Lees het verhaaltje: Het begon allemaal bij cola! op verhalenlezen.

Het begon allemaal bij cola!.

U leest om dit moment het verhaal Het begon allemaal bij cola! gepost door Keane. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: Keane
Gepost op: 2011-8-10

Verhaal:

Het begon allemaal bij cola!
Het spijt me van de cola!

Deel 1_

'Cielle(spreek uit als''Sjel'',als in het Frans), tafel vier moet nog bediend worden. Schiet eens een beetje op!' schreeuwt mijn tante Beth me toe.
'Ja, tante!' Roep ik en neem de bestellingenlijst van tafel vier. Jeetje, wat is ze weer eens goed gezind zeg, denk ik, en natuurlijk durf ik dat niet hardop te zeggen, want ik wil mijn leven nog niet op straat doorbrengen. Ik woon sinds een jaar, sinds dat mijn ouders omgekomen zijn, bij tante Beth en oom Robert. En als ik daar wil blijven wonen, zou ik me maar beter gedeisd houden. Ze dult geen enkele tegenspraak, zelfs niet, toen ze nog leefden, van mijn ouders. Ze is een ferme tante.
En ik, ik ben Cielle, ik ben achttien jaar en werk op dit moment in het restaurant van het hotel van mijn oom Robert en tante Beth. En hier is het ook waar ik woon. Oom Robert en tante Beth zijn nog praktisch mijn enige familie waar ik van afweet. En ik zou niet weten wat ik zonder hen moest.

Zuchtend kijk ik naar tafel vier. Shit! Dat zijn de poema's, de populairste maar meest vervelende meisjes van de school. Toen ik klein was, was ik beste vrienden met Chelsea de ''leidster'' van de groep. Met de nadruk op WAS! Ik noem ze de poema's omdat ze zo kattig en gevaarlijk zijn; sta je aan hun verkeerde kant, dan is je leven op school verpest. Zij noemen zichzelf liever de Cheetagirlzz. *Kots* Belachelijk gewoon!
Ik zie dat Ryan ook bij de poema's zit. Hij is natuurlijk de knapste jongen van heel de school. En hij is in ieder geval niet zo kattig als de poema's. Ryan is degene met de knapste, meest sexy lach, de perfectste kapsel, de meest trendy kleding en hij is natuurlijk zeer RIJK. Iedere dag komt hij naar school met zijn cabrio terwijl je tegelijkertijd mij ziet aankomen met mijn occasiefiets... Maar ja,niet te klagen; ik ben aan het sparen, maar dat ben ik ook voor een appartement zodat ik niet meer ten laste hoef te zijn van mijn oom en tante.

Ik kijk op hun lijst en schreeuw door naar de keuken: 'Waar is de bestelling van tafel vier? Vier slaatjes en een cola?'
En even later wordt de bestelling doorgeschoven.
Schoorvoetend en tegen mijn zin loop ik naar tafel vier.
'Vier slaatjes en een cola?' Vraag ik. Maar de meisje negeren me en praten gewoon door over ''de o-zo-fantastische-jurk die pappie heeft gekocht''.
'Ja, dat is voor ons,' zegt Ryan dan.
Ik kan me niet herinneren dat hij ooit tegen me gesproken heeft.
Hij verveelt zich duidelijk bij de poema's, ofwel heeft hij een slechte dag wil hij even niet met ze praten. Dat laatste betwijfel ik.
'Alsjeblieft,' zeg ik en schuif de cola voor hem neer. De slaatjes leg ik voor de poema's. Hoe voorspellend zijn deze meisjes wel niet? Slaatjes...

'O excuseer, serveerstertje?' Zegt Chelsea opeens wanneer ik juist wil vertrekken. De andere drie meiden lachen.
'Is er iets mevrouw?' Zeg ik sarcastisch en lach een nepglimlach.
Het feit dat ze doet alsof ze me niet kent, werkt me vreselijk op mijn zenuwen en ik heb dan ook geen zin om aardig tegen haar te doen vandaag. Niet dat ik dat ooit tegen haar ben...
'Heb je misschien ook een dessertje waar geen suikers, calorieen, koolhydraten of vet in zit?'
Ze maakt een grapje zeker??!!
'O ja hoor. Dat soort dessert noemen we hier water.' Zeg ik doodserieus terug.
Plots proest Ryan het uit van het lachen en de cola dat in zijn mond zat spuit over mijn kleding heen.
De poema's proesten het uit van het lachen en de dichtsbijzijnde tafels denken dat er een tentoonstelling gaande is, aangezien ze allemaal gefascineerd onze kant opkijken.
'O shit, man!! Godverd...' Vloekt Ryan en springt op.
Ik ben nog steeds te veel in shock om iets te doen dus sta ik daar maar met m'n hele gezicht en kleding onder de cola.
Ryan staat dan recht en zoekt een paar zakdoekjes waarmee hij mijn schort begint af te vegen.
'Het spijt me zo erg! Dat was echt niet de bedoeling! Jeetje!' en onhandig probeert hij de colavlekken op mijn schort uit te krijgen.
'Het geeft niet hoor, het is maar cola. Ik krijg het er wel uit,' zeg ik en neem de zakdoekjes van hem over. Wanneer ik dat doe, raak ik per ongeluk heel lang zijn hand aan. Een warme tinteling vliegt door mijn hele lichaam. Opeens heft hij zijn gezicht op en kijk ik recht in zijn ogen. Hij staat zo dichtbij, zo dichtbij dat ik voor het eerst merk dat hij de mooiste groen fonkelende ogen heeft. Ik denk dat mijn hart het niet meer aankan.
'Weet je het zeker? Ik zou je die schort wel willen vergoeden hoor,' zegt hij zacht.
'Nee, dat hoeft niet hoor. Echt!' zeg ik en op de een of andere manier slaag ik erin mijn stem normaal te laten klinken.
'Oke, bedankt, en het spijt me nogmaals,' zegt hij. Maar dan wijst hij naar mijn gezicht.
'O en je gezicht...' zegt hij en neemt nog een schone zakdoek en veegt zachtjes de cola uit mijn gezicht. 'Zo! Dat is ook schoon!'
Met zijn scheve glimlach geeft hij me de vuile zakdoek.
'Bedankt,'zeg ik en dan maak ik snel dat ik wegkom, want vanuit mijn ooghoek zie ik Chelsea kwaad naar me kijken en chagrijnig met haar vork in haar sla prikken. Arme slablaadjes!

07:00
PIEP PIEP PIEP PIEP PIEP...
Die godverdomse wekker weer. Het lijkt wel alsof hij jaloers is op de relatie die ik met mijn bed heb, dat hij mijn nachtrust telkens probeert te verstoren.
Ik sla mijn deken weer over mijn hoofd. En twee seconde later - tenminste dat lijken twee seconden maar in werkelijkheid waren dat tien minuten- gaat de wekker weer.
Ik sla dan zo hard op de wekker dat ik denk dat die nooit meer zal afgaan, en dan sta ik op. Schoorvoetend loop ik naar de badkamer die voor mij alleen is. Voor het gemak heb ik van oom Robert een kamer met een ruime badkamer gekregen.
Oom Robert en tante Beth slapen op dezelfde verdieping (Het hotel heeft zeven verdiepingen). Net zoals Rita, de huiskokkin slash huishoudster, en haar zoon Mario, de 'conciërge'. We zullen hem maar beter zo noemen want eigenlijk is het enige wat hij doet, iedere avond en ochtend kijken of alles in het hotel in orde is. Maar ze moesten hem een reden geven om hier te blijven wonen, maar anders was Rita eenzaam en ze miste haar zoon dan.
Sinds ik hier in het hotel woon zijn Mario en ik beste vrienden geworden. En ik moet eerlijk zeggen; ik heb het niet echt voor meisjes-beste-vriendinnen. Ik heb wel vriendinnen die meisje zijn, maar niet BESTE vriendinnen. Mario is 21 en we gaan overweg met elkaar als broer en zus. Mario stelt me zelfs altijd voor als zijn kleine zusje wanneer we ergens zijn. Wat best grappig is, want die zie je van die vragende blikken 'is zij Italiaans?' Achteraf lachen we er dan altijd om.
Mario is best lang voor een Italiaan, heeft van die grote donkerbruine ogen, een kortgeknipt coup in zijn bruine haar en is heel sympathiek, spontaan en sociaal. Meisjes houden van hem. Maar hij heeft al - jammer genoeg voor die meisjes - een vriendin. Ze heet Channel en is Frans. Ze zijn zo schattig samen en ik kan best goed overweg met haar.

Wanneer ik me klaar heb gemaakt voor school, ga ik naar onze keuken (niet die van het restaurant, maar die waar Rita in werkt) die op de laatste verdieping is.
'Goedemorgen Rita,' zeg ik en geef haar een kus op de wang.
'Dag schatje! Goed geslapen? Ik heb omelet gemaakt,' zegt ze terwijl ze druk in de weer is met de pan.
'Heerlijk! Ik hou van eieren,' smak ik.
Ik ga zitten en begin te smullen wanneer ze de omelet voor me neer legt.
'Beste omelet ooit!' complimenteer ik haar. 'Dank je liefje. Kun je dalijk Mario even wakker gaan schudden. Als we dat niet doen zou hij heel het jaar in zijn bed kunnen blijven liggen. En hij heeft me nog beloofd me te helpen met de balken te verschuiven.'
'Zal ik doen!'
Na het ontbijt ga ik weer naar de bovenste verdiep om Mario wakker te maken. Zonder te kloppen gooi ik zijn deur open - een grote fout die hij altijd maakt om zijn deur open te laten; daarom leer ik hem altijd een lesje door naar binnen te gaan zonder te kloppen.
'Wakker worden slaapkop!!' schreeuw ik en trek de zonneblinden open.
Hij trekt dan zijn deken over zijn hoofd en ik trek zijn deken helemaal van hem af.
Hij kreunt. 'Cielle! Laat me!'
Maar dan ga ik op zijn bed staan en begin te springen en te zingen: 'Sta op! Sta op! Sta op! Sta op!'
'Cielle!' schreeuwt hij en dan plots voel ik hoe hij zijn armen om mijn benen slaat en eraan trekt. Ik val op zijn bed.
'Je kan zo vervelend zijn,' zegt hij met een schorre stem.
Ik ga terug recht op de grond staan en zeg dan tegen hem: 'Je moeder vraagt je haar te helpen met de balken.'
Hij zucht en staat eindelijk op.
'Je ziet eruit alsof je tien keer overreden bent door een vrachtwagen en daarna nog eens door een trein,' zeg ik droog.
'Ja bedankt, ik heb het begrepen,' zegt hij nog steeds doodmoe en duwt me zijn kamer uit zodat hij zijn kleren kan aantrekken.

Even later ben ik op mijn fiets aan het rijden naar school. Het is zo'n kwartiertje fietsen en ik neem de bus niet want dan moet ik betalen en ik bespaar liever iedere cent mogelijk.
Ik rij door de rustige straten terwijl de heerlijke warme wind in mijn gezicht slaat. Deze momenten zou ik zo heerlijk vinden - als ik niet met de gedachten zat dat ik naar school moet gaan.
Ik rij nu op de drukke weg. Plots hoor ik iets ploffen. Shit! Het is mijn band. Ik stap van mijn fiets en kijk naar mijn achterste band die leeggelopen is en waar een spijker aan hangt. Man, waarom juist nu? Ik kijk op mijn horloge hoe laat het is. Nog vijf minuten, dat haal ik nooit! Pfff, het zal toch moeten... Met mijn fiets aan de hand wandel ik naar school. Man, dat gaat opeens een stuk langzamer! En zo wandel ik verder en zie zelfs een mier mij inhalen. Opeens hoor ik getoeter en een cabrio langs mij stoppen. Het raampje gaat naar onder en ik zie Ryans hoofd uitsteken. 'Hey!' zegt hij.
'Haai,' zeg ik beschaamd als ik mijn platte band van mijn fiets vergelijk met zijn auto.
'Heb je op een spijker gereden,' vraagt hij met een grijns terwijl hij mijn band bestudeert.
'Ja, ik ben nogal een kluns,' zeg ik en glimlach.
'Laat me je een lift geven. Dat is het minst wat ik kan doen om die stortbui van de Cola goed te maken!'
'O nee dat hoeft niet hoor! Ik wou toch al naar de fietsenmaker gaan. Dus...'
'Nu nog naar de fietsenmaker? De school begint over vijf minuten,' zegt hij terwijl hij al uitstapt. 'Kom op, ik zet je fiets wel achterin.'
'O ik wil je auto echt niet belasten met mijn fiets hoor,' zeg ik terwijl ik mijn stuur steviger vasthoudt naarmate hij nadert.
'Ik denk niet dat we elkaar al hebben voorgesteld. Ik ben Ryan.'
Duuuuuhh, dat weet iedereen.
Hij steekt zijn hand naar me uit.
'Ik ben Cielle,' zeg ik en schud zijn hand. 'Cielle, dat is een mooie naam. Die heb ik hier nog nooit gehoord. Van waar komt die naam?'
'Het is frans.'
'O, leuk.'
Dan wanneer ik juist in zijn ogen verdronken was, neemt hij mijn fiets vast en zet hij het achterin.
'Bedankt,' zeg ik wanneer hij de voorste deur voor me openhoudt en ik instap.
'Heb je die cola nog uit je kleren gekregen?' vroeg hij wanneer we op de weg waren. Hij rijd razendsnel en ik moet me vasthouden niet heen en weer geschud te worden. Ik kijk ook af en toe naar achter om te kijken of mijn fiets er nog in zit.
'Ja hoor. Het was geen probleem. Gewoon een keer wassen.'
'Gelukkig maar,' zegt hij dan.
'Niet dat het een ramp geweest zou zijn als het erin bleef,' zeg ik.
'Voor mij wel, ik zou er door niet kunnen slapen,' zegt hij ironisch.
'Juist ja,' zeg ik en ik lach.
Hij lacht dan ook.
Doordat hij zo snel reed had ik niet eens door dat we al bij de school zijn aangekomen. En maar hopen dat Jade er niet staat, een vriendin waar ik op school meestal mee rondhang. Want als ze ziet dat ik uit Ryans auto stap MET Ryan, zou ze helemaal flippen. En daar had ik nu geen behoefte aan - Jades geflip kan soms wat te dramatisch zijn en dat trekt wat volk aan.
Gelukkig zijn de meeste mensen al naar binnen. We stappen uit, Ryan neemt mijn fiets en ik zeg: 'Bedankt voor de lift.'
'Dat is graag gedaan,' zegt hij.
Ik loop naar de fietsenstalling en halverwege roept Ryan me weer.
'Zeg, ik zal je straks wel afzetten bij de fietsenmaker als je wilt.'
'O, bespaar je de moeite! Ik loop wel!'
'Kom op! Het is echt geen moeite. En zo kan ik je ook beter leren kennen,' zegt hij met een glimlach.
De laatste verbaasde me en ik glimlach verbaasd terug.
'Euhm...'
Maar nog voordat ik een antwoord kan geven, zegt hij: 'Ik zal straks op je wachten, hier! Oké?' En dan gaat hij de schoolpoort binnen en laat me sprakeloos achter.

Wanneer ik te laat de klas in kom, vraagt meneer deWagen van biologie waarom en ik antwoord hem dat mijn band plat was. Ik neem dan plaats naast Jade en dan begin ik te denken aan wat er juist was gebeurd. Heeft Ryan, DE Ryan nu echt gezegd dat hij me beter wil leren kennen? Waarom zou hij dat willen? Ik ben een kluns, niet eens rijk en niet populair en al zeker niet mooi genoeg voor hem, vind ik toch. Mijn hart begint opeens sneller te kloppen wanneer ik denk dat ik straks weer met hem in zijn auto zal zitten. Hij liet me niet eens uitspreken!
Opeens voel ik iets trillen in mijn zak en plots galmt de beltoon door de hele klaslokaal. Shit! Had ik die dan niet op stil gezet! Ik voel de hele klas kijken en de leerkracht zijn les pauzeren.
'Van wie was die?' Hij kijkt rond.
'Van mij meneer,' geef ik toe.
'Mag ik kijken? Misschien was het belangrijk?'
Opeens roept de pestkop van de klas: 'Van wie zou het dan zijn? Je vriendje?'
Iedereen lacht alhoewel ik niet weet wat er zo grappig aan is.
Ik kijk even naar de gemiste oproep. Het is Mario, alsof hij niet weet dat ik op school ben!
'Het was jouw vriendje!' zeg ik tegen de jongen die me juist diste.
'Oooooooeeeh!' Roept nu de hele klas luid in koor. 'Die zat echt!... Dat was een goeie!'
De jongen, Brent, kijkt kwaad weer naar voren.
'Zo is het wel genoeg geweest!' valt de leerkracht ertussen.

Tijdens de lunchpauze zitten ik en Jade buiten op het grasveld van de school onze lunch op te eten.
'Hé,' zegt ze met volle mond. 'Heb je het al gehoord van dat feestje van Ryan?'
Toen ze Ryan zei, had ze ineens mijn volle aandacht. 'Nee, wat is er dan?'
'Ryan geeft een verjaardagsfeestje. Niet dat wij erop zijn uitgenodigd. Dus zo belangrijk is het niet. Maar het schijnt dat Chelsea heel kwaad was dat Ryan zijn eerste uitnodiging niet naar haar had gestuurd, maar wel naar zijn beste vriend, je weet wel die ene met die korte kapsel, die ook wel best heet is... Hoe heet 'ie ook weer?'
'Ian?'
'Ja, die! En daarom hebben Ryan en Chelsea nu ruzie!'
'Ze hebben ruzie? Maar dat kan toch niet! Gisteren zaten ze nog in het restaurant samen. Ik heb ze zelf bediend!'
'Echt waar? Je hebt ze bediend? Hoe was het?'
'Hoe was wat? Hun bedienen?'
Jade knikt nieuwsgierig.
Echt typisch iets voor haar om altijd van die domme vragen te stellen waar je niet weet wat je op moet antwoorden.
Ik hef mijn schouders op. 'Gewoon...'
'Heeft Ryan je gezien?'
Ik rol met mijn ogen en negeer haar vraag.

Triiiing! Voor de allerlaatste keer gaat de schoolbel deze dag, en mijn hart klopt in mijn keel. Ik neem snel afscheid van Jade en Jo - ook een vriend van mij - en loop snel naar de fietsenstalling, neem mijn fiets en ga daarna naar de plaats waar Ryan zijn
auto had geparkeerd. Natuurlijk ga ik niet dicht bij de auto staan, ik wacht even verderop op hem.
Ondertussen bel ik even naar Mario.
'Helaba!' zegt hij.
'Hey, waarom had je me 's morgens gebeld?' vraag ik.
'O ik wou je gewoon vragen of je wist waar mijn sleutels lagen.'
'Weet je dan niet dat ik op school ben?'
'Nu wel ja!'
Ik zucht. 'Soms ben je toch zo'n sukkel, he! Heb je ze nu gevonden?'
'Ja, bedankt voor je hulp!' zegt hij sarcastisch.
'Wat ben je nu bezig?' vraag ik.
'Niks, gewoon chillen met die billen.'
'Wil je me een plezier doen?'
'Ik was toch een sukkel?'
Ik draai met mijn ogen. Hij krijgt het ook altijd voor mekaar!
'Heb ik dat gezegd? Ik bedoelde eigenlijk dat je de liefste, beste vriend ter wereld bent en ik hou zo van je.'
'Dat is beter! Wat kan ik voor je doen?'
'Wil je even voor me invallen in het restaurant? Ik moet even langs bij de fietsenmaker, mijn band is leeggelopen door een spijker.'
'Jeetje, kun je niet kijken waar je fiets? Krijg ik dan je loon voor dat uur?'
'Ja, en van mijn tweede uur ook als je een goed woordje voor me doet bij Beth.'
'Deal!'
'Oké, bedankt! Je bent de beste!'
'Ik weet!'
'Oké, nu niet meer.'
'See ya later, alligator.'
'Je weet dat ik het haat als je dat zegt!'
'Daarom zeg ik het juist!'
Dan zie ik opeens Ryan aankomen met zijn beste vriend Ian.
'Mario, luister. Ik moet gaan, ik kom je straks wel aflossen, oké?' zeg ik en draai me om zodat Ryan me niet onmiddellijk ziet.
'Ik wil nog eens horen dat ik de beste ben,' zegt hij zoals altijd als ik hem om een gunst vraag.
Ik zucht. 'Ik ga je echt niet ophemelen, sukkel! Doe het gewoon of je krijgt mijn loon ook niet.'
'Cielle, ik kan plots niet meer. Ik heb een afspraakje ontvangen met Channel.'
'Oké, je bent de beste en ik hou van je!'
'Oke, ik heb je genoeg gemarteld.'
'Dank je! Oke, tot stra
ks!'
En wanneer ik afhaak hoor ik plots achter me: 'Was dat je vriendje?'
Geschrokken draai ik me om om met Ryan geconfronteerd te worden.
'O hey!' zeg ik. 'Nee, dat was gewoon mijn... een vriend.'
'O,' zegt hij niet echt overtuigd.
Dan stelt hij me voor aan Ian die me een hand geeft.
'Hij rijdt ook even mee als je niet erg vindt, hij heeft een lift nodig.'
'Leuk!' zeg ik, maar in mijn binnenste ga ik dood van de zenuwen. Heeft Ian geen eigen auto?
'Oke, laten we dan gaan,' zegt hij en neemt mijn fiets uit mijn handen en loopt voorop naar de auto. Ian loopt naast hem en ik hoor hem fluisteren tegen Ryan: 'Ze is leuker dan je zei, man!'
'Zwijg,' hoor ik Ryan lachend terugzeggen.
Mijn wangen worden rood bij het horen van die woorden. Hadden ze het nu echt over mij? Anders zouden ze toch niet fluisteren? Dus Ryan heeft het al met Ian over mij gehad???
Dit keer ga ik achterin zitten en Ian van voor. Omdat Ryan een open dak heeft, kan iedereen mij natuurlijk zien zitten in Ryans auto. En dan komen plots de poema's eraan. En wanneer Chelsea me ziet zitten, kijkt ze razend verbaasd.
Ze snelt zich naar Ryan.
'Hey, liefje!' slijmt ze en ze geeft hem een kus op zijn wang.
Ik draai met mijn ogen.
'Hey, Chelsea,' zegt Ryan niet zo enthousiast terug.
'Hey Ian,' zegt Chelsea dan, maar Ian negeert haar en doet alsof hij met zijn smartphone bezig is.
En dan vestigt ze haar blik op mij en snauwt: 'Wat doe jij hier?'
'Chelsea, ik heb niet echt veel tijd dus als je niks zinnigs wil zeggen, dan ga ik, oké?' zegt Ryan.
'Niet zo slecht gezind, schat. Ik kwam alleen maar een praatje maken. Waarom heb je geen tijd? Wat ga je dan doen?'
'Iets...' zegt Ryan en hij start de auto al. 'Oké, doei!'
'Dag, schatje! Bel me straks, ik wil met je praten, oké?' zegt Chelsea nog en kijkt dan met een vieze blik op me neer.
En dan rijdt Ryan uiteindelijk weg van haar.
'Man, ik kan die bitch echt niet luchten!' zegt Ian dan wanneer we buiten gehoorafstand van Chelsea zijn en op de weg rijden. 'Waarom ga je met haar om man. Je kan zo veel beters doen dan je tijd met haar te verdoen.'
'Ian, je weet waarom,' zegt Ryan dan.
Hij stopt dan een cd van de The Black Eyed Peace in de cd-speler en tegen mij zegt hij dan: 'Cielle, je zou me even moeten aanwijzen waar de fietsenmaker is. Ik heb geen idee waar die ligt.'
Ik kom dan met mijn hoofd tussen de twee voorste stoelen zodat hij me beter kan horen wanneer ik praat.
'De volgende straat rechts,' zeg ik.
'Cielle, dat is een coole naam trouwens!' zegt Ian dan terwijl hij van opzij naar me kijkt.
Jade heeft gelijk, hij is inderdaad ook wel knap. Alleen heeft hij minder fonkelende ogen dan Ryan.
'Dank je,' zeg ik en glimlach naar hem.
'En je hebt ook nog eens mooie ogen,' zegt hij dan.
'Ian...' waarschuwt Ryan hem. En dan kijkt Ian weer voor zich.
Ik snapte niks van wat er juist gebeurde, maar dat Ian zei dat ik mooie ogen heb, vond ik heel leuk. Het is al heeeeel lang geleden dat een jongen mij een compliment gaf.
Mijn laatste vriendje was ongeveer vijf jaar geleden, of zo. Toen ik veertien was. Kan je het je voorstellen?
Ik concentreer me weer op de weg en wijs Ryan de eerste straat links aan.
'Dus... Cielle? Mag ik vragen of je een vriendje hebt?' zegt Ian dan weer.
Ik lach. 'Tuurlijk mag je dat vragen. En neen, ik heb geen vriendje.'
'O, echt waar?'
'Echt waar!' zeg ik lachend.
En vanuit de achteruitkijkspiegel zie ik Ryan naar me lachen. Ik lach terug.
'Zeg, Cielle!' zegt Ryan dan. 'Ik word deze week negentien. En dus houd ik zaterdag een feestje. Ik zou graag willen dat je komt.'
'O ik zou graag komen!'
'Oké, cool! Ik geef je dalijk een uitnodiging. Daar staat alles op.'
'Bedankt!'
En ik wijs hem de laatste straat aan. 'Het is op deze straat,' zeg ik.
'En je mag best iemand meenemen als je wil!' zegt Ian. 'Een vriendin of zo? Toch Ryan.'
'Jah,'zegt Ryan en kijkt grijnzend naar Ian.
'Hier is het,' zeg ik en wijs naar een klein zaakje waar op de vitrineraam een gigantische fiets geplakt is.
Ryan parkeert ervoor.
Ik stap uit en hij stapt uit en neemt mijn fiets.
'Bedankt!' zeg ik en glimlach.
'Graag gedaan,' zegt hij. 'O, wacht even. Ik geef je nog een uitnodiging.'
Hij loopt naar voren waar Ian zit en neemt een uitnodiging.
'Dank je!' zeg ik. 'En nog eens bedankt voor de lift!'
'Hopelijk zie ik je zaterdag.'
'Tuurlijk!'
'Oke dan! Bye.'
'Bye.' En naar Ian roep ik: 'Dag Ian! Leuk je ontmoet te hebben.'
'Bye! En vergeet je vriendin niet mee te nemen eh!'
'Ik zal het niet vergeten!'
Ik ga dan naar binnen en vanuit het vitrineraam zie ik ze wegrijden, en met de uitnodiging in mijn handen wacht ik tot de fietsenmaker mijn band heeft vervangen.

Het is een zonnige dag en ik lig met Mario aan het openbare zwembad te zonnebaden.
Kinderen gooien hun ballen over ons heen, en ik sluit mijn ogen zodat ik me er niet op hoef te focussen.
'Zeg, ik heb je hulp nodig,' zeg ik tegen Mario die langs me ligt te zonnebaden, nog steeds met mijn ogen dicht.
'Zeg het eens tegen grote broer,' zegt Mario.
'Ik ga zaterdag naar het verjaardagsfeestje van een jongen. Maar ik ken hem maar pas, en ik weet dus niet wat ik voor hem moet kopen.'
'Geef hem gewoon geld...'
'Nee, want dan weet ik ook weer niet hoeveel. En trouwens geld heeft hij al genoeg. Hij rijdt iedere dag met zijn cabrio naar school!'
'Koop hem dan een horloge of zo.'
'Dat is veel te origineel.'
'Welk onorigineel ding verwacht je dan te kopen voor een jongen die je pas kent?'
'Weet ik veel, ik ben geen jongen! Daarom vraag ik het ook aan jou!'
'Koop hem dan iets voor in zijn auto?'
'Hmmm, maar wat?'
Mario zucht: 'Er komt volgende maand een concert van de Black Eyed Peas. Je kunt hem twee tickets kopen! Ik ken een vriend die twee wil doorverkopen voor maar 100 per stuk.'
'Dat is een goed idee!'
En ik ben blij dat Mario met die idee gekomen is. Ik herinner me nog hoe hij in zijn auto een cd van the BEP opzette. Ik zal het morgen op school aan Ian vragen, of Ryan niet toevallig al tickets heeft.

De volgende dag op school wacht ik 's morgens niet op Jade. Ik ga onmiddellijk op zoek naar Ian. En ik zie hem daar dan ook staan. Ik zag Ryans auto niet op de parkeerplaats en ik zie hem niet bij zijn vrienden staan dus zal hij er nog niet zijn.
Ik snelwandel naar Ian en ik hem op zijn schouder. Verbaasd kijkt hij om.
'Hey, Cielle! Hoe gaat het?'
'Prima, met jou?'
'Geweldig!'
'Euhm, ik wou je iets vragen.'
'O, oké,'zegt hij en tegen zijn vrienden, die mij compleet negeerden, zegt hij dat hij zo terug is.
'Wat wou je vragen?' vraagt hij wanneer we iets aparter staan van de groep.
'Weet jij toevallig of Ryan the Black Eyed Peas goeie muziek vindt?'
'Hij heeft geen problemen met hun muziek. Waarom?'
'Nou, ik heb twee tickets voor hun concert volgende maand. Hij heeft ze toch niet toevallig al, he?'
'Nee.'
'Oké, geweldig! Wil je het hem alsjeblieft niet vertellen?'
'Tuurlijk niet! Het blijft tussen ons! Je kunt op me rekenen Cielle!' zegt hij met een grijns en slaat zijn arm rond mijn schouder.
'Bedankt,'zeg ik.

Tijdens de lunchpauze zit ik weer zoals gewoonlijk met Jade op het grasveld voor de school mijn lunch op te eten, wanneer ik er opeens aan dacht dat ik Jade nog moet vragen of ze kan meekomen naar Ryans feestje.
'Zeg, wat doe je zaterdagavond?' vraag ik haar waarna ik een grote hap neem van mijn heerlijke kebabbroodje.
'Slapen,' zegt ze grappig. 'Waarom?'
'Nou, ik ben uitgenodigd op Ryans feestje en ik wou je meenemen.'
'O M G !! Jij bent uitgenodigd?? Door Ryan??? Op zijn feestje???? Waarom zei je me dat niet?!'
'Ik zeg het je nu toch? Dus je komt?'
'Duuuuuhhh! Tuurlijk kom wat dacht je! Ik ben toch niet gek! O my God! Waarom nodigt hij je nou uit? Je kent hem toch niet.'
'Nu wel,' zeg ik kortaf; ik heb geen zin om het hele verhaal aan haar te vertellen.
'Heb je al iets gekocht?'
'Ja, twee Black Eyed Peas-tickets.'
'Cool,' zegt ze nu stiller want ik weet dat ze nu aan het denken is wat zij zou kopen.
'Hé, gaan we morgen samen winkelen na school?' vraagt ze na lang peinzen.
'Ik kan niet, ik heb een snowboardwedstrijd.'
'Ow, jammer,' zegt ze sip. 'Mag ik komen kijken?'
'Tuurlijk!'
'Dan heb ik ook iets te doen!'

Het is woensdag en de dag van mijn snowboardwedstrijd. Ik ben razendzenuwachig en ik weet niet hoe ik me deze vier uurtjes ga bezighouden. Ik zit in de living met Channel en Mario en terwijl zij tv kijken, zit ik aan de tafel met zenuwachtig met mijn vingers te draaien.
Uiteindelijk sta ik op en loop naar de deur. 'Ik ga even joggen!'
'Veel plezier!' roept Channel me na.

Ik ga naar mijn kamer trek een kort sportshortje aan, trek een topje aan, neem mijn iPod, trek mijn sportschoenen aan en ben uiteindelijk de deur uit, op naar het park!
Ik loop niet te hard, want ik wil me niet moe maken voor de wedstrijd. Ik concentreer me op de muziek en zo loop ik heerlijk. Plots komt er op mijn iPod een liedje dat me aan vorig jaar doet denken. Toen ik mijn ouders voor de laatste keer zag, was dit liedje op. Het was toen 's morgens en mijn vader had ontbijt gemaakt. Ondertussen ging mijn moeder al naar de winkel die ze op de straat had, zonder ontbijt. Het was een juwelenwinkel.
Alles was gewoon normaal...
De tranen rollen ongewild over mijn wangen. Ik probeer me te beheersen, maar het lukt me niet. De tranen blijven stromen. Ik stop even met lopen en buig voorover om even op adem te komen.
'Cielle?' Ik zie een paar sportschoenen voor me op grond. Ik volg die mannenbenen en zie de eigenaar van ze: Ryan.
Ik veeg snel mijn tranen weg en teken een glimlach op mijn gezicht. De oortjes van mijn iPod trek ik uit mijn oren.
'Ryan! Hey!'
'Wat is er? Waarom huil je?' vraagt hij bezorgd.
'Ik huil niet... Hoe kom je daar bij?'
'Cielle, ik ben niet dom! En je gaat me ook niet zeggen dat er een vlieg in je oog is gevlogen, want mij hou je niet voor de gek!'
Plots voel ik weer een traantje over mijn wang glijden. En ik ween niet eens!
'Cielle...' zegt Ryan zacht en vol medelijden. Daarna voel ik hoe hij zachtjes de traan met zijn duim wegveegt.
En hierdoor volgt er weer een traantje en weer een.
Dan begin ik ook al te snotteren. Och, geweldig! Dat is wat ik altijd al wou! Snotteren voor Ryan!
Plots voel ik hoe hij zijn armen om me heen legt en me omhelst. Het voelt heerlijk aan en plots heb ik de behoefte om in zijn armen te slapen. Zo geweldig voelt het om door Ryan vastgehouden te worden. Zijn sterke mannenarmen voelen aan alsof ze me kunnen beschermen tegen de hele wereld. Ik voel de vlinders in mijn buik na al die jaren weer wakker worden. Alleen fladderen ze nu feller en heviger en lijkt het alsof ze nooit meer moe zullen worden. Ik voel me plots veel beter en ik glimlach een beetje wanneer hij me uiteindelijk jammer genoeg loslaat.
'Gaat het wat beter?' zegt hij terwijl hij mijn gezicht tussen zijn handen vasthoudt.
Ik knik. 'Bedankt. Dat helpt heel wat.'
Tegen de vlinders, ja! Ik veeg de tranen van mijn gezicht. Nu voel ik me zo'n aansteller!
'Als je iemand nodig hebt om te praten, ik ben er voor je, oké?'
Ik knik en vraag me af of ik het hem zou vertellen over mijn ouders.
'Wil je even iets gaan drinken?' vraagt Ryan.
En ik haat mezelf voor wat ik nu moet gaan antwoorden. 'Ik zou graag willen, maar ik heb zodadelijk een snowboardwedstrijd.'
'O echt? Snowboard jij?' vraagt hij verrast.
'Ja, ik snowboard,' zeg ik.
'Waauw, dat zou ik wel eens willen zien.'
'Dan kom je toch gewoon naar de wedstrijd?'
'Kon ik maar! Maar ik heb zodalijk zelf ook een voetbalwedstrijd.'
'Jammer! Andere keer dan maar...'
'Zeker weten!' zegt hij met alweer zo'n sexy lach dat de vlinders me bijna doen zweven.
'Nou, hou je goed!' zegt hij dan uiteindelijk en geeft me weer een dikke knuffel. God, wat ruikt hij zo lekker. Zelfs nadat hij heeft gelopen.
'Jij ook!' zeg ik.
'En dan zie ik je hopelijk morgen op school!'
'Yep, dan zie ik je dan!' zeg ik met een glimlach van hier tot in Tokio.
'Veel succes nog met je voetbalwedstrijd. Ik zal voor je duimen.'
'En ik zal jou vast en zeker ook niet vergeten.'
Hij heeft mijn dag weer helemaal goed gemaakt en ik heb weer genoeg energie om eerste te worden bij de wedstrijd.

WORDT VERVOLGD (als het natuurlijk hoge cijfers krijgt!)

Aantal keer bekeken: 19371
Waardering: 8.70 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 340 bezoekers online