Lees het verhaaltje: Just another love story op verhalenlezen.

Just another love story .

U leest om dit moment het verhaal Just another love story gepost door Sheranie16. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: Sheranie16
Gepost op: 2008-7-6

Verhaal:

Just another love story
Het was een zware week voor James. Er kwamen veel treurende familie leden, sommige kende hij niet eens. Iedereen kwam hem sterkte wensen, maar meestal hingen ze leugens op of begonnen ze te vertellen wat voor groot verlies dit was voor hun. Dat was niet waar en dat wist hij maar al te goed. De familie kwam alleen op feestjes als er meer dan 50 belangrijke personen waren en zelfs dan moesten ze moeite doen om tijdens de gesprekken met zijn vader hun glimlach op te houden. Na drie drukke dagen vol rouwende en huilende personen was er rust. De zwart geklede mensen bleven weg en in de kamer bleef de leegte en stilte over. Het was er zelfs zo stil, dat het geweten eindelijk tijd had om weer aan hem te knagen, om hem zo onwenselijk erg te irriteren totdat hij er wel aan toe moest geven. Hij stond er nu alleen voor en dat begon langzaam tot op elk bot en miezerig stukje kraakbeen door te dringen. Vermoeid probeerde hij de brok in zijn keel weg te slikken, maar er bleek geen beweging in te komen. Met glanzende ogen, doorlopen van tranen, keek hij uit het raam. Hij miste zijn vader vreselijk, in tegenstelling tot de familie was het hem wel gelukt om een goede band met zijn vader te creëren. Zijn hoofd draaide abrupt om toen iemand op de deur klopte. ‘Binnen’ zijn stem sloeg over en hij ging rusteloos voor over zitten, terwijl hij zijn armen op zijn bovenbenen liet rusten. Noa opende de deur langzaam en ook Miranda verscheen naast haar. Ze schuifelden diep buigend naar binnen. James glimlachte moeizaam ‘Ja, dames?’. Hij begon zich lichtelijk te irriteren aan al dat nette en brave gedoe. Beide meisjes gingen weer recht op staan en zette hun liefste glimlach op. ‘Uw eten is klaar’ Noa’s stem klonk warm en hartelijk. Hoewel hij geen zin had in eten, om het feit dat zijn maag zich samenkneep bij elke ademhaling, leek het hem beter om toch maar te gaan. Zijn bedienden hadden zich uitgesloofd om een diner voor hem te bereiden, het zou onbeleefd zijn om het nu af te slaan. Met tegenzin stond hij op, Miranda en Noa bogen toen hij hen passeerde en liepen toen zwijgend achter hem aan richting de eetzaal.

Miranda trok de stoel voor hem naar achter ‘Neemt u plaats, mijnheer’. James knikte dankbaar naar Miranda en ging voor de stoel staan die automatisch weer werd aangeschoven. Noa kwam aanlopen met een dienblad in haar armen ‘Uw diner, mijnheer!’ het dienblad werd zachtjes op de donker houten tafel gezet. ‘Dank je, Noa’ zijn stem klonk vriendelijk, maar met een zachte, droevige klank op de achtergrond. Noa en Miranda liepen al buigend achteruit, de eetzaal uit. De eetzaal nam meteen haar stille gedaante weer aan, toen de deur in het slot viel. De uitgerekte lange tafel leek nu wel 2x langer dan zijn eigen lengte, maar het was vooral de leegte, er was niemand. Zijn moeder was vertrokken, haar geestelijke toestand was enorm verslechterd door het sterfgeval van haar man. Hij was alleen, zoals een straathond alleen was, eenzaam achter gelaten door zijn moeder en zwervend door de kou. Zijn eetlust was gedaald door die gedachten en zo ging het nu al een week.

Noa en Miranda waren voor de deur van de eetzaal blijven staan en luisterden of er binnen een teken van leven was. Het was er stil, geen geschraap van een vork op een porseleinen oppervlak, geen gesmak, helemaal niets. ‘Hij heeft alweer niet gegeten hè?’ vroeg Miranda bezorgd. Noa schudde te neergeslagen haar hoofd. Binnen in de zaal werd er een stoel naar achteren geschoven, weer naar voren. Daarna voetstappen die steeds luider weerklonken naarmate ze dichter bij de deur kwamen. Miranda deed een stap achteruit en Noa ging rechtop staan. Samen wachtten ze het moment af, het moment dat de deurklink naar beneden werd gedrukt en de deur met een zwaai open werd gedaan. ‘Bedankt’ James liep tussen de meiden door die zich haastig voorover bogen. Miranda kwam als eerst overeind en keek bezorgd naar de tafel, james had een verpropt servet op het bord gelegd waar het eten onder af lag te koelen.

James liep eenzaam zwervend door de hal, met zijn gedachten bij honderden andere dingen.Er was voor hem een weg gesloten, maar tegelijkertijd was er ook weer één voor hem geopend. Hoe moest hij, zonder hulp van zijn vader, het land nou gaan regeren? Hij wou dat hij hierop antwoord kon geven, maar zijn hersens konden niet meer. Hij merkte dat hij stilstond en naar de muur aan het staren was. Het was donker, in de hal brandden enkele kaarsen, de verdere verlichting kwam door de maan. Even kreeg hij een gelukkig gevoel van binnen. Dat gebeurde altijd wanneer hij zijn gedachten liet afdwalen naar het omschrijven van zijn omgeving. Meestal deed hij dit gedetailleerd, als hij bloemen zag dan zag hij niet alleen de bloemen, maar een heel kleurtjes feest. De prachtige en mysterieuze overgang van donker naar licht, van fel gekleurd naar grauw en droevig, van ruw naar een zachte uitdrukking. Verderop in de hal liep iemand, een geheel onbekend silhouet voor hem, zijn kant op. De persoon bleek een vrouw te zijn, in de verte zag hij haar jurk zachtjes dansen bij elke stap die ze zette. James keek achterdochtig naar de vrouw, van wie het gezicht nog niet duidelijk zichtbaar was. Verder was er geen enkel geluid te horen, behalve het klakken van hakken door de holle ruimte. James stond als aan de grond genageld, zijn ogen flitsten over de gedaante dat voor zich langzaam zijn kant op kwam trippelen. Nu kon hij haar handelingen wat beter zien. Ze had haar handen nerveus in elkaar gevouwen en stopte even bij elk zijgangetje om naar iets te zoeken, daarna liep ze weer door. Ze droeg een jurk , die zijn vrouwelijke bediendes ook droegen, maar hij zag geen Noa of Miranda. Nu zag hij haar lange, donkerblonde haren die los golvend op haar zachte schouders dansten en ongeveer tot op haar middenrug ophielden. Door wat licht dat van de kaarsen afkomstig was, zag hij soms een stukje van haar gezicht. In zijn hoofd monteerde hij die stukjes aan elkaar en kreeg een beeld in zijn hoofd, van hoe ze er ongeveer uit zou zien. Een jonge vrouw, van rond de 17. Ze was niet ver meer van hem vandaan. Hij draaide zijn hoofd schuin bij, alsof hij haar niet goed kon verstaan en keek vanuit zijn ooghoeken achterdochtig naar de gestalte voor hem. ‘Ah, daar bent u’ ze boog diep, daarna kwam ze weer overeind en liet haar ogen over zijn lichaam glijden, rustig van beneden naar boven totdat haar ogen de zijne kruisten. Ze keek recht in een oceaan van blauw. Ze glimlachte verlegen en sloeg nerveus haar ogen weer neer. James had geen flauw idee wat ze wilde of wat ze deed, maar hij kon haar gemakkelijk in zich opnemen, door haar afwezigheid van oogcontact. ‘Waarom wilde u mij spreken?’ vroeg hij kalm. ‘Ik wilde even zeggen dat ik Martha kom vervangen, nu ze zwanger is zal ik haar taken moeten overnemen’. Haar stem was zo zacht en verlegen dat James zich er ongemakkelijk door ging voelen.
‘Ja, dat is waar, ik had je alleen niet zo snel verwacht’. De jonge vrouw zette een nerveuze glimlach op, maar bleef naar de marmeren vloer staren ‘Ik kom meestal zo snel als ik kan’. Plots hief ze haar hoofd op en keek hem medelevend aan. Die ogen deden hem versteld staan. Zulke ogen had hij nog nooit gezien, twee prachtig, blauwe ogen. Ze opende haar mond om iets te zeggen, maar sloot die meteen weer toen ze merkte dat er geen geluid uit kwam.
James haalde onzeker zijn hand door zijn haar en keek weg, door het raam naar de volle maan. ‘Hoe heet je eigenlijk’ vroeg hij plotseling een stuk minder geïnteresseerd dan daarvoor. Hij voelde iets voor haar, dat merkte hij meteen. Maar dat mocht niet, dat was verboden. Zij was bediende en in deze dagen moest je trouwen met een vrouw van dezelfde stand, dus een bediende was onmogelijk. ‘Elisabeth Etoille’ stelde ze haarzelf voor, ze maakte een gracieuze buiging. ‘Mooi, als je me nu wilt excuseren, Elisabeth, ik ga even een nachtelijke wandeling maken’. Hij draaide zich abrupt om en zonder nog iets te zeggen beende hij weg. Elisabeth bleef alleen achter in de donkere hal, met hier en daar nog een kaars die brandde en een oranje gloed om zich heen toverde.

“Dit kan niet lang goed gaan” dacht James toen hij het bordes afliep en de koele na zomerse avond lucht in ademde. Rustig blies hij het weer uit en liet zijn blik over de tuin glijden. De rozen waren rood en prachtig zoals altijd en het gras werd donkerder afgebeeld door de misleidende schemer van de avond. “Maar er is niks aan de hand, toch? Ze mag misschien wel mooi zijn, maar ik ben een man, ik kan me prima beheersen. Ik heb controle over wat ík doe en ik zeg nee! Het mag niet James McBrown!” in zijn gedachten schreeuwde hij dit naar zichzelf. Hoewel hij wist dat er nog lang geen einde aan zou komen. In de schemer van de avond dat langzaam verduisterde, zag je zijn silhouet donkerder worden. Hij bleef staan totdat hij hoofdpijn kreeg van het nadenken en stramme spieren van het lange stilstaan en door de kou. Toen keerde hij terug naar binnen, om zich naar zijn slaapvertrek te begeven en zich in zijn warme bed te nestellen. Om heerlijk in slaap te vallen onder zijn fluwelen dekens.

Ergens achter in het paleis liep Elisabeth met haar nachtjapon en een kaars over de gang. Zij moest s’Avonds kijken of alles veilig was, dat was tenslotte één van Martha’s taken en die had zij overgenomen voor een tijdje.de grote stenen en marmeren vloeren waren koud en haar voeten voelden bevroren aan. Uiteindelijk belandde ze weer in de grote hal waar ze begin die avond kennis had gemaakt met haar baas. “ik schat hem een jaar of 19, nog niet zo oud volgens mij. Wat moet het erg zijn om je vader te verliezen, vooral als je zo’n hechte band met hem had” Elisabeth keek zo nu en dan even een zijgangetje in om te kijken of er niemand meer was, als de kust veilig bleek te zijn zoals al die keren daarvoor, liep ze door. Ze vond het maar niks om s’Nachts te moeten patrouilleren, het was donker en koud en er was niemand om mee te praten. Er gebeurde niks, geen geesten of dieven, geen avontuur. Ze naderde langzaam het einde van de hal. Schuin voor haar aan haar linkerhand stond een deur op een kier. Vanuit de kamer achter de deur klonk een zacht gemompel. Nieuwsgierig liep ze er naar toe en keek langs de deur, naar binnen. James liep ijsberend door de kamer met zijn handen op zijn rug. Per ongeluk duwde Elisabeth de deur zachtjes aan, wat een enorm gekraak veroorzaakte. Geschrokken deinsde ze achteruit. Ze zag dat James was gestopt met ijsberen en naar de deur liep om hem vervolgens verder open te trekken. Elisabeth hield haar adem gespannen in en kneep haar ogen dicht. De deur werd krakend open gezwaaid en voorzichtig opende ze haar ogen. ‘Goedenavond..’ begon James maar staakte zijn poging om ook maar iets zinnigs te zeggen. Hij draaide zich om en wees haar een stoel. Ze schuifelde zwijgend naar binnen en nam plaats op de rode sofa. Voorzichtig zette ze de kaars op een bijzet tafeltje dat naast de sofa stond. Dit moment was echt vreselijk gênant, hij ging haar ontslaan. Zoiets gebeurde nou altijd bij haar. Ze had ook niet zo nieuwsgierig moeten zijn, dan had ze morgen nog werk gehad. Rood van schaamte sloeg ze haar ogen neer en vouwde haar handen netjes in haar schoot. “nu komt het” dacht ze met ingehouden adem “nu gaat hij je ontslaan,. Oh hoe kon ik ook zó stom zijn?”. Maar er kwam niets, geen geluid of een schreeuwende stem. James ging zelf op het bed zitten en liet zijn hoofd in zijn handen zakken. De stilte begon haar nu te veel te worden, het maakte haar alleen maar nerveuzer. ‘Wat deed jij zo laat nog op?’ onderbrak hij de stilte. Ze liep rood aan en begon onrustig aan haar vingers te friemelen. Even fronste ze haar wenkbrauwen om na te denken, de angst liet haar bijna doen vergeten waarom ze ook al weer op de gang was. ‘Ik moest patrouilleren!’ gilde ze plotseling uit. James keek geschrokken op ‘wat?’. ‘Ik moest patrouilleren, die taak heb ik overgenomen van Martha, mijnheer’. James knikte langzaam, maar zijn gedachten waren al weer heel ergens anders. Ze zag dat hij naar de grond bleef staren ‘Gaat het wel?’ vroeg ze zachtjes met een vorm van bezorgdheid in haar stem. Hij keek haar aan, maar tegelijkertijd boorden zijn ogen dwars door haar heen. ‘Ja,.. ja het gaat wel’ hij schudde zijn hoofd even om wakkerder te worden en zette toen een gemaakt glimlachje op. Maar hij wist dat hij loog, het ging helemaal niet, hij voelde zich vreselijk. ‘Hmpf.. daar geloof ik helemaal niks van!’Elisabeth stond op en keek hem strak aan. James keek terug, maar zweeg. Toen ze besefte wat ze gezegd had, liet ze zichzelf weer terug vallen in de sofa en keek James geschrokken aan ‘Sorry, Mijnheer’. Maar hij gaf geen antwoord, het kon hem niet veel schelen, ze had gewoon gelijk. Elisabeth merkte dat er geen gesprekstof meer was. Langzaam stond ze op, boog diep en liep zwijgend de kamer uit. James keek zwijgend naar de kaars die langzaam aan op brandde. “waarom hebben vrouwen altijd gelijk? Waarom zien ze alles, begrijpen ze alles?” hij begreep het niet. Hij peinsde er een tijdje over, stond langzaam op en kroop onder de fluwelen deken. Zijn ogen zakten dicht en hij viel in slaap. De gedachten van die dag hier achterlatend samen met die dag, dat vanaf toen tot het verleden behoorde.

Een zachte inval van een zonnestraal, deed de kamer van James gloeien van ochtend glorie. De zachte ruis van de wind maakte James fluisterend wakker. Zijn ogen gingen moeizaam open waarbij zijn pupillen in een snelle reactie verkleinden door de grote hoeveelheid licht in zijn kamer. Hij kwam overeind en rekte zich uit. Rustig snoof hij de zoete ochtend geur in.Er werd luidruchtig op de deur geklopt en liet de lucht via zijn mond ontsnappen ‘Ja?’. Noa, Miranda en Elisabeth stonden glimlachend in de deuropening. ‘Goedemorgen’ zongen ze in koor. James grinnikte ‘Goedemorgen, dames’. James gooide zijn benen over de rand van het bed en schudde even wild met zijn hoofd terwijl hij de slaap uit zijn ogen wreef. Elisabeth nam het beeld vlug in zich op, een moment van een paar seconden dat nauwelijks opviel. Noa en Miranda waren al vrolijk verder kakelend naar binnen gelopen en joegen James zijn bed uit om die vervolgens op te kunnen maken. James kuchte om Elisabeth’s aandacht weer te krijgen ‘waar zijn mijn kleren?’. Elisabeth keek hem niet begrijpend aan ‘uw kleren?’ ondertussen dacht ze diep na. ‘Ja, mijn kleren, je weet wel, die dingen die je..’. ‘Ja ja, ik weet wel wat kleren zijn’ onderbrak ze hem geërgerd ‘Maar waarom zou ik die hebben?’. Noa en Miranda vielen stil en keken geschrokken naar het schouwspel. ‘Nou, misschien omdat ik me aan moet kleden?’ vroeg hij sarcastisch. ‘Hmpf.. en dat kunnen we zeker zelf niet? Ik moet me ook zelf aankleden hoor s’morgens!’ ze sloeg verontwaardigd haar armen over elkaar. Miranda zag hoe James zichzelf in bedwang probeerde te houden. ‘Ik weet wel waar ze zijn, Kom mee Ellie!’ Miranda greep Elisabeth bij haar arm en sleep haar mee de gang op. Toen de deur achter hen in het slot viel begon Miranda geschrokken vragen te stellen ‘Waar ben je in vrede’s naam mee bezig?’. Elisabeth’s gezicht vertrok geen spier, zelfs geen schrik reactie. ‘Ik gek?’ haar stem klonk trillerig van de belediging. Miranda dook krampachtig in elkaar, bang voor de rest wat komen zou. ‘Dit is mijn eerste volle dag dat ik hier werk, en zonder ook maar één bevel, wordt er van mij verwacht dat ik alles plotseling uit mijn hoofd weet. Ik ben verdomme geen Heilige, ik kan niet zomaar alles wat Martha deed, overnemen en uit mijn hoofd weten..’ schreeuwde ze tegen Miranda. Achter haar ging de deur zachtjes open, op een paar kleine kraakjes na. ‘..maar ik ben zeker een uitzondering of niet soms?, iedereen die hier werkt wist zeker op de eerste dag wat hij of zij moest doen? Ik wordt niet graag uitgemaakt voor gek! Zeker niet als het helemaal niet mijn schuld is!’. James leunde tegen de deurpost en bekeek dit alles. Noa stond nieuwsgierig achter hem, over zijn schouder mee te gluren. Zo nu en dan sloeg ze haar hand voor haar mond en staarde geschokt naar de zielige Miranda, die steeds meer in elkaar dook. ‘NIEMAND, MAAR DAN OOK NIEMAND KAN VAN MIJ VERLANGEN DAT IK ALLES MOET WETEN!’ schreeuwde Elisabeth terwijl ze rood aanliep ‘En dan die baas van je, die mag ook wel iets meer respect tonen voor ons. Wij moeten er elke dag vroeg uit en achter zijn achterwerk aan rennen om hem maar een plezier te doen en hem tevreden te stellen, en wat krijgen we ervoor terug? NIKS, HE-LE-MAAL NIKS!’. Miranda keek haar opeens geschrokken aan en zag toen dat James in de deuropening stond, ze zweeg. ‘En nu.. staat hij zeker achter mij of niet?’ vroeg Elisabeth op haar hoede. Miranda knikte medelevend. Elisabeth draaide zich om en keek recht in het grijnzende gezicht van James. ‘Dames, jullie kunnen gaan, Ik zou graag mejuffrouw Etoille spreken’ hij bleef Elisabeth strak aan kijken. Noa liep langs James naar buiten en wenste haar even snel sterkte, daarna liepen ze langzaam de gang uit. Elisabeth stond eenzaam op de gang en keek James angstig aan. ‘Na u!’ hij maakte een handgebaar dat haar uitnodigde om naar binnen te komen. Ze knikte dankbaar en boog door haar knieën, daarna liep ze naar binnen. James sloot de deur achter zich en bleef even staan. Elisabeth was naar het raam gelopen en stond met haar rug naar hem toe. Er was een afstand van ongeveer 3 meter tussen hen in, het was stil in de kamer en Elisabeth was niet van plan om als eerste iets te zeggen. James onderbrak de stilte daarom als eerst ‘Dat was wel een hele.. euh.. preek, jufvrouw Etoille, dat verbaasde mij’. Elisabeth zweeg,wat moest ze hier nou op antwoorden? Deze reactie had hij al verwacht ‘ik.. het..’ hij zuchtte en zocht ongemakkelijk naar woorden ‘Het spijt me’. Ze draaide zich verrast om ‘eeuhm, pardon?’ vroeg ze verbaasd om herhaling. James kuchte ‘U had gelijk, ik heb de laatste tijd alleen maar aan mezelf gedacht. Ik heb niet eens complimenten gegeven over jullie hulp, het spijt me’. ‘Ik ben blij dat u mijn standpunt begrepen hebt’ glimlachte ze. Hij keek haar aan “Als ze eens wist..”. ‘Alleen jammer dat de meiden er niet bij konden zijn’ ging ze ongestoord verder. ‘Was dat soms een stille hint?’ James deed wat stappen achteruit en opende de deur met een snelle beweging. Noa en Miranda vielen de kamer binnen. Elisabeth schoot in de lach, de meisjes stonden zo snel als ze konden weer op en haastten zich de kamer weer uit. ‘Wacht even!’ gilde Elisabeth ‘Moeten we James niet vertellen over ons plan?’ vroeg ze terwijl ze achter hen aan rende. ‘Nee, dan zou de verassing verpest zijn’ schreeuwde Noa opzettelijk hard terug. Elisabeth stopte met rennen en zag hoe de meiden de hoek omrenden. Ze draaide zich om en zag James’ nieuwsgierige blik. ‘Waar ging dat over?’. Ze glimlachte ‘Nergens, het is een verassing’. Hij knikte, hoewel hij er niets van begreep. ‘Zou je nu misschien in staat zijn om mijn kleding te halen?’ veranderde hij het onderwerp. ‘Misschien, als iemand hier me tenminste zou kunnen vertellen waar ik dat op kan halen?’. ‘Ah, ik snap je hint’ James grinnikte ‘De laatste deur, aan je linker hand’. Ze keek hem onbegrijpend aan ‘Hoe bedoelt u?’. ‘Wacht, ik loop wel mee, dan kunt u me daar aankleden. Dat moet je natuurlijk ook leren’ hij liep naar haar toe. ‘Ja, ik zou het dolgraag willen leren, Heer’ ze keek hem liefelijk aan. ‘Dat zal wel’ hij ging haar voor naar de kleedkamer. ‘Heeft u bepaalde kleding dat u per dag aan doet?’ sprak ze tegen zijn rug terwijl ze hem volgde. Hij schudde zijn hoofd.

Aantal keer bekeken: 2529
Waardering: 7.14 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 176 bezoekers online