaststellen of u depressief bent is niet altijd mogelijk.
In veel gevallen moet dat gedaan worden door iemand die daarvoor opgeleid is: uw huisarts, een psychiater of een psycholoog, want er kunnen allerlei medische oorzaken zijn van depressieve klachten of er spelen andere psychische aandoeningen een rol die uitgezocht moeten worden.
Wanneer u het vermoeden heeft dat u depressief bent raadpleeg dan in ieder geval uw huisarts! Een depressie is vaak een ernstige zaak en hoe eerder er iets aan gedaan wordt hoe beter.
Bij een depressie is er in ieder geval sprake van:
Een langer durende periode (meer dan twee weken) van neerslachtigheid, leegheid, somberheid;
EN/OF
Een langer durend verlies aan interesse in activiteiten of zaken waar u normaal plezier aan beleeft.
Daarnaast kunnen tijdens een periode van depressief zijn nog andere symptomen optreden, zoals:
- nergens toe kunnen komen;
- piekeren: gedachten die maar niet weggaan;
- moeite met concentreren;
- vergeetachtigheid;
- vermoeidheid;
- afvallen of aankomen;
- slaapproblemen (vooral doorslaapproblemen);
- schuldgevoelens;
Hoe meer van deze klachten u heeft en hoe intenser ze zijn des te depressiever bent u.
Het is echter ook mogelijk dat de depressie een uitvloeisel is van uitputting door langdurige stress, een 'burn-out' syndroom, een chronisch vermoeidheidssyndroom, fibromyalgie, schildklierproblemen, enzovoorts.

2. AANPASSEN AAN EEN VREEMDE WERELD

schreeuw

Wat als ik nu eens schreeuw?
In de jungle als een leeuw
Mijn longen pompen zich helemaal vol
Mijn wangen staan helemaal bol
Een oerkreet ontsnapt mijn keel
En even wordt het teveel
het duizelt, een licht gevoel
Ach.. hou toch je smoel!

In de daarop volgende maanden op de instelling heb ik als een soort roes beleefd, in mijn hoofd weigerde ik me aan te passen , iets wat niet gewaardeerd werd door Lennard het hoofd van de verpleging, deze had de touwtjes strak in handen.Een punt van kritiek is wel dat de verpleging diverse malen niet op kwamen dagen als een patient daadwerkelijk hulp nodig had. Het gevolg voor mij persoonlijk was dat ik zelf wel uit zou vinden en niet meer de hulp inriep van de mensen die zich verpleging noemde.
Pissig werd ik ervan en chagerijnig dat alles via een bepaald stramien moest gaan, briefjes in de brievenbus moeten doen om een dag vrij te vragen, andere vragen te stellen of iets door te geven , dit moest allemaal via deze brievenbus.
Daar werd dan over vergaderd door het team en later kreeg je te horen of iets wel of niet goed was.Een heel "leuk" fenomeen was ook dat je op vrijdag je pillen uit moest zetten, dit betekende in de praktijk dat je vanaf een bepaalde tijd moest gaan zitten wachten tot je eindelijk je medicatie kreeg, dit had ik in mijn voordeel veranderd door op de avond die ik wegging gelijk mijn medicatie mee te nemen. Ook een vervelend aspect was het feit dat ik met mijn psychiater in de clinch moest voor medicatie, ik vind nog steeds dat hij veel te lang heeft gewacht met het verstrekken hiervan. Piet de Vaart was mijn psychiater en een ongeloolijk zelfingenomen man, ik vond hem onsympathiek en had dit in een gesprek die ik toevallig had jaren geleden met hem naar voren gebracht.
Ik vocht en schopte tegen mezelf en de machine die hulpverlening heette, ik moest dit en ik moest dat, ik een "rebel" in hart en nieren ging hier dwars tegenin, ik wilde niet gecommandeerd worden. Wat ook erg tegenzat was het naar huis gaan, dit deed me erg veel pijn wat iedere keer het genezingsproces tegenwerkte.

In huis wat het regelmatig een zooitje, Jasper die nieuwsgierig van aard was zat op de bank en leek dwars door me heen te kijken, voor de rest was het een gemoedelijke jongen met een gebruiksaanwijzing. Roland die bij mij erg vriendelijk overkwam had zijn eigen sores waar we het regelmatig over hadden tijdens de gesprekken die we regelmatig voerde,Marcel hing er een beetje bij en leek schijt te hebben aan alles. Te zijner tijd kwamen er wat "vrienden"over de vloer waarmee hij ging blowen, ik zat verbaasd in mijn stoel er was hier toch een policy tegen, blijkbaar was dit voor niet iedereen hetzelfde. Een klacht indienen leek mij ook niet verstandig, dit deed mij denken aan verraad en daar deed ik niet aan, ook al was (en ben ik nog steeds) tegen drugs!
Een gevoel van woede en ergenis sloop bij mij binnen, kon dit zomaar en waarom tolereerde de leiding dit? Waarom meten met twee maten, waarom toleratie van iets wat een persoon kan slopen, waarom geen streng beleid?
Jasper heb ik in ieder geval van het blowen afgeholpen, iets waar ik nog steeds trots op ben, ik zei letterlijk dat ik zeer zwak vond om te gaan blowen, dit deed hem gelukkig tot inkeer komen. Hij voelde zich schuldig tegenover mij en dit was ook een van de redenen om niet meer te blowen. Jasper heeft later ook beaamd dat ik qua blowen zeer goed met hem ben omgegaan, hij is me hier nog steeds dankbaar voor.
Het eerste handgemeen had ook plaatsgevonden, Marcel stond over Jasper heen gebogen en schreeuwde dat het een lieve lust was, het ging over dat de kas geld mistte, Jasper was zichtbaar aangeslagen ik zuchtte nog eens diep, ik voelde dat het erger en erger ging dat kwam helaas ook uit.In mijn hart had ik op dat moment Jasper willen helpen en Marcel een pak rammel willen geven, als ik dat gedaan had was het heel zwaar geworden.
Rod een jongen die ik ook kendde via waar ik eerst bij een groep zat en ook in het huis verbleef, was tijdelijk opgenomen, en zou terugkomen zei Lennard, ik werd gewaarschuwd door mijn medebewoners, Rod was aan drugs verslaafd en was niet te vertrouwen.Ik zag erg op tegen de kennismaking met deze jongen, weer een drugskikker erbij dacht ik.

In deze periode ging het zeer slecht met mij omdat ik constant aan de dood dacht en me waardeloos voelde, ik was panisch voor messen en liet deze weghalen door mijn begripvolle medebewoners, dit werd echter niet gewaardeerd door Lennard die al de messen op zijn plaats terug liet leggen.
Mijn protest hier tegen werd weggewuifd, dit begreep ik niet en vond Lennard maar een zak hooi, in mijn hoofd stak ik meerdere malen mijn middelvinger naar hem op en wenstte hem het ergste toe. Mijn medebewoners steundden mij en haalden de messen weer weg. Ook zat ik in deze periode in de knoop met mijn sexualiteit iets wat het herstel niet ten goede kwam, waarom ik dit dacht snapte ik niet en het deed mij pijn deze gevoelens te hebben, zo was ik niet en ben ik nog steeds niet! Mijn moeder begreep hier ook niks van met als dieptepunt dat ik totaal instortte toen ze mijn broertje Dirk op kwam halen die bij gelogeerd had. In deze periode had ik veel steun gehad aan Roland die mij goede adviezen gaf, en achteraf gezien was mijn periode geeneens zo slecht met deze jongens.Er werd tegen mij opgekeken omdat ik een eigen flatje had, dit vond ik raar omdat ik op dat moment het niet fijn vond om thuis te zijn. Wat mij opviel was ook dat weinig mensen een eigen woning hadden en dus verplicht waren op de instelling te blijven in het weekend, hier moest ik niet aan denken en vond het toch wel fijn op dat moment een huisje te hebben.
Toen Rod eindelijk arriveerde had ik mijn buik al gelijk vol van hem en besloot s'avonds thuis te gaan slapen, dit nam ik ook met mijn persoonlijk begeleider op waarmee ik besloot s'avonds thuis te gaan slapen omdat Rod niet te vertrouwen was! Dit bleek later wel toen Rod besloot lijntjes coke te gaan snuiven in de huiskamer dit tot grote woede van de nog aanwezige bewoners.Rod werd later ook weggestuurd dit tot mijn grote tevredenheid, dit ook omdat hij zich absoluut niet hield aan de taken in huis.Huilend zat hij aan de telefoon met zijn moeder, ontkennend dat hij iets gebruikt had, ik vond hem op dat moment een grote lafaard.
Ik besloot tevens ook dat het beter was om een ander huis te gaan zoeken, dit werd nummer 23, waar een vrouw weg zou gaan en ik in de plaats zou gaan komen, dit werd door mijn huidige medebewoners niet in dank afgenomen, ik trok me hier niks van aan en trok mijn eigen plan. Deze vrouw had regelmatig aanvaringen met Jonas, Jonas had ook geen enkel probleem met mijn komst.
Er werd een gesprek geregeld tussen mijn moeder, haar man , mij, mijn persoonlijk begeleidster en Bert Bakker, in dit gesprek kwam naar voren wat de knelpunten waren en waaraan gewerkt moest worden.
Mijn moeder en Bert waren als water en vuur en een meningsverschil ontstond, dit werd later weer rechtgetrokken, maar goede vrienden zouden ze nooit worden, na dit gesprek liepen mijn moeder en haar man Jan met mij mee ze vonden het een leuk huis, diep in mijn hart wilde ik het uitschreeuwen en ze wilden smeken om me weg te halen uit deze hel. Echter hield ik mijn mond en liet ze in de waan dat ik het allemaal wel best vond. Bij het wegrijden voelde ik me eenzaam en niet begrepen, ik hield me echter sterk.
Er werd een datum geprikt dat ik zou kunnen verhuizen, een zucht van verlichting deed mijn lichaam tintelen, eindelijk zou ik mijn rust gaan vinden! In een bezoek aan mijn nieuwe adres kreeg ik een goede indruk, Jonas, Jessy, Jannie en Menno ,de bewoners van 23, verwelkomden me als hun toekomstig nieuwe bewoner.

3. GEVANGEN IN HET VAGEVUUR

ROOFDIER

iedere centimeter ben ik een roofdier
voor mij ben je niets meer als een mier
Ik scheur je uit elkaar als een prooi
Je vergaat als de inkomende dooi
Mijn hart gaat als een bezetene tekeer
Ik voel geen pijn en woede meer
Ik staar naar je en grijns mijn bloederige tanden bloot
Ga tekeer tegen de volle maan als een volslagen idioot
Oog om oog, tand om tand
Je was niet tegen mijn kracht bestand...

Eindelijk voelde ik me op mijn plaats op nummer 23, de rust viel als een warme deken over me heen en ik besloot de tijd dat ik er nog zat te gebruiken om met mezelf in het reine te komen en te gaan knokken om beter te worden. Menno een zeer drukke jongen had een instelling die ik niet zo begreep, hij liet alles op zijn beloop en maakte het eten zeer laat klaar, dit ook tot ongenoegen van de andere bewoners. Jonas die ook weleens op bezoek was op nummer 41 was zeer op zichzelf en liep regelmatig weg van de tafel om alleen zijn toetje op te peuzelen, de twee meiden zette hierbij grote ogen op, innerlijk deed het me niks dat Jonas dit deed.
Jessy waar ik toendertijd een oogje op had was een zeer felle tante, die recht voor zijn raap was iets wat ik wel kon waarderen, achteraf begrijp ik mijn gevoelens voor haar niet. Jannie was zeer gezette vrouw die heel de dag op bed lag en er uit kwam met het eten, ze dronk dat het een lieve lust was, waarschijnlijk probeerde ze haar verdriet op deze manier te stillen. Wat mij ook opviel was dat ze heel veel medicijnen gebruikte, ik vroeg me af of dit echt goed was, maar hield wijselijk mijn mond dicht. Haar huilbuien, aandachttrekkerij en het vele drinken irriteerde mij, ook het feit dat ze geen aandacht had voor andere mensen stoorde mij behoorlijk.

De sfeer was goed op nummer 23 en regelmatig dartten we in de tuin, dit was erg gezellig en een goede ontspanning, in deze tijd trok ik veel met Jonas op die een spelcomputer had, waar we regelmatig mee speelden.
Jonas was zeer op zijn privacy gesteld en was duidelijk niet gewend dat iemand aandacht voor hem had, een begin van een vriendschap nam zijn vorm aan. Menno daarintegen was een ongelofelijke eikel die bij iedereen geld te leen vroeg, hij heeft dit in totaal 1 keer bij mij gedaan en daarna gelukkig niet meer, ik mocht hem niet en liet dit voor mijn gevoel duidelijk merken. Hij wilde zelfs darten voor geld, hij duidelijk een probleem wat ook veroorzaakt werd door de vele sterke drank die hij dronk. Tijdens een schoonmaakbeurt heb ik ook diverse blikken bier gevonden die hij verstopt had voor de leiding. Hij wilde alles doen voor geld, boodschappen doen, koken etcetera, ik reageerde hier wijselijk niet op, verder was hij ook zeer ontrouwbaar met warm eten, het ene moment at hij mee, dan weer niet.
Hij heeft ook financieel misbruik gemaakt van Jannie die niet in staat was om het charme-offensief van hem te stoppen, ik walgde hiervan en wilde hem hiermee confronteren, dit werd mij echter afgeraden door Jannie die blijkbaar bang voor hem was.
Ik bracht veel tijd door op Jonas zijn kamer, hij vertelde me dat zijn vader psychiater was en dat hijzelf geruime tijd in de psychiatrie zat, ik voelde medelijden voor hem, zolang in de psychiatrie en nog geen vooruitgang.
We voerden goede gesprekken en hadden veel lol samen en ik voelde me wat sterker worden, dit had ook te maken met de spreekbuis die Jonas voor me was, alleen begreep ik hem niet omdat hij soms rare dingen deed, die ik dan niet kon plaatsen.
Jessy waarmee ik ook zeer goede gesprekken voerde en nog een keer of twee bij mij is geweest had ook een uitgesproken mening over Jonas en Menno, ik heb haar altijd een pin gevonden maar met het hart op de goede plaats.
In deze periode begonnen ook de klachten waarmee ik te maken had, de kop weer op te steken, ik had regelmatig hoofdpijn(spanningspijn bleek later) en had moeite om me staande te houden in het huis en had "moordneigingen". Iedereen irriteerde me en het liefst lag ik in deze periode op bed, dat dit niet goed wist ik wel maar ik deed mijn eigen zin, de cursussen die gegeven werden hadden geen nut volgens mijn denkbeeld en ik merkte dat ik aan het afglijden was.

Met alle moed die ik verzameld had vertelde ik aan mijn broertje Jakob dat ik meer thuis wilde zijn, dit ook omdat ik mijn poes ontzettend mistte. Jakob vondt dat ik verzaakte en werd (later begreep ik dit pas) zeer boos en wenstte me een tijd niet te spreken.
Met het verstrijken van de tijd vondt ik het zeer moeilijk om Jakob niet te bellen, hij was er niet gerust op en vondt(begrijpelijk) dat ik zijn privacy verstoorde en de relatie met zijn vriendin Debby verstoorde. Ik besloot me aan de afspraak te houden ook al leek het wel of mijn hart fijngemalen werd in de gehaktmolen.Hierin is hij zeer strikt en zeer duidelijk en vele malen heb de e-mail gelezen met de boodschap of het ooit weer goed kwam tussen ons. Hij schatte de kans hiervan minimaal, ook omdat ik deze periode niet te peilen was.Aandacht wilde ik, egoistisch was ik ook, ik stond niet stil bij het feit dat je iemand zijn privacy schend op deze manier, ik walgde van mezelf en mijn depressie.Het was het beste om alles te laten betijen en de hulp te aanvaarden die me aangeboden werd.

4. BROEDERSCHAP/HERINNERINGEN

BROEDERLIEFDE

Gezegend met een bloedband
Aan elkaar verwant
Ga voor mijn broers door het vuur
Sta voor ze als een betonnen muur
Familie is belangrijk
En ook al heb je weleens gezeik
Ze zijn er voor je door dik en dun

Om mijn band met Jakob te begrijpen ga ik even terug in de tijd:

Jakob is mij erg nauw aan het hart gelegen, en ik hou van hem met heel mijn hart, misschien nog wel meer dan onze moeder en mijn andere broertjes.
Ik ben twee jaar ouder dan Jakob en hij is altijd mijn oogappel geweest, en ik ben meer tegen hem op gaan kijken de laatste jaren, wat hij allemaal bereikt heeft is bewonderingswaardig, hij is een doorzetter en dat mis ik af en toe bij mezelf.
We zijn allebei geboren in Leerdam een middelgrote stad, ikzelf ben een zorgenkindje geweest en ben snel na mijn dode broer geboren, mijn vader vondt het een goed idee om mij hetzelfde te noemen, dit legde natuurlijk veel druk op mijn persoontje. Ik heb deze naam altijd vreemd gevonden en meerdere malen heb ik mezelf afgevraagd of ik wel gewenst was, de naam heb ik later afgezworen en ingekort.De vraag of ik gewenst was heb ik ook mijn moeder gesteld, zij reageerde furieus op deze vraag, volgens haar was ik wel degelijk gewenst.
Jakob werd in dezelfde maand en twee jaar later als ik geboren en ik heb in mijn herinnering me gelijk ontfermd over mijn broertje.We woonden op de Johan van Ornebarneveldstraat, en het was daar erg ruig, ik herinner me ook een meisje Jackie waarvan ik mijn eerste kus kreeg. De fietspartijen door de straatjes, de grote boom in de tuin, mijn broertje was erg brutaal, om hem moest ik erg lachen.
We woonden in Leerdam-west en gingen naar de basisschool, dat was gelukkig niet ver lopen, later verhuisden we naar Leerdam-oost waar het beter vertoeven was. In de Lisdoddelaan, kreeg mijn moeder die al in Leerdam -west van mijn vader gescheiden was, wat scharreltjes, met als dieptepunt een man die haar mishandelde, als klein joch was je niet in staat om in te grijpen. Deze man heeft ook als grap mijn broertje Jakob in de sloot gegooid met als uitkomst dat hij bijna verdronken was.
In mijn dromen heb ik hem vaak in elkaar geslagen, en als ik hem tegen zou komen dan....ach dromen mag toch?
Mijn moeder kreeg ook wat met William een zeer intelligente man met het hart op de goede plaats, uit deze relatie werd mijn een na oudste broertje geboren, Dennis. Later is mijn moeder hertrouwd met Adam, een tiran eerste klas, hij liet Jakob en later ook Dennis tappen lopen om het eten te laten zakken, ook hem heb ik nog op mijn verlanglijstje staan, als je begrijpt wat ik bedoel.Uit dit huwelijk werd Dirk geboren, deze lijkt qua uiterlijk en innerlijk op mij wat soms zeer confronterend is als hij bij mij op bezoek is.

HAAT

Haat voor wie zich mijn vader noemt
Naar jouw achternaam vernoemd
Jouw spermacel, mijn moeders eicel
Geboren in deze wereld genaamd hel
Twee namen voor een persoon
Vechtend tegen een demoon
Voor mij besta je niet meer
Mijn hart gaat niet voor jou tekeer
Ik spuug op je toekomstige graf
Want jij was achterbaks en laf
Gaf ons niks te eten
Liet ons voor niks zweten
Als diner gebakken rijst
Een vuist die in mijn ooghoek verrijst
Altijd mij de schuld gegeven
Mij in de hoek gedreven
Gestolen van je eigen kinderen
Deed je dat van verdriet zinderen?
Nooit meer kom JIJ in mijn leven, ik zweer dit!
Want zonder jou heb ik al genoeg shit

Een nieuwe periode brak voor mij aan, ik ging op mijn twaalfde bij mijn vader wonen en dit heeft tot mijn 20ste geduurd, in deze "zwart-witte" periode leerde ik mijn beste vriend Edward kennen, die ik weer kendde via een 'fietsvriend' .Edward was en is nog steeds een steunpilaar.
School was een moeilijke periode, ik leerde daar ook een goede vriend kennen Xavier, die mij er doorheen sleepte,vooral de eerste klas was een pijnlijke ervaring.Regelmatig werd ik geslagen door grotere klasgenoten en getreiterd, school was een plek waar ik niet graag kwam en nu als vrijwilliger die op school werkt heb hier af en toe nog last van als mensen om mij heen te popie-jopie doen.
Ik werd wel populair toen ik bleef zitten, op mijn achttiende was ik op mijn hoogtepunt, had vrienden bij de vleet, deed aan voetbal, vrouwen zagen me staan, kortom een zeer fijne tijd.
In mijn schooltijd kwam Jakob bij ons wonen en dat vondt ik erg fijn, hij heeft een blauwe maandag bij mij op school gezeten.
Het was een hectische tijd, ik slaagde niet voor mijn examen, Jakob had intussen een baan gevonden en had er zichtbaar plezier in,
onze vader had de gewoonte in deze tijd briefjes klaar te leggen met het verzoek eten te halen of geld klaar te leggen. De vraag was dan nog of je normaal te eten kreeg , meerdere malen hebben wij gebakken rijst moeten eten, verder was hij een zeer driftige manisch-depressieve man die mij een keer voluit in mijn gezicht heeft geslagen, mijn haat borrelde toen al naar boven.
Deze man heeft ons de das omgedaan, hij heeft ervoor gezorgd dat we het huis in Beesd moesten verlaten, dat was een hard gelag, net of iemand je hart er langzaam uittrekt.
Ook had mijn vader hiervoor een vrouw leren kennen waarmee hij samen Julien kreeg, hij was net een engeltje, en hem heb ik helaas niet meer gezien toen ik definitief het contact verbrook met mijn vader. Ik heb nu wel behoefte aan contact, alleen weet ik niet hoe dit te doen. De moeder van Julien heeft mij ook meerdere malen beschuldigd, ik deed namelijk alles verkeerd en moest uit logeren gaan bij Xavier die hier gelukkig niet moeilijk over deed.
Na de huis-uitzetting gingen we een tijdje bij de buren wonen, die mij beschuldigden van diefstal, het was dus tijd om te verkassen.
We kwamen in huis te wonen bij Ab, waar we wel de weekenden weg moesten zijn, dit lostten we op door bij vrienden van Jakob te logeren.Na een tijd besloten Jakob en ik te gaan wonen bij deze vrouwen, in die tijd heb ik het zwaar gehad, Jakob besloot te gaan samenwonen met zijn vriendin, ik bleef alleen achter met twee dames die het leuk vonden mij continu onderuit te halen. Depri werd ik ervan, iedereen liet me in de steek, meerdere malen aan de dood gedacht, maar gelukkig heb ik er niks mee gedaan.
Ik deed een wens met kerst , dat ik eindelijk een ander huis zou krijgen, dit gebeurde, Jakob belde mij op dat er een studentenwoning vrij stond en ik er gelijk in kon trekken. Ik had het gelijk naar mijn zin daar, iedereen was zeer vriendelijk, alleen mijn grootste fout was om Alex in mijn leven toe te laten. Alex was een zeer charismatische man die bij je op het gevoel werkte, financieel ben ik de boot gegaan en ik ben achteraf gebruikt door deze man, hij presteerde het terwijl ik ziek was mensen toe te laten in mijn huis. Zat was ik het en heb hem eruit gezet, geen gezeik meer, ik heb het idee dat deze oplichter nog meer schade heeft aangericht.
Ik heb daar ongeveer twee jaar gezeten en heb in deze periode veel geleerd, en nu woon ik al heel wat jaartjes in mijn flatje.Mijn onderbuurman is af en toe een grote lul, en ook heb ik met mijn ex-buren oorlog gehad, het gevoel een eigen flat te hebben gaat echter boven alles.

5. MOEIZAAM HERSTEL

" A slave to my thoughts daily, I finally lost my craving, Need this to end real soon"

Ik had nergens zin meer in en lag met koppijn op bed, de leiding vondt dit waarschijnlijk wel best en keken niet naar mij om,ik baalde als een stekker en begon te malen.
Lennard die het op een gegeven moment toch zat was dat ik op bed lag sommeerde mij naar de huisarts te gaan, met tegenzin heb ik dit gedaan, uit het gesprek kwam dat ik spanningshoofdpijn had.
Na deze uitslag kwam ik terug op de instelling en kroop vermoeid mijn bed in, de volgende dag zou de ommekeer worden in mijn leven.Karel die ik al eerder had gehad met sporten kwam boos mijn kamer op, hij eistte dat ik mee zou gaan sporten, ik vloekte en wilde met rust gelaten worden, met grote stappen liep hij weer weg.
Toch had hij blijkbaar iets bij me losgemaakt, ik stond op, ging me douchen en ging op weg naar de sportzaal, daar werd ik begroet door Karel.
Karel is dus degene geweest die bij mij het heilge vuur weer aangewakkerd heeft, het"fuck-off" attitude was weer terug en ik voelde me er goed bij, ik was weer bereid om te gaan strijden.Karel is nu een vriend van me geworden en heeft het hart op de goede plaats.
Een factor wat ook meespeelde was dat ook de leiding vondt dat ik vooruit ging en ooit moest ik bij deze leiding de keus maken:
doorgaan of stoppen, ik koos toen voor doorgaan en er was geen weg meer terug op dat cruciale moment.
Nog een ommekeer in mijn leven, mee gaan zwemmen, ik durfde op een gegeven moment niks meer, en heb dit allemaal moeten leren,Jessy had mij goede moed ingesproken en ik besloot mee te gaan.
Wat ik niet voor mogelijk hield gebeurde, ik had weer plezier, innerlijk huilde ik en ben ik hiervoor Jessy eeuwig dankbaar.
Op een gegeven moment moesten we ook verhuizen dit i.v.m opknappen, naar een ander huis, dit deed ik samen met Jonas, we werden daar onthaald door Louise, Gertrude en Lex , een van de vrouwen was psychotisch wat ik vervelend vondt voor haar en voor mezelf, de andere vrouw vondt ik wat wereldvreemd en de man was continu aan het klagen, daar werd ik ook niet vrolijk van.
Nadat alles in orde was gemaakt op het oude adres, besloot Jonas daar te blijven, ik vondt belachelijk en voelde dat ik een maatje kwijt was. Gelachen heb ik wel op dat adres en het was heerlijk om eindelijk gewaardeerd te worden voor de dingen die je deed.

Jonas was echter niet van plan om nog een keer te verhuizen, en bleef bij zijn besluit, ik ging mokkend terug naar mijn oude adres, daar waren nieuwe bewoners gearriveerd te weten Wanda, tevens zaten er twee buren bij ons omdat hun huis ook opgeknapt ging worden. Mijn mening over de turkse jongen was duidelijk, die was niet te vertrouwen, niet omdat hij een buitenlander was, maar omdat hij drugs gebruikte en zijn huisdier een parkiet liet kreperen. Brutaal als ik was heb hier wat van gezegd, ook omdat ik bijna twee koppen groter was als deze uilebal besloot hij zich eraan te houden, wat ik deed was hem even fllink over de bol aaien en laten merken dat ik qua kracht de meerdere was.
Innerlijk juichde ik, dierenleed is iets wat ik niet aan kan zien, ook ik heb me in de slechte periode eenmalig schuldig gemaakt aan deze praktijken, in een vlaag van verstandsverbijstering wilde ik mijn kat wurgen totdat ik weer bij mijn positieven kwam, later heb ik dit goed gemaakt met al mijn liefde, speeltjes en lekker eten, maar vergeten doe ik het nooit en te nimmer.
Deze verstandsverbijstering kwam ook mede door dat mijn psychiater me nog geen medicatie wilde geven, gelukkig kreeg ik dit wel op korte termijn, dit heeft mijn leven ook gered en dat meen ik serieus.Het middel wat ik kreeg en nog steeds moet innemen heet Cipramil en moet dit dagelijk innemen, het werkt zeer goed en helpt mij weer "gewoon" te zijn in het dagelijkse leven.

Cupido had in mijn verblijf de pijlen op mij gericht, ik werd verliefd op Mariska een mooie jonge vrouw die erg leek op een actrice waar ik van binnen altijd warm van werd.
Ik besloot haar met mijn liefde te confronteren, zij voelde voor mij gelukkig hetzelfde, haar zoenen maakten mij weer levend en op een mooie avond hebben we samen sex gehad op haar kamer, dit was beter dan ik had verwacht! Daarvoor had ik een gesprek met mijn persoonlijk begeleidster ik kon echter de aandacht moeilijk vasthouden met in de wetenschap dat ik sinds lange tijd weer gemeenschap zou hebben.
Een minpunt van haar was dat ze aan me ging hangen en daar ben ik absoluut niet van gediend, ik moest dit en dat doen, ik werd een beetje pissig hierom, ze maakte het na twee maanden uit, dit deed me wel wat en moest huilen, een week later vroeg ze om een nieuwe kans ik sloeg deze lachend af.Is het bij haar alleen om de sex geweest, ik denk het niet ik zocht genegenheid en kreeg deze van haar.Ze kwam vele malen langs bij mij thuis en ook daar hebben wij de liefde bedreven, ik was op mijn manier gelukkig in deze periode.
Wat erg vreemd is dat ik ook een bepaalde manier genegenheid voelde voor Wanda een medebewoonster op nummer 23, zij trok mij aan omdat er iets mysterieus aan haar was, ze liep nogal moeilijk en op mijn vraag hoe dit kwam antwoorde zij dat ze zelfmoordpoging had ondernomen door van een viaduct te springen.
Ik schrok nogal van deze openbaring en hield haar op mijn manier in de gaten, ik voelde dat ik over haar moest waken.S'nachts was ze erg onrustig, haar roep om hulp werd meestal niet gehonoreerd bij de verpleging iets wat bij niet door de beugel kon.
Op een goede dag kwam ook een man erbij die ook de kluts kwijt was, Frank zag in alles een complot en dacht dat iedereen op de instelling het op hem gemunt had. Mijn weerzin tegen deze man werd alleen nog groter door zijn zweetvoeten en lompe gedrag, ik heb vele aanvaringen met hem gehad.Dit had ook duidelijk te maken met zijn ziektebeeld op dat moment
Het was tijd om binnen niet al te korte tijd naar huis te gaan, mijn zin om op deze instelling te blijven werd met de dag minder en ik voelde me als een gevangene.

6.VRIJHEID VAN GEEST

WENSEN

Wat heb je nog te wensen?
Als je omringd ben door liefdevolle mensen
Wat heb je aan een geest uit een fles?
Het leven is pas de ultieme les!
Wat heb je eraan een tovenaar te zijn?
Alles te hebben is dat zo fijn?
Ik heb maar een wens
Laat mij zijn wie ik ben, EEN MENS!

Wat ik merkte was dat wat de andere bewoners tegen mij zeiden mij totaal niet interesseerde, ik vondt ook steeds meer uitwegen om zoveel tijd thuis door te brengen.
De leiding vondt dit blijkbaar wel goed want ik heb ze hier eigenlijk niet over gehoord, een zogenaamde "time-out"* zag ik ook niet zitten(* het dan wel of niet vrijwillig een pauze nemen)Meer en meer ging ik er op aan dringen naar huis te mogen, ik besefte dat mijn tijd om te gaan gekomen was. In gesprekken met mijn persoonlijk begeleidster gaf ik dit ook meerdere malen aan dat het tijd was om te vertrekken, zij begreep dit volkomen en zag ook wel in dat het geen nut meer had om langer te blijven.
De situatie op nummer 23 leek ook te verergeren, Jannie viel iedereen lastig met haar huilbuien en continue gebel met het thuisfront,de turkse jongen sprong uit zijn vel en vertelde haar de waarheid, dit was het begin van het einde. De strijd tussen
Hendrikus en Jannie liep ook steeds op, deze twee lagen elkaar totaal niet, dit tot grote ergenis van de mede-bewoners, Wanda koos partij voor Jannie en samen maakten ze de wereldvreemde man belachelijk in mijn ogen. Ik had in dit geval geen partij moeten kiezen of me erbuiten moeten houden, dit zit echter niet in mij.
De keus voor mezelf was simpel geworden zo snel mogelijk vertrekken uit deze hel, mijn voordeel was echter dat ik niet meer zoveel aanwezig was op de instelling, dit is voor mij de redding geweest. In gesprekken met mijn persoonlijk begeleidster Demi liet ik weten z.s.m weg te willen, zij raadde mij aan een brief te schrijven naar het team. Ik besloot dit te doen, hier werd positief op gereageerd, ik mocht eindelijk weg!!!!! Samen met het team en mijn persoonlijk begeleidster kozen we ervoor om eind van februari 2004 weg te gaan. In de loop van deze maand kreeg ik een goed bericht ik mocht stel op sprong vertrekken, dit ook omdat er een grote wachtlijst was ontstaan, ik besloot mijn boeltje te pakken en weg te gaan. Het afscheid verliep zeer moeizaam, ze waren geeneens blij voor me,ze hadden het te druk met zichzelf, in mijn hoofd vervloekte ik ze en met een geproduceerde lach nam ik afscheid van de instelling.Met tranen in ogen van blijdschap reed ik naar huis, mijn tas op mijn stuur, daar werd ik begroet door mijn kat, met een plof ging ik op mijn bank zitten, eindelijk was ik van de hel verlost!

HEL

Hel heeft een naam
Hel heeft een plaats
Hel is verrekte dichtbij
Hel is waar je niet jezelf kunt zijn
Hel omringd door zieke geesten
Hel geteisterd door nachtmerries
Hel is de psychiatrie!

7.PLAATS VOOR MEZELF

Ik zat weer thuis, thuis op mijn flatje met mijn kat die ik in die tien maanden te weinig gezien had, het belangrijkste was om weer te wennen aan de nieuwe situatie. Om niet afhankelijk te zijn van de vrijwilligerscentrale besloot ik de school te bellen om me op te geven als vrijwilliger, na een gesprek met Fleur die de mediatheek rundde, werd ik aangenomen als vrijwilliger, ik kon mijn geluk niet op. Het was voor mij belangrijk om weer regelmaat te krijgen door deze vrijwilligersbaan, ook het gegeven dat het leuk is om met jongeren te werken gaf voor mij de doorslag.
Ook mocht ik mee blijven sporten bij Karel, ik vond het weer fijn te sporten en deed enthousiast mee. Het rare was echter om ex-bewoners te zien, dit voelde erg raar bij mij aan. Jonas waar ik een vriendschap mee had opgebouwd nodigde ik uit om bij mij langs te komen, dit deed hij en ook dit voelde goed aan. Waar ik tegenop zat was weer de vriendschappen te herstellen die dankzij het verblijf op de instelling op een laag pitje stonden, ik heb mijn vrienden individueel opgebeld en verteld dat ik weer open stond voor de vriendschap, dit begrepen zij allemaal. Bas een goede kameraad nam mij naar de kroeg, het was zeer gezellig, ik was weer helemaal terug, vrienden kwamen weer langs, ik ging uit, had pret, het ging goed.
Tot dat ik de instelling van mijn vriend Jonas bekritiseerde, hij had de gewoonte alsof hij thuis was, deed mijn t.v aan zonder toestemming, ging op de bank liggen en deed zijn ogen dicht, er was geen land met hem te bezeilen, later heb ik dit voor zijn voeten geworpen. Hij vond mij kinderachtig en een zeurpiet, later op een afspraak is niet meer verschenen, dit flikte hij wel vaker en heeft me meerdere keren laten zitten. Ik briestte en kapte de vriendschap af, dit deed best wel zeer, maar omdat hij alleen maar aan zichzelf dacht kon ik verder niks met deze vriendschap, ik voelde me gebruikt, woedend was ik, ik pompte me zelf op.
Bas had goeie raad om hem links te laten liggen , dat was waarschijnlijk het beste wat ik kon doen, Bas was en is een hele goeie jongen met het hart op de goede plaats, hij heeft er ook voor gezorgd dat ik in de kroeg nieuwe kontakten opdeed, hij kendde iedereen in de kroeg , mijn oog viel op een kortharige dame, Bas stelde mij voor en ik raakte in gesprek met haar, nadat ik haar een paar keer had gezien vroeg ik met al mijn moed om naar buiten te gaan. Buiten vertelde ik dat ik haar leuk vond, zij hield mij af, ik vroeg als een heer of ik haar mocht zoenen, dit mocht helaas niet, toch heeft zij een speciaal plekje in mijn hart en is ze een vriendin, dat is ook heel wat waard vind ik. Ik ben ook geen macho die als een beest tekeer gaat, ik had wel mijn moed teruggevonden en had dit nooit gedurfd in de periode op de instelling.Ook een keerpunt in mijn leven is het meehelpen geweest op Jeugdvakantie-weken, dit heeft er voor gezorgd dat ik het werken met kinderen echt leuk begon te vinden, het fijne is dat kinderen eerlijk zijn en dat mis ik met volwassenen af en toe. Het klikte met de kids en ik heb er twee geweldige weken gehad, met uitzondering van een dag dat het absoluut niet ging, ook heb ik daar Norah ontmoet een hele lieve fijne meid die een vriendin van me geworden is, vriendschap is voor mij erg belangrijk op dit moment. Slechte dagen heb ik ook weleens natuurlijk, dit heeft iedereen, gelukkig is het ergste voorbij en kan ik weer genieten van de dingen die ik eerst niet durfde, en ook al zijn het kleine dingetjes, ik ben blij dat ik het weer durf. Als voorbeeld geef ik mijn reis naar Amsterdam aan samen met Tom, ik heb daar echt van genoten en heb mijn zegswijze in ere hersteld: CARPE DIEM!

8.DE ANDERE KANT

Tim een goede vriend van me heeft het verblijf van begin af aan meegemaakt en vertelt zijn versie van het verhaal.

Tim:" het gezeur begon op 23 april 2003, toen hij het huis introk. Op dat moment was hij helemaal van de kaart, na een aantal weken zat er een lichte verbetering in. Tussen die weken zat hij te klagen. Op advies van anderen en van mij bleef hij in het huis,ondanks dat het zwaar was. De weken daarop bleef het stabiel, het gezeur en geklaag over het huis(genoten) werd week in, week uit alleen maar erger. De begeleiding die hem op dat moment nog geen medicatie had gegeven bleef continue aanhouden.
De dagen waar ik op kwam werden op den duur vervelender maar nog wel gezellig. Ondanks dat hij ' ziek' was liet ik niks merken.
Nadat hij medicatie had gekregen ging het weer naar beneden, maar hij vocht er wel tegen om beter te worden. Toch ging het niet als een leien dakje. De waanideeen kwamen en gingen, ik werd daar gek van. Ondanks de laatste paar maanden dat hij in het huis zat en steeds minder daar naar toe hoefde ging het met de week een stukje beter, op dit moment waar wij dit schrijven gaat het een heleboel maar nog niet helemaal beter met hem."

EPILOOG

Dit is geen kritiek op de instelling waar ik gezeten heb, maar mijn belevingswereld waar, lunch voor de verpleging belangrijker was dan een patient die op dat moment hulp nodig had. Gesprekken die aangevraagd moesten worden, ook al zat je diep in de stront, het help gevoel om tussen geestelijke zieke mensen te zitten, het verlangen naar huis. De pijn die je voelde als je weer naar de instelling moest gaan. Het enige positieve wat ik er opgedaan heb is dat je moet knokken voor jezelf en je idealen anders lopen ze zo over je heen. Deze instelling laat je aan je lot over om je te laten zwemmen in een oceaan waar je het strand niet kunt vinden, waar het aantal patienten belangrijker is dan op maat gemaakte zorg.
Een instelling waar je als kind behandeld wordt, wakker gemaakt wordt, de les wordt gelezen en niet meer zelf kan nadenken.
Ik weigerde dit en heb mijn eigen plan getrokken en die mensen 'gebruikt' die ik voor mijn doel nodig had, speciale dank gaat uit naar mijn persoonlijk begeleidster die alles op alles heeft gezet om mij te verlossen uit mijn persoonlijke hel.Waar ik ook veel aan gehad heb zijn de gesprekken met mijn vrienden Tim en Erik die mij op het goede spoor hebben gebracht, gesprekken met de moeder van
Yanick hebben mij ook meer gebracht dan ik kreeg op de instelling, Yannick bleef ook in mij geloven(Shalom!) en dat is ook de reden om door te gaan,blijf knokken!!!

CARPE DIEM!!!

DANKWOORD:
Met dank aan: mijn broers, mijn moeder,haar vriend, mijn vrienden en in het speciaal diegene die mij een trap voor mijn kont gaven, mijn persoonlijk begeleidster, de mensen van A.T., sociale vaardigheid, mijn psycholoog, psychiater, mijn kat, boedha, Linge College, Mozaiek de secetaresse op de instelling en verder diegene die ik vergeten ben!

Opmerkingen, vragen?
Mail me op willgijslam@hotmail.com

Gedichten en verhaal zijn gerechtelijk beschermd!

Aantal keer bekeken: 5569
Waardering: 6.33 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 296 bezoekers online