Lees het verhaaltje: Luciano, de vampierzoon op verhalenlezen.

Luciano, de vampierzoon.

U leest om dit moment het verhaal Luciano, de vampierzoon gepost door Desiree Otter. Dit verhaal is gepost in de categorie spannende verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar spannende verhalen?
Categorie: spannende verhalen
Gepost door: Desiree Otter
Gepost op: 2011-4-24

Verhaal:

Luciano, de vampierzoon
Sinds de dag dat ik ben geboren heb ik het moeten aanhoren. Elke dag herhaalde mijn vader het: ‘Luciano, je bent de opvolger van mij. De Nightmare clan waar jij ook toe behoord is in een zwakke status. De oorlog tegen de Moonlight clan heeft ons uitgeput. Er zijn nog weinig van ons over en de oorlog gaat gewoon door. Elke dag. Daarom is het zo belangrijk dat jij goed je best doet en een goede opvolger zult worden die onze clan weer hersteld.’ Dat was het eerste wat ik in de morgen hoorde, en het laatste dat ik hoorde voor ik weer naar bed ging. Het tolde door mijn hoofd en liet me niet meer los.
De oorlog, de zwakte en het lot van onze clan. De al eeuwen durende oorlog tussen twee soorten. De vampieren van de Nightmare clan en de wolven en weerwolven van de Moonlight clan. De mensen hadden zich afgescheiden. Ze wilden niks met ons te maken hebben waardoor wij noodgedwongen bloed moesten stelen en er onopgeloste moorden ontstonden die altijd op ons geschoven werden. De mensen waren bang, bang voor de felle strijd tussen soorten. Natuurlijk had je ook nog de demonen, machtiger dan de vampieren en wolven samen, maar neutraal. Ze genoten van het bloedbad en hulp gaven ze niet. Ze wilden wel zien welke van de twee soorten uiteindelijk sterker waren.
Alles lag in mijn handen als mijn vader er niet meer zou zijn. Ik was de enige opvolger van de Raemo familie die er nog over was. Mijn vader kon geen kinderen meer krijgen omdat mijn moeder was gesneuveld in de oorlog. Zijn eerste zoon, mijn oudere broer Venando werd samen met mijn moeder vermoord. Venando was de ware opvolger van de troon maar nu hij er niet meer was, moest ik het overnemen. Er waren in totaal nog 100 mensen over. Mijn vader en ik meegerekend. Dat lijkt veel, maar onze clan was vroeger een grote machtige clan van meer dan 50000 personen. De Moonlight clan was juist groter geworden. Het driedubbele van wat ze vroeger waren. Het zou niet lang meer duren tot de Moonlight clan met zijn allen op ons af kwamen en ons allemaal in een keer zouden uitroeien. Dat was de reden waarom mijn vader en ik alleen met de dienaren woonden. Wouden ze ons vinden, de bron van de clan. Moesten ze eerst de rest verslaan. Die kilometers van ons af om ons huis heen woonden. Alleen dan kon de magische wand om ons huis heen kapot gemaakt worden.
Ik trainde elke dag, uren en uren achter elkaar. Als ik ’s avonds klaar was kon ik geen stap meer verzetten.
Met elke dag leek mijn vader strenger te worden. Ik was niet goed genoeg. Ik voelde het zelf ook. Al het talent dat mijn vader, moeder en Venando hadden, had ik niet. Ik was een mislukkeling en als de regels nog zouden gelden zou ik verbannen worden naar de Moonlight clan om daar als slaaf te werken. Nu probeerde mijn vader tevergeefs een mislukkeling te trainen. Maar al het werk dat hij erin stook was nutteloos, ik was nutteloos. Onze clan was verdoemd tot uitsterving….

Hoofdstuk 1
Ik voelde de klap in mijn gezicht nog nabranden. Het deed pijn. Niet alleen de klap zelf, maar het gevoel dat mijn vader me pijn had gedaan. Hij had me nog nooit geslagen, dagelijks schold hij me uit omdat ik een mislukkeling was en nog nooit had ik het gevoel gehad dat hij van me hield. Tenminste, niet nadat mijn moeder en oudere broer waren overleven en ik de troonopvolger was geworden. Sinds die tijd was het huis en mijn vader kil geworden. Daarvoor was hij al streng en meedogenloos. De oorlog had zijn eens zo'n lieve karakter vertrapt en verscheurd en het enige waar mijn vader blij van werd was het succes van Venando en de liefde die hij voelde voor mijn moeder. Maar toch voelde ik soms dat hij wel van me hield. Nu keek hij nog nauwelijks naar me om, alleen als hij me trainde. Maar in al die jaren had hij me nog nooit geslagen. Ik beet op mijn lip om niet te gaan huilen, huilen was voor zwakkelingen. Zuchtend kneep ik in de deken die ik om me heen had geslagen. Maar ik was een zwakkeling, dus waarom zou ik de tranen terughouden? De eerste traan die langs mijn wang gleed voelde koud aan. Het klonk vreemd. Koud. Wij waren koud, we hadden het niet warm of koud. Maar toch, die ene traan die over mijn wang gleed voelde raar koud aan. Alsof hij me duidelijk wilde maken dat ik het allemaal voor niks deed. Dat mijn vader niet van mij hield, nooit van me gehouden heeft en alleen maar een mislukkeling ziet. Als ik dood zou gaan, zou iemand anders dan als opvolger worden gekozen? Of was onze clan dan nog steeds tot uitsterven gedoemd? Allebei gaf de zelfde uitkomst, dus waarom probeerde ik het nog? Ik sloeg de deken nog wat verder over me heen en rilde van de gedachten. Weer die kou. Er werd op de deur geklopt en gauw gooide ik de deken van me af, wreef met een ruw gebaar de traan weg en streek mijn kleren glad. ‘Binnen.’ De deur werd langzaam open geduwd door onze butler, Dasan. Hij is een stuk groter dan mij en stevig gebouwd. Zijn bruine haar zit altijd een beetje warrig en hij spreekt alleen als het hem gevraagd wordt. Hij kijkt op tegen mijn vader, maar ik zie de minachting in zijn ogen als hij naar me kijkt. Ik weet dat hij mij niet als waardig ziet en het me liefst zag vertrekken.
Ik wende mijn blik af ‘Wat is er?’ ‘Uw vader vraagt of u vandaag in uw kamer wil eten of beneden zoals gewoonlijk.’ Ik keek wat op. Dit had ik niet verwacht, meestal als mijn vader boos was liet hij me boven zitten, zonder eten. Eten hadden we niet nodig, alleen drinken, dus het maakte voor mij niks uit of ik wat at of niet. Het was meer voor de show, alsof het me zou helpen om sterker te worden. Ik keek Dasan even aan en knikte toen kort ‘Zeg mijn vader dat ik er zo aankom.’ ‘Zoals u wenst.’ Dasan maakte een korte buiging voor hij weer verdween door de deur. Zodra hij door de deur was stond ik op van het bed en liep langzaam richting de deur. Mijn hand begon te trillen. Wou ik mijn vader wel zien op dit moment? Had ik wel de goede beslissing genomen om beneden te eten? Ik dwong mijn hand om te stoppen met trillen en opende de deur. Natuurlijk had ik dat. Als ik sterker wou worden voor het lot van de clan zou ik ook mijn vader moeten zien op de momenten dat hij boos was. Dat zou me vast sterker maken. Terwijl ik door de gang liep vroeg ik me af tegen wie ik het eigenlijk had. Ik wist zelf ook wel dat het daar nergens mee te maken had. Ik voelde gewoon dat mijn vader wou dat ik beneden zou eten, anders had hij het niet gevraagd. Ik klopte aan voor ik de grote bronzen deur die naar de eetkamer leed opende. Dasan stond naast mijn vader en zette net mijn bord neer. Mijn vader keek me strak aan met zijn rood gloeiende ogen. Snel wende ik mijn blik af zodat ik de emotie die in zijn ogen lag niet hoefde te ontdekken, niet hoefde te zien. Het zou toch een blik van afgrijzen zijn. Venji de vampier heer. Mijn vader.
Het licht viel meteen uit en de kaarsen begonnen te branden toen ik binnenstapte. ‘Laat ons alleen.’ Beval mijn vader tegen Dasan. Dasan knikte kort en verdween toen door de deur. Het koude gevoel overspoelde me weer. Dasan ging nooit weg als wij aten. Ik bleef staan. Onzeker wat ik moest doen. Gewoon doorlopen en naast mijn vader gaan zitten? Ik keek recht in de ogen van mijn vader en dat was de eerste keer dat ik het voelde sinds de dood van mama en Venando. De eerste keer dat ik de emotie in mijn vaders ogen perfect kon lezen. Het koude gevoel maakte plaats voor een warm gevoel en wat onrustig begon ik te glimlachen. Dit was de eerste keer sinds die dag dat ik liefde voelde. Liefde die mijn vader voor mij had. Ik kon het lezen in zijn ogen, het vulde de gehele kamer en ik wist dat mijn vader zijn zwakke en kwetsbare kant aan mij liet zien. Daarom moest Dasan weg, daarom wilde hij dat ik beneden kwam ook al had hij mij de indruk gegeven dat hij boos was. Omdat hij spijt had dat hij mij geslagen had. Mijn vader stond op, zette een voet op de tafel en zette zich af. In een fractie van een seconde stond hij voor me, sloeg zijn armen om me heen en drukte me stevig tegen zich aan. Ik liet het moment me overspoelen en sloeg mijn armen ook om hem heen. ‘Pap.’ Mijn vader schudde zijn hoofd. ‘Stil Luciano.’ Ik gehoorzaamde en luisterde hoe hij in en uit ademde. Ik wachtte op het moment dat hij weer zou gaan praten. Toen hij dat deed was zijn stem niet meer dan een fluistering ‘Luciano, het spijt me dat ik je geslagen heb. Ik hou van je en wil je niet verliezen, niet zoals ik je moeder en Venando heb verloren. Je weet in wat een benarde positie we ons bevinden en ik had zo gehoopt dat je….’ Hij zweeg. Hij kreeg de woorden niet over zijn lippen, niet nu hij net liet merken dat hij wel degelijk van me hield. Ik verslapte mijn greep en duwde hem wat naar achteren zodat ik hem recht aan kon kijken ‘Zeg het maar papa, ik weet dat ik niet aan je verwachtingen voldoe.’ ‘Ik had gehoopt dat je sterker zou zijn dat dit.’ Ik knikte even maar wende mijn blik niet af, dit was het moment waarop ik mijn vader eindelijk recht in de ogen kon kijken zonder me te schamen. ‘Dat weet ik papa, en het spijt me. Ik zal mijn best blijven doen. Ik zal nog harder trainen, ik hoop dat u uiteindelijk toch trots op me kan zijn.’ Mijn vader begon te glimlachen en ik voelde het warme gevoel in mijn maag, de eerste keer in lange tijd dat mijn vader glimlachte. ‘Het gaat niet alleen om het lot van de clan Luciano, ik wil niet dat jij ook je leven verliest omdat je te… te zwak bent.’ Ik schudde mijn hoofd weer ‘Ik zal je niet alleen laten papa.’ Voorzichtig liet ik nu ook zijn arm los en grijnsde wat onschuldig mijn tanden bloot ‘Zullen we maar gaan eten?’ Mijn vader kreeg een uitdrukking op zijn gezicht die ik lang niet meer had gezien. Het verbaasde me een beetje. Zijn harde uitdrukkingsloze gezicht veranderde in een warme grijnzende glimlach. Het verlichte zijn gehele gezicht. Het gezicht dat hij had voordat hij zijn vrouw en zoon verloor. Zijn ogen straalden leven uit. Ironisch eigenlijk. We waren tenslotte al dood.

Aantal keer bekeken: 2826
Waardering: 6.00 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 137 bezoekers online