Lees het verhaaltje: Ik kan niet uitslapen! op verhalenlezen.

Ik kan niet uitslapen!.

U leest om dit moment het verhaal Ik kan niet uitslapen! gepost door Tim Demol. Dit verhaal is gepost in de categorie humor verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar humor verhalen?
Categorie: humor verhalen
Gepost door: Tim Demol
Gepost op: 2005-5-11

Verhaal:

Ik kan niet uitslapen!
Mijn bed is leeg. Niet mijn deel, maar de koude, onbeslapen helft naast me. Het kussen netjes opgeschud, het laken rimpelloos. Ik draai me om en probeer opnieuw de slaap te vatten. Geen gemis, geen vragen, macht der gewoonte. Ik zoek mijn plekje en nestel me tussen droom en fantasie. Het lukt niet zo goed. Ik blijf hangen in een sluimering, de slaap is verdrongen. Uit routine probeer ik de cijfers op de wekkerradio te lezen. Vaagrood licht krijgt langzaam vaste vorm en ik lees 07:35. Trek mijn laken terug over mijn hoofd en bedenk dat het vandaag een vrije dag is. Lekker uitslapen, nog even woelen. Mijn voet raakt het kille van de overkant en geleidelijk broeit de gedachte van een contradictie. Ik rol de andere kant van mijn bed op, zoekend naar sporen, naar iets tastbaars dat de tweestrijd in mijn hoofd tot rede brengt. Mijn hand grijpt naar de schakelaar. De schemering van de ochtendzon tussen de halfgesloten rolluiken maakt plaats voor het scherpe maar verhelderende licht. Niets. Enkel stilte en leegte. De verwarring heeft ook mijn blaas tot leven gebracht, ik geef me over en verdwijn de badkamer in. Alles laten leeg lopen, ook mijn gedachten. Ik speur al zittend de ruimte af, opnieuw als een volleerde spoorzoeker. Geen gebruikte waslap, niet de gebruikelijke troep in de lavabo, geen sokken naast de wasmand. Zelfs geen verloren boxershort, denk ik, terwijl ik me hurk om mijn pyjamabroek op te hijsen. De slaap is voorgoed verbannen en ik zet mijn zoektocht verder. De trap af, op blote voeten terwijl de moed stilaan in mijn schoenen zakt.
Vreemd hoe scherp mijn zintuigen staan. Op dit uur in de ochtend. Mijn hand glijdt langs de trapleuning, koel en toch warm, levend niet doods. Het hout heeft iets tastbaars, net als de treden, krakend, glad. Ik heb geen zweetvoeten, niet dat ik weet, maar toch voelt het alsof de huid van mijn tenen ademen. Lichtjes klevend aan het hout en dan soepel weer loslaten. Een welkome afleiding om mijn gedachten te kunnen ordenen terwijl ik langzaam naar beneden glip. Op zoek.
Luisterend naar de stilte. Ik durf haast niet te ademen, om elk risteling of timbre te kunnen onderscheiden van dat van mezelf. Niets, alsof ik het enig levende wezen ben in een huis dat een eeuwige rust uitademt. Van de trap op de koude vloer. Even een huivering. Een oud patroon, zwart en witte kleine tegels, de voegsels voelen ruw aan in kontrast met het gladde van de tegel. Sluipend zet ik mijn tocht verder, mijn hand rust even op de verchroomde deurklink voor ik overmoedig de keukendeur opengooi. Hier opnieuw geen licht of geluid, of toch. Het lijkt alsof ik in een keurslijf wordt gewrongen, waarbij de veters steeds harder worden aangetrokken. Mijn hoofd tolt, mijn adem stokt en mijn hart slaat het opzwepende ritme van een Afrikaanse regendans. Ik wil gillen maar durf niet. Het liefst keerde ik op mijn passen terug, het bed in onder de lakens. Ik ben geen angsthaas, maar het gehijg in het washok is niet echt uitnodigend. Nu hoor ik ook een krabbend en kloppend geluid aan de deur. Iemand probeert die te openen. Met de moed der wanhoop schrijd ik naar het raam. Door een spleet in het rolluik probeer ik in de tuin te gluren. Geen beweging aan de achterdeur. Ik verleg mijn gezichtsveld. Een vage schaduw sluipt langs het bloemenperk naar het achtergelegen tuinhuis. Wellicht op zoek naar materiaal om het slot open te breken. Niet aarzelen, geen paniek, ruist het door mijn hoofd. Maar mijn reactie is sneller, ik grijp de draadloze telefoon en met een snelle sprint, de trap en het bed in. Onder de lakens probeer ik het noodnummer in te drukken; Geen gehoor. Batterij leeg. Naar beneden durf ik niet meer. Maar ik kan toch ook niet zomaar mijn huis laten leegroven? Mijn denken wordt verstoord door het kraken van de trap. Ik zak nog dieper onder het laken door en blijf doodstil liggen. Voetstappen stoppen aan de deur en ik hoor de klink naar beneden klikken. Nog enkele stappen en dan ploft iemand zich ongegeneerd in mijn bed neer. Een por in mijn zij, laat een ijselijke gil ontsnappen. Ik sterf ter plekke.

â€œ Zo ben je wakker, schat? Ik was gisteren bij de buis in slaap gevallen en toen ik wakker werd, besloot ik alvast voor paashaas te spelen. Zo kun jij nog even lekker uitslapen op je vrije morgen. De hond heb ik zolang in het washok opgesloten, anders bleef er van de chocolade wellicht niet veel meer over.â€?

Aantal keer bekeken: 10679
Waardering: 5.49 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 52 bezoekers online