Lees het verhaaltje: Join the jungle I op verhalenlezen.

Join the jungle I.

U leest om dit moment het verhaal Join the jungle I gepost door Nicole DeLancrêt. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: Nicole DeLancrêt
Gepost op: 2010-2-14

Verhaal:

Join the jungle I
- EEN -

De onomkeerbare pijn die ik vanbinnen voel
snijdt harder dan de scherpste scherf,
is harder dan het hardste plastic,
is leerzamer dan het best geschreven boek.
17 jaar oud, 1.72 meter lang, 56 kilo zwaar, en het dapperste meisje dat ik ooit in mijn leven heb gekend. Haar naam was Rua Carachi, een Colombiaanse. Ik ontmoette haar voor het eerst in een club in Rotterdam. Zijzelf viel niet meteen op; ze had slierterig, zwart haar tot aan haar middel en stond een beetje achteraf met een verlegen houding. Het waren haar ogen die mij opvielen: felgroen, waar alle emoties uitstraalden die je maar kon bedenken. Van de opmerkingen die ze maakte, droop de mysterie vaak af. Ik ging veel met haar om en we werden goede vrienden. ‘Emily,’ zei ze vaak, en dan wist ik dat er weer zo’n opmerking zou komen. ‘Als de zon weg is, denk je dan nog aan me?’ Ik knikte altijd maar een beetje. Ik wist nooit wat dat soort opmerkingen betekenden. Tot aan die ene dag. De dag die mijn leven totaal overhoop gooide. Onze ontmoeting en wat er daarvoor en daarna gebeurde was sowieso een gebeurtenis uit duizenden. Dit is een verhaal over Rua Amazing Carachi.
Drie jaar geleden. 24 mei, 4.07 uur in de ochtend.
Badend in het zweet werd ik wakker. Ik kwam overeind en even was alles zwart. Daarna kreeg mijn kamer alweer meer kleur. Ik kon de lamp weer onderscheiden van mijn kinderachtige maar oh-zo-gigantisch-leuke knuffels die op de plank boven mijn bed stonden.
De reden waarom ik zo plotseling wakker werd, was heel vreemd. Ik droomde over een lange rivier waar een meisje langs liep, meestal tegen de bochten in; dan liep ze weer over het water en dan weer niet. Daarna rezen er allemaal bloemen op uit het water; rode, blauwe, gele en groene. Een fractie van een seconde daarna werden ze zwart. Toen volgde er een explosie met levensecht geluid, dat waarschijnlijk had gemaakt dat ik zo plotseling wakker werd.
Ik stapte uit bed en waggelde naar de badkamer. Ik knipte het licht aan en dronk water uit de kraan. Ik voelde me miserabel en had tegelijkertijd het bizarre idee dat alle adrenaline door mijn oren naar buiten spoot.
Ik waggelde terug naar mijn kamer, struikelde over een drempel – verdomme – en ging op de stoel zitten die voor het raam stond. Restjes maanlicht schenen tussen de lichtblauwe gordijnen door. De hitte van deze warme zomer was duidelijk voelbaar: het zweet kronkelde tussen mijn poriën. Ondertussen dwaalden mijn gedachten af naar de droom van een aantal minuten ervoor: de droom was zo levensecht, zo realistisch dat ik me bijna ging afvragen of er zo’n rivier bestond.
En het meisje; ze leek ongeveer dertien of veertien jaar oud. Wat betekenden die bloemen?
Ik kon zoveel vragen bedenken dat mijn hersens het blijkbaar niet meer aankonden, want ik voelde een zware hoofdpijn opkomen.
Ineens viel ik met stoel en al achterover. Dat veroorzaakte blijkbaar zo’n harde knal dat mijn vader mijn kamer binnenstormde.
‘Emily! In godsnaam,wat ben jij aan het doen om vier uur ’s nachts?’ riep hij eerst. Toen zag hij dat ik op de grond lag en vroeg: ‘Wat is er gebeurd? Waarom lig je daar?’ Hij liep naar me toe, maakte een onwillekeurige beweging en hielp me overeind. De schat. De eikel.
Ik rukte me los. Voor de eerste keer sinds drie jaar keek hij me weer bezorgd aan. Sinds mijn moeder van mijn vader wilde scheiden had hij steeds afstandelijk gedaan. Niet alleen tegen mijn moeder, maar ook tegen mij. Ik vond het destijds een ramp dat ik bij hem moest wonen.
We keken elkaar lang aan – net als de acteurs vaak doen in mijn favoriete soap, die mijn vader overigens haatte. (‘Emily! Zit niet met je stinkvoeten op tafel en kijk niet naar die troep! Dat stompt je hersens af!’) Een geweldig moment to beat his butt with the hate. Mijn vader wist dat. Lekker voor ‘m.
‘Gewoon, gevallen,’ zei ik en haalde nonchalant mijn schouders op. Late reactie, ik weet het. Maar ik had te lang over dit onzinnige antwoord nagedacht.
Ik wist zelf dondersgoed dat mijn val vrijwel alles met die droom te maken had. De beelden die in me opkwamen tijdens het moment dat ik zoveel vragen bedacht, waren gewoon teveel. Toch weigerde ik hem dat te vertellen. Ik wist niet eens waarom. Ik denk vanwege trots: ik wilde hem wroeging laten voelen voor wat hij me had aangedaan door afstandelijk te zijn. En hij was nog steeds afstandelijk. Het grote wroeging-moment zou dus nog wel even duren.
‘Ik ga weer slapen,’ zei ik, en na hatelijke blikken te hebben uitgewisseld met die stomme man waarvan ik mijn DNA had geërfd, ging ik mijn bed weer in. Ik sloot demonstratief mijn ogen, en gelukkig snapte hij de hint.
‘Oké, slaap lekker dan…’ zei hij. Ik zweeg expres.
Zodra ik de klik van de deur hoorde, ging ik weer rechtop in bed zitten. Soms wilde ik dat mijn moeder er nog was; met haar kon ik in ieder geval goed praten. Vaders kan het meestal niet zo veel schelen, lijkt het. Moeders wel. Of ze doen alsof.
Dus ging ik zelf maar nadenken over mijn droom. Supergezellig.
Punt 1: de rivier. Wat kon het betekenen? Een lange kronkelrivier.
Punt 2: het meisje. Wat had dat voor zin? Ik schatte haar veertien jaar.
Punt 3: de bloemen. Zat daar eigenlijk wel een betekenis achter? Ze werden meteen zwart.
Waarom dacht ik er eigenlijk over na? ‘De meeste dróóómen zijn bedrog,’ zou Marco Borsato tegen me zeggen. Maar als hij wakker wordt naast mij dan droomt-ie niet. Ik wel.
Toch bleef deze droom me aangrijpen dan enig ander. Het was angstaanjagend realistisch. Ik bleef erover nadenken tot ik eindelijk in slaap viel.

‘Hé, Em! This is your morning call!’ Wat? Mijn morning-vergal? I know.
Ik opende mijn ogen en keek recht in de ogen van een halfgare idioot (lees: mijn beste vriendin) genaamd Anna Paters.
‘Kom op, luie. Eruit!’ Ze begon aan me te sjorren. ‘We zouden vandaag gaan winkelen!’
‘Mm!’ mompelde ik geïrriteerd. Ik stapte uit bed en begon me langzaam aan te kleden. Toen sjokte ik langzaam de trap af en propte een gedeelte van het ontbijt in mijn mond.
Twee minuten erna sprong ik bij haar achter op de fiets. We reden nog geen meter of ze begon meteen een verhaal af te steken over een of andere gast die ze op een feest ontmoet had. Mijn gedachten dwaalden weer af naar mijn droom. Ik wilde het graag met iemand bespreken, maar wie? Ik wilde weten of dat meisje echt bestond.
‘…en toen gingen we dansen. En echt, Em, ik was zó zenuwachtig! Maar misschien had ik toch beter mijn groene jurk aan kunnen trekken, wat vind jij?’ besloot ze haar verhaal.
‘Uh… ja.’ Ik hoopte maar dat ik het goede antwoord had gegeven.
‘Echt?’ Ze trapte ineens op haar rem zodat ik bijna van de fiets afviel. ‘O nee!’ Ze sloeg een weerzinwekkend kreetje en hield haar hand modellen-achtig voor haar mond, zodat het hele tafereel superkomisch was. Dom wicht.
‘Emily! Je zei dat die blauwe me het best stond, nou weet ik –‘ Kut. Verkeerde antwoord.
Opeens viel mijn oog op een affiche. Mijn moeder had het al honderdduizend keer tegen me gezegd, maar dit affiche vond ik veel ingrijpender dan mijn moeders stem –die overigens veel weg had van een geslagen eekhoorn.
Op het affiche stond een meisje, zittend op de rand van een bed. Achter haar lag een jongen in het bed te slapen. “Ik teveel, hij teveel, en nu heb ik spijt. – SOA.” Stond er onderaan het affiche. Eigenlijk dikke onzin. Ik bedoel, wie krijgt er nou een SOA? Niemand, inderdaad.
Ondertussen zat Anna een heel verhaal af te steken wat me geen bal interesseerde. Ik hoorde dat ze diep zuchtte en trapte alweer vol op de rem zodat ik bijna met mijn knar tegen haar XXXXXXXXXXXL-tas aanknalde die ze wonder boven wonder toch elke keer weer helemaal volgestouwd kreeg.
‘Wat is er toch met jou aan de hand? Je reageert gewoon niet. Volgens mij heb je ook al geen zin om te winkelen! Kom, we gaan wel naar dat nieuwe café op de hoek.’ Ik probeerde iets te zeggen - ze liet me niet eens uitpraten, maar trapte op standje hop-hop-full-speed naar “dat nieuwe café op de hoek”. Binnen twee minuten zaten we binnen aan de bar. We bestelden allebei een giga bak ijs, want ‘van fietsen ga je zweten en van zweten krijg je het warm!’ Aldus Anna. Volgens mij is het andersom.
Terwijl Anna haar slimme mening gaf over zweet (‘volgens mij kan dat nog wel eens het energieprobleem verhelpen!’), spotte ik een superleuke jongen die aan een tafel bier en chips zat te consumeren. (Lees: vreten + keiharde boeren laten. Een man zonder manieren, dus. Hoe sexy.)
‘Oelalala!’ siste Anna opeens (voor zover je dat kan sissen) en liet haar blik op dezelfde jongen vallen als die ik zojuist gespot had.
‘Wow hij is zó megaleuk! Ik wil hem! Ik ga hem versieren!’ Ze trok bijna mijn mouw van mijn shirt, zoveel hield ze opeens van hem.
- En echt, je raadt nooit wat er toen gebeurde. Blijkbaar was het liefde op het eerste gezicht, want de jongen kwam op Anna af en zei:
“Hey.” Ik had het idee dat Anna inmiddels flauwviel.
“Haaaaai!” zei ze nerveus - op de meest domme manier waarop “Haaaaai!” te zeggen valt.
Ze draaide een plukje haar rond haar vinger en haalde met het knipperen van haar wimpers een snelheid van 900 kilometer per uur. Toch knap.
“Ik ben Bas,” zei… Nou, Bas dus.
“Ik ben Anna, hihihi.” Die is gek.
Opeens praatte Anna honderduit. Over haar hobby’s, haar school, haar scooter die ze niet had maar zogenaamd wel, haar konijn en over die stoere nieuwe discotheek: Pêche.
- Eén keer raden. Pêche was dé plek waar het allemaal begon. Vraag me trouwens niet welke idioot een nieuwe discotheek Perzik gaat noemen in het Frans.
Raad nog eens? Bas had Anna én die vage vriendin van Anna – ik dus - mee uitgevraagd naar Pêche. Zaterdag. Zwarte Zaterdag. Hij zou wat vrienden meenemen, zei hij.

- Deel II volgt. -

Aantal keer bekeken: 2689
Waardering: 5.43 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 346 bezoekers online