Verhalenlezen.nl - Voor al uw verhalen en sprookjes. Ook hebben we liefdes verhalen en erotische verhalen.

Liefde..

U leest om dit moment het verhaal Liefde. gepost door LissLove. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: LissLove
Gepost op: 2007-6-22

Verhaal:

Liefde.
‘Lotte?’ Elke port Lotte in haar zij.
‘What’s up?’ vraagt Lotte lachend, omdat ze een leuk tijdschrift aan het lezen was. Haar lach betrekt als ze het gezicht van Elke ziet.
‘Nou, ik kan niet mee’
‘Huh? Wat is er?’ vraagt Lotte niet begrijpend.
‘Ik ga niet mee naar de dansvoorstelling, ik heb er niet zo’n zin in.’
‘Wat!’ gilt Lotte
Dan denkt ze even na.
‘Nou dan ga je toch lekker niet mee!’ gilt Lotte boos.
‘Dat wou ik niet zeggen, Lotte! Dat weet je best!’ gilt Elke. ‘Ik zei gewoon dat het me niet zo leuk lijkt!’
Lotte zucht verontwaardigd. Ze had Elke gevraagd om naar haar dansvoorstelling te komen kijken. Maar die kwam nú, op het laatste moment aan met een excuus.
‘Je wilt mij gewoon niet zien dansen! Je vindt mij stom, nou dan ga ik nú naar huis!’ zegt Lotte en ze loopt Elke’s kamer uit en slaat de deur dicht. Ze holt de trap af en loopt naar buiten. Daar stapt ze op haar fiets. Rijdend over de drukke weg, waar Elke woont, denkt ze na.
“Waarom moest Elke nou weer afwijzen, zo ging het de laatste tijd elke keer! Ze kan het ook gewoon eerlijk zeggen, als er wat is.�
Kwaad als ze is let ze niet op het verkeer. Ze slingert over de weg zonder op te letten. Ze fietst niet meer over de fiets strook aan de rechterkant van de weg, maar op het midden van de weg. Achter haar wordt getoeterd, maar Lotte merkt het niet. Ze is té druk bezig met haar gedachtes.
Dan klinkt er een klap en alles wordt zwart voor Lotte’s ogen…

Ondertussen bij Elke.
Beroerd zit Elke op de bank. Had ze dan toch maar moeten zeggen dat ze mee ging, ook al vindt ze er niks aan. Een schuldgevoel kruipt door haar heen. Lotte is wél haar beste vriendin! Ze is haar wel iets verplicht. Maar als ze het stom vindt, dan mag ze dat toch wel zeggen. Ze moet ook niet als een hondje achter Lotte aanlopen. Spelend met die gedachtes hoort ze haar moeder niet aan komen.
‘Wat is er meisje? Je ziet zo bleek!’ vraagt haar moeder bezorgd.
‘Niks’ zegt Elke afwezig, terwijl ze een besluit neemt.
Ze staat op en loopt naar de hal om haar schoenen aan te trekken. Ze wil net de deur uit stappen, als er een ambulance met grote snelheid langs komt scheuren. Verbaasd kijkt ze hem na en loopt dan naar de garage om haar fiets te pakken.
Fietsend over de drukke weg, let ze goed op het verkeer. Ze woont al sinds haar geboorte aan deze weg en haar ouders hebben haar goed ingespijkerd dat ze goed moet oppassen. Er zijn al genoeg ongelukken gebeurd, waar zij soms ook getuige van was.
Voor haar stoppen auto’s met rijden. Ook Elke drukt haar remmen in en rijdt langzaam over de fiets strook verder. Op den duur kan ze er niet meer langs en duwt ze haar fiets de stoep op. De opstopping houdt niet op en langzaam loopt ze er langs.
Dan ziet ze de boosdoener. Een auto staat dwars over de weg en glassplinters liggen overal. Een verkreukelde fiets ligt half op de stoep.
De ambulance die ze net had gezien staat er ook en de broeders zijn net een lichaam op de brancard aan het leggen. Het is een jong lichaam met mooie blonde krullen. Elke kijkt nog een keer goed. Dan slaakt ze een kreet van schrik. Als het is wat ze denkt dat het is…
Een paar mensen kijken naar haar, maar ze is niet zo interessant als het meisje op de brancard.
Elke laat haar fiets vallen en baant zich door de mensenmenigte heen. Mopperend laten de mensen haar er langs. Als ze vooraan staat ziet ze het meisje op de brancard pas goed. Ze heeft een soort masker op en een kraag rond haar nek. Maar waar ze het meest van schrikt is dat ze het meisje herkent.
Het is Lotte!
Ze geeft een gil en rent er naar toe. Een ambulancebroeder gaat boos voor haar staan.
‘Wat denk je wel? Dit meisje is zwaar gewond en jij rent er even naar toe!’
‘Mmmaaar… Het is Lotte…’ kreunt Elke en de tranen schieten in haar ogen.
Het gezicht van de man verandert.
‘Ken je haar?’ vraagt hij.
Elke knikt en wrijft een traan van haar wang.
‘Kom maar mee’ zegt hij dan en de brancard wordt de ambulance ingerold. De man stapt in de ambulance en wenkt Elke te komen.
‘Ga hier maar zitten’ zegt hij en maakt een beetje plaats op een klein bankje.
‘Heb je het telefoonnummer van haar ouders?’ vraagt hij dan.
Elke pakt haar telefoon en kijkt in het adresboek.
‘Nee’ en ze schudt haar hoofd.
‘Wacht! Maar in de telefoon van Lotte staat het wél!’ zegt ze en haar hand gaat al naar de broek van Lotte.
‘Nee, wacht even! Weet je zeker dat het daar zit?’
Elke knikt zeker, Lotte heeft haar telefoon altijd in haar broekzak zitten.
De broeder doet een plastic handschoentje aan en pakt dan voorzichtig de telefoon uit de broekzak van Lotte en geeft hem aan Elke.
‘Jij weet daar wel mee om te gaan’ zegt hij.
Elke pakt hem aan en klapt hem open. Gelukkig staat hij nog aan, want ze weet Lotte’s pincode niet. Dan kijkt ze in het adresboek.
‘Yes! Hier staat het!’ zegt ze en ze noemt het nummer op. De ambulancebroeder typt het ondertussen in in zijn telefoon en belt dan Lotte’s ouders op.
‘Hallo’
‘….’
‘Ik bel u, omdat uw dochter zojuist verongelukt is’
‘….’
‘Nee, ze is niet dood! Ze is zwaargewond en wordt nu naar het ziekenhuis vervoerd.’
‘….’
‘Tot zo!’
En de man hangt op.
Dan kan Elke haar tranen niet meer bedwingen en lopen ze over haar wangen.
‘We hadden rruuzie’ stottert ze. ‘Wat als ze… en ik…’
Elke wrijft in haar ogen.
De man legt een arm om haar schouder.
‘Rustig maar, het gaat weer helemaal goed komen! Ze blijft leven, maar ze zal er waarschijnlijk niet meer uitzien zoals ze er uit zag…’ de man houdt op tijdens de zin.
‘Wat is er?’ Elke kijkt hem aan.
De man slikt. ‘Ik weet niet zo goed hoe ik het moet zeggen, maar misschien moet haar been geamputeerd worden…’
De tranen springen Elke weer in de ogen.
‘Liefde
Liefde is niet betaalbaar.
Geluk soms onbereikbaar.
Vriendschap zo kwetsbaar.
Echter één ding,
Hebben ze gemeen.
In moeilijke tijden,
Houden ze je op de been.’
Elke kijkt om. Deze woorden raken haar diep. Ze knikt in zichzelf.
‘Ja’ fluistert ze. ‘Maar dat op de been…’
‘Oeps…sorry, daar had ik even niet bij nagedacht…’


Aantal keer bekeken: 4944
Waardering: 4.29 op 10
Geef een cijfer:

Alle rechten voorbehouden 2005-2024 - www.verhalenlezen.nl


Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!


Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 160 bezoekers online