Lees het verhaaltje: Het vliegtuigongeluk. op verhalenlezen.

Het vliegtuigongeluk..

U leest om dit moment het verhaal Het vliegtuigongeluk. gepost door EmmaONDERDEUR. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: EmmaONDERDEUR
Gepost op: 2009-10-25

Verhaal:

Het vliegtuigongeluk.
Dit verhaal gaat over Evie & Nathan. Ze zijn beste vrienden en gaan via een jongerenreis naar Kreta met een vliegtuig. Er zitten ongeveer 30 jongeren van die reis in. Evie & Nathan kennen ze allemaal niet. Maar als er op een gegeven moment iets gebeurd.. Worden ze gedwongen om samen te werken.

Evie is een lief meisje van 16. Ze is soms wat stil & rustig en voordat ze je aanspreekt kijkt ze de kat uit de boom. Dat betenkt dat ze eerst heel lang toe kijkt (: . Evie is blond en niet heel lang, haar groene ogen maken haar een beetje apart. Als Evie na het ongeluk ontdekt dat ze dingen uit de toekomst kan zien, word ze helemaal gek!

Nathan is een drukke, hyperactieve jongen van 17. Hij is precies het tegenovergestelde van Evie. Nathan stapt altijd gelijk op iedereen af, heeft bergen met vrienden, en altijd heeft hij een vriendinnetje. Na het ongeluk begint Nathan zijn ouders te missen, ja echt. Een stoere populaire jongen die naar zijn ouders wil. Hij probeert zich groot te houden voor Evie.. Maar lukt dat?
--
’Nathan? Naaathan?’. Argh. Waar blijft hij nou? Hij zal alleen even koffie halen bij de starbucks. ‘Nathan?’. Op dat moment zie ik hem aankomen, met een meisje uiteraard. Hopelijk gaat dat kreng niet mee naar Kreta. ‘Nathan, we moeten verzamelen bij de poort kneusje’ zeg ik met een glimlach. Nathan kijkt verbaasd op ‘Oja, sorry Leila’ zegt hij tegen het meisje ‘Ik moet gaan’. Ze knikt en drukt een kus op zijn wang. ‘Nathan, hoe krijg je het voor elkaar? Je kent dat kind… Net vijf minuten! En waar is je koffie?’ vraag ik gauw voordat ik weer te horen dat ik wat sneller op jongens moet opstappen. Nathan kijkt me ineens verschrikt aan ‘Oja… Koffie! Daarom ging ik die kant uit!’. Ik sla hem op zijn schouder ‘Lekker slim, Pak je koffer. We gaan ons wel verzamelen. We halen zo wel koffie’. Nathan grijnst breed ‘Sorry Evie’. Ik zucht diep en hijs een tas op mijn schouder. ‘Maakt niet uit’ grinnik ik dan. ‘Nathan Reehorst & Evie Smits?’ zegt een blonde mevrouw van rond de 25 met een brilletje op. We knikken beide. De hele hal staat vol met jongeren. Van 15 tot 18… We gaan zo naar Kreta. We nemen zo het vliegtuig naar Kreta. Ik zit straks in het vliegtuig. Voor het eerst zonder ouders… Wel met Nathan! Zo lang ik me kan herinneren zijn Nathan en ik al beste vrienden. Hij zat altijd een klas hoger, en iedereen dacht dat toen Nathan naar de middelbare school ging en ik in groep 8 zat onze vriendschap wel voorbij zou gauw. Maar onze vriendschap is daar te sterk voor. Nathan stoot me aan ‘Kom, Eef. We gaan nog even snel Koffie halen!’. Ik zit mijn tas en koffer snel neer op de grond en grijp Nathan's hand. Hij doet hetzelfde, en huppelt richting de starbucks. Zo gauw we buiten bereik van de groep zijn barst hij los 'Ik heb er écht zin in! En dat meisje, die blonde, die met die roze handtas, net.. zag je haar? Ze is leuk! Ze heeft leuke sproetjes, heb je haar gezien? Vind je der leuk?'. Ik kijk hem aan 'Nee, ik heb dat kind niet gezien, en ik vind geen meisjes leuk' zeg ik droog. Nathan slaat zijn arm om me heen zoals hij altijd doet 'EVIEEEE! Jij blijft altijd mijn kleine meisje, ik vind jou liever als elk vriendinnetje dat ik ooit heb gehad! Jij bent mijn zusje. Zo, niet zeuren. Heb je der gezien?'. Ik probeer boos te kijken maar als Nathan zich tegen me aantrekt lach ik al weer 'Ja, ik zag der. Ze heeft een leuke tas, en ze lijkt me heel aardig! Was dat het antwoord dat je wou?'. 'Ja, eigenlijk wel. Dankje Zusje!'. De Starbucks zit helemaal vol, ik geef mijn bestelling op en ga met Nathan in de rij staan. 'Ik wil wel een grote!' zeg ik nog even snel. Hij knikt en bestelt het.

Met twee handen op mijn warme kop koffie lopen we terug naar de groep. 'Nathan en Evie? Jullie moeten opschieten jongens!' zegt een vrouw. Nathan knikt en sleurt mij en onze tassen naar de vliegtuig. 'Kom Eef!' zegt hij. 'Haha, doe nou rustig. Snel geeft hij onze kaarten af en springt het vliegtuig in. 'ZO!'. Snel ploffen we neer in onze stoelen. 'Hoooi!' zegt Nathan gelijk tegen de kinderen voor ons. Ik zucht, 'Nathaaan, laat die mensen eens met rust' zeg ik lachend en ik duw hem. Hij grijnst en valt in zijn stoel. 'Ik heb chocoladekoekjes mee!' en hij grist zijn tas boven mijn hoofd vandaan. Ik zet een grote grijns op 'Evie wil! Evie wil!'. 'Voor een kusje!' zegt hij plagend. Ik prik hem snel in zijn buik en pak het pak koekjes uit zijn tas 'Mooi niet, wistjij Nathan? Wist jij dat als je met iemand zoent dat dat ZÉVÉN jaar in je mond blijft?'. 'Gatver! ' begint Nathan en hij begint gelijk aan zijn tong te wrijfen. 'ZEVEN JAAR?!". 'Ja!' zeg ik half in de slappe lach. Nathan begint nog harder te wrijven over mijn tong 'bahbahbah!'. De mensen in het vliegtuig kijken achter, en Nathan roept gelijk 'ALS JE MET IEMAND ZOENT, BLIJFT DAT ZEVEN JAAR IN JE MOND!'. De mensen achter ons kijken raar en beginnnen dan wat te lachen. Het ijs is gebroken! De jongens achter mij beginnen ook raar aan hun tong te plukken 'ZEVEN JAAR?'. Ik knik 'zeven jaar..'. Dan klinkt er een stem door het vliegtuig of we álstjéblíéft allemaal onze gordels vast willen maken, en dan gaan ze ons uitleggen over het vliegtuig en wat we moeten doen met een noodlandig enzo. Ik zie dat Nathan express onderuit gaat zitten en uitgebreid zit te gapen. Ik grijns breed. Als de mevrouw weg loopt beginnen beginnen we weer te praten. En zoals altijd ben ik wat aan het rondkijken. Dan schiet Nathan, die voorover op zijn stoel zat, ineens weer recht op. 'EE..EUHM EEF?'. Ik kijk hem raar aan 'ja?'. Hij kucht een keertje 'Daar zit een meisje... en...'. 'WAAAAT?' begin ik geirriteerd. Nathan glimlacht onzeker 'Dat meisje.. Met die bruien krulharen? Zie je haar?'. Ik knik naar voren en knik. 'Mooi meisje' zeg ik droog. Jasper knikt met grote ogen 'Dat is Nathalie..' 'NATHALIE? DE NATHALIE?' zeg met een gesmoord lachje. Weer knikt hij. Het verhaal van Nathalie en Nathan is lang. Maar heel erg lachverwekkend. Ik zie dat hij begint te blozen 'als ze me ziet.. Eef..'. Er zit een grote glimlach op mijn gezicht. 'Ze is wel veel veranderd, Nathan... Ze is nu echt mooi, en volgens mij súper zelfverzekerd!'. 'Ja, daarom! Als ze erachter kom dat ik er ook ben, ben ik vast doood!'. 'Agh, man. Niet zeuren!'. Nathalie en Nathan hebben 8 jaar bij elkaar in de klas gezeten, Nathalie was een heel onzeker meisje, ze was ook niet moederstmooiste dus het perfecte persoon om te pesten.. Nathan was het allerergste, terwijl hij wist dat Nathalie tot over haar oren op hem verliefd was. Hij zucht diep. Dan voel ik dat het vliegtuig begint te ronken en langzaam aan begint hij optestijgen 'Haha, Nathan.. Je zit hier vast.. Met Nathalie!'.'Grrr Evi! Heb je dan echt geen gevoel?' gromt hij. 'Nee. eigelijk niet' zeg ik met een dikke knipoog. 'GRRR!'. 'Evi&Nathan?' zegt de mevrouw 'Ja, mevrouw' zeg ik vriendelijk. 'Jullie zitten niet op jullie juiste plekken' zegt de mevrouw. 'O? hadden we vaste plekken? O, sorry..' zeg ik met een grijns. 'Maar, blijf maar zitten hoor'. 'GRRR' mompelt Nathan.

Dan begint het vliegtuig te schokken. 'Nathan? Nathan?'. Ik kijk hem angstig aan 'Niets aan de hand, wind, denk ik' mompelt hij. Steeds heftiger begint het te schudden. Er klinkt geluid uit de intercom maar het komt niet boven het gegil van ons uit. 'AAAH NATHAN!' gil ik ineens keihard, dan pas begint hij wakker te worden.. Zijn ogen worden groot. 'Eef. Hou me goed vast, oke?'. Wild knik ik mijn hoofd 'Je blijft bij me he, Nathan! Blijf bij me'. Ik schreeuw half huilend boven het lawaai uit. Het vliegtuig suist met een snelheid naar beneden, Iedereen gilt, huilt, bidt, er worden dingen omgegooit en koffers vallen naar beneden, tassen glijden weg, iedereen zit bij elkaar en klampen aan elkaar vast. 'EVI?', Ik zie Nathan zijn angstige ogen voor me 'EEF? GOED BLIJVEN VASTHOUDEN HE!'. 'IK LAAT JE NIET LOS!'. Tranen stromen over mijn gezicht, ik ga nooit meer op vakantie zonder mijn ouders. Nooit meer! Ineens komt het vliegtuig met een klap neer. Water, land? Het hele vliegtuig schudt nog na. Vijf minuten lang gebeurt er niets. Iedereen is stil, op het gesnik van meisjes en een enkele jongen hier en daar. Ik hou mijn adem in.. Leef ik nog? Wat is er gebeurd?

Heel voorzichtig doe ik mijn ogen open. Maar blijf stil zitten, totdat ik Nathan diep hoor adem halen, Hij staat op en knalt gelijk zijn kop tegen het plafond van het vliegtuig. Van al de zenuwen proest ik het uit. Ik weet het, slecht moment... Maar het helpt, want iedereen ontwaakt uit de stille slaap. Een stoere jongen met een Nike-petje zie ik nog net een traan wegvegen. Ik haal diep adem, en kijk ze aan. Kom, Evie, doe iets! "Iedereen in leven?" vraag ik voorzichtig. Langzaam komen er mensen overeind. 'Jaja.. Volgens mij wel..' zegt Nathan heel erg afwezig. Ik zie in zijn ogen radeloosheid. Wat is er gebeurd? Wat moet er gebeuren? Staan we goed, gaat dit goed? Een meisje van 14 komt naast me staan. 'Wat is er met je been?' zegt ze al wijzend. Haar ogen zijn erg groot. Ik haal diep adem, en kijk naar mijn been. 'KUT!' scheldt ik door het vliegtuig. Mijn halve been ligt open. Oke, overdreven. Maar er zit zeker een 15 cm snee in mijn been! De jongen met het nike-petje kijkt me aan 'Kom, we moeten uit dit vliegtuig. Ik weet niet of er ontploffingsgevaar is ofzo, we moeten hier NU uit!'. Nathan kijkt hem vernietigend aan 'Ja, PANIEK. Maak ze bang'. Ik grinnik, hij kan er niet tegen als anderen mensen aandacht krijgen. Maar hij loopt wel naar buiten. Hoe raar ook, ik heb helemaal geen last van mijn been.. Na een halve minuut staat iedereen buiten. Een aantal jongens zijn naar het vliegtuig kijken en wat meisjes zitten op het warme zand van een eiland? Of er mensen leven? Geen idee. Het is in elk geval eng. Dan komt Nathalie naast me zitten. 'Haa' zegt ze sip. 'Haa Nathalie..' zucht ik. 'Gaat die?' vraagt ze. 'Nou.. Niet echt'. Ze slaat der arm om me heen. 'Nathan is veranderd' zegt ze na een lange tijd stilte. Ik knik 'Ja, hij is heel erg anders. Maar jij? Jij bent ook veranderd'. 'Ik weet het..'. Ik grinnik 'Waarom zitten we hier zo dom? Ik ga mijn ouders bellen!'. Nathalie kijkt me aan 'NATUURLIJK! Wat zijn we dom bezig!'. En ze vist haar Iphone uit haar tas. Snel tikt ik het nummer in van mijn ouders. tuuttuuttuut. Zenuwachtig luister ik naar het getuut aan de andere kant van de lijn. 'Met John, Annemarie, Jasper en Evi Draaijer'. Yes! 'MAM! PAP!' schreeuw ik als ik een stem hoor. 'Wij zijn er op het het moment niet... Laat maar wat achter na de piep, en dan bellen we je terug'. 'GRRRRRR' zeg ik dan met tranen in mijn ogen. Druk woedend op het rode telefoontje. En kijk Nathalie aan. 'K*TVOICEMAIL!'. Nathalie zucht en kijk me aan. 'Ik vraag me echt af hoe jij kan bellen... Zie jij er ergens een telefoonmast?'. Ik kijk om me heen 'Die dingen ontvangen van kilometers afstand hoor'. 'Ja, Evie. Weet ik! Maar zie jij hier bevolking? Mensen? Uberhaubt dingen die er op lijken alsof hier mensen leven? En dus een telefoon mast?'. Ik kijk haar aan 'Lekker optimistich. Maar, ik heb kunnen bellen. En mijn ouders weten dat ik gebeld heb, dus ze bellen wel terug!'. Dan komt Nathan aan rennen 'EVIE! EVIE! MENSEN!'. Snel kijk ik achterom. 'MENSEN!' gil ik dan. Half huilend ren ik naar de mensen toe, 'HAAAAHAAALLLO!' probeer ik. De mensen kijken me raar aan. Het zijn donkere mensen, ze zien er redelijk normaal uit. redelijk normaal. Dan grinnik ik, het lijken wel ouderwetse punkers. Dan voel ik een koude wind. En sta ik mijn blote voeten in groen gras.

'Evie! Evie!' zegt een jongetje met bruin haar. In zijn mondje zitten grote gaten. 'EVIE! Kijk! Kijk!' zegt hij blij en hij rent met open armpjes op me af. 'Kijk! Mijn tand zit los' en hij begint vol overgave aan zijn tand te wiebelen. Ik grinnik en probeer me te herrineren wie dit is. Was hij ook mee met de vliegreis? Dan komt er een grote mevrouw voor me in beeld. 'Kom, Nathan, we gaan nu echt naar huis'. Ik schrik, en herken de moeder van Nathan en kijk weer terug naar het kleine jongetje.. 'Nathan?' probeer ik. Maar als de mond van het kleine jongetje opengaat vervaagd het beeld. 'NATHAN?' schreeuw ik nu. Maar het beeld is weg...

Ineens ben ik weer terug op mijn slippers in het zand. Verward kijk ik rond.
--
het is nog niet afgelopen, maar als het in de smaak valt zet ik de rest er ook op (:

Aantal keer bekeken: 5184
Waardering: 8.55 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 176 bezoekers online