Lees het verhaaltje: Het meisje van lijn 52 op verhalenlezen.

Het meisje van lijn 52.

U leest om dit moment het verhaal Het meisje van lijn 52 gepost door Jayden Fisher. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: Jayden Fisher
Gepost op: 2009-9-20

Verhaal:

Het meisje van lijn 52
Het was alweer de tweede donderdag na onze hernieuwde kennismaking en de lange busritten naar mijn werk, waren niet langer een lijdensweg. Met de levenslustige Marcella naast, voor of achter me, vlogen de haltes voorbij en was ik in no time op mijn eindbestemming. We waren inmiddels op het punt beland dat wij ook serieuze gesprekken gingen voeren, al kwam er altijd wel een schaterlach aan te pas. Haar humoristische verhalen, in combinatie met mijn nuchtere, soms droge, opmerkingen bleken goud waard te zijn. Het leverde gesprekken op waardoor ik iedere ochtend met plezier de bus in stapte en halsreikend wachtte tot zij erbij kwam zitten. Tot vandaag...
Ik zat verzonken in een combinatie van muziek en gedachten en had niet gezien dat ze de bus in was gestapt. Ik schok dan ook pas op toen ze een hand op mijn schouder legde, als teken dat ik even op moest schuiven zodat ze erbij kon. Ze zei zacht goedemorgen.
Ik keek op en zag iemand die niet alleen down klonk, maar er dito uitzag. Haar haren waren een beetje slordig in een staart gefrommeld, haar gezicht was zonder de gebruikelijke make-up en haar ogen zaten half dicht van vermoeidheid.
Ik zei ook goedemorgen, wachtte tot ze zat en bleef even stil zodat ze, als ze dat nodig vond, met een verklaring voor haar belabberde uiterlijk kon komen. Pas toen die uit bleef, nam ik zelf het initiatief.
"Whats wrong, baby?" vroeg ik zacht en met verassend veel gevoel; iets dat mij meestal alleen in het Engels lukt.
"Niets" zei ze twijfelend. "Gewoon slecht geslapen."
Ze loog duidelijk, al probeerde ze mij te overtuigen met iets dat een geeuw moest voorstellen.
Een kort moment vonden onze blikken elkaar. Ik zag pijn en verdriet in haar mooie, bruine ogen; Zij bezorgdheid en onrust in die van mij. Ze probeerde dit weg te nemen door even te glimlachen, maar de overtuiging ontbrak. Zonder na te denken, sloeg ik troostend een arm om haar heen. Ze wilde misschien niet zeggen wat er aan de hand was, maar toch wilde ik haar laten merken dat ik er voor haar was als ze dat nodig had. Ze leek het fijn te vinden, want ze slaakte een diepe zucht en legde haar hoofd op mijn schouder. Minutenlang bleven we zo zitten, starend uit het raam naar alles dat de bus passeerde. Ik zonk voor de tweede keer weg in gedachten, zoekend naar redenen waarom ze zo depressief kon zijn. Er waren, in de vorige gesprekken namelijk geen indicaties geweest dat ze ergens mee zat. Er waren geen kleine aanwijzingen die duidde op potentiële problemen, al kon het ook zijn dat haar uiterlijk mij verblindde en ik de signalen daarom niet op had gepikt.
We naderde ondertussen de halte waar zij altijd uitstapte, vlak voor de dierenartsenpraktijk waar ze werkte. Tot mijn verbazing ging haar vinger niet naar de bel om de bus te laten stoppen. Ik keek naar haar om en zag dat ze, vredig op mijn schouder lag te slapen. Voor het eerst was er iets van een bescheiden glimlach te zien, alsof ze blij was dat ze eindelijk bij iemand rust had gevonden. Helaas moest ik haar uit deze roes halen, voor ze haar halte zou misschien en in de problemen zou komen.
Ik drukte op de bel en fluisterde zacht in haar oor: "Hey baby, je moet wakker worden. Je bent bij je eindhalte."
Ze opende langzaam haar ogen, keek verbaasd om zich heen en merkte dat de bus zich naar het bushokje manoeuvreerde. Ze glimlachte nog een keer lief en tevreden naar me, stond op uit haar comfortabele knuffelpositie en positioneerde haar tas op haar schouder.
Terwijl de bus tot stilstand kwam, boog ze nog een keer voorover en drukte haar zachte, roze lippen op de mijne. In de roes die de kus met zich meebracht, hoorde ik de deuren van de bus met een luid gesis open gaan. Het betekende het einde van een kus, die van mij nog veel langer had mogen duren. Ze riep “tot morgen”, draaide om, stapte uit en zonder om te kijken, liep ze weg van het voertuig...

Aantal keer bekeken: 3145
Waardering: 7.31 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 284 bezoekers online