Lees het verhaaltje: Ik wil Weten wie ik ben op verhalenlezen.

Ik wil Weten wie ik ben.

U leest om dit moment het verhaal Ik wil Weten wie ik ben gepost door Naomi M.. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: Naomi M.
Gepost op: 2007-5-5

Verhaal:

Ik wil Weten wie ik ben
"Je bent mijn moeder niet!" Roep ik hard. Ik zie mama schrikken. Ze zwijgt.Het is niet de eerste keer dat ik die zin op haar loslaat. Ik heb er meteen spijt van en loop helemaal overstuur de trap op. Het water van de kraan over mijn polsen en handen kalmeert me. Mijn vingers en handpalmen zijn als een koel masker, waarin ik mijn verhitte gezicht verberg. Ik wacht een poosje in het duister en bekijk me dan in de spiegel. Soms vind ik me erg mooi dan weer niet. Met mijn donkere tast ik naar het gezicht in de spiegel. "Wie ben ik dan?" Vraag ik aan het vreemde meisje. Ik praat beter Nederlands dan de meeste jongens en meisjes in mijn klas, maar als ik over straat loop word ik nagekeken en als ik iemand voor het eerst ontmoet, voel ik aarzeling. Ik zal altijd een vreemdeling zijn.. Mama klopt op de deur. Eigenlijk wil ik graag met haar praten, maar als ze binnenkomt, zucht ik. Waarom doe ik dat? vraag ik me af. "Het is niet makkelijk Sandra, dat weet ik ook wel." "Ik wil weten wie mijn ouders zijn en of ik broers of zussen heb." "Maar kind toch." "Je hebt me gestolen." Mama kijkt naar de vloer, probeert de wond die ik haar heb toegebracht te verberge. "Je weet best dat dat niet waar is." "Waarom mag ik het niet weten?" De stilte spreekt boekdelen. Ze wil me behoeden voor het verdriet, misschien de wanhoop, de ziekte, de armoede, de onverschilligheid die me hier hebben laten belanden. Maar dat is net wat ik wil weten, wat het ook is. "Ik wil het weten, al scheurt het me aan een flarden." Die donkere huid, die donkere ogen, hun vorm, mijn lippen, dieprood als een rijpe kers. Waar komen ze vandaan? Verder weg in de spiegel zie ik mama. Bleek blond haar, vermoeidheid en ouderdom onder haar ogen. "Ik zal er met papa over praten." Ze draait zich om en gaat weg. Niemand in de hele wereld heeft zoveel voor me gedaan, dat weet ik ook wel.

Hoofdstuk 2 {- De Beslissing -}

"Sandra wil naar India." Zegt mama en ze slaat de deur van de koelkast dicht met een fles spuitwater in haar hand. "Ze wil weten wie haar ouders zijn." Papa"s doordringende ogen zoeken de mijne. "Het was natuurlijk niet jouw beslissing om naar BelgiÃ« te komen." Hij wikt zijn woorden. Zoals gewoonlijk. "Misschien zou ik net zo reageren..." "Maar Dirk!" "Ja ik weet het wel, liefje..." Ik vind het vertederend dat hij mama na al die jaren nog liefje noemt. Hij voelt met zijn hand aan zijn hoge voorhoofd, waar de lijn van zijn haar steeds meer naar achteren schuift. De beslissing is nakend en mijn hart pompt nadrukkelijk. "We hebben je ouders nooit ontmoet..." "Dat weet ik ook wel." Onderbreek ik hem. Zijn wenkbrauwen gaan metteen de hoogte in, zoals gewoonlijk als hij geprikkeld raakt. "Maar we hebben wel een naam..." Dat klinkt erg onzeker. "WAT?" roep ik uit. " En jullie hebben me nooit iets vertelt?" Papa kucht. "Als je Belgische was, dan zou je het nooit geweten hebben. Dan zouden we je over je afkomst vertelt hebben als je volwassen was.." "Maar ik kom dus blijkbaar uit een ander nest." Het klinkt scherper dan ik bedoelde, dat overkomt me vaak. "Voor ons ben je onze dochter." Haast mama zich. "En dat zul je altijd blijven." Ik kijk haar vluchtig aan. Ze lijkt erg ongerust. "Waar hebben jullie die naam vandaan?" "We hebben de brief nog niet lang. Omdat er steeds weer aanvragen komen van geadopteerde kinderen, heeft het weeshuis besloten de namen van de ouders bij het dossier te voegen." Papa zwijgt even. "Als ze die kennen teminste." "Maar jullie hebben wel een naam." "Ja...We hebben een naam. Eigenlijk alleen maar een voornaam..." "Een voornaam?" Stamel ik. "Is dat alles?" Papa knikt. "Welke naam?" "Dat weet ik niet uit men hoofd..." Papa staat op en begint in de kast te rommelen. "Waar ligt dat dossier ook al weer?" "In de rechterla van het bureau." Zegt mama, die altijd alles weet liggen. De documenten komen op tafel. Ik barst van de spanning. Papa bladert even en overhandigt me een papier, waaraan met een nietje een foto bevestigt is. "Kijk dat ben jij toen je een paar maand oud was." Die foto heb ik al een paar keer gezien. Ik lig in een wiegje en kijk met een vragende blik in de lens. Het gekke kameeltje ligt op men buik. "Vorig jaar hebben we de documenten ontvangen.." Papa schuift het papier over de tafel naar me toe en ik lees vluchtig de woorden die naar de naam leiden die me met mijn familie verbind. "Jaimal...Is dat alles?" Ik kijk mama en papa aan. Ze zwijgen en mijn tranen beginnen spontaan te vloeien. "Ik zal hen nooit vinden..." "Geloof me Sandra, het is beter zo. Je familie.." "Omdat ze arm zijn? Omdat ze hongerlijden? Hoe denk je dat het voelt als je niet weet wat er men hen is? Dat je niet kunt helpen.." Ik vlucht naar men kamer en plof op men bed. Alle hoop is vervlogen. Maar ergens ben ik ook opgelucht. De verhalen over India, de reportages die ik gezien heb, de drommen mensen die via de beeldbuis de huiskamer binnendrongen. Ik ben bang voor dat land, maar word er ook door aangetrokken. Wie weet wat zal ik er vinden.. Zoals zovaak neem ik het kameeltjein mijn handen. Het is me meegereist naar BelgiÃ«. Mama heeft het al vaak moeten repareren. Het heeft de vorm van veel vraagtekens. Wie heeft het me ooit gegeven?

Later loop ik de trap af. Mama en papa zitten voor de tv. Ik ga naast mama zitten in de ruime divan. Ze legt een hand op mijn schouder en ik laat me tegen haar aan glijden. Mama is mijn beste vriendin. Soms ben ik vreselijk boos op haar, dat duurt echter nooit lang. En soms zeg ik vreselijke dingen over haar uiterlijk, maar ze vergeeft me altijd weer. Papa pakt de afstandsbediening en knipt de tv uit. Het licht verdwijnt in een heel klein gaatje in het midden van het scherm. Stilte vult de kamer. "Wat zou je ervan vinden om naar India te gaan?" "Ach het heeft geen zin." hou ik de boot af, nog steeds ontgoocheld. "Niet om je familie, kind." Ik haat het als hij me zo aanspreekt. "Maar om het land te leren kennen.." Mama zn papa zijn nog nooit naar India geweest. Ik ben zo"n beetje op beslissing naar BelgiÃ« gebracht. Ze wisten niet meer van me dan mijn Indiase naam, waarbij dat fotootje van een klein meisje hoorde. Padma heette ik toen. "Ik ben ook bang. Calcutta, de plek waar ik vandaan kom, word afgeschilderd als Ã©Ã©n van de smerigste steden ter wereld. Heet en vochtig, overbevolkt, luidruchtig en onveilig, maar ook boeiend en vriendelijk. "Misschien..."

Hoofdstuk 3 {- Calcutta -}

Oma brengt ons met de auto. De luchthaven heet iets onwerkelijks: Een punt waar de wereld samensmelt tot een tijdloos bestaan van komen en gaan en wachten. "Vergeet de kat niet." Zegt mama nog een keer. Oma"s geheugen is niet meer wat het was. Ze geeft me een kneepje in mijn wang. "Kom maar gauw terug," Zegt ze lief. "Dan bak ik pannenkoeken voor je." Oma"s pannenkoeken zijn de beste van de hele wereld, een echt gevaar voor mijn lijn. Een luide stem als een opperwezen galmt bij tussenpozen boven het gemurmel van de massa uit. Langzaam schuiven we op in de rij om onze instapkaart te laten controleren. Zowat e helft van de reizigers zijn IndiÃ«rs. Ik bestudeer hun gezicht zoals ik soms ook met de mijne doe. Misschien is een van hen wel familie van me. Misschien zelfst een broer, die door een ander een ander gezin geadopteert werd. In het vliegtuig glippen we tussen beschaafde, glimlachende mensen naar onze plaatsen. "Ga jij maar bij het raampje zitten." Zegt mama. We hebben al vaak gevlogen. Naar Spanje, waar we elk jaar onze vakantie doorbrengen. In badpak val ik nog meer op: een zwarte vlek op een wit veld. Als het vliegtuig vertrekt en ik tegen de rug van mijn stoel gedrukt word, sluit ik men ogen. Met een zucht kom ik los van mijn adoptieland. Razendsnel word alles kleiner. Nu ben ik waar ik thuishoor: zwevend tussen twee landen. "Vegetarisch of niet-vegetarisch ?" Vraagt de stewardess. Een keuze tussen oost en west. Ik kies voor vegetarisch. Mijn lievelingsgerecht is frietjes met mosselen. Onder ons schuiven wolken en landschappen voorbij. De wereld is een kaart. "Over een paar minuten vliegen we over Delhi," Hoor ik de rustige stem stem van de piloot in het engels zeggen. Het zicht is uitstekend. Delhi ziet eruit als een roodachtige mierenhoop. "De Taj Mahal." De witte miniatuur ligt in een brede, glinsterende stroom. Calcutta komt razendsnel dichterbij. "Je dienblad, Sandra," Zegt mama. Ik kijk op. De stewardess staat afwachtend te glimlachen. "Fasten seatbelts," Klinkt het en ik hoor ook een belletje. Ik gord me vast. nu gaat het gebeuren. Met de beste wil van de wereld kan ik me niet voorstellen dat ik hier al eens geweest ben. We scheren over een kust-water, schepen, hangars. en duiken dan naar de landingsbaan. Een vochtige warmte komt me tegemoet. Een bekend gevoel? of verbeemd ik met dat maar? Ik was pas zes maanden toen ik naar BelgiÃ« vertrok... "We zijn er." Zegt papa. Zweet ligt in dikke druppels op zijn gezicht. Pas als we met onze bagage voorbij een douane lopen, leren we wat drukte werkelijk betekent. We worden omzwermd door mensen en overspoelt door plakkerige warmte, hels gesnater en een waaier vzn geuren. "Please! Please!" proteseeert papa kwaad als iemand hem zijn koffer afhandig wil maken. "Taxi!" Dringt de man aan. "Taxi!" "In godsnaam, Dirk, je gaat toch niet met die blijven zeulen in die hitte?" Een paar kerels in een rode plunje nemen onze koffers over en we laten ons door de mensenmassa op sleeptouw nemen naar een plek waar het wemelt van geel-zwarte, ouderwetse taxi"s. Papa duwt bankbiljetten in uitgestoken handen en we vluchten in zo"n voertuig. De chauffeur, een pikzwarte, broodmagere man in een hagelwit hemd met korte mouwen, sjort de grote koffer op het bagagerek. Terwijl we zitten te wachten, maakt hij nog een praatje met een collega en stopt nonchalant een sigaret in zijn mond. "Tullygunge," Zegt papa, die nerveus op de voorbank zit. "Tullygunge?" Herhaalt de chauffeur en hij schud zijn hoofd op een vreemde manier, waaruit we niets kunnen opmaken. Na lang hikken en verwoed op het gaspedaal trappen, start de auto eindelijk. De warmte van Calcutta met zijn indrukwekkende geur spoelt dppr de vier open raampjes naar binnen. Met een slakkengang sluipen we door het verkeer, dat je op zijn minst chaotisch kunt noemen. Een grote, witte os sleurt aan een loodzware kar. Er druipt kwijl uit zijn muil. De reportages komen tot leven. "Gaat het schat?" vraagt mama, zelf tot het uiterste gespannen. "Twaalf miljoen inwoners," Zegt papa. "Ik geloof dat het er veel meer zijn!" We raken verstrikt in een opstopping. Tientallen claxons protesteren opdringerig. Een groepje smoezelige kinderen in lompen klamt zich aan onze taxi vast. Handjes verdringen elkaar om door een raampje naar binnen te kunnen. "One rupee, please! One rupee!" "one dollar!" Roept een kereltje dat wat ouder is.

Opgelucht stoppen we voor het witte hotel. Een oase na de drukte en de duizenden ongrijpbare beelden en indrukken. Door een prachtig park lopen we naar onze gereserveerde bungalow. "Ik ga meteen onder de douche," Zegt papa en hij rukt zijn bezwete hemd uit. "Waar wil je slapen, Sandra?" "Ik wil naar huis, mama," snik ik. Na alles wat ik gezien, gevoeld, geroken heb, word het me even te veel. "Dat is gewoon je jetlag, schat." Ze geeft me een knuffel. "Dat gaat zo over." Een erg vriendelijke jongeman klopt aan en komt binnen, met een karretje vol verfrissing. Even later, met een glas koele limonade onder het afdak, midden in het groen, kom ik tot rust. "Dat was me het ritje wel!" Zegt papa opgewekt. "Wat wil je eerst doen, Sandra?"

Hoofdstuk 4 {- In Het Weeshuis -}

Na een rustige avond en dankzij de airco koele nacht besluiten we het weeshuis van Moeder Teresa te zoeken. Een soort bedevaart. De portier roept een taxi. "Waar wilt u naartoe?" vraagt de chauffeur hulpvaardig. "Naar het huis van Moeder Teresa," antwoord papa. "het huis voor de stervende of het huis voor de lepralijders?" De gedachten alleen al maken me overstuur. "Het weeshuis," Zegt mama. "Nirmala Shishu Bhavan." De woorden klinken als een liedje. De chauffeur kijkt even naar me en glimlacht begrijpend.

Opnieuw duiken we de hel binnen. Ik weet niet goed wat ik me bij het woord ""weeshuis"" voorstelde. Maar het kale gebouw met zijn vale muren ziet er afstands en smerig uit. Kinderstemmen en gehuil vullen de ruimte. Zusters rennen heen en weer met melkflessen en luiers. In een kamertje, achter een berg papieren en een grote, zwarte telefoon zit een oude zuster. "Wat kan ik voor u doen?" vraagt ze in een zangerig engels. Ze kijkt me door haar grote hoornen bril aan alsof ze wil zeggen. ""Jij bent een van onze weeskinderen."" Papa laat haar het papier zien. Ze rukt een grote kast open en begint tussen de documenten te zoeken. Ik kijk om me heen. Aan de groenige muur hangt Jezus aan het kruis. Achter me, door een deur, zie ik een mooi meisje met rage bewegingen de vloer van de gang dweilen. Ze vordert langzaam in onze richting. "hier heb ik het." eist de zuster weer al mijn aandacht op ."Nee," zegt ze. "Meer weet ik ook niet." Ze leest nog eens hardop de data en de twee namen. Achter ons pletst de steel van de dweil op de vloeren we kijken allemaal om. Het meisje staart ons met grote, geschrokken ogen aan. De zuster kijkt even vermaakt beristend in haar richting. De vloeiende taal kaatst heen en weer. Ik hoor de namen Jaimal en Padma. "Het schijnt, dat die jongedame de Jaimal uit deze brief kent," Zegt de zuster. "En naar het schijnt..." Ze loert nog eens naar het meisje, dat de stoel opgeraapt heeft en nu verlegen naar de vloer kijkt. "Naar het schijnt, weet ze ook waar jullie Jaimal woont..." "Onze Jaimal?" Glimlacht mama onzeker. "Het zou Padma"s broer moeten zijn." Ik dacht dat dit bezoek maar een formaliteit zou zijn, maar nu heb ik opeens een broer. Ik heb steun nodig en grijp papa"s arm. Op verzoek van de zuster zet het meisje de steel tegen de muur en schuifelt naar ons toe. Vanuit haar ooghoeken kijkt ze naar me. Haar blik glijdt over mijn sportieve kleren naar mijn vlotte gympjes. De zuster vertaalt. "Ik was hier niet toen Jaimalnaar zijn zus Padma kwam vragen. Dat is ongeveer zes maanden geleden. Anna en Jaimal hebben mekaar voor de deur ontmoet en zijn sindsdien al verschillende keren naar de bioscoop geweest." "Anna?" Flap ik eruit, verbaasd over die westerse naam. "Anna is een vondeling, een kind van dit huis, net als jij, Padma," Zegt de zuster. Het is de eerste keer in mijn hele leven dat iemand me bij men Indiase naam aanspreekt. Het gesprek kabbelt via een omweg verder. Jaimal werkt in een fabriek waar computeronderdelen geproduceert worden. Die ligt een eind buiten de stad, zodat hij vroeg moet opstaan en laat thuiskomt. In het weekend klust hij wat bij. De telefoon gaat en de zuster drukt de grote, zwarte hoorn tegen haar oor. We wachten geduldig tot ze ophangt. We spreken af met Anna. Vanavond gaan we Jaimal opzoeken...

Hoofdstuk 5 {- Jaimal -}

Als we in de schemering naar buiten lopen, staat Anna al te wachten bij de taxi"s. "Is het ver?" Vraag ik om iets te zeggen. "Niet erg ver," antwoord ze tot mijn verbazing in een aarzelend Engels. "Gaan jullie vaak uit?" "Ik spreek maar een klein beetje Engels. Een duidelijk ingestudeerde zin, die een einde maakt aan ons gesprek. We schuiven door de donkere stad, waar honderde lichtjes branden.

(Word Nog Wel Vervolgd =) )

Aantal keer bekeken: 5481
Waardering: 7.13 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 91 bezoekers online