Lees het verhaaltje: Jong mama deel 1 (WAARGEBEURT) op verhalenlezen.

Jong mama deel 1 (WAARGEBEURT).

U leest om dit moment het verhaal Jong mama deel 1 (WAARGEBEURT) gepost door Fay Boersma. Dit verhaal is gepost in de categorie spannende verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar spannende verhalen?
Categorie: spannende verhalen
Gepost door: Fay Boersma
Gepost op: 2009-1-27

Verhaal:

Jong mama deel 1 (WAARGEBEURT)
14 November, 2006. Ik ben nog niet wakker of die dringende, stekende gedachte komt weer in mijn hoofd op. Ben ik zwanger? Ik had inmiddels een week geleden ongesteld moeten worden. Ik sluit mijn ogen weer en denk terug aan de ergste dag van mijn leven, de dag dat ik verkracht ben. Zonder dat ik het in de gaten heb stromen de tranen alweer over mijn wangen. Ik wil het niet. Ik wil het vergeten. Maar dat kan ik niet. Het gebeurde ’s nachts, ik was met een paar vriendinnen naar het schoolfeest geweest. Ik woon vlak bij school, dus vond mijn moeder dat ik best zelf terug naar huis kon komen. Als ze wist wat er zou gebeuren, maar dat wist niemand, alleen hij. Toen ik thuis kwam, wat veel te laat was ben ik snel mijn bed ingekropen, heb niks gezegd, alleen gehuild. 2 dagen later besloot ik het toch tegen mijn moeder te zeggen. Voor een morning-afterpil was het te laat. Dus was het een kwestie van afwachten. Mijn moeder zij steeds maar ‘Lieverd toch, de kans is zo klein dat je zwanger wordt, wees maar niet bang’ waarbij ze haar duim en wijsvinger nog geen centimeter uit elkaar hield.
Als ik weer wakker wordt is het 11 uur, het is zaterdag. Vandaag ga ik een zwangerschapstest doen. Mijn moeder weet het hoor. Ze heeft er gister eentje voor me gekocht. Dus echt niet dat ik die winkel in durfde. Weet je, normaal zijn 2 minuten zo om, als je bijvoorbeeld tv kijkt, of met een vriendin belt. Soms duren ze lang, als je op de bus wacht, of naar de reclame kijkt. En soms, heel soms, lijken minuten uren te duren. Zo was dat toen ik wachtte op het volgens mijn moeder verlossende antwoord dat ik niet zwanger was. Na 2 minuten zenuwachtig door de kamer te hebben geijsbeerd liep ik naar de tafel, de tafel, de tafel waar de uitslag wachtte. Ik bracht mijn hoofd naar het schermpje, maar hielt mijn ogen gesloten. Er gingen allerlei gedachten door me heen. Wat als? Wat als? Maar voordat ik er over na ging denken ‘Wat als?’ moest ik toch echt eerst naar het schermpje kijken. Ik knipperde snel met mijn ogen. Opnieuw deed ik langzaam mijn ogen open. ‘Zwanger’ het stond er echt. Maar op de een of andere manier hoefde ik niet te huilen. Het leek wel of dat wordt mijn hersenen niet bereikte, alsof het ergens halverwege mijn hals bleef steken. Nadat ik nog een paar minuten naar het schermpje had gestaard begonnen de tranen over mijn wangen te lopen.
We zaten met z’n allen aan tafel. Mijn tweelingzusje Jonna, Bella, Luna, Lente, mijn ouders en ik. Bella is mijn jongere zusje van 4, eigenwijs dat ze is. Luna vertelde een verhaal over dat ze die middag bij Bo had gespeeld. Luna is 8. En dan hebben we nog Lente. Ze is net zoals haar naam. Sprankelend en mooi, ze is 10. Een paar uur geleden had ik het aan mijn moeder vertelt. Ik had haar belooft te wachten met de test tot ze thuis was van haar werk. Maar ik kon het gewoon niet, ik kon die test niet in het doosje in het tasje onder mijn bureau laten zitten, dus had ik dat ook niet gedaan. Zodra mijn moeder thuis was viel ik huilend in haar armen. Het had inmiddels mijn hersenen bereikt. Ik was ZWANGER, ZWANGER van de man die mij verkracht had. ZWANGER van die ranzige gore man. ZWANGER, ZWANGER, ZWANGER.

Ik at mijn bord niet leeg. Ik at zelfs maar een klein beetje. Mijn moeder keek mij het hele avondmaal aan. Waarnaar ik haar een ongemakkelijke blik terug gaf. Ik was onder het eten een beetje in slaap gevallen. Ik was moe, doodmoe, doodmoe van al het gehuil. Er rolde een traan over mijn wang. Bella keek me aan met een waarom-huil-je-nou-weer blik. Mijn moeder zag het en begon met haar te praten. Toen iedereen klaar was met eten hielp ik om de tafel af te ruimen. Het was mijn beurt om die avond samen met Bella onze honden uit te laten. Maar ik liet haar op haar kamer zitten en liep met onze 3 honden de weilanden in. Weg van alles, weg van mijn verdriet. Terwijl de honden lekker aan het rennen waren ging ik op een bankje zitten. Ik dacht aan wat ik die middag gedacht had. ‘Wat als?’ was verandert in ‘Wat nu?’

‘Wat nu?’ die woorden bleven door mijn hoofd spoken. Ik probeerde even aan iets anders te denken. Maar het lukte niet. Ik begon me voor te stellen wat er zou gebeuren als ik het baby’tje zou houden. Ik zou niet maar naar school gaan. Ik zou met schamen, want ik zou een slêt zijn. En ik zou natuurlijk niet aan iedereen uit kunnen leggen dat ik verkracht was. Er was maar een mogelijkheid. Abortus. Ik zou er niet mee kunnen leven, met een kind. Maar zou ik ermee kunnen leven, als ik dit op mijn geweten had staan. 2 van onze 3 honden waren inmiddels naast mij in het gras komen liggen. Was ik maar een hond. De hele dag lekker spelen en eten, maar vooral. Geen zorgen. Je hoeft helemaal niets. Het eten wordt voor je gemaakt. Naar school hoef je niet. En abortus is nooit een optie. Honden kunnen toch ook niet verkracht worden, of wel? Ik keek op mijn horloge en besefte dat het tijd was om weer terug naar de boerderij te lopen. Ik riep de laatste hond. We liepen naar huis.

Het was een uur of half 9 toen ik de boerderij weer binnen liep. Mijn zusjes sliepen al. Mijn vader was waarschijnlijk aan het werk in zijn kantoor. Mijn moeder zat op de bank Tv te kijken. Ik ging naast haar zitten en kroop tegen haar aan. Ik wilde gewoon tegen haar aan liggen, niks zeggen, gewoon rustig zijn. Maar al naar een paar minuutjes begon mijn moeder het gesprek. ‘Gaat het weer een beetje lieverd?’ vroeg ze op een kalme toon. Ik keek naar de tv. De reclame begon. Ik draaide mijn hoofd naar mijn moeder. Ik dacht na, ging het weer. Ik wist het eigenlijk niet. Dus antwoordde ik zachtjes ‘Ja hoor’ waarbij ik zachtjes mijn hoofd op een neer bewoog. Ik staarde naar een reclame. Bij reclames was alles altijd perfect. Mensen die dolgelukkig hun nieuwe auto ophalen. Of enorm blij zijn omdat hun was weer stralend schoon is. Allemaal zo nep vond ik het. ‘Je wilt zeker een abortus liefje’ vroeg mijn moeder. Ik hoefde niet zolang na te denken dit keer. Ik had er immers al over na gedacht tijdens mijn wandeling door de weilanden. Weer was mijn antwoord ‘Ja’. Dit keer knikte ik mijn hoofd wat harder. Mijn moeder zag hoe moe ik was en stuurde me naar bed. Terwijl ik de trap op liep kwam Luna net naar beneden. Ze fluisterde dat ze niet kon slapen en ik nam haar weer mee naar boven. Ik stopte haar in bed en zong een liedje voor haar. Daarna liep ik naar mijn eigen kamer en trok mijn pyjama aan. Ik zou morgen wel mijn tanden poetsen en mijn tas in pakken. Ik wilde alleen nog maar slapen. En gek genoeg lukte het me ook nog.

15 November , 2006. Ik wordt wakker door Bella die enorm hard huilt. Gevolgd door de stem van Jonna die roept dat ze zich niet zo aan moet stellen. Ik zucht en kijk op de klok. 10 uur. Ik stap uit bed en trek mijn ochtendjas aan. Met een slaapdronken hoofd strompel ik de trap af. Ik loop de keuken in. Waar Jonna en Bella nog steeds staan te bek vechten. Het gaat over wie de honden uit moet laten. Ik loop naar het hoekje in de kamer. Ik maak de deksel van de zandbak open en pak Burry, mijn schildpad. Ik ga op de bank zitten en zet de tv aan. Zoals ik had verwacht komt Pip meteen aan lopen. Elke keer als ik die maffe kat bij dat schildpadje zie liggen schiet ik weer in de lag. Ze lijken wel verliefd. Luna zit naast me aan de tafel te tekenen. Ze lacht ook. Een poosje later komt Luna naast me op de bank liggen. Ze laat me een tekening zien waarbij ze trots vertelt ‘Kijk Fáy, zo ziet het baby’tje van Pip en Burry eruit’. Ik lach. Ze heeft een prachtige tekening van een SchilKat gemaakt. Ik bedenk hoe mijn baby’tje eruit zou zien. Ik probeer te bedenken hoe die man er uit zag. Daar heb ik geen moeite mee, ik weet het nog precies. Ik moet bekennen dat het geen lelijke man was. Misschien wel knap, maar die gedachte druk ik weg. Zo denk je niet over de man die je leven heeft verziekt.
Als ik onder de douche vandaan ben en we gezamenlijk hebben ontbeten vraagt mijn moeder of ik mee ga naar de supermarkt. Ik stem in. Ondanks dat ik het al had verwacht krijg ik weer een brok in mijn keel waarneer mijn moeder erover begint. ‘Liefje, als je een abortus wilt, zul je dat snel moeten doen’. Ik slik. Gelukkig praat mijn moeder verder en hoef ik niets te zeggen. ‘Maar eigenlijk vind ik dat je het niet moet doen’. Ik slik weer.’Ik heb er de hele nacht over na gedacht en..’ ze is even stil.
‘En ik vind dat je het moet houden, maar het blijft natuurlijk jou keus. Zou je kunnen leven met het gevoel dat je steeds maar blijft achtervolgen. Het gevoel dat je iemand hebt vermôord. Ik zwijg. Dit keer gaat mijn moeder niet verder en zal ik toch echt iets moeten zeggen. ‘Mam, ik weet het toch ook allemaal niet hoor! Ik kan toch geen kind opvoeden, ik ben 14! En wat zullen Bella en Luna wel niet denken! Die snappen er toch helemaal niks van. En hoe moet ik naar school?’ Ineens dacht ik aan Justin. Dat ik daar nog niet aan had gedacht. Ik hou het niet meer en begin te huilen, de tranen stromen over mijn wangen en ik begin te schreeuwen. ‘En Justin dan, ik kan toch niet een kind hebben van iemand anders. Justin zal het meteen uitmaken. Ik kan het gewoon niet!’ De rest van de tijd zeggen we niks meer tegen elkaar. Behalve dat mijn moeder vraagt of ik even melk wil pakken. Als we weer thuis zijn loop ik meteen naar mijn kamer. Ik start mijn computer op. Nieuwsgierig dat ik ben zoek ik op google naar sites die over mijn probleem gaan. Ik vind verschillende sites en raak aan de praat met een aardig meisje, Lotus.
Fay : Hoi
Lotus : Hoi, hoe gaat het?
Fay : Goed, behalve dat ik radeloos ben en niet meer weet wat ik moet doen.
Lotus : Ben je ook zwanger?
Fay : Jaa.
Lotus : En weet jij al wat je gaat doen, het houden of niet bedoel ik?

Fay : Ik denk dat ik het weet, ik denk dat ik het hou.
Lotus : Ik ook.
Fay : Ik moet gaan, ik wordt geroepen.
Lotus : Oke, doei!
Ik zet mijn computer uit en sprint naar benden, waardoor ik bijna van de trap af val. Beneden staan Jonna, Bella, Lente en Luna te glunderen. Ik ga er vanuit dat ik weer een of andere tekening krijg, maar aangezien Jonna er ook bij staat twijfel ik. ‘Het is toch niet een of ander kinderachtig grapje hè’ zeg ik. Ik probeer streng te kijken maar het lukt me niet. ‘Zeg het dan’ roep ik. Jonna fluistert iets in Luna’s oor waarnaar ze me mee neemt naar de zolder. Met Luna voorop, gevolgd door mij, en mijn zusjes daarachter loop ik naar de Zolder. Als Luna de deur voor me open doet en mijn een duwtje geeft schrik ik me dood.
Ik stap voorzichtig de drempel van de zolder over om ze niet aan het schrikken te maken. Achterin, in een hoekje van de kamer ligt Pip. Ik doe een stapje dichterbij en schrik weer. Naast pip liggen 3 kleine katjes. Bella pakt trots mijn hand, ‘Die zwarte daar is Guusje’. Ik lach want alle katjes zijn zwart. ‘En die daar is Gaya, en die kleine, die daar bij haar staart, dat is Linde’ Ik vraag me af wie de vader is. De kat van de buren kan het niet zij, want die is wit. Ik betrap mezelf erop dat ik met een grote lach op mijn mond ik de kamer sta, wat ik eigenlijk niet wil. Het liefst lig ik de hele dag op mijn kamer te kniezen. Ik kijk weer naar de katjes en loop er langzaam op af. Naast de mand van Pip, tussen het bakje water en Pip’s lievelingsmuis ligt een duidelijk door Bella gemaakte tekening. Ik glimlach voorzichtig. Ik wil net een van de katjes aaien, als ik het me goed heb herinnerd is het Gaya. Jonna waarschuwt met ‘Niet doen, ze moeten bij hun moeder blijven, ze zijn nog veel te klein’ Ik zucht en sta weer op. ‘Ze zijn hartstikke lief’

Het is inmiddels half 7 en we zijn net klaar met eten. Iedereen is druk. Bella en Luna zitten in bad en Lente leert haar topografie, alsof ze het nog niet kent. Ze is nou al sinds vorige week aan het leren. Met veel tegen zin loop ik naar mijn agenda. Ik had dit tot nu toe vermeden, wat het betekende dat ik er aan herinnerd werd dat ik morgen weer naar school moet. Ik zie staan dat ik nog wat huiswerk voor Frans en Geschiedenis heb, maar het kan me niks schelen.
Ik heb tenslotte een goed excuus. Ik besluit om een douche te nemen. Als ik in de badkamer kom zitten tot mijn verbazing Luna en Bella nog in bad. Ik trek de stop eruit en roep mijn moeder. Als ze 5 minuutjes later weg zijn trek ik mijn kleding uit. Ik stap onder de hete douche en laat het water over mijn hoofd lopen. Ik doe mijn ogen dicht en hoop dat het water alles wegspoelt. Al die nare gedachten en herinneringen. Maar als ik 10 minuten later onder de douche vandaan komen zitten al mijn gedachten nog op dezelfde plek. Diep in mijn hersenen gegrift. Onuitwisbaar. Als een markeerstift op de muur. Of een tekst die met een zakmes in een boom is gekrast. Zo diep zit het in me. Ik zet de douche uit en trek mijn pyjama aan. Ik poets mijn tanden en kruip in bed.

16 November, 2006. Het is pas 5 uur maar ik ben al klaar wakker, ik zie er nu al tegen op om straks naar school te gaan. ‘Moet ik het vertellen?’ Ik kan toch moeilijk doen alsof er niets is, terwijl er enorm veel is. ‘Maar wat zullen ze allemaal wel niet denken?’ Nee, ik kan het niet zeggen, nu nog niet. Misschien wel nooit, misschien hou ik hem wel niet. Hem, hem, misschien wel haar. Ik glimlach. Al die vragen. Onbeantwoord. ‘Wat nu?’ Doen wat mijn moeder zegt, en het houden. Of doen wat eigenlijk de gemakkelijkste oplossing is, abortus? Het voelt een beetje als weg lopen voor het probleem, mijn gevoelens, en het kind. En weglopen is laf, toch?
Aangezien ik toch niet meer kan slapen kleed ik me aan. Het is inmiddels half 6. Nog een uurtje dan gaan we ontbijten. Ik pak mijn boek en begin te lezen. Ik kan mijn gedachten er niet meer bij houden.
Ik had de hele dag lopen staren. In mijzelf gekeerd liep ik de gangen van de school door en at mijn brood op. In de pauze kwam Floor, mijn beste vriendin naar me toe. ‘Wat is er Fáy, je bent de hele dag zo stil?’ Even zwijg ik. ‘Ik kan het niet zeggen, nog niet’ fluisterde ik. Floor kijkt me aan. Ik zie wat ze denkt. Ze wil dat ik het zeg, ze is bezorgd. ‘Morgen, ik beloof het je’ en ik stop het rietje van mijn pakje drinken weer in mijn mond.
Die avond had ik een lang gesprek met mijn moeder, waarin ik haar vertelde dat ik erover zat te denken om toch geen abortus te plegen. We zouden morgen bij de huisarts langsgaan. En ik zou het morgen tegen Floor vertellen. Beloofd is beloofd.
21 November, 2006.
Jeetje, wat is er veel gebeurt afgelopen week. Het begon dinsdag, toen ik naar de huisarts moest, toen ik het tegen Floor moest vertellen. Ik moest natuurlijk niks, maar ik kon het niet maken om het niet te doen. Dus begon ik met goede moed de dag. ’S Morgens moest ik eerst met mijn moeder naar de huisarts. Zeg ik weer Moet, ’S morgens mocht ik met mijn moeder naar de huisarts. Ik heb met haar gepraat over mijn abortus. Ik schoot er eigenlijk weinig mee op, want zij bleef ook maar zeggen dat het mijn keus was. Na het gesprek was de keus bijna gemaakt. Bijna. Mijn moeder bracht me naar school. Taak 1 voltooid. De bel van de pauze was nog niet gegaan of Floor stond al voor mijn neus. Ik had gehoopt dat ze het vergeten was, en ik er pas over hoefde te beginnen toen de keus was gemaakt. Maar oké, dat zat er dus niet in. Ik nam Floor mee naar een hoekje in de kantine. Daar was het altijd rustig. Floor kijk me met grote ogen aan. ‘Ik ben zwanger’ het was eruit ik er voor dat ik het door had.
Floor’s reactie was hard, waanzinwekend, dodelijk. Ze begon te lachen. Ik keek haar aan, keek naar de grond en rende toen weg. Toen ik thuis was vertelde mijn moeder dat ze het waarschijnlijk deed omdat ze niet wist hoe ze moest reageren. Ik nam het maar van haar aan en beloofde dat als ze morgen naar mij toe zou komen ik haar excuses zou aanvaren. Taak 2 voltooid. Wellicht met iets minder succes. Maar voltooid is voltooid. Er is nog veel meer gebeurt de afgelopen week. Ik heb onder andere mijn keus gemaakt. Ja, mijn keuze staat vast. We zijn net met z’n allen naar de verjaardag van mijn kleine nichtje Indy geweest. Ze is nu 7 jaar. Bella en Luna kunnen hun geluk niet op als we naar hun toe gaan. En voor Lente is Jip er. Dat is mijn neefje van 11, hij is erg schattig. En ja, voor mij is Sterre er. Nee, ze is niet 14. Sterre is mijn kleine nichtje, ze is 1,5 jaar oud. Ik heb altijd al van kinderen gehouden, en zij van mij.
Pliep, Pliep. Ik pak mijn mobiel, een Smsje van Justin.
Hey liefie!
Zal ik morgen bij je langs komen?
Ik mis je!
Ly X Justin
Ik glunder, en sms onder toeziend oog van Sterre terug.
Justin (L)
Ja, kom je rond 2 uur?

Ik mis jou ook!
X Fáy

Sterre zit bij mij op schoot op de bank. Het voelt raar, want ik weet dat ik er over een tijdje ook zo bij zal zitten. Maar dan met mijn kind, mijn echte kindje. Sterre is half in slaap gevallen. Irene heeft het gezien en loopt op mij af. Ze fluistert in mijn oor ‘Breng jij haar maar naar bed’ ik glunder. Dan til ik Sterre op en loop richting haar kamer.
22 November, 2006.
Ik hou de baby. Ik weet het zeker. Ik heb het mijn moeder vertelt. Vanavond aan het eten vertel ik het de rest. Mijn vader weet het inmiddels wel al hoor. Ik ben zo zenuwachtig. Het voelt een beetje alsof ik een vuurpijl moet afsteken. Het afsteken is zo gebeurt, soms krijg je een harde knal, en de andere keer een mooi gezicht. Justin zal er dan ook bij zijn. Ik ben zo bang wat hij zal zeggen. Misschien maakt hij het uit, en loopt vervolgens kwaad mijn huis uit. Ik ga er niet vanuit dat hij blij zal reageren. Het is natuurlijk ook niet zomaar iets. Dat je vriendin zwanger is van een man die je verkracht heeft.
Ding-dong. De bel gaat. Opgewekt hobbel ik de trap af. Als ik beneden kom is de deur al open gemaakt door Bella. Als ik Justin zie geef ik hem een zoen. Bella kijkt ons aan. Ik geef haar een zetje zodat ze terug naar de kamer loopt en zoen Justin opnieuw. Hand in hand lopen we even naar de huiskamer, waar Justin vriendelijk mijn ouders bezoekt. En Luna en Lente een complimentje geeft over de puzzel die ze aan het maken zijn. Ik grijns. Samen lopen we de trap op.
Als we boven op mijn kamer zijn, kletsen we wat, zoenen en hebben gewoon lol. Ik vind het moeilijk om vrolijk te doen. Ik weet wat er straks gebeuren zal, althans, wat ik hem vertellen zal. Niet hoe hij zal reageren. Ik probeer er niet te veel aan te denken, gelukkig krijg ik genoeg afleiding. Ik haal beneden wat cola en chips en samen kijken we op onze kamer een film. Totdat mijn moeder roept dat we gaan eten. Ik zeg tegen Justin dat hij maar vast moet gaan, en dat ik zo kom. Hij kijkt me een beetje raar aan, maar lacht vervolgens en loopt de trap af. Ik zucht diep, en begin nu opeens heel bang te worden. Bang voor de harde knal. Ik zucht nog eens diep en bekijk mezelf in de spiegel. Dan zet ik mijn gedachten op nul en loop de trap af.
Mijn moeder kijkt me indringend aan zodra ik benden kom. Ze knikt bemoedigend, ik lach voorzichtig en ga aan de grote tafel zitten. Onder de tafel pakt Justin mijn hand. Ik kijk naar hem en knipoog. Hij moet eens weten wat ik zo ga vertellen. Ik wacht op het goede moment, eerst vertelt iedereen iets, tot ik aan de beurt ben. Bella heeft vandaag met de kleine kittens gespeelt, en Luna is verliefd op Jip. Lente heeft een 10 voor haar topo. Nu ben ik. ‘Jongens, ik moet jullie iets vertellen’ stuk voor stuk kijk ik mijn zusjes aan. En tot slot Justin.
Ik nam een diepe hap lucht, ‘Ik ben zwanger’ waarnaar ik begon te snikken. Bella en Luna kijken me raar aan, alsof ik iemand vermôord had, en Lente wist zich geen houding te geven. Ik draaide mijn hoofd naar Justin, die inmiddels mijn hand los had gelaten. Ik zag dat hij moest snikken, ‘Van wie Fáy, van wie? Ik dacht dat je van me hield, hoe kan dit nou?’. Stilte. ‘Ik hou ook van je, ik ben verkrâcht’ fluisterde ik zachtjes. Justin schudde zijn hoofd. Mijn moeder onderbrak de stilte, ze keek net als ik daarvoor had gedaan iedereen even aan. Behalve mij. ‘Fáy is anderhalve maand geleden verkrâcht, en nu groeit er een kindje in haar buik’ ze keek Bella en Luna diep in hun ogen. Ondertussen was Justin de kamer uitgelopen, ik volgde hem. Eenmaal op de gang aangekomen ging Justin op de trap zitten, hij liet zijn hoofd in zijn handen zakken. Ik paste er nog net naast, ik knipperde met mijn ogen. Er rolde een traan over mijn wang. Ik legde mijn hand op een been van Justin. Gelukkig liet hij hem liggen. Ik was opgelucht.

23 November, 2006.
Jeetje wat een dag was het gisteren. Ik denk eraan terug. Ik denk terug aan mijn gedachten over de vuurpijl van laatst. Was het een knal geweest? Nee. Was het een mooi gezicht geweest? Opnieuw nee. Het leek wel alsof de vuurpijl niet was afgegaan. Mijn zusjes hebben er niets meer over gezegd, ik ga er eigenlijk vanuit dat ze het niet begrijpen. Bella niet tenminste, en Luna misschien een beetje. Ik denk aan Lente, zij is al tien. Zal zij het begrijpen, dat ze over een tijdje een zusje of een broertje heeft? Eigenlijk is het natuurlijk een nichtje, maar voor haar zal dat natuurlijk niet zo voelen. Ik probeer terug te denken aan de tijd dat ik nog tien was, zou ik het begrijpen? Ik kom tot de conclusie van wel. Toen ik tien was wist ik dat wel, ik had toen ik acht was toch ook een zusje gekregen Bella, en dat begreep ik heel goed. Vandaag is het Dinsdag, Floor heb ik niet meer gesproken sinds dat ik het haar vertelt heb. Ik ga achter mijn bureau zitten en zet mijn computer aan. Ik kijk naar het diep zwarte scherm waar langzaam wat begint te leven.
Als de computer aan staat start ik Msn en Hyves op. Ik ga even naar mijn pagina en lees mijn krabbels. Als ik mijn krabbels lees schrik ik. Er staat er eentje van Floor bij. Langzaam scroll ik naar beneden.
Lieve Fáy
Het spijt me echt heel erg.
Ik schrok gewoon en wist niet wat ik moest zeggen.
Sorry
X Floor
Ik lees het berichtje nog een keer en weet niet meer wat ik moet denken. Moet ik blij zijn omdat ze dit heeft geschreven, en ik haar misschien niet kwijt ben? Of moet ik boos worden en haar blijven negeren? Ik zucht en ga naar de pagina van Floor.
Hoi Floor.
Ik vond het echt heel gemeen van je.
Alsof ik het nog niet moeilijk genoeg heb!
X Fáy.

Ik zucht. Ik klik op de Msn pagina en kijk wie er online zijn. Meteen vergeet ik mijn moeilijke gedachtes van net. Justin is online!
Fáy Justin : Lieffie!
Justin Fáy : Hé!
Fáy Justin : Ben je boos op me?
Justin Fáy : Nee, ik snap alleen niet zo goed hoe het nu verder moet.
Fáy Justin : Nee, dat snap ik. Ik weet het eigenlijk ook niet zo goed.
Justin Fáy : Jij hebt straks een baby van een of andere vreemde man terwijl ik je vriendje ben!
Fáy Justin : Ja, ik snap dat het heel raar is. Maar ik wil niets liever dat jij mijn vriendje blijft!
Justin Fáy : Gelukkig!
Fay Justin : We kunnen toch gewoon samen blijven, dan ben jij een klein beetje de papa van mijn baby!

23 December, 2006.
Jeetje wat is de tijd snel gegaan. Ik ben nu 2,5 maand zwanger. En mijn buik is al best een beetje dik! Ik begin er trots op te worden, en dat wil ik ook zijn. Mijn familie weet het nu weekje. Op zich reageerde iedereen wel oké, sommige vonden het wel moeilijk. Het gekke is dat, Marit, mijn grote nicht ook zwanger is. En zij is 10 jaar ouder! Ze is nu 3 maanden zwanger, iets langer dan mij dus! Op school heb ik het nog niet vertelt, wat ik wel binnenkort moet gaan doen. Mijn buik valt niet lang meer te verbergen. Tussen mij en Floor is het niet meer goed gekomen, we zijn nog wel vriendinnen, maar het zal nooit meer worden zoals eerst. In haar ogen is de pijl dus wel afgegaan, en het was een hele harde knal. Ik ben inmiddels al 2 keer naar het ziekenhuis geweest voor een echo, alles gaat goed. Over een week of 6 krijg ik te horen of het een jongetje of een meisje is! Ik ben zo benieuwd en kan niet wachten tot we spulletjes kunnen gaan kopen! Maar voordat het zover is moet ik nog wat dingen ophelderen. Bijvoorbeeld op school, en bij de Hockeyclub. Ik moet ze het de komende weken allemaal vertellen, en ben bang voor de reacties. Bij mijn familie kreeg ik een mooi gezicht, maar bij Floor en Justin niet. Hoe zal de rest reageren?
6e uur, Aardrijkskunde. Ik zit naast Amy, de klas is stil. Iedereen is druk aan het werk, ik kijk even rond en buig me dan weer over mijn werk. Ik kan me niet lang concentreren, want opeens voel ik wat in mijn buik. Ik leg mijn hand op mijn buik en wacht even. Weer voel ik wat. Ik krijg een brede grijns op mijn gezicht, als Amy even omhoog kijkt doe ik net of ik diep aan het na denken ben. Ik tover snel een serieus gezicht en wacht tot ze weer aan het werk is. Dan leg ik mijn hand weer op mijn buik en wacht ik. Maar er komt niks meer. Maar ik had het gevoelt, mijn kindje had bewogen! Het leek wel of het nu pas echt was, dat mijn kindje nu pas echt bestond, het echt leefde. En ik was gelukkig, intens gelukkig.

Aantal keer bekeken: 6851
Waardering: 8.74 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 53 bezoekers online