Lees het verhaaltje: Liefde en Paniek 4 op verhalenlezen.

Liefde en Paniek 4.

U leest om dit moment het verhaal Liefde en Paniek 4 gepost door Annelotte Suvaal. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: Annelotte Suvaal
Gepost op: 2009-2-21

Verhaal:

Liefde en Paniek 4
liefde en paniek 4

4. Vriend(je)?

Met een gelukzalig gevoel stapte ik dit keer de klas in, wetend dat niks me nu nog kon tegenhouden om er een perfecte dag van te maken. Levendig, vrolijk en opgewonden. Dat waren de drie woorden die mijn gevoel het best omschreven op dit moment, de vreemde blikken van de andere leerlingen merkte ik niet eens op en ik ging doodgewoon achter een van de tafeltjes zitten. Ook al had ik vandaag aardrijkskunde -een van mijn slechtste vakken- ik had er een goed gevoel over en ik pakte snel de nodige boeken uit mijn tas die aan mijn leuning hing.
De kus van gister was zo heerlijk geweest, zo spannend en hij was zo knap, onwerkelijk mooi. Hij had me mijn aller eerste zoen gegeven, en als ik er aan terugdacht versnelde mijn hartslag zich tot een razend snel tempo. Hoe cliché het ook klonk, het was waar. Nooit had ik gedacht dat een jongen me zo het hoofd op hol kon doen brengen. Ongemerkt kroop er een glimlach op mijn gezicht en Sander, die inmiddels ook de klas was binnengekomen, merkte het op.
“Val, wat kijk je vrolijk zeg. Lekker geslapen? Dat gebroken been heeft je nog goeg gedaan ook!” Grinnikte hij, en hij schoof nonchalant de stoel naast me naar achter en ging daar zitten alsof we al jaren vrienden waren. Zo voelde het eigenlijk ook een beetje, alsof ik tegen hem alles kon zeggen. Praten met Sander ging altijd zo gemakkelijk, dat was waarschijnlijk ook een van de redenen waarom hij zo geliefd was op school. Hij was een makkelijk persoon waarbij je je altijd op je gemak kon voelen. Sander was ook niet bang voor afwijzingen en durfde gewoon op nieuwe kinderen af te stappen om een praatje te maken met kinderen zoals mij, en daarom beschouwde ik hem ook als een goede vriend. Ik was hem zo dankbaar, en je kon hem ook zo gemakkelijk aardig vinden.
Ik lachte terug en haalde diep adem om David even uit mijn hoofd te zetten. God, ik dacht nu al de hele tijd aan hem, dat liet toch een soort van bezorgd gevoel in mijn maag op borrelen.
“Ik zal de komende dagen wel als een of andere gek mank lopen door de school.”
“Ik heb je zien lopen, en ik had eigenlijk verwacht dat het veel erger zou zijn. Moest je er geen verband of gips om van de dokter?”
Hij had gelijk, dat had de dokter inderdaad gezegd. Gisteren had mijn been nog onwijs zeer gedaan als ik bijvoorbeeld moest gaan douchen of aankleden, maar de pijn trok langzaam weg, alsof hij in een veel te vlug tempo genas. Bij die gedachte dwaalde ik gelijk weer af naar gisteren. Wat David tegen mij gezegd had in de auto was zo vreemd geweest, maar toch, als ik terug keek naar al die momenten in mijn leven dat ik gewond was geraakt maar er toch geen enkel litteken eraan overhield, dan klopten zijn woorden. Ik kon het gewoon niet geloven, niet bevatten, het klonk allemaal zo ongeloofwaardig en vreemd. Misschien zou hij me gewoon in de maling nemen ofzo, dat hij nu met zijn clubje aan het lachen was over het feit dat ze die nieuwe maar eens mooi te grazen hadden genomen. Toch kon ik dat niet geloven, die zoen leek zo.. echt, intens. Alhoewel het mijn eerste kus was en ik het met geen andere kon vergelijken, daarvoor was het namelijk alleen maar gebleven bij handkusjes en zoentjes op de wang. Verder fysiek contact zou mijn vader alsnog niet toestaan, en verder heb ik me nooit echt aangetrokken gevoeld tot een jongen. Niet zo erg als nu. Ik gniffelde in mezelf. Mijn ouders moesten eens weten.

Ik voelde met mijn vinger even aan de zere plek, en stroopte mijn broekspijp op. Sander reikte zijn hand uit naar mijn zogenaamd gewonde been.
“Mag ik?” Ik knikte toestemmend, en Sander betastte de verradelijke blauw- paarse plek op mijn scheen die nogal gezwollen leek te zijn maar wel geslonken was sinds gister.
“Het lijkt echt veel erger dan het eigenlijk is hoor. Ik voel er nauwelijks iets van.” Toen hij weer ging zitten rolde ik mijn broekspijp weer uit en boog weer over mijn huiswerk heen dat ik niet gemaakt had en snel even probeerde in te vullen, ik zag vanuit mijn ooghoeken hoe Sander vreemd naar me keek en toen ik even mijn hoofd omdraaide naar zijn gezicht glimlachte hij snel van gezichtsuitdrukking veranderend terug. Hij rommelde wat tussen zijn boeken en haalde ook zijn bekladde en verfrommelde werkboek tevoorschijn.
“Moet je overschrijven?” Sander zwaaide met zijn niet erg aanlokkelijke werkboek voor mijn neus, en ik schudde mijn hoofd. Zijn aanbod was anders toch wel erg aantrekkelijk.
“Hij doet aan huiswerkcontrole..” Drong hij aan, en met een zucht gritste ik het werkboek uit zijn handen en zocht de goede pagina’s op.
“Bedankt.” Lachte ik, druk zoekend naar de juiste opdrachten, en na ik deze met veel moeite gevonden had –Sander’s boek was nogal versleten en erg verwaarloosd- begon ik verwoed met schrijven, hopend dat ik het af kon krijgen nog voordat de leraar binnen zou komen om stipt kwart over tien. Ik hoorde Sander naast me grinniken terwijl ik als een razende aan het overschrijven was.
“Je lacht me uit hè!” Zei ik, zonder mijn blik van mijn schrift af te wenden.
“Nee hoor, daar zou toch geen rede voor zijn. Of wel soms?” Hij grinnikte weer en ik gaf hem een vriendschappelijke por in zijn zij.
“Ik ben deze week al genoeg vernederd, bedankt.”
“Graag gedaan!” Riep Sander opgewekt uit, vrolijk als altijd. Dat was een van zijn geweldige eigenschappen waar ik zo jaloers op kon worden, hij was altijd zo vrolijk, dat het gewoon aanstekelijk was. Bij hem in de buurt zijn was net zoiets als het zonnen op het strand, de zon liet je meegenieten van zijn heerlijk warme zonnenstralen. En ik accepteerde zijn vrolijkheid zonder protest.

Nadat Sander en Lorayne me hadden begeleid naar de aula, druk kletsend en roddelend, speurde ik nu de grote eetzaal van de school af op zoek naar Chloë. Ik vroeg me nerveus af of het haar ook goed verging op deze nieuwe school, ze was altijd wat verlegen en mensen moesten eerder naar háár toestappen om een praatje te maken dan andersom. Niet dat ik zelf zo’n geweldige socializer was, maar toch vond ik dat het me tot nu toe wel aardig goed verging.
Mijn hart maakte weer gelukzalige sprongetjes, toen ik plots zijn stem achter mij hoorde. Geen twijfel mogenlijk, dat was zíjn stem. Die stem kende ik maar al te goed, zijn woorden zaten met alles inbegrepen in mijn geheugen gegrift. Een beetje zenuwachtig draaide ik me om, en daar stond hij inderdaad. Zijn donkere haren had hij met gel een beetje losjes opzij geveegd en hij had een donkerkleurig blouse aan. Zijn ogen waren weer heerlijk om naar te kijken, en zijn gezicht stond vreselijk lief. Niet meer zoals voorheen, alsof hij me probeerde te onderzoeken (wat nog waar bleek te zijn ook) maar meer verlangend, en ook een beetje zenuwachtig. Hij charmeerde me wel, en mijn hart klopte wild in mijn borst toen hij nog een stapje dichterbij deed.
“Hoi Valerie.”
“Hey.” Ik glimlachte een beetje vreemd, niet wetend wat ik nu moest zeggen tegen deze knappe jongen die nu zo dicht bij me stond. Blijkbaar wist hij ook niet wat te zeggen en zo stonden we een paar seconden zwijgend naar elkaar te kijken. Iemand leek David te roepen, een lange jongen holde plots naar hem toe en kwam vlak naast hem staan.
“Dave, kom je? Loreley en Emily vragen of je ze even wilt helpen met wisk..” Verder kwam hij niet, zijn zin haperde terwijl hij me met open mond aanstaarde. David porde hem waarschuwend in zijn zij.
“Man, doe normaal. Wat heb je?” Siste hij achter zijn hand, maar ik hoorde David’s waarschuwende toon wel. Verbaasd trok ik een wenkbrouw op in een frons. Wat was hier aan de hand?
Zenuwachtig friemelde ik met mijn vinger aan de rist van mijn vestje, en ik keek David een beetje wanhopig aan.
Tot mijn verbazing stak de jongen zijn hand naar me uit en streek met de andere door zijn krullerige, bronzen haren. Zijn vriendelijke glimlach en knappe gezicht overrompelde me totaal, maar ik gaf hem een hand en schudde deze. God wat formeel, maar ik liet niets merken.
“Hallo, Valerie toch? Ik ben Leon.”
Voor de beleefdheid probeerde ik ook nog een paar normale woorden over mijn lippen te persen, en ik glimlachte met een vage, vast vreemd uitziende lach terug.
“Eh.. Ja, Val dus. Hoi.”
“Dave heeft me.. zo ongeveer dan..” Hij onderbrak zijn zin om even nadrukkelijk naar zijn vriend te kijken, en David keek grijnzend weg. Maar ik zag hier de humor even niet, ik had het vreemde gevoel dat deze jongens het al over me hadden gehad onderling. Dat gevoel bekroop me, en bij Leon voelde ik me totaal niet op mijn gemak.
“..over je verteld.” Vervolgde Leon zijn zin. David keek hèm nu nadrukkelijk aan, en tot mijn verbazing zag ik een kleine blos op zijn wangen, en hij sloeg nu ook zijn ogen snel neer.
“Is dat zo?” Vroeg ik, terwijl mijn zelfvertrouwen weer iets oplaaide door de plotselinge verlegenheid van David. Zijn vrienden noemden hem dus Dave, zou ik hem ook zo moeten noemen of zou ik het gewoon bij David moeten laten? David vond ik mooier klinken en beter passen bij hem.
“Omdat je nieuw bent enzo.” David maakte een luchtig handgebaar.
“O, natuurlijk.”
“Geen roddels hoor, gewoon.. gepraat enzo.”
“Gewoon ja.” Grijnsde ik schaapachtig, niet wetend wat hij nou precies bedoelde. Leon verbrak het ongemakkelijke moment waarin geen van ons een woord sprak maar waarbij we beide de grond bestudeerde met plotselinge interesse.
“Ik ga maar weer eens.” Zei hij, met een flauwe glimlach zijn vriend’s kant op. “Ik zal de meiden zeggen dat de kans groot is dat ons wiskunde genie met hele andere zaken druk bezig zal zijn.” Met een sierlijkheid die ik ook al herkende in de bewegingen van David, liep hij weg naar de andere hoek van de aula.

Kinderen praatten en aten, de hele aula was gevuld met een sterke etenslucht en het geklets van de leerlingen klonken als een soort gonzende achtergrond in je oren. Verbaasd keek ik toe hoe Leon met gemak de vele tassen, stoelen, tafels en benen ontweek. De pijnlijke gedachte dat ik me zometeen ook een weg zou moeten banen door deze jungle van een aula, deed me rillen. Waarschijnlijk zou ik wel weer op de een of andere klunzige manier vallen en iemand anders zijn nek breken ofzo.
“Kom je mee naar buiten?” Vroeg David, zijn stem klonk zacht en een beetje dwingend, zodat ik wel mee moest gaan. Hij pakte mijn hand en leidde me naar de deur die vanuit de aula naar het plein toe leidde. Vreemd genoeg kwam ik zonder kleerscheuren buiten, waar het veilig en rustig was. Maar wel koud, zo zonder mijn jas. De kille buitenlucht deed mijn armen bedekken met kippenvel en ik sloeg mijn armen krampachtig om mijn borst in een poging het iets warmer te krijgen. We leunden tegen het schoolgebouw aan met onze rug, en ik ademde de kille lucht door mijn neus in om vervolgens de prikkelende kou te voelen in mijn longen. Snel blies ik uit, en een wit wolkje kringelde omhoog en vervaagde in de lucht. Plots kwam ik tot het wonderbaarlijke besef dat David naar me keek, en ik draaide me langzaam naar hem om om te smelten voor zijn prachtige ogen die ondanks de kou een soort onverdraagbare hitte uitstraalden. “Gisteren..” Zuchte David,twijfelend. Nerveus sloeg ik mijn ogen neer, en bestudeerde de grijze tegels. Zelfs de tegels waren grauw en kil, net zoals de lucht, en het zwakke zonlicht dat het schoolgebouw verlichtte. De wind speelde met mijn haar, en ik veegde het geïrriteerd weg uit mijn gezicht.
“Tja, het was..” Hij zocht duidelijk naar de juiste woorden. Angst bekroop me en ik voelde een lichte, bezorgde frons op mijn gezicht. Ja, wat was het geweest? Een geweldige ervaring? Een vreselijke afgang, een vergissing... Lekker?
“Deed je het gewoon in een opwelling?” Vroeg ik dus, nog steeds voor me uitstarend, om zijn blik te vermijden. David dacht lang na over deze vraag en antwoordde sloom, voor zijn doen dan.
“Nee, jij wel dan?” Nu klonk zijn stem zelfverzekerder en de angst ebde een beetje weg waarna de hoop op begon te wellen. Zou hij het echt gedaan hebben omdat hij me mocht, leuk vond? Vast niet op de manier hoe ik hem leuk vond, zou hij me ook aantrekkelijk vinden? Die vraag zou ik zelf ècht niet kunnen beantwoorden, maar wat zou hij zeggen? De vraag bleef maar door mijn gedachten zwerven ookal probeerde ik hem van me af te schudden, die vraag zou ik toch nooit durven stellen. Te diepzinning, te gênant, aangezien hij vast niet zou kunnen weten wat hij zou moeten antwoorden.
“Nee.” Iets te vlug. Maar mijn antwoord deed hem duidelijk plezier. Ik keek opzij tegen zijn blouse aan en mijn ogen gleden vervolgens weer naar zijn gezicht, waar zijn mond een half glimlachje vormde. Verbaasd door zijn oogverblindende glimlach knipperde ik even met mijn ogen, en daarna voelde ik hoe hij mijn haar weer achter mijn oor schoof. Zijn vingers voelden zacht en lief aan, en ik kon mezelf niet meer bedwingen. Mijn hand gleed naar zijn hals en ik leunde tegen hem aan waarna hij me tegen hem aan drukte. Plots stonden we met onze lippen tegen elkaar aangedrukt en met mijn ogen gesloten voelde ik zijn koele hand tegen mijn wang. Mijn hoofd duizelde, maar ik wilde zo voor eeuwig blijven staan. David stevig tegen mij aangedrukt, onze lippen tegen elkaar aan. Zijn mond voelde zo teder en de kus duurde lang en was heerlijk. Met een zucht lieten we elkaar los, en David boog zich naar mij toe en wreef met zijn neus tegen mijn hals waarna hij zachtjes in mijn oor fluisterde: “Was dat ook geen opwelling?” Mijn lippen vormden een gelukzalige glimlach, en ik zette met veel tegenzin een stap naar achteren. Alleen maar zodat ik zijn gezicht beter zou kunnen zien. Hij streek met zijn hand over mijn hals en ik voelde dat bij elke aanraking mijn ademhaling versnelde, mijn bloed kolkte onder mijn huid.
“Heb je het nog steeds koud?” Vroeg hij plagerig lachend. Ondanks dat ik nog in een soort verdoofde toestand verkeerde lachte ik zachtjes terug.
“Eigenlijk niet nee.”
“En, kan ik goed zoenen?” Hij keek me met zijn gouden ogen aan, en zijn irissen glansden in het buitenlicht. Het was nu zeker niet koud meer, misschien zou ik zometeen als een plasje water smelten, door de hitte die hij uitstraalde. Verwachtte hij nou serieus een normaal antwoord?
“Misschien.” Antwoordde ik ademloos.
David keek me fronsend aan en ik moest de waarheid wel zeggen.
“Oké, heel goed.” Grijnsde ik.
Hij sloeg zijn arm om me heen en ik voelde zijn spieren door zijn blouse heen. Mijn hart maakte wilde sprongetjes en de vlindertjes dartelden weer rond in mijn buik. Zou dit heerlijke gevoel dan nooit meer weggaan. Vurig hoopte ik van niet, en ik wist dat zolang David op deze manier naast me stond, dat ook niet zou gaan gebeuren.
“Ik vind dat jij ook wel goed kan zoenen hoor.” Fluisterde hij.
“Ook wel?” Ik keek hem verontwaardigd aan, en hij grijnsde plagerig.
“Maar je zult nog veel moeten oefenen.”
“Hoe kan ik nou weer oefenen?” Vroeg ik, oprecht verbaasd. Plots trok David me nog dichter naar hem toe, en ik rook zijn zoete bedwelmdende adem en sloot genietend mijn ogen.
“Ik zal je helpen.” En weer kusten we. Zo smaakte de hemel dus, dacht ik gelukkig, mijn hart bonsde wild in mijn borst.

Aantal keer bekeken: 3159
Waardering: 8.32 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 174 bezoekers online