Lees het verhaaltje: Het begon allemaal bij cola deel 2 op verhalenlezen.

Het begon allemaal bij cola deel 2.

U leest om dit moment het verhaal Het begon allemaal bij cola deel 2 gepost door Keane. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: Keane
Gepost op: 2011-9-11

Verhaal:

Het begon allemaal bij cola deel 2
Sorry dat het wat lang duurde, maar is het tweede deel eindelijk! Veel leesplezier!!

Deel 2_

Het is de dag van Ryans verjaardagsfeestje en ik ben oizenuwachtiger dan ik normaal zou moeten zijn. Na het voorval in het park - toen hij me betrapte op huilen - heb ik hem niet meer gezien.
Ik stop de twee concerttickets van de Black Eyed Peas in een chique envelop.
Vervolgens ga ik me douchen en kleed ik me aan; ik kies voor een witte strakke spijkerbroek met een fleurig topje die lekker fris en los zit.
Daarna doe ik ook mijn haar; ik stijl ze een beetje en laat ze los. En dan doe ik mijn make-up: mascara, een beetje eyeliner, wat lipgloss, en oogschaduw. Tevreden kijk ik in de spiegel. Ik kijk op mijn horloge en zie dat ik nog genoeg tijd heb om wat huiswerk te doen. De laatste tijd heb ik het zo druk dat ik er niet iedere dag de tijd voor heb.
Wanneer het acht uur is vertrek ik al naar Mario's kamer. Hij had me beloofd me te brengen en ondertussen lees ik op zijn bed een tijdschrift terwijl hij zich omkleedt.
Opeens stuurt Jade me een sms: "BEN JE ER AL?"
"NEE" stuur ik terug.
"SORRY CIEL MR KGA T NT HALE. ER IS IETS TSSN GKOME!"
'Shit!' vloek ik hardop.
'Wat is er?' vraagt Mario.
'Jade kan niet meer meegaan. Nu ben ik er helemaal alleen en gaat dat heel ongemakkelijk worden. Je kan toch niet naar een feestje alleen, of wel?'
'Dat is pas k*t! Ik zal wel meegaan als je wil?'
Mijn gezicht klaart weer helemaal op. 'Echt waar?'
'Jah, anders zit ik me hier toch te vervelen.'
'Je bent de beste!'
'Ik weet het!'
'Oké, en nu niet meer, egotripper...'
Plagend gooit hij zijn vuile T-shirt op mijn gezicht die ik met een vies gezicht door de kamer heen gooi.

We zijn aangekomen op het feestje van Ryan, en als de zaal er niet te klein voor was zou ik kunnen zweren dat het er ongeveer 500 mensen zijn. Dat hij zoveel mensen kent!
Ik baan me een weg door de menigte, met Mario me op mijn hielen volgend. Opeens staat Ian voor mijn neus.
'Ian! Hey! Hoe gaat het?' zeg ik, terwijl ik Mario uit de drukte probeer te trekken.
'Het gaat geweldig! We zijn aan het feesten, baby! Woohoow! Met Jou? Heb je je vriendin meegenomen?' vraagt hij terwijl hij een oogje slaat op Mario die langs me staat.
'O sorry, ze kon niet! Ze had op het laatste minuut nog afgebeld! Jammer he!'
Ian trekt een gezicht: 'Ja, heel jammer! Maar hé, genoeg mensen om kennis mee te maken hier!' Hij spreidt zijn armen.
Ik lach en knik. 'Ja, dit is Mario!'
Opeens moeten ik harder gaan praten want de muziek wordt steeds luider.
Ik wijs naar Mario.
'Mario, dit is Ian!' roep ik Mario in zijn oor.
Ze geven elkaar een hand en knikken even naar elkaar, doen geen moeite om iets te zeggen.
'Leuk feestje!' roep ik dan. 'Waar is de jarige?'
'Hij is ergens hier in deze zaal. Aan het bedwelmen onder de verjaardagskusjes, die arme stakkerd. Nou, jah, hij wou per sé een groot feest geven!'
'Klinkt alsof hij het naar zijn zin heeft!' zeg ik lachend.
'Dikke pech!' zegt Ian, niet echt meedelevend met zijn vriend, maar toch nog altijd om hem gevend. 'Ik ga maar eens, wat kennis maken met wat meisjes! Ik zie je wel weer, oké?'
Dan gaat hij weg.
Mario en ik gaan dan even aan de bar staan, drinken wat. Hij maakt dan natuurlijk weer grappen over zichzelf, waar ik keihard om moet lachen. En dan zie ik Ryan grijnzend op me af komen. Ik spring van mijn barkruk en loop naar hem toe. Ik omhels hem lang en wens hem een gelukkige verjaardag.
'Proficiat!' roep ik in zijn oor omdat de muziek nu nog harder opstaat. 'Kom, ik geef je je verjaardagscadeautje.'
Ik trek hem mee naar de barkruk waar ik mijn tas heb gelaten, en Mario.
Ik stel hun even aan elkaar voor en Mario feliciteert hem.
Dan geef ik hem de envelop.
'Alsjeblieft!' zeg ik en reik het hem aan. 'Dank je!' zegt hij lachend en neemt het aan. Hij legt het glas die hij vasthad neer en maakt de envelop nieuwsgierig open.
Wanneer hij de kaartjes eruit haalt, lijkt hij blij verrast te zijn.
'Waauw,'zegt hij dan. 'The Black Eyed Peas? Ik ben gek op ze, dankje wel!'
Hij geeft me dan een dikke knuffel en een kus op mijn wang. Wanneer hij dat doet, gaat er een warme tinteling door me heen. Op mijn wang gloeit het op de plek waar hij de kus gaf en ik ben blij dat het wat donkerder is want anders zag hij nu dat ik bloosde.
'Dit is het beste cadeau die ik vanavond al heb gekregen! Samen met de nieuwe XBox die Ian me heeft gekocht natuurlijk!'
'Vind je het echt leuk? Anders koop ik wel iets anders, hoor! Ik meen het. Zeg het maar...' vraag ik onzeker.
'Nee, het is echt te gek! Bedankt! Zeg, ik ga deze tickets even veilig wegleggen en dan kom ik terug! Wil je dan met me dansen?'
'Jah, tuurlijk! Jij bent de jarige toch?'
Hij lacht even en gaat dan weg.
'Ik zie dat er iemand verliefd is...' zegt Mario dan plots in mijn oor wanneer Ryan weg is.
'Niet waar!' schreeuw ik en sla hem op zijn arm. 'Waarom denk je nu zoiets?'
'Nou misschien omdat je heel de tijd lacht en je ogen worden zo groter wanneer hij naar je kijkt! En hoe je keek toen hij je die kus gaf... Dat verried gewoon alles!'
'O nee! Denk je dat hij het ook opgemerkt heeft?' vraag ik dan bezorgd.
'Dus je geeft het toe?' vraagt hij grijnzend. 'Nou ik denk niet dat hij het doorheeft hoor! Jongens zien dat meestal niet in.'
'En wat ben jij dan? Jij hebt het toch ook opgemerkt?'
'Ja, maar ik bedoel wanneer het bij hunzelf gebeurt! En trouwens, hij was ook nogal blij om jou te zien, zeg! En volgens mij dacht hij dat ik je vriendje was, want hij keek zo heel raar toen je hem aan mij voorstelde.'
'Je houdt alles precies nogal goed in de gaten!' merk ik op. En bijna klagend voeg ik eraan toe: 'Wat moet ik nu doen?'
'Wees gewoon jezelf en maak plezier. Laat niet te veel van je zien, maar ook niet te weinig.'
'Jij bent nogal een adviseur. Je zou zo een eigen bureau kunnen oprichten.'
'Was ik ook van plan!' grapt hij. 'Daar is Ryan weer, en denk eraan. Wees gewoon jezelf.'
'Oké,' zeg ik en lach ondertussen naar Ryan die er aankomt.
'Mag ik haar even stelen,' zegt Ryan dan tegen Mario wanneer hij bij ons staat.
'Ze is helemaal van jou,' zegt Mario en knipoogt ongezien naar me.
Ryan neemt mijn hand en trekt me dan mee. 'Kop mee,' zegt hij dan.
Tot mijn grootste spijt - maar ja wat had ik anders verwacht, hij is de jarige! - gaat hij in het midden van de dansvloer staan, waar alle aandacht op ons gevestigd is, maar waar we dicht bij elkaar staan te dansen. Hij laat mijn handen niet los, wat ik best leuk maar ook beangstigend vind.
'Jij hebt nogal dansmoves zeg!' zegt Ryan oprecht, in mijn oor.
'Jij mag er ook wel wezen!' zeg ik.
'Waar heb je zo leren dansen?' vraagt hij terwijl hij een hand van me loslaat en op mijn heup legt. Door zijn aanraking raak ik helemaal opgewonden, maar laat het niet merken.
'Het zit gewoon in mijn bloed, denk ik. Mijn vader leerde me de salsa toen ik klein was!'
'De salsa, hé. Waauw, impressief! Leer het me eens?'
'Nu?' vraag ik verbaasd.
'Tuurlijk, niet! Morgen, wanneer ik naar je thuis kom. Om één uur,' zegt hij grijnzend.
'Naar mijn thuis? Wat ga je bij mijn thuis doen dan?'vraag ik plagend.
'De salsa leren!' zegt hij met een plagend lachje terug en ik voel hoe hij me met zijn hand die op mijn heup ligt, dichter tegen zich aan trekt.
Hopelijk voelt hij niet hoe hard mijn hart door mijn borstkas slaat!
'Mmm,' zeg ik dan. 'Oké, deal!'
En dan plots - ik had moeten denken dat het allemaal te mooi was om waar te zijn! - hoor ik Chelsea roepen.
'RYAN! SCHATJE! DAAR BEN JE DUS! IK HEB JE OVERAL GEZOCHT!'
Ze gunt me geen blik waardig en trekt Ryan onmiddellijk uit mijn armen en komt voor me staan zodat ik buitengesloten wordt.
Ze laat me koken van woede, die b**ch!
'Gelukkige verjaardag lieverd!' zegt ze en kust hem drie keer op zijn wang.
Ik rol weer voor de zoveelste keer met mijn ogen als ik haar zie.
Dan zegt ze: 'Zeg, vind je het erg dat ik je geen cadeautje mee heb gebracht! Ik had echt geen tijd meer om iets te gaan halen!'
Ik kan niet geloven dat ze dat juist zei! Ze heeft hem niks gekocht!! Weet ze dan niet dat als je uitgenodigd wordt dat ze iets hoort mee te brengen? Of dacht ze dat het alleen maar bij HAAR feestje zo hoorde? God, wat wordt ik misselijk van haar!
Ik zeg tegen Ryan dat ik even iets ga drinken en zonder op een antwoord te wachten, loop ik naar Mario toe.
'Hoe was het?' vroeg Mario terwijl hij me onderzoekend aankeek en zich vast afvroeg waarom ik zo snel terug ben.
'Geweldig! Ik had plezier, zoals je zei... Totdat Chelsea er tussenkwam.'
'Is dat die ene trut waar je het eens over had?'
Ik knik. En dan zie ik Ryan opeens weer aankomen... met Chelsea in zijn kielzog. Ik zucht en mompel tegen Mario: 'Ze komt eraan. Niet te opvallend kijken,hé!'
Subtiel kijkt Mario hun kant op.
'Hé, waar was je nou? Ben je kwaad?' zegt Ryan dan tegen me.
'Nee, waarom zou ik kwaad zijn? Heb ik er reden toe dan?'
'Nou, meestal hebben meisjes geen reden om kwaad te zijn. Je moet het dan maar zelf uitzoeken wat je gedaan hebt...' mengt Mario zich er tussen.
'O hoor de expert eens praten,' zeg ik grijnzend naar hem stomp tegen zijn arm.
'Hohoi! Ik ben Chelsea!' stelt ze zichzelf voor aan Mario. Ze had er blijkbaar genoeg van om in de schaduw te staan...
'Hoi,' zegt Mario kortaf zonder zijn eigen naam te melden. Daar moet ik stiekem wel om lachen.
'Zeg, maat!' zegt Mario dan tegen Ryan. 'Wat drink je? Ik trakteer!'
'O bedankt, man! Doe mij dan maar een Mojito!'
'O doe mij er dan ook maar één!' zegt Chelsea opgetogen, nog steeds niet doorhebbend dat ze genegeerd wordt.
'Sorry, pop!' zegt Mario dan plots. 'Die zul je zelf moeten betalen. Ik heb juist genoeg voor de jarige!'
Ik zie Chelsea's teleurstelling druipen van haar gezicht en ik moet de moeite doen om Mario geen high five te geven.
Ryan neemt een barkruk en komt tussen mij en Mario inzitten, zodat er geen plaats meer over is voor Chelsea. Ik geef toe; het is allemaal heel kinderachtig wat we bezig zijn, maar ze verdient het. En ze hoort al vooral Ryan niet lastig te vallen op zijn verjaardag!
Mario bestelt voor Ryan, mij en zichzelf een Mojito, en om haar teleurstelling niet te veel te laten blijken gaat Chelsea ten slotte weg, met nog een laatste giftige blik op mij werpend.
Die rest van de avond praten, lachen en grappen Ryan, Mario en ik over vanalles en nog wat. Natuurlijk zijn we een beetje aangeschoten door de alcohol maar we hebben zoveel plezier.
Mario en Ryan lijken het goed met elkaar te vinden, en om de een of andere reden lucht me dat op. Wel pech voor Jade dat ze er niet is! Mist ze maar alle plezier...
Op het einde moet Ryan een speech houden, waarin hij iedereen bedankt en blablabla. Daarna dansen we nog even en gaan dan naar huis.

En wanneer ik dan 's ochtends in mijn bed lig, huil ik mezelf in slaap. Dit is de eerste dat ik zoveel plezier heb beleefd sinds een jaar geleden.
Sinds mama... En papa...

Die dag wordt ik wakker met een enorme hoofdpijn! En ik heb niet eens zoveel gedronken! Ik kijk op de wekker, het is één uur 's middags. Ik ga rechtop in mijn bed zitten en met een gezicht verrokken van de pijn probeer ik te achterhalen wat ik vergeten ben of miste of wat ik ook alweer moest doen... Ik weet het niet meer. Sloom en langzaam en met mijn ogen dichtgeknepen tegen het licht dat uit het spleetje van de gordijnen komt, loop ik naar de badkamer om mijn tanden te poetsen. Ik doe niet eens de moeite om mijn haren te fatsoeneren of me om te kleden. Gelukkig heb ik - toen ik 's ochtends terugkwam van het feestje - me nog snel even gewassen, moeizaam. Anders zou ik nu uren in de wind stinken.
Met tegenzin denk ik aan de bergen huiswerk die ik nog moet doen.
Ik ga eerst even een aspirinetje drinken want met die hoofdpijn kan ik niet eens helder denken!
Verwoed zoek ik in iedere kast in de badkamer naar een aspirine. Ik zucht luid wanneer ik er geen vind.
Opeens wordt er luid op mijn deur geklopt, het is de klop van Mario die ik herken.
'Cielle? Ben je al wakker?'
'Jjjj...' Ik probeer Ja te roepen maar het enige wat eruitkomt is een zacht gefluister.
Shit! Nu is mijn stem ook al schor!
'Jaah,' zeg ik zacht en hoop dat hij me heeft gehoord.
'Er is hier iemand voor je,' zegt hij dan opeens.
'Wie dan?' zeg ik schor, en loop snel naar de deur om het te openen. Het zal Jade wel zijn, die alles wil weten over het feestje. Dat doet ze wel vaker, zomaar langskomen.
Ik open de deur zonder erbij stil te staan hoe ik eruit zie, en sta dan stokstijf stil als ik zie dat het Jade niet is.
'Ryan, hey!' zeg ik wat verlegen om hoe slordig ik erbij loop.
'Waauw, wat zie jij er slecht uit zeg!' zegt Mario voordat ik vergeet dat hij er ook nog was. 'Nou, ik ga verder maffen! Doei!'
En weg is hij.
'Hey!' zegt Ryan na lang naar me te staan grijnzen. 'Ga je me hier de hele dag laten staan?'
'O kom maar binnen!' zeg ik nerveus en hoop tot op de grond van mijn hart dat ik mijn ondergoed niet heb laten slingeren.
'Leuke kamer! Waauw, zo gigantisch! Dus je woont hier, hè?'
'Hoe weet je dat?' vraag ik.
'Mario heeft me wat ingelicht onderweg!' zegt hij.
Met zijn handen in zijn zakken, staat hij daar in het midden van mijn kamer en ik heb geen idee wat ik moet doen!
'Dus... Euhm, kom hier maar zitten,'zeg ik en wijs naar de sofa die in mijn kamer staat. 'Wil je misschien iets drinken?'
'Wat heb je allemaal?' zegt hij, terwijl hij me met die mooie groene fonkelende ogen aankijkt.
'Ik weet het eigenlijk niet...' beken ik met een lach.
Ryan lacht, zijn sexy scheve lach.
'Nou dan doe maar wat je hebt!' zegt hij met zijn lief lachje.
'Oke, ik ben zo terug,' zeg ik en spurt mijn kamer uit, de keuken in.
Ik kijk in de koelkast, neem de fles cola die daar staat, neem twee glazen, plaats alles op een dienblad en sprint weer naar mijn kamer.
'Had ik je wakker gemaakt?' vraagt hij wanneer ik hem zijn cola inschenk.
'Nee, hoor!' zeg ik.
'Weet je het zeker? Je klonk nogal moe!'
'O dat komt gewoon door de hoofdpijn!'
'Heb je hoofdpijn?' vraagt hij, met een bezorgde ondertoon in zijn stem.
'Barstende! Maar hoe wist je eigenlijk waar ik woon?'
'Wist ik niet. Ik ging gewoon naar de restaurant hierbeneden, vroeg of je vandaag werkte. Toen die ene vrouw vroeg voor wat ik je nodig had, zei ik iets met school.'
Hij kijkt me even met een klein schuldige blik aan en vertelt dan verder: 'Toen zei ze dat je boven was, en ik vroeg of ik naar je toekon en ze riep toen Mario, die me naar je toebracht.'
'O,' zei ik. 'En voor wat heb je me dan werkelijk nodig?'
Ik kijk hem scheef glimlachend aan.
Hij grijnst terug; 'Je ging me toch de salsa leren?'
O shit! Dat was dus wat ik vergeten was!
'O ik dacht dat je een grap maakte!' smoeste ik.
'Nee hoor! Ik ben bloedserieus!'
Hij neemt slokje van zijn cola en staat dan van zijn plaats om naast mij te komen zitten.
'Maar eerst wil ik wat kletsen met je,' zegt hij dan en kijkt me zijdelings aan.
'O? Over wat dan?'
'Over vanalles, over jou.'
'Het is niet dat ìk zo'n interessant gespreksonderwerp ben,' zeg ik verlegen en sta dan op. 'Ik ga me eerst even omkleden, oké? Doe maar alsof je thuis bent. Daar is de afstandsbediening.'
Ik neem even snel mijn kleren, ga naar de badkamer en douche me in topsnelheid.
Wanneer ik de badkamer uitkom, ligt Ryan in mijn sofa tv te kijken, maar gaat recht zitten wanneer hij me ziet.
'Hoe was je verjaardag nog gisteren?' vraag ik hem wanneer ik langs hem ga zitten.
'Ik viel onmiddellijk in slaap toen ik thuis aankwam,'zegt hij en dan zegt hij: 'Maar euhm, mag ik je iets vragen?'
'Euhm, jah,' zeg ik, bang voor wat hij gaat vragen.
'Waarom woon je hier eigenlijk? Wonen je ouders hier ook?'
En ik vreesde er al voor.
'Ehm, nou ja... Ik...' Ik blijf een poosje stil omdat ik niet weet hoe ik moet antwoorden. Dan zeg ik uiteindelijk rechtuit: 'Mijn ouders zijn een jaar geleden vermoord geweest.'
Ryan kijkt me verschrokken aan. Ik merk dat hij niet weet wat hij moet zeggen. Daarom vertel ik hem verder alles: over hoe mijn moeder 's morgens naar de juwelierszaak ging, en hoe mijn vader haar even later ontbijt wou brengen, maar ze allebei werden overvallen door een overvaller en doodgeschoten.

Wanneer ik hem vertel dat ik alles kon meevolgen via de bewakingscamera's die we in onze huis hadden geplaatst, neemt hij mijn hand vast. Tijdens het verhaal keek ik heel de tijd naar mijn friemelemde handen in plaats van naar Ryan zelf, die meer geschrokken is van het verhaal dan ikzelf op het moment. Op het einde van mijn verhaal kijk ik hem even verdrietig aan en vertel hem dat het de eerste keer is dat ik het aan iemand anders vertel dan Mario. Zelfs Jade en Jo weten van niet alles, omdat het zo moeilijk is om erover te praten. Maar bij Ryan ging het er allemaal gemakkelijk uit en hij troostte me dan ook toen er een traan over mijn wang gleed.
Net zoals toen in het park, veegde hij de traan af met zijn duim. Maar dit keer hield hij zijn hand op mijn wang. Zijn gezicht was zò dichtbij, dat ik zijn warme adem zachtjes op mijn gezicht voelde uitademen. Hij plaatste lang een kus op mijn voorhoofd en hield dan zijn voorhoofd tegen de mijne. Zijn lippen waren nu zo dichtbij, maar ik sloot mijn ogen om te genieten van dit heerlijke moment. Ik voelde hoe zijn hand van mijn wang gleed naar mijn nek. Ik slaak een zucht van opwinding. En dan voel ik hoe zijn neus de mijne raakt, en mijn hart begint sneller te kloppen. Ik wéét nu gewoon dat zijn lippen naderen.
'Cielle!! Kom eten liefje!'
Ik schrik op, want het prachtige moment wordt plots verstoord door Rita.
Ryan kijkt betrapt en ook een beetje verveeld dat hij betrapt werd, naar beneden.
Waarom nu?
Ik loop naar de deur en zeg tegen Rita die ervoor staat: 'Ik kom zo, Rita!'
'Snel, schatje! Het eten wordt koud en je hebt nog niet ontbeten.'
'Wat eten we?'
'Toast!'
'Mmmmm, heerlijk! Ik kom zo, oké?'
Ik sluit de deur weer en kijk onwennig naar Ryan die nog steeds op de bank zit.
'Eet je mee?' vraag ik hem.
'Je hebt me nog steeds niet de salsa geleerd!' zegt hij en staat dan op. 'En ik sterf!'

Rita is heel blij dat Ryan mee-eet. Ze is altijd zo blij als er gasten zijn, dat ze ze haast vetmest; één van de redenen waarom ze altijd een overvloed aan eten maakt.
Ze legt 4 toasts op zijn bord en 4 op de mijne en zegt tegen hem dat als hij klaar is nog maar zoveel pakt als hij wil. Ryan bedankt haar en dan gaat Rita weg om Mario wakker te maken.
Ik werp Ryan een paar blikken die hij telkens beantwoord. Dan komt Mario binnen, nog half slaperig met ontbloot bovenlijf, en met Rita mompelend achter hem aan.
Mario mompelt iets wat op "goeimorgen" lijkt en gaat dan zitten.
'Zo wat hebben jullie allemaal gedaan vandaag?' vraagt Mario terwijl hij zijn toast openmaakt zodat de gesmolten kaas in slierten de hele tafel besmeurt.
'Niks bijzonders,' zeg ik snel, veel te snel voor Mario want hij kijkt me direct aan. Ik kijk even naar Ryan die zijn lippen stijf op elkaar houdt.
'O, interessant.'
'Jongen, wat ben je bezig!' roept Rita hem naar het hoofd in het Italiaans. Ze wijst naar de troep die hij op tafel heeft gemaakt en geeft hem een mepje tegen zijn achterhoofd.
'Hij is een sukkel,' zeg ik tegen Rita in het Italiaans, die ik heb geleerd van Mario zelf.
'Je bent zelf een sukkel, Cielle!' zegt Mario dan tegen mij.
'Zo praat je niet tegen een meisje!' roept Rita en alweer verdient hij een mep tegen zijn hoofd.
Ik lach.
'Ja, lach jij maar! Ik krijg je nog wel te pakken!' grijnst Mario en hij pakt zijn bord en gaat de deur uit. 'De mazzel!'
'Die jongen, toch! Hij heeft geen manieren!' zegt Rita klagend tegen Ryan.
'Je zou hem moeten opsluiten, Rita!' zeg ik tegen haar.
'Ik hoor je nog wel!!!!' hoor ik Mario dan roepen vanuit de gang.
We lachen.

Even later staan ik en Ryan in een zaaltje dat altijd leeg staat in het hotel, voor het geval dat. Ik heb een cdspeler meegenomen, voor de muziek, die nu zacht op de achtergrond afspeelt.
'Hoe moet ik staan?' vraagt hij terwijl hij vlak voor me komt staan.
'Waarom wil je eigenlijk per sé de salsa leren?' vraag ik hem terwijl ik hem warm aankijk.
'Omdat ik het wil kunnen,' zegt hij simpelweg.
'Maar waarom wil je het kunnen?' vraag ik hem dan en plaats mijn handen op mijn heupen.
'Omdat ik hem met jou wil dansen,' zegt hij dan en kijkt me lachend aan. Zijn antwoord verraste me, en ik weet niet hoe ik daarop moet reageren. Maar dan opeens plaats hij zijn armen onder mijn oksels, grijpt me stevig vast en draait me dan in het rond.
'Gaan we nog beginnen, of hoe zit dat?' vraagt hij boven mijn gegil uit.
Ik roep uit dat hij me neer moet zetten en sla hem op zijn rug.
'Leg me neer, Ryan! Leg me neer!'
En uiteindelijk, nadat ik het niet meer kon uithouden van het lachen, zet hij me recht voor zich neer. Ik had mijn ogen heel die tijd gesloten, omdat het te draaierig werd. Mijn gezicht houd ik verborgen in zijn nek.
Hij lacht wanneer hij ziet dat ik draaierig ben en mijn evenwicht niet kan houden; daarvoor houd ik mijn armen nog steeds stevig om hem heen.
'Gaat het?' vraagt hij lachend.
'Waar ben ik?' grap ik, en hij lacht.
Ik blijf hem stevig vasthouden en houd mijn hoofd op zijn schouders, en dan wordt hij stiller. Ik voel hoe zijn hand over mijn rug heen strijkt en me warme rillingen bezorgd.
'O, ik haat je!' mompel ik, wanneer ik uiteindelijk mijn ogen durf te openen.
'Nee, dat doe je niet,' zegt hij terwijl zijn wang strijkt langs de mijne.
'Jawel,' zeg ik zacht, maar lach erbij.
Dan kijk ik hem in zijn ogen en alweer is zijn gezicht zò dichtbij.
Hij schudt zijn hoofd. 'Nee, je haat me niet.'
Aangezien ik hem nog steeds stevig vastheb, maak ik me wat losser van hem.
'Je moet zo staan,' zeg ik dan uiteindelijk, terwijl ik hem de correcte houding laat zien.
Dan ga ik tegen hem aan staan en neem zijn hand en plaats hem op mijn onderrug, net boven mijn kont. Ik neem dan zijn andere hand vast en begin op de ritme van de muziek met mijn heupen te bewegen.
'Beweeg je heupen op het ritme van de muziek,' zeg ik.
'Zo?' vraagt hij en ik voel zijn lichaam dichter tegen me aanspannen en heen en weer beweegt.
'En nu sneller,' zeg ik en ik krijg de kriebels in mijn buik van zijn lichaam tegen het mijne.
Ik voel zijn lichaam sneller bewegen.
'Je bent een snelle leerling!' zeg ik en kijk hem grijnzend aan.
'Alleen omdat ik het van de beste leer.'
Dan voel ik plots hoe hij zijn hand die op mijn onderrug lag, een beetje naar beneden zakte.
Ik neem zijn hand terug en leg hem terug op mijn onderrug waar hij eerst lag. De rest van de middag wordt een groot spel; we spelen, lachen en plagen, stoeien. En ik huiver bij iedere aanraking van hem.
Totdat Rita ons weer roept voor het eten.
Na het eten gaat hij onmiddellijk naar huis, en bedankt me voor de heerlijke middag die hij had gehad.
Hij geeft me een stevige omhelzing en kust me dan weer op mijn wang net zoals hij op zijn feestje had gedaan.
'Ik zie je morgen!' zegt hij.
'Tot morgen!'

En dan met nog grotere tegenzin dan ervoor begin ik aan mijn huiswerk.
Wanneer ik 's avonds in mijn bed lig, kan ik niet wachten tot ik hem morgen weer zie. Met een glimlach van geluk val ik in slaap.

'En hoe was het feestje?' wilt Jade onmiddellijk alles weten wanneer ik op school aankom en ze me opwacht.
'Geweldig! Het was best groot!' zeg ik.
'Vertel alles!' zegt ze en neemt me arm aan arm hakend mee naar een bankje. Ik vertel haar veel, maar niet alles. En ik vertel haar ook niet dat Ryan in mijn kamer geweest is, dan
zou ze hélemaal doorflippen.
'Wat jammer dat ik niet meekon! Maar ik moest babysitten op mijn broertjes. Ik was zo kwaad op mijn ouders!'
'Tja, dat heb je soms!' zeg ik.

Tijdens de middagpauze zit ik met Jo en Jade aan een eettafel in de cafetaria van de school. Jo vertelt over zijn skatetraining waar hij een of andere wannabe-skater heeft verslaan. Het is best grappig, hoe hij het zo vertelt. Jade die naast me zit, vliegt om de vijf seconden in de lach - wat zou je ook als je een crush hebt op jongen die het verhaal vertelt. Jo is alleen zo blind om het niet te zien - dat Jade een oogje op hem heeft - maar hij geniet er wel van dat ze zijn verhaal grappig vind.
'Zeg,' zegt hij dan na zij verhaal. 'Komen jullie vanavond naar mijn thuis film kijken?'
'Ja, leuk,' zeggen ik en Jade dan.
'Welke film?'
'Nog geen idee. Dan gaan we eerst even naar de videotheek om een film te huren.'
'Cool!' zegt Jade helemaal opgetogen. 'Om hoe laat?'
'Zeven?'
Jade en ik stemmen in en gaan dan nadat de bel heeft gerinkeld, naar de klas.

Op het einde van de schooldag wanneer de laatste schoolbel gaat, ben ik wat teleurgesteld dat ik Ryan niet tegengekomen ben.
Wanneer ik juist op mijn fiets wil springen, hoor ik mijn naam roepen. Mijn hart maakt een sprongetje van blijdschap en ik draai me om.
'Hey Ryan!' glimlach ik.
Hij komt op me af terwijl hij zegt: 'Ik heb je vandaag niet gezien! Ik dacht aan je.'
Hij geeft me een knuffel.
'O ja?' vraag ik verrast en blij tegelijkertijd.
'De hele dag!' zegt hij dan met een grijns.
Ik lach verlegen en dan vraagt hij me: 'Hoe was je dag?'
'Hetzelfde als iedere, je weet wel, hoe een schooldag altijd is. En bij jou?'
'Hetzelfde, en wat zijn je plannen voor vandaag?'
'O gewoon wat huiswerk. Daarna met een vriendin een film gaan kijken bij een vriend zijn thuis.'
'Leuk!' zegt hij en dan: 'Maar eeuhm, heb je zin om morgen iets te doen? Wij tweetjes? Bowlen ofzo?'
'Jah, leuk!'
'En daarna bij mijn thuis eten? Euhm, mijn moeder wil je graag ontmoeten.'
'Je moeder?' vraag ik opeens nerveus.
'Ja, maar maak je daar maar geen zorgen om. Ze is cool, hoop ik toch.'
'Maar waarom wil je moeder me ontmoeten? Heb je iets over mij gezegd?'
Ryan lacht verlegen en zegt dan: 'Ik heb gewoon gezegd dat ik gisteren bij je ben geweest en zo. En toen vroeg ze vanalles over je, en toen zei ze zomaar: "Ik wil haar wel eens ontmoeten. Neem haar eens mee voor het eten." Ik wou haar niet echt tegenspreken.'
'O,' zeg ik maar mijn hart gaat als een razende tekeer. Ik moe naar zijn huis gaan en zijn ouders ontmoeten?! O God, dat kan ik niet!
'Dus het is oké?' vraagt Ryan.
'Jah, tuurlijk. Om hoe laat?'
'Na vijven?'
Ik stem in, geef hem mijn mobieltjesnummer, hij de zijne, en nemen dan afscheid.

Nadat ik mijn huiswerk heb gemaakt neem ik de bus naar Jo's huis waar Jade al op de zetel zit met de laptop op haar schoot.
'Hey Cielle,'zegt ze wanneer Jo me heeft binnengelaten. 'Ik en Jo hebben al een film gehaald als je het niet erg vind?'
'O geweldig!' zeg ik en ben eerlijk gezegd blij dat we niet weer helemaal naar de videotheek moeten om nog een film uit te kiezen. 'Wat zijn jullie jongens bezig?'
'O we waren gewoon wat facebook-updates aan het checken en aan het kletsen, niks bijzonders! Kom erbij!'
Onmiddellijk begint Jade weer te kletsten over alle roddels die ze op Facebook gelezen heeft. En ze vertelt ook hoe Chelsea een nieuwe foto op Facebook gezet heeft waar ze met haar nieuwe navelpiercing showt en eronder heeft geschreven: 'For you my baby!'
Jade zegt dat ze durft te wedden dat ze het voor Ryan heeft gedaan. Ik wed er ook op.
Jo zet de popcorn en de chips en ik vraag of ik iets moet halen. Hij zegt: 'Haal de cola maar.'
En wanneer ik de cola haal, kom ik terug en zie ik Jo en Jade heel dicht bij elkaar staan. Wanneer ze mij zien, nemen ze een enorme stap van elkaar af.
Eindelijk, het gaat gebeuren tussen hen...
Voor de komediefilm ga ik op grond zitten met als excuus dat ik niet graag op de zetel zit als er een film afspeelt, zodat Jade en Jo de hele zetel voor zichzelf hebben. Op het einde van de film merk ik de ze dichter bij elkaar zijn gaan zitten. Dan zeg ik tegen hun dat ik maar naar huis ga, omdat ik nog veel te doen heb; maar eigenlijk wil ik hun alleen laten...
Onderweg naar huis krijg ik opeens een telefoontje.
'Juffrouw Cielle Thibaut?' klinkt het aan de andere kant van de lijn.
'Ja. Dat ben ik.'
'Goeienavond, met Katy Rowland van Het Federaal Agentschap. We hebben groot nieuws. Maar ik zou het je liever in persoon willen vertellen. Het betreft je ouders.'
Mijn adem stokt. Mijn ouders?
'O, wanneer zou u dan willen afspreken?'
'Liefs zo snel mogelijk?'
Ik dacht er nog aan dat ik morgen voor dat etentje bij Ryan moet zijn.
'Donderdag?'
'Oké...' zegt de vrouwenstem, maar ik hoor dat ze twijfelt of het niet vroeger kan. Ik kan dan wel eens voor een keer mijn snowboardtraining missen...
'Overmorgen dan?'
'Ja dat is beter! Kun je om vier uur bij het kantoor van het Federaal Agentschap zijn? Ik wacht je bij de receptie op.'
'Oké, ik zal er zijn!' zeg ik, maar twijfel omdat ik geen enkel idee heb waar dat ligt.
'Oké, tot woensdag dan!' zegt ze en haakt dan af.

Met een trillend lichaam stap ik de bus in die net voor me stopt. En de hele busrit kan ik me alleen maar afvragen wat er zo belangrijk is dat ze het niet door de telefoon durft te vertellen...

'Wat is er?' vraagt Jo me de volgende dag op school. 'Je bent de hele tijd zo afwezig.'
'Nee, hoor. Ik ben niet afwezig. Ik ben gewoon wat moe.'
'O, als het dat maar is. Zeg, heb je zin om na school wat rond te hangen, Jade komt ook.'
'O ja? Komt Jade ook?' vraag ik hem glimlachend.
'Ja, wat is er zo grappig aan?'
'Niks hoor! En trouwens ik kan niet...'
'Hoezo je kan niet? Ga je je weer instorten in je huiswerk?'
'Nee, toevallig niet. Ik ga bowlen met Ryan.'
'Euhm, zeg dat nog eens, want volgens mij heb ik je verkeerd verstaan.'
'Nee, hoor! Je hebt het perfevt ontvangen!'
'Welke Ryan?'
'Ryan Collins.'
'Je meent het niet!'
'Jawel.'
'Heb je het Jade al verteld?'
'Nee,' zeg ik.
'En euhm, waarom ga je met Ryan bowlen?'
Ik hef mijn schouders op. 'Waarom wil je na school rondhangen?'
'Dat is niet hetzelfde!'
'Echt wel!'
En zo kibbelen we de hele tijd door totdat de bel gaat.
En dan moet ik weer denken aan het telefoontje van gisteravond...

Ongeveer om kwart na vijf klopt Ryan op mijn kamerdeur.
'Hey!' roep ik blij.
'Hey, ben je klaar?' zegt hij.
'Jah, laten we gaan!'
Ik neem mijn tas en sluit de deur achter.
'Zeg, euhhm...' begint Ryan dan. 'Vindt je het erg als we eerst naar huis gaan om te eten? Mijn moeder heeft het eten al min of meer klaargemaakt.'
'O, oké! Da's geen probleem.'
'Oké, cool.'
Dit maakt me nog zenuwachtiger...

'Ik ben eigenlijk best wel zenuwachtig,' fluister ik tegen Ryan wanneer we naar de voordeur van zijn gigantische villa liepen. 'Ben ik wel goed gekleed voor het etentje?'
Nu dat ik deze villa voor mijn neus zie staan, lijken mij dit niet de mensen van skinny jeans en fleurige witte topjes.
'Je ziet er geweldig uit!' probeert Ryan me te troosten. 'Zoals altijd. En geloof me er is niks om zenuwachtig over te zijn!'
Hij opent de deur en we lopen binnen in een gigantische hal met een superduuruitziende tapijt en vazen. Het lijkt wel een museum! Alles is hier zo glanzend. Zelfs de trap.
En ik kan mijn bewondering niet achterwege laten. 'Waauw, dit is pas een inkomhal zeg!'
Dan komt zijn moeder aanlopen.
'O schatje, jij bent het! Ik dacht al dat ik de voordeur hoorde!'
'Dag, mam. Dit is Cielle!'
De moeder, die gekleed is in een witte chique jurk en haar haar opgestoken heeft, heeft een vriendelijk gezicht. Ze komt naar me toe en omhelst me.
'Dag Cielle, ik ben Ryans moeder. Je mag me Sophie noemen als je wilt! Ryan heeft me al zoveel vertelt over jou. En eerlijk gezegd heeft hij al lang geen meisje mee naar huis genomen.'
'Mam,' onderbreekt Ryan haar beschaamd voor haar gedrag.
Maar ik vind het best wel schattig en lach dan ook naar Sophie.
'Ik ben heel blij dat u me heeft uitgenodigd voor het eten, mevrouw. En u heeft hier echt een prachtig huis!'
'O, ik zei toch, noem me Sophie. Als je me mevrouw noemt, voel ik me zo oud!' zegt ze tegen me en tegen Ryan: 'Ryan, laat dat meisje zien waar ze kan gaan zitten en kom me even helpen, wil je?'
'Ik zou ook best willen helpen,' bied ik aan.
'Och, schat! Doe niet zo gek! Je bent te gast, ga lekker zitten.'
'O, maar ik doe het graag!'
'Nee, echt liefje!'
'Mam,' onderbreekt Ryan. 'Laat haar dan helpen als ze wil.'
Sophie lijkt verbaasd; waarschijnlijk heeft ze dit nog nooit meegemaakt. Ik heb er al meteen spijt van.
'Nou, goed dan,'zegt ze uiteindelijk. 'Je mag dan samen met Ryan de tafel dekken. Hij dekt 'ie altijd verkeerd, misschien kun jij hem dan op zijn vingers tikken?'
Ik volg Ryan dan naar de gigantische eetkamer, waar de stoelen, tafels en kasten allemaal van eikenhout is gemaakt.
'Waauw, echt een prachtig huis!' zeg ik tegen Ryan, terwijl hij een van de eikenhouten kasten opentrekt en er drie borden uitpakt. Ik vraag me af of de vader niet mee-eet.
'Tja, na de scheiding van mijn ouders heeft de rechter beslist dat als mijn broertje en ik bij mijn moeder bleven, wij ook in dit huis zouden blijven wonen. Maar mijn moeder wilt het verkopen. Ze vindt het een veel te groot huis voor ons drietje, nu dat mijn vader en mijn oudere zus het huis uit zijn. Eigenlijk vertelde ik haar al van voor de scheiding dat het huis veel te groot was. Ze geloofde het pas toen ze de rekeningen zelf moest gaan betalen.'
'Je ouders zijn gescheiden?' vraag ik hem.
Hij knikt, terwijl hij de borden op tafel legt: 'Nu ongeveer twee jaar. Mijn vader woont een eindje vererop in een kleiner huis.'
'Samen met je zus?'
'Nee, mijn zus woont samen met haar vriendje.'
'En hoe oud is je kleinere broertje?'
'Elf, maar hij gedraagt zich als een kind van drie,' grapt hij.
Ik lach naar hem.
Op dat moment komt zijn moeder binnen met een schotel die ze in het midden van de tafel legt.
'We eten vandaag visschotel! Je lust toch wel vis he, Cielle?'
'Ja, hoor. Lekker!'
'Prima!'
En wanneer ze de eetkamer weer uit is, zeg ik tegen Ryan: 'Je moeder is erg aardig!'
'Zie je wel!' zegt hij dan. 'Nergens om zenuwachtig over te zijn!'

Even later wanneer we aan tafel zitten, zegt Sophie hoe blij ze is me eindelijk te ontmoeten, en ik vraag me af wat Ryan allemaal over me gezegd heeft.
Ik vertel haar hoe heerlijk de visschotel is en dat ik nog nooit zo'n heerlijke vis gegeten heb en Sophie glundert dan helemaal van het compliment.
Na het eten help ik met afruimen, met alweer een grote tegenzin van Sophie, en neem dan afscheid van haar.
Daarna vertrekken Ryan en ik uiteindelijk naar de bowlingzaal.

In de bowlingzaal is het best druk, maar is er gelukkig nog een baan vrij voor ons. We wisselen onze schoenen in bowlingschoenen en ik ga ondertussen al klaar staan en neem al een bowlingbal, terwijl Ryan onze schoenen naar de rek brengt.
'Ik moet je waarschuwen; ik ben barslecht met deze ballen,' zeg ik wanneer Ryan ook een bal neemt.
'Daar geloof ik niks van! Gooi eens?'
Ik gooi mijn bowlingbal de baan op en onmiddellijk komt hij terecht in het gootje erlangs.
'Mmm, omdat jij me de salsa leerde, zal ik je leren bowlen.'
'Dus je gelooft nu ineens dat ik er slecht in ben?'
Hij neemt zijn bowlingbal en komt met een scheve glimlach naar me toe.
'Hier, hou deze bal vast.'
Ik neem de bal uit zijn handen en plots voel ik hoe hij achter me komt staan en zijn handen op mijn heupen legt.
'Zo,' zegt hij terwijl hij met een hand mijn hand van de bowlingbal vastneemt en ermee naar achter zwaaide.
'Buig ietsjes voorover,' zegt hij en ik voel zijn warme adem in mijn nek.
Ik leun wat naar voor en dan voel ik hoe hij klaarstaat om te gooien.
Ik knijp mijn ogen samen en kijk naar de kegels in het verlengde van mijn arm.
'Volgens mij richt je ernaast,'zeg ik.
Zonder te kijken weet ik dat hij glimlacht. 'Zullen we wedden?' vraagt hij.
'Vijf euro.'
Hij zwijgt even en dan zegt hij plots: 'Een kus.'
Ik slik.
'Wat?' vraag ik zacht.
'Als je verliest, wil ik een kus.'
Mijn temperatuur stijgt een paar graden. 'En wanneer ik win?'
'Dan krijg je die vijf euro.'
Ik voel hoe de bowlingbal een beetje uit mijn handen zakt van het zweet.
Een zenuwachtig lachje stoot uit mijn mond.
'Je lijkt niet zo zeker over je weddenschap?' zegt hij dan.
'O jawel hoor. Hou die vijf euro al maar klaar,' zeg ik en dan zwaai ik mijn arm naar voor.
Zenuwachtig kijk ik naar de bal, die verrassend genoeg voor een keer niet in de goot beland. Kom op zeg, dat doet die bal voor expres!
Ik voel Ryan achter me grijnzen wanneer de bal de kegels omgooit.
Ik zucht.
'Oké, misschien ben ik wel wat onder de indruk,' zeg ik en draai me om naar Ryan die nog steeds vlak achter me staat. 'Maar dat waren niet alle kegels,' zeg ik plagend.
'O nee hoor! Je gaat niet van je schuld proberen af te komen!'
'Wat ga je doen? Me dwingen?' zeg ik en ik ren naar de ballenband.
'Als het moet!'
'Probeer dat maar eens!' zeg ik en draai me om om een bal uit te kiezen.
Wanneer ik me omdraai met een bal in mijn handen staat Ryan plots voor mijn neus. Ik schrik me een hoedje en natuurlijk moet ik dan weer de tien kilo zware bowlingbal op zijn voet laten vallen.
'AAH! Fuck!' schreeuwt Ryan het uit.
'O shit. O God, Ryan, het spijt me zo!' Ik ben ineens zo in de war.
Ik neem Ryan bij zijn arm en leidt hem naar de bank.
'Doet het veel pijn?' vraag ik hem, wat eigenlijk zo'n domme vraag is want zijn gezicht verrekt van de pijn.
'Wacht even, ik haal wat ijs!'
Aan de balie vraag ik om ijs en verband en ren dan als een speer terug naar Ryan.
Ik trek dan Ryans schoen en sok uit en leg het ijs op zijn voet.
'Voelt dat wat beter?' vraag ik hem en hij knikt.
'Je bent inderdaad barslecht met die ballen,' grapt hij dan.
Ik lach verlegen en houd het ijs op zijn voet terwijl ik op de grond ga zitten.
'Het spijt me,' zeg ik nog eens. 'Ik ben soms echt een kluns en...'
'Je bent geen kluns,' onderbreekt hij me. 'Je bent gewoon wat onhandig met bowlingballen.'
Ik lach. 'Jah, daarom kan ik maar beter uit hun buurt blijven.'
'Maar ik moet toegeven, dit is het leukste date die ik ooit heb gehad.'
Ik schrik op. 'Date? Dit is geen date?'
'We kunnen er een date van maken,' zegt Ryan geamuseerd door mijn geschrokkenheid.
'Wat dacht je van morgen, om vijf uur? Gaan we uit eten. Ik kom je ophalen, en dan hebben we een date!'
'Ik kan niet,' zegt ik, en doe het verband samen met het ijs, rond Ryans voet.
'Je kan niet? Of je wilt geen date met me?'
'Nee, ik kan echt niet. Ik moet naar het Federaal Agentschap.'
'Het Federaal Agentschap? Waarom?'
'Ik weet het niet. Iets met mijn ouders. Een vrouw belde me gisteren en zei dat het nogal belangrijk was.'
'En je hebt geen idee over wat het zou kunnen gaan?'
Ik hef mijn schouders op. 'Misschien hebben ze al wat meer informatie over hun moordenaar. Geen idee.'
'Ze hebben de moordenaar dus nog niet gevangen?'
Ik schud mijn hoofd. 'Hopelijk vangen ze hem snel!' zeg ik.

Omdat Ryans voet zeer doet, staat hij me toe te rijden in zijn cabrio en hem naar huis te brengen.
'Blijf bij me slapen,' zegt hij plots wanneer we voor zijn huis geparkeerd staan.
'Wat?' vraag ik stomverbaasd.
'We hebben een logeerkamer. En hoe ga je anders naar huis?'
'Doe niet zo gek! Ik neem de bus wel! Ik ga toch niet bij je blijven slapen?'
'Waarom niet?'
'Daarom niet! En trouwens, morgen moeten we naar school!'
'Dus als het morgen geen schooldag was, zou je bij me blijven slapen?'
'Nee!' zeg ik, verstomd dat hij me juist zo'n vraag heeft gesteld. 'Tuurlijk niet!'
'Je blijft toch ook slapen bij andere jongens-vrienden, of niet?'
'Ja, maar die ken ik al langer dan jij!'
'Dus je vertrouwt me niet?'
Ik rol met mijn ogen en stap de auto uit. Ik loop naar zijn kant om hem te helpen uitstappen met zijn zere voet.
'Je kunt echt van die vervelende vragen stellen!' smijt ik hem het hoofd toe wanneer hij zijn arm om mijn schouder zet om te steunen.
'Dat zijn toch doodnormale vragen?'
'Doodnormaal? Wat is bij jouw dan abnormaal?'
'Kom op zeg!'
'Nou?'
'Laat het maar zijn!'
'Ik dacht het al!'
Al kibbelend bereiken we de voordeur.
'Nou, dan ga ik maar,' zeg ik en geef hem zijn autosleutels.
'Nu al? Kom even binnen?'
'Nee, ik moet echt gaan. Het is al bijna acht uur en ik moet nog van alles doen,' lieg ik. 'Het spijt me nog van je voet!'
Ryan grijnst. 'Het geeft niet. Het is een mooie aandenken aan de geweldige namiddag.'
Ik glimlach. 'Nou, ik had je liever een minder pijnlijke aandenken gegeven.'
'Die had je me kunnen geven...' zegt hij met een wenkbrauw optrekkend.
Ik hou mijn hoofd schuin en kijk hem vragend aan.
'Die kus, waar we om hadden gewed?'
'O ja, dìe aandenken,' zeg ik en ik bloos.
'Je bent zo schattig wanneer je bloost,' zegt hij dan.
Ik geef hem een stomp tegen zijn arm.
'Au,' zegt hij voor expres. 'Denk je niet dat je me vandaag al genoeg hebt mishandelt.' En hij wijst naar zijn voet.
Ik lach dan en zeg tegen hem: 'Je bent zo gek!'
'Gek op jou!' zegt hij, en ik zie aan zijn gezicht dat hij dat niet had willen zeggen. Want onmiddellijk daarna lacht hij beschaamd.
Ik lach naar hem en zeg: 'Ik ga nu maar.'
En omdat hij nog steeds verlegen is om wat hij zei, knikt hij alleen maar.
Ik geef hem een kusje op zijn wang en loop dan de voorpad af op zoek naar een bushalte, wetend dat Ryan me nog nakijkt...

De volgende dag na school hang ik met Jo en Jade wat rond bij het winkelcentrum en Jade is razend op me dat ik haar niet verteld heb over het bowlen met Ryan. Jo wil weten hoe het is gegaan en ik antwoord hem: 'Het was leuk... totdat ik een bowlingbal op zijn voet liet vallen...'
Jo doet wat ik verwachtte dat hij zou doen; hij lacht, en Jade wil natuurlijk het fijne weten van alles.
Daarna ga ik naar huis waar Mario samen met Channel in de keuken zit te eten.
'Hey Channel,' zeg ik en groet haar met drie kussen.
'Hey lieverd, hoe gaat het?'
'Prima! Met jou?'
'Waarom groet je mij altijd met: je ziet eruit alsof je door een zombie bent opgegeten, of: ben je door een vrachtwagen omvergereden ofzo?' bemoeit Mario zich ermee.
Channel lacht.
'Omdat je er ook altijd zo uitziet?' zeg ik en neem een bord uit de kast en zet er wat lasagne op die Rita gemaakt heeft. 'Zeg, kun je me zodadelijk een lift geven naar het Federaal Agentschap? Ik weet niet waar dat ligt.'
'Nee, Channel en ik gaan uit.'
'Maar we kunnen haar toch op onze weg afzetten?' komt Channel voor me op.
'Niet als het aan de andere kant ligt van waar wij moeten zijn!' spreekt Mario haar tegen.
'Maak je geen zorgen! We brengen je wel, al moet ik hem dwingen!' zegt Channel dan tegen me.
Ik steek mijn tong kort uit naar Mario en bedank Channel.
'We vertrekken over 30 minuten,' mompelt Mario.
En dan ga ik me omkleden.

Vijfenveertig minuten later sta ik aan de receptie van het Federaal Agentschap - alhoewel ik een kwartier te vroeg ben. Ik ga in één van de zeteltjes zitten die daar staan en wacht af. Precies een kwartier later komt er een vrouw op me af. Ze is rond de dertig en draagt een bril, en een nette pak.
'Cielle Thibaut?'
Ik sta recht. 'Dat ben ik!'
Ze steekt haar hand naar me uit.
'Katy Rowland, aangenaam.'
'Hoi.'
'Kom je mee naar mijn kantoor?'
Ik volg haar naar haar kantoor, die op de tweede verdieping ligt en wordt verlicht door de gigantische vensters van het plafond tot de vloer.
'Ga lekker zitten,' zegt Katy Rowland en ze wijst me een stoel aan.
Zijzelf gaat tegenover me aan haar bureau zitten en vraagt me dan uiteindelijk: 'Heb je enig idee waarom ik je persoonlijk heb willen spreken en niet per telefoon?'
'Ik heb geen idee,'zeg ik dan.
'Nou, dan zal ik maar recht voor de raap zijn,' zegt ze en kijkt door haar brilglazen met haar gigantische ogen starend naar me. 'We hebben de moordenaar van je ouders gevangen.'
Mijn adem stokt en ik probeer te slikken. 'Jullie hebben hem gevangen? Dus hij zit nu vast?'
'Ja, en we zijn zeker dat hij het is. Alle bewijzen wijzen naar hem, maar hij gaat in hoger beroep en aangezien jij de dochter bent van de slachtoffers zul je tegen hem moeten getuigen. Als je wilt natuurlijk, niks is verplicht.'
Ik denk even na.'Wie is hij?'
'Zijn naam is Marxel Xavier. Hij werd al eerder berecht voor kleinere diefstallen, maar nooit eerder voor moord.'
'Waarom heeft hij het gedaan?' wil ik weten. 'Waarom heeft hij ze vermoord? Hij kon toch alle juwelen pakken en hun met rust laten?'
'Dat weet ik niet, meisje,' zegt Katy met medelevende stem. 'Zou je het hem graag willen vragen? In persoon? Dat kan ik voor je regelen als je wil?'
Ik schud mijn hoofd. Geen denken aan!
'Als ik tegen hem getuig, betekent dat dan dat ik in dezelfde kamer als hem moet zijn?'
'Nou... in de rechtzaal duidelijk wel, ja.'
Ik tril bij de gedachte alleen al dat ik de moordenaar van mijn vader en moeder in levende lijve zal zien.
'Maar je mag er natuurlijk ook over nadenken. En dan bel je me als je het weet,' zegt Katy, die duidelijk mijn aarzeling zag.
'Dat zou fijn zijn,' zeg ik haar dankbaar. Ze geeft me haar kaartje en wijst me dan de weg weer naar buiten.
En voor ik het weet, sta ik aan de buitenkant van het Federaal Agentschap, zonder lift en zonder enig idee waar ik heen moet. Wanhopig kijk ik om me heen of ik geen bushalte zie.
Na een half uur heen en weer lopen, geef ik het op. Ik ga op een bankje zitten voor het Federaal Agentschap en neem mijn smartphone uit.
Ik probeer eerste Jade te bellen, die niet opneemt. Daarna Jo, die ook niet opneemt. Oom en tante kan ik ook niet bellen want zij zijn aan het werk. Rita kan niet rijden, en dan blijft er nog een iemand over: Ryan. Maar dan bedenk ik me weer aan zijn voet.
Shit! Hoe moet ik nu thuis zien te komen.
Juist op dat moment gaat mijn smartphone; het is Ryan.
Ik laat het twee keer overgaan en neem dan op.
'Hey!' zeg ik blij, omdat ik me nu niet zo alleen voel.
'Hé, Cielle! Hoe gaat het?'
'Prima, alleen zit ik ergens in the middle of nowhere zonder lift of bushalte.'
'Waar ben je dan?'
'Het Federaal Agentschap. Mario heeft me afgezet, maar is nu uit met zijn vriendin. En ik heb iedereen proberen te bellen, maar niemand neemt op.'
'Je hebt niet iedereen proberen te bellen; en ik? Ik kom je zo halen, oké?'
'Nee, Ryan. Je voet...'
'O, maar dat is al stukken beter!'
zegt hij. 'Ik ben er zo!'
En voordat ik hem kan tegenspreken, haakt hij af.
Een kwartiertje later, zie ik hem komen aanrijden.
'Ik had ook gewoon een taxi kunnen bellen!' zeg ik hem grijnzend van dankbaarheid dat hij toch is gekomen.
'Een taxi kost geld! Ik ben gratis,' zegt hij.
Ik stap in. 'Hoe gaat het met je voet?'
'Al wat beter,' zegt hij. 'Alleen kan ik hen niet bewegen.'
'Ow, het spijt me!'
Ik heb die woorden nu al zo veel keren uitgesproken, dat het zijn betekenis verloren heeft.
Plots legt hij zijn hand op mijn bovenbeen en zegt: 'Verontschuldig je nog één keer en ik gooi een bowlingbal op jouw voet!'
Ik weet dat hij dat niet meent, en dat hij dat nooit zou durven doen, maar toch neem ik me nu voor het niet meer te zeggen.
'En? Wat was het nieuws?' vraagt hij.
Ik weet dat hij het Federaal Agentschap bedoelt.
'Ze hebben de moordenaar,' zeg ik terwijl ik naar zijn gezicht kijk om zijn reactie te zien.
'Wat geweldig! Je zult je vast opgelucht voelen.'
'Ja, dat zou ik ook helemaal zijn... Als hij niet in hoger beroep ging.'
'Wat? En ze hebben hem dat toegewezen?'
Ik knik. 'En ze vragen me of ik wil getuigen.'
'Wat heb je gezegd?'
'Dat ik erover zal nadenken.'
'Wat is je grootste gedacht nu? Zou je het willen doen?'
'Ik weet het niet. Een deel van mij wel, maar aan de andere kant; ik denk niet dat ik het zal aankunnen als ik hem zo voor mij zie staan in de rechtzaal. Ik bedoel, ik wil weten waarom hij het gedaan heeft en zo, maar ik durf hem gewoon niet in de ogen te kijken.'
Dan neemt Ryan plots mijn hand.
'Als je je er ongemakkelijk bij voelt, hoef je het niet te doen,' zegt hij zacht. 'Maar je moet er rekening mee houden, dat als jij tegen hem getuigt, hij meer kans heeft op een hogere straf.'
'Ik weet het,' zeg ik en kijk naar onze handen die daar zo verstrengeld op mijn schoot liggen. Ik ben zo blij dat ik Ryan nu heb...
Nadat Ryan me heeft afgezet, besef ik dat ik toch nog tijd heb om naar de snowboardtraining te gaan, die om zeven uur begint. Dat zal mijn gedachten een beetje afleiden...

'O Romeo, Romeo! Where are thou, Romeo?'
Ik lig op het grasveld toe te kijken hoe Jade en Jo Shakespeare oefenen voor het vak Engels. Ik probeer mijn lach in te houden, want dit is de derde keer dat ze opnieuw moeten beginnen door mijn geschater.
'Volgens mij krijg je MIN tien op die uitvoering!' zeg ik tegen Jade.
'Wat doe ik dan verkeerd?' vraagt ze nerveus friemelend aan haar blad waar ze van afleest. Ik zou ook nerveus zijn als ik Romeo and Juliette met mijn crush zou moeten opvoeren.
'Alles,' mompel ik.
'Niks, hoor. Ze probeert je maar te plagen,' troost Jo haar.
'What ever,' zeg ik en sta op. 'Ik ga even een drankje halen in de cafetaria.'
Ik neem mijn tas en loop naar de cafetaria waar ik voor de koeler sta om een drankje uit te kiezen.
Opeens voel ik een paar sterke handen mijn ogen bedekken.
Ik voel met mijn handen aan de sterke handen en volg ze dan naar het hoofd van de persoon. Ik voel halflange lokken, met zachte stekels.
'Michael Jackson?' jok ik.
'Bijna!' zegt de stem in mijn oor.
Ik trek de handen van mijn ogen en draai me om.
'Hey Ryan,' zeg ik.
'Dag schoonheid!' grijnst hij.
Ik voel hoe ik bloos wanneer hij me schoonheid noemt.
'Hoe gaat het?'
'Prima! En met jou?' vraag ik.
'Geweldig!' zegt hij en volgt zachtjes met: 'Nu ik jou weer zie...'
Ik kan het niet helpen dat mijn mond een glimlach vormt van hier tot in Tokio.
'Waar zit je?' vraagt hij dan.
'Buiten op het grasveld, met mijn gekke vrienden die Romeo en Juliette op aan het voeren zijn. Ik ben even gevlucht.'
Hij lijkt het grappig te vinden.
'Ik wil die vrienden van je wel eens ontmoeten.'
'Ik waarschuw je dan al op voorhand!'
'Ik verwacht het ergste,' zegt hij met een glimlach.
Nadat ik mijn drinken heb betaald lopen we samen naar de plek op het grasveld waar ik Jo en Jade heb achtergelaten.
'Jongens,' zeg ik tegen hun.
Ze kijken allebei wanneer ze merken dat er iemand bij me staat.
'Ontmoet Ryan!' stel ik hem aan hun voor, alhoewel dat nutteloos is; wie van deze school kent Ryan nu niet?
'Ryan,dit zijn Jo en Jade,' zeg ik tegen Ryan.
'Hey,' zegt Ryan tegen ze allebei en geeft hun een hand.
Jade is natuurlijk sprakeloos in het bijzijn van iedere andere jongen buiten Jo, maar Jo groet hem netjes terug.
Op dat moment komt Ian aangelopen.
'Hé, daar ben je, druiloor. Waar bleef je nou?' roept hij naar Ryan terwijl hij bij ons komt staan.
'Hey Cielle,' zegt dan tegen mij.
'Hoi.'
En dan glijdt zijn blik op Jade.
'Hallo daar,' zegt hij tegen haar terwijl zijn grijns breder wordt en hij haar een hand geeft. 'Ik ben Ian!'
'Jade,' zegt Jade verlegen.
Jij geeft Jo ook een hand maar zijn blik blijft gevestigd op Jade.
'Jade... Mooi! Heb je een vriendje?' vraagt hij schaamteloos.
Ik zie Jade heel even naar Jo kijken, en dan zie ik Jo fronsend een stap dichter bij Jade zetten en zijn arm om haar schouders leggen. Go Jo!
'O, ik snap de hint al!' zegt Ian dan, zet een stap naar achter. 'Het spijt me makker! Leuk meisje heb je daar!'
Jo zegt niks en daarom wendt Ian zich weer naar Ryan: 'Zeg, ga je mee naar het voetbalveld? We gaan met de jongens een potje spelen.'
'Nee, ga jij maar. Ik blijf even hier.'
'Moet jij weten,' zegt Ian schouderophalend en gaat dan weg.
'Dus jullie zijn een koppel he? Voor hoelang al?' vraagt Ryan aan Jo en Jade wanneer zijn vriend weg is.
Jo en Jade kijken elkaar aan, en lachen dan.
'Ze zijn niet echt samen,' fluister ik naar Ryan wanneer hij niet-begrijpend kijkt naar het lachend stelletje.
'O,' zegt hij maar ik zie dat hij het nog steeds niet begrijpt.
Ik heb niet echt zin om het uit te leggen, terwijl Jo en Jade erbij staan, dus ik laat het erbij.
Spelend gaan Jo en Jade verder met hun opvoering en ik en Ryan gaan een paar meter verderop op het gras zitten.
'Dus... Heb je er al een beetje over nagedacht?' vraagt hij me, terwijl ik mijn drankflesje open en een slok neem.
Ik weet onmiddellijk wat hij bedoelt.
'Ik denk dat ik het ga doen, getuigen tegen Marxel Xavier.'
Mario en ik hebben er gisteravond nog uren over gepraat en zijn uiteindelijk tot de conclusie gekomen om het toch maar te doen.
'Weet je het zeker?' vraagt hij met een bezorgde blik.
'Ja, honderd procent! Dat is toch het minste wat ik kan doen voor mijn ouders...'
'Je bent heel dapper,' zegt hij terijl hij mijn flesje neemt en in het rond draait.
'Ik ben helemaal niet dapper. Van binnen ben ik helemaal bevroren van de angst.'
'Ik weet zeker dat je het uitstekend gaat doen! Maak je geen zorgen.'
'Ik hoop het maar. Ik ga vandaag die vrouw van het agentschap bellen om haar te zeggen wat ik ga doen. Maar ik ben echt doodsbang.'
'Cielle,' zegt hij op zo een lieve manier dat ik bijna smelt. 'Wees niet bang, en trouwens ik zal met je meegaan.'
'Nee joh! Dat doe ik je echt niet aan.'
Dan plots neemt hij mijn hand vast. Hij doet het altijd zo onverwacht, dat ik haast geen tijd heb om te schrikken en zodat mijn adem alleen maar stokt.
'Je weet dat ik toch met je meega, dus bespaar je de moeite om me proberen tegen te houden,' zegt hij dan vriendelijk.
Ik glimlach naar hem en zeg: 'Oké, dan.'
De rest van de middagpauze blijven we nog praten en kibbelen over vanalles, waar ik de volgende lesuren heel de tijd aan moet denken. Ik denk de hele tijd aan de manier waarop Ryan naar me kijkt wanneer hij me iets vertelt, of hoe hij mijn naam telkens zegt, of zijn ontspannen houding wanneer ik bij hem ben, of het donkere haar die onder zijn pet vandaan springt wanneer hij er één draagt, zijn glimlach om zijn mond, zijn humor, en zijn lange, slanke en gespierde lichaam, of hoe ik telkens wanneer hij me aanraakt een warme tinteling door mijn lichaam voel stromen, en hoe ik niet kan wachten hem weer te zien wanneer we pas afscheid hebben genomen...
Volgens mij ben ik echt verliefd...

Het is avond en ik en Mario zitten in de living in het donker tv te kijken wanneer hij plots uit het niets tegen me zegt: 'Hoe zit het nu eigenlijk tussen jouw en Ryan?'
Geschrokken kijk ik naar hem. Hij vraagt ook altijd de juiste vragen op de juiste tijden! 'Hoezo?'
'Nou, je ziet hem de laatste tijd toch vaker? En op zijn feestje... Weet je nog? Toen zag ik al sparkjes tussen jullie twee...'
Zijn glimlach verandert in een plagende grijns.
'Je beeld je dingen in!' lach ik.
'Dat is een belediging voor mij. En voor jou... want dan moet je echt iets doen aan die blik die je Ryan geeft.'
'Welke blik geef ik Ryan?' vraag ik geschrokken.
Mario lacht en zegt: 'Zie je wel.' En dan vestigt hij zijn blik weer op het tvscherm. Ik probeer me ook te concentreren maar ik denk de hele tijd aan wat Mario zei. Valt het dan zoveel op?
Natuurlijk niet! Mario kent me gewoon goed en weet ook wanneer ik er anders uitzie. Jah, dat is het...

Het is weer een zaterdag. Je zou denken; een luie zaterdag, maar de bergen huiswerk wachten me op. En het betekent ook: werken in het restaurant zoals iedere weekend.
Met tegenzin sta ik op en maak me klaar.
Even later sta ik in het restaurant. 'S morgens is het hier rustig dus kan ik gewoon op mijn gemakje alles poetsen. Dat hoort niet echt bij mijn takenpakket, maar ik doe het graag. Na de middag wordt het al drukker, door mensen die hier willen lunchen vanuit het hotel, maar ook zomaar mensen.
Zoals Chelsea en haar vriendinnen...
Hopelijk roept tante niet voor haar tafel, please please please...
'Cielle! Tafel 2!' brult tantes stem.
Shit!
'O ben je daar weer?' vraagt Chelsea met haar valse glimlach.
'Wat kan ik voor u doen?' De sarcasme druipt van mijn gezicht.
'Wat vriendelijk,' zegt ze ironisch. 'Ik wil graag lunch.'
'Wat wil je als lunch? Slimme!'
'Ik zou zo nog doordoen en ik kan ervoor zorgen dat je ontslaan wordt. Dan heb je na je ouders, ook nog je rotbaantje verloren.'
Ik zou haar nu zo een harde mep willen verkopen, maar ik houd me in en in plaats ervan zeg ik alleen maar: 'Wat heb ik je ooit aangedaan?'
'Je was geboren...'
De vriendinnetjes lachen en voordat ik wegga van hun tafel zonder een bestelling op te nemen snauw ik haar toe: 'Stik in je lunch!'
'Die plezier gun ik je niet, slet!'
Doordat ik haar bestelling niet heb opgenomen, heeft Chelsea nog een kwartier op haar bestelling mogen wachten en daarna nog een kwartier op haar lunch. Zal haar leren!

'S avonds zit ik met Mario ergens in het centrum op het terras van een kebabzaak een kebabje te eten wanneer de zon stilletjes ondergaat.
Ik vertel hem over het voorval met Chelsea en daarna zegt hij me: 'Trek je er niks van aan. Je moet haar gewoon negeren, die bitch doet het allemaal voor de aandacht.'
'Ik haat haar!' zeg ik terwijl mijn blik glijdt naar de andere kant van de straat, waar twee bekende figuren lopen. Het zijn Ryan en Ian.
Mario, die mijn blik volgde, vraagt: 'Hé, is die ene niet Ryan?'
'Ja,' knik ik.
Plots staat hij op en roept: 'Hé, Ryan! Hier zo!'
'Wat doe je?' sis ik hem toe terwijl ik aan zijn shirt trek. 'Ga zitten! Iedereen kijkt!'
Te laat! Wanneer Ryan ons herkent komt hij, samen met Ian, onze kant op.
Ian en Ryan geven allebei Mario een hand en mij een knuffel.
'Kom erbij zitten?' vraag ik hun.
'Graag!' zegt Ian. 'Ik sterf van de honger. Van Ryan mag ik pas eten als ik thuis ben.'
'Je doet alsof je moeder je thuis geen eten geeft!'
'Doet ze ook niet.'
'Omdat je geen gezond eet, alleen fastfood. Maar dat maakt je moeder niet, he.'
Ik lach om het hele tafereel.
Dan nemen ze plaats, Ryan naast mij.

Tijdens het eten vertelt Ian een grappig verhaal over een voorval dat op het voetbal gebeurde. Plots voel ik hoe Ryan zijn been tegen de mijne aandrukt. Net zoals altijd wanneer hij me aanraakt, stijgt mijn temperatuur enorm.
Ik hoop dan ook vurig dat Mario dan niets doorheeft wanneer hij me vraagt: 'Wil je die frieten nog?'
Zonder iets te zeggen schud ik mijn hoofd.
Terwijl Mario dan mijn frieten naar binnen duwt en met Ian bespreekt waar hij voetbalt, zie ik vanuit mijn ooghoek Ryan naar me kijken.
Wanneer ik dan ook naar hem kijk, glimlacht hij en gebaart met zijn hoofd dat hij me alleen wil spreken. Ik knik, en dan staan we op.
'We komen zo,' zegt Ryan tegen Ian en Mario, en ik volg hem naar binnen in de kebabzaak.
Hij houdt de stoel voor me open en ik ga zitten.
'Wat is er?' vraag ik en terwijl hij tegenover me plaatsneemt, voel ik hoe zijn knieën tegen de mijne aandrukken. Ik begin nog te denken dat hij het expres doet.
'Ik heb je gemist,' zegt hij dan met een verlegen glimlach. 'Ik heb je al drie dagen niet meer gezien.'
Alhoewel het inderdaad waar is dat ik hem drie dagen niet gezien heb, had hij me wel iedere avond gebeld, en hadden we uren gepraat tot middernacht.
'Ik heb je ook gemist,' zeg ik met een glimlachje.
'Ga met me uit morgenavond!' zegt hij plots zelfvoldaan.
'Waar wou je me brengen dan?' vraag ik met een normale grijns, maar van binnen springt mijn hart van blijdschap.
'Dat zul je dan wel zien. Dus dat is een ja?'
'Ik dacht dat het geen vraag was?'
Hij lacht. 'Ik haal je op om zes uur.'

'Wat deden jij en Ryan binnen eigenlijk?' vraagt Mario wanneer we op de terugweg in de auto waren. 'Elkaar eindelijk de liefde verklaren?'
'Nee,' zeg ik en draai met mijn ogen. 'Hij zei dat hij me gemist heeft!'
'Wauw...' zegt hij sarcastisch en dit keer is het zijn beurt om met zijn ogen te draaien.
'En daarna heeft hij me mee uitgevraagd!' zeg ik blij.
'Waauw!' zegt hij nu gemeend en oprecht blij voor me. 'Dat werd tijd zeg! Wat heeft hij de slakkenziekte? Wanneer neemt hij je?'
Ik kijk hem met een wenkbrauw fronzend aan.
Dan lacht hij. 'Wanneer neemt hij je mee uit, bedoel ik.'
'Ja ja, zal wel. En hij haalt me morgen om zes uur op.'
'Waarheen?'
'Nog een verrassing, zei hij.'
'Hopelijk naar een survival!' grapt hij en ik sla hem tegen zijn arm.

Het is zondag en vijf uur. Ik sta vol zenuwen, in mijn slipje en bh, voor de kast, niet wetend wat aan te trekken.
Ik heb nu al ongeveer tien keer iets aagehad en het ligt nu allemaal bezaaid op de vloer van mijn gigantische kamer, of op het kingsizebed.
Plots klopt er iemand op de deur.
'Wie is het?' roep ik.
'Ik ben het!' hoor de stem van Channel aan de andere kant van de deur.
Ik loop naar de deur en maak het eerst op een kiertje open, zodat ik zeker kan zien dat ze alleen is.
'Kom maar binnen.' Ik hou de deur voor haar open en sluit het weer wanneer ze binnen.
'Mario vertelde me dat je een date hebt! Ik kom kijken of ik ergens mee kan helpen. Wat ga je aandoen?'
'Ik weet het niet!' mompel ik zuchtend. 'Ik heb al meer dan de helft van de kast leeggemaakt.'
'Ik zie het!' zegt ze wijzend naar de kleren die mijn kamer bedekken. 'Maak je geen zorgen! Mijn eerste date met Mario was ook zo hoor! Mag ik even in je kast?'
'Ga je gang!' zeg ik.
Ze haalt er een zwart jurkje uit en houdt het omhoog.
Ik slik. 'Dat was de jurk die ik op de begrafenis van mijn ouders droeg.'
'O het spijt me meid, ik had geen idee!'
'Het geeft niet...'
'En deze dan? Die ziet er speciaal uit.'
Ze houdt een okergele jurk omhoog met een haltertop. De jurk is fleurig en bestaat uit verschillende lagen, de onderste laag is wit. En het is een heel zachte stof.
'Trek die eens aan,' zegt Channel.
Ik trek de jurk aan en bewonder mezelf in de spiegel.
'Je ziet er prachtig uit! En je hebt er de perfecte bene voor!'
'Vind je?' vraag ik, alhoewel ik vind dat het jurk perfect is.
'Absoluut! En nu, je haar!'
'Wat moet ik daarmee?' vraag ik en trek mijn losse dotje los, zodat mijn lange bruine lokken over mijn schouders vallen.
'Laat het los! Je hebt zo prachtig haar! Mooi golvend!' zegt ze en loop dan naar de kast waar al mijn verzorgingsspulletjes liggen en zoekt iets tot ze het vind. 'Hier, spuit dit er een beetje op!'
Ze spuit er wat styling water op voor de glans.
'Perfect, en nu... Make up!' zegt ze en trekt me mee naar de stoel.
'Zit en sluit je ogen! Laat mij jouw maar opmaken.'
Ik doe wat ze zegt.
Terwijl ze me opmaakt vraagt Channel: 'Vertel me eens over die jongen! Is hij knap?'
'Helemaal!' zeg ik en giechel verlegen.
'O my god! Vertel! Hoe ziet hij eruit?'
'Nou, hij is lang, slank maar toch gespierd. Hij heeft groene ogen en een ontzettend sexy lach.'
'Oelala, ik wil hém wel eens zien. Hoe is hij?'
'Heel vriendelijk! En grappig en lief en ...'
Channel lacht. 'Ik snap het al. Hij een god!'
'Zoiets ja!' zeg ik en ik lach.

Een kwartier later doe ik mijn ogen open en kijk naar mezelf in de spiegel.
'Waauw, ben ik dat? Mijn ogen lijken wel groter!'
'Je ziet er echt uit als een celeberty! Prachtig gewoon! Nu zal hij de hele avond zijn ogen niet van je kunnen afhouden!'
Ik geef Channel een knuffel. 'Dank je wel! Je bent de beste!'
'Nou, ja. Ik doe het graag! Mensen klaarmaken voor hun date...'
'Als je iets nodig hebt, je weet waar ik ben he!'

Een halfuur later ruk ik de deur open waar Ryan voor staat. Hij leunt met een arm tegen de deurpost en in zijn hand houdt hij een roosje.
Hij glimlacht wanneer hij me ziet en zijn ogen vergroten.
Hijzelf heeft zich ook opgedost: hij draagt een wit hemd die in contrast staat met zijn donkere huid, en waarvan hij de mouwen heeft opgestroopt, zodat zijn gespande armspieren beter te zien zijn. En zijn haar... Daarmee heeft hij ook iets gedaan, maar ik weet niet wat.
Hij houdt het roosje voor zich uit.
'Dank je,' zeg ik met een piepstemmetje.
'Je ziet er prachtig uit!' zegt hij terwijl hij me met één blik van kop tot teen bestudeert.
'Dank je!' zeg ik weer. 'En jij ziet er ook knap uit.' Ondertussen trek ik zijn kraag recht en dat lijkt hij niet erg te vinden, want hij neemt mijn hand onmiddellijk vast en drukt er een kus op.
Hij lacht naar me. 'Zullen we dan maar?'
'Ja,' zeg ik en pak mijn tas en sluit de deur achter me.
Ik loop even langs de living om tegen Mario en Channel te zeggen dat ik ervandoor ben, en wanneer Channel Ryan ziet, steekt ze goedkeurend twee duimen omhoog en knipoogt ze naar me.

Wanneer we op een plaats aankomen die ik nog nooit heb gezien, neemt Ryan een sjaal uit zijn handschoenenkastje.
'Mag ik je even blinddoeken?' vraagt hij me.
'Waarom?' vraag ik nerveus.
'Kom nou maar gewoon.'
Ik kom dichter bij hem en hij bedekt mijn ogen met de sjaal.
'Blijven even zitten,' zegt hij dan wanneer ik niks meer kan zien.
Ik hoor hoe hij uit de auto stapt, om de auto heen stapt en dan mijn deur opent.
'Geef me je hand,' zegt hij en ik steek mijn hand uit, die hij zachtjes in de zijne neemt.
'Stap maar uit.'
En zo geeft hij me heel de tijd aanwijzingen totdat we uiteindelijk stilstaan.
'We zijn er!' hoor ik Ryan zeggen.
'Ik ga de sjaal nu afdoen, oke?'
Ik knik en tegelijkertijd voel ik hem friemelen aan de sjaal.
En dan wanneer ik mijn ogen open, valt mijn mond open van de verbazing. We staan in het midden van een prachtig verlichtte tuintje, met een vijvertje waar ik baby-eendjes uit zie lopen. Ze zijn zo schattig dat ik zin heb om met ze te spelen. De tuin is bezaaid met prachtige bloemen en in het midden van de tuin staat een tafeltje. Aan de tafel staan twee stoelen, en staan er twee kaarsen op.
Ik kan mijn ogen haast niet geloven.
En ergens hoor ik zachtjes muziek uit spelen, maar ik zie nergens boxen staan.
De tuin zou zo uit een film gepikt kunnen zijn, zó romantisch is het.
'Ryan!' fluister ik ademloos. 'Wat is dit?'
'Dit,' zegt Ryan terwijl hij me aan mijn hand leidt naar het tafeltje. 'Dit is onze date.

Aantal keer bekeken: 27383
Waardering: 8.83 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 175 bezoekers online