Lees het verhaaltje: Het leven van een single apothekersassistente op verhalenlezen.

Het leven van een single apothekersassistente.

U leest om dit moment het verhaal Het leven van een single apothekersassistente gepost door Rieneke Amptmeijer. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: Rieneke Amptmeijer
Gepost op: 2007-10-28

Verhaal:

Het leven van een single apothekersassistente
‘Hmm, zal ik deze nemen?’ Kritisch bekijk ik de donkere spijkerbroek die ik in mijn hand heb. ‘Toch maar even passen.’ Ik haal hem uit het rek en loop naar de paskamers. Daar zie ik een lange rij staan. Ik denk even na en besluit toch maar achteraan te sluiten. Gelukkig gaat het redelijk snel en een paar minuutjes later sta ik bijna vooraan. Dan zie ik de leuke jongen die bij de pashokjes staat. Mooie ogen! denk ik bij mezelf. Maar voordat ik hem verder kan bekijken ben ik al aan de beurt. Hij kijkt me aan met die mooie ogen en glimlacht naar me. ‘Ehm.. ik heb eh.. 1 ding.’ stotter ik. Ik voel dat ik een knalrood hoofd krijg. ‘Asjeblieft!’ zegt de jongen en kijkt naar wat ik ga passen. ‘Dat staat je vast prachtig!’ Hij knipoogt naar me en geeft me een kaart met een grote 1 erop. ‘Dankje!’ fluister ik en schuifel naar het dichtstbijzijnde lege hokje. Snel doe ik de deur achter me dicht en hang de broek aan een haakje. ‘Zei hij dat nou echt tegen mij? Vast niet.’ Ik zet het uit m’n hoofd, doe mijn jas en eigen spijkerbroek uit en pas de andere aan. Gelukkig zit hij goed. Als ik het pashokje weer uitkom, is de jongen nergens meer te bekennen. Ik kijk nog even verder in de winkel en wil dan naar de kassa lopen. Dan hoor ik ineens achter me een vrij bekende stem. ‘En past ie?’ Zonder om te kijken weet ik al wie het zegt. Ik draai me om en kijk inderdaad in zijn mooie ogen. ‘Ja, hij zat goed. Ik ga hem kopen.’ antwoord ik. Het valt me mee dat ik nog normaal kan antwoorden. ‘Mooi zo! Veel plezier ermee!’ Hij knipoogt weer naar me en loopt dan weg met een stapel kleding in zijn hand. M’n hart bonkt in m’n keel. Ik loop naar de kassa en betaal m’n broek. Daarna loop ik naar de uitgang en kijk stiekem rond of ik hem nog ergens zie. Maar helaas is hij nergens te bekennen. Enigszins teleurgesteld loop ik de winkel weer uit en ga op weg naar huis.
’s Avonds ga ik in de stad iets drinken met vriendinnen. We ploffen neer in een caféetje en bestellen wat we willen. Al snel komt het gespreksonderwerp op jongens en ik vertel ze van de jongen die ik vanmiddag heb gezien. Dan zie ik hem opeens het café binnen komen! ‘Wat is er?’ vraagt één van m’n vriendinnen. ‘Dat is hem!’ fluister ik. ‘Wie? Waar? Die met die krulletjes?’ roepen ze door elkaar. ‘Sssst!’ sis ik. ‘Straks horen ze ons!’ Ze lopen langs ons heen, maar ik denk dat hij me niet gezien heeft. Ik wacht tot hij en z’n vrienden aan een tafeltje zijn gaan zitten en wijs hem dan onopvallend aan. ‘Wat een lekker ding!’ vindt één van m’n vriendinnen. ‘Zeker niet verkeerd!’ zegt een ander. ‘Ga jij nog maar even wat drinken voor ons halen, dan kan hij je goed zien!’ plaagt een derde. Na veel aandringen ben ik overgehaald en samen met m’n beste vriendin loop ik naar de bar. Als we hebben besteld waag ik het om naar onze tafel te kijken. De rest van de meiden steken hun duim op.’Hij heeft me vast gezien!’ fluister ik naar m’n beste vriendin.’Go girl!’ antwoordt ze. Een paar minuten later hebben we alles en lopen we voorzichtig weer terug. Als we eenmaal zitten, verteld een vriendin: ‘Hij keek je na, niet normaal! Het viel zelfs z’n vrienden op!’ Ik straal. We hebben een paar keer oogcontact en ik voel vlinders in m’n buik. Halverwege de avond verlaten hij en z’n vrienden het café. Als hij langs me loopt, buigt hij zich naar mij toe en fluistert in m’n oor: ‘Die broek staat je inderdaad prachtig!’ Ik begin te blozen en durf hem niet aan te kijken. Pas als hij bijna buiten is draai ik m’n hoofd naar hem toe en hij glimlacht. Ook ik glimlach naar hem en mijn avond kan niet meer stuk! Wanneer ik ’s avonds in bed lig denk ik nog terug aan zijn mooie lach en ogen. Wist ik maar hoe hij heet..
De volgende dag moet ik weer werken. Ik word wakker van de wekker op m’n telefoon. Slaperig pak ik hem op en druk hem uit. Vijf minuten later gaat ie nog een keer en doe ik hetzelfde. Nog eens vijf minuten later gebeurt het weer en moet ik er toch echt uit. Ik ga rechtop zitten en wrijf de slaap uit mijn ogen. Ik zucht diep en stap dan uit mijn bed. Mijn mobieltje gooi ik op het bed en ik werp een blik in de spiegel om te zien hoe groot de schade dit keer is. 'Hmm.. het valt nog mee..' Ik doe de radio aan en zing een beetje mee. Als m’n haar dan eindelijk een beetje in model zit, doe ik de kastdeur open. Ik pak m’n werkkleding, kleed me aan en maak me op. Dan pak ik m’n spulletjes en ga naar beneden waar mijn ontbijt al klaarstaat. Als ik het op heb, pak ik m’n de rest van m’n spullen en vertrek op de fiets naar mijn werk. Na een halfuur flink doortrappen, ben ik aangekomen bij de apotheek. Ik zet m’n fiets in de schuur en ga naar binnen. Ik kijk nogmaals in de spiegel en zie dat m’n kapsel enigszins uit model is geraakt door de harde wind. Ik probeer het een beetje te fatsoeneren en loop verder naar binnen.
Eerst een kop thee en m’n collega's gedag zeggen. Dan even kijken welke taken ik vandaag heb. Ik kijk op de klok: het is half 9 en de werkdag is begonnen.
Mijn eerste patiënt komt binnen. Helaas, geen leuke jongen maar een oudere mevrouw. 'Goedemorgen, kan ik u helpen?' begroet ik haar met een glimlach. Ze begint een heel verhaal over haar medicijnen en is na tien minuten pas uitgepraat. Dan kan ik eindelijk haar recept in de computer inbrengen. Als ik daarmee klaar ben, zie ik dat er nog een recept onder ligt. Ik kijk naar de geboortedatum van de patiënt en zie 1984 staan. ‘Hmm, iets ouder dan ik.’ bedenk ik me. Dan zie ik achter de naam een M staan, van man. Dit wordt interessant. Ik kijk de patiëntenruimte in en mijn blik valt op een bekend persoon. De jongen van de winkel! Ik krijg het acuut weer warm en mijn hand begint te trillen. ‘Rustig aan! Hij heeft je vast niet eens gezien!’ zeg ik tegen mezelf. Ik kijk wat voor medicijnen hij krijgt: iets voor een luchtweginfectie, arme ziel! Intussen zijn de medicijnen van de oudere mevrouw klaar en een collega geeft ze af. Dan zegt ze tegen mij: ‘Ik ben even naar het toilet.’ ‘Okee!’ antwoord ik. Maar dan bedenk ik me dat ik dan degene ben die de medicijnen voor die jongen moet afgeven. Een andere collega heeft ook zijn pillen intussen klaar en geeft ze aan mij. ‘Hier, doe jij ze er maar uit! Volgens mij zijn ze voor die leuke jongen!’ zegt ze met een knipoog. ‘Dankje!’ Ik steek plagend mijn tong uit en kijk het recept na. Dan loop ik naar de balie en roep zijn naam om.
Zodra hij mij gezien heeft, zet ik mijn allerliefste glimlach op. Ook hij glimlacht en ik smelt weer bij het zien van zijn mooie donkerbruine ogen. Als hij bij de balie is zegt hij: ‘Ik had je al gezien!’ Ik lach naar hem en wil uitleggen hoe hij de pillen moet innemen, maar ik begin te stotteren. Hij lacht en zegt: 'Niet zenuwachtig worden hè!' Ik krijg een rood hoofd en kijk hem voorzichtig aan. Hij lacht heel lief en knipoogt weer! Wat word ik toch zenuwachtig van al die knipogen. Ik kijk snel weer naar het medicijndoosje en begint hakkelend uit te leggen hoe hij het moet gebruiken. Ik voel dat zijn ogen steeds op mij gericht zijn. Als ik klaar ben kijk ik hem aan en durf plagend te vragen: 'Heb je goed geluisterd?' Hij lacht weer en plaagt terug: 'Nee, zou je het nog een keertje kunnen vertellen?' Ik zucht diep en wil weer opnieuw beginnen, maar dan zegt hij: 'Maar dan tijdens een avondje uit?' Ik kijk hem aan en mijn mond valt open van verbazing. Dan dringt het tot me door dat dit geen fraai gezicht moet zijn en ik doe ‘m snel weer dicht. Hij lacht weer en vraagt: 'Mag ik dat opvatten als een 'ja'?' Ik krijg weer een rood hoofd en kan alleen maar knikken. 'Heb je een pen en papier?' vraagt hij dan. Ik loop naar een andere balie en pak een papiertje. Uit de zak van mijn jasje pak ik een pen. Ik leg het briefje op de balie en geef hem de pen. Wanneer ik dat doe raken zijn vingers mijn hand aan. De adem stokt in mijn keel en ik kan niks uitbrengen. Verbeeld ik het me nou of houdt hij mijn hand langer vast dan normaal? Dan is de betovering verbroken en begint hij druk te schrijven. Bij het zien van wat hij heeft opgeschreven word ik helemaal blij: zijn naam en mobiele nummer! Hij heet Julian van de Berg, wat een leuke naam! Oh wacht, volgens mij zegt hij iets. 'Mag ik ook jouw nummer?' Hij kijkt me doordringend aan met die mooie donkerbruine ogen waarin ik bijna verdrink. Weer kan ik alleen maar knikken. Ik moet even goed nadenken voordat ik m’n nummer weer kan herinneren en schrijf het op. 'Ook je naam!' dringt hij aan. Met een grote glimlach pakt hij het aan. 'Marit, wat een mooie naam! Nou Marit, bedankt voor de pilletjes en ik bel je vanavond, als je dat goed vindt tenminste.' Ik glimlach ook en zeg zachtjes: 'Ja tuurlijk.' 'Mooi zo!' antwoordt hij. Hij pakt het zakje met zijn medicijnen en loopt weg. Voordat hij buiten is, draait hij zich nog één keer om, glimlacht, knipoogt en zegt: 'Ik bel je vanavond Marit! En nog bedankt hè!' Ik kan alleen maar glimlachen en zwaai zachtjes naar hem. Als hij eenmaal de deur uit is, komen mijn collega’s op me af. Ze beginnen allemaal te praten en vragen te stellen. Maar ik kan niks uitbrengen, alleen maar glimlachen. Nu weet ik het zeker: ik ben verliefd!

Aantal keer bekeken: 3821
Waardering: 8.32 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 168 bezoekers online