Lees het verhaaltje: Hij doodde om te leven op verhalenlezen.

Hij doodde om te leven.

U leest om dit moment het verhaal Hij doodde om te leven gepost door Ramlal. Dit verhaal is gepost in de categorie griezel verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar griezel verhalen?
Categorie: griezel verhalen
Gepost door: Ramlal
Gepost op: 2010-9-6

Verhaal:

Hij doodde om te leven
HIJ DOODDE OM TE LEVEN

Het spel begint
‘Ik geloof niet in spoken,’ zei Brian tegen zijn vriend, die naast hem zat. En hij trok daarbij een onverschrokken gezicht.
‘Kom nou, elk kind gelooft in spoken,’ zei Mike ongeloofwaardig. Hij was verbaasd dat zo’n jochie niet in spoken geloofde, want welk kind gelooft niet in spoken en andere geesten.
‘Maar ikke niet,’ zei Brian dapper. Je kon duidelijk op het gezicht van Brian zien, dat hij inderdaad niet bang was. Mike bestudeerde het gezicht van Brian aandachtig, terwijl deze voor zich uittuurde. Op het gezicht van Mike verscheen er een vreemde uitdrukking. Misschien liegt hij, terwijl hij in het echt in zijn broek zou doen en nu doet hij alsof hij erg heldhaftig is, dacht Mike. Maar daar zou Mike snel achter komen. Brian had Mike niet lang geleden ontmoet. Hij kende hem dan ook niet zo goed. Toch waren beiden vrienden van elkaar geworden. Er was iets in Mike, dat Brian onbewust aantrok. Niet dat Mike stoer deed, nee zo was hij helemaal niet, hij sprak zelfs heel weinig, maar toch was er een bepaalde uitstraling die Mike had. Brian en Mike konden goed met elkaar opschieten. Misschien was dat het, wat Mike zo leuk vond, want van dat stoere gedoe van de andere jongens op school, wilde Brian er niets van weten. Brian was wat dat betreft een rustige type, die geen kwajongensstreken had en uit de buurt van zulke kerels bleef. Mike was ook van zijn type, die elk confrontatie uit de weg ging, het was toch allemaal zinloos. De anderen deden dat alleen maar om indruk op de meisjes te maken als ze hen niet op een normale manier konden versieren. Maar deze beide jongens waren nog te jong om echt op meisjes te vallen. Ze waren nog niet rijp, meer speels. De ouders van Mike waren kort geleden naar deze plaats verhuisd. Ze moesten vanwege hun werk hier naartoe verhuizen. Het waren leuke mensen die erg openhartig en vriendelijk waren. En net als de ouders van Brian, hadden zij een druk leven, want beiden hadden een baan. Mike zat op dezelfde school en in dezelfde klas als Brian. En zo had Brian hem leren kennen. Vanaf het begin waren beiden goede maatjes. Het klikte erg goed tussen hen en vaak waren ze samen te zien, ook na schooltijd brachten ze zoveel mogelijk de tijd samen door. Brian en Mike waren allebei veertien jaar oud. En beiden hadden al baardgroei. Ook waren hun stemmen veranderd. Die van Mike was mannelijker en voller, als hij sprak kon je je wel vergissen, je zou eerder denken dat het een volwassen man was dan een jongen van veertien jaar. Na school gingen ze vaak samen spelen of beter gezegd, zitten kletsen of flink door de straten met hun fietsen scheuren, wat ze erg leuk vonden. Een andere bezigheid hadden deze twee jongens niet, maar dat was genoeg om na een zware schooldag, lekker te ontspannen, want studeren vergde heel wat van hun energie. Mike woonde niet zover van Brian. Het was een nette wijk waarin ze woonden. De huizen waren eengezinswoningen en lagen elk op een apart stukje grond. Iedereen had een eigen oprit en een tuin rondom het huis. Alle tuinen waren keurig verzorgd en je zag in vele, heel wat fleurige bloemen. Andere hadden een vijver waarin soms heel grote vissen zwommen. Elke tuin was anders ingericht en het was een plezier om ernaar te kijken.
’s-Middags als het niet zo warm was, zag je de oudjes heerlijk wandelen en van de mooie omgeving genieten. Ook had iedereen een eigen garage om de auto binnen te stallen. Zij die meerdere auto’s hadden, konden die makkelijk op hun oprijlaan kwijt. De school was op loopafstand, maar toch ging bijna iedereen er met de fiets naar toe. Misschien omdat ze zo, al die zware schooltassen niet hoefden te dragen, maar dat was het niet, het was zowel voor de jongens als de meisjes een avontuur om een fiets te bezitten. De school was omgeven door een muur van bijna een meter hoog. Die was alleen maar bedoeld om aan te geven dat dit een schoolerf was en niet om ongure typen buiten te houden, want die konden zo over de muur klimmen. Maar de school was goed beveiligd, zodat er weinig kans was om ongemerkt in de school te komen. Soms als de ouders niet thuis waren en de jongens geen huiswerk hadden, gingen ze niet meteen naar huis. Ze klommen dan op de muur en zaten daar een tijdje te praten. Heel wat verliefde scholieren zaten ook op de muur met elkaar te flirten. Maar in deze moderne samenleving trok er niemand zich iets van aan. Nu was het volop zomer. De temperatuur was ietsje aan de hoge kant, zodat je gemakkelijk ging zweten. Beide jongens zaten vandaag weer op de muur en hun voeten bengelden er tegenaan. De hemden van beiden waren nat van het zweet en kleefden tegen hun huid, maar dat hinderde hen niet en ze genoten van deze zomerse dag. Er was helemaal geen wind en je voelde de hitte in je gezicht. Op straat zag je in de verte de hittedamp opstijgen en het leek alsof er water op de weg lag. Vooral als er een auto aankwam rijden, zag je het duidelijker. Het landschap was helemaal groen. Een paar dagen geleden had het flink geregend. Maar nu was het weer kurkdroog. De bomen en planten hadden genoeg water om het een tijdje uit te kunnen houden, dan zou het weer regenen en hadden ze er weer wat vocht bij. Het bleef nooit lang droog, bijna elke twee weken viel er een regenbui. Op deze tijd van de dag zag je geen hond buiten en er was geen vogelgeluid te horen. Meestal als het niet zo warm was, dan zongen de vogels gezellig in de bomen, die langs de straat waren geplant. De bomen waren nu volop in bloei. Het gebladerte gaf heel wat schaduw en de vogels zochten hun toevlucht tussen het gebladerte om zo te ontkomen aan de zengende hitte. Velen zag je met hun open bek ademhalen, zonder dat ze hadden gevlogen of enige inspanning hadden geleverd. Brian en Mike zaten vaak als het op de muur te heet werd, onder de bomen waar het lekker koel was. Het was raar dat je in de hitte niet kon uithouden, maar zodra je in de schaduw was, het aangenaam was en je je niet kon voorstellen dat je een stap verder zou verbranden.
‘Waarom niet?’ vroeg Mike zonder naar Brian te kijken.
Mike’s gezicht was strak en hij tuurde voor zich uit. Zijn ogen flikkerden even. Hij had mooie lichtblauwe ogen, waarop heel wat meisjes verliefd zouden worden, misschien gebeurde dat eens, want hun tijd zou nog komen.
‘Ha, ha, je wilt me niet zeggen dat jij in spoken gelooft!’ lachte Brian en hij keek om naar Mike. Mike draaide zijn gezicht langzaam naar Brian om. En hij keek hem strak aan. Er was iets te merken aan de ogen van Mike. Maar Brian schonk daar geen aandacht aan. Het was een gesprek waarbij de spanning kon toenemen. Brian dacht zeker dat Mike bang was geworden en hem daarom zo aankeek. Maar er was meer aan de hand met de ogen van Mike. Dat was geen uitdrukking om bang te zijn, maar om bang te maken. Alleen had Brian dat niet door.
‘Alsof die bestaan,’ vervolgde Brian. En hij gaf Mike een schouderklopje. Mike lachte eventjes en werd daarna weer serieus. Voor Brian betekende dit gesprek als een grap, maar Mike nam het serieus op. Hoe serieus wist Brian nog niet. Het verbaasde hem niet eens waarom Mike over spoken was begonnen. Mike was zeker bang voor spoken en wilde zien of Brian dat ook was.
‘Wees maar niet bang,’ ging Brian door om Mike wat moed in te spreken. Toen hij het bezorgde gezicht van Mike zag, dacht hij dat Mike echt bang was voor spoken. Die zal ´s-avonds na een griezelfilm op TV niet alleen op straat durven of alleen naar bed willen, dacht Brian. Maar er zijn zoveel van die jongens die erin geloven en Mike vormde wat dat betreft geen uitzondering.
‘Geloof me dat ze niet bestaan, dat zijn alleen maar praatjes om kinderen bang te maken, en om heel veel boeken te verkopen,’ lachte Brian weer. Maar daarmee had hij Mike niet overtuigd of tot lachen kunnen brengen. Mike keek nog steeds voor zich uit alsof hij een spook overdag in de verte zag. Even en hij zou over de muur springen en naar huis weghollen om onder zijn bed te kruipen. Brian moest om die gedachte bijna lachen, maar hij wilde zijn beste vriend niet uitlachen. Dat zou een belediging voor Mike betekenen. Brian probeerde Mike´s angst voor spoken te begrijpen. Er waren zelfs oudere mensen die erin geloofden, ja zelfs geleerden, die probeerden de geesten en spoken te filmen.
‘Heb je nooit een spook gezien,’ vroeg Mike met hetzelfde ernstige gezicht. Brian had wel griezelfilmen gezien, die op waarheid zouden berusten, maar toch hechtte hij daar geen enkel geloof aan, want het kon evengoed verzonnen zijn door de mensen die anderen bang wilden maken. Brian bleek een heel dappere jongen te zijn. Er waren weinig jongens van zijn leeftijd die zoveel moed hadden.
‘Alsof jij ooit eentje hebt gezien, laat me niet lachen, je ziet er trouwens wel uit alsof je eentje hebt gezien, je ziet er zo bleek uit,’ spotte Brian. Voor Brian was dit een gewoon gesprek, maar voor Mike was het bloedserieus. De ernst was op het gezicht van Mike te lezen. Mike keek weer naar Brian. Zijn ogen waren nu wat roder geworden. Was hij zo bang voor spoken?
‘Wat is er, ben je bang voor spoken? Ik niet hoor!’ Zei Brian met diezelfde onbevreesdheid. Brian zag dat Mike moeite had met dit gesprek. Misschien was hij echt bang voor spoken en geesten. Het zusje van Brian was het ook. Zij was een jaar jonger dan hij. Als ze te lastig werd, plaagde Brian haar met wat griezelverhalen. Dan piepte ze wel anders.
‘Dan praten we maar over iets anders,’ zei Brian om het wat gezelliger te maken. Hij wilde het voor Mike niet erger maken dan het was, misschien zou hij de hele nacht niet kunnen slapen en morgen slaperig op school komen. Mike had zeker een enge spookfilm gezien wat hem dwars zat en waarover hij wilde praten.
‘Nee, ik ben alleen even verrast, want de meeste kinderen geloven wel in spoken,’ mompelde Mike. Brian wist ook dat anderen er heilig in geloofden. Mensen zien soms hun eigen schaduw en denken dat het een geest is en worden dan erg bang.
‘En als je ze vraagt of ze ooit een hebben gezien, dan zeggen ze van niet, wat kunnen kinderen toch dom zijn,’ mopperde Brian. Maar ja, als je nog zo jong bent, geloof je in alles. Veel ouders maken hun kinderen zelf bang en laten hen erin geloven.
‘Hoe kan je in iets geloven, als je het nooit hebt gezien?’ vroeg hij zich luid af. Zo beweren mensen ook dat er UFO´s bestaan en dat ze zijn ontvoerd en nog meer van die rare verhalen, maar tot nu toe is hij daar ook niet van overtuigd geraakt. Al de verhalen die de mensen vertellen over spoken en UFO´s zijn ongeloofwaardig en zonder enig bewijs. Maar Brian wist niet dat er wel spoken bestonden. En als hij er eentje tegenkwam, dan zou het misschien te laat voor hem zijn, dan zou het voor hem misschien het einde betekenen. Brian wist helemaal niet dat hij vlak naast een zat. Hij had helemaal geen idee dat hij juist op dat moment met een aan het praten was. Als hij dat wist, zou hij ter plekke neervallen en zijn laatste adem uitblazen. Ja, Mike was een spook. Mike was een echte geest. Een geest in menselijk gedaante. Een geest in het menselijke lichaam.
‘Wil je eentje zien?’ vroeg Mike met dezelfde ernst op zijn gezicht. Brian brulde van het lachen, hij kon zich niet meer inhouden en viel bijna voorover, maar wist zich op het nippertje te beheersen.
‘Waar?’ vroeg hij nog steeds met volle lach en hij keek in het rond alsof er eentje vlak in de buurt was en alleen Mike het kon waarnemen. Dan had Mike wel speciale ogen als hij in staat was spoken te zien.
‘Het zal je schaduw wel geweest zijn,’ stamelde hij. Het was geestig om te horen dat Mike hem eentje zou laten zien alsof Mike een op zijn kamer gevangen hield. Het was echt belachelijk wat Mike beweerde. Kon hij niet met iets anders komen dan verhalen over spoken?
‘Nee echt, maar je moet niet bang zijn,’ zei Mike koel. Mike lachte helemaal niet, terwijl Brian zich niet kon inhouden. Ja, wat kon Brian anders, want hij wist toch niet wie naast hem zat. Als hij de ware aard van Mike te weten zou komen, zat hij niet zo uitbundig lachen. Nee, hij zou helemaal niet kunnen lachen en in paniek een aanval krijgen.
‘Je houdt me toch niet voor de gek?!’ zei hij en gaf Mike weer een klap op de schouder. Het was menens voor Mike, maar dat besefte Brian niet, anders zou hij naar huis rennen en onder zijn bed kruipen.
‘Je hebt zeker te veel spookverhalen gelezen,’ beweerde hij, omdat hij geen ander reden voor het gedrag van Mike kon vinden. Maar Mike zou later als hij wat ouder werd zelf tot de ontdekking komen dat spoken niet bestonden en dat het maar verzonnen verhalen waren om mensen en vooral kinderen bang te maken.
‘Ik zal je moeder zeggen om je die griezelboeken niet meer te laten lezen,’ plaagde Brian. Mike nam niet veel deel aan het gesprek, maar toch zag Brian de ernst er niet van in. Hij ging er alleen van uit dat Mike erg bang was en daarom niet zo spraakzaam was.
‘Vergeet al die verhalen, anders krijg je er nog nachtmerries van,’ waarschuwde Brian. Hij kon nog steeds niet bevatten waarom Mike zich om zulke ongeloofwaardige verhalen druk maakte en erin geloofde. Maar Mike vond het ook dom van Brian om niet erin te geloven. Zoveel moed had hij niet van Brian verwacht en hij keek hem dan ook vol respect aan. Brian deed zijn hemd uit, het werd hem echt te heet, ook vooral door dit gesprek.
‘Mij te heet,’ zei hij en wikkelde het om zijn middel. Brian had een crèmekleurige katoenen hemd aan. Mike had een wit luchtig hemd aan. Beiden hadden ongeveer dezelfde jeansbroeken aan. Mike had kennelijk geen behoefte om zijn hemd uit te trekken, alhoewel hij net als Brain bloed heet had. Er was geen zuchtje wind die een beetje koelte bracht. Het was de heetste tijd van de dag omdat de zon loodrecht aan de hemel stond. In de klas hadden ze moeite om de lessen te volgen en ze kregen erg veel dorst. Soms was de meester of juf wel streng en wilde de leerling niet naar buiten sturen om zijn dorst te lessen, want niet alle klassen hadden een kraan.
‘Heb je nooit verschijningen van je overleden familieleden gezien?’ vroeg Mike. Werd Mike door de geest van een familielid gekweld, ging het door Brian’s hoofd. Maar hij geloofde toch niet in spoken, dus verwierp hij die gedachte.
‘Dan kijk je ook teveel naar de televisie, niet geloven in die bull shit,’ zei Brian nu op een ernstige toon. Hij had al die programma’s gezien en vond het allemaal gekheid, waarmee die mensen kwamen. Ze deden het allemaal voor de sensatie, verder niets.
‘Mensen komen met al die gruwelverhalen om op de televisie te verschijnen, meer is het niet,’ was zijn nuchtere constatering. De televisiestations moesten zulke programma´s niet uitzenden, want zo beïnvloeden ze de mensen en laten hen geloven in iets wat toch niet bestaat.
‘Je moet je door al die onzin niets wijs laten maken,’ waarschuwde Brian. Mike was wel erg beïnvloedbaar als hij echt in spoken geloofde. Dat was niet goed, want hij zou er dag en nacht over gaan piekeren en uiteindelijk overal spoken en geesten zien, die alleen in zijn eigen geest zouden bestaan. Zulke gekke mensen waren er ook.
‘En als ik je echt bewijs dat spoken bestaan,’ meende Mike. Wat was Mike van plan, hoe zou hij laten zien dat hij een spook was? Zou hij een ander gezicht opzetten, eentje die afschuwelijk was? Brian keek Mike met een ernstig gezicht aan. Waar heeft hij het nu over? Een jochie van veertien jaar wil bewijzen dat er spoken bestaan, ging het door zijn hoofd. Brian kon dit gesprek niet meer volgen. Wat scheelde er met Mike. Wist hij waarover hij het had? Hij wilt me zeker voor de gek houden. Hij gaat zeker wat andere vrienden vragen om mij ‘s-avonds bang te maken. Ik weet het al, Mike nodigt me ergens uit op een donkere plek en dan naderen de vrienden met witte lakens over zich heen. Ze doen dan net of ze spoken zijn. Die grappen heb ik ook met mijn zusje uitgehaald.
‘Goed, als je mij in de maling probeert te nemen, dan…,’ ging Brian akkoord. Maar hij waarschuwde tegelijkertijd dat er dan iets zou zwaaien. En hij zou hen meteen door hebben. Maar Brian wist niet wat hem te wachten stond. Hij wist niet wat de ware gedaante van Mike was.
‘En wanneer bewijs je het mij,’ wilde Brian weten. Die was benieuwd wat Mike van plan was en doorzag nu al wat Mike met hem wilde doen, tenminste dat dacht hij. Maar wat Mike voor hem in petto had, kon hij niet eens dromen. Brian zou ondervinden dat hij geen grappen over spoken moest maken.
‘Als de tijd er is,’ antwoordde Mike koel. Uiteraard als de tijd er is, want je moet je vrienden waarschuwen en de voorbereidingen treffen, ging het door het hoofd van Brian. Hij zou wel merken wat Mike van plan was. Hij was een jongen die zich daar geen zorgen over maakte, want hij was er zeker van dat spoken niet bestonden en als iets niet bestond kon niemand het toveren. Toveren wel, maar dat was illusie. Mike zou dus een spook voor hem toveren, dat zou een mooie truc zijn om iedereen te laten zien.
‘Goed, laten we nu maar gaan, en als het zover is, hoor ik het wel,’ zei Brian. Hij was wel benieuwd hoe Mike het zou aanpakken. Hij wist dat hij hem een loer wilde draaien, maar was er niet bang voor. Beide jongens sprongen van de muur af.
‘Kom op, en nu op spokenjacht,’ spotte Brian. Brian dacht het spelletje mee te spelen. Hij vond het zelfs lollig hoe Mike het allemaal voorstelde. Die Mike was ook een schijterd net als al die anderen, die bij het geringste bang werden. Vooral als ze een griezelverhaal hadden gelezen, sliepen ze de hele avond met de lamp aan, dat vertelden ze dan de volgende dag op school. Maar Brian was niet bang voor al die verzinsels. Hij wist dat al die verhalen in een boek verzonnen waren en dat hij zich daar geen zorgen over hoefde te maken, daarom sliep hij heel rustig na een horrorverhaal te hebben gelezen. Ze hadden beiden een mountain bike. Die hadden ze tegen de muur aangezet. Ze pakten hun fietsen en sprongen erop.
‘En wegwezen alsof een spook achter je aanzit,’ schreeuwde Brian. En hij scheurde weg, gevolgd door Mike. De zon scheen net als andere dagen meedogenloos en de jongens zweetten na flink op de pedalen te hebben getrapt. Maar het hinderde hen niet, ze waren deze felle zon gewend, alleen was het niet goed om lang in deze hitte te blijven, dan kreeg je er wel last van. Mike was zeer onder de indruk van Brian’s dapperheid, maar hij wist dat hij hem murw zou maken en dan zou diezelfde Brian anders piepen. Brian wist nog niet met wie hij het over spoken had. En Mike had alle geduld, als hij zijn kans kreeg, zou hij Brian laten beven. Ja, die zou nog wat meemaken. Mike zou het allemaal goed plannen en dan Brian verrassen. Een verrassing die Brian nooit van zijn leven zou vergeten als hij niet ter plekke een hartaanval kreeg. Wat kon Mike doen dat Brian voor zijn leven moest vrezen? Wat kon zo’n kleine jongen uithalen om iemand die nooit bang was voor spoken toch te doen huiveren? Als hij maar geen gemene streken uithaalde, want ze waren vrienden van elkaar, zo beschouwde Brian het. Was Mike een kwaadaardig spook, die anderen het leven zuur maakte? Wat had Mike allemaal op zijn kerfstok? Welke mensen had hij als spook lastig gevallen?

De verandering
Na de aanrijding was Mike veranderd. Dat hadden zijn ouders ook gemerkt. Maar niemand kon vermoeden wat de verandering teweeg had gebracht en ze schreven het toe aan de aanrijding. Inderdaad zou dat de oorzaak kunnen zijn, maar dat was het niet, er was meer aan de hand. Het zou als een stoute droom ontaarden. En dan zou alles veranderen. Mike was het enige kind van zijn ouders. Vroeger woonden ze in Cleveland. Mike’s ouders werkten beiden in hetzelfde bedrijf. Ze hadden elkaar op hun werkplek leren kennen. Voor hun werk moesten ze soms verhuizen, maar dat vonden de ouders niet zo erg. Zo leerden ze verschillende mensen kennen. Het verhuizen was geen punt, want het bedrijf zorgde dat alles werd ingepakt, verhuisd en weer netjes uitgepakt. Mike en zijn ouders hoefden er maar in te trekken. Het verhuizen gebeurde niet zo vaak dat het problemen gaf. Eens in de vier of vijf jaren gebeurde het. Maar zo zag Mike heel veel van het land en maakte hij ook allerlei nieuwe vrienden. Hij schreef iedereen regelmatig. Maar na de aanrijding, had hij het nooit meer gedaan. Alsof hij hen allemaal was vergeten. Zijn moeder had hem vaak gezegd om desnoods wat kaarten te sturen. Mike beloofde het, maar deed dat nooit. Die vrienden betekenden niets meer voor hem, het was allemaal verleden tijd. Misschien had hij hen vergeten na de aanrijding, en loog hij tegen zijn moeder, misschien wilde hij haar niet kwetsen door te laten blijken dat hij hen niet meer kende, want het zou zijn ouders pijn doen om erachter te komen dat hun zoon vergeetachtig was geworden. Ze waren al zo bezorgd om de toestand van hun zoon. Ze wisten er zich geen raad mee. De ouders van Mike hadden hem in het begin uitvoerig door vele doktoren laten onderzoeken. Maar Mike was zo gezond als een vis, zeiden ze elke keer. Toch was Mike niet dezelfde. De doktoren hadden de ouders gerustgesteld door te zeggen, dat het vaker voorkomt dat iemand zich na een ongeval anders gedraagt. Het verwerkingsproces duurt bij velen langer. Het belangrijkste was dat Mike helemaal gezond was. Dat hij zich anders gedroeg zou met de tijd wel overgaan, hadden zij de ouders verzekerd. Mike was nog jong en zou het allemaal kunnen verwerken, waren zij van mening. Maar met de tijd zou het erger worden. Met de tijd zou Mike vervallen tot gruweldaden. Daden die bij zijn nieuwe karakter pasten. Daden die hij moest plegen om te kunnen overleven. En dan zou blijken hoezeer de doktoren zich hadden vergist. Maar die wisten niet beter. Alles wees erop dat de aanrijding ermee te maken had en was het vanzelfsprekend dat als oorzaak aan te wijzen. De ouders moesten de doktoren wel geloven en met de situatie leren leven en hopen dat op een dag Mike weer normaal zou worden. Mike gedroeg zich ook normaal, alleen van tijd tot tijd ging er iets flink mis met hem. Dan was hij zichzelf niet en ging zo tekeer dat zijn ouders bang werden. Ja, als je je zoon zo tekeer ziet gaan, is het iets om er bang van te worden. En maar hopen op beterschap welke niet komt. Ze moesten hulpeloos toekijken en maar wachten op goede tijden, die voor hen allen zou aanbreken. Voorlopig leek hun leven te zijn veranderd in een nachtmerrie. Want steeds met dezelfde narigheid te worden geconfronteerd, daar werd je gek van. Na het ongeluk was Mike niet dezelfde Mike meer. Na de aanrijding was hij veranderd in een spook. Het was een zichtbare en tastbare spook met een menselijk lichaam. Of beter gezegd in een menselijk lichaam, want het was niet zijn eigen lichaam. De geest was in het lichaam van Mike binnengedrongen en had er bezit van genomen. Niemand kon het bevatten. De doktoren zouden je uitlachen als je met zo’n belachelijk verhaal aan zou komen. Zulke dingen geloofden de mensen in het oerwoud, niet in een moderne wereld. Zo geloofde Brian er ook niet in, maar Mike wilde het hem wel laten geloven, daartoe had hij zijn eigen plan bedacht. Hij zou zich zeker belachelijk maken als hij aan anderen zou vertellen dat hij een spook had gezien. Iedereen zou Brian voor gek verklaren als hij met zulke verhalen kwam. Zijn ouders zouden hem meteen naar een psychiater brengen en hem verbieden alle griezelfilms en verhalen te zien en te lezen. Die Brian zou nog heel wat meemaken, daarvoor zou Mike wel zorgen. Hij zou nooit meer beweren dat spoken niet bestonden als Mike met hem klaar was. De moeder van Mike was die dag jarig. En zij zouden met z’n allen uit eten gaan. Mike’s vader had in een chique restaurant een tafel laten reserveren. Deze bijzondere dag was alleen voor hen bedoeld. Zij wilden het met z’n drieën vieren. Dat deden ze op ieders verjaardag. Zo konden ze in alle rust met het gezin genieten wat een andere sfeer gaf dan met anderen erbij. Als een verjaardag in een vakantie viel, dan reden ze voor deze bijzondere gelegenheid naar het buurland. Zo’n uitstapje deed altijd goed na het harde werk van iedere dag. De familie, vrienden en kennissen waren voor het weekend uitgenodigd. Ze hadden het hele huis alvast voor het weekend versierd en zouden al die tijd in verjaardagssfeer blijven. Het leek alsof de moeder van Mike elke dag jarig was. Alleen was het jammer dat ze niet elke dag een cadeau kreeg. Maar dat zou teveel van het goede zijn. Mike had een idee, hij zou voor zijn moeder extra kleine cadeautjes kopen en elke dag een aan haar geven, totdat het feest in het weekend voorbij was. Zijn moeder zou echt blij zijn elke dag iets te krijgen, al was het een kleinigheid. Ja, daarmee zou Mike zijn moeder verrassen. Maar Mike zou zijn ouders met iets gruwelijks verrassen, ze zouden die dag helemaal niet op een mooie manier worden verrast, maar juist op een ellendige, wat niemand had verwacht. De verrassing van Mike zou later komen. Die avond voltrok zich een ramp in plaats van een leuk etentje, die later desastreuze gevolgen zou blijken te hebben. Die avond kleedde iedereen zich op zijn best aan. Voor deze gelegenheid had iedereen nieuwe kleren gekocht. Er was iets te vieren, en het moest perfect zijn. Zo was het gepland, maar het lot had iets anders voor hen in petto. En wat die had bepaald, zou schokkend zijn. Niemand zou iets kunnen begrijpen en het zou steeds erger worden. Het zag er dus niet goed voor hen uit en het onheil wachtte geduldig af. Die had alle tijd, een zee van tijd om mensen in ellende te doen storten en dan lachte hij stiekem als zijn doel was bereikt. Zo is het lot, onberekenbaar voor de mens. De hele tijd zit het lot ergens iets noodlottigs voor een ieder te beramen. Daarin beleeft het lot plezier, zo zou Mike later ook plezier beleven als hij Brian de stuipen op het lijf zou jagen. De verjaardag van Mike’s moeder was heel erg belangrijk. Het gebeurde maar twee keer per jaar dat zij in het zonnetje werd gezet. Een keer was met moederdag, maar dat was niet zo grandioos. En de tweede keer op haar verjaardag. Moederdag was zo algemeen geworden dat het niet iets speciaals meer voorstelde en de meeste mensen vergaten het dan ook. Maar bij Mike werd het toch als iets bijzonders gezien en werd de moeder flink in de watten gelegd. Op die dag gingen ze ergens uit eten en was het feest voor hen allemaal. Na al het werk moesten ze zich ontspannen en pakten ze elke gelegenheid aan, die zich voordeed, om iets leuks te doen. De ouders van Mike waren heel erg lief. En Mike was ook een braaf kind, ze hoefden nooit tegen hem te schreeuwen. Er was nooit ruzie tussen zijn ouders. Mike had zijn ouders nooit horen schreeuwen. Het was echt gezellig bij hen. En Mike verveelde zich nooit, al was hij de hele tijd alleen. Hij vermaakte zich of met spelletjes op de computer of in zijn kamer. Hij zat ook op muziek en zwemles. Dat wilden zijn ouders graag, en Mike had er geen bezwaar tegen, hij vond het leuk om het allemaal te doen. Muziek was goed voor zijn intelligentie, waren de ouders van mening, het stimuleerde de hersens beweerden ze. Dat was wetenschappelijk bewezen, zoiets zeiden ze. Mike had niets te klagen. Hij kreeg van zijn ouders alles wat hij verlangde. Maar alleen wat goed voor hem was. Mike was trouwens hun enige kind. Ze wilden er graag een ander bij hebben. Het liefst een meisje. Dan waren ze compleet. Maar door de werkdrukte, hadden ze het tot nu toe uitgesteld. En nu was het misschien ook te laat. Want Mike was al veertien. En als ze nu een kind namen, zou het leeftijdsverschil met Mike erg groot zijn. De ouders hadden nog geen besluit kunnen nemen en van uitstel zou zeker afstel komen. Soms plaagde zijn moeder zijn vader door een kussentje op haar buik te doen. Ze liep dan heupwiegend voor zijn vader heen en weer. Die moest dan erg lachen en begon achter haar aan te lopen totdat het kussen vanzelf naar beneden viel. Dan pakte zijn vader het op om vervolgens op zijn eigen buik te plaatsen en op en neer te lopen totdat zijn moeder het wegtrok en in zijn armen lag. Mike amuseerde zich om hun gedrag. Zo hadden ze vele apenkuren, waardoor het altijd gezellig in huis was. Ook als de ouders op de bank zaten en naar de TV keken, waren ze met elkaar bezig. De ene trok aan de neus van de andere of kneep in de wang, dan weer beten ze elkaar, maar dan zachtjes om elkaar geen pijn te doen. Mike had dat gedrag overgenomen van zijn ouders, want hij beet zijn ouders sinds hij klein was. En dat zou doorgaan, want Mike zou anderen ook bijten en dat met desastreuze gevolgen, alleen zou niemand behalve Brian erachter komen. En zij die erachter zouden komen, zouden het aan niemand door kunnen vertellen. Mike zou erop losbijten. De moeder van Mike had een prachtige lichtblauwe avondjurk aan. Ze hadden lang naar een mooie toepasselijke jurk voor deze gelegenheid gezocht. Het was juist zijn vader, die wilde dat zijn moeder er heel mooi uit zag op deze dag. Ze waren erg trots op elkaar. Ook waren ze trots op Mike, waarvan ze nooit last hadden. Hij kon heel goed in zijn eentje spelen en was al vanaf heel klein zelfstandig bezig. Dat apprecieerden de ouders heel erg in hem. Zijn moeder was een heel aantrekkelijke dame. Vandaar dat zijn vader meteen verliefd op haar was geworden. En nu leek ze nog jonger. Zijn vader zou vandaag zeker nog eens verliefd op haar worden. En dan hoopte Mike op een zusje. Hij had graag nog iemand in huis gewild, dan zou hij met hem of haar kunnen spelen. Hij had geen voorkeur, maar zou toch voor een zusje kiezen omdat dat de wens van zijn ouders was. Hij zou net zo goed met een broertje als met een zusje kunnen omgaan. Maar hij was ook blij in z´n eentje, dan had hij tenminste geen ruzie, die hij zeker zou hebben met een zusje of broertje erbij. Vooral als ze nog klein zijn en geen besef hebben. Mike heeft zulke taferelen vaak bij families gezien, waar de kinderen elkaar te lijf gaan om de kleinste dingen. En huilend komen ze dan bij de ouders klagen die de ander, die misschien onschuldig is, gaan straffen. En even later zie je ze weer samen spelen alsof er niets is gebeurd. De vader van Mike was in een keurige smoking gekleed. En hij zag er aantrekkelijk uit. Ze waren al zolang getrouwd en toch deden ze elke dag alsof ze nog steeds verliefd op elkaar waren. Soms gedroegen ze zich als kinderen en Mike moest erom lachen. Maar soms schaamde hij zich voor het gedrag van zijn ouders. Het hoorde bij de jeugd, dacht hij. Maar naarmate hij groter werd, besefte hij dat mensen dat soms nodig hadden.
‘Ik ga niet met je uit!’ had de moeder van Mike geplaagd. Ze maakten altijd grappen en dat was het leuke, want daardoor konden ze flink lachen en hadden ze het zo naar hun zin. Zonder al die grappen zou het saai in huis zijn. Als hij soms naar familie ging als zijn ouders ergens naar toe moesten, waar ze geen grappen konden maken, was het een saaie boel. Maar als zijn ouders erbij waren, brachten zij iedereen aan het lachen.
‘Waarom niet, zie ik er zo lelijk uit?’ klaagde zijn vader. Hij wist het spelletje mee te spelen, want hij wist wat zijn moeder daarmee bedoelde. Zulke uitspraken maakten ze vaker over en weer. Mike hoefde er zich geen zorgen over te maken dat hij vandaag geen lekker eten zou krijgen. Hij wist dat dit een spelletje was en genoot er zelf ook van.
‘Je ziet er juist te knap uit,’ beweerde zijn moeder. Die complimenten kreeg zijn vader vaak en hij zei ook altijd dat de moeder van Mike er betoverend uitzag. En als Mike er niet bij was, begonnen ze meteen te flirten. Soms moesten ze zich dan haasten, als ze ergens naartoe moesten, om op tijd te komen.
‘En je bent bang dat andere jonge prachtige dames naar mij gaan kijken,’ plaagde de vader, terwijl hij zichzelf voor de spiegel bewonderde. En hij deed zich nog leuker voorkomen, alsof er werkelijk vele meiden naar hem zouden kijken, terwijl zijn vrouw erbij was. Hij was ook iemand op wie vele dames zouden kunnen vallen. Op zijn werk had hij al avances gekregen van dames collegas, terwijl zijn vrouw daar ook werkt. De vrouwen houden er geen rekening mee dat iemand getrouwd is en durven in het bijzijn van zijn vrouw met hem te flirten. Zijn vader liet zo´n collega dan ook meteen overplaatsen, hij wilde geen affaires en was zijn vrouw trouw. Zo’n vrouw zou hij nooit meer krijgen, dat besefte hij al te goed. Die andere wilden alleen maar pret en daardoor zou hun huwelijk kapotgaan.
‘Je hoeft niet jaloers te zijn schat, ik ben enkel voor jou,’ verklaarde de vader van Mike. Mike amuseerde zich om hun gesprekken en bedacht dat hij net zo’n vrouw als zijn moeder in de toekomst wilde hebben, dan zouden ze ook de hele tijd lol hebben, wat het leven aangenaam zou maken. Maar dat was nog ver en nu genoot hij om het gedrag van zijn ouders.
‘Maar wat als er andere mannen naar jou komen…?’ treurde de vader, maar hij was helemaal geen jaloerse man en de moeder van Mike was ook geen jaloerse vrouw. Ze wisten dat ze elkaar trouw waren. Mike wilde ook geen jaloerse vrouw, dat zou heel erg zijn. De eerste vraag die hij aan een meisje zou stellen met wie hij wilde trouwen, was of zij jaloers was en van grappen hield.
‘Als je daar bang voor bent, dan gaan we niet uit lieverd,’ was het lieve antwoord van de moeder. Mike wist dat ze genoeg tijd hadden en bekommerde zich niet om het eten. En hij was helemaal niet bang dat hij met lege maag naar bed moest gaan, en al zou het geen verjaardag van zijn moeder zijn, ze zouden gewoon uitgaan als ze eenmaal hadden besloten. Maar hij zou die dag geen eten krijgen en met lege maag ergens op bed belanden. Ze zouden geen van allen voedsel kunnen nuttigen. Het restaurant en de tafel zou lang op hen moeten wachten. De restauranthouder zou wel vreemd opkijken, want hij kende de familie en zou het raar vinden dat zij niet hadden opgebeld om af te zeggen. Maar als hij wist wat de familie onderweg zou overkomen, zou hij alleen maar medelijden hebben. En dat zou hij later wel vernemen. Goed dat hij het eten niet van te voren klaar hoeft te maken, dat zou zonde zijn. Want het was maar de vraag of iemand anders hetzelfde zou bestellen.
‘Niet zo opscheppen, jullie beiden, er gaat niemand naar jullie kijken, want iedereen zal geobsedeerd raken door deze aantrekkelijke jonge man, en niet naar twee oudjes,’ lachte Mike. Het was zijn beurt om zijn ouders wat te plagen. Hij was hun kind en had ook veel humor. Op school maakte hij ook vaak grappen, zodat de leerkrachten soms moeite hadden om les te geven, maar ze vonden het nooit te erg. Ze vonden het juist leuk dat er af en toe in de klas werd gelachen, want de hele dag lesgeven was voor hen ook saai. Ze hadden af en toe wat afleiding nodig.
‘Wat, vind je mij oud?’ vroeg de moeder en keek schuin naar Mike. Zij voelde zich helemaal niet beledigd, ze wilde Mike omgekeerd even uit zijn tent lokken. Mike vond zijn moeder nog erg jong wat hij vaak zei en dat deed zijn vader ook. In de familie waren andere vrouwen die in leeftijd jonger waren dan zijn moeder, maar die veel ouder leken. Die vrouwen verzorgden zich niet en het leek ze niets te kunnen schelen, zolang ze hun eigen gangen konden gaan. En dat deden ze, want soms hoorde Mike het een en ander waarvoor hij zijn wenkbrauwen optrok.
‘Nee mam, je bent nog heel erg jong, en ik wil een zusje,’ meende Mike. Hij had nooit de behoefte gevoeld om met iemand te spelen, in zijn eentje had hij het naar zijn zin. Vooral met zulke grappige ouders was het erg plezierig. Hij wist dat zijn ouders graag een dochter erbij wilden hebben en als zij er kwam, zou zij heel erg verwend worden door zowel de ouders als door Mike, daar twijfelde Mike helemaal niet aan.
‘En als zij er is, ga je klagen over het verschonen van de luiers,’ lachte de vader. Hij wist het omdat toen Mike nog klein was, hij het heel wat keren had moeten doen. Nu was die tijd gelukkig voorbij. Mike was groot en kon voor zichzelf zorgen. Zo hadden de ouders ook meer vrijheid voor zichzelf. De hobby’s die de moeder allemaal had moeten opgeven tijdens de zwangerschap en na de bevalling van Mike en een hele tijd daarna ook niet had kunnen uitoefenen, had ze gelukkig weer kunnen oppakken. Ook de vader van Mike had een tijdje niets kunnen doen en was er weer mee begonnen.
‘En ik dacht dat jij dat zou doen, pap,’ fronste Mike zijn voorhoofd. Hij zag het niet zo zitten wat zijn vader voorstelde. Zijn tante had laatst een baby gekregen en als ze bij haar waren, zag Mike hoe het verwisselen van een luier ging, en bleef hij ver uit de buurt. Voor zijn eigen ontlasting schaamt niemand zich, maar die van een ander vindt iedereen vies.
‘Je zusje zal jouw verantwoordelijkheid zijn jongeman,’ maakte de vader duidelijk. Hij vond het verwisselen van luiers helemaal niet vies, alleen wilde hij zien hoe Mike erop zou reageren.
‘Waarom denk je dat wij zolang hebben gewacht?’ kwam zijn moeder ertussen. Wat zou er gebeuren als Mike een dagje alleen op zijn zusje moest oppassen en zij verschoond diende te worden? Hij zou zeker de buren erbij halen.
‘En ik de hele tijd in de pindakaas zitten!’ klaagde Mike en trok een raar gezicht op. Het ergste zou zijn als hij met zijn vingers in die troep kwam. Hij zou uren zijn handen schrobben.
‘Je lust toch zo graag pindakaas,’ plaagde zijn vader hem. Ja, Mike hield van pindakaas, maar niet welke zijn vader bedoelde. Als Mike zijn brood smeerde nam hij een dikke laag pindakaas en smulde ervan. Zijn moeder waarschuwde hem altijd dat hij puistjes zou krijgen, maar dat interesseerde hem niet.
‘Denk je niet dat het dan teveel voor me wordt pap?’ merkte Mike op. Als het gesprek zo verliep zou Mike straks geen pindakaas meer lusten, want elke keer als hij die lekkere pindakaas op zijn brood zou smeren zou hij iets anders zien, wat hem de eetlust helemaal zou ontnemen.
‘Jongens, ik wil straks graag smakelijk kunnen eten!’ riep de moeder uit. Die begon al die troep voor zich te zien en straks zou ze in het restaurant aan al die smerige boel worden herinnerd. Het was haar bijzondere dag en die moest door niets worden bedorven. Vooral het eten was belangrijk op zo´n bijzondere dag. Het was een keer per jaar en je moest er dan ook flink van genieten. Dan zou je het voor maanden vergeten om als de tijd er weer naderde, de dagen af te tellen.
‘Mike ben je al verkleed?’ vroeg de moeder. Ze was zo druk met haarzelf bezig, ja ze moest er vandaag op haar best uit zien, dat ze niet in de gaten had of Mike al gekleed was of niet. Al was Mike een grote jongen, zijn moeder moest er altijd achter hem aan zitten. Zij moest voor hem de kleren uitkiezen en zelfs aandringen dat hij zijn schoenen aantrok, anders zaten ze in de auto en moest Mike nog zijn sokken en schoenen aandoen. Wat dat betreft was Mike erg verwend, hij was te lui om zelf zijn kleren aan te doen, soms moest zijn moeder hem daarbij helpen.
‘Ja mam, helemaal picobello,’ antwoordde Mike. Dat kwam omdat zijn moeder de kleren voor hem van te voren uit de kast had gehaald. Op deze speciale dag duurde het extra lang voordat zijn moeder zich had opgemaakt. Maar Mike en zijn vader hadden alle geduld.
‘En je vader?’ vroeg ze indirect aan haar man. Kon ze die vraag niet rechtstreeks aan hem zelf hebben gesteld? Maar dat hoor je vaker. Het is een manier van praten, zonder bijbedoelingen, niet dat men tegen die persoon niet wil praten. Zijn vader sprak ook altijd Mike aan als hij iets tegen zijn vrouw wilde zeggen, terwijl zij in de buurt was en het wel kon horen. Het is misschien beter om iemand anders, die ook aanwezig is, bij het gesprek te betrekken, misschien geeft het een grotere eensgezindheid en versterkt de sociale band tussen de familieleden.
‘Ik sta al een tijdje op je te wachten schat,’ liet de vader weten. Hij wachtte geduldig af totdat zijn vrouw klaar was en het sein tot vertrek zou geven. Ze werd door de mannen in huis nooit opgejut als ze ergens naartoe moesten. De moeder hield er altijd rekening met de tijd mee en wist hoelang het duurde eer haar man klaar was en begon altijd op tijd.
‘Goed dan gaan we.’ Zij was klaar en na een laatste goedkeurend blik in de spiegel, pakte ze haar handtas en ze verlieten alle drie het huis. Het was een mooie koele avond en de wind blies heel zachtjes. Het was een avond om echt uit te gaan. Maar dit uitje zou een catastrofaal eind hebben, een abrupt einde. Niet voor iedereen, maar wel voor Mike, want hij zou uit de dood herrijzen, niet meer als Mike, maar als een meedogenloos monster. Hij zou niets en niemand vrezen en zelf vrees en angst vertegenwoordigen en anderen ermee kwellen. Ja, behalve Brian zouden er ook anderen zijn slachtoffers worden. Het voorspelde niets goeds voor Brian en anderen. Ze liepen naar de auto die voor het huis was geparkeerd in plaats van in de garage, want ze wisten dat ze vanavond uit zouden gaan. Ze hadden een prachtige bungalow ter beschikking met een garage waarin twee auto’s konden. Het huis was aan alle kanten omgeven door een grote tuin en iedereen vertoefde er graag in. Het was lekker om in een luie stoel in de tuin te ontspannen en de prachtige bloemen te bewonderen. Die hadden de ouders van Mike er niet ingeplant. Het huis behoorde toe aan het bedrijf, waar zijn ouders werkten en dat zorgde voor de tuin. Een keer in de week kwam er een tuinman om het te onderhouden. Het bedrijf deed heel veel voor zijn werknemers. De ouders van Mike zetten zich dan ook helemaal in voor het bedrijf. Het was alsof het hun eigen bedrijf was. Vroeger ging Mike vaak naar hun kantoor, maar naarmate hij ouder werd, had hij er minder behoefte aan. Het was donker en in het schijnsel van de lantaarnpaal schitterde de jurk van de moeder bijzonder fraai. Het leek alsof het zelf licht gaf. Zij zelf leek op een verschijning. Als ze zo op straat liep zou ze zeker een aanrijding veroorzaken, omdat iedereen haar zou bewonderen en niet meer op het verkeer zou letten. De vader deed het portier voor haar open, dat deed hij niet alleen vandaag, maar altijd als ze ergens naar toe gingen, hij was een gentleman. Ook Mike had dat geleerd en als hij in de gelegenheid was, deed hij het ook voor zijn moeder. Nadat ze in de auto waren gestapt, reden ze weg. De moeder hield van muziek en deed de radio aan. Een zachte melodie begeleidde hen op hun weg. Een weg die niet naar het restaurant zou voeren, maar naar een ellendig oord. Een begrafenisoord voor Mike, maar die zou daar toch niet belanden, alhoewel hij daar wel zou moeten zijn. Hij zou juist de heerser worden over de begraafplaats. En iedereen die daar verbleef zou hem eer betuigen. Het restaurant lag in de stad en ze reden ernaar toe. Mike zat zoals altijd op de achterbank. Hun auto was een stationwagen. De ouders van Mike hadden hiervoor gekozen omdat het hun beter uitkwam. Elk weekend trokken ze erop uit. Soms gingen het drietal picknicken en soms gingen ze vissen. En dan was het handig, zo’n wagen te hebben. In de laadruimte konden ze heel wat kwijt. Het was een sterke auto. Als ze af en toe de bergen introkken, dan pas kon je de kracht ervan zien. Het nam met gemak heel wat hobbels en hindernissen. Ze kenden het restaurant maar al te goed. Telkens als er iets te vieren viel, gingen ze ernaar toe. Hier was het eten erg lekker, het was een restaurant waar je gerechten van vele landen kon proeven en vooral de exotische gerechten waren om te smullen. De bediening was ook optimaal en zij waren hier geen onbekenden. Ze werden altijd erg hoffelijk verwelkomd. Als ze daar waren, kwam de eigenaar hen persoonlijk begroeten. Het restaurant was echt tropisch ingericht. Aan de zijkanten liep een beekje met mooie grote vissen en in een hoekje was er een kleine waterval met een vijver en in het midden een fontein. Bij alle tafels waren grote bomen geplaatst alsof je in de natuur zat te genieten van het lekkere eten. Maar deze keer zouden ze hiervan niets beleven. Een zou op een andere manier leven. Mike zat net als zijn ouders kaarsrecht om kreukels in de kleren te voorkomen. Innerlijk genoot hij van het overheerlijke voedsel en van de sfeer in het restaurant. Zijn vader had vast iets speciaals als verrassing in petto, want dat deed hij altijd. Zeker had hij een violist laten komen om zijn moeder te verblijden. Altijd als ze voor een verjaardag ernaar toe gingen, kwamen de kelners rond de tafel en zongen ze een verjaardagslied voor haar. Verder kregen ze iets bijzonders aangeboden van het huis. In de stad waren er vele stoplichten. Maar ze hadden geen haast, ze waren op tijd vertrokken en hadden rekening gehouden met het verkeer. Goed dat het door de weeks was, anders zou het drukker op de weg zijn. De vader van Mike stopte bij een van de stoplichten. Hun auto stond als eerste en toen het licht op groen sprong, trok hij op. De vader van Mike keek altijd in alle richtingen voordat hij reed. Nu deed hij dat ook. Maar het was donker en je kon soms aan de lichten niet uitmaken of een auto ging stoppen of met veel vaart naar voren schoot. En dat gebeurde nu ook. Alhoewel het aan de andere kant rood was, reed een vrachtwagen met volle vaart door. Ze hoorden een klap en verder ….werd het helemaal stil. Niemand wist er iets van. Er bestond niets meer. In een fractie was alles opgehouden en ze waren hun eigen bestaan niet meer bewust. De vrachtwagen had door rood gereden en het achterste gedeelte van de stationwagen geraakt. Mike was volop geraakt. Hij had de volle mep gekregen. Hij had niet eens gemerkt wat er was gebeurd. Er was een harde knal en …dat was het. De vrachtwagen was ervan door gegaan. Ook de politie die hem achtervolgde bleef niet staan. Ze hadden wel de ambulance opgebeld. Het was een chaos op de weg. Hun auto was door de kracht van de vrachtwagen tegen een andere auto geknald en die andere tegen een lantaarnpaal. Overal klonken gierende banden, sommige bestuurders trapten keihard op hun rempedalen, anderen probeerden door flink aan hun sturen te trekken een fatale botsing te ontwijken. En alles hield zo snel op. Niemand begreep er iets van. Iedereen stapte uit hun auto en zij die ongedeerd waren of niet zoveel letsel hadden opgelopen, keken beduusd naar de ravage. Mike en zijn ouders ontging dit alles, ze zaten beklemd in hun auto. Nadat de ambulance was gearriveerd, moest ook de brandweer eraan te pas komen om de slachtoffers uit de auto te kunnen bevrijden. Razendsnel werden de drie en andere slachtoffers naar het ziekenhuis vervoerd. Een mooie dag veranderde zo in een fatale tragedie. Niet alleen deze mooie dag veranderde, ook Mike zou veranderen en daarmee zijn leven en die van zijn ouders en niet te vergeten van de anderen die met Mike te maken zouden krijgen. De stationwagen was totaal vernietigd en belandde op de schroothoop. Dat vonden ze niet zo erg, belangrijk was dat ze het allemaal hadden overleefd, tenminste dat dachten de ouders van Mike. Ze wisten niet dat Mike niet meer bestond en dat wie zij als hun zoon beschouwden iemand anders was, iemand die geen liefde kende en alleen wreedheden kon begaan. Dat zouden ze na een tijdje ondervinden en dan zouden ze gevaar oplopen. Hoe zouden zij het kunnen verwerken als ze erachter zouden komen dat Mike niet meer hun zoon was? Die vraag zou liever niet gesteld worden! Met de ouders van Mike was het niet zo erg. Maar Mike moesten ze met man en macht zien te redden. Mike had geen hartslag meer. En het kostte de doktoren heel wat moeite om hem weer levend te krijgen. Maar hun pogingen werden beloond. Mike’s hart was na een paar stroomstootjes weer begonnen te pompen. Wat was dat een opluchting voor de artsen. De ouders van Mike wisten op dat moment niets en lagen zelf bewusteloos en werden behandeld. Het was op het nippertje, want als het hart van Mike niet snel zou gaan werken, zou alle moeite tevergeefs zijn, dan zou het voor Mike te laat zijn geweest. De doktoren zouden niets meer voor hem kunnen doen en zou de begrafenisondernemer zich verder over hem moeten ontfermen. Maar nu hoefde dat niet, Mike bleek sterk te zijn en de dood te hebben overwonnen. Dat was trouwens de conclusie van de artsen, die niet beter wisten. Ze wisten niet dat de persoon die de ogen had geopend, zelf de dood vertegenwoordigde. Maar de doktoren hoefden niets te vrezen, zo snel zou de nieuwe Mike niet toeslaan. Zijn lichaam was door de verwondingen te zwak om zelf te kunnen lopen. Hij moest eerst opknappen en dat zou nog een tijdje duren. Als hij dan op pad ging, zou dat met gruwelheden gepaard gaan. Mike moest een hele week op de intensief care blijven en toen hij genoeg was opgeknapt en het gevaar geweken bleek te zijn, werd hij overgeplaatst naar een zaal. Daar moest hij verder zijn dagen doorbrengen, maar omdat hij in de war leek te zijn, was hij er zich niet zo bewust van wat er allemaal gaande was. Hij wist wel dat hij in het ziekenhuis lag, verder leek hij afwezig te zijn. De ouders van Mike waren wel bewusteloos geraakt, maar behalve wat kneuzingen en een lichte hersenschudding waren ze er beter van af gekomen. Ze moesten twee weken in het ziekenhuis blijven en Mike werd pas na vier weken ontslagen. Geen van hen had blijvend letsel opgelopen. Het was een wonder dat na zo’n fatale aanrijding, iedereen er nog levend uit was gekomen. Aan de ravage die op de weg te zien was, zou je denken dat er doden waren gevallen. Inderdaad was er een dode te betreuren, maar die liep net als de anderen weer rond.
De vrachtwagenchauffeur was opgepakt en was in de gevangenis beland. Maar de ouders van Mike hadden verder niets gehoord. Van een eventuele schadevergoeding was er nooit sprake van geweest. Ze hadden wel de moeite genomen, maar hun advocaat had hen een rechtszaak afgeraden. Dat zou alleen maar meer kosten met zich meebrengen. En daarmee was de kous af. De stationwagen was all-risk verzekerd en de verzekering had het geld uitgekeerd. De ouders van Mike hadden weer dezelfde type auto gekocht. Misschien was het hun geluk geweest dat ze zo’n sterke auto hadden, misschien waren ze alle drie bezweken als ze een andere auto van minder kwaliteit hadden gekocht. Ze hadden hun leven dus te danken aan die sterke auto. Door de aanrijding was hun leven wel veranderd, ze zagen de dagelijkse dingen anders aan. Ze wilden meer van het leven genieten, maar door de toestand van Mike, lukte het hen niet. Ze beseften dat het leven maar voor korte duur is en dat je niet alleen maar moest werken om zo op een dag door een idioot te worden aangereden. Dan is alles voorbij en heb je niet eens genoten van het leven, wat voor leven is het dan? Ze dachten dat zodra Mike hersteld zou zijn, zij anders tegen het leven aan zouden kijken, maar het leek met Mike steeds erger te worden en zij gingen eronder gebukt. Toen het met Mike een beetje beter ging, hadden ze geen tijd om van het leven te genieten. Mike zou voor hen alles verpesten. Toen Mike in het ziekenhuis werd gereanimeerd, was er iets vreemds gebeurd. Er had een zielsverwisseling plaatsgevonden. Zelfs Mike wist er niets van. Mike was in werkelijkheid overleden. De klap was hem fataal geworden en hij had het niet overleefd zoals de doktoren geloofden. De doktoren hadden wel iemand weer tot leven gebracht, maar het was niet Mike. Het was wel Mike’s lichaam, maar niet zijn ziel. Het lichaam van Mike was ingenomen door een andere ziel. Het was de geest van iemand anders. Het was een moordenaarsziel. Het was de ziel van een seriemoordenaar. Maar waar was de ziel van Mike dan? Wat was er daarmee gebeurd? Dat zou voor altijd een raadsel blijven. In Texas hadden ze een seriemoordenaar ter dood gebracht. Hij had tientallen moorden op zijn geweten. De moordenaar was voor zijn tijd gestorven. En door de vroege dood van de seriemoordenaar, bleef zijn ziel ronddolen. Het had een menselijk lichaam nodig om van al de pijn af te komen, die een geest moet ondergaan. Na een tijdje rondgedoold te hebben, vond hij een geschikt lichaam om in te kruipen. En hij had Mike daarvoor gekozen. Maar dat kon niet zomaar, het was geen geest waarbij iemand bezeten raakt, het was een ziel die niet naast een andere ziel in hetzelfde lichaam kon verblijven, het moest alleen in een lichaam kunnen huisvesten. Daarom moest Mike eerst dood gaan en zijn eigen ziel uit zijn lichaam verdwijnen, voordat de ziel van de seriemoordenaar in kon kruipen. De moordenaarsziel had daarom iets slims bedacht, hij zou meedogenloos toeslaan, het ging trouwens om zijn hachje, dus kon hij geen rekening met anderen houden, trouwens dat had hij nooit gedaan toen het nog als mens leefde. Hij was een koelbloedig moordenaar, een huiveringwekkend monster, die nergens voor terugdeinsde en zoveel mensen had vermoord, allemaal gewetenloos afgemaakt. Hij was een echte slachter, maar een die het op mensen had gemunt. Hij had de hele aanrijding van tevoren gepland. Hij had de vrachtwagenchauffeur door rood laten rijden. De chauffeur had geen rood, maar groenlicht gezien. En dat was Mike en zijn ouders bijna fataal geworden. Voor Mike in ieder geval, want hij leefde niet meer. Maar zowel hij als zijn ouders wisten er niets van. Dit was de lugubere voorgeschiedenis van Mike’s verandering. Wat er nu zou volgen was nog angstaanjagender. Een ongelooflijke drama zou zich ontplooien. En Mike zou het allemaal regisseren. Slachtoffer na slachtoffer zou hij maken om zijn lust te botvieren. In de steden zou er angst heersen, niemand zou naar buiten durven gaan. Maar hij zou ook binnen toeslaan. Het zou zowel binnen als buiten onveilig zijn. Hij zou zonder enige moeite alle deuren kunnen openen en binnendringen. Hij behoorde voortaan tot de duisternis. Hij en de duisternis waren een. In het ziekenhuis was er gelukkig niets ergs voorgevallen. Die mensen hadden allemaal geluk gehad. Anderen zouden dat geluk niet hebben en oog in oog komen te staan met iets wat de dood aankondigt. En als de mensen in die ogen zouden kijken, zouden ze meteen weten dat niet hun laatste uur, maar hun laatste seconde was geslagen. Een volgend moment zouden ze niet meer meemaken. Hun eigen vernietiging zouden ze in die ogen zien. En het volgende moment zou het met hen afgelopen zijn. Wat stonden de mensen te wachten? Niet alleen de mensen moesten het ontgelden, maar de dieren waren ook niet veilig voor Mike.

Zijn eerste prooi
De eerste dag toen Mike van het ziekenhuis was ontslagen en thuis was gekomen, gebeurde er iets heel vreemds. ‘s-Avonds toen Mike al halverwege in slaap was gevallen, kreeg hij een aanval. Zoiets was in het ziekenhuis niet gebeurd. Dit hadden zijn ouders nog nooit meegemaakt. Ze waren naar bed gegaan omdat het voor hen tevens een vermoeiende dag was geweest, ze waren nog niet in slaap gevallen maar sluimerden in. De doktoren hadden hen ook niet gewaarschuwd dat zoiets kon gebeuren. Ze waren totaal verrast en overrompeld en angstig geworden. Angst dat hun kind iets ergs was overkomen. Mike schrok zich wakker. Zijn ogen waren fel rood en puilden uit alsof ze elk ogenblik uit de kassen konden springen. Hij schreeuwde en krijste. Hij holde als een op hol geslagen wilde stier door de kamer heen. Hij scheurde zijn hemd van het lijf af. Hij was erg hysterisch geworden en krabde zich overal. Hij verwondde zichzelf met zijn nagels. Zijn borst en buik begonnen te bloeden. Het leken net striemen. Hij scheen door het dolle heen, alsof zijn hele lichaam brandde en in vuur stond. Hij deed pogingen om van zijn huid af te komen, die zo brandde. Hij kon de pijn niet verdragen. Hij moest van zijn huid af en krabde zich overal diep. Hij sprong op het bed en weer ervan af en rende in het rond. Weer rolde hij over de vloer of sloeg op zijn borst. Hij krijste van de pijn en het enige dat hij kon zeggen was:
‘Nee, nee, nee!’ Verder schreeuwde hij alleen van de pijn.
De ouders schrokken zich rot van al het getier. Zij holden naar de kamer van Mike. Mike deed zijn kamer nooit op slot, ook zijn ouders deden dat niet. Ze waren verbijsterd Mike zo te zien. Even stonden ze naar hem te kijken alsof ze het niet konden geloven, maar toen het tot hen doordrong dat hun zoon zoveel pijn had, probeerde zijn vader hem vast te houden. Hij had erg veel moeite om hem in bedwang te houden, Mike leek buitengewone krachten te bezitten. Maar zijn vader was ook sterk en kreeg hem samen met de moeder van Mike onder controle. Mike vocht als een woeste leeuw, alleen verwondde hij zijn ouders niet. Hij vocht als het ware tegen de pijn, die hem zo kwelde en het leek dat hij door het lint was gegaan. Maar hij wist niet tegen wie hij vocht en dat was niet de pijn, maar iemand anders.
‘Wat is er Mike, wat is er?’ probeerde de moeder hem te kalmeren. Maar het drong niet tot Mike door. Hij raasde door en ging niet zachtzinnig te werk. De ouders moesten oppassen dat zij niet een paar klappen opliepen. Wat was er in Godsnaam met hun zoon? Hij had zeker een vreselijke nachtmerrie gehad, maar nu was hij toch wakker, was hij dan zo bang geworden dat hij niet eens wist dat hij wakker was? De ouders moesten hem stevig vasthouden anders zou hij nog door het raam springen. Mike gromde. Hij probeerde los te komen, maar de vader liet hem niet gaan. Het kostte hem heel veel moeite om Mike in bedwang te houden. De moeder begon te snikken, zo overstuur was ze geraakt, want wat ze nu meemaakte was angstaanjagend, waarom gedroeg haar zoon zich zo? Wat ging er allemaal mis met hem, in het ziekenhuis was alles zo goed gegaan. De eerste dag thuis en het ging mis met Mike. Hij was toch niet te vroeg uit het ziekenhuis ontslagen? Maar de situatie was bijna niet veranderd, hij was alleen van plaats veranderd. Dat kon toch niet zo’n grote effect hebben gehad op zijn gezondheid? Mike kon tijdens de reis ook niet teveel zijn vermoeid, want hij hoefde daar alleen in de auto te gaan zitten en thuis weer uitstappen. Had hij een trauma opgelopen van de auto? Verafschuwde hij auto’s nu, waarin hij wist dat hij de fatale aanrijding had gehad en hem bijna het leven had gekost? Misschien was het dat wat hij niet had kunnen verwerken en waardoor hij zo overstuur was geraakt.
‘Mike mijn kind, wat is er gebeurd?’ zijn moeder trachtte te achterhalen waarom Mike zich zo gedroeg. Mike hoorde niet eens wat zijn moeder tegen hem zei. Hij worstelde en probeerde zijn huid te krabben en gromde steeds. Door zijn rode ogen werden zijn ouders bang, zulke grote ogen hadden ze nog nooit gezien. Mike leed erg veel pijn, dat was duidelijk aan zijn fel rode ogen te zien. Had hij inwendige kneuzingen die niet waren genezen en was er door de reis in de auto iets misgegaan? Een inwendige bloeding kon fataal zijn. Hadden de doktoren iets over het hoofd gezien?
‘Wat heb je jezelf aangedaan?’ huilde zijn moeder en probeerde Mike te strelen. Ze zagen het bloed van overal stromen. De ouders zagen wat Mike met zijn lichaam had gedaan. Het was net alsof iemand hem met een riem had bewerkt en de striemen hadden diep in zijn vlees gesneden. Beide ouders bleven hem met lieve woorden sussen en heel langzaam kwam Mike weer tot rust. Zijn vader omhelsde hem. Het had hen heel wat energie gekost om hem tot bedaren te brengen. Ook nadat Mike tot rust was gekomen, waren ze niet van de schrik bekomen, want ze wisten niet wat hun zoon zo plots was overkomen. Wat ze hadden meegemaakt was niet normaal. Ze hadden nog nooit iemand zo veel pijn zien lijden. Er moest iets ernstigs met Mike aan de hand zijn, anders zou hij niet zo vreselijk tekeer zijn gegaan.
‘Wij zijn bij je, wees niet bang Mike,’ kalmeerde zijn vader hem en hij streelde over zijn haren. De moeder streelde over zijn wonden. Ze keek de vader vragend aan, terwijl de tranen nog over haar wangen rolden. Beiden begrepen er niets van. Het leek alsof Mike een pijnaanval had gekregen die weer was overgegaan. Als dat zo was dan kon het acuut zijn en moesten zij hun arts raadplegen. Maar met Mike was er wat dat betreft niets aan de hand, er was iets anders met Mike, hij onderging een bijzondere verandering. Een verandering die langzaam zou worden volbracht en dan zou Mike zelf weten wat er met hem aan de hand was. Alleen als die verandering volledig plaats had gevonden, zou deze kwelling voor Mike voorbij zijn. Maar hoelang zou het duren? Daarop kon niemand een antwoord geven. Het was afwachten wat er zou gebeuren. Mike’s lichaam accepteerde de ziel van de moordenaar niet. Deze ziel hoorde niet in dit lichaam. Hij was iets vreemds voor het lichaam. Het lichaam wilde de ziel eruit hebben, daarom vocht hij ertegen en reageerde hij op deze heftige manier. Toen het lichaam nog wat zwak was, kon hij er niet tegen vechten, maar omdat Mike’s lichaam in een vertrouwde omgeving was, werd hij meer bewust dat er zich een vreemde ziel in het lichaam bevond. Daarom was hij de eerste dag bij thuiskomst zo tekeer gegaan. Het lichaam wilde de ziel niet en wilde zijn eigen ziel. Maar de moordenaarsziel zou dit jonge lichaam, waarin hij nog lang kon doorbrengen niet verlaten. Wat het lichaam ook zou doen, hoezeer hij tegen deze vreemde ziel zou vechten, hij zou hem niet eruit kunnen bannen. De moordenaarsziel had in die ene maand zich er goed in kunnen nestelen en nu beschouwde hij dit lichaam als het zijne. Het lichaam moest aan hem gehoorzamen en zich ondergeschikt maken. De ziel wist dat het een tijdje zou duren voordat het lichaam aan hem gewend zou zijn en hem zou accepteren als zijn nieuwe eigenaar. Tot die tijd zou hij last ondervinden van de uitbarstingen van het lichaam. Alleen wist Mike het op dat ogenblik zelf niet, het was voor hem ook allemaal een raadsel. Het lichaam reageerde als de echte Mike en gedroeg zich ook als de echte Mike, maar niet voor lang. Mike was weer tot zichzelf gekomen maar hij was nog te beduusd om te merken hoe hij zichzelf had toegetakeld. Zijn kleren lagen overal aan flarden op de vloer. Hij had ze van zijn lijf eraf gescheurd alsof die hem de vreselijke pijn hadden bezorgd. Hij keek verward in het rond en naar zijn ouders toe. Hij voelde niet eens de pijn van de wonden, die hij zichzelf had toegebracht.
‘Het lijkt mij beter het ziekenhuis te bellen,’ zei zijn vader tegen de moeder. Hij wilde zelf naar het ziekenhuis gaan bellen en wilde net Mike loslaten. Het was niet zo verstandig van hem om Mike alleen met zijn moeder te laten, wat als in zijn afwezigheid weer een aanval zou voordoen en Mike weer zo tekeer zou gaan, dan zou de moeder alleen hem niet in staat zijn in bedwang te houden.
‘Ik doe het wel,’ gaf de moeder aan en ze liep snel de kamer uit om het ziekenhuis te bellen. Ze vreesde dat Mike weer een aanval zou krijgen. Als hij die aanvallen kreeg en zichzelf steeds zou toetakelen, zou het helemaal verkeerd gaan met Mike. Ze moetsen van het ziekenhuis meteen langskomen. In het ziekenhuis kenden ze Mike en al die tijd was hij heel rustig geweest. Wat zij nu vernamen, maakte hen ook ongerust. Zoiets hadden ze nog nooit gehoord of meegemaakt. Misschien was het niet zo erg, mensen overdrijven vaak. Maar ze zouden erg schrikken als ze Mike zagen. Nadat de ouders Mike hadden aangekleed, reden ze met spoed naar het ziekenhuis. De doktoren onderzochten Mike grondig maar konden de pijn niet verklaren. Ze hadden allerlei geavanceerde instrumenten en apparaten en daarop zouden ze zeker iets moeten zien, maar alles bleek prima met Mike. Andere collega’s werden erbij gehaald, want de doktoren zagen hoe Mike zichzelf had toegetakeld en moesten de ouders wel geloven. Maar het was voor hen allemaal een raadsel en zo ongeloofwaardig ook. Zij hadden zoiets nog nooit meegemaakt en iedere dokter of verpleegster die erbij kwam en Mike in die toestand zag, schrok zich dood. Eerst dachten ze dat hij vreselijk was mishandeld, maar na het verhaal te hebben gehoord, stonden ze vol verbazing, vooral daar er geen oorzaak gevonden kon worden. De doktoren konden niet ontdekken waarom Mike zich zo gedroeg. Het was ook nog nooit voorgekomen. Dit kwam hen totaal niet bekend voor. Maar als ze de waarheid zouden weten zouden ze …nee ze zouden het verhaal niet eens geloven. Ze zouden het houden op een psychische stoornis. Ze hadden veel ervaring met geestelijk gestoorde mensen, die in inrichtingen zaten en vaak zichzelf hadden willen verwonden, maar dit was te erg. Bij de andere gevallen was het anders, daar was de persoon al een tijdje niet in orde maar bij Mike, die normaal reageerde, kwam het zo plotseling en het was weer overgegaan. Mike herinnerde zich totaal niets van het gebeurde. Hij merkte zijn verwondingen pas toen hij in het ziekenhuis was. Toen hij daar was, kwam hij weer volledig bij en keek om zich heen waar hij zich bevond. Hij herkende het ziekenhuis en keek vragend naar zijn ouders.
‘Wat is er met mij gebeurd?’ hij keek verbaasd naar zijn moeder. Hij zag zijn lichaam zo toegetakeld en was verbaasd zichzelf zo te zien. Hij wist dat hij normaal naar bed was gegaan en verder wist hij er niets van. Wat was er allemaal met hem gebeurd, wie had hem zo toegetakeld? Was hij uit een raam gevallen en al die verwondingen opgelopen? Of droomde hij, hadden zijn ouders weer een aanrijding gehad toen ze op weg naar huis waren? En had hij dan zich verbeeld dat hij thuis was gekomen en gewoon naar bed was gegaan? Met betraande ogen keek zijn moeder hem aan. Ze had constant gehuild en vreesde haar zoon toch nog te verliezen.
‘Je hebt jezelf verwond Mike,’ vertelde de vader. Mike keek vol ongeloof naar zijn bloederige lichaam. Hij geloofde niet eens wat zijn vader hem vertelde. Hoe en waarom zou hij zichz

Aantal keer bekeken: 3720
Waardering: 6.56 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 320 bezoekers online