Lees het verhaaltje: Let Me Be Nothing Hoofdstuk 1 op verhalenlezen.

Let Me Be Nothing Hoofdstuk 1.

U leest om dit moment het verhaal Let Me Be Nothing Hoofdstuk 1 gepost door Karen.. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: Karen.
Gepost op: 2009-1-18

Verhaal:

Let Me Be Nothing Hoofdstuk 1
Ze hoorde het geschreeuw al van buiten. Ze glimlachtte. Allemaal mensen die haar wouden zien. Ze hield van de witte lichten die massaal op haar afkwamen als de chauffeur zou hebben opengedaan. En zo was het ook. Vanaf dat ze haar chauffeur de deur opendeed en ze haar been buiten zette nam het gegil toe en werd de donkere nacht gevuld met lichten van camera's. Ze glimlachte liefjes en stapte uit de limo. Ze keek eens rond om zeker te zijn dat alle fotograven kregen wat ze wouden. Een foto van haar. Ze wandele rustig over het rode doek op de grond naar de ingang van Madison Square Garden. Ze moest wat zingen voor het kampioenschap basketbal. Dat was een hele eer. Overal hoorde ze haar naam. Maar een hele hoop gegiechel kwam er tussen. Bang keek ze om zich heen. Nee. De mensen lachten. Wat ze ook gedaan had, dit zou in de roddelmagazines komen.

'Robin! Wil je naar de prefectuur gaan?' de scherpe stem klonk tot diep in haar trommelvliezen. Meteen was al het geschreeuw en de lichten van de camera's verdwenen. Ze keek rond. De enige mensen hier waren haar lachende klasgenoten. Geen Madison Square Garden. Geen camera's. Geen limo. En zeker geen mensen die haar bewonderden. Ze kreunde. Niet wéér!
'Het spijt me.' mompelde ze zachtjes terwijl ze naar haar blad keek en haar haren voorover liet vallen zodat niemand zag hoe ze langzaam rood werd. De leerkracht ging verder met uitleggen en na een paar minuten ging de bel. Snel gooide ze alles in haar tas en liep ze het klaslokaal uit. Achter haar rug hoorde ze nog wat gelach en haar naam, maar veel trok ze zich er niet veel van aan. Gelukkig was dit het laatste uur geweest en kon ze nu naar huis. Ze liep het schoolgebouw uit en ging op de straat staan. Ze was gelukkig vroeg en kon een taxi roepen voor iemand andes dat deed. Ze stapte in en gaf het adres. De rit naar huis duurde maar 10 minuten. Ze kon ook stappen, maar daar had ze vandaag geen zin in. Het was veel te koud vandaag. Terwijl de taxi naar het opgegeven adres reed, keek Robin uit het raam. Ze zuchtte even en keek maar weer voor zich uit. Toen de taxi stopte voor haar flatgebouw betaalde ze.
'Hou het wisselgeld maar.' zei ze met een lichte glimlach en ze stapte uit. Ze rilde even terwijl ze naar de deur liep en stak haar handen in haar broekzakken om haar sleutel te pakken. Ze fronste haar wenkbrauwen en zuchtte geïriteerd toen ze merkte dat ze haar sleutel niet bijhad. Ze belde aan in hoop dat haar moeder thuis was. Ondertussen hoorde ze de taxi wegrijden en kwamen er een paar mensen langs die haar aankijken terwijl ze op het trapje voor de deur ging zitten. Ze zuchtte even en terwijl haar adem voor haar in een wit wolkje verdween pakte ze haar oude mp3 die eigenlijk amper nog werkte en zette ze die op. Superstar van Jamelia klonk krakend door de oortjes. Ze sloeg haar armen om zich heen en zong zachtjes mee. Bij elke uitademing verscheen er een wit wolkje voor zich, maar nog voor dat het naar de hemel kon opstijgen verdween het alweer voor haar ogen. Ze had eigenlijk maar één liedje op haar mp3 staan. Als ze er meer op zou zetten, zou de mp3 doordraaien en had ze helemaal niets meer voor momenten zoals dit. Ze sloot even haar ogen en voelde de muziek in haar hoofd dreunen. Pas toen ze haar ogen weer opende en een man voor haar zag staan had ze door dat ze aan het zingen was en hield ze snel haar mond. Maar de man bleef staan. Wat was zijn probleem? Toen begon de man te bewegen. Hij kwam naar haar toe. Snel zette ze haar mp3 af en stond ze recht. Haar blonde haren gooide ze achterhaar schouder.
'Hello. Je mag me Stu noemen. Hier is mijn kaartje als je eens wilt bellen. Ik kan een auditie voor je regelen want je hebt een prachtige stem.' En de man liep weer weg. Overdonderd keek Robin hem na.
'Wacht!' riep ze nog. Maar de man was al om de hoek verdwenen. En daar stond ze dan. Voor haar flatgebouw met een kaartje in haar hand. Ze keek op het kaartje. Het had een witte achtergrond. Het lettertyppe was sierlijk. Veel stond er niet op. Alleen maar een telefoonnummer en een verkleinde tekening van een zonnebril. Ze fronste haar wenkbrauwen en ging dan maar terug op het trapje zitten. Ze kon nu allleen maar hopen dat er iemand hier naar binnen moest zodat ze tenminste binnen kon wachten of dat haar moeder vroeger van haar werk terugkwam. Haar moeder werkte bij een diner aan d andere kant van New York City, dus als ze gewoon werkte zou het nog tot 17 uur duren voor haar moeder thuiskwam. En het was nu 15.30. Ze zuchtte en stak het kaartje in haar zak. Het was toch vast een stomme grap.

'Robin wat doe je hier buiten? Straks ben je ziek!'
Robin keek op naar haar moeder. De vrouw had zwart haar en helderblauwe ogen. Ze had goedkope kleren aan die totaal niet bij elkaar pasten en de muts die ze op haar hoofd had leek wel op de achterkant van een nijlpaard. Robin leek in geen enkel opzicht op haar moeder. Ze was een en al haar vader. Haar vader was een paar jaar geleden op zakenreis gegaan naar Frankrijk. Maar zijn vliegtuig stortte neer in de Atlantische Oceaan. Geen enkele overlevende.
'Sleutel vergeten. Dààrom hebben mensen een gsm.' zei ze geïrriteerd. Hoe hard haar moeder ook probeerde, zij kon niet met haar opschieten.
'Je weet dat we dat niet kunnen betalen lieverd.' zei haar moeder met een zucht. Robin stond op en liep naar binnen. Haar gezicht vertrok even toen ze haar spieren weer bewoog. Ze had heel de tijd stilgezeten. Thuis ging ze meteen door naar haar kamer en ging ze op haar bed zitten. Ze had een telefoon in haar kamer. Zou ze..? Ze pakte de telefoon in haar ene hand, en het kaartje in haar andere hand. Ze tikte toch wel wat zenuwachtig het nummer in en luisterde naar de verbindingstoon.
'Stu hier. Wat kan ik voor je doen? Ken ik je?'
Robin slikte. 'Ik ben het meisje waar u een paar uur geleden dat kaartje aan gaf.'

Aantal keer bekeken: 2154
Waardering: 7.00 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 311 bezoekers online