Lees het verhaaltje: I cant tell you what it feels like op verhalenlezen.

I cant tell you what it feels like.

U leest om dit moment het verhaal I cant tell you what it feels like gepost door OVCH. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: OVCH
Gepost op: 2010-8-29

Verhaal:

I cant tell you what it feels like
- remember my name ;-) -

Ik kus je op je oog. Ik kus je op je wang. Boven je lip. Naast je lip. Onder je lip. Op je lip. Heel kort. Heel plagerig. Je slaperigheid verandert in zachte geilheid. Je klinkt zo schattig. Ik lik met het puntje van mijn tong je oog. Je gezicht vertrekt en ik giechel stil. Ik laat een natte spoor achter op je wang. Je draait je hoofd in het kussen en veegt mijn kwijl af. Ik bekijk je fronsend, halfslapend gezicht met een ondeugende grijns. Ik geef je toch maar een kus. Opnieuw op je oog. Ik kus je stoppelige wang, ik kus je in je nek, ik glijd met mijn warme adem naar je oor. Ik lik aan je oorlel en hoor je toestemmend kreunen. Maar zo ver gaan we niet. Ik neem je oorlel in mijn mond en zet zachtjes mijn tanden erin. Je armen beginnen mijn lijf te zoeken. Je handen hebben mijn benen vonden, mijn middel, mijn borsten, mijn haar, mijn nek, mijn gezicht. Maar ik duw ze weg. Ik ben de baas. Jij hebt helemaal niets te zeggen. Ik bijt ruw in je oorlel. Ik plet het zachte vlees tussen mijn tanden. Als een dolle hond probeer ik het los te rukken van je oor. Met een vreselijke brul spring jij uit bed. Jij neemt me als in een reflex vast bij mijn schouders en kijkt me met een woeste blik aan, uit je slaap gerukt. Aan je oorlel gerukt. Ik kijk je aan vanonder mijn wenkbrauwen en houd een glimlach in. Je blik verandert, een frons op je voorhoofd. Je schudt ongelofig je hoofd en laat me los. ‘Jezus, Alex.’ Je draait je sterke rug naar me toe. Ik kruip naar je toe. Naar jouw kant van het bed en leg mijn handen over je schouders. Ik druk mijn buik tegen je rug, ik leg mijn hoofd in je nek, ik ruik je geur en blaas mijn zoete adem in je haar. Ik glimlach en zeg dat het me spijt. ‘Soms ben je echt ziek in je hoofd.’ Ik laat je los. ‘Je moet ook eens tegen een grapje kunnen, zeg.’ Ik schuif van hem weg en leg me plat op bed. ‘Je RUKTE bijna mijn oorlel eraf!’ Ik rol met mijn ogen en draai me op mijn zij. Ik hoor je handen over je gezicht wrijven. De slaap uit je ogen halen. Je zoekt je broek en trekt hem aan. Je werkt een blik op mijn halfaangekleed lijf in bed, met het dunne laken aan mijn voeten, de golvende beweging van mijn rug en mijn lange, donkere haar dat over je kussen ligt bezaaid. Je kruipt naast me in bed. In je jeans. Je drukt jezelf tegen me aan. Op een lieve manier. Op een lieve, geile manier. Op een manier die jij enkel kan. Zonder seks te willen. Alleen om mij te willen. Ik houd me stil en hoor je adem, voel je warmte. Je neemt me stevig vast. Je trekt het laken tot over onze hoofden, je kust me precies op het bultje in mijn nek, waar mijn wervelkolom eindigt. En dan fluister je laag en stil: ‘Gestoorde meid. Alexandra... Alexje. Alexiemeid. Mijn Alex. Mijn A.’ Je windt je armen om mijn buik. Je trekt me strak, je spant me samen, je drukt me fijn, je onderneemt elke poging om me te laten blijven. Dan beslis ik om me om te draaien. Je in je groene ogen aan te gapen en te glimlachten. Ik moet een inspanning doen om me los te maken, maar ik voel zijn grip slapper worden. Ik ruk mijn haar vanonder zijn hoofd en als ik eenmaal volledig gedraaid ben, raken onze neuzen elkaar. ‘Chris,’ mompel ik. ‘Ik verlaat je.’ Hij kruipt wat omhoog zodat ik in zijn nek lig. ‘Nee, dat doe je niet,’ zeg je stil maar overtuigd van je gelijk. ‘Christopher Daniels, Christopher Michael Daniels, ik verlaat je.’ Ik herhaal deze woorden tot ze als een mantra door mijn lijf gaan. Ik voel me rillen. Ik voel je adem in mijn haar, ik voel je borst in mijn gezicht. Ik hoor je plotse lach weerhollen in mijn oren, de spanning van je spieren, de grip van je armden toch versterken, voor de zekerheid, mocht ik nu uit bed springen en ervandoor gaan. Maar ik sluit mijn ogen en snuif je geur op alsof mijn leven ervanaf hangt. ‘Maar ik blijf voor even... heel erg even, hoor je me? ... Heel, heel, heel... even.’ De warmte van onze lichamen wiegt me in slaap.

Witte, dikke scherven kletsen tegen de tegelvloer. Ze produceren een klank die me onbewust doet opspringen. Mijn hart springt uit mijn keel. Ik staar de scherven aan en krijg een onnatuurlijke neiging om ze van de grond te rapen, om ze samen te vegen en aan elkaar te kleven en terug te zetten in de kast. Ik krijg zin om ze te helen en om ze lief te hebben. Ik voel me zo moe en zet me op de grond tegen de keukenkasten en kijk toe hoe je door het appartement raast. Je schreeuwt in alle hoeken, je smijt met alle dingen, je vloekt in alle talen. En plots verschijn je weer in de deuropeningn van onze kleine keuken. Die herkenbare onvoorspelbare blik in je gloeiende, groene ogen. Je mond met lippen stijf op elkaar. Je armen die tegen de deurposten drukken, alsof je de muren van je weg wil drukken. En een ogenblik lijkt het alsof het je werkelijk gaat lukken. Je laat je armen zakken. Je schopt tegen de scherven en zet je ook op de grond. Recht tegenover me. Je kijkt me in de ogen en zegt: ‘Ik kan je niet laten gaan.’ Ik glij met mijn ogen langs je gezicht, langs je armen, langs de grond totbij de scherven. Voorzichtig kom ik in beweging. Traag. Uitgeput. Opgevend. Ik kruip naar je toe en voel een scherf prikken in mijn knie. Ik glij over de koude vloer en voel een druppeltje bloed ontsnappen. Toch blijf ik naar je toe gaan. En als ik bij jou ben, leg ik mijn hoofd op je borst. Ik ga met mijn vingers langs je armen. Ik denk aan de nacht waarop ik met een marker op je getekend heb. Toen je nog sliep. Ik denk aan de volgende dag, toen je thuiskwam met een tattoage van mijn tekening. Met een naald en inkt overgetekend. Mijn hart begint onregelmatig te kloppen. Ik houd echt van je, weet je. Echt, echt houden. Het gestoorde soort liefde. ‘Ja,’ mompel jij. ‘Het gestoorde soort liefde.’

Aantal keer bekeken: 3430
Waardering: 7.06 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 168 bezoekers online